[FicKHR]Good time and Good bye...(all27)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

คำเตือน

 แฟนฟิคเรื่องนี้ เป็น ' Yaoi '
หากท่านไม่ชื่นชอบ ขอให้ท่านกด " x " ที่ มุมขวาบน ค่ะ

แฟนฟิคเรื่องนี้ ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องจริง ที่ อ.อามาโนะ อากิระ แต่งนะคะ

ฟิคนี้ จะเป็น คู่ all27 นะคะ (แต่ไม่มีพวกปู่ๆนะ)

เรื่องนี้ จะมีคู่ นอมอล แต่ หญิงจะเป็นฝ่ายรุก คือ

9627 Chrome x Tsuna
 
127 Uni x Tsuna (ขอโทษ สำหรับคนที่ชอบ Gamma x Uni นะคะ)

Lal27 Lal Michi x Tsuna

M27 Mamon x Tsuna

ไรท์พึ่งแต่งเป็นครั้งแรก ก็โปรดคอมเม้นชี้แนะถึงข้อผิดพลาดด้วยนะคะ 

[FicKHR]Good time and Good bye...(all27)

เนื้อเรื่อง

 วันหนึ่ง ในบ้าน ซาวาดะ

 “ …. ”

“ นี่มัน.. ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าตน

            “ ขอเชิญ คุณ ซาวาดะ สึนะโยชิ วองโกเล่ รุ่นที่ 10 มาร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ ณ คฤหาสน์ V.V.S.C.J.M.A ณ วันที่ XX เดือน XX เวลา XX

ปล.

ไม่มาเอ็งตาย !! ”

‘ จดหมายเชิญหรือจดหมายขู่ฆ่าวะ ’ เด็กหนุ่มร่างบางผมฟูฟ่องสีน้ำตาล ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายเด็กผู้หญิง สีของนัยน์ตาเฉกเช่นเดียวกับสีของเส้นผม รูปร่างที่ไม่สมเป็นชาย แต่เขากลับมีตำแหน่งเป็น หัวหน้ามาเฟีย วองโกเล่ รุ่นที่ 10

 “ รุ่นที่ 10 คร้าบ ~~ !! ” เสียงอันคุ้นเคย กับสรรพนามที่ใช้เรียก มีอยู่คนคนเดียวเท่านั้น

“ อ้าว โกคุเทระคุง ทำไมมาอยู่หน้าบ้านชั้นได้ล่ะ ? ” ร่างบางเอ่ยถามเสียงใส

“ ก็…วันนี้วันหยุด ผมจะพาไปเที่ยวไงครับ >///< !! ” ผู้ที่(ตุตะเอาเอง)เป็นมือขวาของร่างบาง โกคุเทะระ ฮายาโตะเอ่ยตอบ แต่ในใจกลับคิด…

‘ วันนี้ รุ่นที่ 10 ก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะครับ > < ดีล่ะ เหมือนจะไม่มี(เมะ)คนอื่นด้วย ทางสะดวก !!  ’ ดูมันคิด แต่แล้ว สวรรค์เหมือนไม่เป็นใจ(?) มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา

“ โย่ สึนะ!! ” ผู้พิทักษ์พิรุณของร่างบาง ยามาโมโตะ ทาเคชิ ทักทายกับ เพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ)ของตน

“ อ้าว ยามาโมโตะ ”

“ ไอ้บ้าเบสบอล =[]= !! ”

‘ ทำไมมันมาที่นี่ได้ !! ’ ในใจมือขวาคิด

“ ฮะฮะ พอดี บังเอิญผ่านมาน่ะ ^^ ” ปากพูดอย่างนั้น แต่สายตากลับเหล่ไปเยาะเย้ยมือขวาข้างๆตน

‘ ชั้นนายไม่ให้พาสึนะไปเที่ยวได้ง่ายๆหรอก ^^++ ’

‘ อ้าก หมูจะหามดันเอาคานมาสอด(?)!! ’

“ แล้วนี่จะไปเที่ยวกันหรอ ชั้นไปด้วยซิ ^^ ”

“ อะ อ๋า ”

“ ว่าไงนะ ชั้นไม่ให้แกไปด้วยหรอก!! ”

‘ แต่เค้ายังไม่ได้ตอบตกลงเลยน้า ว่าจะไปอ่า T^T ’ ร่างบางคิด

“ ฮะฮะ แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามชั้นล่ะ ^^ ”

‘ ยะ ยามาโมโตะจ๋า ปากยิ้มก็จริงนะ แต่เก็บดาบเถอะจ๊ะ T^T ’ ผมคิด

“ แก อย่าฝันว่าจะได้ไปเลย !! ” โกคุเทระเอ่ย พร้อมกับหยิบระเบิดออกมา

‘ ยะ อย่าน้า นี่มันหน้าบ้านช้าน TOT !! ’ ผมคิด ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากห้ามก็มีเสียงหลายเสียงดังขึ้นก่อน

“ ว่าไงนะ คุณ/แก/นาย/ท่าน จะไปเที่ยวกับ ซาวาดะ /วองโกเล่ / สึนะ/เจ้าสัตว์กินพืช/ท่านซาวาดะ/เจ้าเปี๊ยก/ไอ้สวะ/เจ้าหญิง/สึนะคุง/สึนะโยชิคุง/บอส/คุณซาวาดะ งั้นเรอะ คะ/โว้ย/เว้ยเฮ้ย/ครับ/ฟะ!! ”

“ O[]O x3 ” ร่างทั้งสามอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น เมื่อมีร่างสูงทั้งหลายแหล่โผล่ออกมาคนละทิศคนละทาง

“ คุณพี่ คุณฮิบาริ มุคุโร่ โคลม แรมโบ้ แซนซัส สควอลโล่ เบล ฟราน มาม่อน เบียคุรัน โชอิจิคุง สปาน่า เวลเด้ สคัล คุณฟง โคโรเนโล่ ยูนิจัง เอ็นมะคุง คุณดีโน่ บาจิลคุง รัล O[]O !! ” ร่างบางตะโกนขึ้นอย่างตกใจ

‘ ทำไมโผล่มากันอย่างกับตอไม้ผุดเลยว้า ขี้เกียจเรียกชื่อนะโว้ย T^T ’ ผมคิด ในขณะที่คนอื่นๆกับร่างสูงทั้งสองข้างๆร่างบางเริ่มส่งสาตาทมิฬใส่กัน

“ พวกแก จะไปเที่ยวกับเจ้าสัตว์กินพืชเรอะ ” ร่างสูงผมสีรัตติกาล นัยน์ตาสีนิล ผู้พิทักษ์เมฆาแห่งวองโกเล่ ฮิบาริ เคียวยะเอ่ยถาม

“ ไม่ยอมอย่างสุดขั้ว!!! ” ร่างสูงผมทรงสนามหญ้าสีขาว มีพลาสเตอร์แปะไว้ตรงจมูก ผู้พิทักษ์อรุณแห่งวองโกเล่ ซาซางาวะ เรียวเฮ ตะโกน

“ คุฟุฟุ ถ้าคุณจะไปต้องให้พวกผมไปด้วยนะครับ คิหึหึ ” ร่างสูงผมสัปปะรดสีไพลิน นัยน์ตาขวา มีอักษรเลขหก อยู่ ผู้พิทักษ์สายหมอกแห่งวองโกเล่ โรคุโด มุคุรั่ว เอ้ย โร่

เอ่ย

“ ใช่ค่ะ พวกชั้นจะไปด้วย ” เด็กสาวผมทรงสัปปะรดสีม่วง สวมผ้าปิดตาทางขวา ผู้พิทักษ์สายหมอกอีกคนแห่งวองโกเล่ โคลม โดคุโร่ เอ่ย

“ คุณแรมโบ้จะไปกับสึนะด้วย!! ” ร่างของเด็กผมสีดำสวมเขาวัว ผู้พิทักษ์อัศนีแห่งวองโกเล่ แรมโบ้ เอ่ย (ตอนนี้แรมโบ้อายุ 8 ขวบ)

“ ไอ้พวกสวะ อย่าฝันว่าจะได้ไปกับไอ้สวะนี่เลย!! ” ร่างสูงผมดำ มีแผลเป็นบนใบหน้า หัวหน้าแห่งวาเรีย แสนสัก เอ้ย แซนซัส ตะโกนบอก

“ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ชั้นไม่ให้แกไปกับเจ้าเปี้ยกหรอกโว้ย !! ” ร่างสูงผมยาวสีเงิน พร้อมด้วยเสียงอันดังก้อง 180 เดซิเบล ผู้พิทักษ์พิรุณแห่งวาเรีย สควอลโล่ ตะโกน

กล่าว

“ ชิชิชิ เจ้าชายก็ไม่ให้เจ้าหนูระเบิดไปกับเจ้าหญิงหรอก ” ร่างสูงผมสีทองปรกหน้าสวมมงกุฏกับเสียงหัวเราะดัดจริต ผู้พิทักษ์วายุแห่งวาเรีย  เบล กล่าว

“ เห็นด้วยครับ แต่ ผบ.เบาเสียงหน่อยได้ไหมครับ = = ” ร่างสูงผมสีเขียวสวมหมวกกบหน้าตาย ฟราน กล่าวอย่างเห็นด้วย พลางหันไปหา สควอลโล่ เพื่อบอกให้เขาเงียบเสียงหน่อย

“ ชั้นก็ไม่ยอมให้พวกนายไปกับวองโกเล่หรอก ต่อให้เอาเงินมาล่อ ชั้นก็ไม่ยอม ” อัลโกบาเลโน่สาว เจ้าของจุกนมแห่งสายหมอก เส้นผมสีม่วงน้ำเงิน ผู้ที่ขี้งกที่สุดในจักรวาลและเป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกของวาเรีย เอ่ย

