.....เรื่อง ขำขำ ที่ร้านป้าใหญ่ (ข้างๆ ABAC)......

เนื้อเรื่อง

คือเรื่องนี้นะฮะมันนานแล้วล่ะสมัยที่ผมเรียนอยู่ที่นั่น เป็นตอนกลางวันระหว่างรอเรียนวิชา ต่อไปผมกับเพื่อนก็ได้ไปทานอาหารกันที่ร้านป้าใหญ่เป็นร้านขายข้าวแกงอยู่ตรงข้างๆ ABAC เวลากลางวันเนี่ยร้านแกคนจะเยอะมาก มุงกันเต็มตู้เลยฮะเพื่อจะสั่งอาหาร ผมก็มองหากับข้าว ที่คุ้นเคย มองๆไปในถาดอาหารต่างๆก็น่ากินครับ ผมก็เตรียมเลือกอาหารไว้ในใจแล้วล่ะ เล็ง ไข่พะโล้ กับ หมูทอดไว้ผมก็รอคิวจนกว่าแกจะถามว่าจะเอาอะไร ไข่พะโล้เนี่ยเป็นอาหารที่ Pop มากเห็นกี่คนกี่คน ก็สั่งไข่พะโล้เป็นส่วนใหญ่ และแล้วก็ถึงคิวผม ผมก็กำลังจะสั่งไข่พะโล้ กะ หมูทอด บังเอิ๊ญ บังเอิญ เหลือบไปเห็นสิ่งแปลกปลอมในถาดไข่พะโล้ ผมก็ทบทวนความทรงจำทั้งหมดเท่าที่มี อยู่เกี่ยวกับส่วนประกอบอันพึงจะมีในไข่พะโล้ ซึ่งควรจะประกอบไปด้วย ไข่พะโล้ (ทรงรีสีน้ำตาล) เต้าหู้ (ทรงสี่เหลี่ยมบวมๆสีน้ำตาล) หมูสามชั้น (ทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีน้ำตาลมีแถบสีครีมตรงกลาง) แต่สิ่งที่เห็นลักษณะเหมือนกุ้งคือมีหลายๆขาแต่นับได้หก มีหนวดชี้เป็นรูปตัววี ตอนแรกนึกว่ากุ้งดูไป ดูมาที่แท้คือ อดีตแมลงสาบ ตอนนี้ ดำรงตำแหน่งแมลงสาบพะโล้ไปเรียบร้อยแล้ว สิ่งดีงาม..ความ ทรงจำที่ดี ...ความหลัง...ที่เคยมีให้กับผองเผ่าเหล่าไข่พะโล้ ได้สูญสิ้นในพริบตา สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้ คือทำใจให้เข้มแข็งและต้องพยายามบอกแกให้ทราบโดยคนอื่นไม่รู้ ผมพยายามเดินไปข้างหลังตู้เพื่อ จะกระซิบแกให้ช้อนแมลงสาบออกไป แต่แกเห็นผมพยายามจะเข้าใกล้แก แกก็บอกว่า \"หนูเอาอะไรจ๊ะ\" โดยแกพยายามไม่ให้ผมเข้าใกล้แก ผมก็เลยต้องอยู่หน้าตู้และพยายามทำมือส่งซิกแนลให้ช้อนแมลงสาป ออกไป แกดูเหมือนจะไม่เข้าใจ เพราะใน Algorithm ของแกจะกำหนดไว้แค่ถ้ามีคนมายืนอยู่หน้าตู้แล้ว ชี้ไปที่อาหารจะหมายถึงสั่งอาหารนั้น แกก็ตักไข่พะโล้ราดข้าวแล้วถามผมว่าเอาอะไรอีก ผมก็บอกว่า ไม่ใช่ๆ แล้วก็ชี้ไปที่ไข่พะโล้ (จริงๆ แล้วชี้ไปที่แมลงสาปพะโล้) แล้วพยายามทำปากว่าแมลงสาปๆ โดย ไม่เปล่งเสียงออกไปเพราะกลัวฝูงชนแตกตื่น แกก็งงฮะ บอกว่าไม่ใช่ไข่พะโล้แต่ชี้ไปที่ไข่พะโล้แถมทำหน้า แปลกๆอีก แกก็ชักโมโหก็ถามผมดังๆว่า \"หนู! จะกินอะไรก็บอกป้าซิจ๊ะ พูดดังๆซิ ป้าไม่ค่อยได้ยิน\" ผมไม่มีทางเลือกแล้วล่ะครับ สถานการณ์มันบีบบังคับให้ผมต้องทำอย่างนั้น ผมเลยพูดด้วยน้ำเสียงชัดเจน หนักแน่นกังวาล \"ป้าครับมีแมลงสาปนอนตายอยู่ในไข่พะโล้\" เหมือนโลกหยุดหมุน กาลเวลาหยุดนิ่ง นักศึกษาทุกคนในร้านเงียบหมด ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหว (หลายคนถือช้อนค้างแต่ไม่เข้าปาก) ทุกคนอึ้งครับ!!! ป้าใหญ่เหงื่อแตกพลั่กม่านตาขยาย มองไปที่ถาดไข่พะโล้ พร้อมสายตาทุกคู่ที่อยู่หน้า ตู้ ป้าใหญ่บรรจงช้อนเจ้าแมลงสาปพะโล้ออกไปทิ้ง เสร็จแล้วก็กลับสู่ Default mode แสดงสีหน้าเหมือน ไม่มีอะไร ที่กลุ่มผู้มุงสั่งอาหารเริ่มสลายโต๋ นศ.หลายคนรวบช้อน นศ.หลายคนวิ่งไปหลังร้าน สงสารก็ แต่น้องผู้หญิงคนนึงซึ่งสั่งข้าวไข่พะโล้แล้วกัดเต้าหู้ไปครึ่งคำเป็นเต้าหู้ฉ่ำน้ำพะโล้ แกคงอินมากเลยกับ น้ำพะโล้ที่มีแมลงสาปนอนตายอยู่ ถึงกับร้องไห้เลยครับ ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่ได้ไปกินร้านป้าใหญ่อีกเลย ครับ กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย