คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : FIRST novel::สาเหตุที่แท้จริง
บทที่ 2 สาเหตุที่แท้จริง
“นี่ ขอโทษที่ฉันมาช้าพอดีฉันซื้อของมาฝากแกน่ะ” โอปอลเดินตรงมาที่ฉันโดยไม่ทันสังเกตว่ามีวินเธอร์นั่งอยู่บนโซฟา และแล้วโอปอลก็หันไปเจอวินเธอร์
“เอ๊ะ นี่ใครน่ะสมายล์ หรือว่ามีคนมาดูแลหัวใจ เอ้ย...ดูแลตัว ให้แกแล้ว งั้นฉันคงไม่สำคัญแล้วสินะ ไปดีกว่า” โอปอลแซวฉันอย่างอารมณ์ดี
“ใช่ครับ ผม....”
“ตานี่แหละตัวดีเลย คนที่ขับรถชนฉันเมื่อคืนนี้น่ะ รู้มั๊ยว่าตานี้มันต้องการจะฆ่าฉันเพื่อความสะใจของตัวเอง”วินเธอร์ไม่ทันพูดจบฉันก็พูดขึ้นแทรก
“อ่อ หมอนี่นะหรอที่ขับรถชนแก หนอยไอ้หมาแตก ไอ้จิ้งจก ไอ้ขี้เมา ไอ้ซาลาเปา ไอ้ปลาท่องโก๋ ไอ้แมงกระแท้” โหย โอปอลเปลี่ยนอารมณ์เร็วมาก ^-.-
“เอ่อ ฉันว่าเธอพอก่อนเถอะโอปอล...แล้วนี่อาการอกหักรักคุดของเธอมันดีขึ้นแล้วหรอ มันเพิ่งผ่านมาไม่กี่วันเองนะ” ฉันกระซิบใส่โอปอล
“นี่แกเป็นเพื่อฉันมากี่ปีแล้วเนี่ย ยังไม่รู้อีกหรอว่าฉันน่ะ รักง่าย เลิกง่าย(มั้ง)และที่สำคัญหายร้องไห้ฟูมฟายเป็นนางเอกบ่อน้ำตาแตกเร็วย่ะ”
“หรอ...แล้วเมื่อคืนใครมายืนร้องเพลงให้ฉันฟังน้า แล้วก็บอกว่าการสูญเสียความรักมันเจ็บปวดที่ซู๊ดดดด” ฉันพูดแกล้งโอปอล
“พอเลย ไม่ต้องพูดถึงแล้วฉันไม่อยากนึกถึงหน้าหมอนั่นอีก มันแค้นฝังลึก” ฉันยิ้มพลางหัวเราะนิดๆใส่โอปอล
“เอ้อ แล้วโอปอลแกรู้มั๊ยว่าฉันน่ะโดนรถชนยังไงฉันไปยืนขวางทางให้รถชน หรือว่า...” ฉันพูดพลางมองไปยังโอปอล ด้วยสีหน้าและท่าทางที่มั่นใจว่าฉันต้องถูกตาวินเธอร์ตั้งใจขับรถมาชนฉันแน่ คิกๆ ^^
“เอ่อ...เท่าที่ฉันได้ยินมานะได้ยินเค้าว่ามีคนเห็นเหตุการณ์ อ่า...รู้สึกว่าเห็นเค้าบอกว่าแกน่ะ ไม่ยืนมึนๆอยู่ที่กลางถนน” เมื่อฉันได้ยินถึงกับอึ้ง O.O ฝ่ายวินเธอร์น่ะหรอแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะ
“นี่แกฟังมาผิดรึเปล่า ฉันจะไปยืนบ้าให้รถชนทำไม” ฉันเถียงสุดฤทธิ์
