ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fanfic Boku No Hero Academia / BNHA || Only U [ Midoriya x OC ]

    ลำดับตอนที่ #23 : ARC 2 :: 18. [ Don't stop! Run! Run forward! ] || 100%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.48K
      91
      12 ก.ย. 64

     

     


     


     



     



    o n l y  u | fanfic bnha

    midoriya izuku x shiori sachita (oc)


    ARC 2 :: 18. [ Don't stop!  Run!  Run forward! ] || 100%




    "ขอปฏิญาณ ว่า ฉันจะเป็นที่หนึ่ง"


    คำปฏิญาณของตัวแทนเด็กปีหนึ่งอย่างบาคุโก คัตสึกิที่ออกไปพูดทำให้ห้อง 1-A พาลถูกเหม็นขี้หน้าขึ้นไปอีก เด็กสาวสูดลมหายใจ รู้สึกว่าตัวเองยิ่งจะต้องทำให้ดีขึ้นกว่าเดิมเพราะคำประกาศศักดาที่พลอยให้ทั้งห้องโดนลูกหลงไปด้วยจากปากของเด็กหนุ่มผมฟางที่กำลังเดินลงจากเวทีลงมา

    ริทสึกะคว้าตัวซาจิตะเข้าไปกอดคอ


    "โห กล่าวน่าหมั่นไส้จังเลยเนอะ"


    "ก็สมกับเป็นเขาดีค่ะ" เธอเอ่ยเสียงเรียบ "สร้างปัญหา"


    "โหห ใจร้ายจังเลยอ่า"


    เจ้าของอัตลักษณ์ซากุระเอ่ยขำ เด็กสาวที่เป็นที่หนึ่งในการสอบเข้าด้วยคะแนนการช่วยเหลือที่บวกเพิ่มให้ ไม่ได้ขึ้นไปกล่าวอะไรเหมือนกับคนที่เป็นที่หนึ่งโดยไม่ได้บวกแต้มช่วยเหลือเพิ่ม "เอาเป็นว่ามาพยายามกันน้า!"


    ซาจิเมินเฉย หันไปฟังอาจารย์มิดไนท์ที่เป็นผู้ดำเนินงานกีฬาของเด็กปีหนึ่งอย่างพวกเธอ เจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลแหลมหันไปมองที่หน้าจอ "เอาล่ะ ถ้างั้นเราก็มารีบเริ่มรายการแข่งขันรายการแรกกันเลยดีกว่า"


    บรรยากาศเริ่มจะสงบลง


    "พูดอีกอย่างก็คือการคัดเลือกรอบแรกน่ะแหละ! ทุกปีจะต้องมีเด็กมากมายที่ต้องลิ้มรสน้ำตาของตัวเองที่นี่!"การกล่าวเกริ่นพร้อมกับเว่นน้ำเสียงที่พาเข้าให้ลุ้นกับการที่ตัวอักษรที่บอกชื่อรายการแข่งขันยังไม่ขึ้นมา "เอาล่ะ รายการแรกของปีนี้ก็คือ…!"


    มือของฮีโร่สาวผายไปยังจอ


    วิ่งแข่งฝ่าสิ่งกีดขวาง


    "การแข่งวิ่งข้ามสิ่งกีดขวางนั่นเอง!!"


    เป็นการแข่งพร้อมกันของนักเรียนปีหนึ่งของยูเอย์สิบเอ็ดห้องพร้อมกัน โดยคอร์สการวิ่งคือรอบนอกของสเตเดียมที่ยาวเป็นระยะทางสี่กิโลเมตร นับว่าค่อนข้างหินไม่น้อยที่ต้องอาศัยทั้งพลังกาย พลังใจและอัตลักษณ์เพื่อตรงไปสู่เส้นชัย

