ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คู่หมั้นตัวร้ายขอหนีไปปราบปีศาจ!

    ลำดับตอนที่ #10 : องก์ที่ 9 : บางทีปีศาจก็ไม่ได้กินเเค่เครื่องใน

    • อัปเดตล่าสุด 28 เม.ย. 64



    องก์ที่ 9

    ฉันเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัวพอตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในถ้ำดินแคบๆแห่งหนึ่ง   ที่นี่ทั้งมืดสลัวและอากาศถ่ายเทจนเย็นจับใจ


    ภาพสุดท้ายในความทรงจำค่อยๆย้อนกลับเข้ามา    ทั้งภาพของเจ้าปีศาจแมงมุมบ้าการต่อสู้   ภาพของชินเมียวมารุและคุณชิโระที่โดนอัดจนลุกไม่ขึ้น    และความอบอุ่นของร่างที่ฉันไม่ตั้งใจจะซุกไซร้ -_-


    เขาคนนั้น....คงไม่ใช่ปีศาจละมั้งนะ


    ฉันลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติก่อนจะหันมองรอบๆตัว  

     

    แล้วฉันก็พบว่าในถ้ำเล็กๆแห่งนี้ยังมีบุคคลอื่นอยู่อีก    ที่ปากถ้ำซึ่งมองออกไปเห็นพระจันทร์ดวงโตมีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งพิงผนังด้วยท่าทางสบายๆ   ขาข้างหนึ่งของเขายืดขวางทางออกส่วนมือสองข้างก็กอดอกไว้หลวมๆ   เสี้ยวหน้าที่ต้องแสงจันทร์คมได้รูปราวกับเป็นเทพบุตรก็ไม่ปาน


    ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นมองบริเวณปากถ้ำอีกครั้งเพื่อย้ำให้แน่ใจว่าตัวเองตื่นแล้วจริงๆ   ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ใบหน้าภายใต้เงาจันทร์หันมามองฉันช้าๆ    อา.....หล่อเว่อร์


    พระเจ้า....ฉันเห็นเทวดา    แบบว่าเทวดาตัวเป็นๆเลย!


    เดี๋ยวนะ!    แถวนี้มันจะมีคำว่าเทพบุตรเทพธิดาจริงๆนะเรอะ(เถียงกับตัวเองแปป)


    “ก็เคยนึกไว้ว่าถ้าโตขึ้นใบหน้าเจ้าคงจะพริ้มเพรา”   มุมปากของชายหนุ่มกระดกเป็นรอยยิ้มจางๆก่อนจะละสายตาจากฉันไปมองพระจันทร์ดวงโตแทน    “....แต่ไม่คิดว่าจะงดงามถึงเพียงนี้”


    คำพูดของเขาทำให้ฉันต้องนั่งเงียบเพราะทำอะไรไม่ถูก     น้ำเสียงของคนคนนี้แม้จะดูสงบและเย็นชาแต่ก็มีความเป็นมิตรแฝงอยู่เล็กน้อย(ย้ำว่าน้อยมาก)  


    เขาแต่งกายด้วยชุดสีดำทั้งตัว    มีเครื่องประดับทำจากทองคำขาวแซมอยู่ในชุดแค่เพียงเล็กน้อยแต่ก็ดูเข้ากันอย่างบอกไม่ถูก   มันดูเหมือนชุดออกรบของชนชั้นสูง    ผมสลวยสีดำที่ยาวถึงกลางหลังทำให้ฉันพอจะรู้แล้วว่าเขาคือใคร


    “คุณ....เอ่อ   หมายถึงท่าน    คือคนที่สู้กับซึจิคุโมะใช่รึเปล่าคะ”    คิดถึงช่วงนั้นแล้วรู้สึกอายชะมัด    ไม่น่าหันไปกอดเขาเลย


    “ใช่เหรอ?”   


    คำพูดเพียงสั้นๆทำให้ฉันเริ่มลังเลใจเล็กน้อย    แต่เมื่อลองประมวลภาพเหตุการณ์ดูอีกทีฉันก็มันใจว่าตัวเองคิดถูกแล้ว


    “ก็ฉันเห็นท่าน....”


