คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คำถามที่ยากที่จะตอบ
ในสถานที่ที่มืดมิด มีแสงจากดวงอาทิตย์ส่องถึงเพียงเล็กน้อยบวกกับกลิ่นอับชื้นที่ชวนให้หันหน้าหนี แลดูอันตรายจนไม่กล้าจะเข้าใกล้กลับมีร่างสูงสองคนกำลังพูดคุยเรื่องบางอย่างด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“นายคิดจะโกหกแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน”
“...”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายดี”
“...”
“แต่ฉันขอเตือนอะไรไว้อย่าง...”
“...”
“เส้นทางที่นายเลือกเดินในครั้งนี้ ไม่นายก็เธอจะต้องเจ็บปวด”
“อย่างนั้นเหรอ”
“...”
“พนันกันไหมล่ะว่าฉันไม่ได้เดินทางผิดน่ะเว้ยเฮ้ย!”
“จุดจบของการพนันมันไม่เคยทำให้ใครมีความสุขได้หรอกนะ...”
...เหมือนกับฉัน...
....
...ในครั้งนั้น...
“ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดนั่นจะมาจากนักฆ่าอย่างนายเลยนะเว้ยเฮ้ย!”
“หึ! เพราะว่าฉันมีบทเรียนไงล่ะ”
“หน้าอย่างคุณเคยแพ้พนันใครด้วยหรือเหรอครับ”
ร่างสูงอีกคนเดินเข้ามาสมทบหลังจากออกไปดูลาดเลาข้างนอกว่าไม่มีใครตามมาแน่ๆ
“มีสิ...”
ร่างสูงทั้งสองทำหน้าฉงน ก่อนร้องอ้อพร้อมกันกับคำตอบที่ได้รับ“...ตัวเองไงล่ะ”ถึงแม้จะแปลกใจอยู่ไม่น้อยก็เหอะ...
“ไม่ว่าจะพนันด้วยอะไร กับใคร ของพนันจะเล็กน้อยจนแทบไร้ค่าแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องเจ็บปวดอยู่ดี”ร่างสูงเงียบไปสักพักก็พูดขึ้นต่อ
“ส่วนสิ่งที่นายเลือกไปน่ะ ไม่ว่าฉันจะเตือนหรือนายคิดอยากเปลี่ยนมันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรแล้ว สิ่งที่ทำไปแล้วในอดีตปัจจุบันก็แก้ไขอะไรไม่ได้นอกจากทำตามสิ่งที่ตัวเองได้เลือกไว้เพื่อสานต่อไปยังอนาคต”
“ฉันไม่คิดเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปแล้วหรอกนะเว้ยเฮ้ย ทุกสิ่งที่ฉันทำนั่นแหละคือสิ่งที่ถูกต้อง!!!...เว้ยเฮ้ย!!!”
...เกือบลืมน้ำเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ไปแล้วล่ะเว้ยเฮ้ย-.-...
“อ่า...ดูเหมือนผมจะไร้บทไปเลยนะเนี่ย...”
(-_-)( -_-)
“ก็พอรู้อยู่หรอกนะว่าพูดเรื่องอะไรกัน แต่รายละเอียดนี่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแฮะ”
“...”
“หรือว่าผมจะฉลาดเกินไปจนฟังคนที่อยู่ระดับต่ำกว่าไม่รู้เรื่องกับน้า~”
“ไอ้ฟง!!!!!”
“ครับผมJ”
“แก!!!”
“อย่าพูดคำหยาบในฟิคสิครับ คุณกิ้งก่าและคุณหัวขรี้ทั้งหลาย~♥”
ปึด!//คิ้วกระตุกกันไปข้าง~
“ผมไปช่วยคุณมาม่อนนับเงินดีกว่า มาฟังพวกคุณพล่ามกันเนี่ยเสียเวลาชะมัด~”
ปึด!//ไปแล้วข้างนึงขออีกข้างด้วยก็แล้วกัน~
“ไร้แก่นสารJ”
กริ๊ก!
“ลาล่ะครับJ”
ไม่รอให้เพื่อนที่ตัวเองรักเอาลูกลั่นไกปืนใสหัว ร่างสูงในชุดกี่เผ้าสีแดงก็อาศัยความสามาถเฉพาะตัววิ่งหนีลูกปืนด้วยความเร็วสูงกลับบ้านพักทันที ทิ้งให้อีกสองคนยืนหัวเสียอยู่ที่เดิม มือหนากำปืนของตนด้วยท่าทีเคียดแค้นเต็มทน
บางทีอัลโกบาเลโน่อาจจะต้องหาผู้พิทักษ์วายุคนใหม่...