    ซาจิตะขยับมือของตัวเอง เธอยืดตัวเล็กน้อย


    ต้องสู้เท่านั้นแหละ

    มีแต่ต้องสู้


    ตอนนี้ซาจิแยกกับเพื่อนในห้องของเธอแล้ว เด็กสาวรวมกลุ่มที่จุดปล่อยตัวนักกีฬา รอฟังเสียงสัญญาณดัง เด็กสาวมองไปรอบๆ แอบขมวดคิ้วที่รู้สึกว่าจุดปล่อยตัวมันแสนคับแคบ ราวกลับว่าเป็นความจงใจ


    อ่า พอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง


    นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ พร้อมเงยมองขึ้นขึ้นหาสิ่งที่จะสามารถจับยึดได้ เมื่อสายตาของเธอเห็นมันแล้วก็ทำให้ถอนหายใจอย่างโล่งอกขึ้นมา พร้อมๆกับเสียงสัญญาณดัง ร่างกายของทุกคนในฝูงชนขยับเขยื้อนเบียดเสียดกันเข้ามา

    และไอเย็นบางอย่างก็ทำให้ซาจิตะรีบลงมือ

    เด็กสาวใช้ผ้าจับกุมส่งมันขึ้นไปบนจุดที่สามารถใช้ยึดได้ ร่างกายของเธอพ้นจากน้ำแข็งที่ตอนแรกเกือบจะสกัดขาของเธอเอาไว้ได้ เพียงแค่เห็นก็มองออกในทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร เป็นโทโดโรกิแน่นอนที่ออกตัวไปก่อนหน้า


    "โอ๊ย อะไรกัน น้ำแข็งจับจนขยับขาไม่ได้เลย!!"


    "หนาว!!"


    "ไอ้เจ้านั่น!!!"


    แม้ว่าจะรอดพ้นจากน้ำแข็งของเพื่อนร่วมห้องผมสองสีมาได้ แต่ซาจิตะก็ยังวิ่งรั้งท้ายๆตามหลังเพื่อนห้องเดียวกันคนอื่นที่นำมาก่อน ไม่ว่าจะโทโดโรกิ บาคุโก ยาโอโยโรสึ โคซากุระ คิริชิมะ ห้อง A คนอื่นๆที่สามารถหลบน้ำแข็งของคนที่เก่งคนหนึ่งของห้อง แต่ถึงแบบนั้นซาจิก็ยังถือว่านำหน้าเด็กนักเรียนห้องอื่นที่ไหวตัวไม่ทันที่จุดสตาร์ท

    ซาจิตะไม่ใช่สายอัตลักษณ์พละกำลัง นั่นทำให้เธอจะต้องไหวตัวให้ทันในทุกสถานการณ์ ต้องทิ้งระยะห่างจากคนข้างหน้าเพื่อดูลาดเลาว่าพวกเขาจะเจออะไรก่อนที่เธอจะพบ


    มันเป็นความเสียเปรียบของอัตลักษณ์

    แต่ความหวังยังคงส่องประกายรอเราเหมือนดวงดาวบนฟ้าเพราะแบบนั้นถึงยอมแพ้ไม่ได้


    เธอเข้าใจดี

    โลกนี้ไม่เท่าเทียม


    และเพียงชั่วอึดใจเดียว อุปสรรคแรกก็มาเยือนตรงหน้า หุ่นยนต์วิลเลินปรากฎ ซาจิตะพยายามรักษาระยะห่างออกมาจากคนข้างหน้าที่วิ่งกันไป เธอเห็นแล้วว่ามีร่างของใครบางคนกระเด็นเพราะการโจมตีของหุ่นกระป๋อง


    "เอ้า จู่ๆ! สิ่งกีดขวางก็โผล่มาแล้วไง!!!"เสียงพากย์สนามดัง "ก่อนอื่นประเดิมด้วย… ด่านที่ 1 Robot Inferno!!!"


