คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Love my child ♡ 00 น้องแบมเจอเนื้อคู่?♡ 100%
LOVE MY CHILD ♡
Love my child – 00 น้องแบมเจอเนื้อคู่?
“แบม วันนี้เพื่อนกูจะมาทำงาน มึงเก็บห้องให้กูหน่อย” ติ๊ด! แล้วมันก็วางสายไป... ปล่อยให้ผมยืนถือโทรศัพท์ค้างอยู่อย่างนั้น มึงโทรมาแค่เนี้ย? แต่ถึงจะถามอย่างนั้นไอ้พี่ชายตัวดีของผมมันก็คงไม่ได้ยินหรอก สุดท้ายผมก็ต้องเก็บกวาดห้องรกๆให้มันอยู่ดี ย้ำครับ รกมากๆ
“ม้า!เครื่องดูดฝุ่นอยู่ไหนอ่า ทำไมแบมไม่เห็น” ผมละมือจากโทรศัพท์แล้วตะโกนถามแม่ที่กำลังเตรียมข้าวเย็นอยู่ในห้องครัว
“น้องแบมจะเอาไปทำอะไรลูก” เสียงหม่าม้าผมตะโกนตอบกลับมา อ่อ! ผมลืมบอกไป ผมชื่อแบมแบม เป็นคนไทยครับเพิ่งมาอยู่เกาหลีตอนเกรด8ตอนนี้ผมก็อยู่เกรด11แล้ว มีพี่ชาย(ไม่แท้)คนหนึ่งชื่อแจ็คสันแต่ผมชอบเรียกมันว่าไอ้สั้นหรือไม่ก็ไอ้พี่สั้นตอนนี้มันเข้ามหาลัยแล้วครับอยู่ปีสามเป็นลูกติดป๊าผมที่เป็นคนจีนแต่มาอยู่เกาหลี ส่วนแม่ผมเป็นคนไทยเลิกกับพ่อผมตอนผมคลอดออกมาได้3เดือน แต่ถึงอย่างนั้นแม่ก็ดูแลผมอย่างดีมาตลอดผมถึงไม่เป็นเด็กขาดความอบอุ่นเหมือนเด็กที่พ่อแม่เขาเลิกกัน
ป๊ากับแม่ผมปิ๊งกันตอนที่แม่พาผมบินมาเที่ยวเกาหลีตอนปิดเทอมเลยได้มารู้จักกับป๊าที่พาไอ้พี่สั้นมันมาเที่ยวสวนสนุก และตั้งแต่นั้นมาแม่เลยตัดสินใจที่จะแต่งงานกับป๊าและพาผมมาอยู่ที่เกาหลี เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ -_____- แต่ถ้าถามว่าทำไมผมต้องเรียกแม่ผมว่าหม่าม้าน่ะหรอ? ที่จริงก็เรียกแม่อยู่หรอกตอนแรกๆแต่พอเห็นในซีรีย์เขาเรียกแม่ว่าหม่าม้าผมเลยเรียกตาม เพราะมันเก๋ดี น้องแบมชอบบบบบ -,.-
“แบมจะเอาไปทำความสะอาดให้พี่แจ็ค” ไม่ได้ครับไม่ได้ต่อหน้าป๊ากับแม่ผมต้องเรียกไอ้พี่สั้นว่าพี่แจ็ค มันก็เหมือนกันอยู่ตาหน้าป๊ากับแม่ก็ต้องเรียกผมแบมแบม น้องแบม ไม่เคยหลุดพูดมึงกูสักที มีแต่ผมไอ้พี่สั้นๆจนเกือบตีแหนะ
“อ่อ! อยู่ห้องเก็บของน่ะ น้องแบมจะไปเอาเองหรือจะให้ม้าเอาให้” หม่าม้าพูดแล้วตั้งท่าจะเดินออกมาแต่ผมเบรกไว้ก่อน
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวแบมเอาเอง ม้าทำข้าวต่อเถอะ” เสียงหม่าม้าตะโกนโอเคออกมาจากห้องครัวเป็นอันเข้าใจกัน ก่อนที่ผมจะเดินเอื่อยๆไปที่ห้องเก็บของที่อยู่ใต้บันได
หาอยู่นานสุดท้ายผมก็เจอมันพิงอยู่กับกำแพงใต้บันได-____- ผมยกเครื่องดูดฝุ่นออกไปข้างนอกและก็พึ่งรู้สึกได้ว่า แม่งงหนักเหลือเกินTT กว่าจะถึงห้องไอ้พี่สั้นแขนกูจะไม่หลุดก่อนรึไง ถึงบ่นไปก็อย่างนั้นไม่มีใครช่วยผมหรอกนอกจากตัวผมเอง ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน เอ้า ฮึ่บ!
