คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : องก์ที่ 5 : โยสึซึเมะวิหคยามราตรี
จ๋อม....
เสียงเดินหยุดลงชั่วขณะราวกับว่าบุคคลผู้นั้นกำลังพบเจอกับอะไรบางอย่าง
ฉันหลับตาลงพลางผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆด้วยความกลัว
แม้นี่จะไม่ใช่ร่างจริงของฉันแต่เมื่อวิญญาณมาอยู่ในร่างนี้มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายและหวงเนื้อหวงตัว
“ความมืดมิด....งั้นเหรอ” เสียงทุ่มอันแสนคุ้นเคยพึมพำออกมาเบาๆราวกับพูดกับตัวเอง ฉันจำน้ำเสียงนี้ได้ดีเพราะเจ้าของเสียงคืออีตาคู่หมั้นของฉันเอง
-_-
โอ้ยจะบ้าตาย หมอนี้เข้ามาทำอะไรในนี้ฟ้ะ ไม่รู้รึไงว่าฉันใช้งานอยู่ หรือว่าคุณชิโระไม่ได้อยู่หน้าห้องน้ำแล้ว?
ถ้าฉันเดินออกไปมีหวังหมอนี้ได้เห็นร่างกายของฉัน(เอ่อ...หมายถึงของมิซึกิ)จนหมดไส้หมดพุงแน่ๆ
แล้วเขาก็จะหลงรักฉันหัวปักหัวปำเพราะเวลาเปียกฉันดูเซ็กซี่มากกกกก~
“ชู่ว~
ท่านมิซึกิ”
น้ำเสียงเย็นเฉียบของผู้หญิงคนหนึ่งกระซิบเบาๆอยู่บริเวณข้างหูของฉันราวกับเป็นเสียงจากความมืด
ฉันไม่กล้าลืมตาขึ้นมองรู้สึกแค่ว่าหินที่ทับอยู่บนฝ่ามือมันลอยขึ้นไปวางอยู่ที่เดิมราวกับมีใครบางคนยกมันขึ้น
บอกตรงๆว่าเป็นการยกหินที่เงียบที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเลยล่ะ
“ลืมตาขึ้นเถอะเจ้าค่ะ ดิฉันจะช่วยท่านเอง” น้ำเสียงโทนเดิมยังคงพูดคุยกับฉันราวกับว่ามีแค่เราสองคนเท่านั้นที่จะได้ยินเสียงของกันและกัน
ฉันจะลืมตาดีมั้ยวะ?
อา...แต่หวังว่าเวลาลืมตาฉันจะไม่จ้ะเอ๋เข้ากับหนอนน้อยของชินเมียวมารุพอดีนะ โอ้ยเธอคิดอะไรอยู่เนี่ยยัยแพนเจีย ทำไมเธอถึงได้ลามกแบบนี้!!!
โอเคฉันจะลองลืมตาขึ้นก็ได้ ฮึบ!
“อะ!”
ฉันร้องออกมาเบาๆยามเห็นว่าคนตรงหน้าคือใครหรือตัวอะไร(???)
“อย่าส่งเสียงดังกว่านี้เจ้าค่ะ....อำนาจภูตของดิฉันไม่ได้แข็งกล้าขนาดนั้น”
หญิงสาวผมสีดำยาวถึงกลางหลังเอ่ยขึ้นพลางใช้นิ้วชี้จรดริมฝีปากของตนเพื่อเป็นเชิงบอกให้ฉันเงียบ เธออยู่ในชุดออกรบของผู้หญิงซึ่งเป็นกางเกงขาสามส่วนและเสื้อฮะกะมะคล้ายกับของผู้ชาย ที่แปลกคือเธอมียันต์พันรอบตัวแถมยังมีปีกสีดำอยู่ข้างหลัง!!!
