คู่หมั้นตัวร้ายขอหนีไปปราบปีศาจ!

ลำดับตอนที่ #1 : องก์ที่ 1 : เเพนเจียที่เเปลว่ามหาทวีป

องก์ที่ 1

บนโลกนี้มีทฤษฎีอยู่หลากหลายประเภท  ทั้งทฤษฎีที่นักวิทยาศาสตร์พิสูจน์เเล้วว่าเป็นไปได้เเละทฤษฎีที่พวกเขาพิสูจน์ไม่ได้ (หรืออาจไม่มีใครกล้าพิสูจน์)

เพราะความสนใจในทฤษฎีฟิสิกส์เกี่ยวกับการย้อนเวลา  ฉันจึงพยายามตั้งใจเรียนและหาข้อมูลเพิ่มเติมให้ตัวเองอยู่เสมอ  ถึงแม้ตามกฎแห่งฟิสิกส์จะไม่ปรากฏหนทางการย้อนเวลาเลยก็ตาม 

แต่ฉันก็เชื่อว่ามันต้องมีทางแน่ๆ หรือบางทีมันอาจกำลังเกิดอยู่  ณ  ที่ใดที่หนึ่งในจักรวาลนี้ 

ปึก!

หนังสือที่ฉันกำลังอ่านถูกปิดลงด้วยฝีมือของคนที่ฉันโครตจะเบื่อขี้หน้า (เเต่ติดตรงที่ทำอะไรเธอไม่ได้)  ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ยืนค้ำโต๊ะด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“โถ่ๆ  แพนเจียน้องรัก  นี่เธอยังไม่เลิกฝันเฟื่องเรื่องทฤษฎีบ้าๆนี่อีกเหรอจ้ะ ^_^”  น้ำเสียงเซ็กซี่สุดยั่วยวนของนิวเคลียร์สะท้อนไปทั่วห้องเรียนของฉันเรียกให้เพื่อนๆกลั้นขำกันถ้วนหน้า

ทุกคนจะไม่หัวเราะเยาะเเบบนี้ถ้าวันนั้นฉันไม่สะเออะไปโชว์ความรู้หน้าชั้นเรียน -_-

ฉันมีชื่อว่าเเพนเจียซึ่งตั้งตามมหาทวีปที่เคยอยู่ติดกันเมื่อหลายพันล้านปีก่อน  เเต่เมื่อเหตุการณ์เเห่งความน่าอายเกิดขึ้นทุกคนจึงรวมหัวกันตั้งฉายาให้ฉันว่ายัยนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง  โครตภูมิใจอ่ะบอกเลย(ประชด)

อา...เรื่องมันเกิดตอนที่ครูวิชาแนะแนวจัดกิจกรรมบ้านั้นขึ้นมา กิจกกรรมที่มีชื่อว่าทฤษฎีที่ฉันชอบ  ตอนนั้นฉันออกไปพูดหน้าชั้นเรียนเรื่องทฤษฎีการย้อนเวลา  ซึ่งเนื้อหาส่วนมากอ้างอิงมาจากนักวิทยาศาสตร์ชั้นแนวหน้าของโลกเชียวนะ  แต่เชื่อมั้ยว่าครูแนะแนวนางพูดว่าอะไร -_-

‘เธอนี่ฝันเฟื่องเหมือนแม่เธอไม่มีผิด  ถ้าเราย้อนเวลาได้จริงแม่เธอคงไม่ตายหรอกจ๊ะ’

พวกเพื่อนๆต่างระเบิดเสียงหัวเราะกันยกใหญ่  ฉันไม่รู้ว่าพวกนั้นขำอะไรกันจึงได้เเต่ยืนทำหน้าเหลอหลากระทั้งหมดคาบเรียน  อาจเป็นเพราะเสียงของคุณครูที่พยายามดัดให้เหมือนสาววัยใส  หรือไม่ก็เพราะคนพวกนั้นไม่เข้าใจคำว่าทฤษฎี  เเต่พอกลับมาบ้านและลองย้อนนึกทบทวนถึงเหตุการณ์นั้น....ฉันจึงรู้ว่าคุณครูคนนั้นหลอกด่าฉันทางอ้อม

ด่าโดยการใช้น้ำเสียงติดตลกให้เป็นประโยชน์ -_-  เป็นครูที่ร้ายกาจใช่ย่อยเลย

หึ!  คิดแล้วอยากเดินไปตั้นหน้าครูแนะแนวคนนั้นสักสองสามหมัดจริงๆ  ตามด้วยการถามนางว่าสอบบรรจุครูผ่านได้ยังไง  ทั้งที่ยังพูดจาหยามเกียรติคนอื่นไปทั่ว

เป๊าะ!!!

