คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Damage - (Junhoe,Jinhwan)
เคยรู้สึกอยากเข้าไปคุยกับใครสักคน โดยที่ไม่มีเหตุผลมั้ยครับ ผมกำลังเป็นครับ เป็นอะไรก็ไม่รู้ผมรู้แค่ผมอยากชวนคุยด้วยเฉยๆ แต่ด้วยความที่หน้าก็โหด ชวนคุยไม่เก่ง อัธยาศัยก็ไม่ได้ดีอะไรกับเขา มันเลยทำให้ผมเป็นคนที่มนุษย์สัมพันธ์ค่อนข้างติดลบ.. แล้วไงครับ ก็นี่ กู จุนฮเว
สงสัยล่ะสิครับว่าผมอยากคุยกับใคร ก็แค่รุ่นพี่ข้างบ้านที่เรียนโรงเรียนเดียวกันนี่แหละครับ เห็นพี่เขาตัวเล็กน่าแหย่น่าแกล้งดี ผมไม่ได้คิดจะจีบสักหน่อย แค่อยากคุยด้วย ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ.. ตอนนี้เป้าหมายขอผมกำลังเดินข้ามถนนมา เดินขาสั้นมาเชียว คนอะไรเด็กๆแม่ให้กินนมรึเปล่า ถึงจะเป็นรุ่นพี่ก็เถอะตัวเท่าหัวเข่าผมเองแหละมั้ง ขาสั้นก้าวข้ามถนนจนมาถึงฟุตบาทฝั่งโรงเรียนและกำลังเดินมาเรื่อยๆ จนหยุดอยู่หน้าร้านขายของชำเล็กๆหน้าโรงเรียน ผมรู้ครับว่าเขากำลังจะทำอะไร ...
“ไง” ผมรีบเดินออกจากซอกหลืบที่แอบซุ่มอยู่เพื่อเข้าไปขวางทางของรุ่นพี่ตัวเล็กเอาไว้
“อ้าวจุนฮเว จะมาบังทำไมเนี่ย พี่จะซื้อของ”
“อ่ะนี่” ผมยกมือที่ถือนมกล้วยเอาไว้อยู่แปะเข้าข้างแก้มรุ่นพี่ที่ยืนเตี้ยอยู่ข้างหน้า
“ซื้อมาให้พี่หรอเนี่ย แหม แอบตามดูรึไงหื้ม เจ้าสโตรกเกอร์ ฮ่าๆ” พี่จินฮวานเขาว่ายังไงนะ? ซื้อให้?แอบตาม? บ้าไปแล้ว ผมก็แค่..ก็แค่ม๊าผมให้เงินมาเยอะเลยไม่รู้จะเอาไปทำอะไรดี นมกล้วยขวดแค่ไม่กี่วอนผมซื้อให้ได้ แล้วที่ว่าแอบตามนี่บ้าไปแล้วแน่ๆ ผมก็แค่ไม่อยากรีบเข้าโรงเรียนเลยมายืนตากลมเฉยๆ ทำไมผมจะต้องตามพี่เค้าด้วย อยากคุยด้วย แต่ไม่อยากแอบตามสักหน่อย? นี่ไม่ได้ตามจริงๆนะ..
“จะเอาไม่เอา?” ผมเอาหลอดเจาะแล้วเตรียมดูดนมกล้วยที่ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลย กินเข้าไปได้ยังไงเนี่ยถามจริง
“ไรอะ เอามานี่ นายซื้อให้พี่ก็ต้องเป็นของพี่สิ” พี่จินฮวานรีบคว้านมกล้วยในมือผมเข้าไปดูดอย่างอร่อย อร่อยตายเลย จะกินกล้วยหรือจะกินนมก็เลือกสักอย่าง ทำไมต้องกินนมกล้วย กู จุนฮเวไม่เข้าใจ?
