ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ++ ความหายนะเริ่มขึ้น
“แฮร์รี่....ตื่นสิคะ แฮร์รี่”
เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นพร้อมกับความเจ็บแปลบที่สีข้าง เด็กหญิงผมแดงสวมแว่นให้เขาแล้วเอามือจุ๊ปาก ก่อนที่จะค่อยๆประคองเขาลุกขึ้นนั่งพิงกำแพงเย็นเฉียบ แฮร์รี่เอามือแตะจุดที่ปวดแล้วต้องร้องโอ้ย เลือดไหลชุ่มเสื้อนักเรียนสีขาว เขาหายใจหอบ
“เกิดอะไรขึ้นจินนี่”
“คุณถูกมักเกิ้ลทำร้ายด้วยอะไรไม่รู้ค่ะ เสียงดังมากเลย เอาไว้ถือด้วย”
“ปืน” แฮร์รี่พูดอย่างรู้จัก “แล้วมักเกิ้ลมาที่นี่ได้ไง ทำร้ายเราทำไม”
“ประตูของโลกพ่อมดถูกเปิดค่ะแฮร์รี่” จินนี่กระซิบ “โวล...คนที่คุณก็รู้ว่าใครใช้มักเกิ้ลเป็นสมุนด้วยคาถาสะกดใจ แล้ว...แล้วเวทย์มนตร์ของโลกเราเสื่อมหมด แม้แต่ดัมเบิลดอร์ยังทำอะไรไม่ได้ คน....คนที่คุณก็รู้ว่าใครเป็นคนเดียวในตอนนี้....ที่มีเวทย์มนตร์ หนูก็ไม่รู้ว่าเข้าทำได้ยังไง แต่มัน...มันก็เป็นไปแล้ว”
“แล้วดัมเบิลดอร์อยู่ไหนล่ะ” แฮร์รี่ถามพลางก้มลงไปดูแผล โชคดีนักที่กระสุนแค่ถากไป แต่ก็ลึกจนทำให้ปากแผลเปิดกว้างทีเดียว
เด็กหญิงริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาเอ่อคลอ
“จินนี่ ดัมเบิลดอร์กับอาจารย์คนอื่นๆอยู่ไหน”
“ตะ.....เขา ...เขา....คือ”
“จินนี่”
“เขาตายแล้ว” จินนี่ตอบเสียงแผ่ว ดวงตาคู่สวยหลุบลงพื้น “หนูบอกแล้วไงว่าแม้แต่ดัมเบิลดอร์ยังทำอะไรไม่ได้ เขาตายหลังจากที่คุณสลบ คนที่คุณก็รู้ว่าใครใช้มักเกิ้ลคนหนึ่งฆ่าเขาด้วยธนู ยิง...ยิงเสียบทะลุหน้าอก และ...และ....แล้วก็ลำคอ”
แฮร์รี่รู้สึกชาวาบไปทั้งร่างกาย “ไม่...”
จินนี่ปาดน้ำตาแล้วสูดหายใจลึกๆ “แฮร์รี่....”
“แล้ว....แล้วคนอื่นอยู่ไหน รอน....เฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่เป็นไรใช่ไหม”
เด็กหญิงส่ายหน้า “หนูไม่รู้ค่ะแฮร์รี่ แต่หนูจะเล่าให้คุณฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”เธอเขยิบไปนั่งข้างๆเขาแล้วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเริ่มเล่าทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา......
