คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ARC 2 :: 18. [ Don't stop! Run! Run forward! ] || 100%
o n l y u | fanfic bnha
midoriya izuku x shiori sachita (oc)
ARC 2 :: 18. [ Don't stop! Run! Run forward! ] || 100%
"ขอปฏิญาณ ว่า ฉันจะเป็นที่หนึ่ง"
คำปฏิญาณของตัวแทนเด็กปีหนึ่งอย่างบาคุโก คัตสึกิที่ออกไปพูดทำให้ห้อง 1-A พาลถูกเหม็นขี้หน้าขึ้นไปอีก เด็กสาวสูดลมหายใจ รู้สึกว่าตัวเองยิ่งจะต้องทำให้ดีขึ้นกว่าเดิมเพราะคำประกาศศักดาที่พลอยให้ทั้งห้องโดนลูกหลงไปด้วยจากปากของเด็กหนุ่มผมฟางที่กำลังเดินลงจากเวทีลงมา
ริทสึกะคว้าตัวซาจิตะเข้าไปกอดคอ
"โห กล่าวน่าหมั่นไส้จังเลยเนอะ"
"ก็สมกับเป็นเขาดีค่ะ" เธอเอ่ยเสียงเรียบ "สร้างปัญหา"
"โหห ใจร้ายจังเลยอ่า"
เจ้าของอัตลักษณ์ซากุระเอ่ยขำ เด็กสาวที่เป็นที่หนึ่งในการสอบเข้าด้วยคะแนนการช่วยเหลือที่บวกเพิ่มให้ ไม่ได้ขึ้นไปกล่าวอะไรเหมือนกับคนที่เป็นที่หนึ่งโดยไม่ได้บวกแต้มช่วยเหลือเพิ่ม "เอาเป็นว่ามาพยายามกันน้า!"
ซาจิเมินเฉย หันไปฟังอาจารย์มิดไนท์ที่เป็นผู้ดำเนินงานกีฬาของเด็กปีหนึ่งอย่างพวกเธอ เจ้าของเรือนผมสีรัตติกาลแหลมหันไปมองที่หน้าจอ "เอาล่ะ ถ้างั้นเราก็มารีบเริ่มรายการแข่งขันรายการแรกกันเลยดีกว่า"
บรรยากาศเริ่มจะสงบลง
"พูดอีกอย่างก็คือการคัดเลือกรอบแรกน่ะแหละ! ทุกปีจะต้องมีเด็กมากมายที่ต้องลิ้มรสน้ำตาของตัวเองที่นี่!"การกล่าวเกริ่นพร้อมกับเว่นน้ำเสียงที่พาเข้าให้ลุ้นกับการที่ตัวอักษรที่บอกชื่อรายการแข่งขันยังไม่ขึ้นมา "เอาล่ะ รายการแรกของปีนี้ก็คือ…!"
มือของฮีโร่สาวผายไปยังจอ
วิ่งแข่งฝ่าสิ่งกีดขวาง
"การแข่งวิ่งข้ามสิ่งกีดขวางนั่นเอง!!"