เสียงดีดนิ้วของนิวเคลียร์ทำให้ฉันตื่นจากภวังค์  เมื่อเห็นว่าฉันตกใจจนสะดุ้งโหยงยัยพี่สาวต่างแม่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะอันแหลมสูงออกมาราวกับว่าเธอกำลังดูตลกคาเฟ่ก็ไม่ปาน

“แพนเจีย  แพนเจีย  เธอตกใจง่ายเกินไปแล้วนะ”

“มีอะไรก็พูดมา”  ฉันที่เริ่มหมดความอดทนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาเพื่อสื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าถึงเวลาต้องกลับบ้านแล้ว

“อ๋อ~  ฉันแค่แวะมาบอกว่าวันนี้เธอต้องเดินกลับบ้านเองนะจ้ะน้องรัก เพราะฉันไม่อยากให้แฟนของฉันรู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”

การเป็นญาติกับเด็กเรียนดีกีฬาเด่นอย่างฉันมันน่าอายมากเหรอยะ

“เอาที่เธอสบายใจเลย”  ฉันกรอกตาไปมาก่อนจะเก็บหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะยัดใส่กระเป๋า

“ดี!  ฉันล่ะอยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันจัง  จะได้ไม่เสียเวลาไปส่งเธอที่คอนโด”  พูดจบนิวเคลียร์ก็กวักมือเรียกพวกเพื่อนๆของเธอที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ให้เดินตามออกไปนอกห้อง

เอาจริงๆฉันก็ไม่ได้อยากขึ้นรถกับเธอเท่าไหร่หรอก  คนอื่นอาจเห็นว่าเราสองคนเป็นพี่น้องที่รักกัน  แต่เชื่อเถอะว่านิวเคลียร์ไม่เคยเห็นฉันเป็นน้องเลยด้วยซ้ำ  นั้นเพราะแม่ของฉันเป็นเมียน้อยของพ่อ  ซึ่งแน่นอนว่าเมียหลวงอย่างคุณแม่ของนิวเคลียร์ไม่มีทางญาติดีกับแม่และฉันแน่ๆ

อืดดดดด~  อืดดดดดด~

เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะเรียกให้ฉันตื่นจากห้วงความคิดแล้วหันไปมองมันเพื่อดูเบอร์ที่โชว์อยู่บนหน้าจอ  ซึ่งมันก็เขียนไว้ว่าพี่พีชคนสวยหรือที่ทุกคนในโรงเรียนรู้จักเธอในชื่อท่านประธานชมรมยิงธนูสุดโหด

“โหลค่ะพี่พีช”  ฉันรับสายพร้อมกับกล่าวทักทายปลายสายเสียงเจื้อยแจ้ว

(ดีจ้าแพน  วันนี้งดซ้อมยิงธนูนะ)

น้ำเสียงหวานใสปนเข้มนิดๆของพี่พีชทำให้ฉันยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“แสดงว่าวันนี้แพนไม่ต้องไปห้องชมรมใช่มั้ยคะ”

(ต้องมาดิ)

อ้าว! นาทีนี้เหวอสิคะ  ให้ไปเพื่อ?

“ให้แพนไปทำไมอะคะ?”

(มาเอาดาบคาตานะของเธอกลับบ้านไง)

“อ๋ออออ~ งั้นรอแปปนะคะตอนนี้แพนยังอยู่ในห้อง  อีกแปปเดียวก็น่าจะเดินถึง”

(จ้า)

เมื่อสนทนากันเสร็จสรรพฉันก็กดวางสายทันทีก่อนจะสะพายกระเป๋าไว้ข้างหลังแล้วรีบวิ่งลงอาคารนี้เพื่อไปที่สนามยิงธนู

ลืมบอกไปว่าฉันนะเป็นนักกีฬายิงธนูระดับทีมชาติเลยนะ  แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ไปแข่งแล้วแหละเพราะฉันขี้เกียจ -_- ส่วนนอกเหนือจากการยิงธนูสิ่งที่ฉันสนใจรองลงมาก็คือการใช้ดาบคาตานะซึ่งเป็นดาบชื่อดังของญี่ปุ่น  แต่ถึงฉันจะสนใจในประเทศญี่ปุ่นมากแค่ไหน  ก็ไม่เท่าความชอบที่มีต่อทฤษฎีย้อนเวลาเลยสักนิด

ฉันเเค่ต้องการให้แม่มีชีวิตอยู่ก็เท่านั้นเอง  ถ้าตอนนั้นฉันรีบดึงแขนแม่ออกมาจากริมถนน แม่ก็คงไม่ตาย

เฮ้อ~ พอเถอะแพน เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้ว  พอๆๆ

ฉันบอกตัวเองในใจก่อนจะเปิดประตูห้องชมรมแล้วเดินตรงเข้าไปที่ชั้นวางดาบเพื่อหาคาตานะสีดำของตนเอง  น่าแปลกที่ไม่มีใครอยู่ในห้องเลยสักคน  พวกพี่ๆคงกลับบ้านกันหมด(มั้ง)  คิดได้ดังนั้นฉันก็รีบหยิบคาตานะขึ้นมาเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเตรียมเดินออกจากห้อง

