[ShotFic] Message [AkaKuro]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิค Yaoi ซึ่งมีเนื้อหา ชายxชาย ไม่พอใจกรุณากด x ออกด้วยค่ะ
.
.
เป็นฟิคสั้นจากความเพ้อขณะหนึ่งเท่านั้น..
และสั้นมากจริงๆค่ะ..
=w=

เนื้อเรื่อง

Title;Message
Pairing; Akashi x Kuroko [AkaKuro]
Rate; PG-13
Ps.;เป็นฟิคแนวโรแมนติก ที่นานๆจะแต่งครั้งนึงค่ะ ยังไงก็ ติชมด้วยนะคะ //ฟิคนี้นายน้อยไม่ร้ายค่ะ

______________________________________________


[ที่เกียวโตอากาศจะเริ่มจะหนาวแล้ว ทางเธอเป็นยังไงบ้าง...]

ชายหนุ่มผมแดงเข้ากับดวงตาข้างขวาของเขา แต่ข้างซ้ายกลับเป็นสีเหลืองทอประกายสุกใส ส่งข้อความไปหาคนๆหนึ่ง ก่อนจะหลับตาเพื่อนึกถึงคนๆนั้น คนสำคัญของเขา หลังจากนั่งตรวจเอกสารต่างๆซึ่งเป็นงานของคณะกรรมการนักเรียนจนถึงเวลาค่อน ข้างจะเย็น

[ครับ...ที่โตเกียวอากาศก็เริ่มเย็นตัวลงนิดหน่อยแล้วล่ะครับ...ดูแลตัวเองด้วยนะครับ]

ไม่นานข้อความก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับอีกฝ่ายกำลังรอข้อความของเขาอยู่นานแล้ว

[เธอเองก็ด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก เธอมักจะห่วงผมจนลืมดูแลตัวเองเสมอ วนิลลาเชคน่ะ..ห้ามดื่มเกินวันละ 2 แก้วนะ..]

อาคาชิ เซย์จูโร่ ยิ้มนิดๆหลังจากอ่านข้อความจากอีกคน และส่งข้อความตอบกลับไป

[อะไรกันครับ...ผมไม่ผิดสัญญาหรอกครับ ผมดูแลตัวเองได้ครับ]

ข้อความตอบกลับส่งมาอีกครั้งแฝงแววเง้างอนเล็กๆผ่านตัวอักษรด้วยถ้อยคำในแบบที่เชื่อมั่นในตัวเองของคนส่ง

[เธอก็เป็นแบบนี้ทุกทีล่ะนะ ถ้าป่วยขึ้นมาล่ะก็ผมจะนั่งรถไฟจากเกียวโตไปเฝ้าเธอไม่ให้แอบทานวนิลลาเชคเลยล่ะ]

อาคาชิส่งข้อความตอบกลับอีกครั้งก่อนจะยิ้มขำในความรั้นที่แสนน่ารัก เขาไม่ชอบให้ใครก็ตามมาเถียงหรือขัดคำสั่งของเขา แต่ก็ต้องขอยกเว้นคนๆนี้ไว้คนนึงล่ะนะ

[อาคาชิคุงครับ...ทำไมต้องไปที่เกียวโตด้วยล่ะครับ ทำไมต้องห่างกันขนาดนี้]

ข้อความตอบกลับเปลี่ยนประเด็นไป โดยกลายเป็นคำถามที่แฝงความคำนึงอันหลากหลายกลับมา

"....." คนได้รับข้อความนั้น นิ่งงันอยู่ในความเงียบซักพัก ก่อนจะคิดคำนึงถึงเหตุผล เขาไม่ได้อยากจะมาเรียนที่นี่ แต่เป็นคุณพ่อของเขาที่บังคับให้เขามาเรียน ด้วยเหตุผลที่ว่า เพื่ออนาคตของเขาเอง...ในขณะที่จะพิมข้อความตอบกลับนั้น ปลายนิ้วเรียวได้หยุดลงและคิดว่าถ้าเขาตอบแบบนี้คนอีกคนจะคิดอย่างไร จะสร้างความลำบากใจให้คนสำคัญของเขาไหม

[เว้นที่ว่างไว้...ให้ความคิดถึงไงล่ะ ผมจะได้คิดคำนึงถึงเธอ...]