เป็นการแข่งพร้อมกันของนักเรียนปีหนึ่งของยูเอย์สิบเอ็ดห้องพร้อมกัน โดยคอร์สการวิ่งคือรอบนอกของสเตเดียมที่ยาวเป็นระยะทางสี่กิโลเมตร นับว่าค่อนข้างหินไม่น้อยที่ต้องอาศัยทั้งพลังกาย พลังใจและอัตลักษณ์เพื่อตรงไปสู่เส้นชัย
ซาจิตะขยับมือของตัวเอง เธอยืดตัวเล็กน้อย
ต้องสู้เท่านั้นแหละ
มีแต่ต้องสู้
ตอนนี้ซาจิแยกกับเพื่อนในห้องของเธอแล้ว เด็กสาวรวมกลุ่มที่จุดปล่อยตัวนักกีฬา รอฟังเสียงสัญญาณดัง เด็กสาวมองไปรอบๆ แอบขมวดคิ้วที่รู้สึกว่าจุดปล่อยตัวมันแสนคับแคบ ราวกลับว่าเป็นความจงใจ
อ่า พอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนกวาดสายตามองไปรอบๆ พร้อมเงยมองขึ้นขึ้นหาสิ่งที่จะสามารถจับยึดได้ เมื่อสายตาของเธอเห็นมันแล้วก็ทำให้ถอนหายใจอย่างโล่งอกขึ้นมา พร้อมๆกับเสียงสัญญาณดัง ร่างกายของทุกคนในฝูงชนขยับเขยื้อนเบียดเสียดกันเข้ามา
และไอเย็นบางอย่างก็ทำให้ซาจิตะรีบลงมือ
เด็กสาวใช้ผ้าจับกุมส่งมันขึ้นไปบนจุดที่สามารถใช้ยึดได้ ร่างกายของเธอพ้นจากน้ำแข็งที่ตอนแรกเกือบจะสกัดขาของเธอเอาไว้ได้ เพียงแค่เห็นก็มองออกในทันทีว่าเป็นฝีมือของใคร เป็นโทโดโรกิแน่นอนที่ออกตัวไปก่อนหน้า
"โอ๊ย อะไรกัน น้ำแข็งจับจนขยับขาไม่ได้เลย!!"
"หนาว!!"
"ไอ้เจ้านั่น!!!"
แม้ว่าจะรอดพ้นจากน้ำแข็งของเพื่อนร่วมห้องผมสองสีมาได้ แต่ซาจิตะก็ยังวิ่งรั้งท้ายๆตามหลังเพื่อนห้องเดียวกันคนอื่นที่นำมาก่อน ไม่ว่าจะโทโดโรกิ บาคุโก ยาโอโยโรสึ โคซากุระ คิริชิมะ ห้อง A คนอื่นๆที่สามารถหลบน้ำแข็งของคนที่เก่งคนหนึ่งของห้อง แต่ถึงแบบนั้นซาจิก็ยังถือว่านำหน้าเด็กนักเรียนห้องอื่นที่ไหวตัวไม่ทันที่จุดสตาร์ท
ซาจิตะไม่ใช่สายอัตลักษณ์พละกำลัง นั่นทำให้เธอจะต้องไหวตัวให้ทันในทุกสถานการณ์ ต้องทิ้งระยะห่างจากคนข้างหน้าเพื่อดูลาดเลาว่าพวกเขาจะเจออะไรก่อนที่เธอจะพบ
มันเป็นความเสียเปรียบของอัตลักษณ์
แต่ความหวังยังคงส่องประกายรอเราเหมือนดวงดาวบนฟ้าเพราะแบบนั้นถึงยอมแพ้ไม่ได้
เธอเข้าใจดี
โลกนี้ไม่เท่าเทียม
และเพียงชั่วอึดใจเดียว อุปสรรคแรกก็มาเยือนตรงหน้า หุ่นยนต์วิลเลินปรากฎ ซาจิตะพยายามรักษาระยะห่างออกมาจากคนข้างหน้าที่วิ่งกันไป เธอเห็นแล้วว่ามีร่างของใครบางคนกระเด็นเพราะการโจมตีของหุ่นกระป๋อง
"เอ้า จู่ๆ! สิ่งกีดขวางก็โผล่มาแล้วไง!!!"เสียงพากย์สนามดัง "ก่อนอื่นประเดิมด้วย… ด่านที่ 1 Robot Inferno!!!"