“ม้าาาา ช่วยน้องแบมยกเครื่องดูดฝุ่นหน่อยT-T”
--------------- LOVE MY CHILD ---------------
ไม่นานเกินรอตอนนี้ผมก็สามารถยกเครื่องดูดฝุ่น(เจ้าปัญหา)ขึ้นมาบนชั้นสองได้โดยการช่วยเหลือของหม่าม้า แฮะ แฮะ^[+++]^v ผมกล่าวขอบคุณหม่าม้าก่อนจะมองหน้าประตูห้องที่มีป้ายสีชมพูหวานแหววที่เขียนว่า ‘น้องแจ็คสั้น’ เอ๊ย! ‘น้องแจ็คสัน’
โคตรแอ๊บแบ๊ว -_____- ไม่เหมาะกับหนังหน้าเจ้าของห้องสักนิด
ผมจัดการเปิดประตูและลากเครื่องดูดฝุ่นเข้าไปในห้อง ฝ่าด่านเสื้อผ้าทั้งหลาย ทั้งเสื้อ ทั้งกางเกง ไม่เว้นแม้แต่กางเกงลิง วางเกะกะทางเดินจนผมทนไม่ไหวใช้เท้าเขี่ยมันไปไว้ข้างๆตะกร้าผ้าที่เสื้อผ้าแทบจะล้นออกมาอยู่แล้ว เออ เอาเข้าไป กูว่ากูซกมกแล้ว มึงยิ่งกว่ากูอีกไอ้พี่สั้น
“อะไรวะเนี้ย?” ผมกวาดตามองรอบๆห้องอย่างปลงๆ ก่อนจะเริ่มจัดการโต๊ะหนังสือที่มีโน้ตบุ๊ค1ตัว หนังสืออะไรมากมายก็ไม่รู้ และถุงขนมที่กินหมดแล้ว ผมหยิบหนังสือขึ้นมาเรียงก่อนจะไปสะดุดตากับหนังสืออะไรบางอย่างที่หล่นอยู่ใต้โต๊ะ ผมก้มลงไปเก็บมันขึ้นมาแล้วมองอย่างพิจารณา หนังสือไรว้า ที่มีรูปผู้หญิงเกือบเปลือยอยู่บนปกไม่ต้องเปิดเข้าไปภายในผมก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นหนังสืออะไร น้องแบมไม่ได้โง่นะครับ
ผมวางมันลงอย่างไม่ใส่ใจอะไรและกลับไปทำงานต่อ ก็เรื่องปกติของผู้ชายแหละครับที่จะมีบ้าง น้องแบมเข้าใจ ยิ่งแบบไอ้พี่สั้นนั่นแหละตัวการและผมเชื่อว่ายังมีอีกแน่ๆ และก็ไม่ผิดเมื่อผมรื้อกล่องข้างบนตู้หนังสือก่อนจะพบหนังสือXXXเป็นสิบๆเล่ม!!!!!!!!!! ผมอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ หนึ่งเล่มก็ว่ายังไหวแต่นี่เห็นเป็นสิบๆเล่มแล้วรู้สึกอายขึ้นมาทันที ก่อนที่จะสติหลุดไปมากกว่านี้ผมก็ยัดมันลงที่เดิมและรีบทำความสะอาดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะอาจจะไปเจออะไรที่พี่สั้นมันเก็บไว้ก็ได้
น้องแบมยังไม่อยากใจแตกตอนนี้นะครับ... -///-
...1 ชั่วโมงผ่านไป
“เมื่อไหร่จะเสร็จวะเนี้ย?” ผมโยนไม้ถูพื้นลงพื้นอย่างหมดแรง ทำมาหนึ่งชั่วโมงแล้วเพิ่งจะทำความสะอาดโต๊ะกับชั้นหนังสือเสร็จ ยังเหลือพื้นและเสื้อผ้าอีกมากมายก่ายโกงที่ยังไม่เก็บ นี่ไอ้พี่สั้นมันกะจะใช้ผมให้คุ้มเลยใช่มั้ย?
