Love to love.แผนรักฉบับร้อยล้าน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : love to love

บทนำ

“ผมไม่ยอม!!!”

เสียงดังออกมาจากห้องทำงานของครูใหญ่ ซึ่งในนั้นก็มีนายชีสอยู่ เค้าเป็นคนรวยไม่

ยอมแพ้ใครแม้แต่อาจารย์ เค้ากำลังคุยเรื่องการเรียน ซึ่งชั้นก็ไม่รู้ว่าโมโหอะไร แต่ต้อง

เป็นเรื่องการเรียน เพราะในชั่วโมงเรียนอาจารย์ก็บอกต่อน่าทุกคนว่าให้ตามชีสมาหา

อาจารย์ เพราะอาจารย์มีเรื่องการเรียนที่ต้องคุยด้วย ซึ่งนั่นก็บ่งบอกถึงการพูดคุยเรื่อง

การเรียน ชั้นผู้ที่ซึ่งเดินผ่านหน้าห้องอาจารย์และอีกหลายๆคน ที่กำลังจับกลุ่มคุยกันอยู่

หน้าห้องอาจารย์ก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาดังลั่น ทำให้คนที่กำลังคุย กำลังเล่น หันไป

ทางเดียวกันคือทางหน้าห้องอาจารย์ ซึ่งชั้นที่เดินผ่านก็หยุดทันที

ผลึบ

เสียงประตูหน้าห้องอาจารย์ดังขึ้น ซึ่งนั้นก็คือชีส ผู้ชายที่กวนประสาทออกมาพร้อมก้ม

หน้าไม่มองอะไรทั้งสิ้น ทั้งๆที่สายตาเค้าเห็นชั้นยังกะยักษ์มองแวบเดียวเห็นชั้นละ และ

เค้าก็จะเดินเข้ามากวนตลอด หลังจากที่เค้าเดินได้ไม่นาน ก็มีผู้หญิงคนนึงซึ่งชั้นไม่รู้จัก

เดินวิ่งเข้ามาหาเค้า

“ที่รักเป็นอะไรไปค่ะ”

ที่รักหรอ นี่เค้าไปเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยชีสยิ้มอ่อนๆให้เค้า แล้วก็ตอบหญิงคนนั้นไปว่า

“จะไม่ว่าผมใช่มั้ย ถ้าเราจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน”

ไม่ได้อยู่ใกล้กันหรอ เราหรอ นี่เป็นแฟนกันกี่วันแล้วเนี่ยถึงใช้คำว่าเราเลย โห~~ เล่นของสูงแหะ

“ไม่ว่าหรอกค่ะ”

“ผมโดนไล่ออก”

ไล่ออก!!หรอ ชีสเนี่ยนะโดนไล่ออก ก็แง่ล่ะ ชีสดื้อยังกะเด็ก

“อื้ม ไม่เป็นไรค่ะ”

ไม่เป็นไรหรอ นี่พูดออกมาได้ไงวะเนี่ย ถ้าเป็นชั้นตบหน้าไปนานแย้วว แหมมมม ยัยเนี่ยถ้าทางจะเบอะ

แล้วนี่ชั้นมาฟังอะไรไร้สาระทำไมวะ โอ้ยย สมองชั้นสับสนไปหมดแล้ววว

ติ๊งติ๊องๆๆ

เสียงระฆังงานวัด เอ้ยย!! เสียงระฆังโรงเรียนดังขึ้น ซึ่งหมายถึงการเลิกเรียน รีบไปเก็บกระเป๋าดีกว่า มายืนอยู่อย่างนี้มันอ้างว้าง

ห้องเรียนเนย

“เนย”  เสียงดังมาจากข้างหลัง

ชั้นหันหลังไปดูช้าๆ ซึ่งนั้นเป็นเสียงเหมือนข่มขู่จะฆ่าชั้นไหง่งั้น

“ย..แยม” เสียงนั่นที่ดูน่ากลัวคือเสียงของแยม เพื่อนสนิทสุดซี้นั่น

“แกเป็นอะไร”เสียงแยมไถ่ถามอย่างน่าเป็นห่วง

“ป่าวหนิ”