    “ซึจิคุโมะเป็นปีศาจที่แข็งแรงแล้วก็ฆ่ายากมาก   มนุษย์ธรรมดาแบบข้าจะเอาปัญญาที่ไหนไปทำอย่างที่เจ้าบอก”    ชายหนุ่มพูดพลางหันกลับมามองฉันก่อนที่เขาจะโยนอะไรบางอย่างมาตรงหน้า


    “ของเจ้า”  


    ฉันมองดูดาบตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้ว    แม้จะมีลายนกกระเรียนสีทองเหมือนอันที่คุณชิโระให้    แต่เจ้าดาบตรงหน้ากลับเป็นสีดำแทนที่จะเป็นสีขาวบริสุทธิ์


    “ไม่ใช่อันนี้”    ฉันพึมพำกับตัวเองพลางไล่สายตามองชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะพบว่าดาบของฉันมันวางอยู่ข้างๆเขา


    อา....สรุปแล้วชายคนนี้เป็นมิตรหรือเป็นปีศาจกันแน่เนี่ย   เริ่มงงแล้วนะว้อย!


    แต่ก่อนที่ฉันจะได้ถามอะไรออกไปร่างคล้ายคนแก่แต่มีจมูกยื่นยาวกว่าคนปกติแถมยังมีปีกสีดำคู่ใหญ่อยู่ที่หลังก็บินโฉบมาหยุดอยู่ตรงปากถ้ำซะก่อน    ส่วนผู้ชายคนนี้ก็เอาแต่จ้องฉันอยู่ได้    เขาไม่รู้ตัวรึไงว่ามีปีศาจมาอ่ะ


    “คุณระวัง!   ฉันวิ่งไปหยิบดาบคาตานะที่เขาโยนมาก่อนจะชักมันออกจากฝักแล้วชี้หน้าปีศาจมีปีกจนเจ้าปีศาจบินถอยไปพร้อมกับยกมือสองข้างขึ้น


    “ท่านหญิงได้โปรดใจเย็นก่อนขอรับ   ข้าไม่ได้จะทำอะไรนายท่าน”    ปีศาจมีปีกว่าพร้อมกับส่ายหัวรัวๆ


    “แต่คุณเป็นปีศาจ”   แม้จะกลัวอยู่บ้างแต่ฉันก็กัดฟันยืนเผชิญหน้ากับปีศาจนกตนนี้อย่างไม่เกรงกลัว   


    น่าแปลกที่ผู้ชายหน้าหล่อยังนั่งอยู่ที่เดิมราวกับไม่ทุกข์ร้อนอะไร   แถมเขายังลอบยิ้มเหมือนพยายามกลั้นขำกับเรื่องอะไรบางอย่าง


    “ท่านชิราคาวะ~~~    ปีศาจนกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะแปลงร่างเป็นนกตัวเล็กๆแล้วบินไปหาชายหนุ่มที่นั่งขำอยู่ข้างๆฉัน


    “ได้เห็นนางเเล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรคาราสึเท็งงู”    ชายหนุ่มกลับเข้าโหมดเดิมก่อนจะเอ่ยปากถามเจ้านกที่พยายามออกแรงดึงให้เขาลุกขึ้นยืน


    “งดงามดังที่ท่านว่า    เเต่นางจะเป็นอันตรายต่อท่านนะขอรับ”


    “เรื่องนั้นข้าเองก็รู้อยู่  หากหมดหน้าที่เจ้าก็ไปได้แล้ว”  


    “ข้ายังไม่ได้รายงานถึงสิ่งที่นายท่านสั่ง”    คาราสึเท็งงูกลับเป็นร่างเดิมก่อนก่อนจะเริ่มสาธยายในขณะที่ฉันยังคงยืนอึ้ง!  อึ้ง!   อึ้ง!   และอึ้ง!


