คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : A Short Arcobaleno's Day
แสงอรุณยามเช้ารับได้ดีกับกลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟ ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินนั่งจิบกาแฟอยู่ที่เก้าอี้ชิงช้าข้างบ้านพัก บรรยากาศหนาวเย็นรอบตัวถูกกลบด้วยความอุ่นที่แผ่ไปโดยรอบหรืออาจจะเป็นความอบอุ่นจาก...หัวใจ...พอคิดอย่างนั้นหน้าหวานก็แดงซ่านพลางปัดความคิด(ที่ตัวเองคิดว่า)บ้าๆออกจากหัวไป
“อรุณสวัสดิ์ ตื่นเช้าจังนะรัล”เสียงทุ้มทักจากทางด้านหลังทำให้รัลพยักหน้ารับโดยไม่คิดหันไปมอง กลิ่นกาแฟเอสเปรสโซ่ที่โชยมาจากด้านหลังไม่จำเป็นต้องหันไปมองก็รู้ว่าใคร
“อืม นายก็ด้วยนะ”
“มอคค่างั้นเหรอ...”คิ้วเรียวเลิกขึ้นพร้อมกับมองแก้วกาแฟในมือตัวเอง รัลมองกาแฟที่ถูกร่างสูงเรียกว่า‘มอคค่า’อย่างไม่สนใจนักก่อนจะจิบของเหลวสีเข้มเข้าปากอีกอึกหนึ่ง กลิ่นหอมคล้ายชอคโกแลตให้ความรู้สึกผ่อนคลายทั้งๆที่ในแก้วไม่ได้มีส่วนประกอบของมันอยู่เลย
“ไม่รู้เหมือนกัน เห็นมันวางอยู่บนโต๊ะน่ะ”คำพูดที่ดูเหมือนไร้ความรับผิดชอบถูกเปล่งออกมาทำให้รีบอร์นยกยิ้มขึ้น...
ปกติคนอย่างรัล มิลจิไม่เคยคิดที่จะหยิบอะไรมากินสุ่มสี่สุ่มห้า แล้วยิ่งอาชีพของตัวเองนั้นก็เสี่ยงอันตรายมากพออยู่แล้วคงไม่คิดสั้นถึงขนาดหยิบกาแฟบนโต๊ะที่ใครก็ไม่รู้ชงมากินโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอกนะ...แต่ช่างเถอะเขาเองน่ะ...ก็ไม่ได้เป็นคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านสักเท่าไหร่(แค่รู้ทุกเรื่องของคนรอบตัว)...ปล่อยให้คู่นี้ไปเคลียร์กันเองเถอะ...เหนื่อยจะเชียร์แล้วอวยมาเป็นชาติตั้งแต่พึ่งรู้จักยันตอนนี้มันยังซึนใส่กันไม่เลิกเลยคิดดูดิ!!!
ดวงตาสีโกเมนเหล่มาใบหน้าเรียบเฉยที่ออกไปทางหน่ายๆของเพื่อนตัวเองอย่างยิ้มๆ คนอย่างอัลโกบาเลโน่อรุณน่ะเหรอจะไมรู้คำโกหกของเธอเมื่อกี้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรมากแหงดิเรื่องของตัวเองยังไปไม่รอดเลยนี่นา สมน้ำหน้า!ก่อนหน้านั้นชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นดีนัก!!!
(เรื่องคนอื่นทำไมรู้ดีกันจังฟระ//แกเป็นคนแต่งเองไม่ใช่รึไง!!!)
