คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Special Fonm เพราะรัก
Special Fon&mamon (2):
-30 นาทีต่อมา-
ฟงเดินกลับเข้ามาในงานด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้ปรากฎรอยยิ้มเหมือนอย่างเคยดวงตาสีขนนกกากวาดมองมองหารีบอร์นก่อนจะไปสะดุดที่ร่างบางที่ยืนหันหลังให้ แม้จะไม่ใช่คนที่เขากำลังตามแต่ก็ร่างสูงก็มั่นใจว่าอย่างน้อยก็น่าจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อย...
“ขอโทษนะครับ...”
“โว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!”
“/^_^\”
“มีอะไรอีกฟะ!!!”
ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีเงินยาวสลวยตะโกนออกมาอย่างหงุดหงิด ข้างกายมีเด็กหนุ่มเรือนผมสีเขียวน้ำทะเลยืนอุดหูอยู่ด้วยใบหน้าเรียบเฉย แม้เขาจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับวองโกเล่แต่เขาก็ยังพอรู้สึกแปลกๆได้ว่า...
...ทำไมวาเรียถึงมาอยู่ที่นี่...
“ทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ...”
“ลากคอไอ้มาม่อนกลับไปสิโว้ย!!!ไอ้หัวปลาหมึกบอกว่าไอ้คนที่ชื่อฟงหรืออะไรสักอย่างแบกไป รู้สึกว่ามันจะถักเปีย...อืม...แล้วก็สวมชุดจีน...”
“^_^;;;”
ร่างสูงตรงหน้าเริ่มเหงื่อตกแต่ก็ยังยิ้มไว้เหมือนเดิม คนในงานได้แต่มองความซื่อ(บื้อ)ของผู้พิทักษ์พิรุณแห่งหน่วยลอบสังหารที่แข็งแกร่งที่สุดในวองโกเล่ด้วยสายตาหลากหลาย...
“งี่เง่า เจ้าสัตว์กินพืชไร้สมอง -_-”
เสียงเย็นๆของผู้พิทักษ์เมฆาของวองโกเล่เอ่ยขึ้นมาก่อนลุกเดินออกจากงานไป
...เจ้าของงานก็ไม่อยู่แล้วแล้วผมจะอยู่ไปทำไมกัน มีแต่พวกชอบสุมหัว น่ารำคาญ...
ร่างบางเดินออกไปจากงานพร้อมๆกับสัตว์เลี้ยง(?)ผู้ซื่อสัตย์ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไป
“เคียวยะ~ รอฉันด้วยสิ~”
เมื่อทั้งสองคนเดินหายไปจนลับตาสายตาทุกคู่ก็กลับมาสนใจฉลามคลั่งอีกครั้ง ก็อย่างที่ฮิบาริบอกจริงๆนั่นแหละ รู้จักคิดหน่อยสิครับพ่อ(แม่)คุณ! อย่างดีแต่เอาสมองมาไว้คั่นหูสิเฮ้ย!
“มบ.คร้าบ~ ช่วยสังเกตหน่อยสิครับว่าคนตรงหน้าหน้าตาเป็นยังไง”
ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างกายมานานก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเรียบเรียบเฉย ดวงตาสีมรกตเบนมามองว่าที่ภรรยาของบอสตนเล็กน้อย สังเกตบ้างอะไรบ้างสิครับไม่ใช่เอาแต่ให้บอสกด(?)อย่างเดียว
เปีย...มันมี...ยาวเลยด้วย
ชุดจีน...คนตรงหน้าก็ใส่
เหลือแค่ชื่อ...
“แกชื่ออะไร”
“ฟงครับ^^”
ชัดเลย!!!
“มาม่อนอยู่ไหน!!!!!!”
“ปกติคุณมาม่อนอยู่วาเรียจะทำอะไรเหรอครับ...”
ร่างสูงหันไปถามผู้พิทักษ์สายหมอกของวาเรียคนใหม่แทนที่จะเป็นสควอโล่เพราะเขาได้ประเมิณไว้แล้ว...คิดว่าอีกชาติเศษก็ยังคุยไม่รู้เรื่อง...
“ปกติอัลโกบาเลขี้งกนั่นจะไปเล่นกับรุ่นพี่เบล หรือไม่ก็ไปนับเงินในคลัง อารมณ์ดีหน่อยก็ไปหาตังค์นอกปราสาทแต่ถ้าเวลาไม่สบายใจก็จะแอบบอสหนีไปเที่ยวคนเดียวสุดท้ายก็โดนบอสหักเงินเดือนไปตามระเบียบ...”
“อืม...”
ร่างสูงขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะวิ่งออกไปดั่งสายลมที่พัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนฉลามคลั่งน่ะเหรอ...
...อึ้งไปแล้ว...
...อย่าเมินกรูสิเฮ้ย!!!!!...
“กลับไปรอที่ปราสาทเถอะครับ...”
“รู้แล้วโว้ย!!!”
...
..
.
ณ สถานที่แห่งความทรงจำ
ร่างบางในชุดคลุมสีเข้มนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ตัวเดิมที่เคยนั่ง...เก้าอี้ตัวสุดท้ายที่เธอนั่งก่อนจะมาเป็นอัลโกบาเลโน่...