“ ใช่ ชั้นเห็นด้วย แต่ของชั้น ถึงเอามาชเมโล่มาชั้นก็ไม่ยอม ^^ ” ร่างสูงผมสีงาช้าง นัยน์ตาสีอเมทิสต์ มีรอยสักใต้ตาขวา บอสแห่งมิลฟีโอเล่และเป็นผู้ที่บ้ามาชเมลโล่ที่สุดในปฐพี เบียคุรัน กล่าว

“ ครับ ผมกด Like ให้กับคุณเบียคุรัน แต่ผมไม่เอามาชเมโล่นะ = = ” ร่างสูงผมแดง สวมแว่นตา สมาชิกในมิลฟีโอเล่ อิริเอะ โชอิจิ เอ่ยอย่างเห็นด้วยกับบอสของตน

“ ใช่ใช่ ชั้นก็ไม่ยอม แต่โชอิจิ นายเล่นเฟสด้วยเหรอ กด Like เนี่ย ” ร่างสูงผมม้วนสีทอง คาดแว่น ผู้ที่บ้ามอสก้าและเป็นช่างกลของมิลฟีโอเล่ สปาน่า เอ่ยอย่างทึ่งๆกับเพื่อนสนิทของตน

“ หึหึ ชั้นก็ไม่ยอมหรอกนะ แต่นายนี่เช้ยเชย เดี๋ยวนี้คนเขาเล่นเฟสกันแล้ว ” ร่างสูงอัลโกบาเลโน่หนุ่ม ผมสีเขียว สวมแว่นตา ผู้มีมันสมองระดับไอน์สไตน์ ผู้ครอบครองจุกนมแห่งอัสนี เวลเด้ เอ่ยพร้อมกับหันไปพูดกับสปาน่า

“ เห็นด้วย ชั้นก็จะไปกับวองโกเล่ แต่เฟสนี่คืออะไรง่ะ = =  ” ร่างสูงอัลโกบาเลโน่หนุ่มผมม่วงมีรอยสักใต้ตา ถือหมวกกันน๊อคแทบตลอด เจ้าของจุกนมแห่งเมฆา สคัล กล่าวและหันไปถามกับเวลเด้

“ ผมก็ไม่ยอมให้ไปกับสึนะคุงหรอกนะครับ ^^ อา แล้วเรานอกเรื่องกันไปรึเปล่านิ ” ร่างสูงอัลโกบาเลโน่ที่มีใบหน้าละม้ายฮิบาริเพียงแต่ถักเปียยาวและสวมชุดจีน เจ้าของจุกนมแห่งวายุ ฟง กล่าว พร้อมกับเอ่ยอย่างสงสัย

“ ใช่ แล้วชั้นก็ว่าพวกเราออกนอกเรื่องแล้วล่ะเว้ยเฮ้ย =[]= !! ” ร่างสูงอัลโกบาเลโน่ผมทอง นัยน์ตาสีฟ้า สวมที่คาดลายทหาร เจ้าของคำพูด เว้ยเฮ้ย และเป็นผู้ครอบครองจุกนมแห่งพิรุณ โคโรเนโร่ ตะโกน

“ อ่า ชั้นก็ว่าอย่างนั้นค่ะ แต่เรื่องของคุณซาวาดะ ชั้นไม่ยอมให้เขาไปกับพวกคุณหรอกค่ะ !! ” บอสของจิสโรเนโร่และเป็นผู้ครอบครองจุกนมแห่งนภา ยูนิ เอ่ย

“ ชั้นก็เห็นด้วยกับยูนิจัง ชั้นไม่ยกสึนะคุงให้พวกนายหรอก ” ร่างสูงผมสีเพลิง นัยน์ตาสีเดียวกับเส้นผม ผู้เป็นบอสของชิม่อน และเป็นคู่ดูโอ้จอมห่วยกับสึนะ โคซาโตะ เอ็นมะ กล่าว

“ ใช่แล้ว ชั้นไม่ให้รุ่นน้องที่น่ารักของชั้น ไปกับพวกนายหรอก ” ร่างสูงผมทอง

บอสแห่งคาบัคโลเน่ และเป็นศิษย์พี่ของสึนะ ดีโน่ กล่าว

“ ครับ กระผมก็ไม่ให้ท่านซาวาดะไปกับพวกคุณเช่นกันครับ ” ร่างสูงผมสีน้ำตาลนัยน์ตาสีฟ้า สมาชิกของ ผู้ดูแลนอกแฟมิลี่ บาจิล เอ่ย

“ ใช่ ชั้นก็เห็นด้วยกับพวกที่พูดไปก่อนหน้านั้น ” ร่างหญิงสาวผมยาวสีน้ำเงินคาดแว่น มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า รัล มิลจิ อัลโกบาเลโน่ไม่สมประกอบ กล่าวขึ้น

“ ฮะฮะ แล้วพวกนายมีสิทธิ์อะไรมาห้ามชั้นล่ะ ” ยามาโมโตะเอ่ยถามพร้อมกำดาบแน่น

“ ใช่ พวกชั้นจะไปแล้วมีปัญหามะ!! ” โกคุเทระคุงตะโกนถาม

‘ และอีกอย่าง ผมก็ไม่ได้บอกซักคำว่าจะไป.. ’ ผมคิด

“ มี!! ” ทุกคนเบื้องหน้าร่างทั้งสามตะโกน ก่อนจะส่งสายตาอำมหิตใส่กัน ก่อนที่จะ..

ตู้ม ตู้ม ผลัก พลั่วะ ปั่ก !!

ตะลุมบอนกัน = = (ไม่เว้นยูนิ โคลม รัล มิลจิ)

“ อา หมดกัน หน้าบ้านชั้น… ” ร่างบางเอ่ยอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ฟิ้ว~~

“ อะ หวา บัตรเชิญ O_O ” ร่างบางกล่าวอย่างตกใจ เมื่อลมเจ้ากรรมดันพัดบัตรเชิญปลิว พลางวิ่งจะไปเก็บโดยไม่ดูทางเลยว่ารถกำลังวิ่งมา!!

“ หวา O[]O !! ”

ตุ้บ ฟึ่บ เอี๊ยด !!!

ขวับ!!

“ รุ่นที่ 10/สึนะ/ซาวาดะ /เจ้าสัตว์กินพีช/วองโกเล่ / สึนะ/ท่านซาวาดะ/เจ้าเปี๊ยก/ไอ้สวะ/เจ้าหญิง/สึนะคุง/สึนะโยชิคุง/บอส/คุณซาวาดะ !! O[]O ” ทุกร่างที่กำลังตะลุมบอลกัน ได้ยินเสียงร้องของคนสำคัญของตนพร้อมกับเสียงรถเลยรีบหันไปดู พบว่า..

ว่างเปล่า..

เบื้องหน้ารถไม่มีคนที่จะถูกชนเลยแม้แต่น้อย แต่ข้างๆรถกลับมีร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังอุ้มร่างบางไว้อยู่

“ เกือบไปแล้วนะ เจ้าห่วย ”

“ ระ รีบอร์น O[]O !! ” ร่างบางเรียกร่างสูงอัลโกบาเลโน่ผมสีนิลสวมหมวกแถบคาดสีส้มกับจอห์นม้วนๆ พร้อมสวมชุดสูท ผู้ที่ครอบครองจุกนมแห่งอรุณและเป็นอาจารย์(คิดไม่ซื่อ)ของร่างบาง รีบอร์น ซึ่งกำลังอุ้มตนอยู่

“รุ่นที่ 10/สึนะ/ซาวาดะ /วองโกเล่ /เจ้าสัตว์กินพืช/ สึนะ/ท่านซาวาดะ/เจ้าเปี๊ยก/ไอ้สวะ/เจ้าหญิง/สึนะคุง/สึนะโยชิคุง/บอส/คุณซาวาดะ ปลอดภัยดีนะ ครับ/เว้ยเฮ้ย/คะ/โว้ย/ฟะ !! ” ร่างทุกร่างรีบวิ่งมาหาร่างบาง แต่ก่อนที่จะมาถึงตัวร่างบาง…

แกร็ก!!

ร่างสูงที่บัดนี้วางร่างบางไว้ข้างๆตนแล้ว ได้หันปืนใส่พวกเขา

“ ระ รีบอร์น O_O ” ผมเรียกรีบอร์นอย่างอึ้งๆเมื่อเห็นรีบอร์นหันปืนใส่เพื่อนๆของผม

“ นายทำอะไรน่ะ เว้ยเฮ้ย!! ” โคโรเนโล่ตะโกนถาม อย่างไม่เข้าใจ พลางได้รับการสนับสนุนด้วยการพยักหน้าจากร่างที่เหลือ ซึ่งนั่นทำให้ร่างสูงเบื้องหน้านั้นฟิวส์ขาด

“ ทำอะไร ทำอะไรงั้นรึ ชั้นควรจะเป็นฝ่ายถามพวกแกมากกว่า พวกแกมัวแต่ทะเลาะกัน ไม่ได้ดูสึนะเลย ถ้าชั้นมาไม่ทัน สึนะจะเป็นยังไงบ้าง รู้มั้ย !!! ” รีบอร์นตะโกนกลับอย่างกลั้นอารมณ์โกรธไม่อยู่ ก็จริงมั้ยล่ะ ถ้าเกิดเขาไม่ได้เดินมา แล้วเห็นว่าร่างบางจะถูกรถชนล่ะก็ ถ้าเขาเข้าไปช่วยไม่ทัน ร่างบางข้างๆเขาจะเป็นยังไง…

“ อึก ” คำพูดของรีบอร์นทำให้พวกเขาสะอึก นั่นสิ ถ้ารีบอร์นมาไม่ทัน แล้วสึนะจะเป็นยังไง…

“ ขอโทษ นะ/ครับ/คะ/โว้ย/สุดขั้ว/เว้ยเฮ้ย ” ทุกร่างเบื้องหน้ากล่าวกับร่างบาง

“ เอ๋ มะ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมผิดเองแหละที่เดินไปเก็บของโดยไม่ดูทางแบบนั้นน่ะ ^^ ” ร่างบางกล่าวพร้อมกับยิ้มหวาน ทำให้ร่างเบื้องหน้ารวมถึงคนที่อยู่ข้างๆร่างบางนั้น ต่างพากันหน้าแดง…

“ อา จริงสิ ว่าแต่เมื่อกี้ รีบอร์นไปไหนมาหรอ ไม่เห็นอยู่ในบ้าน ” ผมหันมาถามอาจารย์(คิดไม่ซื่อ)ของผม ที่ตอนนี้หน้าแดงไม่ต่างจากคนอื่นๆอยู่ หน้าแดงกันทำไมนะ…?

