มหากาพย์อมนุษย์ ภาคแห่งคำพยากรณ์

นิยายเรื่องนี้ได้รับเหรียญทองแดงแฟนตาซีบุ๊คคริติก, อยากรู้ว่านิยายแฟนตาซีของคุณจะได้รับเหรียญอะไร คลิ๊ก !

นิยายเรื่องนี้ได้รับเหรียญโพเอทรีแฟนตาซีบุ๊คคริติก สำหรับนิยายที่มีความโดดเด่นทางด้านการใช้ภาษา

Atcarus_lylic

Tale of The Dark Fantasy

มหากาพย์อมนุษย์

ผู้เขียน XII_Lands

Part Of Forecasted

ภาคแห่งคำพยากรณ์

Intro

Verse of destiny

บทโคลงแห่งความหายนะ

เวิ้งฟ้ายามราตรีนี้ถูกบดบังด้วยเมฆาดำทะมึน เส้นสายฟ้าวาบวูบไล่ไปตามริ้วคลื่นราวกับมีชีวิตส่งแสงสะท้อนกระทบผืนดินเป็นระยะพร้อมสายลมพัดกระหน่ำเบื้องล่างกรรโชกมวลสาขาแมกไม้ส่อเสียดหวิวหวีด กรีดโสตดุจน้ำเสียงปีศาจจากก้นบึ้งแห่งนรกมืดมนอนธการ ประหนึ่งจะบ่งบอกลางร้ายที่กำลังคืบคลานสู่ผืนพิภพแห่งนี้

            ท่ามกลางเสียงอื้ออึงแห่งลมพายุ เส้นแสงหักงอพลันแหวกหมู่เมฆหนาลงสู่พื้นพสุธากัมปนาท ทว่า ร่างชราภาพซึ่งซุกซ่อนใต้อาภรณ์ผ้าดิบสีทึม มิได้มีท่าทีหวาดหวั่นสักเพียงน้อย มือหยาบกร้านสั่นเทายกขึ้นไล้ไรเคราขาวยาวปิ่มเสมออกเชื่องช้า ริมฝีปากแห้งผากตามกาลบิดโค้งหงายเยียบเย็น ส่งให้เห็นริ้วรอยที่สั่งสมกรีดร่องลึกระบายทั่วใบหน้า

             ผู้เฒ่า...ยังคงนิ่งงันราวกับคอยถ้าบางอย่างด้วยจิตจดจ่อแม้นจักคงอิริยาบถนี้มานานเจียนชั่วยาม นัยน์ตาสีหม่นทอประกายวาดหวังในบางสิ่งรับกับกลุ่มคิ้วหนาสีดอกเลาที่ปาดปลายขึ้นสูงยาวจรดไรผมเทาหม่นขาดการจัดแต่ง

             เปลวไฟจากเหล่าตะเกียงไต้น้ำมันยางไม้วูบไหวไปตามแรงพายุโบกส่องสว่างป่ายไล้ตู้ตั่งรอบห้อง ให้บังเกิดเงาทาบทาฝาผนังห้องหับดั่งร่ายรำไปตามบทเพลงแห่งธรรมชาติ ไล่เรียงให้สบกับม้วนหนังแกะเก่าคร่ำคร่านับร้อยมัด หากยังไม่รวมม้วนกระดาษอันขาดวิ่น และสมุดหนังแพะกองพะเนิน ซึ่งเพลานี้กระจัดกระจายตามมุมห้อง พื้นไม้ ไปถึง...โต๊ะตั่งเขียนหนังสือ หนึ่งในนั้นเป็นเพียงหน้าว่างเปล่าถูกวางทับด้วยหินอ่อนแท่งสี่เหลี่ยมจัตุรัส ราวกับกำลังรอให้ปลายขนอีกาปักจุ่มขวดน้ำหมึกจรดลงบันทึกตัวอักษรา บอกเล่าเรื่องราวใดเรื่องหนึ่ง เหตุการณ์ใด เหตุการณ์หนึ่ง...

            เมื่อครั้นอัสนีบาตฟาดลงกระทบผืนดินอีกครั้ง ทั่วห้องพลันบังเกิด แสงสว่างวาบ ดึงให้ใบหน้าเหี่ยวย่นหันมองกลับมา

            บางสิ่งทอรัศมีแสงสีม่วงจากเจือจางสู่เข้มคลี่เป็นทรงกลมใหญ่เท่าคนโอบระยับด้วยสายกระแสดำนิลพาดแปลบปลาบบิดเบี้ยวหักงอปรากฏกลางโถงว่างพร้อมลมหมุนแผ่วเบา ฉุดรอยยิ้มปีติให้ผุดบนใบหน้าผู้เฒ่า

             สิ่งที่รอคอยแสนนานบังเกิดขึ้นอีกครั้ง และนั่นหมายถึงนัยอันมากมายเกินกว่ามนุษย์ทั้งหลายจะเข้าใจได้หมด

            ไรผมยาวป่ายพาดใบหน้าระบายริ้วด้วยแรงลมหอบขณะเดินเข้าไปใกล้วัตถุทรงกลม มือเหี่ยวย่นสั่นระริกขณะเอื้อมไปสัมผัสผิวรัศมีแสงอย่างเชื่องช้า ก่อนสอดลึกเข้าสู่แก่นกลางราวกับไร้ความหวาดหวั่นต่อสายฟ้านิลกาฬที่รายล้อมกรอบ

