คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Special Fonm เพราะโกรธ
Special Fon&Mamon:
-มาดูทางด้านของฟงกับมาม่อน-
“ฟง!!! นี่นายจะพาฉันไปไหนเนี่ยปล่อยชั้นลงนะ!!!”
ร่างบางที่ถูกร่างสูงพาดบ่ามาใช้มือเรียวทุบหลังของร่างสูงมาตลอดทางหวังว่าเขาคงจะยอมปล่อยเธอลง ฟงเดินไปเรื่อยๆก่อนจะวางร่างบางลงที่โขดหินข้างลำธาร...
“นายลากฉันมาที่นี่ทำไม!!!!”
ร่างบางตะโกนเอ่ยถามร่างสูงที่นั่งอยู่ใกล้กัน ทั้งโกรธทั้งอายที่เข้าอุ้มเธอออกมาจากงานหน้าตาเฉย ป่านนี้คนจะมองเธอว่ายังไง...
“แล้วคุณล่ะคิดจะทำอะไร แค่เห็นเงินมาล่อหน่อยก็เป็นไม่ได้สินะครับ”
“...”
“ทำอย่างนั้นมันไม่ต่างกับโสเภณีที่ใช้ร่างกายแลกเพราะเห็นแก่เงินหรอกนะครับ”
เพี๊ยะ!
มือเล็กๆตบไปที่หน้าของฟงอย่างแรง เธอถูกเขาขโมยจูบแรกของเธอไปแถมยังต้องทนเขาดูถูกอีกหรอ เธอยอมไม่ได้หรอกน่าแค่สูญเสียจูบแรกไปก็เกินพอแล้วทำไมเธอยังจะต้องทนอยู่อีกเล่า...
มือเรียวสั่นระริกไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ฟงหันกลับมาจับข้อมือของร่างบางไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวมือหนาข้างเปิดหมวกที่คลุมใบหน้าหวานออก ร่าบางพยายามขัดขืนแต่...
“อย่าขัดขืนสิครับ แบบนั้นผมยิ่งมีอารมณ์นะ”
ให้ตายสิ หมอนี่มันคนประเภทไหนกัน(วะ)เนี่ย!!! มือหนาเชยคางของร่างบางให้นัยต์ตาสีอเมทิสธ์มาสบกับนัยต์ตาสีนิลที่บัดนี้ไม่ได้ฉายแววอ่อนโยนเหมือนอย่างเคยแต่กลับเต็มด้วยความแข็งกร้าว
“นายจะทำอะไร!”
“อย่ามาทำเป็นไร้เดียงหน่อยเลยครับ คนเห็นแก่เงินแบบคุณก็คงผ่านคนมาเยอะแล้วนั่นแหละ”
“นายอย่ามาพูดมากถึงฉันจะชอบเงินมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่คิดจะทำเรื่องต่ำๆแบบที่นายกำลังพูด!”
“เหรอครับ แล้วใครกันที่หลังจากที่คุณรีบอร์นบอกว่าจะให้เงินอีกสองล้านยูโรก็รีบบอกให้ผมจูบเร็วๆน่ะ”
“...”
“หึ ถึงกับเถียงไม่ออกเลยหรอครับ”
“ทำไมต้องเป็นนายด้วยนะ...”
“เอ๋”
ร่างบางพึมพำออกมาเบาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาเปรอะแก้ม ฟงอึ้งไปเล็กน้อยก่อนยอมปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ มาม่อนยันตัวขึ้นมาก่อนจะกอดเข่าตัวเองไว้แน่น
“ทำไมต้องเป็นนายที่ว่าชั้น ชั้นทำไปเพราะมีเหตุผล...”
“เหตุผลงั้นเหรอครับ..”
“ใช่ เหตุผล แต่ทำไมนายต้องทำกับฉันแบบนี้ทั้งขโมยจูบแรก แถมยังมาดูถูกฉันขนาดนี้คิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน...”
“...”