“โตไวๆนะ” ผมส่งมือไปตบบ่าพี่จินฮวานเบาๆสองสามทีก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไป
“นี่!! ไอ้เด็กยักษ์ พี่โตกว่านายนะเว้ย!” เสียงตะโกนไล่หลังที่ทำให้คนอย่างกูจุนฮเวที่หน้าบึ้งเหมือนคนท้องผูกมานาน18วันยิ้มได้ จริงๆผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะยิ้มสักหน่อย มันเป็นของมันเอง กู จุนฮเวงง
และที่ซื้อนมให้นี่ผมก็ซื้อให้ตั้งนานแล้ว ยังไม่ชินอีกรึไง? ก็แค่วันนี้ให้กับมือปกติก็เอาไปวางในล็อคเกอร์แค่นั้นเอง.. ผมอยากให้พี่เขาโตไวๆเฉยๆ
ฉันอยากให้เธอเป็นเรื่องจริง ไม่อยากให้เป็นเพียงเพ้อไป
เข้าใจความรู้สึกนี้ไหม ต้องทำอย่างไรกับใจที่เหมือนคนบ้า
เหมือนฉันฝันไปทั้งๆ ที่กำลังลืมตา
ตกหลุม รักเธอจริงๆ
ตอนนี้ผมเลิกเรียนแล้วแหละครับ ก็สายศิลป์ที่ผมเรียนมันไม่ได้เรียนหนักอะไรมากเลยเลิกไวเป็นธรรมดา ผมและกลุ่มเพื่อนอีกสองสามคนก็เลยมาเดินเล่นตามตึกเรียนประหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ในสวน จริงๆก็ไม่ได้อยากจะเดินตามมันมาเลยนะครับ ถ้าถามว่าทำไมไม่กลับบ้าน ก็เพราะไอ้นโยบายประตูโรงเรียนเปิดตามเวลาปกติ เลิกก่อนก็ต้องกลับบ้านตามเวลาปกตินี่สิครับ ทำให้ผมต้องติดอยู่โรงเรียน
พวกเพื่อนๆผมก็กำลังเดินข้ามตึกนี้ไปตึกโน้นตามประสาคนว่าง โดยที่ทอปปิคหลักคือ มันจะไปส่องเด็กวิทย์ครับ... จริงๆไม่ได้อยากไปเลยครับ ขี้เกียจเดินจะตายแล้ว ขี้เกียจมากประมาณว่าอยากจะพับขาเก็บใส่กระเป๋าไว้เลย แต่เพราะว่าพี่จินฮวานเขาเรียนตึกนี้ ผมก็แค่อยากจะมาดูเด็กวิทย์เขาเรียนกัน.. ไม่ได้อยากมาดูพี่จินฮวานสักหน่อย
“เด็กตึกนี้แม่งสุดยอด ตั้งใจเรียนกันจริงๆ” เสียงของหนึ่งในประชากรแก๊งของผมดังขึ้น ผมเลยมองเข้าไปในห้องเรียน ซึ่งมี..พี่จินฮวานนั่งอยู่แถวริมประตูหลังสุด ตัวก็เล็กแล้วทำไมไม่ไปนั่งข้างหน้าแล้วจะมองเห็นมั้ย?
ผมเดิน ขึ้นไปอีกนิดเพื่อที่จะมองคนตัวเล็กให้ถนัดขึ้น อ๋อ... ใส่แว่นนี่เอง
ทำไมพี่จินฮวานตอนใส่แว่นนี่ดูน่ารักดีนะครับ เอ๋อดี..
