คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : มาทำอาหารเย็นสไตล์อรุณ พิรุณ วายุกันเถอะ!!!
ภาพแผ่นหลังของเขาที่เดินจากฉันไปไกลจนเกินที่จะคว้ามาได้ ฉันมองเขาผ่านจากม่านน้ำตาที่กั้นไปจนเห็นทุกสิ่งพร่าเลือน...
ทรมาน...ทรมานจังเลย...
โลกนี้น่ะ...ชักจะหมุนเร็วไปแล้วนะ...
ปวดหัวชะมัดเลย...ให้ตายสิ...
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากฝันที่แสนเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบเต็มหน้าและเหงื่อที่ไหลเยิ้มไปทั่วทั้งตัว ทั้งที่แอร์มันก็ออกจะเย็นเกินไปแล้วก็ตาม มือทั้งสองข้างยกขึ้นปาดน้ำตาออกไปก่อนจะยกขึ้นกุมขมับ ดวงตาขึ้นฉันปิดลงอีกครั้งเพราะความรู้สึกเหนื่อยทางจิตใจก่อนที่สติของฉันดับวูบลงอีกครั้ง...
[End Luce’s Day]
ร่างบางของหญิงสาวถูกจัดให้นอนบนเตียงอย่างเรียบร้อยโดยอีกคนที่อยู่ในห้องตั้งแต่ต้น ดวงตาสีโกเมนมองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเห็นใจ...แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้...รัล มิลจิถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเบนสายตามามองร่างบางผู้เป็นบอสของอัลโกบาเลโน่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป...
รัลเดินลงบันไดมาด้วยท่าทีที่เหม่อลอย ก่อนจะชะงักไปเมื่อพบใครอีกคนยืนอยู่ตรงปลายบันได มาม่อนเก็บเงินที่มานับเล่นฆ่าเวลาลงไปยังส่วนใดส่วนหนึ่งของเสื้อคลุมสีเข้มก่อนจะกระตุกยิ้มนิดๆแบบฉบับของเจ้าตัวจนบางครั้งอีกฝ่ายก็เผลอคิดไปบ้างว่ามันคล้ายกับรีบอร์นตะหงิดๆ-_-^^^
“ไง รัล”
“ไม่ไงล่ะ มาม่อน-_-”
เจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้มทักกลับด้วยน้ำเสียงหน่ายๆจนคนฟังต้องแสร้งทำหน้าบูดเหมือนกับไม่พอใจ
“แหม อย่าทักเพื่อนสนิทสุดใจขาดดิ้นของเธอด้วยน้ำเสียงอย่างนั้นสิL”
“เลิกทำหน้าเลียนแบบฟงได้แล้วน่า เห็นแล้วขัดหูขัดตาอยากเอาไรเฟิลมาจ่อหัวชะมัด...”ว่าแล้วก็ควงไรเฟิล(ที่หยิบมาจากไหนก็ไม่รู้)เล่นเป็นเชิงบอกว่า‘ฉันไม่ได้พูดเล่นนะ’อะไรประมาณนี้=_=
“ทำหน้าแบบฟง...แล้วแบบฟงมันแบบไหนล่ะJ”แบบนี้แหละเฟ้ย!
“ช่างมันเถอะ...ว่าแต่เธอน่ะมีเรื่องอะไร”
มาม่อนแสร้งทำเป็นคิดหนักอีกหน จนรัลถึงกับปวดขมับเสียดื้อๆ
ทำไมเดี๋ยวนี้ยัยนี่ถึงกวนประสาทขึ้นนักนะ!!!!!
(ติดมาจากฟงไงล่ะ-_-//ไรท์เตอร์)
“ฉันหิวน่ะ”
“แล้วไงล่ะ-_-”
“ลูเช่...(‘ ‘)”
“หลับปะ...”
สมองเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นแผนผังmy mappingที่สมบูรณ์แบบได้ใจความ...
