คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter.1 เด็ก(น้อย)บุญธรรม
Chapter.1 เด็ก(น้อย)บุญธรรม
“ฮึกๆ....ฮึกๆ”
เสียงสะอื้นของเด็กน้อยตัวเล็กๆมองควันที่ลอยล่องอยู่บนอากาศมีแต่เพียงคนรอบข้างที่คอยบอกว่านั่นคือพ่อกับแม่ของเธอ ซึ่งเธอเองก็ไม่อาจจะเข้าใจกับคำพูดเหล่านั้น... ที่เธอร้องไห้ก็เพราะคิดถึงแม่ไม่รู้ว่าแม่ไปไหน...วันนี้เป็นวันสิ้นปีวันสุดท้ายของปีที่เธอรอคอย ที่พ่อกับแม่เธอที่เคยสัญญาว่าจะพาไปเที่ยวสวนสนุก....
มองไปรอบๆเธอก็พบเจอแต่ผู้คนดูวุ่นวายบางคนก็ร้องไห้ไปกับเธอ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน...
’สงสัยที่พวกเค้าร้องไห้เพราะไม่ได้ไปเที่ยวสวนสนุกเหมือนเธอมั้ง.....’
“แทยอน...กลับบ้านก็เถอะลูกงานเลิกแล้วแขกกลับกันหมดแล้ว”
สาวร่างสูงที่เธอคุ้นเคยในช่วงนี้เดินเข้ามาเรียกเธอกลับบ้าน...แต่แม่เธอหล่ะ...แม่อยู่ไหนรอกลับบ้านพร้อมแม่อยู่นะ...รอไปเที่ยวส่วนสนุกกับแม่
“แม่หล่ะน้ายูล....แทรอแม่ก่อนแปปนึงหรือถ้าน้ารีบ ก็กลับไปก่อนทิ้งแทไว้นี่แหละเดี๋ยวแทกลับพร้อมแม่ได้”
เธอยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้า ตั้งแต่จำความได้เธอก็เห็นน้ายูลคนนี้อยู่ในหัวสมองของเธอละสมองเธอได้สั่งจดจำผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...หรือใครจะไปรู้บางทีน้ายูลอาจจะเป็นแม่คนที่สองของเธอก็ได้นะ ถ้าเป็นแม่คนที่สองก็ดีสิ่น้ายูลเป็นคนที่ใจดีมากๆบางทีน้าก็ชอบพาสาวๆมาที่บ้านให้มาเล่นกับเธอบ่อยๆ เธอชอบเล่นกับผู้หญิงสวยๆ ไม่รู้สิ่ว่าทำไม.... แต่ใจกับสมองมันสั่งแบบนั้นมา...ก็เด็กมันเรียกร้องผู้ใหญ่ก็จัดให้ตามสั่ง
“กลับบ้านเถอะ...แม่กับพ่อแทยอนไม่อยู่แล้วเค้าติดธุระเลยให้แทยอนมาอยู่กับน้าไง”
“เค้าไปไหน”
“เค้าไปทำหน้าที่อยู่ไปหาเพื่อนเล่นมาให้แทยอนไงเค้าไปหาบนนู้เลยนะ”ยูริชี้มือข้นไปบนท้องฟ้าอันไกลโพ้น เธอเองก็มีน่าที่เกลี้ยงกล่อมเด็กตัวเล็กที่ยังอายุไม่ถึง 9 ขวบดีด้วยซ้ำ เรื่องเลี้ยงเด็กเธอก็ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ยังดีที่พ่อกับแม่แทยอนก่อร่างสร้างตัวเองจนร่ำรวยเงินทองมาถึงทุกวันนี้มันเลยไม่ค่อยลำบากสำหรับเธอ..ยังไงที่บ้านก็ยังมีพี่เลี้ยงอยู่
แค่คิดถึงเรื่องเลี้ยงเด็กก็ปวดหัวแล้ว...คนอย่างยูริเคยแต่เลี้ยงเด็กโตๆเด็กหมาลัยอะไรเถือกๆนั้น บางทีก็ดูเหมือนฟ้าลงโทษเธอยังไงยังงั้นอยู่ดีๆก็ต้องมาเลี้ยงเด็กยิ่งจะเลี้ยงก็ไม่ค่อยจะเป็นอยู่ด้วย ตัวเธอเองทุกวันนี้ยังแถบเอาตัวไม่รอดพึ่งจะอายุ 20ต้นๆ ต้องมารับหน้าที่ดูแลลูกของพี่สาวและบริหารกิจการต่อ... อ่อพูดถึงเรื่องครอบครัว พวกเรามีกันอยู่แค่นี้แหละ ที่เหลือก็ล้มหายตายจากกันไปหมด ส่วนครอบครัวฝั่งพ่อแทยอนรับลูกสะใภ้หรือพี่สาวของเธอเองไม่ได้ก็เลยถูกไล่ออกจากบ้านมาทำงานหาเงินสร้างตัวสร้างครอบครัวมาจนถึงทุกวันนี้แหละ...ตัวเธอเองก็คือผมพลอยได้มาเหมือนกันพี่สาวกับพี่เขยส่งให้ล่ำเรียนเทียบชั้นจนจบก่อนลูกชาวบ้านเค้าแล้วก็มาทำงานนี่แหละ...ตอนแรกก็กะว่าจะเที่ยวเล่นก่อนสักพักแล้วค่อยทำงานแต่อยู่ดีๆพี่สาวกับพี่เขยดันตกเครื่องบินสะได้...ตอนแรกก็ตกใจเป็นลมพับไปเลยช่วงสองสามวันแรกร้องไห้จนไม่ได้หลับได้นอนพึ่งจะมาตั้งสติได้ว่ายังมีแทยอนอยู่ก็เมื่อเช้านี้เอง เลยทำให้มีกำลังใจดูแลหลานสุดที่รักหน่อย
“เหรอ..งั้นแทจะรอพ่อกับแม่กลับมานะ” ว่าแล้วแทยอนก็สะบัดก้นลุกขึ้นยืนเดินไปจับมือน้ายูลไว้เพือที่เธอกับน้ากับเดินกลับบ้านไปด้วยกัน
“รีบๆกลับมานะพ่อนะแม่” น้ายูลถึงกับตกใจอยู่ดีๆเด็กคนข้างๆก็ตะโกนเสียงดังลั่นเหมือนจะพยายามให้คนที่พูดถึงได้ยิน
“ฮาๆ แทยอนเอ้ยย กลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวพอหนูโตกว่านี้หนูก็จะรู้เองนะลูก”น้าสาวนั่งยองๆลดตัวลงมาคุยกับหลานสาวตรงหน้าลูบผมเปียที่ถูกถักอย่างสวยไปสองทีด้วยความเอ็นดู
“ค่ะ...งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”
.