“ อะ อ่อ ปะ ไปทำธุระมาน่ะ -///- ” รีบอร์นกล่าวขณะที่ใบหน้าคมยังขึ้นสีอยู่

“ แล้วคุณซาวาดะไปเก็บอะไรหรอคะ เมื่อกี้น่ะค่ะ? ^///^ ” ยูนิถามผม เอ แล้วทำไมหน้ายูนิจังถึงได้แดงด้วยล่ะนิ ร้อนเหรอ ไม่นี่นา ?

“ อ่อ ไปเก็บบัตรเชิญน่ะ ^-^ ” ผมตอบกับยูนิจัง … แล้วทำไมทุกคนหน้าแดงหนักกว่าเก่าล่ะ รีบอร์นก็ด้วย เป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย ไม่ได้ร้อนซักหน่อย ?

“ บัตรเชิญ ? ” ทุกคนพูดเสียงเดียวกัน หลังจากที่หายหน้าแดงแล้ว ก็ แหม จะไม่ให้หน้าแดงได้ไงล่ะ ร่างเล็กยิ้มหวานให้พวกเขาตั้ง 2 รอบแน่ะ -///-

“ ใช่ บัตรเชิญ ” ผมพูดแล้วยื่นบัตรไปให้พวกเขาดู

“ หืม ? ” ทุกคนรับบัตรจากร่างเล็กไปดู พลางทำหน้าซีด เมื่อเห็น ปล. ปอลิง

“ ระ รุ่นที่ 10 ครับ นี่บัตรเชิญแน่หรอครับ เหมือนจดหมายขู่มากกว่านะครับ - -;; ” โกคุเทระคุงพูดก่อนทำหน้าซีด ไม่ต่างกับคนอื่นๆ

“ ฮะฮะ พวกนายก็คิดเหมือนกับชั้นตอนเห็นครั้งแรกเลยแฮะ ^ ^ ” ผมหัวเราะ อา…สงสัยอากาศร้อนมากเลยมั้ง หน้าแดงกันไปเป็นแถบเลย…

“ แล้วนายจะไปมั้ยน่ะ เจ้าห่วย ? ” รีบอร์นถามผม

“ ก็ต้องไปสิ เขาอุตส่าห์เชิญมา ”

‘ ถึงจะแกมบังคับก็เหอะ ’ ผมคิดต่อในใจ

“ อืม แล้ววันที่ในบัตรเชิญนี่บอก ก็พรุ่งนี้ด้วยแฮะ พวกนายไปกับชั้นได้มั้ยอ่า ชั้นไม่กล้าไปคนเดียวง่า นะนะ *^* ” ผมพูดกับทุกคน ก็มันไม่กล้าไปคนเดียวนิ T^T

“ =////[]//////= !! ” ทุกคนหน้าแดง เมื่อเห็นร่างเล็กทำหน้าอ้อนๆแบบนี้ พลางคิดเป็นเสียงเดียวกัน..

‘ ปะ ปะ ปฏิเสธไม่ลง เล่นทำหน้าอย่างนี้…=//////= มันน่ารักอ๊า >///[]////< !!! ’

“ อืม ” ทุกคนตอบ

“ ว้าว ขอบคุณมากนะ !! ^O^ ” อีกละ หน้าแดงกันอีกละ ร้อนเหรอ ?

“ เอ่อ ทุกคนเข้าไปในบ้านก่อนก็ได้นะ ถ้าร้อนน่ะหน้าแดงกันเชียว = =  ”

“ อะ อืม ”

‘ ไม่ได้หน้าแดงเพราะร้อนซักหน่อย เพราะนาย/ท่าน…น่ารักต่างหาก -////- ’ ทุกคนคิดเป็นเสียงเดียวกันอีกรอบ พลางเดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับร่างเล็ก

“ เอ้า นี่ น้ำชา ” เมื่อมาถึงในห้องนั่งเล่น ร่างเล็กก็เอาน้ำชามาเสิร์ฟตามมารยาท

‘ อืม..ห้องนั่งเล่นก็ไม่ได้เล็กนะ ทำไมมันดูแคบไปถัดตาเลยล่ะ ’ ร่างเล็กคิดเมื่อเห็นสภาพของห้องนั่งเล่น บางคนเบียดกันนั่งบนเก้าอี้ บางคนเบียดกันพิงผนัง บางคนเบียดกันนั่งริมหน้าต่าง

พูดง่ายๆ ก็คือ แออัด เยี่ยงนัก !!!

‘ แล้วเราไปนั่งตรงไหนดีหว่า ’ ผมคิด พลางมองไปรอบห้อง ขณะที่ยังถือถาดวางน้ำชาอยู่และยังมีน้ำชาอยู่หนึ่งถ้วย ซึ่งนั่นคือของผมเอง ^w^ และขณะที่ผมกำลังเดินหาที่นั่งซดน้ำชา ก็…

พรืด!!

“ เหวอ =[]= !! ”

พลั่ก โป๊ก ซ่า !!

ด้วยความไม่ระมัดระวังทำให้ผมลื่น(แม่ผมเพิ่งถูบ้านเสร็จและออกไปตลาดกับฟูตะที่ตอนนี้อายุ 12 น่ะ)ซึ่งนั่นทำให้ถาดน้ำชา ปลิวไปชนผนังและถ้วยน้ำชาก็ตกลงมาที่ผม…

ใช่ครับ ฟัง ไม่ผิดหรอก… ตกลงมาที่ผมเอง TOT !!

“ เจ้าห่วย/รุ่นที่ 10/สึนะ/ซาวาดะ/เจ้าสัตว์กินพืช /วองโกเล่ / สึนะ/ท่านซาวาดะ/เจ้าเปี๊ยก/ไอ้สวะ/เจ้าหญิง/สึนะคุง/สึนะโยชิคุง/บอส/คุณซาวาดะ !! เป็นอะไรมั้ย ครับ/คะ/โว้ย/เว้ยเฮ้ย O[]O…!!! ”

ทุกคนรีบมาดูร่างบางก่อนจะชะงักเมื่อเห็นสภาพร่างบาง ก่อนจะหน้าแดง เมื่อร่างบางตอนนี้ ทั้งตัวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำชา ผมที่ฟูฟ่องก็เรียบลงมา ตากลมโตก็น้ำตาเริ่มคลอเบ้ายิ่งตอนนี้ร่างบางยิ่งใส่เสื้อติดกระดุมสีขาวด้วยแล้ว ทำให้เห็นสัดส่วนรูปร่างชัดเจน บอกได้คำเดียวเลยว่า ช่างยั่วยวนเหล่าเมะซะเหลือเกิน =///[]///= !!

“ ง่า เปียกไปหมดเลยง่า ToT ” ผมพูด แล้วนี่ทุกคนเป็นอะไรน่ะ ทำไมต้องหน้าแดงกันด้วยอ่า แม้แต่ยูนิจังกับโคลมด้วย T[]T!!

“ อะ จะเจ้าห่วย ระ รีบไป เปลี่ยนเสื้อเหอะ..=////= ” รีบอร์นพูดขณะที่ใบหน้ายังแดงอยู่

“ นะ นั่นสิ ครับ/เว้ยเฮ้ย/ครับ/โว้ย/สุดขั้ว ” คนที่เหลือพูดพร้อมกับเห็นด้วย ถ้าเกิดร่างเล็กอยู่สภาพนี้นานกว่านี้ พวกเขาได้อดใจ(?)ไม่ไหวแน่ =/////=

“ อืม T^T ”

กิ๊ง ก่อง !!

ขณะที่ร่างบางกำลังจะไปเปลี่ยนเสื้อ เสียงกดกริ่งก็ดังขึ้นซะก่อน ทำให้ร่างบางรีบวิ่งไปดู

แอ๊ด

ผมเปิดประตูและเห็นว่าคนที่มากดกริ่งคือบุรุษไปรษณีย์นี่เอง

“ มีอะไรเหรอครับ? ”

“ อะ เอ่อ คือ มีคนส่งนี่มาให้ คุณ ซาวาดะ สึนะโยชิน่ะครับ ” บุรุษไปรษณีย์พูดพร้อมกับหน้าแดงไปด้วย เมื่อเห็นคนข้างหน้า

‘ ผะ ผู้ชาย หรือผู้หญิงนี่ น่ารักชะมัด !! ’

“ อ่อ ครับ ขอบคุณนะครับ ^^ ” ร่างเบื้องหน้าบุรุษไปรษณีย์พูดพร้อมกับฉีกยิ้มให้ ทำให้ เขาหน้าแดงกว่าเดิม แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็น แรงอาฆาตทั้งหลายแหล่มาจากบุคคลภายในบ้าน ก่อนจะรีบขอตัวกลับ

“ ใครส่งอะไรมาหรอคะ บอส ” โคลมถามผมพลางเดินมาดูของที่ผมถืออยู่ มันเป็นกล่องขนาดใหญ่สีชมพูผูกโบว์

‘ เอ ไม่ระบุผู้ส่งแฮะ ’ ผมคิดก่อนจะเปิดดูสิ่งของข้างในทำให้ผม อึ้ง ทึ่ง ช็อค =[]=!!

