Re : Chrysalis - ผีเสื้อ จดหมาย และความตาย

"ห้องรับวิจารณ์นิยายไพ่ทาโรต์"

นิยายเรื่อง The Ecchymosed Sin - บาปห้อเลือด ชื่อเรื่อง จะเรียกว่าเป็นความคิดสร้างสรรค์ที่มันกระตุ้นความสงสัยของผมก็คงได้ คำว่า ห้อเลือด ทำให้ผมงงพอสมควร เพราะถ้าพูดถึงคำนี้ สิ่งที่ผมนึกถึงก็คงเป็นนิ้วเท้าตัวเองที่เคยเตะขอบประตูจนห้อเลือดเป็นสีม่วง ผมสงสัยในความหมายของมัน จนกระทั่งอ่านจบถึงจะเข้าใจ เรื่องย่อและข้อมูลเบื้องต้น เรื่องย่อดึงคว ... อ่านเพิ่มเติม

นิยายเรื่อง The Ecchymosed Sin - บาปห้อเลือด ชื่อเรื่อง จะเรียกว่าเป็นความคิดสร้างสรรค์ที่มันกระตุ้นความสงสัยของผมก็คงได้ คำว่า ห้อเลือด ทำให้ผมงงพอสมควร เพราะถ้าพูดถึงคำนี้ สิ่งที่ผมนึกถึงก็คงเป็นนิ้วเท้าตัวเองที่เคยเตะขอบประตูจนห้อเลือดเป็นสีม่วง ผมสงสัยในความหมายของมัน จนกระทั่งอ่านจบถึงจะเข้าใจ เรื่องย่อและข้อมูลเบื้องต้น เรื่องย่อดึงความสนใจได้ดีเลยครับ แถมยังจับเอาส่วนสำคัญของเรื่องมาเขียนได้อีกด้วย ข้อมูลเบื้องต้นก็ทำออกมาดี แต่จุดที่ทำให้ผมอยากอ่านเรื่องนี้มากขึ้นคือส่วนของการวิจารณ์ครับ เห็นผ่านมาหลายสำนักแล้วได้คำชมค่อนข้างดี ผมเป็นพวกชอบลองของ เลยอยากรู้ว่านิยายเรื่องนี้ มันจะแน่สักแค่ไหน การบรรยาย ลื่นไหลครับ อ่านได้เรื่อยๆ คำผิดไม่มีให้เห็น ภาษาดีทีเดียว แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับคนอ่านด้วย แต่โดยรวมแล้วถือว่าอ่านง่าย ไม่ใช้คำหรูหราอะไรมากมาย แต่แสดงภาพให้เห็นชัดเจนได้ดีทีเดียว ส่วนเรื่องของบทสนทนาก็ดีครับ บทพูดดูเป็นธรรมชาติ และค่อนข้างแยกคาแร็คเตอร์ของตัวละครออกมาได้ชัดเจน คาแร็คเตอร์ นี่เป็นจุดที่น่าสนใจมากของเรื่องนี้ พระเอกของเรื่องเป็นพวกที่มีความมืดแอบแฝงในใจ หรือที่ผมเรียกว่า พวกดาร์ค การสร้างตัวละครแบบนี้ยากกว่าการทำตัวละครแบบนิยายทั่วไป เพราะจำเป็นต้องใช้มิติมากกว่า พวกดาร์คจะมีความสับสนในตัวเองอยู่สูง การตัดสินใจบางอย่างไม่มีเหตุผล แต่ผู้เขียนก็ทำให้คนอ่านหลงเชื่อเหตุผลของเขาจนได้ ส่วนนางเอกก็มีปูมหลัง ซึ่งค่อยๆถูกดึงออกมาเรื่อยๆจนเรื่องนี้กลายเป็นนิยายที่เดาทางไม่ถูก บอกตามตรงว่าผมชอบฟาห์มาก ถึงเธอจะเกือบดาร์ค หรืออาจจะดาร์คก็ได้ แต่ก็มีเหตุผลหนักแน่นพอที่จะทำให้คนอ่านเชื่อได้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น แม้จะตกใจในการตัดสินใจบางครั้งของเธอ แต่สุดท้ายแล้วมันก็กลายเป็นความสงสารมากกว่า ส่วนตัวละครตัวอื่นของเรื่อง เช่น ครูโชค ท็อป หรือ ดาริน ล้วนก็มีความชัดเจนในตัวเอง อาจเพราะเรื่องนี้ตัวละครไม่เยอะ ทำให้ผมจำตัวละครได้หมดว่าใครเป็นใครบ้าง แต่นิยายเรื่องนี้ทำออกมาได้แปลกครับ แปลกสุดๆคือ ในบรรดาคนอ่านทั้งหมดนั้น ผมสังเกตดูแล้วไม่มีใครชอบพระเอกเลย ผมก็ไม่ชอบครับ ใครอ่านก็คงเข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีใครชอบ มันทำให้ผมคิดถึงตัวละคร คิวเบย์ ในเรื่องมาโดกะ น่ารักแต่ไม่น่าคบ โดยมากแล้ว การเขียนนิยายส่วนมากจะเจอเฉพาะความสัมพันธ์แบบที่เถรตรงไปเลย ใครรักใคร ใครเลิกกับใคร แต่ความสัมพันธ์ในเรื่องนี้ก้ำกึ่งเยอะ เรียกว่าถ้าไม่สมมติตัวเองเป็นตัวละครเหล่านั้นล่ะก็ รับรองว่าหลุดแน่ๆ นอกจากนี้ การแต่งนิยายที่มีปมซ่อนเร้นไว้เยอะ ทำให้ตัวละครแต่ละตัว เผชิญเหตุการณ์และรับรู้ข้อมูลต่างกัน ความคิดแตกแยกกันไปคนละทาง แต่ละคนมีจุดประสงค์ไม่เหมือนกันเลย ต้องคาดเดาความคิดของอีกฝ่าย แล้วมาวางแผนว่าตัวเองต้องทำยังไง อันนี้นับถือมากครับ พล็อตเรื่อง เป็นพล็อตที่แปลกมากครับ แต่ก็แปลกแบบที่น่าค้นหามากๆ เหมือนว่ามันจะเป็นเอกลักษณ์ของเรื่องนี้ไปแล้ว ที่ไม่มีอะไรธรรมดาเลย พล็อตเรื่องเองก็เหมือนจะไม่มีอะไรมาก แต่รายละเอียดทุกจุดมีความหมายทั้งนั้น แต่มันไม่ได้เป็นนิยายที่ต้องอาศัยทักษะเฉพาะทางอย่างนิยายนักสืบ ไม่ต้องมีข้อมูลอะไรมาก เพราะเล่นกับอารมณ์และความคิดของคนเป็นส่วนใหญ่ ภาพรวม ผมคิดว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ดีเรื่องหนึ่ง เห็นได้ชัดความผู้แต่งตั้งใจกับมัน (รีไรท์เจ็ดรอบใช่มั้ยครับ) จริงๆแล้วผมรู้สึกไม่ดีอยู่เหมือนกันที่คำวิจารณ์นี้ไม่ได้ช่วยปรับปรุงงานอะไรเลย เพราะรู้สึกว่ามันโอเคอยู่แล้ว แต่นี่มันก็เป็นมุมมองของผมคนเดียว ผมอ่านแล้วสนุก ไม่มีอะไรขัดอกขัดใจเลยแม้แต่น้อย แต่กับคนอื่นอาจจะไม่ใช่ก็ได้นะครับ ปล. ผมคิดว่าจะมอบไพ่ทาโรต์ให้ท่านหนึ่งใบ ลองเดาดีมั้ยครับว่าจะได้ใบไหน   อ่านน้อยลง