เพราะเขาอาจจะเผลทำปืนลั่นไปโดนหัวมันโดยไม่รู้ตัว!!!
...
..
.
ทุ่งหญ้าสีเขียวขจีในขุนเขา ใบหญ้าเพรียวลู่ไปตามสายลมราวกับกำลังหยอกล้อกันภายใต้ผืนนภายามเย็น เบื้องหน้าเป็นเทือกเขาที่แม้จะไม่ได้สูงมากนักแต่ก็ยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ริมทุ่งหญ้าปรากฏร่างของหญิงสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์ที่รับกับเรือนผมสีเขียวเข้มและหมวกสีขาวใบโต ดวงหน้าหวานเงยหน้ามองท้องฟ้าสีส้มที่ทอประกายอ่อนโยนนัยต์ตาสไพลินดูเหม่อลอยแต่กลับแฝงไปด้วยความเศร้าราวกับกำลังตัดพ้อกับโชคชะตา...
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ลูเช่”
เจ้าของชื่อหันมาตามเสีงเรียกก่อนจะส่งรอยยิ้มบางๆไปให้
“ฉันก็แค่อยากจะมาดูพระอาทิตย์ตกดินน่ะค่ะ”
รีบอร์นหัวเราะเบาๆกับคำตอบที่ได้รับก่อนจะทรุดลงนั่งพิงกับต้นไม่ใหญ่ข้างๆ ทั้งๆที่รู้ว่ากำลังโกหกแต่กลับไม่ได้ว่าอะไร...
“ฉันมาเอาคำตอบน่ะ”
“คงไม่ได้หรอกค่ะ”
เสียงหวานตอบปฏิเสธทันควัน ซึ่งก็เรียกน้ำโหจากร่างสูงข้างๆได้ไม่ยากนัก“ทำไมล่ะ!!!”
“คุณก็รู้ว่าชีวิตของอัลโกบาเลโน่นภามันก็ไม่ได้ยั่งยืนนักหรอกนะคะ ยิ่งโดยเฉพาะตัวแทนอย่างฉันด้วยแล้ว...”
“...”
“สิ่งที่ฉันปรารถนาคือความสุขของคุณ กรุณาอย่ามาจมปลักกับฉัน คนที่เส้นด้ายแห่งชีวิตไม่ยืดยาวอย่างฉันไม่สามารถทำให้คุณมีความสุขได้หรอกนะคะ ได้โปรดลืมฉันไปจากใจของคุณด้วยเถอะค่ะได้โปรด...”
“หึ!”ร่างสูงสบถออกมาอย่างหงุดหงิดพลางเงยหน้าขึ้นผิดกับอีกฝ่ายที่กำลังก้มหน้าลงปกปิดความรู้สึกผิดภายในจิตใจ
“ให้ตายสิคนอย่างเธอน่ะมันเข้าใจยากชะมัด ฉันน่ะไม่จำเป็นจะต้องให้ใครมาสั่งหรอกนะ ถ้าฉันต้องการลืมเธอจริงๆฉันคงลืมเธอไปตั้งนานแล้วไม่มาแบกสังขารมาเพื่อขอคำตอบจากเธอหรอก เธอน่ะตายจากฉันไปตั้งหลายปีแต่ฉันกลับไม่เคยลืมเธอได้ ในหัวของฉันก็มีแต่ภาพของเธอ ในใจของฉันน่ะมันสลักชื่อว่าหัวใจดวงนี้มีเจ้าของที่ชื่อว่า‘ลูเช่’มาตั้งนานแล้วยัยโง่!!!”
“ความจริงเธอน่ะไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้าก็ได้ทั้งที่เวลามันช่วยรักษาฉันให้ดีขึ้นนิดหน่อย เธอเข้าใจไหมว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ใจฉันก็ยังเจ็บเหมือนเดิม แล้วยิ่งเธอมาอยู่ตรงหน้าฉันแบบนี้มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าฉันยังรักผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉัน แล้วก็ไม่เคยลืมเธอแม้แต่เสี้ยววินาที!!!”