“เธอ.....เธอเป็น.....ปะ....ปีศาจ”
“อย่ากลัวเลยเจ้าค่ะ ดิฉันมาเพื่อช่วยผู้หญิงของนายท่าน เอ้ย! ท่านหญิง” หญิงสาวขยี้หัวตัวเองราวกับว่าเผลอพูดสิ่งไม่ควรออกมาก่อนจะจับที่หน้าอกเหมือนพยายามทำจิตใจให้สงบลง
ฉันขมวดคิ้วให้กับคำพูดของปีศาจสาวตรงหน้า มัวแต่งงจนลืมไปว่าตนเองกำลังโป๊อยู่ อ๊ากกกก! พอเห็นว่าฉันยกมือขึ้นปิดหน้าอกกับส่วนนั้น ผู้หญิงตรงหน้าก็รีบเอากิโมโนสีขาวซึ่งก่อนหน้านี้ฉันเอาวางไว้ที่ขอบสระมาคลุมให้ฉัน
“ขอบใจ....เอ่อ...หมายถึงขอบคุณ”
“ไปกันเถอะเจ้าค่ะ”
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะยืนขึ้นแล้วหันไปยังทิศทางของประตูเพื่อหวังจะเดินออกไป แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น(ของท่านหญิงมิซึกิ)กำลังยืนนิ่งคล้ายกับติดอยู่ในห้วงของอะไรบางอย่าง ยังดีนะที่สมัยนี้มีกางเกงในใส่ไม่งั้นตาฉันคงบอดแน่ๆ
ถ้าฉันเดาไม่ผิดอาการแบบนี้ต้องเป็นฝีมือของหญิงสาวคนนี้แน่ๆ เธอเป็นภูตอะไรกันนะ
คลืดดดด
ฉันเปิดประตูอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนจะค่อยๆคลานออกมาจากห้องช้าๆแล้วรีบปิดประตูไว้เช่นเดิมก่อนจะเดินตรงดิ่งไปตามทางเพื่อกลับห้องของตน
ในที่สุดฉันก็ออกมาจากออนเซนนรกนั้นจนได้ เฮ้อออออออออ~
“ดิฉันไปแล้วนะเจ้าคะท่านมิซึกิ....” เสียงเย็นเฉียบที่ลอยมาตามลมเรียกให้ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองบริเวณกำแพงปราสาท
เธอคนนั้นกำลังยืนอยู่บนกำแพงของปราสาท ปีกสีดำกางออกเพื่อเตรียมพร้อมจะบินไปไหนสักแห่ง ปีกนั้นคล้ายกับปีกของนกกระจอกไม่มีผิด
“เดี๋ยวก่อนสิ
เธอชื่ออะไรเหรอ?” ฉันเอ่ยถามเสียงไม่ดังนักเพราะกลัวคนอื่นจะเดินมาดู
“โยะ.....โยสึซึเมะเจ้าค่ะ”
ปีศาจโยสึซึเมะ.....ฉันเคยอ่านเจอเรื่องราวของปีศาจชนิดนี้ในกระทู้หนึ่งในเน็ต
เธอคือปีศาจที่มีความสามารถในการทำให้คนตาบอดได้ชั่วขณะหนึ่ง
ว่ากันว่าถ้าถูกปีกสีดำนั้นเข้าภาพเบื่องหน้าจะมืดสนิทไปเลย เป็นปีศาจที่คอยทำให้คนที่เดินทางตอนกลางคืนตามืดมัวจนต้องเดือดร้อน......ถ้ากลัวความมืดก็เท่ากับว่ากลัวโยสึซึเมะ
“แล้วทำไมถึงมาช่วยฉันล่ะ” คือแบบว่าฉันไม่รู้จักเธอสักนิด แล้วเหตุผลสำคัญอีกประการหนึ่ง
คือเธอเป็นปีศาจจจจจจจ!!!!!
“....เพราะท่านเป็นคนสำคัญ”
เธอตอบเรียบๆก่อนจะบินหายเข้าไปในความมืดมิดของรัติกาล
ฉันเนี่ยนะ? คนสำคัญ
มีแต่คุณพ่อคุณแม่และคนที่อยู่ในโรงเรียนเท่านั้นที่เห็นฉันเป็นคนสำคัญ
ส่วนคุณปู่คุณย่าและคนอื่นๆในครอบครัวมักจะเห็นฉันเป็นส่วนเกินอยู่เสมอ แม้ว่าฉันจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแล้วก็ตาม แต่พวกท่านก็ไม่เคยชื่นชมฉันเลยสักครั้ง
หากเป็นเด็กคนอื่นเจอพฤติกรรมแบบนี้เข้าไปคงกลายเป็นเด็กมีปมหรือไม่ก็กลายเป็นบ้าไปแล้ว
พอเข้าไปในห้องนอนฉันก็เห็นคุณชิโระนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เธอยิ้มให้ฉันราวกับว่ามีความสุขเอามากๆ ส่วนฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเธอดี เพราะมีหลายอย่างที่เธอมำให้ฉันอารมณ์เสีย
อารมณ์เสียเรื่องอะไรงั้นเหรอ
อา....ก็อย่างเช่นเรื่องที่เธอทิ้งฉันไว้ในห้องน้ำไงล่ะ
“โอเคกับการอาบน้ำมั้ยคะ”
เธอถามขึ้นทำให้ฉันต้องละสายตาจากการปูฟูกนอนไปมองเธอแทน
พยายามยิ้มสุดๆอ่ะ ^_^
“ทำไมคุณชิโระถึงมาอยู่ที่นี่เหรอคะ?” ฉันจงใจถามจี้จุดพร้อมกับยิ้มให้เธอเพื่อกลบเกลื่อน หึๆ
ดูสิจะแถว่าอะไร