“เห็นซึมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“ป่าวหนิ รีบเก็บหนังสือเถอะ เดี๋ยวกลับบ้านแล้วค่อยคุย ชั้นหิวแล้ว”

“อื้ม”

ชั้นอ้างไปว่าหิว ชึ่งตอนพักเมื่อกี้ ก็กินชีสใส่ขนมปังไปเยอะเลย

ตึก ตึก ตึก

เสียงรองเท้าสูงใหญ่ เท่ แถมน่าจะแพง นี่มันรองเท้าใครหว่า

ผลึบ!!!

เสียงประตูห้องเรียนของชั้นเปิดขึ้น ทุกคนหันไปทางประตูหมดห้อง เค้าผู้ชายคนนั้นถือดอกไม้มา พร้อมเข้าเดินมาหาชั้นช้าๆ

“ร..รุ่นพี่”

นั่นคือรุ่นพี่ เค้าเป็นหัวหน้าชมรมเทนนิส ที่หล่อและเก่งทุกอย่าง

“พี่ให้” เค้ายื่นดอกไม้มาให้ชั้นช้าๆ พร้อมส่งรอยยิ้มอันสวยๆของเค้าออกมา ชั้นซึ้งใจจริง

ชั้นรับดอกไม้ของเค้าช้าๆ และส่งรอยยิ้มให้พี่เค้า รอยยิ้มอันงดงามของชั้น พอรับดอกไม้

พี่เค้าก็จับมือข้างขวาของชั้นด้วยมือทั้งสองของเค้า

“เย็นนี้ไปกินข้าวกับพี่นะ”

“ค..ค่ะ”

ชั้นตอบไปโดยไม่คิดอะไร เย็นนี้พ่อก็กลับดึกซะด้วยสิ คงไม่เป็นไรหรอกนะ พอพี่เค้าพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง เพื่อนผู้หญิงมองสายตาอย่างอิจฉา (พยายามทำตัวไม่รู้ไม่ชี้)

“นี่เนย แกไปเป็นแฟนกะรุ่นพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“ยังเลย”

“โห ขนาดยังไม่เป็นแฟน ยังหวานขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นแฟนจะขนาดไหน”

“อย่าคิดมาก” ชั้นกับแยมคุยกันอยู่นานแต่มือกเอาหนังสือใส่กระเป๋าอยู่เรื่อยๆ

ลานจอดรถ

ตึก ตึก ตึก

ชั้นเดินขึ้นรถไปกับแยม แต่ก็…..

“เดี๋ยว!!”

เสียงดังมาจากข้างหลัง ชั้นหันไปอย่างช้าๆ ไม่คิดอะไร ชั้นเห็นผู้ชายสูงขาวปากเรียวใส แก้มสวย ตาหวานเชียวล่ะ ชั้นเริ่มลืมตาช้ามองผู้ชายคนนั้น ตั้งเท้าจนถึงหัว นั่นคือ….

“ชีส~!”

ชีสเค้าไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มและยื่นซองเล็กๆ สีชมพูหวานซะ หน้าซองเขียนไปว่าขอเชิญเนย และ แยม ไปงานนี้ด้วยครับ ชั้นคิดว่าคำชวนมันเชยเกินไป แต่ในเมื่อให้ไปและชั้นก็จะไป แต่ไม่รู้นะ ว่าเป็นไรทำไมถึงดีกับชั้นขนาดนี้ ก็เอาเหอะชั้นไม่ใส่ใจหรอก อาจเป็นคำชวนซึ่งไม่ใส่ใจมันเลยก็ได้

