[GOT7] Flower Man หวานใจนายเนื้อหอม [MarkBam]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

อัพเดท 27/10/57 จบแล้ว

เนื้อเรื่อง

 

 

 

 

 

ถ้าในโลกนี้มีมนุษย์ดอกไม้

 

 

แบมแบม คงเป็นดอกไม้อะไรซักอย่างแน่ ๆ

 

 

 

“ กรี๊ดดดด !!!!! ”

 

“ดูสิ!!! นั่นพี่แบมแบมนิ ”

 

“ น้องแบมผมรักคุณ!!!! ”

 

“ แบมแบมน่ารักที่สุดเลย ”

 

“ นี่รู้มั้ยที่ฉันเข้าโรงเรียนนี้ก็เพราะพี่แบมแบม ”

 

“ นายแน่ใจเหรอว่านั่นผู้ชายอ่ะ ”

 

 

ทุก ๆ เช้า และทุกชั่วโมง จะมีเสียงร้องกรี๊ดกร๊าก และเสียงอึกทึกคึกโครม เมื่อมีเขาคนนี้เดินผ่าน แบมแบม  ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายเป็นต้องหันมามองกันเป็นตาเดียว เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะแบมแบมคนนี้น่ารักและเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ สาวๆ น่ะสิไม่ว่าจะมองมุมไหน ตรงไหนก็น่ารักไปหมด และยังมีดวงตากลมโตสุกสกาวราวกับตากวาง สองแก้มเนียนใสสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากบางเล็กจิ้มลิ้มได้รูป รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม และที่สำคัญกลิ่นกายที่หอมหวนรัญจวนใจ

 

อา...... ทำไมผมถึงได้จินตนาการได้ถึงเพียงนี้...


ใช่แล้ว!!! พวกคุณฟังไม่ผิดหรอก ผมจินตนาการถึงแบมแบมขึ้นมา เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่าผมสายตาสั้นตั้งแต่ยังเด็กน่ะสิ จะให้ใส่แว่นตารึก็ปวดตา ใส่คอนแท็ครึก็เคืองตา ผมก็เลยปล่อยไว้อย่างนั้น แต่มันก็ไม่ร้ายแรงมากนักหรอก

แค่แยกหน้าเพื่อนไม่ค่อยออกเอง........

 

 

“เฮ้ย ไอ้มาร์ค เมื่อกี้นายเห็นน้องแบมรึป่าว ”

 

“น่ารักโคตรอ่ะ อยากได้มาเป็นแฟน ”

 

“ส่วนฉันนะ แค่ได้เห็นครั้งแรกก็หลงแล้ว”

 

 

น่ารักจริงๆ เหรอ อ๊ากกกกก อยากเห็นหน้าชัดๆ....

 

 

 

“ อืม เห็น ” ร่างสูงละหน้าจากหนังสือที่อ่าน แล้วมองเพื่อนด้วยสีนิ่งสนิท

 

“ เฮ้ย!!! ตอบได้แค่ อืม เองเหรอว่ะ ”

 

 

มาร์คไม่ตอบได้แต่ส่งรอยยิ้มให้เพื่อนรัก แล้วหันไปให้ความสนใจกับหนังสือตรงหน้าต่อ

 

 

“หมั่นไส้ว่ะ ปล่อยให้มันสนใจหนังสือไปนั่นแหล่ะ ไปเถอะ”

 

 

 

 

พักกลางวัน

 

 

“เฮ้ย!!! มาร์คไปไหนว่ะ”

 

“เรือนเพาะชำน่ะ”

 

“ไม่ไปดูน้องแบมแบมเหรอว่ะ แหล่งข่าววงในบอกมาว่าน้องจะผ่านมาทางนี้นะเว้ย”

 

 

 

ห่ะ จริงดิ อยากไปๆ แต่...