    “รู้หมดแล้ว   เจ้ากลับไปได้”    ชายหนุ่มยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะเดินมาหยิบดาบจากมือฉันไปถือไว้


    “ขอรับท่านปีศาจ”


    พูดจบร่างนั้นก็หายไปราวกับว่าเขามีความสามารถในการหายตัว   ในถ้ำแห่งนี้จึงเหลือเพียงฉันกับชายหนุ่มที่ปีศาจตนนั้นเรียกว่าท่านปีศาจ


    “ขอบคุณที่ปกป้องข้าจากปีศาจร้าย”  


    ชายหนุ่มที่ชื่อชิราคาวะพูดพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ้ม    นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นใบหน้าของเขาแบบชัดๆ   ทุกอย่างของเขาดูสมบูรณ์แบบไปหมด    อยากรู้จริงๆว่าเขาเป็นปีศาจประเภทไหน


    “ท่านก็เป็นปีศาจ”    ฉันก้าวถอยหลังจนกระทั้งหยุดอยู่ที่ปากถ้ำ    ตอนแรกคิดว่าจะกระโดดลงไปแต่พอได้เห็นความสูงจากพื้นขึ้นมาถึงถ้ำ     ฉันจึงรู้ว่าไม่ควรเสี่ยงชีวิต  -_-


    “....”


    ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเขาขยับเข้ามาใกล้อีกในขณะที่ฉันไร้ทางหนี    เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มมาใกล้ฉันจึงขยับถอยหลังไปเพียงเล็กน้อย    ตอนนี้ฉันกำลังจะหงายหลังตกหน้าผาแล้ว   กรุณาอย่าขยับเข้ามาได้ม้ายยย!!!


    “เหวอ!!!   อยู่ๆหินที่เหยียบอยู่มันก็กลิ้งลงไปข้างล่าง    แต่ยังดีที่ฉันไม่กลิ้งลงไปด้วยเพราะผู้ชายตรงหน้าจับร่างไว้ทัน


    แต่ที่แย่คือเรากำลังกอดกัน    ไม่นะฉันจะกอดกับปีศาจเป็นรอบที่สองไม่ได้


    “ท่านจับข้ามาทำไม....ต้องการอะไรกันแน่คะ”   ฉันขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะโดนแขนแข็งแรงของคนตรงหน้าล็อกร่างเข้าประชิดลำตัวของเขา


    “ข้าต้องการเจ้า...”


    คำตอบของปีศาจตนนี้ทำให้ฉันต้องเงยหน้ามองเขาด้วยความงง   นั้นจึงทำให้สายตาของเราประสานกันเป๊ะๆ   นัยน์ตาของเขาเป็นสีดำรัตติกาล  ริมฝีปากเรียวบางรับกับคิ้วเข้มและสายตาดุๆจนดูสมส่วนไปหมด    ใบหน้านอกจากจะเรียวคมแล้วยังมีสันกรามนิดๆด้วย 

     

    อา....ชายในฝันของฉันชัดๆ      คนสมัยนี้เขาจะรู้จักวิธีการจูบมั้ยนะ  แบบว่าฉันไม่เคยรู้สึกอยากจูบผู้ชายเท่านี้มาก่อนเลย   โอ้ย!  จะบ้าตาย


    แต่เขาคงคิดจะฆ่าฉันมากกว่าแฮะ    ฉันเคยอ่านมาว่าปีศาจชอบกินเครื่องในสดๆของมนุษย์   และคงไม่มีปีศาจตนไหนที่หลงรักอาหารจานหลักหรอกมั้ง    วันนี้ฉันคงตายแบบของแท้เลยล่ะ    แต่ฉันยังไม่ยากตายเลยนะ T_T


    หลังจากยืนเงียบกันอยู่นานฉันก็เป็นฝ่ายขยับปากขึ้นพูด    


    “ทะ....ท่านจะฆ่าข้าเหรอคะ”     พูดจบฉันก็หลับตาปี๋ทันที    จะฆ่าวิธีไหนก็ได้ขอแค่ไม่เจ็บก็พอ


    ฉันรู้สึกได้ว่าเขาเอาดาบซึ่งยังอยู่ในฝักดันหลังฉันให้เข้าประชิดตัวเขามากขึ้น    และต่อมาเขาคงจะชักมันออกจากฝักแล้วฟันตัวฉันจนขาดสองท่อน   ฮือออออ~   ไส้ฉันคงไหลลงมากองอยู่บนพื้น    ศพของฉันคงจะน่าขยะแขยงมากๆแน่เลย   แง