            โดยพลัน...ทรงกลมปริศนาพลันขยับหมุนจากช้าสู่เร็ว ก่อกระแสลมแรงจนแผ่นกระดาษเล็กที่วางเรียงรายไร้ระเบียบปลิดปลิวรอบห้อง เส้นผมยาวกระเซิงระใบหน้าสีดอกเลาปาดป่ายไร้ทิศทาง ทว่า รอยยิ้มเย็นเยียบกลับยิ่งกว้างราวกับพึงพอใจเป็นหนักหนา

            ห้วงเวลาเพียงอึดใจผ่านพ้น สภาพภายในห้องหับเวียนกลับไปเป็นเฉกเช่นเดิม ดั่งเหตุการณ์ปาฏิหาริย์มิได้บังเกิด ทรงกลมปริศนาอันตรธานหายอย่างไร้ร่องรอย ไร้มวลสาร เว้นแต่...บางสิ่งบางอย่างได้แปรเปลี่ยน

            ร่างชราภาพใต้อาภรณ์ผ้าดิบสีทึมมิได้เป็นดั่งเดิมอีกต่อไป เวลานี้ คงเหลือเพียงชายหนุ่มวัยกลางคนผู้สง่างาม นัยน์ตาสีเทาฉายแววทระนงแห่งผู้รอบรู้ ริ้วรอยแห่งกาลเลือนลบไม่เหลือเค้า กลางฝ่ามือแข็งแรงปรากฏวัตถุทรงกลมใสเจือสีนิลขนาดเท่าอุ้งมือห่อหุ้ม

            สายตากล้าแกร่งจรดมองสิ่งในมือ รอยยิ้มแสยะกว้างผุดเผยอีกครั้งก่อนเสียงหัวร่อจะระเบิดดังสนั่น

            ในที่สุด เวลานี้ก็มาถึง !!

             เสียงตะโกนด้วยภาษากอล (Gaul)* แผดดังราวสาสมใจ ใบหน้าคมเข้มหันขวับ สายตาทอดมองตั่งด้านข้างพร้อมรอยยิ้มเย็นเยียบแซมมุมปาก ได้เวลาแห่งการบันทึกเสียที ครานี้ลูกแก้วสีนิลจะบอกสิ่งใดเป็นอันดับแรก และนั่นก็เย้ายวนเกินกว่าจะอดห้ามใจไว้อีกสักสองสามอึดใจ

             ไม่รอช้า ผู้ครอบครองวัตถุปริศนาย้ายร่างไปประจำตำแหน่งจดบันทึก ลูกกลมถูกวางลงอย่างทะนุถนอม มืออีกข้างหยิบขนอีกาปาดปลายขึ้นจากขวดน้ำหมึก จรดมันลงบนแผ่นหนังแพะซึ่งเย็บรวมเป็นปึกหนาด้วยถูกใช้บันทึกเหตุการณ์นานัปการ

.            ชายผู้ทระนงจรดสายตานิ่งสู่แก่นกลางลูกแก้ว ความลึกล้ำราวกับห้วงนทีอันแสงตะวันไม่อาจส่องถึงช่างเย้ายวนราวหญิงสาวผู้เร้นลับ จากความดำมืดราวคืนไร้แสงแห่งจันทราและดวงดารา เริ่มคลี่เผยให้เห็นความเคลื่อนไหวภายใน

             ภาพเหตุการณ์นานาฉายผ่านดุจเรื่องเล่าในจินตนาการ ดวงดาวร่วงหล่นซ้อนทับ แสงสว่างภายในคืนเจิดจ้าดับวูบลงด้วยอาถรรพ์บังเกิด

            ผู้มีท่วงท่าดั่งมหาปราชญ์เผยรอยยิ้มกว้างอย่างพึงใจ มือข้างถือขนนกสีดำนิลตวัดเขียนสิ่งที่เปิดเผย บันทึกลงเป็นถ้อยโคลงอย่างทรงความรอบรู้ ด้วยภาษาแห่งถิ่นฐาน ณ พำนักปัจจุบัน เมือง...บรองซ์

             นับวันที่ 15 เดือนหก สมัยศกที่มิอาจแยกแสงสว่างฤามืดมน

            ...อวตารมืดมิดตื่นฟื้น    อีกครา

            สองคมเขี้ยวอสุรา          กู่ก้อง

            เผ่าพันธุ์แห่งบาปตรา     ขืนต่อ ม้วยนา

            คงอยู่เพียงเสียงร่ำร้อง    ถิ่นไร้ ฝังกาย...

            สิ้นประโยคจากปลายขนวิหคสีนิล เสียงหัวร่อราวกับผู้คลุ้มคลั่งเสียสติแผดก้องลิ่วลอยไปกับสายลม คล้ายจะบอกนัยความหมายให้ไกลจนสุดเท่าที่เหล่าผู้ถูกขีดกำหนดชะตาจะสามารถรับรู้และตระเตรียมตนระแวดระวังภัยที่กำลังย่างกรายเข้ามาเยือนในเวลาอีกไม่ช้า...

          ดั่งบทโคลง...ทุกอย่างกำลังถูกดึงให้เข้าสู่วังวนแห่งพายุหายนะแล้ว...

*~*~*~*~*~*~*~*~*

Gaul* ชนชาติฝรั่งเศสโบราณ

นิยายเรื่องนี้ได้รับเหรียญทองแดงแฟนตาซีบุ๊คคริติก, อยากรู้ว่านิยายแฟนตาซีของคุณจะได้รับเหรียญอะไร คลิ๊ก !

นิยายเรื่องนี้ได้รับเหรียญโพเอทรีแฟนตาซีบุ๊คคริติก สำหรับนิยายที่มีความโดดเด่นทางด้านการใช้ภาษา