“ นี่มันอะไรเนี่ย T[]T !!! ” ผมตะโกนออกมา ก็สิ่งของในกล่อง มันเป็นชูดโลลิต้าสีส่มอ่อนและมีลูกไม้ประดับไว้มาก ซึ่งข้างๆมีที่คาดผมสีเดียวกับเสื้อและติดโบว์อยู่ โดยรวมก็คือ

ชุดผู้หญิงนี่หว่า =[]=!!!

แถมมีบัตรเขียนไว้ด้วยอีกว่า..

“ ขอให้ใส่ชุดนี้มาในวันพรุ่งนี้นะครับ วองโกเล่รุ่นที่ 10 ^^ ”

“ ม่ายอ๊าว T[]T !!! ”

“ ใส่เหอะ สึนะ ”

‘ ห๊า จะให้เค้าใส่ชุดนี้เหร๊อ รีบอน T[]T !!! ’

“ นั่นสิ ครับ/คะ/โว้ย/เว้ยเฮ้ย/สุดขั้ว ”

‘ จะบ้าเรอะง๊าย พวกเอ็งไปเห็นด้วยกับมันทำม๊าย แม้แต่โคลมกับยูนิจังด้วย T[]T !! ’ ร่างบางคิดขณะที่พวกคนที่เหลือต่างคิดอีกแบบหนึ่ง

‘ จะใครก็ไม่รู้แหละ แต่ก็ขอบคุณมาก ที่ทำให้พวกเขาจะได้เห็นร่างบางในชุดผู้หญิงแบบนี้ ขอขอบคุณเป็นล้านล้านครั้งเลยTwT ’

“ อา จริงสิ แล้วพวกคุณจะค้างที่นี่หรอครับ ? ” สึนะพูดหลังจากที่ทำใจยอมรับชะตากรรมตัวเองได้…

“ ใช่ ”

‘ แม่ครับ ผมจะขยันเก็บเงินแล้วจะซื้อบ้านให้ใหญ่กว่านี้ครับ… ’ ผมคิดก่อนที่จะจัดการปูที่นอนให้ทุกคน แล้วขึ้นไปเก็บชุดและเปลี่ยนเสื้อ แต่ผมไม่ต้องปูให้รีบอร์นเพราะยังไงมันก็นอนห้องเดียวกับผมอยู่แล้ว = =

“ เอ ว่าแต่นี่มันเย็นแล้วทำไมแม่ยังไม่กลับนา… ”

กริ๊ง กริ๊ง

ร่างบางยังคิดไม่ทันจบก็มีโทรศัพท์เข้ามาทางโทรศัพท์บ้าน ก่อนที่จะไปรับ

“ ฮัลโหลครับ บ้านซาวาดะครับ ”

‘ ซือคุงหรอจ๊ะ นี่แม่เองนะ พอดี พ่อเค้าชวนแม่ไปเที่ยวน่ะ แล้วแม่จะพาฟูตะไปด้วย อี้ผิงจังก็ไปด้วยนะจ๊ะ เบียงกี้ด้วย แม่ฝากดูแลแรมโบ้คุงด้วยล่ะ แค่นี้นะจ๊ะ ’

กริ๊ก ตู๊ด~~~~

เสียงวางสายดังขึ้นทำให้สึนะวางหูโทรศัพย์ลง

‘ แม่ครับ ข้าวเย็นล่ะ… ’ ผมนึก ก่อนจะไปเดินไปหาทุกคนที่ห้องนั่งเล่นที่ปูที่นอนเรียบร้อยแล้ว

“ ทุกคนครับ วันนี้งดข้าวเย็นได้มั้ยครับ พอดีแม่ผมจะไปเที่ยวกับฟูตะ อี้ผิงแล้วก็เบียงกี้  จะไปรบกวนเคียวโกะจังกับฮารุก็ไม่ดี เย็นป่านนี้ตลาดคงปิดแล้วด้วย ” ผมพูดกับทุกคน ก่อนที่ทุกคน(ย้ำ ทุกคน)จะทำหน้าเหมือนโลกจะแตกในอีก 5 วิ

“ ไม่ได้นะ ถ้าไม่ได้กินข้าวเราต้องตายแน่ๆ T[]T!! ” ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน แม้แต่คุณฮิบาริ แซนซัส รีบอร์น

“ ง่า งั้น…เออ… มีใครทำอาหารเป็นมั้ยล่ะครับ ? ” ผมถามก่อนที่จะ..

เงียบกริบ เป็นป่าช้า…

“ ยูนิจังกับโคลมล่ะ ? ” ผมหันไปพึ่งคนที่ดูจะพึ่งได้ที่สุด ผลคือ

ส่ายหน้า…

“ งั้นเดี๋ยวผมจะลองทำดูนะครับ ” เสียงหนึ่งพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันไปจ้องเป็นตาเดียว

“ คุณฟงทำเป็นหรอครับ ” ผมถาม เมื่อเห็นคนตรงหน้าอาสาทำ

“ ก็เคยเห็น อี้ผิง ทำอยู่บ่อยๆน่ะครับ งั้นผมขอลองเข้าไปทำก่อนนะครับ ” ร่างสูงเบื้องหน้ากล่าวก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

บุ้ม ปุ้ง บรึ้ม !!!

‘ กินได้แน่หรอ ’ ทุกคนคิดไม่เว้นแม้แต่สึนะเมื่อได้ยินเสียงจากในครัว และสักพักฟงก็เดินออกมาพร้อมกับผัดวุ้นเส้น

“ ว้าว น่ากินดีจังครับ *O* ” สึนะพูดก่อนจะทำตาเป็นประกาย

“ กินได้แน่นะ เว้ยเฮ้ย ” โคโรเนโร่หันไปทำฟง

“ กินได้ครับ…..มั้งนะ ” ฟงพูดพร้อมกับลดเสียงลงเมื่อถึงคำหลัง

และทุกคนก็เริ่มลงมือกินผัดวุ้นเส้นกัน..

“ อร่อย !!! ” ทุกคนพูดพร้อมกันเมื่อกินอาหารเข้าไป

“ สุดยอดเลย ฟง !! ” สคัลพูดพร้อมยกนิ้วให้

“ ใช่เลย อร่อยมาก ” เวลเด้พูดพร้อมกินต่อ

“ ครับ อร่อยมากเลยล่ะครับ ^^ ” สึนะพูดพร้อมยิ้มให้ฟง ซึ่งทำให้ร่างสูงหน้าแดงขณะที่คนที่เหลือส่งสายตาอำมหิตมาให้

“ ขอบคุณครับ….ขนาดใส่ไปมั่วๆนะ ” ฟงพูดและลดเสียงลงอีกครั้งเมื่อถึงประโยคสุดท้าย

‘ หวังว่าคงไม่ท้องเสียนะ… ’ ฟงคิดก่อนจะลงมือกินผัดวุ้นเส้นฝีมือตน และก็ถึงเวลาเข้านอน แต่ทว่า…

“ ทำไม คุณ/นาย/แก/คุณลุง/รุ่นพี่รีบอร์น/เจ้าหนู ต้องนอนห้อง รุ่นที่ 10/สึนะ/ซาวาดะ /วองโกเล่ / สึนะ/เจ้าสัตว์กินพืช/ท่านซาวาดะ/เจ้าเปี๊ยก/ไอ้สวะ/เจ้าหญิง/สึนะคุง/สึนะโยชิคุง/บอส/คุณซาวาดะ ด้วยล่ะ ครับ/ฟะ/โว้ย/คะ/เว้ยเฮ้ย/สุดขั้ว !!! ”

“ ปกติชั้นก็นอนห้องเดียวกับเจ้าห่วยอยู่แล้ว = = ”

“ ไม่ได้ !!! ”

สึนะหันซ้ายไปหันขวามาสลับระหว่าง ฝ่ายค้าน กับ ฝ่ายรีบอร์น = =

‘ แล้วทำไมพวกคุณต้องมาทะเลาะกันด้วยนิ ’ ร่างบางคิด ก่อนจะดูการทะเลาะกันระหว่างสองฝ่าย ก่อนที่จะทนไม่ไหว และ…

“ โว้ย พวกนายจะทะเลาะกันอีกนานมั้ยเนี่ย ใครจะนอนตรงไหนก็ช่างสิ ทะเลาะกันทำไม จะทะเลาะกันต่อก็เชิญ ผมไปนอนละ !!! ” สึนะตะโกนขึ้นมาทำให้ทุกคนเบื้องหน้าอึ้ง O-O เพราะไม่เคยเห็นร่างเล็กฟิวส์ขาดมาก่อน ก่อนที่จะพร้อมเพรียงกันคุกเข่าและ..

“ ขอโทษ ครับ/ค่ะ ” ทุกคนเอ่ยขอโทษร่างบาง เพราะพวกเขาไม่อยากให้ร่างเล็กโกรธพวกตนหรอกนะ

“ แล้วพวกคุณจะทะเลาะกันอีกมั้ย ? ” สึนะสงบสติลงเมื่อเห็นว่าทุกคนขอโทษตนแล้ว

“ ไม่แล้ว ครับ/ค่ะ ”

“ ครับ งั้นเอางี้ เดี๋ยวผมกับรีบอร์นลงมานอนข้างล่างกับพวกคุณละกันครับ ^-^ ” สึนะพูดพร้อมกับยิ้มให้ ทำให้ทุกคนหน้าแดงกันเป็นแถบๆ

“ โอเคนะครับ ”

“ ครับ/ค่ะ ”

(ฮิบาริที่เกลียดการสุมหัว ถูกสึนะขอร้องจึงยอมมาสุมหัว)

และคืนนี้ก็ผ่านไปอย่างสงบ….มั้ง ?