    ได้ยินคนพูดวิจารณ์เจ้าหุ่นกระป๋องที่จำนวนมหาศาลเต็มไปหมด ซาจิสูดลมหายใจ เด็กสาวคงไม่อาจฝ่าไปได้ด้วยพลังของตัวเอง สิ่งที่เธอต้องทำคือการหลบการโจมตีทุกอย่าง เพื่อที่จะหาช่องโหว่ที่คนอื่นสร้าง

    สัมผัสของร่างกายรู้สึกหนาวขึ้นมาอีกครั้ง น้ำแข็งถูกปล่อยออกมาแช่แข็งหุ่นยนต์เอาไว้ ไม่ให้มันสามารถขยับไปไหนมาไหนได้ และสิ่งที่ถูกแช่แข็งก็พังทลายลงมา


    "โทโดโรกิจากห้อง 1-A ผ่านทางไปได้แล้ว! แถมขัดขวางคนอื่นได้ในทีเดียวอีกด้วย! หมอนี่อย่างเจ๋งเลย สุดยอด!! หลุดไปคนเดียวเดี่ยวๆ!!! จะว่าไงดีล่ะ แบบนี้น่ะ ขี้โกงชะมัดเลยเนอะ!!"


    หุ่นยนต์แช่แข็งล้มทับลงมายังนักเรียน ถ้าซาจิจำไม่ผิด เสียงพากย์ที่ดังบอกว่าคิริชิมะและเท็ตซึเท็ตซึจากห้อง B ที่อัตลักษณ์ทับกันเป๊ะๆสามารถฝ่าออกไปโดยไม่ต้องกลัวถูกทับ ในขณะที่คนที่เหลือกำลังจะกรุยทางกัน เสียงระเบิดจากฝ่ามือของใครบางคนก็ดังขึ้นมาเปิดทางเหาะไปกับอากาศ

    บาคุโกกำลังรีบตามโทโดโรกิไป นั่นคือสิ่งที่เธอรู้

    และเมื่อบาคุโกเปิดทางให้แล้ว

    นัยน์ตาสีฟ้าของซาจิตะสอดส่องมองหาไปยังบุคคลหนึ่ง ก่อนจะพบเขายิ้มออกมาเมื่อเห็นวิธีการของบาคุโก

    และมีคนที่คิดแบบเดียวกันที่จะไปทางเดียวกับบาคุโกถึงสี่คน (รวมเธอด้วยแล้ว) ผ้าจับกุมของซาจิอาศัยการส่งขึ้นไปพันตามส่วนข้อของหุ่นยนต์ ผิดกับเซโระที่สามารถใช้เทปกาวแปะลงบนตัวของหุ่นยนต์พาตัวเองเหาะตามบาคุโก และโทโคยามิกับโคซากุระที่ใช้อัตลักษณ์ตัวเองเหาะไปได้ ทั้งสี่คนไล่ตามกันไป

    จากที่ฟังดูแล้วตอนนี้ ห้อง A เป็นห้องที่นำดิ่งไป






    หลังจากวิ่งผ่านด่าน The Fall มาได้ ซาจิพักหายใจของตัวเอง เธอย่อตัวลง เรียกใช้อัตลักษณ์ยาชูกำลังเพื่อให้แรงที่เสียไปค่อยๆกลับคืนมา ซาจิใช้แรงไปไม่น้อยที่จะต้องผ่านด่านที่ไต่เชือกมาตามทางจนรั้งท้ายกลุ่มที่มาด้วยกันสี่คนตอนแรก

    เด็กสาวปาดเหงื่อของตัวเอง มองหันหลังกลับไปก็เห็นแล้วว่าเซ็ตด้านหลังกำลังตามเธอมาอยู่ เด็กสาวตัดสินใจเดินหน้าต่อ แอบคิดไปเหมือนกันว่าตอนนี้อิซึคุกำลังอยู่ที่ไหน เขากำลังตามมาอยู่ใช่รึเปล่า


    ยอมรับว่าคาดหวังว่าเขาจะไล่ตามมาได้จริงๆ


    เธอเปลี่ยนไปเดินบ้างสลับวิ่งบ้าง แม้จะทำให้ตัวเองช้าลงแต่ก็ถือว่าเป็นการเก็บเรี่ยวแรงของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าด่านข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรอีก อีกทั้งหากล้มพับหมดแรงไปก่อนก็จบ