บ้านใหญ่กลางป่าลึก...ที่ที่เธอได้พบกับพวกเขาเป็นครั้งแรก...พวกเขาที่มีชะตาเดียวกัน...ที่ที่เธอได้รู้จักถึงความอบอุ่นและอ่อนโยน...ที่ที่เธอได้รู้จักคำว่ารักเป็นครั้งแรก...
ยังไงพวกบอสก็ยังไม่ตามหาเธอตอนนี้หรอก พวกเขารู้ว่าเมื่อไหร่ที่เธอไม่สบายใจเธอก็จะหายไปสักพักแล้วค่อยกลับไปทำงานใหม่ ที่นี่ไม่มีใครหาเธอเจอแน่...
“มาม่อน...”
เสีงนุ้มทุ้มดังขึ้นด้านหลังทำให้ร่างบางหันกลับไปมองอย่างตกใจก่อนจะพบร่างสูงที่ยิ้มอบอุ่นอย่างเคย มาม่อนลุกจากเก้าอี้เหมือนจะหนีแต่ร่างสูงก็มาดักหน้าได้ทัน ขาเพรียวถอยหลังไปทีละก้าวเหมือนกลัวร่างที่อยู่เบื้องหน้า
“มาม่อน ผมอยากรู้เหตุผล”
สมองร่างบางประมวลซ้ำไปซ้ำมา...เหตุผลงั้นเหรอ...
“นายอย่ามาพูดมากถึงฉันจะชอบเงินมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่คิดจะทำเรื่องต่ำๆแบบที่นายกำลังพูด!”
“ทำไมต้องเป็นนายที่ว่าชั้น ชั้นทำไปเพราะมีเหตุผล...”
“ใช่ เหตุผล แต่ทำไมนายต้องทำกับฉันแบบนี้ทั้งขโมยจูบแรก แถมยังมาดูถูกฉันขนาดนี้คิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน...”
“นายจะอยากรู้ไปทำไมในเมื่อนาย...”
ร่างบางเงียบไปเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นในลำคอ หยาดน้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย...ร่างสูงรู้สึกผิดในใจ...
...นี่ เขาทำเธอร้องไห้อีกแล้วเหรอเนี่ย...
มือหนาของฟงข้างหนึ่งเลื่อนมาจับไหล่ที่กำลังสั่น อีกข้างปาดน้ำตาของมาม่อนอย่างอ่อนโยน ใบหน้าปรากฎยิ้มบางๆเหมือนจะทำให้ร่างตรงหน้ารู้ว่าไม่ต้องกลัว เขาจะทำอะไรเธอ
“ผมแค่อยากรู้ ผมอยากขอโทษ ผมใจร้อนไปหน่อยเลยทำไม่ดีกับคุณอย่างนั้นผมขอโทษ...”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างราบเรียบแต่แฝงความอ่อนโยนส่งผ่านมาหวังจะให้ร่างบางตรงหน้าอภัย มาม่อนเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะเอ่ยออกมา เหตุผลของเธอ...
“นายมันแย่ ฟง นายไม่รู้รึไงว่านี่เป็นแผนของรีบอร์นน่ะ หมอนั่นขอให้ฉันช่วยบอกว่าให้ฉันเป็นหนูทดลองให้เล่นก่อนเผื่อว่าโคโรเนโร่กับรัลอาจจะยอมทำอะไรบ้าๆนั่นตามก็ได้เพราะอย่างน้อยก็ยังมีคนยอมเล่นเกมบ้าๆนั่นน่ะ แล้วก็จะได้รักกันสักที”
ร่างบางพูดพลางหลบสายตาของร่างสูงที่จ้องมายังเธอ อย่าจ้องนักสิเธอก็อายเป็นเหมือนกันนะ
“แล้วคุณรู้รึเปล่าว่าคู่กับใคร”
“ไม่รู้ รีบอร์นไม่ยอมบอก”
“แล้วคุณไปตกลงกับเค้าเนี่ยนะ”
“อืม”
“ทำไมคุณอยากช่วยพวกเขาขนาดนั้นล่ะ”
“ก็...ตอนนั้นโคโรเนโร่ยังช่วยฉัน จนตัวเองต้องตายเลยนี่นาฉันเลยอยาก...”
“จะช่วยเขาสินะครับ”
ร่างบางพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ร่างสูงถอนหายใจใหญ่เมื่อรู้ถึงเหตุผลของร่างบางตรงหน้า ฟงพามาม่อนมานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะถามสิ่งที่ค้างคาใจอีกอย่าง...
“ทำไมรีบอร์นต้องให้เงินก่อนคุณถึงจะยอมครับ”
“เพื่อความสมจริงไง ถ้าฉันยอมง่ายๆก็น่าสงสัยจะตายเดี๋ยวความก็แตก แผนก็พัง ดีไม่ดีฉันอาจจะซวย”
“เหรอครับ...”
“...”
“งั้นผมก็ขอโทษด้วยละกัน ที่จูบแรกของคุณคือคนที่คุณเกลียดที่สุดอย่างผม...”