รุ่งเช้า…

จิ๊บ จิ๊บ

ร่างเล็กตื่นขึ้นมารับแสงแดดพร้อมมองไปรอบข้างตน พบว่าทุกคนยังไม่ตื่น สึนะจึงไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน และเดินไปยังที่ที่ฟงนอน ก่อนจะปลุกคนที่หลับอยู่

“ คุณฟงครับ ตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าหน่อยสิครับ ”

ไม่ตื่น…

“ คุณฟงคร้าบ ตื่นเหอะ ”

ไม่ตื่น…

ร่างเล็กจนปัญญาที่จะปลุก จึงจะลุกออกไปรอให้คนตรงหน้าตื่นเอง โดยไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าตื่นตั้งแต่ตนเรียกครั้งแรกแล้ว…

ฟึ่บ !!

“ หวา อุ๊บ ” ร่างเล็กตกใจที่อยู่ๆคนที่ตนนึกว่าหลับอยู่ดึงตนเข้าไปและจัดการคร่อมตนไว้

“ คะ คุณฟง O[]O ”

“ อรุณสวัสด์ สึนะคุง ^^ ”

“ ตะ ตื่นตั้งนานแล้วหรอครับ ”

“ อืม ^^ ”

“ อา งั้นลุกออกไปจากตัวผมด้วยครับ ^///^ ” สึนะพูดพร้อมกับหน้าแดง โดนคร่อมอยู่จะไม่อายก็บ้าแล้ว…

“ อือ งั้นขอ มอร์นิ่งคิสกันก่อนละกันนะ ^^ ” ฟงพูดพร้อมกับค่อยๆยื่นหน้าไปใกล้กับใบหน้าหวาน

“ ดะ เดี่ยวก่อนครับ =[]= !! ”

“ ปากชั้นสะอาดน่า ไม่ต้องห่วง ^^ ”

‘ ไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นว้อย =[]=!! ’

ระหว่างที่ร่างเล็กกำลังคิด ใบหน้าคมก็ค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ริมฝีปากของตน แต่ก่อนที่จะถึง

โป๊ก !!!

“ โอ๊ย =[]= !! ”

“ O-O ”

“ นาย/แก/คุณ จะทำอะไร เจ้าห่วย/รุ่นที่ 10/สึนะ/ซาวาดะ /เจ้าสัตว์กินพืช/วองโกเล่ / สึนะ/ท่านซาวาดะ/เจ้าเปี๊ยก/ไอ้สวะ/เจ้าหญิง/สึนะคุง/สึนะโยชิคุง/บอส/คุณซาวาดะ น่ะ ครับ/คะ/ฟะ/โว้ย/เว้ยเฮ้ย !! ”

“ ทะ ทุกคน ” ร่างบางเบิกตากว้าง เมื่อเห็นว่าอาจารย์ของตนเขกหัวผู้ที่คร่อมตนอยู่และทุกคนก็มายืนปล่อยรังสีทมิฬให้ฟง

“ อ๋า เห็นแล้วเหรอนี่ ^^ ”

“ ออกจาก รุ่นที่ 10 นะเฟ้ย =[]=!!  ” โกคุเทระว่าก่อนจะหยิบระเบิดออกมา ตามด้วยคนอื่นๆที่เริ่มเอาอาวุธตนออกมา

“ คร้าบ คร้าบ งั้นผมไปทำอาหารนะครับ ^^ ” ฟงลุกออกจากตัวสึนะและเดินเข้าไปในห้องครัวท่ามกลางรังสีทมิฬ

“ รุ่นที่ 10 ไม่เป็นไรนะครับ ยังบริสุทธิ์อยู่ใช่มั้ยครับ T[]T !! ” โกคุเทระรีบเข้ามาดูคนสำคัญ(ที่แอบหลงรัก)ของตนพร้อมกับดูรอบๆตัวสึนะ

“ อะ เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกครับ ^^;; ” ผมบอกโกคุเทระที่กำลังสำรวจตัวผมอยู่

“ อาหารเสร็จแล้วจ้า ^[]^ ” ฟงพูดพร้อมเดินออกมานอกครัว

‘ เร็วไปป่ะ !! =[]= ’ ทุกคนคิดก่อนที่จะเดินไปทานอาหาร

และก็ถึงเวลา…

เวลาสวรรค์ สำหรับเมะ (รวมยูนิกับโคลมด้วยเน้อ)

เวลานรก      สำหรับสึนะ

“ ผมไม่ใส่ไม่ได้หรอ T^T ”

“ ไม่ได้ ครับ/ค่ะ/ฟะ/โว้ย/เว้ยเฮ้ย/สุดขั้ว ”

“ ToT ”

“ เขาเขียนให้ใส่มาก็ใส่ไปเหอะเจ้าห่วย ”

“ T[]T ” ครับ เรื่องที่กำลังพูดนี่เป็นเรื่องอื่นไม่ได้นอกจาก ที่ให้ผมแต่งชุดผู้หญิงที่ทางบัตรเชิญส่งมาให้ T^T

“ งั้นเดี๋ยวชั้นกับคุณโคลมและคุณรัล มิลจิเข้าไปแต่งตัวให้คุณซาวาดะละกันนะคะ ^^ ” ยูนิพูดพร้อมกับลากตัวสึนะไปและโคลมกับรัล มิลจิก็ตามเข้าไป

‘ อิจฉาผู้หญิงก็เวลานี้ล่ะนะ ครับ/เว้ยเฮ้ย/ฟะ/โว้ย ’ เมะทั้งหลายคิด

‘ โคลมครับ ถ่ายรูปวองโกเล่ตอนเปลี่ยนเสื้อมาให้ผมไม่ได้หรอครับ ^^ ’ มุคุโร่พยายามส่งโทรจิตไปหาโคลม

‘ ไม่ได้ค่ะ ท่านมุคุโร่ ^^ ’

และสัญญาณก็ขาดหายไป

‘ โคลมที่น่ารักของผม ทำไมทำกับสัปปะรดน้อยได้ T^T ’

และ เวลาก็ผ่านไป 10 นาที

แอ๊ด

“ แปลงโฉมคุณซาวาดะเสร็จแล้วค่า ^[]^ ” ยูนิออกมาบอกทุกคนพร้อมกับโคลม ในขณะที่ รัล มิลจิ ลากสึนะ ออกมา

“ ไม่อ๊าว ไม่อ๊อก T[]T ”

“ ออกมาเหอะน่า ซาวาดะ ” และรัลก็กระชากตัวสึนะออกมา ทำให้ทุกคน อึ้ง ทึ่ง

“ เป็นไงล่ะคะ บอสน่ารักมากเลยใช่มั้ย >////< ” โคลมพูดพร้อมหน้าแดง

“ เห็นอีกรอบก็อดเขินไม่ได้ค่ะ >///< ” ยูนิพูดพร้อมหน้าแดงเช่นกัน

“ นั่นสิ =/////= ” รัล พูดพร้อมหน้าแดงอีกคน ในขณะที่เหล่าเมะข้างหน้าจ้องสึนะแบบไม่วางตา เพราะตอนนี้ร่างบางอยู่ในชุดโลลิต้าสีส้มอ่อน ประดับด้วยลูกไม้ตามจุดต่างๆ และผูกโบว์ไว้ตรงคอ ส่วนผมฟูฟ่องนั่นก็ถูกยูนิ โคลมและรัลจับใส่วิกผมสีน้ำตาลยาวและคาดที่คาดสีเดียวกับชุดผูกโบว์ห้อยลงมาทั้งสองข้าง แถมตอนนี้ใบหน้าหวานก็แดงนิดๆ ทำให้ตอนนี้ร่างบางดูเหมือนผู้หญิงมาก ไม่สิ น่ารักกว่าผู้หญิงจริงๆอีก…

“ ทุเรศใช่มั้ยครับ T///^///T ”

“ ไม่ใช่สักหน่อย น่ารักจะตาย ครับ/ค่ะ/ฟะ/โว้ย/สุดขั้ว/เว้ยเฮ้ย O////O ”

‘ น่ารักมาก จนน่าฉุดขึ้นเตียง… =.,= ’ เมะทั้งหลายคิด(รวมยูนิ โคลม รัล)

‘ ไม่ดีใจเลยครับ T^T ’

“ เอาล่ะ งั้นตาพวกเราไปเปลี่ยนเสื้อบ้างแล้วล่ะค่ะ ^^ ” ยูนิว่าพลางพาโคลมกับรัลไปเปลี่ยนเสื้อ และพวกผู้ชายต่างก็แยกไปอีกห้องหนึ่งไปเปลี่ยนเสื้อ ในขณะที่สึนะยืนรออยู่ตรงห้องนั่งเล่น

‘ ทำไมรู้สึกว่า จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นนะ ’ สึนะคิดเนื่องจากรู้สึกจากลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

“ เสร็จแล้ว ค่า ^o^ ” เสียงของยูนิดังขึ้นก่อนที่เขาจะไล่ความคิดนั้นออกไป

“ ว้าวน่ารักมากเลยล่ะ ยูนิจัง โคลม รัล !! ” สึนะพูดเมื่อเห็นชุดที่สามสาวใส่ ยูนิจังใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาวและใส่เสื้อคลุมแขนยาวสีชมพูอ่อน มุมขวาติดดอกไม้ และใส่รองเท้าติดโบว์สีชมพูตัวรองเท้าสีขาว ส่วนโคลมใส่ชุดราตรีสีม่วงและใส่เสื้อกล้ามสีดำไว้ข้างในอีกที ข้อมือเป็นกำไลสีดำ และใส่รองเท้าส้นสูงสีดำ ส่วนรัลใส่ชุดราตรีสีดำแต่ใส่เสื้อติดกระดุมสีแดงอ่อนแขนยาวทับไว้ และคาดเข็มขัด รองเท้าก็เป็นส้นสูงแบบบู๊ท