    ซาจิตะไล่ตามไป คนอื่นๆเริ่มเยอะขึ้นมา และอออยู่ที่หน้าด่านสุดท้ายที่เป็นทุ่งระเบิด ซาจิยังไม่รีบเธอพยายามค่อยๆเดินไปโดยการใช้สายตาของตัวเองตวัดมองไปที่พื้น พยายามหาจุดแตกต่างเพื่อหลบระเบิดที่จะเกิดขึ้นมาจากพื้นเมื่อไรจนเริ่มรู้สึกตาลาย

    แต่ก็เมื่อเงยมองขึ้นมาก็เห็นมวยระหว่างคนที่รั้งที่หนึ่งที่สองกำลังแก่งแย่งขึ้นนำกันไป ระหว่างที่แย่งกันขึ้นเป็นที่หนึ่งที่สอง เธอสังเกตเห็นบาคุโกกำลังจะขึ้นนำ หากแต่โทโดโรกิก็พยายามแช่แข็งไม่ให้บาคุโกนำไป

    และซาจิตะหลุดขำออกมา แล้วก็เห็นว่าโคซากุระก็เข้าไปรั้งบาคุโกแถมยังส่งเสียง


    "โชจังไปเลย ไปเลย ตรงนี้ เค้าจะรั้งไว้เอง"


    "ปล่อยฉันนะ ยัยเพี้ยนนี่!"


    เอาล่ะ ตะลุมบอนกันสามคน


    ซาจิตะก้มหน้าลงไปมองที่พื้นอีกครั้งเพื่อที่จะก้าวเดินต่อไป


    ทันใดนั้นเสียงระเบิดจากด้านหลังก็ส่งเสียงดังขึ้น เด็กสาวผมสีเทาสั้นหยักศกหันขวับสายตาของตัวเองมองไปบนฟ้า ตาของเธอเบิกกว้างตกใจ


    เขากำลังบิน

    บินเหมือนนก


    นั่นเป็นภาพสะท้อนในตาของซาจิตะ

    อิซึคุที่ลอยล่องไปข้างหน้าที่สะท้อนในตาสีฟ้า


    "บินเหมือนนกเลย…"


    เธอพึมพำ


    ก่อนที่จะหัวเราะแล้วก้มลงมามองที่พื้นเช่นเดิมขณะที่ทุกคนอึ้ง


    เธอขอให้นกตัวนั้นบินไปสู่เส้นชัยเป็นตัวแรก


    เพราะฉะนั้นเธอถึงได้เงยขึ้นมาอีกครั้งและส่งเสียงของเธอออกไป


    "อย่าหยุดเด็ดขาดนะคะ อิซึคุ วิ่งไปค่ะ วิ่งเข้าไป!!"


    คนที่เหาะไปด้วยอุปกรณ์ที่ถือมาหันเบนสายตากลับมาตามเสียงของเธอคล้ายหันมาหาต้นเสียง


    เขามีรอยยิ้มแม้เป็นวินาทีสั้นๆ

    และจะเข้าสู่เส้นชัยเป็นคนแรก







    ซาจิตะถึงเส้นชัยในเวลาไม่นาน และเธอก็ไม่ได้ฟังว่าเธอเข้ามาในอันดับที่เท่าไร เด็กสาวจำได้แค่หลังจากที่หลุดจากหลุมระเบิดได้ เธอก็เร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในการวิ่งไล่มาจนถึงเส้นชัย

    เด็กสาวยืดตัวขึ้นหลังสูดลมหายใจเข้าปอด เงยมาก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อเห็นเด็กสาวตาสีชมพูอย่างโคซากุระฉีกยิ้มโบกไม้โบกมือให้ตนตรงหน้า

    ซาจิตะเมินเฉยต่อรอยยิ้มนั้น ขณะเดียวกับที่อันดับหนึ่งผู้เข้าเส้นชัยคนแรกละสายตาจากสาวผมบ็อบมองมายังเธอ ใบหน้ามีกระคลี่ยิ้มออกมาและเดินตรงเข้ามาหาซาจิตะ


    "ผ ผมทำได้ครับ!"


