ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คู่หมั้นตัวร้ายขอหนีไปปราบปีศาจ!

    ลำดับตอนที่ #2 : องก์ที่ 2 : มิซึกิที่แปลว่าดวงจันทร์

    • อัปเดตล่าสุด 28 เม.ย. 64



    องก์ที่ 2

    เราเเค่อยากตายไม่ได้อยากมาเล่นสนุกคิ้วเรียวสวยของมิซึกิขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ


    “ฉันเองก็อยากกลับบ้านเเล้วค่ะฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก่อนจะกระชับดาบคาตานะในมือเเน่น นาทีนี้ฉันเริ่มกลัวพวกเขาเเล้วค่ะ T^T (ร้องไห้แปป)


    ปัง! 


    เสียงประตูเเละหน้าต่างซึ่งถูกพลังงานลึกลับบางอย่างผลักให้ปิดอย่างเเรงทำให้ฉันรีบวิ่งไปกระชากมันทันทีเพื่อให้มันเปิดออกอีกครั้ง เเต่ไม่ว่าจะพยายามเเค่ไหนประตูก็ยังคงปิดอยู่เช่นเดิม


    ชิบหายล้ะ!


    “ท่านทั้งสองอย่าตกใจเลย เราเเค่ต้องการจะสลับบทบาทของพวกท่านเท่านั้นค่ะคุณชิโระพูดพร้อมกับทำสัญญาณมือเป็นเชิงให้พวกเราใจเย็น


    “หมายถึงสลับร่างฉันกับท่านหญิงคนนี้เหรอ?


    คุณชิโระกับคุณคุโระพยักหน้าเเทนคำตอบ ทำเอาฉันเบิกตากว้างทันที


    “ห้ามทำนะไม่งั้นฉันจะฟ้องพ่อ!!!” ฉันขู่สองคนนั้นเสียงดังเเต่ก็ได้รับเพียงเสียงหัวเราะคิกคักหลับมา


    “ใช่! อย่าเอานางไปเลย ที่ที่เราอยู่นั้นน่ากลัวนัก ผู้คนรอบกายก็ใจร้าย พวกท่านทั้งสองปล่อยให้เราตายอย่างสงบเถอะเจ้าค่ะ


    “มันเป็นชะตาของพวกท่านทั้งสอง ท่านหญิงดูเอาเถิดขอรับคุณคุโระว่าพร้อมกับยื่นหนังสือเล่มหนึ่งมาตรงหน้าฉัน ส่วนฉันก็รับหนังสือสีดำเล่มหนานั้นไปไว้ก่อนจะอ่านในใจ


     บนปกของมันถูกเขียนด้วยตัวหนังสือสีทองว่ารายชื่อผู้ถูกเลือก(????)


    20/02/xx

    คุณหนูซาโซริ  เเพนเจีย ประสบอุบัติเหตุรถไฟฟ้าสายxxx  ตกรางทำให้ย้อนอดีตไปอยู่ในร่างของนางร้าย


    ห้ะ! อะไรคือร่างนางร้ายวะ!?!?!? หมายถึงท่านมิซึกิเหรอ? แต่เธอดูไม่เหมือนนางร้ายเลยสักนิดเดียว


    “แฮ่ม! พระเจ้าไม่อยากสูญเสียชีวิตคนจำนวนมากเพราะดวงซวยๆของคุณหนู ท่านจึงส่งพวกเรามาจัดการก่อนล่วงหน้าขอรับคุณคุโระอธิบายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เขาหยิบหนังสือจากมือฉันไปก่อนจะเปิดหน้าเก้าสิบเก้าเเล้วยื่นให้ท่านหญิงมิซึกิ


    “เรา....เราอ่านไม่ออก


    แป่ว!


    “เดี๋ยวดิฉันอ่านให้ค่ะคุณชิโระรับหนังสือไปก่อนจะกระเเอมไอเบาๆเเล้วเริ่มอ่านให้เราทุกคนฟัง


    20/02/xx               

    หลังจากสูญเสียท่านพ่อและท่านเเม่เจ้าหญิงมาเอดะ มิซึกิฮิเมะ ถูกบังคับให้เเต่งงานกับบุตรชายของเจ้าผู้ครองเเคว้นเอชิเพื่อรวมเเค้วนทั้งสองให้เป็นหนึ่งเดียวกัน แต่เพราะถูกชายคนนั้นนอกใจนางจึงกระโดดน้ำเพื่อฆ่าตัวตาย เเต่แทนที่จะได้มรณาสมใจพระเจ้ากลับส่งนางมาที่โลกอนาคต


    อา...นี่มันบทละครเรื่องอะไรเนี่ย? ฉันเบื่อจะฟังเต็มทนเเล้วนะ


    เเละดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร คุณชิโระกับคุณคุโระมองหน้ากันเป็นเชิงส่งสัญญาณก่อนที่คุณชิโระจะวาดมือเป็นวงกลมคล้ายกับกำลังร่ายมนต์อะไรบางอย่าง


    อืดๆ เปรี๊ยะ! ตึง!