 

 

 

“...ไม่ดีกว่าว่ะ พอดีวันนี้เวรรดน้ำต้นไม้ ”

 

“เออๆ ตามใจ ”

 

 

 

ณ เรือนเพาะชำ 

 

 

เฮ้ออออออ ทำไมผมต้องมาสายตาสั้นขนาดนี้ด้วยนะ 

 

 

"อยากเห็นหน้าแบมแบมจัง" ชายหนุ่มได้แต่พึมพำกับตนเอง พร้อมกับรดน้ำต้นไม้ไปด้วย 
 

 

 

กึก

 

 

เสียงอะไร.....

 

 

"ใคร นั่นแจบอมเหรอ?" 

 

 

กึก กึก

 

 

"ผมถามว่าใคร!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นเละแน่!!" ร่างสูงจับสายยางไว้แน่น เตรียมฉีดน้ำใส่เต็มที่ ถึงตาผมจะไม่ดี แต่ผมก็สู้คนนะเอาดิ ถามว่ากลัวไหมตอบเลยว่า มาก
 

 

"อย่าครับ!! อย่าเพิ่งฉีดน้ำใส่ผม" 

 

 

เสียงของชายคนนั้นค่อยๆ โพล่ออกมาจากพุ่มไม้ ผมวางสายยางลง และพยายามเพ่งดูว่าเป็นใคร แต่ยังไม่ทันเห็นดี ชายคนนั้นตรงดิ่งมาหาผม พร้อมกับเอามือมาปิดปากผมไว้!!

 

 

"ขอโทษนะครับ แต่ช่วยอยู่เงียบๆ แปบนึง"

 

 

หื้ม? กลิ่นอะไร หอมมาก เหมือนกลิ่นดอกไม้ มาจากไหนกัน 

 

 

"ไปไหนแล้ว"

 

"นั่นสิหายไปไหนนะ เร็วชะมัด"

 

"อยู่ทางนู้นรึเปล่า"

 

"เฮ้ย ไปดูกัน!!!!"

 

 

"เฮ้อออออ ไปซักที" 
 

 

หลังจากที่เสียงอึกทึกด้านนอกเงียบหายไป ตอนนี้เหลือเพียงเราสองคนในสภาพที่ เออ คนตัวหอมนั่งคร่อมผมอยู่ ให้ตายเถอะ!! น้องแบมครับ!! พี่ขอโทษที่แอบนอกใจไป 5 วิ โทษกลิ่นตัวผู้ชายคนนั้นเลย ทำให้พี่หลงใหลจนเผลอใจ

 

 

"เออ ผมว่า นายลุกขึ้นก่อนไหม" ลุกเถอะก่อนที่ผมจะทนไม่ไหว
 

 

"อ๊ะ ขอโทษครับ เมื่อยแย่เลย แหะๆ" 
 

 

"ว่าแต่นายหนีอะไรมาเหรอ" หนีหนี้รึเปล่า? แล้วผมจะงานเข้าไหมล่ะเนี่ย
 

 

"ก็พวกเขาชอบมาวุ่นวายกับผมอ่ะ" คนตัวบางยู่หน้าอย่างกับเด็กน้อยไม่พอใจเมื่อโดนขัดใจ น่ารักดีแฮะ 
 

 

"นี่พี่อยู่ปี 3 เหรอ" คนตัวหอมเอ่ยถามผม 
 

 

"ใช่ ผมชื่อมาร์ค แล้วเราล่ะ" 
 

 

"ผมชื่อแบมครับ อยู่ปี 2" เด็กน้อยตัวบางตอบแล้วส่งยิ้มมาให้ผม ว่าแต่ชื่อเหมือนน้องแบมแบมเลย ใช่ คนเดียวกันรึเปล่านะ
 

 

"ทำไมพี่มาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ" ความสงสัยของผมต้องหยุดลง เพราะเจ้าเนื้อหอมดันทะลึ่งชิงถามผมก่อน 
 

 