“นี่ แต่ฉันได้ยินมาอย่างนี้จริงๆนะ”โอปอลบอกฉัน (แหม นี่โอปอลไม่คิดจะเข้าข้างเพื่อนเลยรึไงเนี่ย T^T” “เห็นมั๊ย ฉันบอกเธอแล้ว ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจขับรถชนเธอจริงๆ” วินเธอร์พูดเสริม
“แต่ยังไงนายก็ผิดเพราะนายชนฉัน” ฉันเถียงกลับ
“แล้วเธอมายืนขวางให้ฉันชนทำไมเล่า =*=” วินเธอร์ย้อนถามฉัน
“ฉันไมได้ยืนขวาง จริงๆนะ” ฉันตอบกลับไป
“นี่สมายล์ แกยอมๆเค้าไปเหอะ แกน่ะยืนขวางทางเค้าจริงๆมีหลายคนที่เห็นเหตุการณ์” โอปอลเสริมขึ้นมา “นี่หรอว่า แกหน้ามืดอีก ความดันแกต้องต่ำอีกแน่ๆเลย แกถึงไปยืนอยู่กลางถนนให้รถชนแบบนั้น” โอปอลถามฉันด้วยสีหน้าและท่าทางที่ค่อนข้างเป็นห่วง
“อื้ม ก็อาจจะเป็นไปได้นะ แกอาจจะหน้ามืด มึนๆ งงๆ แกชอบเป็นอยู่นี่”
“ ถ้ามึนๆงงอาจจะเป็นเพราะฉันเมาเสียงเพลงที่แกร้องให้ฉันฟังแน่เลย TT^TT”
“เวอร์ไปและสมายล์ ยังไงแกแกลองไปตรวจสุขภาพบ้างนะ” โอปอลพูดพร้อมกับมองฉันแบบค้อนๆ
“จ้า คุณแม่คนที่สอง”
“งั้นสรุปเรื่องนี้ฉันก็คงไม่ผิดสินะ เพราะเธอมายืนขวางทางฉันเอง” วินเธอร์พูดต่อขึ้นมาอย่างพอใจ
“แล้วทำไมนายไม่เบรกฮะ??” ฉันถามแบบเซงๆ
“ก็ใครจะไปเบรกทัน ฉันขับมาเร็วนี่” วินเธอร์ตอบ
“ก็นั่นแหละ ใครสั่งใครสอนให้ขับรถเร็วกันล่ะ เชอะ!!”
“ก็ฉันรีบ”
“จะรีบขับมาชนฉันให้ตายล่ะสิ”
“นี่พอแล้วทั้งคู่ ฉันล่ะปวดหัว แกก็ยอมๆไปเถอะสมายล์ แกก็มีส่วนผิด” โอปอลพูดขัด
“ก็ได้ สรุปคือเราผิดทั้งคู่ เอางี้ละกันนะเดี๋ยวฉันจะยอมลดค่าเสียหายให้นายเหลือ แค่ล้านห้าพอ จากสองล้านโอเคมั๊ย”
“ไม่ ฉันให้แค่ล้านเดียว”
“ล้านสอง”
“แปดแสน”
“ล้านสอง”
“เจ็ดแสน”
“ก็ได้ฉันเอาแปดแสน ไม่เอาเจ็ดตกลงมั๊ย”
“ได้ แต่เธอก็ต้องจ่ายค่าซ่อมรถให้ฉันด้วย”
“ก็ได้ เท่าไรล่ะ”
“นี่ฉันสงสารเธอนะ ขอแค่ แปดหมื่นก็พอ”
“หา...อีตาบ้า แปดหมื่น นายจะเอาไปซ่อมรถหรือจะเอาไปสมทบทุนซื้อรถใหม่กัน เยอะชะมัด”
“จะยากอะไรเธอก็หักจากที่ฉันให้เธอไปสิ แปดแสนน่ะ”
“เชอะ ก็ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ทนไว้ ทนไว้ สมายล์”
“แล้วฉันจะรับเงินที่ไหน”
“ก็ที่บ้านฉันไง เดี๋ยวฉันจะมารับเธอวันที่เธอออกจากโรงพยาบาล”
“ก็ได้ อย่าลืมละกัน”
