[Fic yaoi hey! say! jump] You mean i love him?

ลำดับตอนที่ #3 : ผมถึงขนาดสลบเลยหรอเนี่ย + keito part

….ระหว่างที่ผมกำลังคิดทบทวนความทรงจำทั้งหมด คนที่ผมไม่กล้าพบก็โผล่มา พร้อมกับยาบุคุง

และอิโนจัง

“เฮ้ ชั้นไปรับอิโนจังกะเคย์โตะมาล่ะ” ยาบุคุงพูดโดยมีอิโนจังกับเคย์โตะเดินตามมา ตอนที่ผมเห็นหน้ามันหน้าผมมันก็แดงออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“โทษทีนะ พอดีต้องไปส่งงานอาจารย์มาน่ะเลย มาช้าไปนิส อ้าว ริวทาโร่ไม่สบายหรอหน้าแดงเชียว” อิโนคุงหันมาถามผม ทำให้ผมรู้สึกตัวและทุกคนก็หันมามองหน้าผม รวมทั้งมันด้วย

“เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย นายไหวป่าวริว” ยามะจังถามผมด้วยความเป็นห่วง (มั้ง)

“ไปกินยามั๊ย มีไข้รึเปล่า”

“ไหวแน่นะ ไปนอนก่อนมั๊ย”

“เดินไหวมั๊ยนั่น” ทุกคนเริ่มเข้ามาถามผม ทำเอาผมตอบไม่ถูก ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย แต่ทำไมหน้าแดงก็ไม่รู้อ้ะ ><

“ให้พี่ไปส่งบ้านมั๊ยน้อง” ยาบุคุงพูด เริ่มไปกันใหญ่แล้ว - -“

“เฮ้ย พอได้แล้ว ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย คะ แค่ร้อนๆแค่นั้นแหละ” ผมตอบปัดๆหวังให้ทุกคนเลิกสนใจผม

“ไม่ได้นะ! แฮมทาโร่ ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!!!” เคย์โตะพูดเสียงดัง ทำเอาผมและทุกคนตกใจ พร้อมเดินหน้าเครียดมาทางผม

“ไหนวัดไข้หน่อยสิ” แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆผม ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ><

“เฮ้ย นะ นาย จะทำไรอ่ะ ไปไกลๆไป๊ บอกแล้วไงว่าร้อนอ้ะ” ผมรีบทำโวยวายแก้เขิน ถ้ามันเอามาใกล้กว่านี้ผมคงตายแน่เลย = =

“นายเป็นอะไรอ่ะ ริวทาโร่ เคย์โตะเขาแค่จะวัดไข้นายนะ ทำไมต้องโวยวายขนาดนั้นด้วยล่ะ” ไดจังถามด้วยความสงสัย

“นั่นดิ อยู่เฉยๆน่า แฮมทาโร่น้อยเอ๊ย” มันด่าผม

“ให้เป็นแฮมทาโร่ ห๊ะ ไอ้เม่น อีกอย่างชั้นตัวไม่น้อยแล้วนะโว้ย” ผมเริ่มมีน้ำโห

“ตัวเล็กกว่าชั้นล่ะกัน มานี่” ว่าแล้วมันก็ดึงผมไป เอาหน้าผากผมชนกับหน้าผากมัน โอ้วไม่น้า ใกล้จนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆเลยอ้ะ

“อืมมม นี่อยู่นิ่งๆสิ”  ตอนที่มันบอกให้ผมอยู่นิ่ง ปากมันก็ขยับเข้าใกล้ผม อ๊ากก ออกไป๊ โอยไม่ไหว หน้าผมเริ่มร้อน ตามผมเริ่มลาย ผมหลับตาปี๋ พร้อมนับเลขในใจ (ไรเตอร์: ขนาดน้าน - -)

…..1…..

….2……

“อืม…..ตัวอุ่นๆนะเนี่ยย” มันพูดแต่ผมไม่ได้ยินหรอก - -

….3…..

…..4……..

……5……….

v

v

v

v

v

v

หมดความอดทนแล้วโว้ยยยยย เป็นลมแม่งเลย โดยที่หน้าผมคงแดงเป็นลูกเชอรรี่บนไอติม เซเวนเซ่น

“เฮ้ย! ริวทาโร่ เป็นไร” “ตายแล้วทำไงดีวะ” “ เฮ้ ริวทาโร่” ผมได้ยินเสียงเมมเบอร์ พูดกับผม เรียกชื่อผมบ้างและผมก็หลับไป

keito part

สวัสดีครับ ผม โอคาโมโตะ เคย์โตะ สุภาพบุรุษสุดหล่อ อิมพอร์ตจากอังกฤษครับ เอ้อ ทำเอาผมตกอกตกในใจหมดเลย ก็วันนี้หลังเลิกเรียนผมกะจะซื้อเมล็ดทานตะวัน เอ๊ย ขนมมาฝาก เจ้าแฮมทาโร่น้อยของผมซักหน่อย พอเข้าห้องซ้อมมา อยู่ๆเจ้าหนูนั่นเห็นหน้าผมก็ทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นผี แถมอยู่ๆก็หน้าแดงแล้วก็เป็นลมไปเลย อะไรของมันกันนะ หรือว่า หนูมันอยู่ในช่วงเป็นสัตว์ อารมณ์แปรปรวนหว่า (ไรเตอร์: คิดได้นะ - -) ผมเลยก็จำเป็นต้องเอาขนมที่ซื้อมาให้เมมเบอร์คนอื่นกินแทน เปลืองชิบ! (ไรเตอร์: น่านน) และก็ต้องเลยต้องซ้อมเต้น ทั้งๆที่ปราศจากแฮมทาโร่น้อยของผม คือปกติ เวลาเต้น ส่วนใหญ่ผมต้องคู่กับเค้าน่ะ วันนี้ผมเลยต้องไร้คู่ไปโดยปริยาย