“ไปนะ” ชั้นรับบัตรไปโดยไม่มองหน้า เค้าหันหลังเดินกลับไป แต่ไปไม่ถึงสองสามเก้า
เค้าก็พูดให้ชั้นตกใจ เค้าชวนชั้นหรอเนี่ย ชั้นมองเค้าทั้งๆที่ใจไม่อยากมอง ตั้งแต่รู้สึกว่าจดหมายนั่นไม่มีการรับเชิญแบบใส่ใจ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกมันมีการใส่ใจ ห่วงใยและบังคับให้ไป ยังไงก็ไม่รู้

บ้านเนย

“นี่เนยแกคิดว่าเค้าอยากให้เราไปจริงมั้ย??”

เสียงแยมคนที่นั่งอยู่ข้างชั้น ก็เอ่ยถามขึ้น

“ไม่รู้นะ อาจอยากให้ไปจริงก็ได้”

“หรๅๅ”

แยมพูดเหมือนประชดชั้น เหมือนชั้นได้ยินเสียงในใจแยมว่า (ตกลงคิดยังงั้นจริง หรืออยากเข้าข้างเค้ากัน)

2 ทุ่มกว่าๆ

แยมก็กลับบ้านไปโดยจะมีพี่ชายเค้ากลับจากที่ทำงานแล้วมาแวะรับอยู่เรื่อย ชั้นรีบไปกระโดดนอนที่โซฟา ด้วยจิตมึนงง และไม่เข้าใจนายชีสว่า เดี๋ยวจะดี เดี๋ยวจะร้าย ด..เดี๋ยว!! นี่ชั้นมีนัดกับรุ่นพี่ ไม่จริง!!~~~

ร้านอาหาร

ตึก ตึก ตึก

“คุณค่ะ มีคนฝากจดหมายไว้ให้ค่ะ”

พนักงานของร้านรีบเดินเข้ามาหา พร้อมยื่นซองจดหมายให้ชั้น

“คุณแน่ใจหรอค่ะ ว่าเป็นชั้น”

“ค่ะ ก็ชั้นจดลักษณะของคุณแล้ว จึงมั่นใจขนาดนี้ไงค่ะ”

แหมม พนักงานร้านนี้เก่งจริงเลยนะ

“ใครฝากมาค่ะ” ต้องเป็นรุ่นพี่แน่

“เค้าบอกว่าเป็นรุ่นพี่ ค่ะ”

“อ่อ ขอบคุณค่ะ”

ชั้นเดินเข้าไปหาโต๊ะว่างๆ เหยิบเก้าอี้นิดๆ   และเดินเข้าไปนั่งช้าๆ ชั้นเปิดซองจดหมายเห็นชื่อรุ่นพี่กราฟเขียนไว้ ชั้นเริ่มอ่านจดหมายของรุ่นพี่

 

“เนย”

พี่ไม่รู้ว่าจะพุดยังไงนะ พี่ไม่รู้ว่าทำไมเนยถึงไม่มาตามนัด

พี่ฝากจดหมายนี้ไว้ เพราะคิดว่าเนยอาจจะมา แต่บางครั้ง

ก็อาจไม่มาเลย พี่ไม่โกรธนะถ้าเนยไม่มา หรือมาไม่ทันแต่

พี่ขอร้องช่วยบอกเหตุผลได้มั้ยว่าทำไม ถึงไม่มา ทำไมถึงมาไม่ทัน

พรุ่งนี้ช่วยบอกพี่ที่โรงเรียน แล้วพี่จะรอเนยที่สวนหลังโรงเรียน

หวังว่าเนยจะมา หวังว่าจะมานะ เนย

ด้วยความห่วงใยและคิดถึง

จากพี่ กราฟ

 

“ร..รุ่นพี่”

น้ำตาชั้นเริ่มไหลออกมาช้าๆ ชั้นผิดหวังจริงๆ ทำไมชั้นถึงลืมนัดของรุ่นพี่เค้า ทำไม

“ทำไม!!”