“ดิฉันไปเอามันจูมาให้คุณหนูค่ะ”
คุณชิโระว่าพลางผายมือไปที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆซึ่งมีมันจูวางอยู่
นี่มันอาหารรอบดึกสุดอันตราย กินไปฉันต้องอ้วนแหงๆ
“ท่านชินเมียวมารุเข้าไปที่บ่อน้ำพุร้อนค่ะ
ไหนคุณชิโระบอกว่าที่นั้นเป็นแบบส่วนตัวไงคะ” ถามจี้จุดก๊อกสองอย่างไม่น่าให้อภัย
“ก....เกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างคะคุณหนูแพนเจีย” เธอถามพร้อมกับทำสายตาเป็นประกาย
“ไม่เกิดเรื่องค่ะ แค่เกือบเกิดเท่านั้น”
ฉันเลี่ยงที่จะไม่พูดเรื่องปีศาจโยสิซึเมะเพราะเริ่มรู้สึกไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว
ฉันนอนลงบนฟูกก่อนจะเอาผ้าห่มคลุมตัวเหลือไว้เพียงส่วนหัวเท่านั้นที่โผล่ออกมา
คุณชิโระเดินไปค้นตู้เล็กๆตรงมุมห้องก่อนจะหยิบกิโมโนมาวางข้างๆฉัน
“เวลากลางคืนมันหนาวค่ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณชิโระ”
ฉันลุกขึ้นมายืนนิ่งเพื่อให้คุณชิโระสวมชุดกิโมโนให้และเมื่อแต่งตัวจนเสร็จสรรพฉันก็กลับไปนอนตามเดิม ฉันไม่มีเรื่องราวในอดีตให้คิดถึงมากนัก
อดีตที่สวยงามของฉันมันมีไม่กี่เรื่องหรอก ส่วนมากจะเป็นช่วงเวลาที่ฉันอยู่กับแม่หรือไม่ก็พ่อ
“ในฐานะท่านหญิงมิซึกิคุณหนูควรจะให้ความสำคัญกับท่านชินเมียวมารุให้มากๆนะเจ้าคะ”
อยู่ๆคนที่นั่งอยู่ก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบของยามราตรี
“คะ?”
ฉันลืมตามองคุณชิโระพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความงง
คุณชิโระอยากให้ฉันสร้างความสัมพันธ์กับคู่หมั่นที่ไม่เคยสนใจกันเนี่ยนะ เพื่อ?
“บางทีการที่คุณหนูจะกลับโลกปัจจุบันได้.....อาจจะต้องมี เอ่อ....ความรักกับคนยุคนี้” คุณชิโระพูดพร้อมกับก้มหน้างุด “แล้วดิฉันก็คิดว่าถ้าเป็นท่านชินเมียวมารุน่าจะดูเป็นไปได้มากที่สุดนะคะ เพราะว่าทั้งสองคนเป็นคู่หมั้นกัน”
“.......”
ฉันเงียบไปอึดหนึ่งเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
เอาตรงๆคือฉันก็ไม่ได้อยากกลับไปยุคปัจจุบันสักเท่าไหร่
เพราะไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงในโลกที่มีแต่คนเกลียด แต่ฉันก็ไม่ได้อยากลำบากอยู่ที่ยุคนี้
ขอแค่ได้แม่กลับมา....ต่อให้ต้องอยู่ยุคไหนฉันก็ยอม
“พระเจ้าบอกว่าถ้าคุณหนูทำให้คนยุคนี้หลงรักสำเร็จ
เมื่อไปยุคปัจจุบันท่านจะให้พรเพิ่มหนึ่งข้อค่ะ”
“หมายถึงให้ฉันขออะไรก็ได้ใช่มั้ยคะ” ฉันถามย้ำด้วยตาที่เป็นประกายแห่งความหสัง
“ค่ะ”
แบบนี้สิถึงจะคุ้มแก่การปฏิบัติ
“งั้นฉันจะเริ่มภารกิจจีบหนุ่มเองค่ะ”
ฉันประกาศต่อหน้าตุณชิโระทำเอาเธออึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เเต่ฉันก็ไม่ได้อธิบายอะไรให้เธอฟังเพราะตอนนี้ง่วงมากๆ
เธอนั่งอ้ำอึ้งอยู่นานพอสมควรก่อนจะปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องของฉันเพื่อไปพักผ่อนที่ห้องของเธอ
หลักการจีบผู้ชายมาทำหลัว
ต้องกีดกันสาวๆคนอื่น!
และต้องทอแหลเก่ง.....
หึ แต่ฉันออกจะสวย รวย เริด แถมยังมีผมสีขาวพราวเสน่ห์ขนาดนี้ มีเหรอที่พวกผู้ชายจะไม่เหลียวแลและหันมาดูแลหัวใจฉัน หึ ภารกิจนี้มันโครตง่ายสุดๆไปเลย พระเจ้าเอาสมองซีกไหนคิดวะ
........................................................
เราจะค่อยๆจูงเรือออกมาให้เลือกทีละลำนะเจ้าคะ มีทั้งเรือมนุษย์เเล้วก็เรือ เเคกๆ (555+)
เเพนเจียหรือมิซึกิ & ท่าน.....
ความคิดเห็น