ร่างบางว่า พลางหยาดน้ำตายังคงไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสายร่างสูงนิ่งเงียบไป
“นายเปรียบเสมือนสายลมที่อบอุ่น คอยทำให้จิตใจฉันสงบได้เสมอเวลาอยู่ใกล้ นายคือคนที่ฉันอิจฉาในทุกๆเรื่อง แม้ว่าฉันจะบอกว่าเกลียดนายอีกสักกี่ครั้งนายก็ยังคงยิ้มให้ฉันเสมอ นายเหมือนแสงที่ส่องภายใจของฉัน นายอ่อนโยนกับทุกๆคน นายคือคนที่ฉันได้แต่เฝ้ามอง ทุกครั้งที่นายพูดคุยรอยยิ้มก็จะปรากฎอยู่บนหน้านายเสมอ...ฮึก...”
“...”
“รอยยิ้มที่ฉันชอบ รอยยิ้มที่ฉันหลงใหลแต่ทำไมวันนี้นายกลับไม่ยิ้มเหมือน นายกลับมาย่ำยีฉัน กลับมาทำร้ายจิตใจฉัน ทำเหมือนกับฉันไม่มีหัวใจ ฟงคนเดิมที่ฉันรู้จักเขาอยู่ที่ไหน นายไม่ใช่ฟงใช่ไหม ฟงที่ฉันรู้จักเขาไม่ใช่แบบนี้...ฮึก...ฮือ...”
“มาม่อน...”
มาม่อนพูดอย่างสับสนก่อนจะหายตัวไปอย่างสายหมอกที่ไร้ตัวตน...
“ผมขอโทษที่ผมทำเกินเลย ขอโทษที่ผมทำร้ายคุณ ขอโทษที่ผมมันใจร้อนเกินไปแต่คุณก็ประมาทเองนะครับมาม่อนที่ไม่เคยคิดว่าสายลมที่อบอุ่นอย่างผมก็สามารถกลายเป็นพายุได้ในชั่ววินาทีเพียงเพราะ...คุณ”
แม้จะมีเหตุผลแต่เขาก็ไม่ชอบที่ร่างบางไปจูบใครต่อใครที่ตนไม่ได้รัก หากคนที่อยู่บนเวทีไม่ใช่เขา เขาเองก็คงอารมณ์ร้อนกว่านี้อีกมากโข เขารู้ตัวว่าเขาผิดแต่ที่เขาทำไปก็เพราะอยากให้ร่างบางไม่อยากให้ร่างบางถูกชายอื่นจับเนื้อต้องตัวโดยไม่จำเป็น เขาอยากให้เธอบริสุทธิ์จนกว่าจะเจอคนที่รักจริงๆถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะไม่ใช่เขาก็ตาม...
ฝากสายลมให้พัดไปบอกสายหมอกให้รับรู้ก่อนจะลุกขึ้นกลับเข้าไปในงาน คุณจะได้ยินไหมนะสิ่งที่ผมต้องการจะบอกคุณน่ะ มาม่อน
...สายหมอกที่ไร้ตัวตน...
...ภาพมายาที่แม้จะไม่สามารถจับต้องได้...
...แต่ก็ยังรู้สึก...
...เปรียบเหมือนกับ...
...ความรักของเขาที่ไม่สามารถมองเห็นได้...
...แต่ก็รู้สึกได้ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้เธอ...
...สายหมอกที่ผมรัก...
...มาม่อน...
อ่าค่ะ จบไปอีกตอน ตอนนี้เดียร์พยายามเค้นหัวออกมาอย่างสุดชีวิตแล้วค่ะ- -;;;(ว่าไหม รู้สึกฟงเข้าโหมดดาร์กไปแล้ว)เพราะช่วงนี้เดียร์รู้สึกตันมากมายบวกกับคนที่เม้นมีอยู่แค่สองคน เดียร์รู้ค่ะว่านิยายของเดียร์ไม่ค่อยมีคนอ่านเพราะตอนมันน้อยมาก~แถมยังไม่ค่อยหนุก แต่คนที่กำลังอ่านอยู่ก็เม้นให้หน่อยได้ไหมค่ะติชมกันหน่อย เป็นนักอ่านเงาแล้วไม่มาเม้นเดียร์ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าจะปรับปรุงตรงไหน ชอบยังไงไม่ชอบยังไงก็เม้นๆๆๆๆๆมาเถอะค่ะ! เห็นไม่มีใครเม้นรู้สึกละเหี่ยใจ นะๆๆเม้นกันซะหน่อยจะเป็นไรไป!
ความคิดเห็น