คิดแล้วก็ปวดหัวนอนเอาแรงดีกว่า...คิคิ
ว่าแล้วก็ทิ้งตัวลงบนเตียงหยิบรีโมทมาเปิดแอร์ นอนคิดอะไรเพลินๆสักพักก็นึกขึ้นได้ ผมกระเด้งตัวขึ้นมานั่งกับเตียงอย่างไว ถ้าเอาเรื่องหนังสือXXXมาต่อรองกับมันล่ะ ฟ้องว่าจะบอกหม่าม้างี้ ก็ถ้ามันไม่มีความลับมันจะให้ผมมาทำความสะอาดห้องให้มันทำไม ทุกทีหม่าม้าก็เป็นคนทำความสะอาดห้องทุกคนอยู่แล้ว และถ้าหม่าม้ารู้เรื่องหนังสือXXXแล้ว ทำไมไอ้พี่สั้นถึงต้องซ้อนหนังสือด้วยล่ะ จริงมั้ย? 5555 ผมเก่งใช่มั้ยล่ะ?
เอาเรื่องนี้กับเรื่องทำความสะอาดต่อรองไอ้พี่สั้นดีกว่า...
ขออะไรมันดีน่าาา ของที่อยากได้ก็มีหมดแล้ว นาฬิกาที่อยากได้หม่าม้าก็เพิ่งให้มา ตุ๊กตาก็มีเต็มห้องแล้ว...ไม่เอาหรอก เกมหรอ?...ก็เพิ่งไปซื้อมาเมื่อวานกับไอ้ยูคยอม อืมมม...ค่อยคิดดีกว่า
กระโดดลงจากเตียงก่อนจะหยิบไม้ถูพื้นที่ถูกทิ้งไว้เกือบครึ่งชั่วโมงขึ้นมาทำความสะอาดต่อ ถูไปถูมาอย่างลวกๆก่อนจะหันเหความสนใจมาที่กองเสื้อผ้าที่ถูกดันติดกับตะกร้า ยัดเสื้อผ้าลงตะกร้าอย่างแรงแต่ทำยังไงก็ยังใส่ไม่ได้ผล ผมเลยเปลี่ยนมายืนแล้วเอาเท้าเหยียบเสื้อผ้าในตะกร้าแล้วยัดเสื้อผ้าที่เหลือใส่ตะกร้าอย่างไว
ปาดเหงื่อออกจากหน้าผากลวกๆแล้วจ้องมองผลงานตัวเองด้วยความภูมิใจ(?) แหม...ขนาดเพิ่งทำครั้งแรกก็ทำได้ดีเลยนะเนี้ย อิอิ..
หันไปมานาฬิกาหลังจากเก็บของตัวอย่างเสร็จ หว่า...บ่ายสามโมงเกือบสี่โมงแล้วไม่ใช่ว่าไอ้พี่หวังมันมาแล้วหรอกนะ ไม่ได้การล่ะต้องรีบลงไปแล้วส่วนเครื่องดูดฝุ่นนี่น้องแบมยกไม่ไหวค่อยให้เจ้าของห้องเขามาจัดการเองล่ะกัน น้องแบมไปล่ะ...
ลงมาชั้นล่างก็มองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวงทิ้งตัวลงโซวาก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่ยังไม่มาไม่งั้นได้ยินคำแสลงหูแน่ เช่น...
‘แค่นี้ก็ทำไม่เสร็จ ไม่แน่นี้หว่า...’