“ ขอบคุณค่ะ ^^ ” ยูนิกับโคลมพูดขึ้น ผิดกับรัลที่ยืนเงียบๆ

“ อ๊ะ นั่นพวกผู้ชายลงมากันแล้วค่ะ ” ยูนิพูดขึ้นเมื่อเห็นพวกผู้ชายเดินลงมา

“ ก็ผ่านน่ะนะ ” รัลพูดขึ้น

“ ท่านมุคุโร่กับคนอื่นๆก็เท่ดีนะคะ ^^ ” โคลมกล่าว

“ นั่นสิคะ เนอะ คุณซาวาดะ ” ยูนิพูดพลางหันไปหาสึนะ

“ ครับ เท่มากเลยล่ะ ^^ ” สึนะพูดพร้อมยิ้มให้ ทำให้พวกเมะและพวกผู้หญิงหน้าขึ้นสี ยิ่งตอนนี้ร่างบางอยู่ในชุดผู้หญิงทำให้ หน้าแดงหนักกว่าเดิม

“ อะ อืม ขอบใจ =////= ” รีบอร์นพูดพร้อมดูสภาพตัวเองกับคนอื่นซึ่งตอนนี้ใส่เสื้อสูทสีดำ ผูกเนคไทและใส่เสื้อสีขาวไว้ข้างใน แต่ฟงนี่จะต่างกับคนอื่นเพราะฟงใส่ชุดจีนสีขาว และปักลายไว้ตรงชายเสื้อ

“ ว่าแต่เราจะไปกันยังไงหรอ สึนะคุง ” เอ็นมะถามขึ้นหลังจากหายหน้าแดง

“ อืม เห็นในกระดาษนี่ยังเขียนไว้อีกว่าจะส่งรถมารับน่ะ… ”

บรื้น เอี้ยด !!!

ร่างบางพูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงรถจอดดังขึ้นข้างหน้า ทำให้ทุกคนออกไปดูและ..

“ นี่มัน ลีมูซีนนี่หว่า =[]=!!! ” ทุกคนตะโกนขึ้นเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้า มันเป็นรถลีมูซีนสีดำ ยาวขนาดที่ให้พวกเขาเข้าไปนั่งได้สบายๆ และข้างก็มีคนขับรถยืนต้อนรับอยู่

“ พวกท่าน คือ วองโกเล่แฟมิลี่ กับ บรรดาเพื่อนพ้องสินะครับ เชิญขึ้นรถได้เลยครับ ”

คนขับรถเดินมาเปิดประตูรถและผายมือเชิญทุกคนเข้าไปนั่ง

(ฮิบาริที่เกลียดการสุมหัว ถูกสึนะขอร้อง(อีกครั้ง)จึงยอมเข้ามานั่ง)

“ อือ รู้สึกว่าเขาลงทุนจังนะ อุตส่าห์ส่งรถมารับเลยน่ะ ” สึนะพูดขึ้นในขณะที่เข้ามานั่งในตัวรถแล้ว

“ นั่นน่ะสิครับ ” โกคุเทระพูด

“ ฮะฮะ แต่ก็สะดวกดีนี่นา ” ยามาโมโตะกล่าวขึ้น (หลังจากไร้บทไปนาน)

“ ว่าแต่ แฟมิลี่ ของทุกคนนี่อยู่ไหนกันน่ะ อ๊ะ ไม่ใช่ วองโกเล่นะ ”

“ เคลียร์งานแทนพวกเราอยู่น่ะ ค่ะ/ครับ/โว้ย ”

“ =[]=!! ” วองโกเล่แฟมิลี่รวมถึงอัลโกบาเลโน่ที่นั่งอยู่บนรถต่างพากันอ้าปากค้าง

“ ชั้นทิ้งงานไว้ให้ จิสโรเนโร่ แฟมิลี่ทำน่ะค่ะ คุณแกมม่าก็อยู่ที่นั่นด้วย ^^ ”

‘ ยะ ยูนิจัง… ’

“ เหมือนกันจ้า ชั้น โชจังแล้วก็สปาน่า ก็ทิ้งงานให้มิลฟีโอเล่ทำ ^^ ”

‘ คุณเบียคุรัน โชอิจิ สปาน่า พวกคุณนี่… ’

“ เหมือนกัน ” วาเรียตอบ เพราะพวกเขาก็ทิ้งงานไว้เหมือนกัน

‘ no comment ’

“ ชั้นก็ทิ้งไว้ให้พวกอเดลไฮด์ทำน่ะ สึนะคุง ”

‘ เอ็นมะ ด้วยเหรอ =[]= ’

“ กระผม ก็เหมือนกันขอรับ ^^ ”

‘ บาจิล ไม่อยากเชื่อ… ’

“ ชั้นก็ทิ้งไว้ให้พวกโรมาริโอ้ทำน่ะ สึนะ ^^ ”

‘ แม้แต่คุณดีโน่… ’

“ แล้วงานของ พวกนาย/คุณ ล่ะ ค่ะ/ครับ/โว้ย/ฟะ ” แฟมิลี่อื่นๆเริ่มหันมาถามวองโกเล่

“ ของผมเคลียร์เสร็จแล้วแต่คนอื่นนี่… ” สึนะตอบพร้อมเหล่ไปทางแฟมิลี่ตน

“ ทิ้งไว้เหมือนกัน ค่ะ/ครับ ^^ ”

“ … ” ความเงียบปกคลุม…

“ เอ่อ ละแล้วทำไมไม่เคลียร์ให้เสร็จก่อนล่ะ ” สึนะถามพลางเอียงคอเล็กๆ ทำให้ทุกคนหน้าแดงกันเป็นแถว

‘ น่ารัก =////[]////= !!! ’ นี่คือเสียงในใจของพวกเมะ(รวมโคลม ยูนิ รัล)ทั้งหลาย

“ กะ ก็เพราะ ชั้น/ผม/กระผม อยากมาเจอ ซาวาดะ / สึนะ/ท่านซาวาดะ/เจ้าเปี๊ยก/ไอ้สวะ/เจ้าหญิง/สึนะคุง/สึนะโยชิคุง/บอส/คุณซาวาดะ น่ะสิ คะ/ครับ/ขอรับ/โว้ย/ฟะ -//-” ทุกคนพูดพร้อมหน้าแดงไปด้วย และคำพูดนั้นก็ทำให้สึนะหน้าแดงเช่นกัน

“ อ่า งะ งั้นเหรอครับ -///- แต่ถึงยังไงก็ควรเคลียร์งานให้เสร็จไม่ใช่ทิ้งไว้ให้คนอื่นทำนะครับ = = +++ ” ร่างบางพูดอย่างตำหนิๆ

“ ครับ/ค่ะ/โว้ย ”

อย่าไปนะ…

“ เฮือก ! ” สึนะสะดุ้ง เพราะจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา และรู้สึกว่าตนเองไม่ควรไปงานครั้งนี้…

“ เป็นอะไรไป เจ้าห่วย ? ” รีบอร์น เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ของตน หน้าซีดๆ

“ อ๊ะ ปะเปล่าหรอก ช่างเถอะ ”

อย่าไปนะ ห้ามไปนะ…

“ อึก… ” สึนะรู้สึกกังวลขึ้นเรื่อยๆ เพราะเสียงนั้นมันดังขึ้น

“ เฮ้ นายไม่เป็นไรแน่หรอ หน้าซีดเชียว !! ” รีบอร์นเอ่ยอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกศิษย์ตนหน้าซีดกว่าเดิมอีก ในขณะที่คนอื่นๆก็มองร่างบางอย่างเป็นห่วง

“ ปะ เปล่าหรอก ชั้น แค่รู้สึกว่า มันจะมีอะไรเกิดขึ้นน่ะ ” รีบอร์นได้ยินคำตอบของสึนะก็ใจหายเช่นกัน เพราะสึนะมี สุดยอดลางสังหรณ์ของวองโกเล่…

“ รุ่นที่ 10 ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ท่านยังมีผมและคนอื่นๆอยู่ข้างๆนะครับ !! ” โกคุเทระให้กำลังใจบอสของตนเอง ในขณะที่คนอื่นๆก็พลางพยักหน้าด้วย

รีบอร์นได้ยินอย่างนั้นก็พลางคิด

‘ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง งานครั้งนี้ก็เป็นแค่งานสังสรรค์ ต่อให้มีเขาก็ต้องปกป้องสึนะไว้ด้วยชีวิต… ’

“ อืม ขอบคุณนะ ” ร่างบางเมื่อได้ยินมือขวาตนพูดเช่นนั้นก็โล่งใจขึ้น แต่ก็ยังกังวลกับเสียงจากจิตใต้สำนึกที่ตนได้ยิน…

เอี๊ยด !!

