[SF-HSJ] เธอเป็นแฟนฉันนะ [Keito x Ryutaro]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นักแสดงหลัก


 

โอคาโมโตะ เคย์โตะ




 
โมริโมโตะ ริวทาโร่ 

อยากลองทำอะไรที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน 

อยากลองแต่งฟิคเกรียนๆ บ้าง กร๊ากกกก

อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะออกมาเป็นแบบไหน ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ เขียนกันสดๆ ไม่มีพล็อตใดๆ
((จริงๆ ก็แอบมีพล็อตแหละ แต่มันไม่เหมือนเลยซ้ากนิด ^^"))

ก็ออกมาเป็นเช่นนี้แล เกรียนได้แค่นี้แหละ  555+ 

 

เนื้อเรื่อง

 "ตอนนี้เราเป็นแฟนกันเล้วนะ"

"อื้ม"

"จากนี้ไป นายต้องมองฉันคนเดียวนะ"

"อื้ม"

"สายตาของนายเป็นของฉันแล้วนะ"

"อื้ม"

"ตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนั้นด้วย นี่ๆๆๆๆ แล้วก็นี่ด้วย ทุกอย่างเป็นของฉันคนเดียวนะ" มือเรียวยาว เริ่มชี้ไปตามใบหน้าไล่ลงมาที่คอ แขน ข้อมือ แล้วก็เริ่มชี้ไปทั่วทั้งตัวของร่างบางตรงหน้าเพื่อบ่งบอกความเป็นเจ้าของ

"...." ร่างบางได้แต่ยืนก้มหน้านิ่งด้วยความเขิน แต่ภายในใจกลับคิดไปไกลถึงไหนแล้วก็ไม่รู้

"ว่าไง ตอบมาสิ"

"ก...ก็ได้ แต่ว่ามันยังไม่ถึงเวลานะ"

"หมายความว่าไง"

"ฉันสัญญาว่าทั้งหมดในตัวฉันจะเป็นของนาย แต่นายต้องรอให้ฉันพร้อมก่อน นายจะรับปากมั้ย" 

"โธ่...เด็กน้อย นายคิดไปถึงไหนเนี่ย ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย ฮ่าๆๆ" ร่างสูงคว้าร่างบางเข้ามากอดเมื่อได้ยินคำพูดน่ารักๆ ที่ร่างบางเอ่ยขึ้น 'โถ่เด็กน้อย นายคิดไปไกลกว่าฉันซะอีกนะเนี่ย'

"...." แต่เด็กน้อยยังคงนิ่งรอคำตอบจากสูงอยู่

"ก็ได้ฉันสัญญา สบายใจแล้วใช่มั้ย ไปกันเถอะ" ร่างสูงตบปากรับคำเรียบร้อย ทั้งที่ในใจเค้า่ก็อยากคิดอยู่หรอกนะ แต่ว่าเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยของเค้ายังไม่ประสาเรื่องนี้นัก เค้าเองก็จะคอยหักห้ามใจไว้ละกัน 

"อื้ม" ร่างบางรับคำด้วยความเขินเสียงหัวใจเต้นรัวกลัวว่าคนข้าง จะได้ยินไปด้วย ไม่น่าเชื่อว่ามันจะลงเอยแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เค้ายังเป็นกังวลแทบตาย

......................................

...................

.........

โอท์ส ผมโอคาโมโตะ เคย์โตะครับ วันนี้ผมดีใจเป็นเป็นบ้าเลย ก็เด็กน้อยที่ผมแอบชอบน่ะ จู่ๆ ก็มาสารภาพรักตัดหน้าผมซะนี่ ทั้งที่กำลังพยายามรวบรวมความกล้าอยู่แท้ๆ แม้จะใช้เวลานานไปหน่อยก็เหอะ ฮ่าๆๆ

 น้องเค้าน่ารักนะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอน่ะผมก็บอกกับตัวเองมาตลอดว่า คนนี้แหละที่จะได้หัวใจผมไป แล้วผมก็ต้องได้หัวใจเค้ามาด้วยเหมือนกัน เรียกว่าเป็นความประทับใจแรกพบก็ได้มั้ง