    ของในห้องตกกระจัดการจายไปทั่วราวกับกำลังเกิดเเผ่นดินไหน กระจกทุกบานเริ่มเกิดรอยร้าวก่อนจะเเตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย


    “กรี๊ดดดดด!!!


    ท่านหญิงมิซึกิกรีดร้องออดมาเสียงดังด้วยความตกใจก่อนจะจับศีรษะของตนแล้วนั่งลงบนพื้น


    ส่วนฉันก็รีบวิ่งไปที่โต๊ะเพื่อหวังจะคลานเข้าไปหลบข้างล่าง เเต่ก่อนที่จะได้ย่อตัวลงร่างของฉันก็ถูกไอสีดำพุ่งกระเเทกอย่างเเรงจนลอยไปกระทบกำเเพงห้องชมรมซะก่อน


    ตุบ!


    ร่างของฉันหล่นลงกระเเทกพื้นก่อนที่คุณคุโระจะเดินมาดูเเล้วอุ้มร่างของฉันไปที่สระว่ายน้ำเล็กๆกลางห้องเเห่งนี้


    ตู้ม!!!


    เสียงผื่นน้ำอันนิ่งสงบเเตกกระเซ็นเพราะมีวัตุถุหนักๆถูกโยนลงไป ฉันพยายามเก็บอากาศไว้เเล้วตะเกียกตะกายขึ้นมา เเต่ดูเหมือนว่าสระน้ำเเห่งนี้มันดึงตัวฉันให้จมลงเรื่อยๆ จมลงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนกระทั้งอากาศของฉันออกจากปอดจนหมด


     

    ย้อนไปในช่วงที่ยังเด็ก

    ณ ห้องทานอาหารภายในคฤหาสน์หลังโตของตระกูลซาโซริ


    มะ...เเม่ใหญ่ เเพนร้อน ฮือ อย่าทำเเพนเลยค่ะ’ 


    เด็กหญิงอายุ 13 ปี พูดขอร้องทั้งน้ำตาขณะที่ถูกหญิงวัยกลางคนใช้มือกดหัวเล็กๆใส่ชามข้าวต้ม เหล่าคนรับใช้ต่างยืนมองด้วยความเวทนา ไม่กล้าเเม้เเต่จะเข้ามาช่วยคุณหนูตัวน้อยเพราะเกรงว่าจะถูกคุณหญิงไล่กลับบ้านนอก


    จำไว้ด้วยว่าถ้าพ่อเเกไม่อยู่ เเกไม่มีสิทธิ์มานั่งกินข้าวตรงนี้!!!คุณหญิงแผดเสียงลั่นบ้านก่อนจะจิกผมสีดำขลับของคนที่อยู่ใต้การควบคุมเเล้วดึงให้ลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กลงกับพื้น


    ฮือออออ แม่จ๋าช่วยเเพนด้วย อึก


    อยากไปอยู่ในนรกกับเเม่เเกนักใช่มั้ย!


    ฝ่ามือใหญ่เต็มไปด้วยเเหวนเพชรเม็ดโตง้างขึ้นกลางอากาศก่อนจะตบตีเด็กด้วยน้อยความโมโห


    ความทรงจำอันเลวร้ายของฉันถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง เเต่สิ่งที่เลวร้ายที่สุดสำหรับฉันก็คือ....


