คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : *+LuZt+* ++ตัณหา ราคะ++ [บทที่1---*สาเหตุ*---]
*+LuZt+* ++ตัณหา ราคะ++ [บทที่1---*สาเหตุ*---]
"ราตรีสวัสดิ์นะเคตะ" ฮิโรกิบอกเคตะมื่อเห็นว่ามันดึกพอสมควรแล้ว
"ฮะ ฮิโระ ราตรีสวัสดิ์เช่นกัน" เคตะตอบกลับเสียงใส แล้วก้อเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเอง เสียงปิดประตูดังขึ้นเมื่อเคตะเข้ามาในห้อง เขายืนพิงเอาหลังชนประตูด้านในแล้วก้มหน้านิ่ง
จากใบหน้าที่ยิ้มร่าเริงของเคตะตอนนี้ได้เปลี่ยนไป รอยยิ้มที่ดูไร้เดียงสาได้เลือนหายไปจากใบหน้าใสซื่อนั่นกลับมีแต่หน้าที่แสดงถึงความผิดหวังอยู่อย่างเปี่ยมล้นจนแทบจะทะลักออกมาเป็นน้ำตา
"อา ฮิโระมีคนที่ชอบแล้ว" เคตะพึมพำกับตัวเอง แล้วน้ำตาใสๆก้อไหลรินออกมาเป็นทางอาบเต็มสองแก้ม
ใช่แล้วฮิโรกิคือรักแรกและรักเดียวของเคตะ ถึงแม้จะเป็นพี่ชายแท้ๆก้อตาม....................................
เคตะเดินเข้าห้องไปอย่างไร้ชีวิตราวกับวิญญาณจะออกจากร่าง เคตะจะทำเหมือนเช่นที่เคยทำถึงถึงแม้เขาจะห่างจากการกระทำแบบนี้มาแล้วก้อตาม เคตะหยุดเดินตรงที่ใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำรดหัวตัวเองน้ำได้ไหลจากข้างบนลงสู่ร่างน้อยๆไหลลงมาตามร่างกายอย่างรวดเร็ว ผมเปียกลู่ตกลงมาปิดหน้าตาเคตะค่อยๆทรุดตัวลงนั่งอยู่ใต้ฝักบัวนั่น และในมือกำมีดโกนที่หยิบมาจากข้างๆอ่างล้างหน้าไว้แน่น
"ฮิโระจังไม่รักผมแล้ว"
"ฮิโระจังไม่รักผมแล้ว"
"ฮิโระจังไม่รักผมแล้ว"
เคตะพูดทั้งหมดนี้ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนเสียสติ ปากขาวซีดสั่นตามแรงกระตุกของร่างกายแล้วน้ำที่รินไหลตามทางก้อปรากฎเป็นสีแดงฉานเข้ม
โรคทางจิตชนิดหนึ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเคตะเพิ่งจะหายไปเมื่อสองปีที่แล้วกลับมากำเริบอีกครั้งนึงแต่ความรุนแรงมีแค่ไหนไม่อาจทราบได้ อาจจะร้ายแรงกว่าที่เคยก้อได้ ไม่มีใครรู้.................
.....................................................................................................................................
...........................................................................................
.................................................
.....................
................
..........
....
ปุ้งกู๋ ปุ้งกู๋ นาฬิกาปลุกตอน6โมงเช้าในวันรุ่งขึ้น เคตะลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางกองเลือดที่เขาได้ละเลงกรีดบนร่างกายในห้องน้ำอย่างบ้าคลั่งเมื่อวาน ดีที่ไม่โดนเส้นเลือด แผลก้อไม่ลึก เลือดออกก้อไม่มาก(เท่าไหร่)เขายังคงมีแรงและมีสติที่จะลุกขึ้นมา แล้วเขาก้อบรรจงอาบน้ะเพื่อล้างเลือดและลบกลิ่นคาวออกจากตัว เมื่อคืนเขานอนหมดสติหน้าห้องน้ำดีนะที่มือบังเอิญไปปิดฝักบัวก่อน ไม่งั้นมีหวังเช้านนี้เขาได้เป็นปอดบวมแน่ๆ
เคตะลงจากห้องมาที่ห้องครัวของบ้าน ในเครื่องแบบนักเรียนขุดสูทสีขาว