ได้ยินคนพูดวิจารณ์เจ้าหุ่นกระป๋องที่จำนวนมหาศาลเต็มไปหมด ซาจิสูดลมหายใจ เด็กสาวคงไม่อาจฝ่าไปได้ด้วยพลังของตัวเอง สิ่งที่เธอต้องทำคือการหลบการโจมตีทุกอย่าง เพื่อที่จะหาช่องโหว่ที่คนอื่นสร้าง
สัมผัสของร่างกายรู้สึกหนาวขึ้นมาอีกครั้ง น้ำแข็งถูกปล่อยออกมาแช่แข็งหุ่นยนต์เอาไว้ ไม่ให้มันสามารถขยับไปไหนมาไหนได้ และสิ่งที่ถูกแช่แข็งก็พังทลายลงมา
"โทโดโรกิจากห้อง 1-A ผ่านทางไปได้แล้ว! แถมขัดขวางคนอื่นได้ในทีเดียวอีกด้วย! หมอนี่อย่างเจ๋งเลย สุดยอด!! หลุดไปคนเดียวเดี่ยวๆ!!! จะว่าไงดีล่ะ แบบนี้น่ะ ขี้โกงชะมัดเลยเนอะ!!"
หุ่นยนต์แช่แข็งล้มทับลงมายังนักเรียน ถ้าซาจิจำไม่ผิด เสียงพากย์ที่ดังบอกว่าคิริชิมะและเท็ตซึเท็ตซึจากห้อง B ที่อัตลักษณ์ทับกันเป๊ะๆสามารถฝ่าออกไปโดยไม่ต้องกลัวถูกทับ ในขณะที่คนที่เหลือกำลังจะกรุยทางกัน เสียงระเบิดจากฝ่ามือของใครบางคนก็ดังขึ้นมาเปิดทางเหาะไปกับอากาศ
บาคุโกกำลังรีบตามโทโดโรกิไป นั่นคือสิ่งที่เธอรู้
และเมื่อบาคุโกเปิดทางให้แล้ว
นัยน์ตาสีฟ้าของซาจิตะสอดส่องมองหาไปยังบุคคลหนึ่ง ก่อนจะพบเขายิ้มออกมาเมื่อเห็นวิธีการของบาคุโก
และมีคนที่คิดแบบเดียวกันที่จะไปทางเดียวกับบาคุโกถึงสี่คน (รวมเธอด้วยแล้ว) ผ้าจับกุมของซาจิอาศัยการส่งขึ้นไปพันตามส่วนข้อของหุ่นยนต์ ผิดกับเซโระที่สามารถใช้เทปกาวแปะลงบนตัวของหุ่นยนต์พาตัวเองเหาะตามบาคุโก และโทโคยามิกับโคซากุระที่ใช้อัตลักษณ์ตัวเองเหาะไปได้ ทั้งสี่คนไล่ตามกันไป
จากที่ฟังดูแล้วตอนนี้ ห้อง A เป็นห้องที่นำดิ่งไป
หลังจากวิ่งผ่านด่าน The Fall มาได้ ซาจิพักหายใจของตัวเอง เธอย่อตัวลง เรียกใช้อัตลักษณ์ยาชูกำลังเพื่อให้แรงที่เสียไปค่อยๆกลับคืนมา ซาจิใช้แรงไปไม่น้อยที่จะต้องผ่านด่านที่ไต่เชือกมาตามทางจนรั้งท้ายกลุ่มที่มาด้วยกันสี่คนตอนแรก
เด็กสาวปาดเหงื่อของตัวเอง มองหันหลังกลับไปก็เห็นแล้วว่าเซ็ตด้านหลังกำลังตามเธอมาอยู่ เด็กสาวตัดสินใจเดินหน้าต่อ แอบคิดไปเหมือนกันว่าตอนนี้อิซึคุกำลังอยู่ที่ไหน เขากำลังตามมาอยู่ใช่รึเปล่า
ยอมรับว่าคาดหวังว่าเขาจะไล่ตามมาได้จริงๆ
เธอเปลี่ยนไปเดินบ้างสลับวิ่งบ้าง แม้จะทำให้ตัวเองช้าลงแต่ก็ถือว่าเป็นการเก็บเรี่ยวแรงของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าด่านข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไรอีก อีกทั้งหากล้มพับหมดแรงไปก่อนก็จบ