เสียงในใจของอัลโกบาเลโน่ตะโกนด่าใส่กันอย่างดุเดือดผิดกับภายนอกนอกที่นั่งนิ่งไร้คำพูดใดๆต่อกัน เหล่าลูกแกะผู้หลงทางทั้งหลาย ขอพระผู้เป็นจงคุ้มครอง อาเมน(- -)#ผิด
[A Short Luce’s Day]
เช้าวันใหม่วันนี้แจ่มใสมากๆเลยล่ะเหมาะกับการทำอาหารเป็นที่สุดเลยล่ะค่ะ~ฉันเดินลงมาข้างล่างด้วยสีหน้าที่ลัลลาสุดขีด เมื่อคืนได้นอนหลับเต็มอิ่มแถมรู้สึกเหมือนฝันอะไรสักอย่างที่นึกดูเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกด้วยล่ะ แต่ช่างมันเถอะอากาศแบบนี้อยากทำควายป่าอบวุ้นเส้นกับสมเสร็จทอดกระเทียมพริกไทยจัง(?)~
“อรุณสวัสดิ์ลูเช่ เมื่อคืนหลับสบายดีนะเว้ยเฮ้ยJ”ใบหน้าที่สุดแสนจะเป็นประกายเจิดจ้ายิ่งกว่าเอาหลอดนีออนมาแปะหน้าทำให้ฉันถึงกับหรี่ตาลง ฉันว่าวันนี้ฉันจะเป็นคนที่ลัลลาปาจิงโกะที่สุดแล้วนะ แล้วทำไมคุณโคโรเนโร่ถึงดูอารมณ์ดีกว่าฉันอีกล่ะ=[]= โอวไม่จริงน่าซาร่าทำไมฉันถึงรู้สึกพ่ายแพ้อย่างบอกไม่ถูกกัน!
ฉันเลื่อนสายตามองคุณโคโรเนโร่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า...ฉันไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติไปเลยทั้งเสื้อผ้าหน้าผมเหมือนเดิม...บางทีหมอนี่อาจจะไม่ได้ซักเสื้อผ้าของตัวเองก็เป็นได้...แต่มีอยู่อย่างเดียวที่ฉันสังเกตได้นั่นก็คือ...
“กาแฟหรอคะ...”
ดวงตาสีฟ้าอ่อนเบนลงมามองถ้วยกาแฟที่ดื่มหมดแล้วในมือตัวเองก่อนจะมองหน้าฉันแล้วส่งยิ่งเจิดจ้าใหม่อีกรอบ
“อืม^^”โปรดหยุดยิ้มเถอะค่ะฉันแสบตา!
“แต่ไม่ใช่ของฉันหรอกนะ...”หืม ก็เห็นว่าอยู่ในมือคุณแล้วมันจะเป็นของใครได้ล่ะ
“ของลัลน่ะ...”
“...”บอกฉันทำไม(‘ ‘)
“แต่ฉันดื่ม...”
“....”อาฮะ...
“ฝากล้างด้วยนะเว้ยเฮ้ย!!!”
ว่าจบก็ยัดถ้วยกาแฟใส่มือฉันแล้ววิ่งตัวปลิวออกไปทันที นี่ใช่ไหมจุดประสงค์หลักของสิ่งที่นายอุตส่าห์พล่ามมาหลายบรรทัดน่ะ!!! อีตาทหารหัวเน่าความจำเสื่อม!!!ลัลจังช่วยมากระทืบหมอนี่ที!
[A Short Reborn’s Day]
ผมเดินกลับเข้าบ้านพักพร้อมกับแก้วกาแฟเอสเปรสโซ่ที่ดื่มหมดแล้วสวนกับโคโรเนโร่ที่วิ่งกระดี๊กระด๊าเหมือนพวกจิตวิปริตออกไป ถ้าผมเดาไม่ผิดคงไปแกล้งอะไรลูเช่ไว้แน่ๆคาดคะเนจากใบหน้าบูดบึ้งที่ดูจะอารมณ์เสียผิดจาดปกติ
“อรุณสวัสดิ์ลูเช่ ตื่นแล้วหรอ”ผมถามเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก็แหมผมเป็นสุภาพนี่นาJ
“ถ้ายังไม่ตื่นฉันจะยืนอยู่ตรงนี้ไหมล่ะ!”
ว่าแล้วคุณเธอก็สะบัดก้นหนีผมไปทันที ให้ตายสิ ผมทำอะไรผิดกันน่ะ รีบอร์นผู้ยิ่งใหญ่น่ะถูกเสมอนะเฮ้ย ผมกรอกตาไปมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะไปเปิดทีวีดูแก้เซ็ง บ้าจริง วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่อชะมัด=_=
“คุณรีบอร์นคะ!”ผมเหล่ตามองลูเช่ที่เดินมาทางผมนิดๆก่อนจะหันไปสนใจทีวีต่อ คนหล่อมันก็ต้องเล่นตัวบ้างเป็นธรรมดาอ่ะนะ~
“ฉันขอโทษเมื่อกี้นะคะที่พูดไม่ดีกับคุณไป ฉันขโทษจริงๆค่ะ!”ลูเช่ก้มหัวให้ผมจนคางเกือบจะติดกับหน้าขาอยู่แล้ว นี่ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไงกัน?