“เฮ้ย เคย์โตะ เสร็จแล้วไปไหนวะ” ยูโตะ ไอเพื่อนยากถามผม

“ห๊ะ ไม่รู้ดิ ไมนายจะไปไหนหรอ”

“อืม ไม่รู้ดิถามเฉยๆน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” อ๊าว ไอนี่นิยังไง

แล้วเราก็ซ้อมกันต่อจนจบ ยาบุคุงก็พูดว่า

“อ้าว ริวทาโร่ยังไม่ตื่นรึเนี่ยย ทำไงดี ล่ะ ” แล้วก็ทำหน้าคิดหนัก

“โทษนะ วันนี้ชั้นต้องรีบกลับแล้วล่ะ ต้องรีบแก้รายงานให้เสร็จอ่ะบายย” อิโนจังพูดแล้วรีบหอบหนังสือวิ่ง(ชิ่ง) ออกไป

“พวกชั้นก็อยากไปส่งอ่ะ แต่ว่าบ้านริวทาโร่กับบ้านพวกชั้นมันคนละทางกันเลยอ่ะ” ทาคาคิคุงพูดพร้อมกับหันไปขอเสียงกับพวกไดจัง กับ ฮิคารุคุง

ตอนนั้นในใจผมเริ่มคิดแล้วล่ะ ว่าเดี๋ยวผมไปส่งเอง ฮี่ๆ อ๊ะ ผมไม่ได้กำลังทำลายอิมเมจสุภาพบุรุษอังกฤษอยู่ใช่มั๊ย?

“งั้น…” ขณะที่ผมกำลังจะพูด ยามะจังก็พูดแทรกขึ้นมา

“ชั้นเอง อย่าลืมสิบ้านชั้นอยู่ใกล้บ้านริวทาโร่นะ” ยามะจังพูดพร้อมทำหน้าประมาณว่า เชื่อมือชั้นเหอะ

Oxo ผมทำหน้าแบบสุดยอด จนหมดอิมเมจที่ผมอุตส่าสร้างไว้ อ๊ากก ผมลืมยามะจังได้งายยเนี่ยยย

“นั่นสิ งั้นฝากด้วยนะ ว่าแต่นายคนเดียวไหวหรอ” ยาบุคุงถาม ใช่นี่แหละ ข้ออ้างผมไปช่วยยามะจังก็ได้นี่

“พวกชั้นไปเองดีกว่า” ชี่พูดพร้อมกับควงยูโตะไปด้วย โดยที่มันทำหน้าตายเบื่อโลกอยู่

“ห๊า ทำไมชั้นต้องไปด้วยอ่า ไม่เอาไม่เอาจะไปเที่ยวกับเคย์โตะอ้ะ” เฮ้ย แต่ชั้นจะไปกับยามะจังนะเว่ย

“งั้นชั้นไปกับยามะจัง สองคนก็ได้ไม่ง้อหรอก แบร่ๆคนใจร้าย” หันทำหน้าแบร่มาใส่ผมกับยูโตะ อ่าวอย่าเอาผมไปเกี่ยวสิ ไอ้โตะชั้นไม่อยากไปกับแก๊

“ชี่ เรารีบไปกันเหอะ เดี๋ยวคนเยอะนะ” ยามะจังพูดพร้อมเดินไปแบกริวทาโร่ขึ้นหลัง “ ชี่ถือของให้ด้วยนะ”

“เข้าใจแล้วไปแล้วนะ” เค้าหันมาพูดกับผมที่ยังอึ้งอยู่

“ถ้าริวตื่นบอกด้วยนะว่า พวกเราขอโทษคือมันไกลน่ะ” ไอ้บ้านี่ยังจะแก้ตัว มันน่านักไอ้เพื่อนตัวแสบ

ปัง! เสียงปิดประตูพร้อมกับการจากไปของแฮมทาโร่น้อยของผม

“งั้นเราไปกันเหอะ เคย์โตะ” มันหันมาพูดแบบไม่รับผิดชอบคำพูดมัน

“ไม่ไปโว้ย อยากไปไหนก็ไปเองดิ” ผมด่ามันพร้อมกับเดินปึงปังออกไป มันคงรู้ว่าผมโกรธเพราะปกติผมไม่เคย พูดรุนแรงกับมัน และก็ได้ยินเสียงง้องแง้ง ของมันตามมา

“ง้า แล้วช้านจะกลับกะครายอ้า”

End keito part

To be con….

---------------------------------------------------------

ขอบคุณทุกๆคอมเม้น ม้ากมากนะค้าาา ไรเตอร์ซึ้งใจอย่างแรง มากจริงๆ ><

แล้วก็สำหรับรีดเดอร์ที่อุตส่าห์กดเป็นแฟนคลับให้ TT ซึ้งค่ะ

ที่จริงไรเตอร์แต่งเรื่องนี้ได้ครึ่งเรื่องแล้วค่ะ แต่งต่อเรื่อยๆทุกวัน แต่ไม่กล้าลง 

เพราะไม่ค่อยมีคนมาอ่าน YY แต่ก็จะรอความเห็นของเพื่อนๆต่อไปค่ะ 

อย่าลืมชวนเพื่อนๆมาอ่านน้า >< (รีดเดอร์:ฝันไปเหอะ!)