หลังจากที่พวกเพื่อนๆส่องกันจนพอใจก็ถึงเวลาเลิกเรียนพอดี จึงพากันแยกย้ายกันไปอัธยาศัย ดงฮยอก ชานอูก็ชวนกันไปเล่นเกมที่ร้าน จินฮยองก็ขอตัวกลับบ้านไปช่วยแม่มันขายของแล้วครับ ส่วนผมก็ยังคงสิงสถิตอยู่ในโรงเรียน ก็มันขี้เกียจกลับนี่ครับ ทีเด็กวิทย์ยังไม่กลับกันเลยมัวแต่เรียนจนหัวฟู แล้วทำไมผมต้องกลับด้วย
ผมฟุบหลับที่โต๊ะหน้าตึกวิทย์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็พบกับเสียงพูดคุยของเด็กวิทย์ที่พึ่งเลิกเรียนกัน ผมนี่อยากจะควักไอ้ลูกตาที่ไม่รักดี มัวแต่มองหาพี่จินฮวานอยู่ได้
“อ้าวจุนฮเว มาทำไรอะ” ผมหันไปตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นจากด้านหลังของผม
“ไม่รู้อะ หลงทางมา”
“โอ้โหแถจนสีข้างถลอกแล้ว มารับพี่ก็บอกมารับสิ ฮ่าๆ กลับบ้านดีๆนะฮันบิน บ้ายบาย” คนตัวเล็กพูดแล้วทำท่าทางน่ารักปนน่าหมั่นไส้เล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปล่ำลาโบกไม้โบกมืออวยพรให้กลับบ้านอย่างโชคดีมีชัย .. เหอะ จะล่ำลาอะไรกันนักหนา ไม่แต่งนิราศให้กันไปเลยล่ะ
“จะกลับได้ยัง”
“โถ่กลับแล้วๆ แต่พี่ขอแวะร้านหนังสือก่อนนะ” ทำไมครับ..ทำไมต้องช้อนสายตามองแบบนี้ แบบนี้นี่เรียกว่าอ้อนใช่มั้ยหรือยังไง? ผมว่าผมเจอข้อเสียของการเป็นคนเตี้ยแล้วล่ะครับ
“จะไปก็เดินสิครับ รอพี่ฮันบินกลับมารับรึไง”
“แหม หึงหรอ ไม่ต้องหึงนะจุนเน่ของพี่ ฮ่าๆๆ ไปกัน” พี่จินฮวานยืดแขนอันสั้นขึ้นมาบีบแก้มผมเล่นก่อนจะคว้ามือให้เดินตามหลังพี่เขาไป ผมนี่ไม่ชอบให้พี่เขาทำอะไรแบบนี้เลยครับ อย่ามาโดนตัวได้มั้ย
มันทำให้ใจผมสั่นจริงๆ นี่ผมไม่ได้กินกาแฟมานะ?
ตอนนี้ผมกำลังเดินตามรุ่นพี่ตัวเล็กที่เดินหาหนังสือไปเรื่อยๆ ในมือก็ถือหนังสือเล่มหนาไว้2เล่มได้แล้ว นี่ถามจริงซื้อไปอ่านหรือเอาไปสร้างบ้าน? และเหมือนว่าตอนนี้โชคจะไม่เข้าข้างคนตัวเล็กแล้วล่ะครับ เพราะหนังสือที่พี่เขาต้องการ อยู่สูงกว่าพี่เขาซะอีก เอาแล้วไงครับ ผมต้องเล่นบทพระเอกงั้นหรอ ไม่เอาอะ เสี่ยว
“เอื้อมอยู่อย่างนี้แล้วชาตินี้จะถึงมั้ย” ผมเดินไปเข็นบนไดเตี้ยๆ ที่เอาไว้สำหรับปีนหยิบหนังสือมาให้พี่จินฮวาน ก็ไม่ได้ไรมากครับ มัวแต่รอพี่เขาเอื้อมชาตินี้จะได้กลับบ้านมั้ยยังไม่รู้เลย
“เออลืมไปเลยว่ามีบันได ขอบใจมากนะจุนฮเว รอแปปนะจินฮวานจะไปแตะขอบฟ้าแล้ว” แตะขอบฟ้าบ้าบออะไรของพี่เขาครับ สรรหาคำมาพูดให้ผมนี่ยิ้มจริงๆ มันเมื่อยหน้านะรู้มั้ย
“รอได้ครับ อย่าเกิน4ทุ่มแล้วกัน” ผมตอบไปอย่างกวนๆก่อนที่คนตัวเล็กจะหันมาแลบลิ้นใส่ น่ารักมากมั้ยครับ เดี๋ยวก็จับขังไว้ที่บ้านซะเลย