"เคตะแขนไปโดนอะไรมาน่ะ" แม่ถามเคตะด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นรอยกรีดนี้
"อ๋อ รอยหนังสือฮะ เมื่อวานผมนอนทับหนังสือ วันนี้มีสอบ" เคตะพูดปดอย่างทันควัน แม่จะท้วงแต่พอเห็นรอยยิ้มของเคตะแล้วก้อเปลี่ยนใจ เพราะไม่คิดหรอกว่าโรคนั้นจะกลับมาอีก ก้อเคตะออกจะร่าเริงซะขนาดนั้นเมื่อก่อนนะเคตะเงียบกว่านี้ตั้งเยอะ
"ตั้งใจเรียนเชียวนะ" เสียงของฮิโรกิดังขึ้น เคตะหันไปมองที่ฮิโรกิกลับต้องตกใจเมื่อพบว่า ฮิโรกิก้อใส่เครื่องแบบเดียวกันกับเขา
"ฮิ ฮิโระ นะนาย" เคตะระรัวลิ้นด้วยความตกใจ
"ใช่แล้ว ตั้งแต่วันนี้ฉันจะมาอยู่ที่นี่ ฝากตัวด้วยนะ" ฮิโรกิตอบให้เสร็จสรรพ ให้กับใบหน้าฉงนของเคตะ แล้วเคตะก้อเผยอยิ้มกว้างออกมา
วันนี้อาจเป็นวันที่มีความสุขอีกที่สุดอีกวันนึงของเคตะเลยก้อว่าได้ แต่....... เคตะไม่รู้เลยหรอว่า?อากิระคนที่ฮิโรกิคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อวานน่ะ เรียนอยู่ที่ๆเดียวกันกับเขา........................
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นอีกวันนึงที่ชินยะขี้เกียจเรียน ถึงเขาจะทำตัวเสเพลบวกกับไอ้พวกแยงกี้ยังไง แต่ความป๊อบที่มีต่อสาวๆก้อไม่เคยเปลี่ยน
วันนี้ชินยะก้อเข้ามาใน รร 10 โมงเช้า นับว่าเป็นเรื่องปกติ แทนที่รู้ว่าสาย(สายมากเลยล่ะ-*-) แต่ชินยะกลับไม่รีบเข้าห้องเรียนเลย เขากลับเดินตรงขึ้นมาทางบันไดเพื่อที่จะมานอนพักผ่อนสมองที่บนดาดฟ้าของตึกนี้ เขานอนพักอย่างที่ค่อนข้างจะสบายอารมณ์ ดาดฟ้าแห่งนี้เป็นที่ที่ทุกคนใน รร ต่างคิดว่ามันคือสถานที่ปิดตาย แล้วก้อทาง รรสั่งห้ามไม่ให้ใครขึ้นไป แต่สำหรับชินยะแล้ว ที่นั่นและคือสวรรค์ของเขา เพราะเขาจะได้มีโลกส่วนตัวที่อยากจะมี
แล้วชินยะก้อก้อหาหลบมุมที่ที่เขางีบหลับเป็นประจำ
..................................................................
......................................................
...........................................
...............................
...............
ตึ่ก! ตึ่ก! ตึ่ก! ชินยะสะดุ้งสุดตัวเขาตื่นมาเพราะเสียงบ้านี่ แหละใครมาทำอะไรตรงนี้วะ? เขาคิด แล้วเขาก้อลุกไปเดินดูที่ต้นเสียง
นั่นคือเด็กชายคนนึงกำลังทำร้ายตัวเองโดยการใช้มือเปล่าๆชกไปที่กำแพงอิฐ ปูน ของดาดฟ้า อย่างบ้าคลั่งเท่าที่ดูใบหน้าแล้วเด็กคนนั้นท่าทางจะอาบแก้มไปด้วยน้ำตา พร้อมกับเสียงพึมพำที่ชินยะเองก้อฟังไม่ออก
"นายทำอะไรน่ะ!? พอได้แล้ว" ชินยะรีบวิ่งไปคว้าตัวเพื่อที่จะหยุดเด็กคนนั้น
"ปล่อยฉันนะ! ไอ้บ้า!!" เด็ดคนนั้นร้องเสียงดังทำเอาชินยะสะดุ้ง ถ้าไอ้เด็กคนนี้แหกปากไปมากกว่านี้ มีหวังเขาต้องถูกจับได้ว่าแอบขึ้นมาบนนี้แน่ๆ
"เงียบก่อนได้ไหม?" ชินยะบอก แต่ดูท่าทางเด็กคนนั้นจะไม่ฟัง
"ปล่อยนะเว้ย! ปล่อย!!!" เด็กคนนั้นยังคงตะโกนต่อไปไม่หยุด ชินยะเองก้อจนปัญญา-*- มันเหลือวิธีสุดท้ายเขาเองจำเป็นต้องทำ ว่าแล้วเขาจึงประกบริมฝีปากไปที่เด็กคนนั้นจังๆ
ได้ผล! เด็กคนนั้นหยุด แต่ด้วยสัญชาตญาณ(หรือสันดาน) ชินยะได้เอาลิ้นกวาดไปทั่วทั้งปากของเด็กคนนั้น
