คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : ภาคย้อน 1 : ก่อนจะเป็นชิราคาวะเเละมิซึกิ (พิเศษ)
กล่าวถึงเรื่องราวเมื่อห้าพันปีก่อน
เทพเจ้ามังกรนามว่ากงหยวนใช้พลังเวทของตนสร้างโลกใบนี้ขึ้นมา พระองค์ทรงแบ่งโลกออกเป็นสามส่วน คือ...สรวงสวรรค์ โลกมนุษย์
และโลกใต้พิภพ
....ทว่าเมื่อโลกถือกำเนิดแบบสมบูรณ์ เทพมังกรกงหยวนกลับต้องสิ้นชีพลง ร่างกายของพระองค์กลายเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ตั้งตระหง่านอยู่ในเขตต้องห้ามของสวรรค์
มังกรเทพและเหล่าทวยเทพล้วนอาศัยอยู่บนสรวงสวรรค์ทั้งเก้าแห่ง
เหล่าทวยเทพต่างต้องพึงพาพลังทางจิตวิญญาณของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เพื่อรักษาความเป็นนิรันดร์ของร่างกาย
เป็นเวลากว่าห้าพันปีที่ผู้นำของเหล่าทวยเทพจะถูกเลือกทีละคน....จากบุตรของพระเจ้าซึ่งถือกำเนิดจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์
.........
ในปีนี้องค์ชายที่ถือกำเนิดมีอยู่สี่พระองค์ ผู้นำเทพเจ้าองค์ปัจจุบันมีคำสั่งให้ส่งทารกทั้งสี่ไปอยู่ในการดูแลของอาจารย์ที่ต่างกัน
องค์ชายชุงวาถูกส่งมาอยู่ในการดูแลของเฟยหลง อาจารย์หนุ่มผู้เชี่ยวชาญเรื่องการต่อสู้และการร่ายพระเวท ในอดีตเฟยหลงเคยเป็นหนึ่งในองค์ชายที่เกือบได้ขึ้นเป็นผู้นำของเหล่าเทพ แต่เพราะไม่อาจเอาชนะผู้เป็นพี่ชายได้...เขาจึงกลายมาเป็นอาจารย์แทน
....นี่นับเป็นครั้งแรกที่เฟยหลงได้รับหน้าที่ให้ดูแลองค์ชายในวัยทารก จนกว่าองค์ชายชุงวาจะอายุ 18 ปีบริบูรณ์
ชายหนุ่มต้องคอยกีดกันเพื่อไม่ให้พระองค์ออกไปพบเจอโลกภายนอก
เฟยหลงทอดสายตามองทารกน้อยในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู องค์ชายชุงวาดูสดใสยิ่งนัก....มือเล็กชูป้ายชื่อของตนขึ้นพร้อมกับโบกสะบัดมันไปมา ราวกับต้องการให้ผู้ที่อุ้มได้เห็น เขามังกรอันเล็กๆของชุงวาเป็นสีทองอร่าม เช่นเดียวกับนัยน์ตาเรียวคมของเขา
“หนักหรือไม่?”