    เเพนจะเอาอันไหนเลือกเอาเลยนะจ้ะ เเม่จะยืนดูเค้กตรงนี้สักเดี๋ยว



    โอเคค่ะเเม่ ^_^’


    เด็กหญิงทำนิ้วโอเคส่งให้มารดาก่อนจะเดินตามพนักงงานสาวไปดูเค้กช็อกโกเเลตที่ตนชอบ


    ด้วยหน้าตาที่น่ารักบวกกับกิริยาท่าทางที่น่าทนุถนอมต่างทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาเหลียวมองสองคนเเม่ลูกด้วยรอยยิ้ม


    วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบ 10 ปีของเเพนเจียเธอกับเเม่จึงออกมาเลือกเค้กวันเกิดอยู่ที่ร้านเล็กๆเเถวบ้าน คืนนี้พ่อของเธอสัญญาว่าจะมาร่วมฉลองวันเกิดในบ้านเล็กๆที่เป็นของเธอกับเเม่ เด็กหญิงจึงมีความสุขมากเป็นพิเศษ


    เเม่คะๆ เจอเเล้วค่ะ เค้กสวยๆของเเพน


    เด็กหญิงตะโกนเรียกมารดาก่อนจะชี้นิ้วเล็กๆมาที่เค้กช็อกโกเเลตสตรอเบอรี่ซึ่งมีสองชั้นวางซ้อนกัน


    โอเคจ๊ะพูดจบร่าวเพรียวบางของหญิงสาวก็ละออกจากขนมชนิดอื่นที่อยู่ในตู้โชว์ข้างนอกร้อนเพื่อเดินมาหาลูกสาวที่อยู่ข้างใน


    ตึง!!!!


    ระหว่างที่เธอเปิดประตูเป็นจังหวะเดียวกับที่รถสปอร์ตสีดำของใครบางคนพุ่งตรงมาใส่เธออย่างเเรงจะร่างบางนั้นกระเเทกเข้ากับผนังร้าน


    กรี๊ดดดด!!!! เเม่จ๋า เเม่!


    เด็กหญิงทรุดลงกับพื้นด้วยอาการช็อก เธอมองดูร่างโชคเลือดของมารดาพร้อมกับกรีดร้องออกมาเหมือนคนเสียสติ


    ไม่นานนักรถพยาบาลก็เดินทางมาถึง เเต่.....มันคงสายเกินไปแล้ว


    นับจากนั้นชีวิตของเด็กหญิงก็เปลี่ยนไปตลอดการ หัวใจดวงน้อยของเธอเเตกสลายเหมือนมหาทวีปแพนเจียที่เเยกออกเป็นแผ่นทวีปกอนด์วานาเเละลอเรเชีย


    เเละมันจะเเตกออกเรื่อยๆจนเธอกลายเป็นเด็กหญิงผู้เฉยชา


    ...........................................................


    คุณหนูคะ


    เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิด ฉันพยายามลืมตาขึ้นมองแต่มันช่างยากลำบากซะเหลือเกิน


    คุณหนูแพนเจีย


    ค....ใครเรียกฉัน น้ำเสียงนี่ดูเหมือนจะคุ้นเคยอยู่บ้าง แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของใครกันแน่ ราวกับว่าโดนใครบางคนกักความทรงจำส่วนนั้นไว้ในที่ที่ลึกที่สุด


    คุณหนูต้องไปแล้วนะคะ ส่วนดิฉันก็ได้แต่หวังว่าคุณหนูจะรอดแล้วหาทางกลับมาที่นี่จนได้


    ในหัวของฉันว่างเปล่าในขณะที่น้ำเสียงนุ่มละมุนเริ่มเอ่ยต่อ


    พระเจ้าท่านไม่ได้ใจร้ายหรอกนะคะ ท่านให้พรคุณหนูตั้งหนึ่งข้อแหนะเธอพูดพร้อมกับลูบหัวฉันแผ่วเบาราวกับเป็นการให้กำลังใจ


    พร...งั้น....เหรอ?


    เมื่อถึงที่นั้นคุณหนูก็จะรู้เองนั้นแหละค่ะ ระวังตัวด้วยนะคะ


    จบคำพูดของหญิงสาวปริศนา ราวกับว่ามีแรงอะไรบางอย่างดึงร่างของฉันให้ดิ่งลงข้างล่าง ความรู้สึกเหมือนกำลังตกเหวไม่มีผิด ฉันไม่สามารถร้องตะโกนหรือขยับไปไหนได้ สิ่งเดียวที่รับรู้คือความรู้สึกของการดิ่งลงพื้นด้วยความเร็วสูง


    ขนลุกซู่ไปหมด ทั้งเย็นวาบและใจหาย


    ฉันกำลังดิ่งลงสู่ความตาย!!!



    ...............................................................


    เขียนครั้งเเรก : 16 พฤศจิกายน 2561
    ลง Dek-D  :  12 กรกฎาคม 2562
    เเก้ไขเมื่อ : 15 ตุลาคม 2562

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น
    ×