“ยัยบ้าเอ๊ย!เธอคิดอยากจะมาก็มาคิดอยากจะไปก็ไปเคยคิดบ้างไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไงกับการที่สูญเสียใครไปสักคน!”
รีบอร์นเงยหน้าพิงกับต้นไม้อย่างหมดแรงเมื่อพูดความรู้สึกของตัวเองออกไปจนหมดเปลือก
ดวงตาสีไพลินที่เคยทอประกายสดใสบัดนี้เต็มไปด้วยน้ำตาที่เต็มเบ้าจนในที่สุดก็ล้นออกมาเปรอะใบหน้าหวาน ทำไมความรู้สึกของร่างสูงข้างๆเธอจะไม่รับรู้ในเมื่อเธอเองก็เฝ้ามองอีกฝ่ายตลอดเวลา...
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
[Luce’s Day]
น้ำตาที่คลอเบ้าฉันเมื้อกี้กำลังไหลออกมาเป็นสายเพียงเพราะคำพูดของคุณรีบอร์น คุณต่างหากล่ะที่ไม่เข้าใจความรู้สึกฉันเลยเคยคิดบ้างไหมว่าทำไมพลังของจุกนมถึงเลือกฉันออกมาเป็นบอสของอัลโกบาเลโน่อีกครั้งทั้งๆที่ฉันก็ตายไปแล้ว เพราะวิญญาณของฉันยังไม่ไปสู่สุคติต่างหาก! หากคุณจะถามว่าหลังจากฉันตายวิญญาณของฉันไปไหนคำตอบของฉันคือวิญญาณของฉันวนเวียนอยู่ใกล้คุณตลอดมา คอยเฝ้ามองคุณไม่ว่ายามหลับหรือยามเตือน คุณจะรู้ไหมนะว่าฉันเจ็บและทรมานไม่ได้ต่างอะไรจากคุณเลยสักนิด...
“ก็ฉันมันไม่ดีพอนี่นา...”ใช่ เพราะฉันยังไม่ดีพอคุณอย่ามาเสียเวลากับฉันเลย
“เอาอะไรมาตัดสินกัน...”
คุณรีบอร์นพึมพำเบาเหมือนกับคนที่กำลังหมดแรง
“เพราะฉัน...ทำให้คุณต้องเจ็บปวด...”ฉันทิ้งคุณไปเพียงร่างกายที่สูญสิ้นไป แต่จิตใจของฉันยังอยู่ที่คุณเสมอมา
คุณรีบอร์นลุกขึ้นมาหาฉันก่อนที่จะจับไหล่ทั้งสองข้างของฉันเบาๆ ดวงตาสีดำสนิทที่ฉายแววมั่นคงนั่นทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลย
“ยังจำได้ไหมคำถามของฉันในวันนั้น...”จำได้สิคะ จำได้ดีซะด้วยสิ...
คำถามที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงทุกครั้งเมื่อนึกถึงมัน...
...
..
.
ยามผืนนภาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีรัตติกาล เพียงพรุ่งนี้เหล่าผู้ถูกเลือกจะได้รับพลังจากจุกนมแล้วกลายเป็นอัลโกบาเลโน่เต็มตัว ฉันยิ้มให้กับชะตากรรมของตนเองบางๆ มันเป็นสิ่งที่หลบหนีไม่พ้นสินะ...
“ยิ้มอะไรน่ะ”
คุณอัลโกบาเลโน่ธาตุอรุณเดินมาข้างหลังฉันอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง อย่างนี้มันก็ตกใจเหมือนกันนา...
“ชะตากรรมน่ะค่ะ”
คุณผมจอน(เปลี่ยนสรรพนามไปเรื่อยๆ)เลิกคิ้วขึ้นหน่อยๆอย่างสงสัย”ไม่กลัวบ้างเลยเหรอ”
“ปลงแล้วล่ะมั้งคะ”
“อ่อนแอซะจริงนะ...”อะไรกัน ฉันออกจะแข็งแรงพอๆกับนักมวยปล้ำกับพวกเล่นกล้ามเชียวนะอย่าดูถูกไป-o-
“งั้นฉันจะปกป้องเธอเอง”
“เห???”
ฉันตกใจไม่น้อยกับคำพูดที่คุณสูทดำพูดออกมาปกป้องฉันงั้นเหรอ บ้าจริง ในโลกมาเฟียใครจะอยากมาเสียสละให้กับคนอื่นกันโดยเฉพาะกับคนที่พึ่งจะรู้จักกันอย่างฉัน...