ซาจิตะไล่ตามไป คนอื่นๆเริ่มเยอะขึ้นมา และอออยู่ที่หน้าด่านสุดท้ายที่เป็นทุ่งระเบิด ซาจิยังไม่รีบเธอพยายามค่อยๆเดินไปโดยการใช้สายตาของตัวเองตวัดมองไปที่พื้น พยายามหาจุดแตกต่างเพื่อหลบระเบิดที่จะเกิดขึ้นมาจากพื้นเมื่อไรจนเริ่มรู้สึกตาลาย
แต่ก็เมื่อเงยมองขึ้นมาก็เห็นมวยระหว่างคนที่รั้งที่หนึ่งที่สองกำลังแก่งแย่งขึ้นนำกันไป ระหว่างที่แย่งกันขึ้นเป็นที่หนึ่งที่สอง เธอสังเกตเห็นบาคุโกกำลังจะขึ้นนำ หากแต่โทโดโรกิก็พยายามแช่แข็งไม่ให้บาคุโกนำไป
และซาจิตะหลุดขำออกมา แล้วก็เห็นว่าโคซากุระก็เข้าไปรั้งบาคุโกแถมยังส่งเสียง
"โชจังไปเลย ไปเลย ตรงนี้ เค้าจะรั้งไว้เอง"
"ปล่อยฉันนะ ยัยเพี้ยนนี่!"
เอาล่ะ ตะลุมบอนกันสามคน
ซาจิตะก้มหน้าลงไปมองที่พื้นอีกครั้งเพื่อที่จะก้าวเดินต่อไป
ทันใดนั้นเสียงระเบิดจากด้านหลังก็ส่งเสียงดังขึ้น เด็กสาวผมสีเทาสั้นหยักศกหันขวับสายตาของตัวเองมองไปบนฟ้า ตาของเธอเบิกกว้างตกใจ
เขากำลังบิน
บินเหมือนนก
นั่นเป็นภาพสะท้อนในตาของซาจิตะ
อิซึคุที่ลอยล่องไปข้างหน้าที่สะท้อนในตาสีฟ้า
"บินเหมือนนกเลย…"
เธอพึมพำ
ก่อนที่จะหัวเราะแล้วก้มลงมามองที่พื้นเช่นเดิมขณะที่ทุกคนอึ้ง
เธอขอให้นกตัวนั้นบินไปสู่เส้นชัยเป็นตัวแรก
เพราะฉะนั้นเธอถึงได้เงยขึ้นมาอีกครั้งและส่งเสียงของเธอออกไป
"อย่าหยุดเด็ดขาดนะคะ อิซึคุ วิ่งไปค่ะ วิ่งเข้าไป!!"
คนที่เหาะไปด้วยอุปกรณ์ที่ถือมาหันเบนสายตากลับมาตามเสียงของเธอคล้ายหันมาหาต้นเสียง
เขามีรอยยิ้มแม้เป็นวินาทีสั้นๆ
และจะเข้าสู่เส้นชัยเป็นคนแรก
ซาจิตะถึงเส้นชัยในเวลาไม่นาน และเธอก็ไม่ได้ฟังว่าเธอเข้ามาในอันดับที่เท่าไร เด็กสาวจำได้แค่หลังจากที่หลุดจากหลุมระเบิดได้ เธอก็เร่งฝีเท้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ในการวิ่งไล่มาจนถึงเส้นชัย
เด็กสาวยืดตัวขึ้นหลังสูดลมหายใจเข้าปอด เงยมาก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อเห็นเด็กสาวตาสีชมพูอย่างโคซากุระฉีกยิ้มโบกไม้โบกมือให้ตนตรงหน้า
ซาจิตะเมินเฉยต่อรอยยิ้มนั้น ขณะเดียวกับที่อันดับหนึ่งผู้เข้าเส้นชัยคนแรกละสายตาจากสาวผมบ็อบมองมายังเธอ ใบหน้ามีกระคลี่ยิ้มออกมาและเดินตรงเข้ามาหาซาจิตะ
"ผ ผมทำได้ครับ!"