และแล้วเหตุการณ์การถกเถียงเรื่องใครผิด และเรื่องเงินในวันนี้ก็จบลง โอปอลและวินเธอร์ต่างแยกย้ายกลับบ้าน ส่วนฉันหมอบอกฉันว่าให้นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลต่อเป็นเวลาสัก 1 สัปดาห์ มันช่างน่าเบื่อเหลือเกิน เพราะตาบ้าวินเธอร์ชัดๆ คนสวยอยากร้องไห้ T^T
“ตายยากจริงๆเลยนะนายเนี่ย พูดถึงก็มาเลย” ฉันพูด
“แหมไม่น่าล่ะ พอฉันมาถึงโรงพยาบาลก็จาม ฮัดชิ่วๆ นี่ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอพูดถึงฉัน ฉันก็คงนึกว่ามีสาวๆที่ไหนคิดถึงซะแล้วสิ” วินเธอร์ตอบกลับแบบกวนเล็กน้อยถึงปานกลาง
“แหวะ คนหลงตัวเอง อย่างนายไม่มีใครคิดถึงหรอก มีแต่คนเค้านินทากันถึงได้จามน่ะ”
“พูดมากเดี๋ยวจับจูบซะหรอก”
“นี่นาย นายนี่มัน....ไปเถอะฉันอยากไปรับเงินเร็วๆแล้วฉันจะได้กลับบ้าน”
วินเธอร์พาฉันไปที่รถของเขา ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาอะไรจนกระทั่งไปถึงที่ที่หนึ่ง ซึ่งฉันก็ไม่มั่นใจว่าใช่บ้านเขาหรือเปล่า “นายจอดทำไม” “ถึงแล้วบ้านฉัน” หา นี่บ้านตาวินเธอร์หรอเนี่ย ใหญ่ยังกะวัง OoO’ “หรอ อื้มๆ”ฉันพยายามเก็บอาการเพื่อไม่ให้เขารู้ว่าฉันตกใจ
วินเธอร์ขับรถของเขาไปจอดยังโรงจอดรถ...โห บ้านนี้มันขายรถกันรึไง รถเยอะมาก ฉันคิด เมื่อฉันเปิดประตูรถลงไป วินเธอร์เดินนำฉันตรงไปยังประตูเข้าบ้าน เมื่อฉันเข้าไป แม่เจ้า ใหญ่มาก หรูมาก เลิศมาก อลังการมาก รวยจัดเลยครอบครัวนี้ เอ...แต่ทำไมลูกชายมันขี้งก จ่ายค่าเสียหายให้เราแค่แปดแสน แถมยังจะเอาค่าซ่อมรถอีก วินเธอร์พาฉันไปยังห้องห้องหนึ่ง มีโซฟาแสนหรูตั้งอยู่ คิดว่าน่าจะเป็นห้องรับแขก บนโซฟานั้นฉันมองไปก็เจอกับพ่อและแม่ของวินเธอร์ และก็มีผู้ชายกับผู้หญิงนั่งอยู่อีก แต่ฉันไม่มั่นใจว่าใคร คิดว่าน่าจะเป็นพี่ชายกับน้องสาวของวินเธอร์ เพราะดูแล้วผู้ชายที่นั่งจะดูโตกว่า และผู้หญิงที่นั่งก็ยังออกเด็กๆ ที่สำคัญถือตุ๊กตาหมีอยู่ตัวหนึ่งก็น่าจะเป็นน้องสาวนั่นล่ะ วินเธอร์พาฉันไปนั่งที่โซฟา ฉันก็กล้าๆกลัวๆเกร็งๆ เฮ้อ ทำไมบรรยากาศตอนรับเงินมันไม่สวยสดงดงามเลยเนี่ย :(
ความคิดเห็น