    คำพูดถูกส่งออกมา แววตาสีมรกตเป็นประกาย ทำให้ตาสีฟ้าของคนฟังเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพยักหน้ารับกลับไป "ฉันเห็นแล้วค่ะ"


    เธอเห็น

    เห็นว่าเขาวิ่งสุดชีวิต

    เห็นว่าเขาบินไปจนถึงเส้นชัย


    "ทำได้ดีมากเลยนะคะ"


    หัวใจของคนฟังพองโตขึ้นมาอย่างรู้สึกอบอุ่น บ่อยครั้งที่เด็กสาวเพื่อนร่วมห้องมักจะส่งคำพูดเรียบๆที่แสดงออกถึงการให้กำลังใจเขา นั่นทำให้เขารู้สึกดีกับการได้ฟังถ้อยคำชมของเธอ จนใบหน้าขึ้นสีแดง - ใบหน้าร้อนไปทั้งหน้า


    "ซ ซัจจังก็สุดยอดเหมือนกันครับ"


    "ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ"


    "ผ ผมเห็นนะ! เทคนิคผ้าจับกุมของคุณ แบบอาจารย์ไอซาวะเลยสินะครับ!"


    คำถามถูกถามพร้อมจ้องมาในตาของซาจิ มือสองข้างของเด็กสาวผมสั้นถูกคว้าจับกุมขึ้นมา - ซาจิตาเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม มองจ้องหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆส่งเสียงดุปรามการกระทำที่แสนตื่นเต้น


    "ฉันจะตอบคำถามนั้นทีหลังแล้วกันนะคะ - ปล่อยก่อนเถอะค่ะ"


    "ว หวา ขอโทษครับ!"


    พอโดนทักเจ้าหนุ่มคนตื่นตูมก็ปล่อยมือของเธอ ใบหน้ากระขึ้นสีแดงแจ๋ ขณะที่ซาจิสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นเข้ามา - ชวนให้เขินอายอย่างประหลาด

    แต่กว่าจะได้ทำความเข้าใจในความรู้สึกที่เกิด

    การแข่งขันก็ทำการขัดขวางความคิดของซาจิตะ


    การแข่งที่มีชื่อเรียกว่าขี่ม้าชนเมืองน่ะ







    "ซัจจังครับ"


    "ไม่ค่ะ"


    เธอปฏิเสธเสียงแข็งและเดินห่างออกมาจากเจ้าของอัตลักษณ์วันฟอร์ออลที่ชักชวนให้เข้าร่วมทีมกับอีกฝ่าย - ถึงแม้ซาจิจะยอมรับอิซึคุ แต่ถ้าให้เธอต้องไปอยู่ร่วมทีมเดียวกับอีกฝ่าย เธอสาบานเลยว่าเธอทำไม่ได้จริงๆ ที่จะออกแรงสู้กับคนหมู่มากที่เพ่งเล็งเจ้าของคะแนนสิบล้าน

    ซาจิตะยอมรับความเสี่ยงในการร่วมทีมกับคนอื่น มากกว่าความเสี่ยงที่จะต้องร่วมทีมกับอิซึคุ มันเสี่ยงมากจริงๆ ถ้าจะต้องร่วมทีมไปกับอีกฝ่าย ขณะเดียวกันการร่วมทีมกับคนไม่สนิทกันย่อมก็อาจเกิดผลเสียได้


    "หาาาาา ทำไมเป็นริทไม่ได้ล่ะ โชจัง! ริทเสียใจนะ!"