โดนคนอย่างไอ้พี่สั้นดูถูกนี่ ความมั่นใจผมลดลง30%เลยนะ อยากจะตอกกลับมันเหมือนกันแต่ติดที่ผมเป็นน้องมันเป็นพี่ ยิ่งครอบครัวเราเคร่งครัดเรื่องนี้มากอีกด้วย ผมเลยได้แต่เก็บความแค้นนี้ไว้
“อะไร เพิ่งลงมาเหรอ?” เสียงดังมาจากด้านหลัง ผมหันไปมองก่อนจะทำหน้าเฟล มันคงรู้แหละว่าผมไม่มีอารมณ์เล่นกับมัน ไอ้พี่สั้นมันเลยเดินมานั่งลงข้างๆผมหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิด “มึงนี่ทำไมทำหน้าเหมือนแดกขี้วะ กูยังไม่ได้พูดไรสักหน่อย”
ผมหันขวับไปมองหน้ามันตาเขียว นี่คือมึงยังไม่ได้ว่าสินะ ผมเข่นเขี้ยวมันในใจ อยากจะลุกขึ้นไปเตะก้านคอมัน แต่ติดที่ว่าผมฟาดไม่ถึงแน่ ถึงมันจะสั้นผมน่ะสั้นกว่ามันอีก น้องแบมพูดอะไรก็ไม่รู้ เขินตัวเองวะ -////-
“มึงเป็นไร?บิดไปบิดมาเหมือนคนปวดห้องน้ำ” พี่สั้นมันหันมามองผมงงแล้วพูดคำโง่ๆออกมา ผมสะบัดบ๊อบใส่มันแล้วลุกขึ้นจากโซฟาและเดินเข้าห้องครัวไป หม่าม้าไม่อยู่แหะสงสัยไปซื้อของหรือไม่ก็ไปเม้าท์กับคนข้างบ้านตามประสาผู้หญิงอีกตามเคย
คิดถึงของกินแล้วรู้สึกหิวขึ้นมาทันทีเลย ไม่หิวสิแปลกผมยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าแล้วนะ(พอดีตื่นสาย) แล้วอีกอย่างทำความสะอาดให้พี่สั้นมันแทนที่จะซื้อขนมมาตอบแทนแต่นี่ไม่เห็นจะมีอะไรสักอย่าง ใช้คนอื่นแล้วยังไม่รู้จักบุญคุณ สั้นเอ๊ยยยยยยยย! เดี๋ยวไม่ทำให้อีกหรอก โด่ววว
“สั้นนนนน แม่ไม่ทำของว่างหรอ?” ตะโกนถามมันที่นั่งพาดขากันบนโต๊ะดูทีวีอย่างสบายอารมณ์ มึงจะสบายไปไหนครับ คุณชาย!
“ทำ...” แล้วทำไมผมไม่เห็นอ่ะ? หรือแม่เก็บไว้ในตู้เย็น? “...แต่กูกินหมดแล้ว” อ่อ!เก็บไว้ในท้องไอ้พี่สั้น ห่า! กูว่าแล้วว่าแปลกๆ ตอนมันเดินมานั่งกับผมมันก็ยังแคะขี้ฟันอยู่เลย ทำไมกูไม่สังเกตวะ โฮกกกกกกกกกกกกกก~ น้องแบมอยากตาย
“แล้วแบมจะเอาอะไรกินวะ” ผมตะโกนถาม
“เรื่องของมึงดิ” ถ้าผมจะบอกว่า ผมไม่มีพี่อย่างมันจะทันมั้ย?
--------------- LOVE MY CHILD ---------------
สุดท้ายผมก็ต้องต้มรามยอนกินเอง ไอ้พี่สั้นยังมีหน้ามาบอกให้ผมต้มเผื่อมันด้วย แล้วคิดว่าผมจะยอมมั้ย? หึ! ไม่มีทาง...ซะที่ไหนล่ะโว้ยยยยยยยยย! แม่งยังมีหน้ามาพูดว่าที่ผมไม่ได้กินของว่างน่ะไม่ใช่ความผิดมันแต่เป็นความผิดผมที่ลงมาช้า ก็แล้วถ้ามึงจะไม่กินของกูก็สิ้นเรื่องป่ะ แล้วประโยคสุดท้ายของมันทำเอาเท้าผมกระตุกนิดๆ
‘กูกับมึงกินก็เหมือนกันน่า กูกินเผื่อมึงไง’
เหมือนกันพ่อง เผื่อกูพ่อง คอยดูน้องแบมจะฟ้องหม่าม้า TT
“แบมเสร็จยัง? กูหิวนะเว้ย” ดู ดูมัน ไอ้ภาพลักษณ์พี่ชายที่แสนดีช่วยเหลือน้องน่ะ ผมนึกยังไงก็ไม่มีหน้ามันโผล่มาสักนิด
“ใกล้แล้ว รอแปปดิวะ” ผัวะ!