คำพูดถูกส่งออกมา แววตาสีมรกตเป็นประกาย ทำให้ตาสีฟ้าของคนฟังเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพยักหน้ารับกลับไป "ฉันเห็นแล้วค่ะ"
เธอเห็น
เห็นว่าเขาวิ่งสุดชีวิต
เห็นว่าเขาบินไปจนถึงเส้นชัย
"ทำได้ดีมากเลยนะคะ"
หัวใจของคนฟังพองโตขึ้นมาอย่างรู้สึกอบอุ่น บ่อยครั้งที่เด็กสาวเพื่อนร่วมห้องมักจะส่งคำพูดเรียบๆที่แสดงออกถึงการให้กำลังใจเขา นั่นทำให้เขารู้สึกดีกับการได้ฟังถ้อยคำชมของเธอ จนใบหน้าขึ้นสีแดง - ใบหน้าร้อนไปทั้งหน้า
"ซ ซัจจังก็สุดยอดเหมือนกันครับ"
"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ"
"ผ ผมเห็นนะ! เทคนิคผ้าจับกุมของคุณ แบบอาจารย์ไอซาวะเลยสินะครับ!"
คำถามถูกถามพร้อมจ้องมาในตาของซาจิ มือสองข้างของเด็กสาวผมสั้นถูกคว้าจับกุมขึ้นมา - ซาจิตาเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม มองจ้องหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะค่อยๆส่งเสียงดุปรามการกระทำที่แสนตื่นเต้น
"ฉันจะตอบคำถามนั้นทีหลังแล้วกันนะคะ - ปล่อยก่อนเถอะค่ะ"
"ว หวา ขอโทษครับ!"
พอโดนทักเจ้าหนุ่มคนตื่นตูมก็ปล่อยมือของเธอ ใบหน้ากระขึ้นสีแดงแจ๋ ขณะที่ซาจิสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นเข้ามา - ชวนให้เขินอายอย่างประหลาด
แต่กว่าจะได้ทำความเข้าใจในความรู้สึกที่เกิด
การแข่งขันก็ทำการขัดขวางความคิดของซาจิตะ
การแข่งที่มีชื่อเรียกว่าขี่ม้าชนเมืองน่ะ
"ซัจจังครับ"
"ไม่ค่ะ"
เธอปฏิเสธเสียงแข็งและเดินห่างออกมาจากเจ้าของอัตลักษณ์วันฟอร์ออลที่ชักชวนให้เข้าร่วมทีมกับอีกฝ่าย - ถึงแม้ซาจิจะยอมรับอิซึคุ แต่ถ้าให้เธอต้องไปอยู่ร่วมทีมเดียวกับอีกฝ่าย เธอสาบานเลยว่าเธอทำไม่ได้จริงๆ ที่จะออกแรงสู้กับคนหมู่มากที่เพ่งเล็งเจ้าของคะแนนสิบล้าน
ซาจิตะยอมรับความเสี่ยงในการร่วมทีมกับคนอื่น มากกว่าความเสี่ยงที่จะต้องร่วมทีมกับอิซึคุ มันเสี่ยงมากจริงๆ ถ้าจะต้องร่วมทีมไปกับอีกฝ่าย ขณะเดียวกันการร่วมทีมกับคนไม่สนิทกันย่อมก็อาจเกิดผลเสียได้
"หาาาาา ทำไมเป็นริทไม่ได้ล่ะ โชจัง! ริทเสียใจนะ!"