ลูเช่ฝันร้าย-->ลูเช่สะดุ้งตื่น-->ลูเช่หลับ-->มาม่อนหิว-->ทุกคนก็หิว-->ให้ลูเช่มาทำอาหาร//แต่ลูเช่หลับไปแล้ว!!!...แล้วใครจะทำ-*-
เออ! แล้วใครจะทำ ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้กัน...ว่า...
บรรลัยแล้วไง!!!
[Lal mirch’s Day]
(-_-)
เธอมองหน้าฉัน~
(-_-)
ฉันมองหน้าเธอ~
และสองดาวก็หมุนรอบตัวเอง~#ผิด-*-
“แล้วใครจะทำอาหารเย็น-*-”
ฉันแกล้งถามมาม่อนที่ตอนนี้เหงื่อตกแบบไม่รู้จะทำยังไงดีกับอาหารมื้อเย็น ที่ตอนนี้แม่ครัวคนเก่งเสด็จไปเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อย แต่ถ้าถามฉันว่าฉันทำอาหารเป็นรึเปล่าน่ะเหรอ...ตอบง่ายๆ...แน่นอนสิยะ!!!ถึงจะเห็นฉันห้าวๆโหดๆแต่ความจริงกุลสตรีฉันมีเต็มเปี่ยมเลยนะเพียงแต่ฉันไม่คิดที่จะแสดงออกไปเท่านั้นเอง! เฮ้ เชื่อฉันสิ!
“เธอทำเป็นไหมล่ะ”
มาม่อนมองหน้าฉันพร้อมกับคำถามที่ถูกเปล่งออกมาจากปากของเธอ แต่เรื่องอะไรฉันต้องบอกว่าฉันทำอาหารเป็นด้วยล่ะในเมื่อตอนเย็นฉันก็ไม่ค่อยได้กินอะไรอยู่แล้ว และที่สำคัญคือฉัน-ขี้-เกียจ-มาก!ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น
“ไข่เจียวยังไหม้ คิดอะไรมาก-3-”
ฉันตอบปัดๆไปแบบไม่ได้ใส่ใจอะไรก่อนจะย้อนคำถามเดิมให้กับอีกคน“แล้วเธอล่ะ มาม่อน?”
มาม่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างปลงๆ
“ชีวิตนี้ยังไม่เคยทำอาหาร เพราะว่ามันเปลืองเงิน”เธอคงหมายถึงใช้เงินซื้อวัตถุดิบสินะ-_-ฉันเข้าใจว่าแล้ว...เข้าใจแจ่มเลยล่ะ...ว่าเธอน่ะ...โกหกทั้งเพเลยล่ะ!ตอนที่ฉันไปหายัยนี่ที่วาเรียครั้งล่าสุดเธอยังลวกก๋วยเตี๋ยว(?)ให้ฉันกินอยู่เลยนะแต่ช่างมันเหอะ ก็ถือว่าเจ๊ากันไป~
มาม่อนเงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างจับผิด ก่อนคอฉันจะถูกแขนยัยนี่ฉุดเข้าไปใกล้ๆมาม่อนใช้มืออีกข้างป้องปากแล้วค่อยกระซิบกระซาบฉันด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...ไม่มีใครได้ยินหรอกน่ายัยนี่-_-*
“ฉันรู้นะว่าเมื่อกี้เธอโกหก ความจริงแล้วเธอทำอาหารเป็น...”แล้วแกจะถามหาพระแสงอะไรเล่า
“แต่ขี้เกียจสินะ”ฉันพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายยังไงยัยนี่ก็รู้แล้วนี่
“ฉันก็เหมือนกัน ถึงยังไงเราไม่กินข้าวเย็นก็ไม่เห็นเป็นไรแต่พวกผู้ชาย...”