“ได้แล้ววววววว นี่มันสุดยอดจริงๆเลยนะเนี่ย” คนตัวเตี้ยข้างๆผม ตั้งแต่ที่คว้าหนังสือมาได้ก็เจื้อยแจ้วพรรณนาโวหารเกี่ยวกับหนังสือของพี่เขาไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย “พี่ขอเดินดูอีกแปปนะไปนั่งรอข้างหน้าได้เลย อะฝากหน่อย หนักแขนจะตายแล้ว”
พี่จินฮวานแอทแทคอีกแล้ว... ก็เข้าใจครับว่าไม่ได้ตั้งใจช้อนสายตามอง แต่อย่าทำบ่อยๆครับ ผมก็คนนะครับ หวั่นไหวได้เหมือนกัน.. ผมรับหนังสือมาก่อนจะเดินไปนั่งรอที่มุมนั่งพักของร้าน พลางเปิดหนังสือของพี่เขาดู อ่า.. นี่มันอะไรกันครับภาษาอะไรกัน ทำไมเยอะแยะมากมายลายตาไปหมด
ก่อนที่ผมจะงงกับหนังสือที่เปิดอ่านเมื่อครู่ไปมากกว่านี้ จึงหยิบโพสอิทในกระเป๋าแล้วเอาปากกาเขียนโน้ตให้คนตัวเล็กสักหน่อย มันไม่ใช้โนเตพิเศษอะไรหรอกครับ มันก็แค่โน้ตที่ผมจะต้องเรียกร้องค่าเสียหาย ค่าแบกหนังสือค่าเดินเป็นเพื่อนสักหน่อย
นานแค่ไหนแล้วที่หัวใจ เมื่อชอบใครไม่กล้าจะเข้าไปสักที
จะไม่ยอมอีกแล้ววันนี้ที่เอาแต่ฝัน
นานแค่ไหนนะที่หัวใจ ไม่เคยได้รู้สึกอะไรแบบนั้น
ให้ฉันแลกด้วยอะไรก็ได้ ขอเพียงแค่เธอมองมาที่ฉัน
“ขอบคุณที่มาส่งนะจุนฮเว ไว้พี่จะเลี้ยงขนมนายละกันนะ” พี่จินฮวานรับถุงหนังสือจากผมไปก่อนจะเปิดประตูรั้วและเดินเข้าบ้านไป
“เดี๋ยว”
“หื้ม มีอะไรหรอ”
“พรุ่งนี้เดี๋ยวหน้ามารับหน้าบ้าน อาบน้ำแต่งตัวไวๆ อย่าตื่นสายล่ะ บาย” ผมพูดแบบนั้นออกไปทำไมครับ ไอ้จุนฮเวเอ้ย อยากจะตบปากตัวเอง 18 ที ผมหันหลังกลับจะเดินกลับบ้านของผม แต่ก็เพราะเสียงเล็กๆติดจะขึ้นจมูกนิดๆของพี่จินฮวานตะโกนไล่หลังผมมา อีกแล้ว ทำให้จุนฮเวยิ้มอีกแล้ว บอกว่ามันเมื่อยไงครับ...
“ฝันดีนะจุนฮเว!!”
แค่คำเดียวจริงๆครับ... ผมนี่ฟินเลย
6:45 AM
ตอนนี้ผมกำลังเดินลงบันไดมาเตรียมตัวไปโรงเรียน ก่อนออกจากบ้านก็สวัสดีม๊าแล้วจุ้บแก้มซ้ายขวาสักทีสองทีเป็นพิธีก่อนจะเปิดประตูบ้านออกไปแล้วพบกับ..
“อ้าว มาแล้วหรอ กินข้าวรึยัง” เจอพี่จินฮวานที่ยืนพิงประตูรั้วหน้าบ้านผม พอผมเดินออกมาพี่เขาก็หันมาโบกไม้โบมือชูขนมปังในมือให้ดู จริงๆผมไม่ชอบกินข้าวเช้าครับ.. แต่ถ้าพี่เขาเอามาให้จริงๆ ผมก็กินได้นะ
“ไม่ชอบกินข้าวเช้า” ผมตอบไปสั้นๆ ก่อนจะเห็นว่าหน้าของพี่จินฮวานดูหงอยลง นี่อย่ามาทำหน้าแบบนี้ได้มั้ยครับ หางตาก็ตกเหมือนหมาน้อยเลย “พี่กินรึยัง”
“ก็เอาขนมปังมาเผื่อนาย แต่พี่กินคนเดียวก็ได้ จะได้โตไวๆอย่างที่นายบอก” พี่จินฮวานเดินแกะขนมปังนำผมออกไปก่อน นี่งอนรึเปล่าครับแล้วทำไมต้องรีบเดินขนาดนั้น กลัวโรงเรียนหนีรึไง
ในเมื่อฟ้าสร้างให้ผมมีขาที่ยาวกว่าพี่จินฮวานก็ต้องใช้ให้เป็นประโยชน์ครับ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวพี่เขาแล้วคว้าขนมปังในมือพี่จินฮวานมากิน “อยู่ดีๆก็หิว เอามากินหน่อย”
“ไหนบอกไม่ชอบกินข้าวเช้าไง”
“ผมไม่ได้กินข้าวนี่ ผมกินขนมปัง” ผมพูดถูกใช่มั้ย??
ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องจริง ยิ่งกว่าที่เคยฝันไว้
ขยี้ตาตัวเองเท่าไร มันก็ยังเห็นเป็นเธอที่ยิ้มคืนมา
แล้วฉันควรเข้าไปคุยแบบไหน เริ่มพูดอะไรกับเธอดีนะ
เพื่อจะทำให้เธอได้รู้ว่า..
ถึงโรงเรียนผมก็เดินไปส่งพี่เขาที่ห้อง อย่าเรียกว่าส่งเลยครับก็แค่เดินตามมาเฉยๆ จะมาฝากทิ้งซองขนมปัง..
“ตั้งใจเรียนนะ” ผมพูดสั้นๆ ก่อนจะเดินหันหลังกลับตึกของตัวเองไป แต่มือเล็กที่คว้าผมไว้นี่สิครับ .. บอกแล้วไงว่าอย่าโดนตัว..
“ตั้งใจเรียนเหมือนกัน…” พี่จินฮวานพูดแล้วกอดผมจากด้านหลัง??? คืออะไรกันครับ ทำแบบนี้ทำไมครับ ใจผมนี่สั่นประหนึ่งอาฟเตอร์ช็อค.... “ชดใช้ค่าเสียหายเมื่อวานนะ”
สงสัยล่ะสิครับว่าค่าเสียหายอะไรกัน... ก็ไม่มีไรมาก
รู้มั้ยว่าผมปวดแขนมาก
ผมจะเรียกร้องค่าเสียหายจากพี่
ไม่เอาเงินไม่เอาขนม แต่จะเอาทั้งตัวและหัวใจพี่
ส่งมาให้หมดครับ
Kjh.
“แล้วไหนหัวใจอะ” ผมหันหลังไปถามหลังจากที่พี่จินฮวานเอาแขนออกไปแล้ว
“ได้ไปตั้งนานแล้วไง ไอ้เด็กนี่ จะเรียกร้องอะไรนักหนาห้ะ” ตั้งแต่ตอนไหนกันครับ... นี่ผมโง่หรือโง่กันแน่ “คิดว่าไม่รู้รึไงว่าใครให้นมอยู่ทุกวัน คิดว่าพี่ไม่รู้หรอว่านายกำลัง...จีบ”
“แบบนี้เรียกจีบหรอ ถ้างั้นตอนนี้ก็จีบติดแล้วเป็นแฟนได้แล้วดิ” ผมถามแล้วค่อยๆดึงตัวเล็กเข้ามากอดอีกครั้ง “เป็นแฟนกันแล้ว อย่าทำตัวแบบนี้กับคนอื่นเข้าใจมั้ย ไอ้นิสัยน่ารักๆนี่เลิกสักที เบื่อจะต้องมานั่งหวง”
ถ้าถามว่าผมไปหวงพี่เขาตอนไหนน่ะหรอครับ...
ตอนนั้นผมกำลังเดินผ่านสนามบาสที่กำลังมีกิจกรรมรับน้อง แต่ละคนนี่สภาพหน้าเลอะเทอะจริงๆเลยครับ ป่านนี้พี่จินฮวานจะโดนแกล้งไปถึงไหนแล้ว สุดท้ายสายตาที่มันไม่ค่อยจะรักดีก็มองหาพี่จินฮวานจนเจอพี่เขากำลังนั่งอยู่กับเพื่อน?