เสียงของโคซากุระดังมาให้ได้ยินในโสตประสาท พอจับใจความได้ว่าเจ้าตัวโวยวายที่โทโดโรกิไม่ได้รับเข้าร่วมกลุ่ม เอาเถอะ คะแนนลำดับสี่อย่างเจ้าของอัตลักษณ์ซากุระ ยังไงก็ต้องมีคนสนใจเธอแน่นอนอยู่แล้ว
กลับกัน ซาจิตะควรเป็นห่วงตัวเองเสียมากกว่า
สิ่งที่ซาจิตะคิดเอาไว้ เธอไม่ได้มีอัตลักษณ์ที่เหมาะกับการปะทะ เธอจึงควรเป็นตัวซัพพอร์ตเพื่อนร่วมทีมมากกว่า ดังนั้นทีมที่ควรจะร่วมสู้ไปด้วย จึงควรเป็นทีมที่มีคนที่มีอัตลักษณ์เพื่อเข้าปะทะ
ระหว่างที่กำลังใช้ความคิด แรงสะกิดจากไหล่ก็ทำให้เธอต้องเบนสายตาไปยังด้านหลัง สิ่งที่พบคือนัยน์ตาสีอาร์กติกสว่างกำลังจดจ้องมา พร้อมยิ้มกว้างให้ - ใบหน้าอีกฝ่ายประดับด้วยรอยยิ้ม ซาจิหรี่ตาด้วยความไม่คุ้นเคยกับอีกฝ่าย แต่พอเบนสายตาไปเห็นเด็กสาวผมดำที่เกาะอีกฝ่ายมาด้วย
ซาจิจำได้ - เด็กสาวที่อยู่กับบาคุโกในวันนั้น
"พวกเราจากแผนกฮีโร่ ห้อง 1-B ครับ"
ฝ่ายเด็กหนุ่มแนะนำตัวกับเธอก่อน ซาจิมองมือที่ยื่นมา เด็กสาวจับกลับเขย่าเบาๆ
"ชิโอริ ซาจิตะ ห้อง 1-A ค่ะ"
"ผมฮารุกิ โควคิครับ ส่วนเธอคือทาการะ ไอโกะ"
พวกเราอยู่แผนกฮีโร่เหมือนกัน
นั่นหมายความว่า - พวกเราอาจร่วมมือกันได้
ซาจิตะคิดว่าแบบนั้น
"พวกเราแยกออกมาหาทีมน่ะครับ"ทางนั้นว่า ตาสีฟ้าดูวิบวับคล้ายเจ้าเล่ห์ "ถ้าเรามาร่วมมือกัน - จะได้รึเปล่าครับ?"
เธอรู้สึกไม่ไว้ใจ
"ทำไมถึงเลือกฉันล่ะคะ?"
ซาจิกอดอกขึ้นถาม ขมวดคิ้วยิงคำถามออกไปตรงๆ อยู่ดีๆก็คิดขึ้นมาได้ว่ามันแปลก
ทั้งๆที่อยู่แผนกฮีโร่เหมือนกัน หากแต่อีกห้องกลับมีบรรยากาศแปลกจากห้องที่เธออยู่ - ซาจิตะเกิดคิดสงสัยขึ้นมาว่า ทำไมห้อง 1-B คะแนนของพวกเขาส่วนใหญ่ถึงอยู่ในระดับกลางๆ จนดูเหมือนว่าจงใจ
"ถ้าบอกก็เป็นการเผยความลับสิครับ"
ซาจิถอนหายใจกับท่าทางสบายๆของคนเจ้าเล่ห์ที่ดูไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
"ฉันไม่ร่วมมือกับคนไม่จริงใจและไม่ตั้งใจค่ะ"
ซาจิยื่นคำขาดของตัวเองให้กับฮารุกิและทาการะที่อยู่ตรงหน้าอย่างตรงไปตรงมา ตัวเธอน่ะร่วมมือกับคนอย่างอิซึคุที่ตั้งใจ จริงจังและมุ่งมั่นมาตลอดในการทำงานหรือเวลาเผชิญหน้ากับปัญหาสิ่งต่างๆ ดังนั้นมันทำให้เธอคาดหวังว่าคนที่เธอจะร่วมทีมด้วยจะมีบางอย่างที่รับผิดชอบมากกว่าเขา หรือทัดเทียมเขา