.
.
.
.
.
“น้ายูล นอนกอดแทด้วยสิ่”
ไม่รู้เหมือนกันมันรู้สึกโหวงเหวงอบกล...ก็แค่เด็กที่ไม่มีพ่อกับแม่อยู่ด้วยแล้วต้องการความอบอุ่นจากน้ายูลเท่านั้นเอง
“อ่าวแทยังไม่กลับอีกเหรอ..พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะลูก”
ปากก็พร่ำบอกแต่น้ายูลของเธอก็ขยับตัวเบียดเข้ามากอดเธอไว้อย่างที่ต้องการ...จะว่าไปแล้วช่วงนี้ก็เห็นน้ายูลอยู่บ้านตลอดแล้วก็ไม่มีพี่สาวเข้ามาเล่นที่บ้านเลยแฮะ...เด็กรู้สึกเบื่อๆชะมัด
“น้ายูล..ทำไมเดี๋ยวนี้พี่ๆเค้าหายไปไหนกันหมดไม่เห็นมีคนมาเล่นกับหนูเหมือนแต่ก่อนเลย”
ที่เด็กพูดที่เด็กอ้อนเพราะขอนะเนี่ย...ไม่รู้ว่าน้าจะรู้หรือป่าวว่าเด็กเหงาเหมือนกันนะอยู่กันแค่สองคนในบ้านถ้าไม่รวมพี่เลี้ยง
“ก็น้าอยู่กับแทไง...เลยไม่ค่อยมีเวลาออกไปข้างนอกเลยไม่ได้ชวนมาบ้าน”
เธอชักเริ่มหายใจไม่ออกเมื่อน้าสาวกระชับกอดแน่นขึ้นด้วยความหมันเคี้ยวเด็ก
“โอ๊ยๆๆน้ายยูลกอดเบาๆสิ่หนูหายใจไม่ออก”น้าสาวก็คลายกอดตามที่เด็กขอออกแล้วก็บิดแก้มเธอด้วยความหมันเคี้ยวอีกครั้ง
“น้ายูล...บอกให้พี่สาวมาบ้านสิ่โทรบอกเลยบอกให้นั่งแท็กซี่มาหรือไม่ก็ให้คนขับรถไปรับก็ได้นะแล้วก็บอกให้เก็บเสื้อผ้ามาด้วยมาค้างที่นี่ที่ห้องแทเลยเหมือนแต่ก่อนที่พี่สาวจะเข้าห้องไปค้างกับน้ายูลไง"ด้วยความที่ไร้เดียงสาของเด็กพูดไปน้าสาวก็แอบเขินเล็กๆถึงจะเป็นเด็กก็เถอะ.....จะว่าไปเดี๋ยวนี้ไม่ได้ออกไปไหนมาหลายเดือนแล้วเพื่อนโทรมาชวนไปเที่ยวยังไม่ไปเลยเพราะว่าติดเด็กที่อยู่ในอ้อมก่อนนี่แหละ
“งั้นเอาไว้วันหลังแล้วกันนะป่านนี้พี่ๆเค้านอนกันหมดแล้ว”และแล้วลูกตื้อของเด็กก็เป็นหมัน...เพราะน้าไม่ยอมโทรเรียกพี่ๆให้ เด็กตัวเล็กนอนบนงืมงำๆอยู่คนเดียวจนเผลอหลับไปในที่สุด....
น้าสาวเห็นหลานหลับไปแล้วก็เอื้อมไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้หลาน..หยุดมองหน้าเด็กสักพักเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้...ได้แต่คิดอยู่ในใจสงสัยโตขึ้นไปจะเป็นเหมือนเราไหมนะยิ่งคิดก็ยิ่งขำ....นี่ก็หลังจากงานศพจบลงไปสามสี่เดือนเธอก็เอาแต่คลุกอยู่กับงานและเด็กนี่แหละไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเหมือนแต่ก่อนแทยอนก็เอาแต่บ่นๆอยากเจอพี่สาวๆเป็นประจำ...
‘รีบๆโตเข้าหล่ะจะได้ไปหาสาวๆหนุ่มๆเองได้จะได้ไม่ต้องพามาบ้าน…..’
“ฮัลโหลดว่าไงคะนาอึนขอโทษที่รับสายช้า...ยูลยุ่งๆยูลพึ่งส่งตัวเล็กหลับไปเอง......”
.................................................................................................
ความคิดเห็น