"พอดีผมมีเวรรดน้ำต้นไม้วันนี้" แต่จริงๆแล้ว มีตารางเวลาก็เหมือนไม่มี เพราะทุกคนโยนหน้าที่อันทรงเกียรติ์นี้ให้ผมคนเดียว ด้วยเหตุผลที่ว่า จะไปตามแบมแบม 
 

 

"ที่นี่ดูเงียบสงบดีจัง" ร่างบางสูดลมหายใจเข้าและออกอย่างช้าๆ ราวกับว่าพยายามซึมซับความสดชื่นนี้ไว้นานๆ 
 

 

"แบมมาที่นี่อีกได้ไหมครับ พี่มาร์ค" พูดจบคนตัวบางก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมกับทำสีหน้าออดอ้อนสุดชีวิต ถ้าใกล้กว่านี้อีกนิด ผมคงเห็นสีหน้าที่ชัดเจนมากกว่านี้แน่ๆ แต่ชัดเจนที่สุดตอนนี้คือ กลิ่นกายหอมหวานที่พัดผ่านจากซอกคอขาว ไม่เอามาร์คต้วน อย่านอกใจน้องแบม ถึงแม้คนตัวหอมจะชื่อเหมือนกันก็ตาม 

 

"ดะ ได้สิ ตามสบายเลย"

 

 

"งั้นพรุ่งนี้แบมมาอีกนะ แต่ตอนนี้ ง่วงจัง ขอนอนหน่อยนะครับ" ไม่รอช้าคนตัวบางทิ้งตัวนอนหนุนตักผม เฮ้ย ผมไม่ใช่ที่นอนนะ เด็กบ้านี่!! แล้วก็ได้แต่บ่นในใจ เมื่อเห็นอีกคนหลับสบาย จึงได้แต่ปล่อยให้เลยตามเลย 

 

 

2 อาทิตย์ต่อมา

 

 

"พี่มาร์ค ดูนี่สิ!!! หนอนล่ะ หนอนนน" 
 

 

"เฮ้ย ไปจับมาทำไม ปล่อยมันไป๊" ให้ตายเถอะ เด็กคนนี้ซนชะมัด แม้สายตาผมจะไม่ดี แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาทำให้ผมสัมผัสได้ว่า เด็กตัวหอมคนนี้ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหลงเสน่ห์ ความน่ารัก ซนๆ บริสุทธิ์ไร้เดียงสา ผมว่าผมหลงรักแบมแล้วล่ะสิ อาา การได้แอบชอบใครซักคนมันเป็นแบบนี้นี่เอง  อยากเห็นหน้าชัดๆ สักครั้งจัง...

 

 

“ยิ้มอะไรอ่ะ คิดถึงใครอยู่เหรอ ใช่แบมรึเปล่า” 
 

 

“เฮ้ย!! ปะ เปล่า” ผมสะดุดสุดตัว เมื่อจู่ๆ คนตัวเล็กก็โพล่หน้าเข้ามาใกล้ๆ ให้ตายเถอะ! กลิ่นกายเจ้านี้หอมชะมัด  

 

 

"ฮาฮาฮา พี่มาร์คหน้าแดงใหญ่เลย"

เจ้าตัวเล็กหัวเราะเยาะผมไม่พอยังทำท่าล้อเลียนอีก หึหึ อย่างนี้ต้องเอาคืน!!

"ขำนักใช่ไหม หึหึ" ผมตรงเข้าไปจั๊กจี้เอวบางเพื่อเป็นบทลงโทษของเด็กซนขี้แกล้ง

"ฮะ ฮะ ฮะ พะ  พี่มาร์ค ฮะ ฮะ พอแล้ว ฮะ ฮะ แบมยอมแล้วครับ ฮะ ฮะ"