เพียงชั่วครู่ อาคาชิ ลบข้อความเก่าที่กำลังจะส่งและพิมเหตุผลใหม่ไปแทนที่ก่อนจะส่งให้คนอีกคน เพื่อให้อีกคนได้รับรู้ว่าเขาคำนึงถึงมากแค่ไหนแม้จะเป็นเพียงข้อความสั้นๆ ผ่านตัวอักษรอิเล็กทรอนิก

[ครับ...ผมก็คิดถึงคุณนะครับ ผมจะรอพบคุณที่วินเทอร์คัพนะครับ]

ข้อความตอบกลับแฝงความห่วงใยมากมายเหลือจะเอ่ยเช่นกัน ได้ถูกส่งมาถึงคนผมแดง เขาอ่านช้าๆก่อนจะยิ้มออกมา และหลับตาลงนึกถึงรอยยิ้มแสนสดใสของร่างบางที่แสนคิดถึง

"เซย์จัง..ส่งข้อความหาใครน่ะ..."รุ่นพี่ผมดำหน้าตาสะสวยและกริยามารยาทราวกับ หญิงสาวแต่เจ้าตัวกลับมีเพศที่ตรงกันข้ามกล่าวขึ้นขัดความเงียบงันในเวลา เย็น ณ โรงเรียน ราคุซันแห่งนี้

"ส่งไปหา...คนสำคัญครับ...ว่าแต่รุ่นพี่เรโอะมาทำอะไรที่นี่ครับ"อาคาชิเว้นระยะซักพักก่อนจะตอบรุ่นพี่ตรงหน้าและถามคำถามตามมารยาท

"อ๋อ...มาตามเซย์จังน่ะจ่ะ อาจารย์กำลังจะปิดประตูหน้าแล้วล่ะ ว่าแต่...คนๆนั้นเป็นใครล่ะจ๊ะ...หรือว่าคนรัก"รุ่นพี่ผู้มาเยือนแจ้งธุระของตนแต่ก็ยังไม่วายเซ้าซี้ถามต่อ

"ครับ...เป็น คนที่ผมรักที่สุด กลับกันได้แล้วล่ะครับรุ่นพี่"คนถูกถามตอบกลับอย่างมั่นใจด้วยน้ำเสียงและ แววตาอันอ่อนโยนผิดกับเวลาอื่นก่อนจะเก็บเอกสารและตัดบทก่อนจะเดินกลับบ้าน ไปและส่งข้อความสุดท้ายให้คนที่อยู่ห่างไกล

.

.

.

[ผมรักเธอนะ...เท็ตสึยะ]

"ขี้โกงจังเลยนะครับอาคาชิคุง...ชิงเป็นคนบอกก่อนแบบนี้น่ะ"ร่างบางเจ้าของเส้นผมสีฟ้าอ่อนและนัยตาสีเดียวกันกล่าวเบาๆพลางยิ้มน้อยขณะอ่านข้อความของอีกคน พลางนึกถึงคนรักที่ไปเรียนต่อที่เกียวโต


"เป็นอะไรไปงั้นเหรอ? คุโรโกะ"ชายหนุ่มเรือนผมสีแดงเจ้าของตำแหน่งผู้เล่นเบอร์10ของเซรินกล่าวถามเพื่อนข้างๆที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มให้อยู่กับโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อสักครู่


"ไม่มีอะไรหรอกครับ"คนตัวเล็กตอบคู่หูแสงคนปัจจุบันของตน ทำให้อีกคนละความสนใจและทานเบอร์เกอร์ของตนต่อไป โดยไม่ทันสังเกตุว่าคนผมฟ้าที่มีบรรยากาศเจือจางที่กำลังหน้าขึ้นสีจัดด้วยความเขินอายเพราะข้อความนั้น