วันแรกที่ผมเจอเด็กคนนี้ เด็กน้อยน่ารักตากลมโตใสแป๋ว เค้ากำลังหิ้วของพรุงพรังเต็ม 2 มือ คิดว่าคงจะไปซื้อของซุปเปอร์แถวนั้นมาล่ะครับ แต่จู่ๆ ก็มีลุงแก่ๆ คนนึงทำท่าเหมือนจะเป็นลม น้องเค้าก็วิ่งเค้าไปประคองคุณลุงคนนั้นไว้ แล้วบอกว่าจะพาไปส่งที่บ้านด้วยล่ะ น่ารักมั้ยล่ะครับ ทั้งๆ ที่มือ 2 ข้างของตัวเองเต็มไปด้วยข้าวของมากมายขนาดนั้น ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงจะรีบกลับบ้านให้มันเสร็จๆ ไป แต่น้องเค้ากลับยอมเสียสละ เดินไปส่งคุณลุงคนนั้นอีก น่ารักแบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีกล่ะครับ

แต่น้องเค้าจะรู้ตัวมั้ยนะ ว่าเค้าได้ขโมยหัวใจของผมไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ

พอผมเริ่มสืบเรื่องราวของน้องก็รู้ว่าเราเรียนที่เดียวกันด้วยล่ะ แต่ทำไมก่อนหน้านี้ผมไม่เคยสังเกตเลยนะ คงเป็นเพราะน้องเค้าอยู่เพิ่งปี 1 ผมน่ะอยู่ปี 3 แล้ว เลยไม่ค่อยได้เจอกันสินะ

แต่ไม่ต้องห่วง หลังจากผมสืบประวัติมาแล้ว ทั้งตารางเรียนตารางชีวิตประจำวัน ฮ่าๆๆ ผมก็เริ่มแผนการของผม โดยการทำให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในชีวิตประจำวันของน้องเค้าให้มากที่สุด ถึงจะไม่รู้จักกัน แต่ถ้าทำให้เห็นหน้ากันทุกวัน สักวันนึง น้องเค้าก็คงจำผมได้เองแหละครับ

แล้วมันก็เป็นอย่างงั้นจริงๆ หลังจากที่ผมดำเนินแผนการมาได้เกือบๆ 3 เดือน จากที่เราไม่เคยคุยกันเลย จู่ๆ วันนี้น้องเค้าก็เข้ามาสารภาพรักกับผมล่ะ ทำเอาผมงี้อึ้งเลยไป ไม่คิดว่าแค่ไปทำตัวเท่ๆ ให้น้องเค้าเห็นไม่กี่ครั้ง ((ไม่นับที่เดินหล่อโฉบไปผ่านมานะ)) จะทำให้น้องเค้าหลงรักผมได้ อิอิ ดีใจจัง ตั้งแต่วันนี้ไป ผมมีแฟนแล้วครับ อ้อ ลืมบอกไป แฟนที่น่ารักของผมชื่อ โมริโมโตะ ริวทาโร่ครับ ^^

...........................

...............

........

"ริวจัง วันนี้ฉันจะไปซื้อเค้กให้รุ่นพี่ทาคาคิ แต่ฉันเลือกไม่ถูกอ่ะ ริวจังไปช่วยฉันเลือกหน่อยได้มั้ย" เสียงเจื้อยแจ้วมาพร้อมหน้าสดใสของเพื่อนร่วมห้องอย่างจิเน็น ยูริเข้ามาร้องขอความช่วยเหลือ

"แน่ะ ซื้อเค้กใ้ห้ด้วย หวานกันจังน๊า... เนื่องในโอกาสไรเหรอ" ร่างบางไม่ตอบแต่หันไปหยอกเบาๆ แทนเมื่อเห็นท่าทีเพื่อเริ่มเขินแก้มแดงขึ้นมา

"บ้าน่า ไม่มีอะไรหรอก แค่วันก่อนรุ่นพี่พาฉันไปเลี้ยงไอติมน่ะ เลยอยากซื้อเค้กตอบแทนเค้าสักหน่อย" ยูริรีบแก้ตัว พลางรีบหันหน้าไปทางอื่นกลัวว่าเพื่อนจะจับได้ว่าจริงๆ แล้วเหตุผลมันมากกว่านั้นน่ะ

"ฮ่าๆ ไม่เห็นจะต้องเขินเลย อื้ม ไปก็ได้ แต่เดี๋ยวฉันไปบอกเคโตะคุงก่อนนะ"

"ขอบใจน๊า"

ทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าโรงเรียนก็เห็นว่าร่างสูงยืนพิงอยู่กับประตูโรงเรียนมารออยู่ก่อนแล้ว แล้วยังมีท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อยที่เห็นว่าทั้งคู่เดินมาด้วยกัน

"เคโตะคุง" 

"สวัสดีครับรุ่นพี่"