“ฉันจะบอกค่ะ”
เสียงนุ่มหวานพูดขึ้นมา เป็นเจ้าของตาสีฟ้าครามที่เอ่ย เด็กสาวทรงผมฮิเมะคัทสูดลมหายใจ เธอคนนั้นละมือที่จับแขนของฮารุกิเอาไว้ ทาการะเผชิญหน้ากับซาจิตะ “ห้องของเราตัดสินใจว่าจะไม่นำหน้าจนเกินไปค่ะ”
ซาจิตะพอเข้าใจแผนการ พอได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย
“เนย์โตะคุงกะเกณฑ์จำนวนคนเอาไว้ว่าจากด่านแรก จำนวนคนจะถูกลดลงเหลือเท่าไร ซึ่งที่ประมาณการณ์เอาไว้อยู่ที่ราวๆไม่เกินห้าสิบคนค่ะ”
“พวกเธอรู้ได้ยังไงว่าคนจะเหลือไม่เกินห้าสิบคน”
“นั่นก็เพราะว่ามิดไนท์ได้ใบ้เอาไว้แต่แรกแล้วครับ”
พอนึกย้อนไปคำพูดของอาจารย์สาวโปรฮีโร่ก็หมายความว่าแบบนั้นจริงๆที่ว่าจะตัดจำนวนคนลง
“นั่นเป็นสาเหตุที่ห้องของเราส่วนใหญ่จะวิ่งเข้าเส้นชัยให้อยู่ในระดับกลางๆมากกว่าค่อนข้างไปทางสูงค่ะ”
เน้นเข้ารอบ ไม่เน้นเข้าร่วมสินะ เป็นกลยุทธ์ที่ไม่เลวเลย
“และพวกเธอคิดยังไง?”
ซาจิถามถึงความคิดของทั้งสองคนที่มีต่อแผนของห้องตัวเอง ทางเด็กหนุ่มที่สวมต่างหูยาวบนใบหูหนึ่งข้างไม่ได้แสดงท่าทางจริงจังอะไร “สำหรับฉันน่ะ ฉันไม่ได้คิดว่างานกีฬาเป็นจุดสูงสุดของอาชีพหรืออนาคต ดังนั้นฉันคิดว่าแผนแบบนั้นมันก็ทั้งดีและไม่ดี แต่ว่ามันก็คงไม่สนุกเอาซะเลย ถ้าต้องมาคอยกะเกณฑ์อันดับให้อยู่ในระดับกลางๆแบบนั้น”
คำพูดเหมือนไม่คิดอะไร
แต่ซาจิกลับสัมผัสได้ถึงความจริงใจ
ถ้าเขาบอกว่ามันไม่สนุก แสดงว่าเขาเองก็ไม่ต้องการแบบนั้น
“ส่วนฉัน…”เจ้าของเสียงนุ่มนวลเว้นเสียง “สำหรับฉัน ฉันคิดว่าการแข่งขันครั้งนี้มันสำคัญมากๆเลยค่ะ”
คนที่คิดว่าสำคัญย่อมจะทำให้บรรยากาศของทีมเปลี่ยนไปได้เสมอ
“ฉันไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม - แต่ถ้ามีโอกาสฉันอยากชนะค่ะ อยากชนะจริงๆ”
คนที่อยากชนะไม่มีทางแพ้ - และต่อให้ต้องพ่ายแพ้ คนแบบนี้ก็มักจะฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนอื่น
“และรอบที่แล้ว ฉันก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะวิ่งเข้าเส้นชัยจริงๆค่ะ อันดับที่ปรากฏคืออันดับของฉันจริงๆ ไม่ใช่การกะเกณฑ์อะไรทั้งนั้น”
คนที่พยายามจนเจ็บใจที่ทำได้แค่นี้ มักจะชนะเสมอ ชนะตั้งแต่ทัศนคติที่แสดงออกแล้ว เพราะความเจ็บใจจะทำให้ลุกขึ้น - และบอกว่าห้ามหยุดวิ่ง ห้ามหยุดที่จะก้าวไปข้างหน้า