‘ฮ่าๆ หน้านายตลกจังอะฮันบิน ฮ่าๆๆ’ พี่จินฮวานกำลังนั่งหัวเราะกับเพื่อนพี่เขาอย่างออกหน้าออกตา แล้วค่อยส่งผ้าให้พี่ฮันบินอะไรนั่นเช็ดหน้า เทคแคร์มากไปป่ะ?
‘หน้านายก็ตลกเหมือนกันนั่นแหละจินฮวาน ฮ่าๆๆ’ จากที่ตอนแรกพี่จินฮวานส่งผ้ามาให้พี่ฮํนบินแล้ว พี่ฮันบินกลับเอาไปเช็ดหน้าพี่จินฮวานซะงั้น
เห้ย ผมว่าผมไม่โอเคแล้วตอนนั้นผมหงุดหงิดมาก อยากจะเดินเข้าไปเช็ดหน้าให้พี่จินฮวานซะเอง แต่ไม่ได้ครับ อย่าเอ็ดไปเดี๋ยวไก่ตื่น... เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าหึง หรือหวงนะ เออช่างแม่งครับ นี่แหละครับเหตุผลที่ทำให้ผมหวง
ก็คนมันขี้หึงนิดนึงก็คิดไกลนะครับ !
“นี่จะหวงทำไมล่ะ ถึงพี่จะมีเพื่อนหลายคน แต่แฟนเขาก็ให้มีกันแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ” พี่จินฮวานพูดบ้าอะไรของเค้าครับ บ้าจนทำให้ผมยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้ว “นายก็เหมือนกัน อย่าไปมองใครนะ ถ้ามองคนอื่นนะ…” พี่จินฮวานทุบที่หลังผมเบาๆ เบาจนนึกว่าสะกิด
“กลัวตายเลยอะ” ผมค่อยๆคลายกอดออกจากพี่จินฮวานแล้วเอามือวางแหมะไว้บนหัว “อย่าดื้ออย่าซนนะเข้าใจมั้ย ไม่ต้องไปน่ารักใส่ใครด้วย ไปเรียนละ” ผมส่งพี่จินฮวานเข้าห้องไปเรียบร้อยล่ะครับ..
เฮ้อ ผมนี่อยากเดินออกไปจากตรงนี้ไวๆ พี่จินฮวานนี่ก็ชอบใช้สายตามองแบบนี้อยู่เรื่อย ถ้าไม่บอกว่ามองเฉยๆนี่นึกว่าอ้อนกันอยู่ ก็เข้าใจแล้วว่าเตี้ย จุนฮเวขอบัญญัติข้อเสียของส่วนสูงพี่จินฮวานไว้เลยนะครับ
1.เตี้ยจนต้องเงยหน้ามองจุนฮเว .. แต่การช้อนสายตาอ้อนแบบนั้น มันน่ารัก!
2.ตัวเล็กกะทัดรัด กอดทีนี่..ไม่อยากปล่อยเลยครับ
ฉันอยากให้เธอเป็นเรื่องจริง ไม่อยากให้เป็นเพียงเพ้อไป
เข้าใจความรู้สึกนี้ไหม ต้องทำอย่างไรกับใจที่เหมือนคนบ้า
เหมือนฉันฝันไปทั้งๆ ที่กำลังลืมตา
ตกหลุม รักเธอจริงๆ
▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮✞▮
ฮาเหลลลลลลลลลลลล5555555555555555555555555
จริงๆตอนแรกตั้งใจจะแต่งเรื่องยาว แต่สมอไม่แล่นจริงๆ
เลยได้ออกมาเป็นช็อทฟิคแทน ภาษาไม่ค่อยสวย
จะพยายามพัฒนาแก้ไขปรับปรุงให้ดีกว่านี้นะคะ
อยากรู้ว่าแต่งครั้งแรกเป็นไงบ้าง ติมชมเม้นเฟบโหวต
เป็นกำลังใจให้เก๊าล่วยน้า u - u
มาบ่นใส่แท็ก #ชฟจว = ช็อทฟิคจุนฮวาน
เข้าใจตรงกันนะคะ555555555555555555555555555
ขอบคุณค่ะ♥
ความคิดเห็น