ร่างสูงไม่ตอบรับคำทักทายจากรุ่นน้องแต่กลับส่งสายตาแปลกๆ มาแทน

"เคโตะคุง ขอโทษนะ วันนี้ฉันไปด้วยไม่ได้นะ ฉันต้องไปช่วยยูริซื้อของน่ะ"

"...." ร่างสูงยังคงนิ่ง และไม่มีคำพูดใดๆ หลุดมาจากปากเลยแม้แต่คำเดียว

"เคโตะคุง อย่าเงียบสิ ฉันขอโทษจริงๆ ไว้พรุ่งนี้ค่อยกลับด้วยกันนะ ฉันสัญญา" ริวทาโร่โค้งเบาๆ พร้อมกับยิ้มหวานๆ หวังว่าคงพอจะต้านทานใบหน้าที่คิ้วกำลังขมวดหน้าขึ้นสีอยู่ตรงนั้น

"แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ" ไม่รอให้ร่างสูงได้ตอบ เพราะเท่าที่ดูสถานการณ์แล้ว เค้าคงจะนิ่งอย่างนั้นไปอีกนาน จึงต้องเป็นฝ่ายปลีกตัวออกไปเอง พร้อมกับคว้าข้อมือยูริให้รีบเดินออกไปด้วยกัน

ร่างสูงที่ยืนนิ่งเงียบอยู่นานได้แต่มองเด็กน้อย 2 คนที่กำลังจูงมือกันเดินออกประตูโรงเรียนไป สายตาคู่นี้ยังคงจ้องมองแผ่นหลังที่ค่อยๆ เดินห่างออกไป และแน่นอนว่า มือคู่นั้นที่กำลังประสานกันอยู่

"เด็กน้อย ฉันบอกแล้วใช่มั้ย ว่าทุกอย่างในตัวนายน่ะ เป็นของฉันคนเดียว" 

..............................

.....................

.............

  วันนี้เด็กน้อยของผมทำผมโกรธมากเลยรู้มั้ย มีอย่างที่ไหนไม่กลับพร้อมผมไม่ว่านะ แต่จับมือคนอื่นต่อหน้าผมนี่สิ ผมยอมไม่ได้จริงๆ ทั้งๆ ที่ผมก็เคยบอกไปแล้วว่าทุกอย่างในตัวเค้าเป็นของผม แต่เค้าก็ยังทำแบบนี้อีก วันนี้เด็กน้อยไม่น่ารักเลยรู้มั้ย 

........................... 

..............

......

หลังจากที่เลือกเค้กกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ท่าทางของยูริหน้าบานยิ้มหวานจนตาแทบปิด ไม่รู้ว่าเดินกลับบ้านจะมองเห็นถนนมั้ยนั่น ทางด้านยริวทาโร่เองก็เดินเรื่อยเปื่อยกลับบ้านพลางนึกถึงใบหน้าโกรธจัดของเคโตะเมื่อตอนเย็นแล้ว พรุ่งนี้คงต้องไปขอโทษสักหน่อย 

ตึก ตึก ตึก

ตึก ตึก ตึก

ขณะที่เดินผ่านสวนสาธารณะ ก็มีเสียงฝีเท้าอีกคู่นึงเดินตามหลังมา เมื่อรู้ตัวเด็กน้อยก็รีบเร่งฝีเท้าขึ้น กลางค่ำกลางคืนแบบนี้ มันน่ากลัวนะ

"โอ้ย!!" หลังจากเพิ่งออกวิ่งได้สามก้าว ก็โดนบุคคลปริศนาวิ่งมาคว้าตัวไว้จากด้านหลังแล้วเวี่ยงไปชนกับต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะ พร้อมกับใช้มือสองข้างล็อคปิดทางหนีราวกับจะขังร่างเล็กไว้กับต้นไม้

"เคโตะคุง..."น้ำเสียงสั่นเคือจากอารหวาดกลัวเอ่ยอย่างแผ่วเบา เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

"ริว วันนี้ทำไมนายทำแบบนั้น" ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ถาม เจ้าตัวก็เปิดประเด็นขึ้นก่อน

"ทำ...ทำอะไร" เด็กน้อยยังคงไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าถาม เค้าไม่รู้ว่าเค้าทำอะไรผิด แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ ร่างสูงกำลังโกรธจัดจนใบหน้าแดงก่ำ

"นายไปกับคนอื่นฉันไม่ว่า แต่ทำไมนายต้องจับมือกันแบบนั้นด้วย ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าทุกอย่างนายตัวนายเป็นของฉัน"

"แต่ ฉันกับยูริเป็นเพื่อนกันนะ แล้วอีกอย่างยูริน่ะก็มีคนที่ชอบแล้วด้วย นายจะโกรธทำไม"

"ก็ฉันบอกแล้วไงว่านายเป็นของฉัน!!"