“私の話を聞いていただけますか” (ช่วยฟังเรื่องของฉันหน่อยได้ไหม)

ฉันชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวออกจากห้องเพราะได้ยินเสียงหวานใสของใครคนหนึ่งพูดขึ้นเเผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของสายลม  เเถมภาษาที่เธอคนนั้นใช้ยังเป็นภาษาญี่ปุ่นซะด้วย(ดีนะที่ฉันพอจะฟังออกเเละพูดได้บางคำ  ย้ำ! ว่าบางคำ)

“私が見えますか？” (คุณเห็นฉันมั้ย?)

เสียงนั้นยังคงลอยมาตามสายลมราวกับเป็นเสียงอีกมิติหนึ่ง  หรือไม่ฉันก็อาจจะประสาทหลอนไปเอง -_-^

หรือมีคนมาเปิดอนิเมะทิ้งไว้วะ!

ด้วยความสงสัยว่ามันคือเสียงทีวีหรือเสียงของมนุษย์ฉันจึงลองส่ายหัวเบาๆเพื่อเป็นคำตอบให้กับเจ้าของเสียงปริศนา

“助けてください” (ได้โปรดช่วยฉันด้วย)

คราวนี้เสียงเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆราวกับเธอคนนั้นกำลังปรากฏตัวอยู่เบื่องหลังของฉัน

หมับ!

“あなただけが私を助けることができる” (คุณเท่านั้นที่สามารถช่วยฉันได้)

สัมผัสจากมือเรียวนุ่มที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้กุมมือฉันไว้หลวมๆเเถมยังพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนจนชวนขนลุก

“อะ  อะ  อะ  อืออออ!!!” ฉันกลัวจนเปล่งเสียงไม่ออก ยิ่งเป็นขาไม่ต้องพูดถึงเลย...เพราะมันเเข็งไปหมดเเล้ว เเง!

เจ้ามือปริศนาดึงตัวฉันให้หันไปทางที่เธอคนนั้นยืนอยู่ ฉันรีบหลับตาปี๋ทันทีเพราะคิดว่าต้องเป็นใบหน้าเละๆของผีเเน่ที่รอฉันอยู่

“ยะ....อย่าทำอะไรฉันเลย” หวังว่ายัยผีญี่ปุ่นจะฟังภาษาไทยรู้เรื่องนะ T^T

“私は過去からです” (ฉันมาจากอดีต)

ประโยคนี้ทำให้ฉันลืมตาโพล่งขึ้นเเละยืนตะลึงงั่นเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่ฉันคิดว่าผี เพราะใบหน้าของเธอคล้ายกับฉันมากเลยล่ะเเถมยังอายุน่าจะเท่ากับฉันด้วย ติดเเค่ว่ายัยนี่ตัดผมด้านหน้าสั้นเท่าริมฝีปากเเละปล่อยผมด้านหลังให้ยาวจนถึงข้อเท้า(เรียกง่ายๆว่าผมทรงฮิเมะของเจ้าหญิงญี่ปุ่นนั้นแหละ)

ชุดที่เธอสวมเป็นกิโมโนเนื้อผ้าหลากสีซ้อนทบกันหลายๆชั้นจนมันเป็นชุดฟูๆเหมือนเจ้าหญิงดิสนีย์ ถ้าตามตำราที่ฉันเคยเรียนมาชุดนี้น่าจะเรียกว่าจูนิฮิโตเอะซึ่งมีแต่ผู้หญิงในวังเท่านั้นที่สวมใส่

เธอสวยมากเลย ผิวขาวเปล่งประกาย ผมสีดำขลับเเถมยังเงางามเเละดูนุ่มนิ่ม ท่าทางก็ดูอ่อนหวานแบบกุลสตรี

เเต่...นั้นไม่ใช่ประเด็นที่ฉันสนใจซะหน่อย -_-

“もういちど言ってくださいませんか” (ช่วยพูดอีกทีได้มั้ย)

ฉันถามเธอแผ่วเบา เเค่อยากได้ยินอีกครั้งเพื่อให้ตัวเองเเน่ใจมากขึ้นเท่านั้น

“จะ  เจ้าหน้าเหมือนเราเลย  เอ๊ะ!”