“วะกับใคร?” กับหมามั้ง ก็อยากจะตอบแบบนี้แต่กลัวมันตบหัวผมซุกกับหม้อ
“กับตัวเอง” แถไปหน้าด้านๆผมรู้ว่ามันไม่เชื่อหรอกแต่มันแค่อยากตบหัวผมเฉยๆก็ผมพูดอย่างนี้ตอนอยู่กับมันบ่อยจะตาย จะหาเรื่องตบหัวกูก็บอกสั้น!!
“เออ เร็วๆ” เร่งไม่พอล็อกคอผมเฉย ผมหันไปมองหน้ามันเอือมๆ แล้วมันจะเสร็จมั้ยถ้ามึงล็อกคอกูอยู่นี่ มันหันมามองหน้าผมและดูเหมือนมันจะอ่านความคิดผมออก “ทำไป กูคิดว่ามึงทำได้” ไอ้ทำได้ก็ได้ แต่มันไม่ถนัดโว้ยย!
“แม่ง!” สุดท้ายก็ต้องให้มันกอดคออยู่อย่างนั้น ผมก็ต้องพยายาม ย้ำ! พยายามเอือมมือไปค้นหม้อ แขนกูก็ใช่จะยาว ออกจะสั้น(พูดแล้วอายตัวเอง เหมือนนินทาตัวเองให้คนอื่นฟัง -___-) ไอ้พี่สั้นมันก็อารมณ์ดีเกินหน้าเกินตา ผิวปาก มืออีกข้างก็เคาะลงที่เคาห์เตอร์ครัว ถ้ามึงจะหันมาสังเกตบ้างนะพี่สั้นว่าหน้ากูตอนนี้โคตรอารมณ์เสีย
“เสร็จแล้ว เอ้า!” กระแทกถ้วยลงโต๊ะตรงหน้ามันโดยไม่กลัวว่ารามยอนข้างในจะหก “เชิญคุณชายแดกครับ” พร้อมผายมือให้มัน ไอ้พี่สั้นมันก็ยิ้ม ยิ้มโคตรหน้าหมั่นไส้เลยเถอะ
...จากนั้นก็ต่างคนต่างกิน ไม่พูดอะไร หิวครับ หิวมากๆ คิดดูผมยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าเลยนะ ข้าวตอนเย็นที่หม่าม้าทำก็เอาออกมากินไม่ได้เพราะต้องกินพร้อมหน้ากัน หลังกินเสร็จก็มีสงครามย่อมๆของผมกับไอ้พี่สั้น(อีกแล้ว) ทะเลาะกันเรื่องใครจะล้างถ้วยล้างหม้อ ผมทำแล้วมันก็ต้องล้างดิ แต่มันยังมาโบ้ยให้ผมทำเพราะผมเป็นน้อง เถียงกันไปกันมาผมเลยยื่นคำขาด
“แบมจะฟ้องหม่าม้า ป๊าด้วย ว่าพี่สั้นกินส่วนของแบม” ผมพูดแล้วกอดอกอย่างมั่นใจว่ามันไม่มีทางเถียงผมได้หรอก มันเบ้หน้าเล็กน้อยแต่ก็ยอมเก็บถ้วยไปล้างแต่โดยดี 555555 ผมชนะแล้วโว้ยย รู้งี้พูดตั้งแต่รู้ว่ามันกินส่วนของผมแล้ว
ผมนั่งเล่นเกมเพลย์อยู่หน้าโทรทัศน์ ที่จริงพี่สั้นมันต่อเอาไว้ไงตอนที่ผมทำรามยอนแล้วตอนนี้มันล้างจานผมก็มานั่งเล่นเกมรอมัน เล่นอยู่นานและก็เล่นอยู่ด่านเดิมจนไอ้พี่สั้นมันล้างจานเสร็จแล้วเดินออกมานั่งบนโซฟา แล้วยังมีวิจารณ์การเล่นผมอีก เก่งนักมึงก็มาเล่นเองสิโว้ยย ตอนกูมาเล่นกูก็เห็นมึงค้างอยูด่านนี้เหมือนกันนั่นแหละ
นั่งดวนเกมกับไอ้พี่สั้นจนจะหนึ่งทุ่มแล้วหม่าม้าก็ยังไม่มา ไปไหนหว่า? ถ้าไปซื้อของคงต้องกลับมาตั้งก่อนหกโมงแล้ว แล้วถ้าไปคุยกับเพื่อนบ้านหม่าม้าก็ต้องกลับมาอีกเช่นกัน หรือคุยติดลม?