จากที่รถหยุดกะทันหันทำให้คนที่นั่งอยู่ในรถเอนไปทางคนข้างๆกันหมด ซึ่งสึนะก็เช่นกันและคนที่นั่งอยู่ข้างๆสึนะ ก็คือ รีบอร์น…

“ อะ ขอโทษนะ O///O ”

“ มะ ไม่เป็นไร -////- ” รีบอร์นตอบพลางหน้าแดง เพราะตอนนี้ตนนั้นถูกสึนะซบอกไว้อยู่เนื่องจากแรงเบรกของรถ ก่อนที่จะรับรู้ถึงสายตาอาฆาตแค้นมาจากทุกสารทิศยกเว้นร่างบาง

‘ หนอย เจ้าหนู/คุณรีบอร์น/รีบอร์น/รุ่นพี่รีบอร์น/คุณลุง/อัลโกบาเลโน่ ’

ทุกคนคิดก่อนจะส่งสายตาอาฆาตไปให้รีบอร์นต่อ

“ ทุกคนครับ ถึงแล้วครับ ” คนขับรถเดินมา พร้อมกับเปิดประตูให้ทุกคนลงจากรถ

“ โห ใหญ่จัง OoO ” สึนะพูดอย่างตะลึง เพราะคฤหาสน์นี่มันใหญ่กว่าบ้านตนหลายร้อยเท่าเลย

“ เชิญ ทุกท่านเข้าไปข้างในเลยครับ ” คนรับใช้หนุ่มเดินมาต้อนรับพวกสึนะพร้อมนำไปที่ห้องโถงจัดงานเลี้ยง

ท่ามกลางสายตาบุคคลหนึ่ง…

“ สุดยอด~~ ” สึนะเอ่ยอีกครั้ง เมื่อเข้ามาในห้องโถง ที่กลางห้องมีฟลอร์ไว้สำหรับเต้นรำ และมีอาหารแบบบุฟเฟ่ต์ ไฟก็เป็นแบบโคมไฟระย้า ผ้าม่านสีทอง ตัวห้องสีขาวและมีรูปภาพประดับไว้บนผนัง

“ สวัสดีครับ คุณ ซาวาดะ สึนะโยชิ ^^ ” มีชายผู้หนึ่งเดินมาหาสึนะ ชายคนนั้นมีผมสีดำม่วง ตาสีแดง มัดผมที่ยาวประบ่าของตนไว้ และใส่สูทสีดำ

“ อ่า สวัสดีครับ คุณ… ”

“ ผม ฟรานเซสโก้ เทสทารอสซ่า ครับ คุณสึนะ ^^ ” ฟรานเซสโก้เอ่ยพร้อมดึงมือขวาสึนะขึ้นมาจูบ…

“ O///[]///O ”

“ =[]= ++++ !!! ”

ซึ่งการกระทำนี้ ทำให้สร้างบรรยากาศคุกรุ่นจากตัวเหล่าเมะได้อย่างง่ายดาย(รวมยูนิ โคลม รัล)เมื่อเห็นร่างบางหน้าแดง

“ หรือว่าคุณคือคนที่ส่งบัตรเชิญกับชุดมา ”

“ ใช่ครับ อา แล้วตรง ปล.นั่นผมขำๆน่ะครับ ^^ ”

‘ ขำๆบ้านแกอะดิ =[]=!! ’ ร่างบางคิด

“ แล้วทำไมต้องให้ผมใส่ชุดนี้ล่ะครับ = = ”

“ แค่คิดว่ามันเหมาะกับคุณน่ะครับ ^^ ”

‘ ถีบมันซักทีจะผิดมั้ยเนี่ย = = ’

“ ใกล้จะเริ่มงานเลี้ยงแล้ว ผมคงต้องขอตัวนะครับ ^^ ” ฟรานเซสโก้กล่าวพร้อมกับเดินไปอีกทางหนึ่งเมื่อแน่ใจว่าพวกสึนะไม่ได้มองมาแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาบุคคลที่อยู่ข้างนอก

“ เป้าหมายมาแล้ว จัดการได้เลย ”

‘ รับทราบ ’

ร่างสูงผมสีดำม่วงวางโทรศัพท์ลง พร้อมหันไปหาสึนะและพูดเบาๆ…

“ ขอโทษทีนะ ชั้นก็ไม่ได้อยากฆ่านายหรอกนะ แต่เพราะนายเป็นวองโกเล่ แฟมิลี่ที่ฆ่าพ่อแม่ชั้น อภัยให้ด้วยล่ะ…  ” เขาพูดในขณะที่มองสึนะด้วยแววตาที่เศร้าสร้อยและเดินหายไป…

ทางพวกสึนะ

“ คุณฟรานเซสโก้นี่ แปลกดีเนอะ ” สึนะเอ่ยกล่าวกับเพื่อนพ้องของตน

“ ไม่รู้สิ… ”

‘ แปลกไม่แปลกไม่รู้ แต่มันกล้าจูบมือนาย มันจึงเป็นคนในบัญชีดำของพวกชั้น ในลำดับหนึ่ง = = ’

“ เอาล่ะครับ ผมขอเริ่มงานเลี้ยงได้ ณ บัดนี้ ” เสียงป่าวกระกาศดังขึ้น พร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังขึ้น และผู้คนที่เริ่มออกไปเต้นรำ ทุกคนจึงชวนสึนะออกไปเต้นเป็นคู่ๆ (ถึงแม้จะมีทมิฬกันว่า ใครจะได้เต้นกับสึนะก่อน)

‘ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ’ สึนะคิดในขณะที่เต้นรำกับรีบอร์นอยู่ รีบอร์นที่พอจะรู้ว่าร่างบางคิดอะไรก็กล่าวกับร่างบาง

“ ไม่เป็นอะไรหรอก นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว นายยังมีชั้นและเพื่อนพ้องอยู่กับนายเสมอนะ สึนะ ”

สึนะได้ยินรีบอร์นกล่าวอย่างนั้นก็รุ้สึกอึ้งนิดนึงที่ร่างสูงพูดอะไรแบบนี้เป็นด้วยก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมา

“ ขอบคุณนะ ^^ ” ร่างบางยิ้มหวานให้รีบอร์นทำให้ร่างสูงตรงหน้า หน้าขึ้นสี…

‘ ใช่แล้ว มันต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น… ’

……………………..

………………

………..

……

..

.

เวลา 19.00 น.

“ เอาล่ะครับ ผมขอขอบพระคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมาในงานเลี้ยงของเรา บัดนี้งานเลี้ยงของเราสิ้นสุดแล้ว ขอให้ทุกท่านเดินทางโดยสวัสดิภาพ ” สิ้นคำประกาศผู้คนก็เริ่มเดินทางกลับ จนเหลือเพียงพวกสึนะ…

“ พวกเราก็กลับกันเถอะครับ ” ร่างบางเอ่ยกับทุกคนก่อนที่จะเดินออกไป…

อีกด้านหนึ่ง เมื่อบุคคลที่ถูกจ้างวานมาเพื่อลอบสังหารวองโกเล่รุ่นที่ 10 เห็นบุคคลที่เป็นเป้าหมายของตนเดินมาแล้ว จึงเตรียมการ จัดการ ทันที…

“ วันนี้ สนุกมากเลยนะครับ ^^ ”

“ นั่นน่ะสิ ครับ/คะ/โว้ย/ฟะ/เว้ยเฮ้ย ” ทุกคนเดินออกมา โดยไม่รู้ถึงอนาคตเบื้องหน้า…

“ ผมขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับที่มาเป็นเพื่อนผม ^^ ” สึนะว่า พลางหันกลับมายิ้มให้กับเพื่อนพ้อง ทุกคนหน้าแดงกับรอยยิ้มของคนตรงหน้าพลางยิ้มกลับให้ร่างบาง…

“ พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ^^ ” ร่างบางเอ่ยบอกกับทุกคน เขาอยากอยู่กับทุกคนตลอดไป…

“ อืม พวกเราจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไป ^^ ” ทุกคนตอบพร้อมยิ้มให้กับร่างบาง พวกเขาอยากจะอยู่กับนภาผืนนี้ อยากเห็นรอยยิ้มของนภา เพราะนภาคือความสุขของพวกเขา…

“ งั้นกลับกันเถอะครับ… ” ร่างบางยังพุดไม่ทันจบก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นซะก่อน

ปัง !!!

พวกเขายังจำเสียงนั้นได้ดี… เสียงที่พรากความสุขของพวกเขาไป…

พวกเขาเบิกตากว้างเมื่อเห็น ร่างบางล้มลงไป…

มือขวาได้เข้าไปรับตัวนภาของตนไว้ได้ทัน และรีบอร์นชักปืนออกมาพลางหันไปมองโดยรอบ แต่ไม่ทันเสียแล้ว คนคนนั้นหนีไปได้…

“ รุ่นที่ 10 ครับ ไม่นะ ฟื้นขึ้นมาสิครับ !!! ” วายุร้องเรียกเมื่อเห็นคนตรงหน้า ลมหายใจเริ่มแผ่วลง…

“ โก..คุ…เท.ระ คุง… ” ร่างบางที่บัดนี้เสื้อสีส้มอ่อนย้อมเต็มไปด้วยเลือด ได้พยายามเรียกบุคคลเบื้องหน้า เขาเห็นทุกคน อยู่ข้างๆเขา…

“ รุ่นที่ 10 อย่าเพิ่งพูดนะครับ คุณรีบอร์นโทรไปตามหมอแล้ว แข็งใจไว้นะครับ !!! ”

“ ขอ..โทษ…นะ ผม…อยาก…จะ.อยู่..กับ..ทุกคน…ต..ลอด..ไป..แต่.. แค่ก !! ”

ทุกร่างเบื้องหน้าร่างบางต่างเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างบางไอออกมาเป็นเลือด…

“ หมอ รถพยาบาลยังไม่มาอีกเรอะ !!! ” ยามาโมโตะตะโกนอย่างกระวนกระวายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ ผม..คง..จะ..ไ.ม่..ได้.อยู่ กับ..ทุก.คน…แล้ว.. แค่ก แค่ก !! ” ร่างเล็กไอออกมาเป็นเลือดอย่างต่อเนื่อง จนน่าใจหาย..

“ ไม่นะครับ อย่าพูดเหมือนท่านจะตายสิ ท่านจะต้องไม่ตาย !! ” น้ำตาของวายุหลั่งออกมาอย่างไม่ขาดสาย จะหลั่งให้นภาผู้นี้เท่านั้น…

“ สึนะ แข็งใจไว้ !!! ” พิรุณที่เบิกบานอยู่ตลอด บัดนี้กลับกังวล กับอาการของนภา..