พูดจบหญิงสาวตรงหน้าก็เอามือปิดปากเหมือนเธอกำลังตกใจกับอะไรบางอย่าง เเละถ้าฉันเดาไม่ผิดเธอก็คงตกใจกับภาษาของตัวเอง(เเบบว่าเมื่อกี้เธอพูดภาษาไทยอ่ะ)

“โอเค เเค่นี้ก็สื่อสารกันรู้เรื่องเเล้ว” ฉันพูดพร้อมกับกวาดสายตามองรอบๆห้องเพื่อดูว่ามันเป็นแผนของพวกรุ่นพี่รึเปล่า

แผนแกล้งฉันโดยการไปศัลยกรรมเลี่ยนแบบหน้าสวยๆของฉันเเล้วมาอำกันเล่นๆว่ามาจากอดีตเพื่อให้ฉันพูดสิ่งน่าขำออกมาเเล้วโดนคนทั้งโรงเรียนหัวเราะเยาะ

เเต่ใครมันจะไปลงทุนขนาดนั้นวะ มีหวังหมดเป็นล้านพอดี

“เราอยากให้เจ้าช่วย” หญิงสาวจับมือฉันเเน่นพร้อมกับทำสายตาอ้อนวอนจนดูน่าสงสาร

“เดี๋ยวๆ ขอถามอะไรอย่างสิ....เธอมาที่นี่ได้ยังไง เเบบว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้อ่ะ”  “ระ...เราไม่รู้ เราเเค่ลื่นตกน้ำเท่านั้น”

โอเค อย่างน้อยนี่ก็คือหนึ่งในทฤษฎีที่ฉันควรจดไว้

“ฉันจะพยายามเชื่อว่าเธอมาจากอดีต” อันที่จริงฉันก็เชื่อจริงๆนั้นล่ะ ทั้งภาษา การเเต่งตัว กิริยาท่าทางก็ดูเป็นคนมียศถาบรรดาศักดิ์สูงเอาเรื่องเลย “แล้วเธอต้องการอะไรงั้นเหรอ?”

“เรา.....”

“หว่าาา~ สาวน้อยทั้งสองเจอกันซะเเล้วสิ”

เสียงทุ้มแฝงความกวนของใครคนหนึ่งดังขึ้นในมุมมืดของห้องเรียกสายตาของเราทั้งสองให้มองไปยังเเขกผู้มาใหม่ด้วยใบหน้างุนงง

“ท่าน! คนที่ทำให้เรามาโผล่ที่นี่” หญิงสาวชาวญี่ปุ่นตะโกนขึ้นเสียงดังพลางชี้หน้าชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำซึ่งกำลังยืนพิงกำเเพงด้วยท่าทางสบายๆ

ฉันมองชายคนนั้นสลับกับหญิงสาวคนนี้ไปมาด้วยความงง จับใจความได้ว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ทำให้เธอคนนี้มาโผล่ที่โลกของฉัน เอ่อ.....แต่ดูจากการเเต่งตัวเเล้ว ทำไมเขาเหมือนคนธรรมดาจังง่ะ คืองี้นะฉันนึกว่าคนที่มีอำนาจย้อนเวลาจะเเต่งตัวเหมือนคนมาจากโลกอนาคตหรือไม่ก็ใส่ชุดวาววับเเบบพระเจ้าในหนังซะอีก

“สวัสดีอย่างเป็นทางการนะครับองค์หญิงมิซึกิ เเล้วก็คุณหนูเเพนเจีย กระผมมีชื่อว่าคุโระเป็นองครักษ์ฝ่ายซ้ายของพระเจ้า”

ชายที่ชื่อว่าคุโระเเนะนำตัวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เเละสิ่งที่ทำให้ฉันงงยิ่งกว่าเดิมคือประโยคที่เขาพูดว่า ‘เป็นองครักษ์ฝ่ายซ้ายของพระเจ้า’ (???)

“ส่วนดิฉันเป็นองครักษ์ฝ่ายขวามีชื่อว่าชิโระค่ะ”

ร่างผอมเพรียวราวกับนางเเบบปรากฏขึ้นจากการรวมตัวกันของเเสงสีขาวนวลตา ทำเอาฉันผงะถอยหลังทันที ดูเหมือนจะมีเพียงเจ้าหญิงมิซึกิเท่านั้นที่ไม่ตกใจอะไรเลย

“เราสองคนได้รับคำสั่งจากพระเจ้าให้พาท่านทั้งสองไปเล่นสนุก ^_^” คุณคุโระเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงมีความสุข

“ณ ต่างเเดน” คุณชิโระเอ่ยเสริมด้วยท่าทางเป็นมิตร

เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้พูดว่าต่างเเดนเหรอ?

What!!!!

ไม่เอา หนูจะกลับบ้านนนนนน!

...............................................................

เขียนครั้งเเรก : 14 พฤศจิกายน 2561

ลง Dek-D  :  11 กรกฎาคม 2562

เเก้ไขเมื่อ : 15 ตุลาคม 2562

***หากมีคำผิดสามารถคอมเมนต์บอกได้เลยนะคะ  ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