++++++++++++++
อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ถูกปลิดชีพด้วยน้ำมือของมักเกิ้ลใจชั่ว 2 คนที่ไม่ลังเลในการกระทำของตนเลยในการฆ่าคน เป้าหมายต่อไปของมันคือบรรดาอาจารย์ที่ยืนค้าง ทุกคน....แม้แต่แฮกริด ถูกกระหน่ำยิงรัวด้วยปืนกล เสียชีวิตคาที่ เด็กนักเรียนต่างขวัญกระเจิง กรีดร้องกันเหมือนคนเสียสติ โวลเดอร์มอร์ที่อยู่ในชุดดำนั่งลงตรงที่ที่เคยเป็นของดัมเบิลดอร์แล้วตะโกน
“เอาตัวพอตเตอร์มาให้ข้า พวกแกรู้ว่าที่ไหน ที่เหลือ.....ขอให้สนุกกับการสังหาร ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ดูความสำราญใจไปเรื่อยๆ นั่น....วิธีฆ่าแบบมักเกิ้ล ข้าชอบ”
ท้องฟ้ายามเย็นถูกย้อมเป็นสีแดงฉานราวสีเลือด นั่นยิ่งสร้างความตื่นตระหนกให้กับนักเรียนยิ่งขึ้น ก่อนที่จินนี่จะรู้ตัว รอน....พี่ชายของเธอที่แบกร่างของแฮร์รี่เพื่อนรักที่หมดสติไว้ข้างหลังวิ่งมาคว้าแขนเธอแล้วพากันวิ่ง โชคดีที่เขาวิ่งเร็วจึงวิ่งออกจากห้องอาหารได้ทันก่อนที่ลูกธนูจะปักตามพื้นข้างหลังไล่มา เพื่อนนักเรียนของพวกเขาล้มตายหลายสิบ...จนเกือบร้อยคน เสียงปืนดังลั่นทั่วห้องอาหาร โต๊ะยาวทั้ง 4 ตัวอาบไปด้วยเลือด จินนี่เห็นภาพเฮอร์ไมโอนี่ หญิงคนรักของพี่ชายวิ่งตามหลังมา ดวงตากลมโตคู่นั้นมองมาที่เด็กหญิงอย่างตระหนกแล้วล้มลง เด็กชายผมบลอนด์ที่วิ่งตามเธอมาฉุดเฮอร์ไมโอนี่ให้ลุกขึ้นพากันวิ่ง ช่างโชคดีนักที่เธอไม่เป็นไร แต่เขา......เดรโ กมัลฟอยที่ตามหลังเธอมาถูกลูกธนูแทงเข้าที่หัวไหล่ จินนี่ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เพราะรอนตะคอกให้เธอหันกลับไปเสียก่อน
“จินนี่!!!! อย่าหันไป”
“พี่รอน....พะ พี่เฮอร์ไมโอนี่เขา...”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าหยุดวิ่ง!!”
“เฮอร์ไมโอนี่ตามเรามานะพี่รอน!!!! เขายังอยู่ในห้อง”
สีหน้าของรอนเครียดขึ้นมาทันที “เฮอร์ไมโอนี่จะต้องรอด เธอฉลาดพอ พี่รู้”
“แต่ว่า....”
“เธอเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่นะจินนี่!!! พี่จะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด ขอร้องล่ะนะ ทำตามที่พี่บอก พี่ไม่อยากเสียเธอไปนะ”
จินนี่พยักหน้าแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก ในใจภาวนาให้เฮอร์ไมโอนี่ปลอดภัย....
2 พี่น้องวิ่งออกมาจากปราสาทแล้วเข้าไปหลบที่ซอกข้างๆ โดยมีพุ่มไม้กำบังอยู่ ถือว่าเป็นโชคดีอย่างสุดซึ้งเพราะมันช่วยกำบังพวกเขาได้ดีทีเดียว รอนวางแฮร์รี่ลงแล้วฉีกเสื้อคลุมของเพื่อนออกจากนั้นจึงเอามากดที่บาดแผลให้ เลือดหยุดไหล เขาจับมือน้องสาวมาวางบนผ้า
“กดไว้นะจินนี่”
เด็กหญิงพยักหน้าแล้วทำตาม
“พี่เรียนมาจากเฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดเสียงสั่นแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะลุกออกไปจากที่ซ่อน
“พี่รอน?”
“พี่จะออกไปตามหาเธอ” เขาพูดอย่างหนักแน่นพลางมองซ้ายขวาระวังตัว “ไม่ว่าพี่จะกลับมาหรือไม่ เธอต้องดูแลแฮร์รี่นะ อย่าให้พวกมันจับตัวเขาได้เพราะนั่นหมายความว่าเราจะแพ้”
“พี่ต้องกลับมานะ” จินนี่สะอื้น “ไม่งั้นหนูจะเกลียดพี่ คนบ้า!!!”
รอนยืนนิ่งไม่ว่าอะไร จินนี่เห็นไหล่ของพี่ชายสั่นน้อยๆก่อนจะพูดด้วยเสียงแปร่งๆ “ไปละนะ”
“หนูรักพี่” เด็กหญิงร้อง “พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดเลยนะ พี่ต้องกลับมานะพี่รอน”
“พี่รักเธอ” รอนว่าเบาๆแล้ววิ่งหายลับไป
น้องสาวคนสุดท้องของตระกูลวีสลีย์นั่งสะอึกสะอื้นอยู่ในความมืดมิดเพียงลำพัง มือที่กดบาดแผลให้แฮร์รี่สั่นเทิ้มเมื่อมองไม่เห็นว่าพี่ชายของเธอจะมีโอกาสรอดหรือไม่ แต่เธอก็ยังหวัง....แม้ว่าความหวังนั้นจะริบหรี่ลงทุกทีเมื่อได้ยินเสียงปืนดังสนั่นอยู่ข้างนอก
To be continue....