“อา..ช่างมันเถอะ ฉันหิวแล้วไปรีบทำอาหารซะนี่มันก็เริ่มจะสายแล้วนะ”ผมแสร้งทำมองนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนังบ้านแทนที่จะมองหน้าเธอตรงๆ
ใบหน้าหวานมองหน้าผมน้อยๆก่อนจะยิ้มรับแล้วเดินออกไปปล่อยให้ผมนั่งดึงจรตัวเองเล่นที่โซฟาตัวเดิม เสียงทีวีที่เปิดไว้มันไม่ได้เข้าไปในระบบโสตประสาทของผมเลยแม้แต่น้อย คงเพราะว่า...เสียงหัวใจของผมน่ะ...มันดังยิ่งกว่าเสียงทีวีตรงหน้าแล้วซะอีก...
นายอ่อนแอไปแล้วนะ...รีบอร์น...ไม่สิ...
“การที่อยู่วงการนี้แล้วจะรักใครสักคนมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก แล้วก็...มันไม่ใช่จุดอ่อนด้วยแต่มันคือจุดเข้มแข็งที่เป็นแรงผลักดันให้ชนะทุสิ่งทุกอย่างได้แม้สิ่งสิ่งนั้นมันจะยากแค่ไหนก็ตาม...เธอเคยบอกฉันแบบนี้ใช่ไหมลูเช่...”
แต่ว่านะ...
...มันจริงงั้นหรอ?...
คนมากมายที่ต้องตายเพราะความรัก
มีคนมากมายยอมยอมสละชีวิตตัวเองเพราะมัน...
เขาเป็นคนหนึ่งที่เห็นจุดจบของผู้คนมานับครั้งไม่ถ้วน...
บางครั้ง...เขาเองก็กลัวคำๆนี้...
กลัวว่าจะต้องเจ็บปวด...ต้องสูญเสีย...
ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดกลับมากลัวเรื่องไร้สาระแบบนี้...
....มันน่าสมเพชชะมัด...
[A Short Mammon’s Day]
บางทีชีวิตเราก็มีอะไรหลายอย่างให้ต้องเผชิญ มีคนมากหน้าหลายตาเดินสวนผ่านเส้นทางชีวิตของเราไป แต่จะมีสักกี่คนกันที่พร้อมจะเบี่ยงเส้นทางชีวิตของตัวเองให้เดินไปพร้อมกับเรา...พร้อมกับเราแบบสามัญชนปกติไม่ใช่ปรสิตน่ารำคาญแบบนี้=_=^^^
“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวเน้ นายมาทำบ้าอะไรที่นี่ก๊านนนนนนนน”
ฉันกรีดร้องอย่างสุดเสียงเมื่อออกจากห้องน้องมาเจอกับหมอนี่ที่มาคุ้ยๆเงินของฉันอยู่ ปกติฉันคงกรีดร้องเพราะมีคนมายุ่งกับเงินของฉันไปแล้วแต่กรณีดันเป็นกรณีพิเศษเพราะสภาพที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำน่ะมันเป็นแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้นนะ!!!!ใครก็ได้เอาอิตาวิปริตนี่ออกไปที!
“ฉันบอกให้นายออกไปไง!!!”
“^^”ยิ้มหาซากบ้านป้านายรึไงกันเนี่ย-*-
“ออกปะ...”
“คร้าบๆ”
ไหงพอจะออกมันถึงออกง่ายงี้ล่ะฟระเฮ้ย- -
ฟงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกจากประตูตามที่บอก ก่อนหน้าหล่อๆที่ฉันอยากตั๊นให้หงายสักทีนั่นจะหันกลับมายิ้มด้วยรอยิ้มที่น่าหมั่นไส้เป็นที่สุด
“โดนไล่แต่ได้ดูคุณในสภาพแบบนี้มันก็คุ้มดีนะครับJ”
คุ้มกับผีเซ่T_T!ในสภาพแบบนี้นายได้กำไรชัดเลยไม่ใช่รึไง!
จะไปตายที่ไหนก็ไป!ไอ้บ้าฟง!!!!!