เด็กน้อยตัวหอมวิ่งหนีผมชุลมุน หลบไปทางซ้ายทีขวาที เรื่องอะไรผมจะยอมหยุดล่ะ อยากล้อผมดีนัก หึหึ เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงวิ่งไล่ตามจนคว้าแขนคนตัวเล็กไว้ได้ทัน จากนั้นกระชากให้มาอยู่ในอ้อมกอด ด้วยความที่วิ่งเร็วมากจนเบรคไม่ทันเลยทำให้เราสองคนเสียหลักกลิ้งไปตามพื้นโดยที่ผมรองรับร่างบางไว้ไม่ให้กระแทกพื้นจนได้รับบาด  เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาพบว่า หน้าของเราทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ และด้วยความใกล้ชิดขนาดนี้ทำให้ผมเห็นหน้าคนตัวหอมได้อย่างชัดเจน

น่ารัก

เฝ้าสงสัยมานานว่าเด็กน้อยคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร เพิ่งกระจ่างเมื่อ 3 วินาทีที่แล้ว หน้าตาจิ้มลิ้ม คิ้วโก่งเรียวงาม  ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่ม จมูกโด่งสวย ดวงตากลมโต พ่วงด้วยแก้มยุ้ยน่ารักนั่นอีก ยิ่งพิศยิ่งอยากเห็นอยากเข้าไปใกล้อีกนิด จากตอนแรกที่ห่างเพียงคืบ จนตอนนี้เหลือเพียงไม่กี่เซน

"นั่นไง!!!!!! แบมแบมอยู่นั่น ในเรือนเพาะชำ"

ผมผละจากคนตัวหอมแทบไม่ทันด้วยความตกใจ ว่าแต่เมื่อกี้ว่าไงนะ....

"แบมแบม?"  ผมหันไปมองอีกคน

"ใช่ฮะ แบมแบม"

ตอนนี้ผมงงมาก เด็กตัวหอมกับน้องแบมแบมคือคนเดียวกัน ในขณะที่ผมกำลังงงเป็นไก่ตาแตกอยู่นั่น ฝูงชนมากมายมาจากไหนมิอาจทราบได้ เบียดเสียดจนดันผมออกจากเรือนเพาะชำ ทำให้ผมและแบมแบมห่างกันจนลิบตา

น้องแบมแบมกับเด็กตัวหอมคือคนเดียวกัน แล้วผมควรจะทำยังไง หรือว่ารักนี้ผมจะต้องปล่อยไป ผมไม่คู่ควรกับน้องผมรู้ดี เมื่อความรู้สึกในแง่ลบมันมีมากกว่า ผมจึงเดินจากมาโดยไม่เลียวหลังมามอง

มาร์ค…

หื้ม หูแว่ว…

“พี่มาร์ค!!!!”  ผมไม่ได้หันไปมองแต่รับรู้ได้ถึงแรงกระแทกสวมกอดจากด้านหลัง

“จะไปไหน ห้ามไปนะ!!!”  ผมยังคงเงียบทั้งที่ในใจร้อนลุ่ม ความรู้สึกมากมายกำลังโหมกระหน่ำภายในพริบตา

“แฟนคลับแบมแบม รออยู่นะกลับไปหาพวกเขาเถอะ” ผมยังคงหันหลังให้เด็กตัวหอม

“ถ้าแบมกลับไปหาพวกเขา แล้วคนที่แบมรักคนนี้ล่ะจะทำยังไง ฮึก”

วะ ว่าไงนะ ผมหันหน้ากลับแทบไม่ทัน คนที่แบมรัก ประโยคนี้ดังก้องในหูผมไม่หยุด

“พี่มาร์คครับ ไม่ไปนะครับ อยู่กับแบม”

เพียงแค่ได้ยินเสียง คนตัวหอมออดอ้อน ใจผมก็อ่อนยวบเหมือนโดนเทียนลน เพียงเท่านั้นยังไม่พอตัวเล็กกอดรัดซุกอกผมแน่นขึ้นไปอีก