พลั่ก!!!! ชินยะโดนเด็กคนนั้นถีบออกมาเต็มๆ
"นายทำบ้าอะไรน่ะ" เด็กชายรีบเอามือถูริมฝีปาก หน้าแดงไปจนถึงหู
"ก้อทำให้นายหยุดไง" ชินยะตอบเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่จุกตรงที่โดนลูกถึบไอ้เด็กนั่นมาจะแย่อยู่แล้ว-*-
"บอกดีดีก้อได้นี่หน่า" เด็กคนนั้นเริ่งเสียงออ่นลง
"บอกดีดีหรอ? นายหยุดซะที่ไหนล่ะ โรคจิตหรือไง ชอบทำร้ายตัวเองน่ะ" ชินยะต่อว่า
"อื้ม" เด็กคนนั้นพยักหน้ารับ ชินยะถึงกับผงะนี่เขาถามเล่นๆนะ
"แล้วนายชื่ออะไรอ่ะ " ชินยะลดเสียงถาม ฟังดูอ่อนโยนขึ้นมาก
"ฟุรุยะ เคตะ ปี1" เด็กคนนั้นก้มหน้าตอบ
"หรอ งั้นก้ออ่อนกว่าฉันปีนึงสินะ ไม่ต้องเรียกพี่ก้อได้ฉันไม่ถือ" ชินยะบอก (ที่จริงมันไม่อยากแก่ต่างหาก)
"ก้อแล้วแต่นายแหละ" เคตะเอ่ย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
"กลับมาแล้วค้าบ^o^" เคตะตะโกนลั่นบ้านเหมือนเคย วันนี้เขากลับช้ากว่าทุกวัน แล้วเขาก้อได้เพื่อนใหม่แล้วถึงจะไม่ค่อยน่าคบก้อเหอะ
"วันนี้ทำไมกลับมาช้าจังล่ะเคต อ้าวแล้วมือไปโดนไรมาอ่ะ" แม่ที่ออกมาต้อนรับอย่างอารมณ์ดี แต่มือที่เคตะชกกำแพงกลับมีคนเห็นจนได้
"วันนี้หกล้มนิดหน่อยอ่ะฮะ" เคตะตอบพลางซ่อนมือข้างนั้นไว้อย่างมีพิรุธ
"งั้นหรอ? รีบไปอาบน้ำแล้วมาทานข้าวดีกว่านะ" แม่บอกโดยไม่เอะใจสักนิด
เคตะรีบขึ้นไปห้องนอนตัวเองอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะไม่ให้ใครเห็นสภาพมือเขามากไปกว่านี้
เคตะสำรวจดูแผลบนหลังมือ คราบเลือดยังติดอยู่เล็กน้อย เขายิ้มให้กับมันแล้วคิดว่า ชินยะช่างไม่มีความละเอียดเอาซะเลยแม้แต่ล้างแผลยังล้างไม่หมด เป็นครั้งแรกเองที่เขาคุยกับคนแปลกหน้าได้นานขนาดนี้ ทำให้เขารู้สึกกลับเป็นปรกติอีกครั้ง
"กลับมาแล้วจ้า" เสียงฮิโรกิดังมาแว่วๆจากชั้นล่าง เคตะตื่นจากภวังค์ รีบลงไปหาฮิโรกิทั้งๆที่มือยังไม่ได้พันแผลไว้เหมือนเดิม
"กลับมาแล้วห้อฮิโระ" เคตะถามฮิโรกิด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
"อื้ม เคตะมือนายไปโดนไรมาอ่ะ" ฮิโรกิถามขึ้นอีกคน
"หกล้มนิดหน่อยน่ะ" เคตะปดเอาดื้อๆเป็นครั้งที่สอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
"พ่อฮะ แม่ฮะผมกลับมาแล้วค้าบ" ชินยะในวัย15ร้องทักเสียงใสแจ๋ว
"กลับมาแล้วหรอชินจัง? วันนี้เป็นเด็กดีรึเปล่าเราน่ะ" พ่อชินยะลูบหัวถามด้วยความเอ็นดู
"ต้องดีอยู่แล้วนี่คับ ก้อผมลุกพ่อนี่ วันนี้ผมก้อสอบได้คะแนนเต็มนะ" ชินยะบอกกับพ่อด้วยความภาคภูมิใจที่มีอยู่ในน้ำเสียง
"เก่งมากเลยชิน!!!^o^ สงสัยวันนี้ต้องฉลองสักหน่อยแล้ว" แม่ชินยะร้องดีใจโผล่ออกมาจากห้องครัว
"ไปซื้อของมาเตรียมกันดีกว่าเนอะสองแม่ลูก" พ่อหันหน้าไปถามแม่ละชินยะ ทั้งสองก้มหน้ารับคำ แล้วรถเก๋งคันงามก้อออกจากบ้านตรงไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ
"อ๊ะ เดี๋ยวแม่มานะ พอดีลืมกระเป๋าตังค์มาน่ะ" พ่อและชินยะกำลังจะหันไปบอกกับแม่ว่าไม่ต้องแล้ว แต่พอหันไป.............................
เอี้ยด! โครม!
รถบรรทุกสินค้าที่ส่งมายังขายในห้างได้ชนแล้วเอาชีวิตของแม่ไปไม่ถึง10วินาที แม่ตายคาที่
"แม่!!!!!!!!!!" ชินยะร้องเสียงหลงและนีบวิ่งถลาเข้าไปหาร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ น้ำตาใสๆเริ่มไหลออกมาแล้วตัวเองก้อหมดสติไป
งานศพของแม่จัดขึ้นอย่างเงียบๆ มีแค่บรรดาญาติเท่านั้นที่มางาน แค่แม่เสียชินยะก้อแทบบ้าไหนจะเรื่องที่ไม่คาดฝันอีก
"ชินยะ....นี่คือแม่ใหม่ของลูก" พ่อได้พาผู้หญิงแปลกหน้าคนนึงกับเด็กผู้ชายที่อายุน่าจะอ่อนกว่าเขาสักปีมาแนะนำในงานศพของแม่
"ห๊า ว่าอะไรนะคับ" ชินยะถามเพื่อความแน่ใจ เขาไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?
"นี่คือแม่ใหม่และนี่น้องชายของขินด้วย ชื่ออากิระนะ" พ่อแนะนำทั้งหมดให้เสร็จสรรพ
เมื่อสิ้นประโยคชินยะแทบทรุดลงไปกองกับพื้นแต่ก้อยังพอที่จะรวบรวมสติไว้ได้
"แล้วแม่ล่ะฮะ? พ่อเอาแม่ไปไว้ไหน?" ชินยะขึ้นเสียง
"แม่ก้อจะอยู่กับเราเสมอแหละ" พ่อบอกเสียงเรียบ
"แล้วมันเกี่ยวไรกับผู้หญิงแล้วก้อเด็กคนนี้ด้วยล่ะ นี่งานศพแม่นะพ่อ พ่อยังเอาผู้หญิงคนใหม่มางานเพื่อเยาะเย้ยแม่หรอ?"
"ใจเย็นก่อนชินยะ มันมีสาเหตุ" พ่อพยายามที่จะหยุดชินยะ
"สาเหตุที่พ่อแอบมีชู้ใช่ไหมล่ะ?"
ผัวะ!! ชินยะหยุดโวยวาย ตอนนี้หน้าเขาชาไปหมด เขาตาฝาดไปใช่ไหม เมื่อกี้พ่อตบหน้าเขาหรอ?เกิดมาพ่อไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ทำไม? เพราะสองคนนี้น่ะหรอ? ชินยะรู้สึกเกลียดสองแม่ลูกนี้จับใจ
"โอเค งั้นผมจะหยุดก้อได้" ชินยะตะโกนลั่น แล้วก้อเดินจ้ำอ้าวออกไปร้อมกับความเกลียดชังที่มันพุ่งปะทุขึ้นมา
แล้วชินยะก้อมาอยู่ท่ามกลางความมืดมิดมองไปทางไหนก้อไม่เห็นอะไรเลย แม้แต่เขาที่ก้มมองดูตัวเองนี่เขาอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มีอะไรเลย? ใครอยู่ที่นี่บ้าง? แม่? แม่อยู่ที่ไหน?
"แม่!!!!!!! " ชินยะตะโกนเรียกแม่ดังลั่นบ้าน เหงื่อแตกพลั่กท่วมตัว เมื่อกี้เขาฝันถึงแม่ เขาคิดถึงแม่เหลือเกินจนเขาอยากไปอยู่กับแม่ด้วย แต่พอเขานึกถึงเคตะเขาจึงล้มเลิกความคิด เขายังคงต้องช่วยเด็กคนนี้ก่อน เด็กคนนี้เป็นมากว่าเขาเสียอีก..................................
To Be Continued
ความคิดเห็น