ราชาแห่งทวยเทพเอ่ยถามผู้เป็นน้อง แต่อาจารย์หนุ่มกลับส่ายหัวแทนคำตอบ
เหล่าบริวารที่ยืนดูต่างก็รู้สึกแปลกใจที่องค์ราชาถึงขั้นมาส่งองค์ชายเล็กด้วยตัวเอง ในขณะที่องค์ชายคนอื่นๆถูกนำไปส่งโดยบริวารเพียงห้าหกคนเท่านั้น
...แต่เพราะสัญลักษ์สีแดงซึ่งปรากฎอยู่กลางหน้าผากขององค์ชายชุงวา บริวารบางตนจึงพอจะเดาออกว่าองค์ชายน้อยมีพลังมากมายเหนือคนานับ
“เสี่ยวจงหัว....นับจากนี้เขาจะอยู่กับข้า” เฟยหลงเรียกทารกน้อยด้วยชื่อใหม่
แม้ราชาของเหล่าเทพจะรู้สึกขัดใจที่เฟยหลงไม่ยอมเรียกบุตรชายของเขาตามชื่อที่เขาตั้งให้ แต่เพราะเห็นว่าบุตรตัวน้อยดูจะชื้นชอบชื่อใหม่เสียเหลือเกิน ราชาเเห่งทวยเทพจึงทำได้แค่เงียบไว้
“หากเขาอายุ
17 ปี
ข้าจะมาทดสอบเขา
เพื่อดูให้แน่ชัดว่าเขาเหมาะกับตำแหน่งองค์ชายจริงๆหรือไม่”
ว่าจบร่างแข็งแรงกำยำในชุดสีทองอร่ามพร้อมด้วยเหล่าบริวารก็หายวับไปทันที
...................................
เฟยหลงคอยสั่งสอนจงหัวในเรื่องต่างๆ จนกระทั้งองค์ชายน้อยอายุ 16 ปี เขาเป็นเด็กที่แตกฉานเรื่องการเรียนและการต่อสู้เป็นอย่างมาก
ทว่าในทุกๆวันจงหัวกลับพยายามหาวิธีออกจากที่แห่งนี้ เพื่อหวังจะท่องเที่ยวไปในโลกภายนอก....
วันนี้เฟยหลงต้องเดินทางไปร่วมประชุมที่สภาเทวะ
ทำให้จงหัวเริ่มแผนการที่จะหนีออกจากเขตแดนเทพได้ง่ายยิ่งขึ้น
มังกรหนุ่มจัดแจงขุดหลุมจนกระทั้งมันทะลุไปยังดินแดนของมนุษย์
ร่างสูงโปร่งกระโดดลงมาโดยไม่สนใจว่าเบื้องล่างจะมีอะไรรอคอยเขาอยู่
ขณะเดียวกัน ณ อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่
หมิงหยุนหวงกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องอาบน้ำส่วนตัว ร่างเปลือยเปล่าของนางไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเพราะความรู้สึกนึกคิดกำลังลอยล่องไปไกลแสนไกล
ตู้ม!!!
เสียงวัตถุลึกลับตกลงมาในอ่างอาบน้ำ หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ
สายตาของนางจับจ้องบริเวณกลางอ่างน้ำด้วยความสงสัย
“กรี๊ดดดด!!!!” หยุนหวงรีบนั่งลงในน้ำพร้อมกับกอดร่างกายของตนไว้แน่นเมื่อเห็นว่าวัตถุที่ตกจากฟ้าคือบุรุษ! “ทะ....”
จงหัวรีบพุ่งตัวเข้ามาปิดปากสตรีเบื้องหน้าเมื่อเห็นว่านางกำลังอ้าปากตะโกนเรียกนางกำนัลที่ดูแลอยู่รอบนอก
หมิงหยุนหวงหน้าแดงแปร๊ดนางไม่เคยเปลือยกายต่อหน้าบุรุษมาก่อน หญิงสาวถลึงตามองบุรุษปริศนาด้วยความโกรธ
แต่เขากลับทำหน้าตาเรียบเฉยแถมยังกล้าประสานสายตากับนางโดยไม่มีความเกรงกลัวเลยสักนิด
เสี่ยวจงหัวเองก็รู้สึกอายไม่ต่างกัน
มังกรหนุ่มไม่นึกมาก่อน....ว่าตนเองจะตกลงมาในอ่างอาบน้ำของสตรีประหลาดคนนี้
“เจ้าคงอาย....เราขออภัยที่เข้ามาในที่ของเจ้าแบบสุ่มสี่สุ่มห้า”
เขากระซิบบอกนางเสียงแผ่วก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าชุดคลุมสีฟ้าที่วางอยู่มาคลุมร่างเปลือยเปล่าของนาง
“อ่อยอ้าอะ!”