"ยังไม่ใช่สักหน่อย ฉันก็จำได้ว่าฉันบอกนายไปแล้วเหมือนกันว่าให้นายรอจนกว่าฉันจะพร้อมไม่ใช่เหรอ!!" ร่างบางไม่ยอมให้ถูกตะคอกอยู่ฝ่ายเดียว 

"งั้นถ้าฉันจะทำให้ทุกอย่างมันเป็นของฉันตอนนี้ล่ะ" ร่างสูงแสยะยิ้ม พร้อมกับรวบแขน 2 ข้างของเด็กน้อยตรงหน้าขึ้นติดกับต้นไม้เพื่อไม่ให้ขัดขืน

"นายจะทำอะไรน่ะ หยุดนะ ฉันบอกแล้วไง อุ๊บ!!" ไม่รอให้พูดจบร่างสูงจัดการปิดปากและดูดกลืนคำพูดทั้งหมดไว้ด้วยปากของเค้าเอง ริมฝีปากถูดบดขยี้อย่างหนักหน่วง ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ แล้วน้ำใสๆ ก็เริ่มปริ่มที่ดวงตากลมโต จากนั้นก็ค่อยๆ ร่วงผล็อยลงมา

"ปล่อยนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!" เมื่อปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระก็เริ่มเหวี่ยงด้วยความโกรธจัด ตอนนี้บอกตรงๆ ว่าทั้ง โกรธ และทั้งกลัว ผู้ชายคนนี้ คนที่เค้ารัก ทำไมถึงได้ทำร้ายเค้าแบบนี้ ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆ 

ร่างสูงยังไม่ยอมหยุด เมื่อถอนจูบออกมาก็เลื่อนไปตามซอกคอขาวเนียน ขบเม้มไปทั่ว จากซอกคอ เลื่อนลงมาถึงแผงออก จนเนื้อขาวๆ เกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่ตอนนี้เค้าปล่อยมือน้อยๆ ให้เป็นอิสระ แล้วเลื่อนมือข้างนึงของตัวเองมาโอบเอวบางๆ ไว้ อีกข้างนึงก็จัดการกระชากเสื้อจนกระดุมหลายเม็ดหลุดกระเด็นไปคนละทาง

ร่างบางตัวสั่นเทา น้ำตายังไหลรินมาเรื่อยๆ มือทั้งสองข้างพยายามผลักไสร่างสูงแต่ก็ไม่เป็นผล มือที่ดันแผ่นอกหน้าทั้งทุบทั้งผลักทั้งจิก จนแอบมีเลือดไหลซึมให้เห็นเล็กน้อย แต่ความเจ็บไม่ได้ทำให้ร่างสูงหยุดการกระทำนั้นได้เลย

ตอนนี้ร่างบางกำลังเจ็บปวด เจ็บทั้งตัวที่ถูกบีบรัดแน่น จนแทบหายใจไม่ออก เจ็บที่คอ ที่กำลังเหมือนถูกกัดเบาๆ จนแสบไปหมด เรี่ยวแรงในร่างกายหมดไปกับการพยามพลักไสร่างสูงออกไป

"เคโตะ!!! ฉันบอกให้หยุดได้ยินมั้ย"

"....."

"นายไม่รักฉันแล้วเหรอ ไหนนายเคยสัญญากับฉันแล้วไง นายไม่เชื่อใจฉันเหรอ ฮึก..ฮึก..ฮือ..." ร่างบางไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกทำลายไปหมดแล้ว แต่คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงหยุดแล้วหันมาสบตากับร่างบางที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย

"ริว..." ภาพที่เห็นทำให้ร่างสูงรู้สึกหน้าชาราวกับถูกตบหน้าแรงๆ ซ้ำๆ นี่เขาทำอะไรลงไป ทำร้ายเด็กน้อยของเค้าได้ขนาดนี้เลยเหรอ เมื่อรู้สึกตัวร่างสูงก็รีบโอบกอดเด็กน้อยของเขาพลางลูบหัวเบาๆ

"ริวจัง ฉันขอโทษ.... ฉันโทษนะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว"

"....."