“คงเสด็จไปเฝ้ายมบาลเพราะขาดอาหารเย็นสินะ”ฉันต่อประโยคที่มาม่อนเว้นไปช่วงหนึ่งให้ได้ใจความ ใบหน้าใต้ผ้าพยักขึ้นลงประมาณว่าฉันเดาถูกแล้วล่ะ“และฉันคิดว่าพวกนั้นคงจะให้ไม่ฉันก็เธอไปทำอาหารแน่ๆเพราะฉะนั้น...”มาม่อนมองหน้าฉันอย่างรู้กันว่าจะต้องทำยังไง...
ฉันไม่มีทางเสียเวลาอันมีค่าไปทำอาหารเย็นให้พวกนายหรอกเฟ้ย!!!
“เมื่อกี้ถือว่าเป็นการฝึกซ้อมล่ะกันนะ รัล-.,-”ฉันว่านับวันยัยนี่ชักจะเจ้าเล่ห์มากขึ้นทุกทีแล้วนะเนี่ย...
“มาม่อนคร้าบ~”
เสียงทุ้มจากเบื้องหลังทำให้พวกฉันหันไปมอง ฟงวิ่งเข้ามาในบ้านด้วยความเร็วที่ฉันแทบจะมองไม่ทันก่อนจะเข้าไปกอดมาม่อนอย่างเต็มรัก หมอนี่มันเด็กจริงๆให้ตายสิ-_-
“ช่วยผมด้วยนะครับ~”
“อะไรอีกล่ะ”
มาม่อนทำหน้าหน่ายกับคนที่กำลังกอดตัวเองแน่น เหอะ เป็นฉัน ฉันก็เบื่อล่ะนะผู้ชายแบบนี้น่ะ
“คุณรีบอร์นกับคุณโคโรเนโร่พยายามจะฆ่าผมล่ะ ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรสักนิดสองคนนั้นใจร้ายชะมัดL”
“ฉันว่านายไปกระตุกต่อมน้ำโหพวกเค้าเองนะ-_-”ด้วยหน้ากวนส้นแบบนี้นี่แหละ
ฉันมองคู่รักติ๊งต๊องตรงหน้าอย่างรำคาญก่อนจะเดินไปเปิดทีวีในห้องนั่งเดินดูเล่นแก้เซ็ง รำคาญพวกที่อยู่ข้างนอกจริงๆแต่แม้ว่าฉันจะเปิดทีวีดังขนาดไหนก็ยังรู้สึกว่าเสียงมันก็ยังลอดเข้ามาในห้องอยู่ดี มันน่ารำคาญนะโว้ย!
ฉันเปิดประตูห้องออกไปหวังจะเอาไรเฟิลไปจ่อหัวคนเล่นแตก็ต้องชะงักเมื่อเจออีกสองคนที่หายไปกลับมาแล้ว โคโรเนโร่ใช้เท้าถีบประตูให้ปิดเหมือนเดิมในขณะที่รีบอร์นถอดรองเท้าของตัวเองแล้วโยนๆไว้แถวตู้วางรองเท้า เจริญล่ะ รักษาของกันดีเหลือเกิน-_-^^^
สามหน่อที่มีโคโมโซมxyหันหน้ามามองพวกฉันอย่างพร้อมเพรียงพร้อมกับฉันที่คิดว่าหายนะอาจจะมาเยือนในอีกไม่ช้า
“หิวอ่ะ!!!”แล้วมาบอกพวกฉันทำแป๊ะอะไรเล่า!
“ลูเช่ล่ะ”
“หลับไปแล้ว”
ฟงกับโคโรเนโร่เริ่มเหงื่อตกผิดกัยรีบอร์นที่นิ่งเงียบเพื่อรักษามาดตัวเองไว้ ฉันรู้ว่านายก็หิวเหมือนล่ะน่า อย่ามาทำเก๊กเข้มไปหน่อยเลย~
“มาม่อนคุณทำอาหารเป็นไหม^_^;;;”ยิ้มทั้งที่เหงื่อยังออกเป็นลิตร ช่างเป็นคนที่ยิ้มเก่งจริงๆ~
“ชาตินี้ยังไม่เคยเข้าครัวเลยสักครั้ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากระทะหน้าตาเป็นยังไง ก็ปกติฉันอยู่แต่ในคลังสมบัติของวาเรียนี่นา~”แหม โกหกได้แนบเนียนสุดยอดไปเลยโดยเฉพาะเรื่องที่มัวแต่นับตังค์อยู่ในคลัง ฉันว่าพวกนั้นต้องเชื่อสนิทใจแน่ๆ
สายตาสามคู่เบนออกจากร่างเล็กๆของมาม่อนมามองที่ฉันแทนแต่ทำไมฉันต้องทำอาหารให้พวกนายกินด้วยล่ะ มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ!