หยุนหวงพยายามดิ้น
หญิงสาวไล่สายตามองบุรุษตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“หากเราปล่อย เจ้าต้องเงียบ
เราสัญญาว่าเราจะไปจากที่นี่”
หากหลงเชื่อบุรุษตรงหน้านางก็คงโง่เกินคน แม้ว่าเขาจะหล่อเหลาหรือแต่งตัวดีแค่ไหน แต่เพราะเขากล้าเข้ามาในที่ของสตรี...นางจึงคิดว่าบุรุษตรงหน้าก็ไม่ต่างจากโรคจิตดีๆนี่เอง!
“บอกเราสิว่าเจ้าจะไม่ตะโกนหากเราปล่อยมือ”
นางพยักหน้าหงึกหงักแทนคำตอบ
หากเขาปล่อย...นางจะแหกป้องร้องทันที
มือใหญ่ค่อยๆเลื่อนออกจากริมฝีปากนุ่มสีแดงระรื่อช้าๆ
นัยน์ตาสีทองสุกใสจ้องประสานกับนัยน์ตาสีแดงเพลิงของนางด้วยความหลงใหลระคนแปลกใจ
จงหัวไม่เคยรู้มาก่อนว่ามนุษย์ธรรมดาทั่วไปจะมีผมสีขาวราวหิมะ และนัยน์ตาสีแดงราวกับสีของทับทิมเม็ดงามอย่างสตรีตรงหน้า
“ช่วยด้วย! ใครอยู่ข้างนอกมาช่วยข้าที!!!”
เสียงใสตะโกนลั่นก่อนที่นางกำนัลประมาณสิบกว่าคนจะกรูกันเข้ามาในอ่างอาบน้ำ
แต่ก่อนที่พวกนางจะได้เดินผ่านผ้าม่านผืนโปร่ง ร่างของพวกนางก็พากันสลบไสลไปซะก่อน
“เป็นอะไรไป? ฟื้นสิ!” หยุนหวงเบิกตากว้างด้วยความตะลึง นางกลัว...ทว่าไม่กล้าพอที่จะก้าวขาหนี
“เราบอกเจ้าว่าห้ามตะโกน...”
เสียงทุ้มที่เอ่ยออกไปช่วยเรียกสติของหยุนหวงให้กลับมาจ้องมองชายหนุ่มอีกครั้ง
หญิงสาวลูบคางของตนก่อนจะยืนหน้าไปใกล้ชายหนุ่มในชุดสีดำ “ท่าน....ไม่ใช่มนุษย์สินะ?....ถึงว่าล่ะทำไมถึงเข้ามาที่นี่ได้”
ดวงตาเรียวคมกดลงมองสตรีน้อยตรงหน้า คำพูดของนางราวกับมีสิ่งใดแอบแฝงอยู่ ทำให้จงหัวรู้สึกสงสัยยิ่งนัก
“....เราเป็นเทพมังกร”
“แสดงว่าท่านเป็นหนึ่งในองค์ชายพวกนั้นสินะ แล้วเคยมาแถวนี้บ้างหรือไม่?”
“เราไม่เคยไปที่ใด”
“ดี! อยากได้คนพาเที่ยวมั้ย
ข้าสัญญาว่าจะพาท่านเที่ยว...แลกกับที่ท่านพาข้าออกไป”
หญิงสาวมีท่าทีลิงโลดมากกว่าครั้งแรกที่เจอกัน เพราะท่าทางของบุรุษตรงหน้าดูราวกับคนที่ไม่เคยก้าวขาออกจากบ้านเลยด้วยซ้ำ “โลกภายนอกกับที่ที่ท่านอยู่มันไม่เหมือนกัน หากไปเพียงผู้เดียวท่านต้องซวยแน่ๆ”
“......”
“ขอถามหน่อยได้มั้ย....ท่านเคยก้าวขาออกจากบ้านกี่ครั้ง?”
ชายหนุ่มส่ายหัวแทนคำตอบ
ความคิดเห็น