"ก็นายทำให้ฉันโกรธเองนี่นา"

"ยังจะพูดอีก" ร่างบางหันขวบทำตาเขียวปั๊ด ทั้งที่ใบหน้ายังมีคราบน้ำตาอยู่

"ไม่เอาแล้ว ไม่ร้องแล้วนะคนดี ฉันขอโทษ ฉันไม่ทำอีกแล้ว ฉันสัญญา" ร่างสูงละมือข้างนึงออกจากร่างบางแล้วเอื้อมมาเช็ดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มใสอย่างเบามือ

"เคโตะคุง ฉันกลัวนะ กลัวที่เห็นนายเป็นแบบนี้ ฮึก..." ร่างบางเลื่อนมือขึ้นมาโอบกอดคนตรงหน้าบ่งบอกว่าเค้าต้องการความอบอุ่นจากคนรัก

ร่างบางยังคงสะอื้นเบาๆ อยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง ได้แต่คิดในใจว่าเค้าคงเลือกคนไม่ผิดนะ

"กลับกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" 

"อื้ม" ร่างบางจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่แล้วเดินกลับบ้านอย่างว่าง่ายโดยมีร่างสูงเดินโอบไหล่อยู่ข้างๆ

ทั้งสองเดินมาเงียบๆ จนถึงหน้าบ้านของริวทาโร่ เด็กน้อยจึงขอตัวเข้าบ้าน

"ฉันเข้าบ้านล่ะนะ"

"อื้ม เดี๋ยวฉันโทรหานะ"

ร่างบางพยักหน้ารับพร้อมกับเปิดประตูเข้าบ้าน ร่างสูงยืนรอจนกว่าจะแน่ใจว่าเด็กน้อยของเค้าจะเข้าบ้านจึงหันหลังเดินกลับบ้านตัวเองบ้าง แต่เดินกลับมาได้ไม่กี่ก้าวเสียงใสๆ ก็เรียกให้เค้าต้องหันกลับไป

"เคโตะคุง!!" ร่างบางวิ่งออกมาจากบ้าน ในมือมีกล่องเล็กๆ น่ารักๆ ที่ถือมาอย่างทนุถนอม

"อะไรเหรอ??"

"อ่ะ นี่ ฉันให้ จริงๆ ตั้งใจว่าจะเอาไปให้พรุ่งนี้ แต่ลองมาคิดดูแล้วฉันให้ตอนนี้ดีกว่า" ร่างบางยิ้มเขินๆ ก่อนส่งกล่องเล็กๆ ให้

"อะำไรเหรอ" ร่างสูงรับกล่องมาแต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้

"เปิดดูสิ ไปล่ะ" ร่างบางบอกอย่างเขินๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไป

"มีลับลมคมในนะเรา" ร่างสูงบนกับตัวเองก่อนจะเปิดกล่องเล็กๆ ใบนั้น

เมื่อเปิดกล่องใบนั้นออกก็พบว่า ข้างในมีเค้กชิ้นเล็ก แต่น่ารักมาก ข้างๆ มีข้อความเขียนไว้ด้วย

'ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้กลับบ้านด้วยกันน่ะ' จากนั้นก็ปรากฎรอยยิ้มบนใบหน้าของเคโตะ

"โถ่เด็กน้อย ทำไมนายไม่ให้ฉันตั้งแต่แรก ฉันจะได้ไม่ต้องทำร้ายนายถึงขนาดนี้" ร่างสูงบ่นกับตัวเองเค้าเองก็รู้สึกผิดไม่น้อย นี่เด็กน้อยของเค้าแคร์ความรู้สึกเค้าถึงขนาดนี้เลยเหรอ มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เค้าทำลงไป

แต่อีกใจนึงก็รู้สึกดี วันพรุ่งนี้คงไม่มีใครมายุ่งกับเด็กน้อยของเค้าอีกแล้ว เพราะคิสมาร์กที่เค้าฝากไว้ เต็มซอกคอขาวเนียนลามไปจนถึงแผงอกนั่น คงจะทำให้ใครๆ ได้รู้ว่า ว่าเด็กน้อยของเค้ามีเจ้าของแล้วนะ

ร่างสูงยิ้มมุมปากเล็กน้อย จ้องมองไปยังหน้าต่างบานเล็กๆ ในบ้านก่อนจะเดินจากไป พร้อมกับเสียงโวยวายของเด็กน้อยที่ท่าทางเพิ่งจะเห็นสภาพตัวเองในกระจก

"แว๊กกกกกกกกกกกกกก นี่มันรอยอะไรกันเนี่ย เคโตะ!!!!!!!!"