“ ซาวาดะ ซาวาดะ !! ” แสงอรุณที่มักจะร้อนแรงเสมอ บัดนี้กลับมัวหมองลง เพราะ คนตรงหน้า…

“ เจ้าสัตว์กินพืช… ” เมฆาที่มักเดียวดาย บัดนี้เขายอมทำทุกอย่าง ขอแค่นภาอยู่กับเขาตลอดไป…

“ วองโกเล่ครับ !! ” สายหมอกผู้ที่ไม่มีใครสามารถจับต้องตัวจริงได้ เขาไม่เคยไว้ใจใครนอกจากนภา นภาผู้นี้ผู้เดียว…

“ สึนะ สึน๊า อย่าตายนะ คุณแรมโบ้ไม่ให้สึนะไป!! ” อัสนีที่เก็บซ่อนพลังอันร้ายกาจไว้ บัดนี้ได้แต่ร้องไห้ออกมา เมื่อเห็นคนตรงหน้า หน้าซีดลงเรื่อย…

“ บอสค่ะ ไม่นะคะ บอส !! ” สายหมอกอีกคนหนึ่งของวองโกเล่ เธอเองก็เหมือนกับสายหมอกอีกหนึ่ง เธอรักนภาผืนนี้เหมือนกัน แต่บัดนี้กลับทำได้เพียงมองดูนภาคนนั้น หายไป…

“ ไอ้สวะ เฮ้ย รถพยาบาลยังไม่มาอีกหรอวะ !! ” นภาสีดำ เขาเองก็เป็นอีกคนที่หลงรักนภาที่อ่อนโยนผืนนี้ และไม่อยากให้นภาผืนนี้จากไป…

“ เจ้าเปี๊ยก !! ” พิรุณแห่งนภาสีดำ ที่หลงใหลการฆ่าฟัน บัดนี้ เขาที่เคยชอบการฆ่าคน กลับไม่สามารถฆ่าผู้ที่พรากนภาผืนนี้ไปได้…

“ เจ้าหญิง !! ” วายุแห่งนภาสีดำ เขาเองก็เป็นอีกคนที่หลงใหลในการฆ่า และหลงใหลในนภาผืนนี้ แต่เขากลับได้แต่นั่งรอให้ความตายมากลืนกินนภา…

“ สึนะคุง !! ” สายหมอกผู้ไม่เคยแสดงความรู้สึกอะไรออกมาทางใบหน้า แต่ตอนนี้ใบหน้าเขากลับมีแต่ความกังวล ที่จะแสดงให้กับนภาคนนี้คนเดียวเท่านั้น…

“ วองโกเล่ !! ” สายหมอกแห่งนภาสีดำ เธอหลงใหลไปกับเงินตรา แต่บัดนี้สิ่งที่เธอหลงใหลมากกว่าเงินตราคือบุคคลเบื้องหน้า นภา…

“ สึนะคุง สึนะคุง!! ” บอสของชิม่อนแฟมิลี่ เขาถูกเรียกว่าคู่หูห่วยของนภา แต่เขากลับไม่รู้สึกรังเกียจ เขากลับยินดีด้วยซ้ำ ที่ได้ใกล้ชิดนภาผืนนี้…

“ สึนะโยชิคุง !! ” นภาแห่งมิลฟีโอเล่ ผู้ซึ่งมีรอยยิ้มบนใบหน้าตลอดเวลา รอยยิ้มนั่นกลับหายไป หายไป เพราะ ความตาย ที่กำลังจะเกิดกับนภาอีกผืน…

“ วองโกเล่ !! ” ช่างกลของมิลฟีโอเล่ เขาชอบโกร่ามอสก้า แต่เขาก็ชอบนภาผืนนี้ไม่แพ้กัน และเขาก็ไม่อยากให้ นภา จากไป…

“ สึนะโยชิคุง !! ” อิริเอะ โชอิจิ เขาคอยรับใช้นภาของมิลฟีโอเล่ แต่เขาคอยรับใช้นภาแห่งวองโกเล่ด้วยชีวิต…

“ สึนะ สึนะ !! ” บอสแห่งคาบัคโรเน่ เขาเป็นศิษย์พี่ของนภา นภาเป็นรุ่นน้องและเป็นคนสำคัญที่สุดของเขา เขาอยากให้นภายิ้มตลอดไป…

“ ท่านซาวาดะ ท่านซาวาดะ ขอรับ !! ” บาจิล เขารู้สึกขอบคุณ อิเอมิสึ ที่ทำให้เขาได้มาพบนภา และเขาอยากอยู่ข้างๆนภาตลอดไป…

“ คุณซาวาดะคะ ห้ามตายนะคะ !! ” นภาของจิสโรเนโร่ เธอเองก็ชอบในรอยยิ้มของนภา สำหรับเธอแล้ว นภา ก็เหมือนเป็นแสงที่อบอุ่นของเธอ…

“ ซาวาดะ ซาวาดะ !! ” รัล มิลจิ อัลโกบาเลโน่ไม่สมประกอบ เธอยอมรับ เธอเองก็หลงใหลในตัวนภา และเธอไม่อยากให้นภา ต้องเปื้อนเลือด…

“ วองโกเล่… ” อัลโกบาเลโน่แห่งอัสนี เขาชื่นชอบวิทยาศาสตร์ และเขาคิดว่านอกจากวิทยาศาสตร์แล้วไม่ต้องสนใจสิ่งใด แต่นภาผู้นี้ได้สอนให้เขารู้จัก ความอบอุ่น..

“ วองโกเล่ !! ” อัลโกบาเลโน่แห่งเมฆา เขาถูกคนอื่นใช้เป็นเบ๊บ่อยๆ ไม่มีใครเห็นคุณค่าของเขา แต่คนที่เห็นคุณค่าของเขาคนแรกก็คือ นภาเบื้องหน้า…

“ ซาวาดะ ซาวาดะ เว้ยเฮ้ย !!! ” อัลโกบาเลโน่แห่งพิรุณ เขาชอบในความอ่อนโยนของนภา ถ้าถามเขาว่า อะไรคือสิ่งที่สำคัญมากกว่าชีวิต เขาคงตอบว่า นภาของวองโกเล่…

“ สึนะ สึนะคุง !! ” อัลโกบาเลโน่แห่งวายุ ในชีวิตนี้สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุด คือการปกป้องนภา หากแค่ปกป้องคนที่สำคัญที่สุดไม่ได้ เขาคงไม่กล้าเรียกตนว่าเป็นอัลโกบาเลโน่อีก…

“ สึนะ สึนะ !! ” เขาเป็นอัลโกบาเลโน่แห่งอรุณและเป็นอาจารย์ของนภา เขารู้จักแต่การฆ่าคนไม่เคยสนใจสิ่งใด แต่นภา คือผู้ที่ทำให้เขารู้จักอย่างอื่นนอกจากการฆ่าคน การที่เขาได้อยู่กับนภา คือความสุขที่สุดของชีวิตเขา เขาสาบาน ว่าจะปกป้องนภา ด้วยชีวิต...

นภา  ไยท่านจึงจากพวกข้าไปไวนัก…

สำหรับนภาแล้ว การที่เขาได้พบกับทุกคน มันทำให้เขารู้จักคุณค่าในชีวิตมากขึ้น เขายกตัวเองจากการเป็นเจ้าห่วย เป็นบอสมาเฟีย และได้พบเพื่อนพ้องมากมาย สำหรับนภาแล้ว พวกเขาสำคัญยิ่งกว่าชีวิตของเขาเสียอีก เขาอยากจะอยู่กับทุกคนตลอดไป…

แต่ว่า…มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว…

นภา ท่านคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกข้า สำคัญมากกว่าชีวิตของข้าเสียอีก…

“ ขอบ..คุณ.สำ..หรับ..ทุ.ก…อย่า.ง..นะ..ลา.ก่..อน ” คำพูดสุดท้าย คือ คำว่าขอบคุณ และ ลาก่อน.. ก่อนที่ดวงตาของนภา จะปิดลงเป็นนิรันดร์…

ทำไม แค่ปกป้องท่าน พวกข้าถึงทำไม่ได้…

“ รุ่นที่ 10 ไม่นะ ไม่ !! ” ดวงตาที่ปิดลงไปแล้ว ไม่มีวันที่จะเปิดขึ้นมาอีก

บัดนี้ ทุกสิ่งกลับมัวหมอง เพราะการจากไปของท้องฟ้าผืนนี้…

หยาดพิรุณโปรยลงมา เหมือนกับแสดงความเสียใจ กับความสูญเสียครั้งนี้…

………………………………………….

………………………….…………

……………………….…….

…………………….

…………………

…………..

…..

2 ปีผ่านไป…

ณ ใจกลางป่า มีร่างของผู้คนกลุ่มหนึ่งสวมสูทดำ ได้เดินเข้ามาเพื่อไปยังที่ๆหนึ่ง…

จนกระทั่ง มาหยุดที่ หน้าสุสาน… พวกเขาต่างนำของที่นำมา วางไว้ตรงหน้าหลุมศพ..

ป้ายที่สุสานสลักไว้ว่า…

Vongola Decimo

Sawada Tsunayoshi…

ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใด พวกเขาไม่สามารถลืมนภาผืนนี้ได้เลย…

ความเงียบครอบงำ ก่อนที่บุคคลหนึ่งจะเอ่ยขึ้นมา

“ พวกเรามาเยี่ยมแล้วนะ นภาของพวกเรา… ”

ท่านจะเป็น นภา ในความทรงจำพวกข้าตลอดไป…

แม้ว่าท่านจะหมดลมหายใจ…

นภา ของพวกข้ามีเพียงท่าน

ท่านเพียงคนเดียวเท่านั้น…

…………………

…………..

……….

บางครั้ง บางสิ่ง ก็ไม่ได้ Happy Ending เสมอไป…

 ~The End~