“คนที่แบมรัก ใช่ผมรึเปล่า” ก่อนที่คนตัวหอมจะสิงร่างผมไปมากกว่านี้ ผมจึงดันร่างบางออกแล้วเชยคางขึ้นมาเล็กน้อย สายตาเราทั้งคู่จึงประสานกัน ผมอยากเห็นสีหน้าของอีกคนชัดๆ จึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนห่างกันเพียงเส้นผมกั้น

“ว่าไงครับ ใช่ผมรึเปล่า ” คนตัวบางไม่ตอบแต่หน้าแดงกล่ำ  ตอนนี้ผมเริ่มมั่นใจแล้วล่ะว่าเราใจตรงกัน หึหึ ผมผละจากใบหน้าหวานตรง เลื่อนไปที่ซอกหูขาวกระซิบแผ่วเบาแต่ตรึงใจคนตัวบาง พร้อมกับยิ้มหวานให้อีก 1 ที

"รักเหมือนกัน"

เลิกเรียน

"พี่มาร์ค แบมสงสัย พี่ไม่รู้จักแบมเหรอ ทำไมพี่ดูตกใจมาก ตอนแฟนคลับมา"  เหตุการ์ณนั้นจบลงด้วยการผมกับแบมแบมเป็นแฟนกันครับ และตอนนี้กำลังจะพาไปกินไอติม เดทแรกของเรา เขินจัง

"อ๋อ ผมสายตาสั้นนะ มีปัญหากับการใส่แว่นกับคอนแทค จึงปล่อยไว้แบบนี้ ที่เห็นส่วนใหญ่ก็จะเบลอๆ แยกหน้าคนไม่ค่อยออก"

"มิน่าตอนแรก พี่ถึงทำท่าเฉยๆ กับแบม" คนตัวเล็กทำหน้ามู่ใส่ผม

"อย่างนี้ต้องทดสอบว่าสั้นขนาดไหน" ร่างบางยิ้มอย่างมีเลสนัย

"ใกล้ขนาดนี้เห็นแบมไหม?" คนตัวหอมยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"ไม่ ต้องใกล้กว่านี้อีก" คนตัวบางยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด

"ตอนนี้ล่ะ"

"ต้องใกล้กว่านี้" พูดจบอีกคนยื่นเข้าไปใกล้อีดนิด

"นี่ล่ะ"

"ต้องขนาดนี้ครับ"

ผมคว้าศีรษะของคนตัวหอมเข้ามาใกล้ จนเห็นได้ชัดเจนเลยว่าคนตัวเล็กหน้าแดงจัดราวกับลูกมะเขือเทศก็ไม่ปาน นอกจากนี้ ริมฝีปากอวบอิ่มดุจดังลูกเชอร์รี่สีแดงสดสวยแสนยั่วยวนชวนหลงนั่นอีก ไม่รอช้าชายหนุ่มจึงฉวยโอกาสขโมยชิมความหวานฉ่ำจากลูกเชอร์รี่ของคนเบื้องหน้าทันที สัมผัสหอมหวานที่ชายหนุ่มมอบให้แก่คนตัวหอมเป็นสัมผัสแปลกใหม่สำหรับเขา ภายในหัวของเด็กน้อยขาวโพลนไปหมด สิ่งหนึ่งที่รับรู้ได้คือ มาร์คคือคนแรกของเขาและคือคนเดียวในชีวิต ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกแล้วกระซิบเบาๆที่ซอกหูขาว พร้อมกับส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับเด็กน้อยตัวหอม

"พี่มาร์คคนทะลึ่ง....."

END

ช่วงทอล์คเล็กๆ     ขอบคุณสำหรับคำติชม และติดตามนะคะ ตอนจบแล้ว สนุกกันไหมเอ่ย? ไม่สนุกก็บอกสนุกแล้วกันเนอะ เพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้คนแก่แต่หลงเด็ก 5555 ฝากติดตามผลงานอื่นๆ ที่กำลังมีเร็วๆ นี้ด้วยนะคะ ขอบคุณคะ ^^