ฉันนั่งทรุดร้องไห้กับความเจ้าเล่ห์(?)ที่นับวันจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆของฟง หมอนั่นมันร้ายกาจจริงๆแถมเงินที่คุ้ยๆไว้ยังไม่ยอมเก็บให้อีกตะหากT^T
คอยดูนะสักวันฉันจะอยู่เหนือนายให้ได้คอยดูสิ อาโฮะๆๆๆๆๆ
เพราะงี้แหละฉันถึงได้ซื้อหนังสือเล่มนี้มาเพื่อโค่นล้มนายยังไงล่ะ(>w<)v
“9,999,999,999 วิธี(เคล็ดลับ)มัดใจ ผู้ชายชาวจีน”
หนังสือที่ฉันอุตส่าห์ตัดใจยื่นเงินในกระเป๋าซื้อมาเพื่อล้มนายเชียวนะ!ฉันไม่ได้ใช้จ่ายสรุยสุร่ายบ่อยๆนะ!นายควรดีใจแล้วสดุดีท่ามาม่อนผู้ยิ่งใหญ่ผู้นี้ซะ-^-!
ฉันเปิดอ่านข้างในอย่างไม่รีรอ...
‘ยุทธวิธีลับที่หนึ่ง จงชาให้เป็นโดยเฉพาะชาอู่หลง’
.
.
.
ชงชา...
ชงชา...งั้นเหรอ...
ชงชา...สินะ...
ชงชาบ้าอะไรฉันชงไม่เป็นโว้ย!
ชงชาโดยเฉพาะอู่หลงเนี่ยนะบ้าไปแล้ว!คนแต่งมันมีปัญหาอะไรกับอู่หลงมากรึเปล่าเนี่ย ใครเปิดคนแต่งหนังสือกันเนี่ย!
‘9,999,999,999 วิธี(เคล็ดลับ)มัดใจ ผู้ชายชาวจีน’
ไล่มาเรื่อยๆจนถึงท้ายหนังสือ(._.)
แต่งโดย...ฟง...
ชะงัก(-_-)!!!
บ้าทีสุด!บ้าๆๆๆๆบ้าบอที่สุด!ฉันจะซื้อหนังสือเล่มนี้มาทำไมกันเนี่ย!!!!!!!!!!
“*_#!$%$*(#!_${|?$!}*^$9($#^*$*&()(_+”
ไปตายซะ!
ฉันเกลียดนายที่สุด!!!อีตาชาหางเปีย!!!!!!
[A Short Fon’s Day]
ผมเดินออกจากห้องคุณมาม่อนอย่างอารมณ์ดีสุดๆ อา...รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเธอตะโกนออกมาจากห้องด้วยแหละคงดีใจที่ผมมาช่วยเธอนับเงินล่ะมั้งครับ^^
คุณมาม่อนในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั่นน่ะเป็นอะไรที่เซ็กซี่สุดๆไปเลยล่ะครับ^^แต่พวกคุณห้ามเผลแอบคิดสภาพเธอเลยนะครับ เพราะอะไรน่ะหรอ หึ ก็ผมหวงไงล่ะก็เล่นน่ารักแบบนี้ ผมเลยรักเธอสุดๆเลยล่ะแล้วถึงเวลาจะผ่านไปแค่ไหนผมก็มั่นใจว่าผมก็ยังรักเธออยู่ดี สงสัยสวรรค์คงอยากให้ผมมีความสุขล่ะมั้ง^^
สวัสดีคนนักอ่านที่น่ารักทุกคน เดียร์กลับมาอีกแล้วล่ะค่ะหลังจากที่หายไปนานแสนนาน(นานจนบางคนลืมไปแล้วใช่มั้ยล่ะ5555)ตอนนี้เป็นตอนอัพสั้นๆที่หาอะไรจากเรื่องไม่ได้เลย//เศร้า ภาษาหยาบมากมายจะปรับปรุงให้ดีขึ้นในตอนต่อๆไปแล้วกันค่ะ(โค้ง)
ส่วนเรื่องมอคค่าที่รัลกินกับกาแฟของรัลที่โคโรเนโร่ดื่มจะมีอะไรก็ฝากติดตามตอนหน้านะคะ
รักคนอ่านเสมอนะคะ<3
ปล.ขอขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่านทั้งที่เม้นแล้วก็ไม่ได้เม้นจากใจจริงค่ะ ถึงไม่เม้นแต่ก็ยังรู้ว่ายังมีคนเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้อยู่...
ขอขอบคุณจริงๆค่ะ!!!!
ความคิดเห็น