    เสียงของโคซากุระดังมาให้ได้ยินในโสตประสาท พอจับใจความได้ว่าเจ้าตัวโวยวายที่โทโดโรกิไม่ได้รับเข้าร่วมกลุ่ม เอาเถอะ คะแนนลำดับสี่อย่างเจ้าของอัตลักษณ์ซากุระ ยังไงก็ต้องมีคนสนใจเธอแน่นอนอยู่แล้ว


    กลับกัน ซาจิตะควรเป็นห่วงตัวเองเสียมากกว่า


    สิ่งที่ซาจิตะคิดเอาไว้ เธอไม่ได้มีอัตลักษณ์ที่เหมาะกับการปะทะ เธอจึงควรเป็นตัวซัพพอร์ตเพื่อนร่วมทีมมากกว่า ดังนั้นทีมที่ควรจะร่วมสู้ไปด้วย จึงควรเป็นทีมที่มีคนที่มีอัตลักษณ์เพื่อเข้าปะทะ


    ระหว่างที่กำลังใช้ความคิด แรงสะกิดจากไหล่ก็ทำให้เธอต้องเบนสายตาไปยังด้านหลัง สิ่งที่พบคือนัยน์ตาสีอาร์กติกสว่างกำลังจดจ้องมา พร้อมยิ้มกว้างให้ - ใบหน้าอีกฝ่ายประดับด้วยรอยยิ้ม ซาจิหรี่ตาด้วยความไม่คุ้นเคยกับอีกฝ่าย แต่พอเบนสายตาไปเห็นเด็กสาวผมดำที่เกาะอีกฝ่ายมาด้วย


    ซาจิจำได้ - เด็กสาวที่อยู่กับบาคุโกในวันนั้น


    "พวกเราจากแผนกฮีโร่ ห้อง 1-B ครับ"


    ฝ่ายเด็กหนุ่มแนะนำตัวกับเธอก่อน ซาจิมองมือที่ยื่นมา เด็กสาวจับกลับเขย่าเบาๆ


    "ชิโอริ ซาจิตะ ห้อง 1-A ค่ะ"


    "ผมฮารุกิ โควคิครับ ส่วนเธอคือทาการะ ไอโกะ"


    พวกเราอยู่แผนกฮีโร่เหมือนกัน

    นั่นหมายความว่า - พวกเราอาจร่วมมือกันได้


    ซาจิตะคิดว่าแบบนั้น


    "พวกเราแยกออกมาหาทีมน่ะครับ"ทางนั้นว่า ตาสีฟ้าดูวิบวับคล้ายเจ้าเล่ห์ "ถ้าเรามาร่วมมือกัน - จะได้รึเปล่าครับ?"


    เธอรู้สึกไม่ไว้ใจ


    "ทำไมถึงเลือกฉันล่ะคะ?"


    ซาจิกอดอกขึ้นถาม ขมวดคิ้วยิงคำถามออกไปตรงๆ อยู่ดีๆก็คิดขึ้นมาได้ว่ามันแปลก

    ทั้งๆที่อยู่แผนกฮีโร่เหมือนกัน หากแต่อีกห้องกลับมีบรรยากาศแปลกจากห้องที่เธออยู่ - ซาจิตะเกิดคิดสงสัยขึ้นมาว่า ทำไมห้อง 1-B คะแนนของพวกเขาส่วนใหญ่ถึงอยู่ในระดับกลางๆ จนดูเหมือนว่าจงใจ


    "ถ้าบอกก็เป็นการเผยความลับสิครับ"


    ซาจิถอนหายใจกับท่าทางสบายๆของคนเจ้าเล่ห์ที่ดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร


    "ฉันไม่ร่วมมือกับคนไม่จริงใจและไม่ตั้งใจค่ะ"


    ซาจิยื่นคำขาดของตัวเองให้กับฮารุกิและทาการะที่อยู่ตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมา ตัวเธอน่ะร่วมมือกับคนอย่างอิซึคุที่ตั้งใจ จริงจังและมุ่งมั่นมาตลอดในการทำงานหรือเวลาเผชิญหน้ากับปัญหาสิ่งต่างๆ ดังนั้นมันทำให้เธอคาดหวังว่าคนที่เธอจะร่วมทีมด้วยจะมีบางอย่างที่รับผิดชอบมากกว่าเขา หรือทัดเทียมเขา


    “ฉันจะบอกค่ะ”