“อะไรเล่า ฉันพูดจริงนะฉันจะปกป้องเธอจนกว่าลมหายใจสุดท้ายของใครคนใดคนหนึ่งจะหมดลง”
“...”
“ว่าไง?”
“ขอคิดดูก่อนล่ะกันค่ะ^^”
.
..
...
“อย่าเอาคำว่าไม่ดีพอมาอ้างเพราะมันฟังไม่ขึ้น”
เสียงคุณรีบอร์นกดต่ำลงจนน่ากลัว แต่ว่ามันก็เป็นความจริงนี่...
“ฉันไม่ดีพอที่จะต้องให้คุณมาปกป้อง เวลาทุกวินาทีของคุณสำหรับฉันแล้วมันมีค่า อย่าเสียเวลามาปกป้องคนที่ต้องทำให้คุณเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเลยนะค่ะ”
คุณรีบอร์นยกมือของฉันมากำไว้แน่น“ฉันไม่เคยคิดถึงอดีตที่ผ่านมาหรอกนะ ตอนนี้ฉันคิดแค่ว่าเวลาต่อจากนี้ฉันจะทำยังไงให้มันคุ้มค่าที่สุด การปกป้องและได้อยู่ใกล้กับเธอคือสิ่งที่ฉันต้องการ”
มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้วล่ะค่ะ...
“ถ้าเธอบอกว่าความสุขของฉันคือสิ่งที่เธอปรารถนา งั้นการที่ฉันได้ปกป้องเธอมันก็คือความสุขของฉัน เพราะฉะนั้น...ให้ฉันได้ปกป้องเธอเถอะนะ...”
ความสุขงั้นเหรอ...การปกป้องคนที่ทำลายความรู้สึกของคุณจนไม่เหลือชิ้นดีอย่างฉันมันเป็นความสุขงั้นเหรอคะ ความสุขของฉันคือความสุขของคุณ แล้วความสุขของคุณก็คือการที่ได้ปกป้องฉันงั้นเหรอคะ...ฟังดูเห็นแก่ตัวจังเลยนะ...ฉันเนี่ย...
ตอนนี้ฉันสับสนจังเลยล่ะค่ะ...ฉันควรจะทำยังไงดีล่ะคะ...ฉันไม่รู้ว่าควรจะเลือกเดินทางไหนอีกแล้ว...
“ถ้าเธอยังตอบไม่ได้ก็ไม่ต้องตอบฉันหรอกนะฉันเข้าใจ...”
คุณรีบอร์นหันหลังแล้วเดินจากไปปล่อยให้ฉันจมอยู่กับความสับสนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นรอบที่สอง...
จบไปอีกตอนแล้วนะเออ-.,-
รู้สึกว่าตอนนี้จะดราม่ากว่าตอนอื่นๆนะเนี่ย//แต่ช่างมันเหอะดราม่าสักนิดชีวิตจะได้มีสีสัน
คือว่าแม้ตอนนี้จะปิดเทอมแล้วแต่เดียร์เองก็ต้องไปเรียนพิเศษช่วงปิดเทอม ก็แทบไม่ได้แตะคอมเลยสักนิด ถ้าอัพช้าแล้วทำให้รีดเดอร์คนไหนไม่พอใจก็ขอโทษด้วยล่ะกันนะคะ(. .)
ส่วนเหตุผลที่เดียร์มาอัพงั้นเหรอ...ก็แค่เพื่อนเฟสมาถามเรื่องฟิคของมัน(คือเดียร์เล่นในไอโฟนนะไม่ใช่คอม)ก็ตระหนักได้ทันทีว่าฉันควรจะอัพฟิคตัวเองได้แล้วล่ะ=_=ตอนนี้เดียร์แต่งสดหน้าคอมภาษาไม่สวย ดราม่าแล้วไม่เศร้า อ่านไม่รู้เรื่องก็ขอโทษอีกครั้งนะคะ//เม้นมาบอกด้วยล่ะเดียร์จะได้ปรับปรุง~
คือถ้ามีเวลาก็จะรีบปั่นแล้วมาอัพให้เร็วที่สุดล่ะกันนะคะ รีดเดอร์ที่น่ารักอย่าพึ่งหนีเค้าไปล่ะ>3<
เม้นด้วยนะจ๊ะ:)
ความคิดเห็น