The blindness

Love isn’t blind, it just only sees what matters.

ความรักไม่ได้ทำให้คนเราตาบอด เพียงแต่จะทำให้เราเห็นในสิ่งที่สำคัญเท่านั้น

ผมชื่อแบคฮยอน ผมเป็นเด็กวัยรุ่นแบบเด็กหลายๆคนนี่แหละครับ มีทุกอย่างครบเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป ผมมีบ้านที่อยู่กับป้าสองคน ผมมีที่เรียนดีดี ผมมีร่างกายครบสามสิบสองครบทุกประการ แต่พระเจ้าได้สรรค์สร้างให้ผมมีสิทธิพิเศษกว่าคนอื่น ถึงผมจะมีอวัยวะครบสามสิบสอง แต่ผมมีดวงตาที่ไม่สามารถมองเห็นโลกใบนอกได้เลย ผมเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จนตอนนี้ผมก็โตมากพอแล้ว ผมเคยไปปรึกษาคุณหมอนะ ว่าจะมีทางหายมั้ย หมอก็บอกว่ามีทางหายแน่นอนถ้าผมอายุ20ปีบริบูรณ์ ซึ่งตอนนี้ผมก็มีอายุ19ปีแล้ว หมอบอกว่าการที่จะผ่าตัดตาได้ต้องบรรลุนิติภาวะซะก่อนถึงจะทำการผ่าตัดได้ ใช่ครับ…ผมเฝ้ารอ รอวันที่ผมจะได้มองเห็นเหมือนกับคนอื่นๆ

อาการตาบอดของผม มันเริ่มตอนเด็ก ตอนนั้นผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้ผมต้องสูญเสียการมองเห็นทั้งสองข้าง และเด็กอย่างผมยังต้องสูญเสียพ่อและแม่ไปพร้อมๆกันด้วย ผมเคยคิดอยากจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง ผมอยากที่จะมองเห็นเหมือนกับคนอื่นบ้างทำไมชีวิตผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ นั่นแหละครับคือสาเหตุที่ทำให้ผมอยากฆ่าตัวตาย แต่ผมก็กลับมาคิดอยู่เสมอว่าเรารอดตายจากเหตุการณ์ครั้งนั้นมาแล้ว เราจะเอาชีวิตที่เหลืออยู่มาจบแบบนี้ไม่ได้ เรายังมีมือทั้งสองข้าง ยังมีขาทั้งสองข้าง มีครอบครัวที่อบอุ่นที่คอยเป็นกำลังใจให้เราเสมอ คอยดูแลเรามาโดยตลอด นี่แหละครับคือเหตุผลที่ทำให้ผมเลิกคิดเรื่องการฆ่าตัวตาย

“ อีกไม่นานแล้วสินะ แบคฮยอนคนนี้จะต้องกลับมามองเห็นอีกครั้ง ”

เรื่องนี้อาจจะมีดราม่านะคะ แต่ขออย่าให้ทุกคนดราม่าตามพล็อตฟิคเราเลย ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้แต่งมาเพื่อแช่งใครหรืออะไรทั้งสิ้นน้า จะมีช่วงที่พีคอยู่ ไม่ดราม่าใส่เราเนาะคนดี ขอให้อ่านด้วยความเพลิดเพลิน มีความเขินแน่นอนรอติดตามได้เลยนะ

ถามว่ายากมั้ยการแต่งฟิคดราม่า ตอบเลยว่ายากมากแต่ก็อยากทำออกมาให้ดีที่สุด ชอบไม่ชอบยังไงก็มาเม้นมาแชร์ได้นะคะ ไรท์อยากอ่านความเห็นของทุกคนนะ ทุกคอมเม้นล้วนเป็นกำลังใจให้เราแต่งต่อไปเนาะ

กด Fav เลย รออะไรอยู่

Twitter:@wwoexx

#เดอะบลายเนส  <<ร่วมติดแท็กได้น้า