    เสียงนุ่มหวานพูดขึ้นมา เป็นเจ้าของตาสีฟ้าครามที่เอ่ย เด็กสาวทรงผมฮิเมะคัทสูดลมหายใจ เธอคนนั้นละมือที่จับแขนของฮารุกิเอาไว้ ทาการะเผชิญหน้ากับซาจิตะ “ห้องของเราตัดสินใจว่าจะไม่นำหน้าจนเกินไปค่ะ”


    ซาจิตะพอเข้าใจแผนการ พอได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย


    “เนย์โตะคุงกะเกณฑ์จำนวนคนเอาไว้ว่าจากด่านแรก จำนวนคนจะถูกลดลงเหลือเท่าไร ซึ่งที่ประมาณการณ์เอาไว้อยู่ที่ราวๆไม่เกินห้าสิบคนค่ะ”


    “พวกเธอรู้ได้ยังไงว่าคนจะเหลือไม่เกินห้าสิบคน”


    “นั่นก็เพราะว่ามิดไนท์ได้ใบ้เอาไว้แต่แรกแล้วครับ”


    พอนึกย้อนไปคำพูดของอาจารย์สาวโปรฮีโร่ก็หมายความว่าแบบนั้นจริงๆที่ว่าจะตัดจำนวนคนลง


    “นั่นเป็นสาเหตุที่ห้องของเราส่วนใหญ่จะวิ่งเข้าเส้นชัยให้อยู่ในระดับกลางๆมากกว่าค่อนข้างไปทางสูงค่ะ”


    เน้นเข้ารอบ ไม่เน้นเข้าร่วมสินะ เป็นกลยุทธ์ที่ไม่เลวเลย


    “และพวกเธอคิดยังไง?”


    ซาจิถามถึงความคิดของทั้งสองคนที่มีต่อแผนของห้องตัวเอง ทางเด็กหนุ่มที่สวมต่างหูยาวบนใบหูหนึ่งข้างไม่ได้แสดงท่าทางจริงจังอะไร “สำหรับฉันน่ะ ฉันไม่ได้คิดว่างานกีฬาเป็นจุดสูงสุดของอาชีพหรืออนาคต ดังนั้นฉันคิดว่าแผนแบบนั้นมันก็ทั้งดีและไม่ดี แต่ว่ามันก็คงไม่สนุกเอาซะเลย ถ้าต้องมาคอยกะเกณฑ์อันดับให้อยู่ในระดับกลางๆแบบนั้น”


    คำพูดเหมือนไม่คิดอะไร

    แต่ซาจิกลับสัมผัสได้ถึงความจริงใจ

    ถ้าเขาบอกว่ามันไม่สนุก แสดงว่าเขาเองก็ไม่ต้องการแบบนั้น


    “ส่วนฉัน…”เจ้าของเสียงนุ่มนวลเว้นเสียง “สำหรับฉัน ฉันคิดว่าการแข่งขันครั้งนี้มันสำคัญมากๆเลยค่ะ”


    คนที่คิดว่าสำคัญย่อมจะทำให้บรรยากาศของทีมเปลี่ยนไปได้เสมอ


    “ฉันไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม - แต่ถ้ามีโอกาสฉันอยากชนะค่ะ อยากชนะจริงๆ”


    คนที่อยากชนะไม่มีทางแพ้ - และต่อให้ต้องพ่ายแพ้ คนแบบนี้ก็มักจะฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนอื่น


    “และรอบที่แล้ว ฉันก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะวิ่งเข้าเส้นชัยจริงๆค่ะ อันดับที่ปรากฏคืออันดับของฉันจริงๆ ไม่ใช่การกะเกณฑ์อะไรทั้งนั้น”


    คนที่พยายามจนเจ็บใจที่ทำได้แค่นี้ มักจะชนะเสมอ ชนะตั้งแต่ทัศนคติที่แสดงออกแล้ว เพราะความเจ็บใจจะทำให้ลุกขึ้น - และบอกว่าห้ามหยุดวิ่ง ห้ามหยุดที่จะก้าวไปข้างหน้า