“ถ้าไม่อยากให้ครัวพังให้ฉันไปทำอาหารให้ก็ได้นะ”สายตาผิดหวังสุดขีดส่งมาให้ฉันจนฉันรู้สึกเสียวแปลกๆ ฟงคอตกน้อยๆเหมือนแสดงออกให้คนทั้งโลกรู้ว่าตัวเองกำลังผิดหวังอย่างแรง โถๆๆๆน่าสงสาร~
“งั้นผมจะไปจับจิ้งจกในบ้านมาให้นะครับ”
“จะไปจบมาทำไมล่ะเว้ยเฮ้ย=[]=”
“เอามาย่างกินแทนข้าวยังไงล่ะครับT_T”งั้นเปลี่ยนเป็นตุ๊กแกแทนดีไหมตัวใหญ่กว่าด้วย
ฉันหันมาลอบหัวเราะเบาๆ สายตาก็ไปประสานกับดวงตาสีม่วงเข้มใต้ผ้าคลุมแบบพอดิบพอดี ฉันกับมาม่อนแสยะยิ้มให้กันอย่างผู้ชนะก่อนจะหัวเราะให้กับชัยชนะครั้งนี้อย่างอารมณ์ดี
“หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
แต่ก็ยังไม่วายเหลือบไปมองผู้แพ้ในครั้งนี้อีกครั้งอยู่ดี
+++( -_)(_- )+++
“งั้นฉันจะไปจับแมงเม่าแถวนี้มาผัดนะเว้ยเฮ้ย”ใครก็ได้บอกฉันทีว่าพวกนี้มันไม่ใช่คน!
“เดี๋ยวฉันไปยิงแมลงสาบมาผัดกระเทียมพริกไทยให้ก็แล้วกัน”นั่นไม่ใช่อาหารคนกินแล้วย่ะ!อยากบอกว่ารอบๆนี้ก็เป็นป่านะถ้าทำอาหารไม่เป็นจริงๆก็ไปเก็บผลไม้มากินก็ได้นี่นา...แต่ช่างมันเหอะอย่างนี้มันก็ให้ความรู้สึกสะใจไปอีกแบบเหมือนกัน
“หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ตัดฉับกะทันหัน!
เพราะตอนนี้เดียร์ตันค่ะเดี๋ยวมาต่อตอนอื่นล่ะกันนะ//โดนตบ
อา...สุดท้ายลูเช่ก็แค่ฝันไปนั่นแหละค่ะ แต่ถึงเป็นเรื่องจริงเดียร์ว่ารีบอร์นก็คงไม่บอกรักลูเช่ไปโต้งๆแบบนั้นหรอกค่ะ//เพราะเฮียแกมันซึน
รู้สึกว่าตอนนั้นจะสั้น(มาก)เมื่อเทียบกับต้องอื่นๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะสมองเดียร์มันคิดอะไรไม่ออกแล้ว@_@แถมแม่ก็ยังเปิดคุณชายปวรรุจซะดังอีกตะหาก มันช่างชวนออกไปดูด้วยเป็นยิ่งนัก-.,-คุณชายจ๋า~เดียร์กำลังจะไปหาแล้วนะ~ บ๊ายบายค่ะรีดเดอร์ทุกคน
ปล.เค้าอยากดูคู่กรรมกับพี่มากจังเลย*A*
ปล.ของปล.เม้นให้เค้าด้วยนะตะเอง♥
ความคิดเห็น