    “อยากให้ฆ่าเหรอ?   งั้นข้าจะฆ่าเจ้าเเล้วจับกินตรงนี้ซะเลยดีมั้ย”   น้ำเสียงจริงจังพร้อมด้วยลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดใบหน้าทำให้ฉันแทบจะร้องไห้ออกมาจริงๆ


    เขาอยากกินเครื่องในของฉันจริงๆเหรอเนี่ย     ทำไมท่านหญิงมิซึกิต้องเกิดมาสวยเหมือนฉันด้วยห้ะ   ไม่รู้รึไงว่าคนสวยมักตายเร็ว


    “......”   


    เวลาผ่านไปไม่นานนัก    รอบตัวของเราทั้งสองมีเพียงความเงียบสงบไม่มีฝ่ายใดเอ่ยอะไรออกมา     เเละไม่เห็นว่าปีศาจตนนี้จะทำอะไรกับฉันสักที   

    ฉันได้เเต่ยืนตัวสั่นด้วยความกลัวก่อนจะลอบกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ลงคอเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆดังออกมาจากคนตรงหน้า     เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขนั้น......ราวกับว่าเขากำลังขำในท่าทางของฉัน


    “ลืมตาได้แล้ว.....ข้าจะไปส่งเจ้า”


    ห้ะ!?!?!?!


    ฉันรีบลืมตาขึ้นทันทีเพราะรู้สึกได้ว่าร่างกายถูกอุ้มในท่าเจ้าหญิง    ก่อนจะรีบหลับตาและกอดคอเขาแน่นเมื่อเห็นว่าปีศาจตนนี้กำลังจะกระโดดลงจากถ้ำ!


    ตุบ

    ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะโดดลงมาด้วยความนุ่มนวล   ท่านชิราคาวะวางฉันลงบนอะไรสักอย่างที่ดูแข็งแล้วก็นุ่มนิ่มแปลกๆ   และเมื่อลืมตาขึ้นมองฉันจึงพบว่าเจ้าสิงที่เราสองคนกำลังนั่งอยู่คือมังกรสีดำตัวเป็นๆ  ขนาดของเจ้าตัวนี้เท่ารถไฟหนึ่งขบวนเลยล่ะ


    เจ้ามังกรทยานขึ้นสู่ฟ้าจนฉันแทบกรี๊ดออกมา   ก่อนที่มันจะเคลื่อนไปบนท้องฟ้าช้าๆจนฉันสามารถพยุงตัวอยู่ได้โดยไม่ต้องกลัวตกลงมา  


    เมื่อมองลงไปเบื้องล่างมีเพียงความมืดมิดเท่านั้นที่ปกคลุม   ฉันไม่แน่ใจว่าตอนนี้เป็นความฝันหรือเป็นความจริงกันแน่    น่าเหลือเชื่อชะมัด    ฉันเนี่ยนะนั่งอยู่บนหลังมังกร


    ส่วนชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังก็ยังคงนั่งกอดอกพร้อมกับหลับตาพริมเหมือนเวลาที่เราเจอกันครั้งแรก    บางครั้งผมของฉันมันก็ไปสะกิดหน้าเขาเล็กน้อย(มั้ง)    จนฉันต้องคอยรวบมันมาไว้ข้างหน้า


    ไม่นานนักเจ้ามังกรก็มาหยุดอยู่ที่สนามหญ้าบริเวณฝั่งห้องนอนของฉัน    ฉันรีบกระโดดลงมาก่อนจะวิ่งเข้าห้องทันที    ไม่มีการกล่าวอำลาใดๆเพราะชายคนนั้นน่าจะหลับไปแล้ว


    สรุปแล้วที่นี่มันยังไงกันแน่นะ   น่าเหนื่อยใจชะมัด


    แต่ก็ต้องขอขอบคุณพระเจ้านะคะ    ที่ทำให้คนในปราสาทหลับกันจนหมด......ถ้าพวกเขามาเห็นอะไรแบบนี้จะเป็นยังไงกันนะ


    .........................................................


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนเปิดให้แสดงความคิดเห็น “เฉพาะสมาชิก” เท่านั้น
    ×