    เด็กสาวผมสั้นหยักศกสีเทาเบนสายตาละจากทั้งสองคนหันไปหาอิซึคุที่กำลังรวมทีมของตนเอง เขากำลังพูดคุยอยู่กับโทโคยามิ พวกเราสบสายตากันอีกครั้ง ซาจิตะเองก็แอบรู้สึกแปลกใจที่ตัวเองมักจะหันไปจ้องตาเขาบ่อยๆ


    อาจเพราะเวลาที่ได้สบตาคู่นั้น เธอก็รู้สึกถึงพลังบวกที่จะเข้าไปเผชิญกับปัญหา

    และพลังนั้นก็มาจากแววตาของเขาที่มองสบกันมาตลอด

    เรามักจะให้กำลังใจกันผ่านตาของเราว่า

    อย่ายอมแพ้นะ - อย่าพึ่งหยุดวิ่ง ช่วยก้าวต่อไปอยู่ตลอด


    “ฉันจะร่วมทีมกับทั้งสองคนค่ะ”


    ซาจิตะตัดสินใจร่วมทีมกับทั้งสองคนจากห้อง 1-B


    แต่ขณะที่กำลังจะปรึกษากันเรื่องแผน - ไหล่ของซาจิก็ถูกสะกิดอีกครั้ง คนที่เข้ามาสะกิดทำให้ซาจิตะหรี่ตา


    “อาโอยามะ…?”


    ปกติเราคุยกันที่ไหน


    “ขออยู่ด้วยสิ ชิโอริ”


    ซาจิตะทำหน้างง ไม่ใช่ว่าเจ้าของอัตลักษณ์เลเซอร์จากสะดือได้ทีมเข้าร่วมไปแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วทำไม?


    “นายมีทีมแล้วไม่ใช่เหรอ?”


    “ก็จริง…”


    ทางนั้นพ่นลมหายใจ


    “ก่อนที่โคซากุระจะเข้ามาแทรกน่ะ”


    ยัยนั่นเอาอีกแล้วเหรอ?

    แต่ถ้าเลือกระหว่างโคซากุระ กับ อาโอยามะ - อ่า ซาจิตะเลือกมิโดริยะ อิซึคุ ห้าคนดีกว่า





    ||||

    Talk with มาวว ♡


    [100%]

    มาต่อจนครบร้อยแล้วค่ะ เป็นการทิ้งช่วงที่นานไม่น้อยเลย แง

    งานมอค่อนข้างรุมเร้าสมควร พอๆกะสภาวะจิตใจที่มะมีไฟมาต่อนานมาก

    ทำให้หายมาพักใหญ่ และก็ไม่อาจสัญญาได้เลยค่ะ ว่าจะมาต่อได้บ่อยๆ

    แต่ก็จะพยายามแต่งต่อไปเรื่อยๆนะคะ จนกว่าจะหมดแรงเนี่ยแหละ ฮือ

    ยัยริทแย่งซีนอีกแล้ว ชีทำให้ทีมเขี่ยเจ้าอาโอยามะค่า แง 555555

    แต่อะไรอ่ะ ซัจจังมันขนาดนั้นเลยอ่อ ถึงขั้นเลือกเดกุห้าคนดีกว่าเลยอ่ะเนอะ อืมๆ

    ทั้งนี้ทั้งนั้นขอขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ มาวรักทุกคนนะคะ /ยิงหัวใจใส่


    [50%]

    สวัสดีค่ะ มาต่อครึ่งหนึ่ง ช่วงนี้มีเหตุการณ์ที่ไม่สงบเกิดขึ้น

    ทำให้จิตใจเราไม่ค่อยโอเคในการฮึบมาเขียนเท่าไรเลยขอมาก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ

    ใดๆถ้าได้รัฐบาลดี มาวจะมีเวลามาอัพฟิคมากขึ้นค่ะ

    และอยู่ในประเทศที่ได้วัคซีนตามแบบที่ควรจะได้ค่ะ

    เสียงของทุกคนมีความหมายนะคะ ฝากด้วยค่ะ ด้วยความเคารพ








    TB
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×