“ใครบอกว่าเกลียดกันล่ะ”
มาม่อนพึมพำออกมาเบาๆแต่ร่างสูงตรงหน้าก็ไม่วายจะได้ยิ้ม ยิ้มใจดีเปลี่ยนมาเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบหน้าคมยื่นเข้ามาใกล้ดวงหน้าหวานที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“ไม่ได้เกลียดก็แปลว่ารักใช่ไหมครับ^^”
“จะบ้าหรือไง ฉันบอกว่าไม่ได้เกลียดนายแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะรักนายซักหน่อย!”
“แต่ผมรักคุณนะ...”
“...”
“รักคุณมานานมากแล้วด้วย รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกันผมก็รักคุณมาตลอดเลย ที่ผมโกรธเพราะผมไม่อยากให้คุณต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวกับคนที่คุณไม่ได้รัก...”
ไม่ทันที่ร่างสูงจะพูดจบร่างบางดึงร่างสูงที่กำลังจากไปให้มาเผชิญหน้ามือเรียวเลิกผ้าที่คลุมใบหน้าออกไปเผยให้เห็นดวงหน้าหวานที่ส่งยิ้มมาให้
“ชอบคิดไปเองอยู่เรื่อยเลยนะ~ใครบอว่าฉันไม่รักนายกัน~”
“คุณไง มาม่อน”
ริมฝีปากหนาเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง พลางรั้งเอวบางให้เข้ามาให้ใกล้ชิดกัน ใบหน้าแทบชิดติดกันจนรู้สึกถึงลมหายใจซึ่งกันและกันยิ่งทำให้ร่างบางตรงหน้ามีใบหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม มือหนาเชยคางขึ้นมาเพื่อไม่ให้ใบหน้าสวยหลบตาไป มาม่อนเชิดขึ้นเล็กน้อยทั้งๆที่ใบหน้ายังขึ้นสีระเรื่อ
“นายไม่เข้าใจคำว่าอายรึไง ให้ฉันบอกว่า‘รัก’นายก่อนเนี่ยนะไม่มีทางซะหรอก-^-”
ฟงหัวเราะเบาๆกับท่าทีของคนตรงหน้าทำให้มาม่อนต้องฟาดฟงไปหนึ่งที(แก้เขินน่ะ)
“งั้นผมคงจะต้อง...ลงโทษคนปากแข็งซะแล้วล่ะ♥~”
ว่าแล้วริมฝีปากหนาก็ประทับลงไปยังริมฝีปากบางอย่างไม่ลังเล ลิ้นหนาควานหาความหวานในโพรงปากของร่างบางไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักพอ ลิ้นเล็กตอบกลับอย่างไร้เดียงสา มือเรียวเปลี่ยนเป็นโอบคอร่างสูงแทน จูบที่อ่อนหวานแต่เนิ่นนานทำให้มือเรียวต้องทุบอกร่างสูงเพราะเริ่มหายใจไม่ออก ทำให้ร่างสูงต้องผละริมฝีปากออกมาอย่างเชื่องช้า ใบหน้าหวานขึ้นสียิ่งกว่าเก่าทำให้ร่างสูงต้องคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะกระซิบเบาๆข้างหู
“ก็คุณน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ผมหลงรักคุณได้ยังไงกัน”
จบแล้วค่ะ
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
V
ซะเมื่อไหร่(//โดนโบก)
แถมนิดนึง
....
...
..
.
บุคคลที่ถูกลืม
“รีบวิ่งกันเหอะเหลืออีกตั้งสามรอบ”
“หือ พึ่งวิ่งได้รอบเดียวเองเหรอครับเนี่ย”
“ก็ใครกันที่มัวแต่...-///-”
“อะไรกันพูดแบบจะเชิญชวนผมหรือไงครับ...”
“ใครเค้าชวนนายกันล่ะ...อุ๊บ”
ไม่ทันไรริมฝีปากบางก็ถูกครอบครองโดยริมฝีปากหนาลิ้นของร่างสูงควานหาความหวานในโพรงปาก จูบที่อ่อนหวานแปรเปลี่ยนไปเป็นจูบที่ร้อนแรง มือหนาปลดกระดุมร่างบางออกเผยให้เห็นผิวขาวใสที่เต็มไปด้วยรอยกลีบกุกลาบ มุคุโร่ละริมฝีปากออกจากร่างบางก่อนจะกดสึนะให้นอนราบกับป่าแล้วไซร้ที่ซอกคอของร่างบาง
“อ๊ะ...มุคุ...โร่...หยุด...นะ...อ๊า!”
(อย่าไปขัดเขาเลย...เนอะ-w-//ไรท์เตอร์)
จบจริงๆแล้วจ้า
คือพึ่งเคยแต่งฉากจูบครั้งแรก เลยยังไม่ดีและไม่ได้อารมณ์เท่าที่ควรเพราะฉะนั้นไปอ่านฉากแบบนี้เพิ่มดีกว่า-w-
ลาล่ะค่ะ(//กลิ้งออกไป)
ความคิดเห็น