เด็กสาวผมสั้นหยักศกสีเทาเบนสายตาละจากทั้งสองคนหันไปหาอิซึคุที่กำลังรวมทีมของตนเอง เขากำลังพูดคุยอยู่กับโทโคยามิ พวกเราสบสายตากันอีกครั้ง ซาจิตะเองก็แอบรู้สึกแปลกใจที่ตัวเองมักจะหันไปจ้องตาเขาบ่อยๆ
อาจเพราะเวลาที่ได้สบตาคู่นั้น เธอก็รู้สึกถึงพลังบวกที่จะเข้าไปเผชิญกับปัญหา
และพลังนั้นก็มาจากแววตาของเขาที่มองสบกันมาตลอด
เรามักจะให้กำลังใจกันผ่านตาของเราว่า
อย่ายอมแพ้นะ - อย่าพึ่งหยุดวิ่ง ช่วยก้าวต่อไปอยู่ตลอด
“ฉันจะร่วมทีมกับทั้งสองคนค่ะ”
ซาจิตะตัดสินใจร่วมทีมกับทั้งสองคนจากห้อง 1-B
แต่ขณะที่กำลังจะปรึกษากันเรื่องแผน - ไหล่ของซาจิก็ถูกสะกิดอีกครั้ง คนที่เข้ามาสะกิดทำให้ซาจิตะหรี่ตา
“อาโอยามะ…?”
ปกติเราคุยกันที่ไหน
“ขออยู่ด้วยสิ ชิโอริ”
ซาจิตะทำหน้างง ไม่ใช่ว่าเจ้าของอัตลักษณ์เลเซอร์จากสะดือได้ทีมเข้าร่วมไปแล้วไม่ใช่หรือไง แล้วทำไม?
“นายมีทีมแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ก็จริง…”
ทางนั้นพ่นลมหายใจ
“ก่อนที่โคซากุระจะเข้ามาแทรกน่ะ”
ยัยนั่นเอาอีกแล้วเหรอ?
แต่ถ้าเลือกระหว่างโคซากุระ กับ อาโอยามะ - อ่า ซาจิตะเลือกมิโดริยะ อิซึคุ ห้าคนดีกว่า
||||
Talk with มาวว ♡
[100%]
มาต่อจนครบร้อยแล้วค่ะ เป็นการทิ้งช่วงที่นานไม่น้อยเลย แง
งานมอค่อนข้างรุมเร้าสมควร พอๆกะสภาวะจิตใจที่มะมีไฟมาต่อนานมาก
ทำให้หายมาพักใหญ่ และก็ไม่อาจสัญญาได้เลยค่ะ ว่าจะมาต่อได้บ่อยๆ
แต่ก็จะพยายามแต่งต่อไปเรื่อยๆนะคะ จนกว่าจะหมดแรงเนี่ยแหละ ฮือ
ยัยริทแย่งซีนอีกแล้ว ชีทำให้ทีมเขี่ยเจ้าอาโอยามะค่า แง 555555
แต่อะไรอ่ะ ซัจจังมันขนาดนั้นเลยอ่อ ถึงขั้นเลือกเดกุห้าคนดีกว่าเลยอ่ะเนอะ อืมๆ
ทั้งนี้ทั้งนั้นขอขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ มาวรักทุกคนนะคะ /ยิงหัวใจใส่
[50%]
สวัสดีค่ะ มาต่อครึ่งหนึ่ง ช่วงนี้มีเหตุการณ์ที่ไม่สงบเกิดขึ้น
ทำให้จิตใจเราไม่ค่อยโอเคในการฮึบมาเขียนเท่าไรเลยขอมาก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ
ใดๆถ้าได้รัฐบาลดี มาวจะมีเวลามาอัพฟิคมากขึ้นค่ะ
และอยู่ในประเทศที่ได้วัคซีนตามแบบที่ควรจะได้ค่ะ
เสียงของทุกคนมีความหมายนะคะ ฝากด้วยค่ะ ด้วยความเคารพ
ความคิดเห็น