“สั้น ม้าไปไหนอ่ะ” ปากถามแต่ตายังจ้องหน้าจอโทรทัศน์
“ไปหาป๊า แล้วสงสัยคงไปดินเนอร์ต่อมั้ง” ไอ้พี่สั้นตอบยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม อีกมือก็กดจอย แม่งโคตรเทพเถอะ ขนาดผมสองมือยังไม่ไหวเลย แพ้มันตลอด แต่ก็มีบ้างที่มันอ่อนให้แต่มันก็ชนะอยู่ดี นี่กูกากหรือมึงเก่ง -__________-
“แล้วข้าวอ่ะ กินก่อนใช่ป่ะ” ผมถามต่อ
“คงงั้น แต่อย่าเพิ่งกินรอเพื่อนกูมาก่อน” แล้วเพื่อนมึงจะมาตอนไหนครับ? กูหิวจะตายแล้วนะเว้ย! อย่าให้กูเห็นหน้านะเว้ย ไม่งั้น...
ออด!
ความคิดผมสะดุดทันที แม่งใครวะ ผมหันไปมองหน้าไอ้พี่สั้นมันทำหน้างงๆใส่ผม ผมก็ทำหน้างงๆใส่มัน ก่อนมันจะพูดขึ้น
“สงสัยเพื่อนกูมาแล้วมั้ง” ผมพยักหน้าก่อนจะกลับมาเล่นต่อ ตายยากฉิบเพิ่งพูดถึงก็มาเลย “พยักหน้าทำแป๊ะ ไปเปิดดิ”
“ห๊ะ!” สงสัยผมทำหน้าโง่เกินมันเลยตบหัวผม
“ไปเปิด มันยืนรอนานแล้ว” สุดท้ายผมก็ต้องจำใจลุกขึ้นไปเปิด อะไรๆก็ใช้กู ไม่มีกูแล้วมึงจะรู้สึกไอ้พี่สั้น!!
ออดดดดดดดด!
ไอ้คนกดมันก็ขยันจริง จะกดไรนักหนา กูเพิ่งจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นแค่ห้าก้าวเองมึงกดไปเป็นสิบๆครั้งแล้ว
“ครับๆ มาแล้ว” ผมขาน ถ้าไม่บอกมีหวังทำออดบ้านผมพังแน่ กดโคตรบ่อยเลยให้ตายดิ ผมวิ่งออกจากบ้านเห็นหัวสีแดงแวบๆเพื่อนพี่สั้นย้อมผมสีแดงด้วย? คงหมั่นหน้าน่าดูถึงได้กล้าทำ ผมวิ่งมาเปิดประตูรั้วให้พี่เขาที่ยืนพิงประตูรั้วอีกด้าน สงสัยพี่เขาไม่เห็นผมถึงได้ไม่หันมา
“เอ่อ...พี่ครับ?” พี่เขาหันมาแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม แค่นั้นผมก็แทบจะเป็นลมแล้ว หล่อโคตร หล่อโคตรพ่อโคตรแม่ ยิ่งส่งยิ้มให้ผมแบบนั้นแล้วแบบ...แบมแบมเข่าอ่อนไปเลยเถอะ ดีนะเกาะประตูรั้วไว้ได้ ละลายได้ละลายไปแล้ว โอ้ย! แบมแบมจะไม่ทน! แบมแบมจะเอาคนเน้! (ว่าที่)พ่อของลูกในอนาคฅ
…ป๊า...หม่าม้า...พี่สั้น แบมแบมเจอเนื้อคู่...ที่สำคัญโคตรน่ากิน -///-
คนนี้แบมแบมจอง!
- 100% -
ความคิดเห็น