เจ้าของชื่อลืมตาขึ้นพร้อมกับความเจ็บแปลบที่สีข้าง เด็กหญิงผมแดงสวมแว่นให้เขาแล้วเอามือจุ๊ปาก ก่อนที่จะค่อยๆประคองเขาลุกขึ้นนั่งพิงกำแพงเย็นเฉียบ แฮร์รี่เอามือแตะจุดที่ปวดแล้วต้องร้องโอ้ย เลือดไหลชุ่มเสื้อนักเรียนสีขาว เขาหายใจหอบ
“เกิดอะไรขึ้นจินนี่”
“คุณถูกมักเกิ้ลทำร้ายด้วยอะไรไม่รู้ค่ะ เสียงดังมากเลย เอาไว้ถือด้วย”
“ปืน” แฮร์รี่พูดอย่างรู้จัก “แล้วมักเกิ้ลมาที่นี่ได้ไง ทำร้ายเราทำไม”
“ประตูของโลกพ่อมดถูกเปิดค่ะแฮร์รี่” จินนี่กระซิบ “โวล...คนที่คุณก็รู้ว่าใครใช้มักเกิ้ลเป็นสมุนด้วยคาถาสะกดใจ แล้ว...แล้วเวทย์มนตร์ของโลกเราเสื่อมหมด แม้แต่ดัมเบิลดอร์ยังทำอะไรไม่ได้ คน....คนที่คุณก็รู้ว่าใครเป็นคนเดียวในตอนนี้....ที่มีเวทย์มนตร์ หนูก็ไม่รู้ว่าเข้าทำได้ยังไง แต่มัน...มันก็เป็นไปแล้ว”
“แล้วดัมเบิลดอร์อยู่ไหนล่ะ” แฮร์รี่ถามพลางก้มลงไปดูแผล โชคดีนักที่กระสุนแค่ถากไป แต่ก็ลึกจนทำให้ปากแผลเปิดกว้างทีเดียว
เด็กหญิงริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาเอ่อคลอ
“จินนี่ ดัมเบิลดอร์กับอาจารย์คนอื่นๆอยู่ไหน”
“ตะ.....เขา ...เขา....คือ”
“จินนี่”
“เขาตายแล้ว” จินนี่ตอบเสียงแผ่ว ดวงตาคู่สวยหลุบลงพื้น “หนูบอกแล้วไงว่าแม้แต่ดัมเบิลดอร์ยังทำอะไรไม่ได้ เขาตายหลังจากที่คุณสลบ คนที่คุณก็รู้ว่าใครใช้มักเกิ้ลคนหนึ่งฆ่าเขาด้วยธนู ยิง...ยิงเสียบทะลุหน้าอก และ...และ....แล้วก็ลำคอ”
แฮร์รี่รู้สึกชาวาบไปทั้งร่างกาย “ไม่...”
จินนี่ปาดน้ำตาแล้วสูดหายใจลึกๆ “แฮร์รี่....”
“แล้ว....แล้วคนอื่นอยู่ไหน รอน....เฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาไม่เป็นไรใช่ไหม”
เด็กหญิงส่ายหน้า “หนูไม่รู้ค่ะแฮร์รี่ แต่หนูจะเล่าให้คุณฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”เธอเขยิบไปนั่งข้างๆเขาแล้วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะเริ่มเล่าทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา......
++++++++++++++
อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ถูกปลิดชีพด้วยน้ำมือของมักเกิ้ลใจชั่ว 2 คนที่ไม่ลังเลในการกระทำของตนเลยในการฆ่าคน เป้าหมายต่อไปของมันคือบรรดาอาจารย์ที่ยืนค้าง ทุกคน....แม้แต่แฮกริด ถูกกระหน่ำยิงรัวด้วยปืนกล เสียชีวิตคาที่ เด็กนักเรียนต่างขวัญกระเจิง กรีดร้องกันเหมือนคนเสียสติ โวลเดอร์มอร์ที่อยู่ในชุดดำนั่งลงตรงที่ที่เคยเป็นของดัมเบิลดอร์แล้วตะโกน
“เอาตัวพอตเตอร์มาให้ข้า พวกแกรู้ว่าที่ไหน ที่เหลือ.....ขอให้สนุกกับการสังหาร ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ดูความสำราญใจไปเรื่อยๆ นั่น....วิธีฆ่าแบบมักเกิ้ล ข้าชอบ”
ท้องฟ้ายามเย็นถูกย้อมเป็นสีแดงฉานราวสีเลือด นั่นยิ่งสร้างความตื่นตระหนกให้กับนักเรียนยิ่งขึ้น ก่อนที่จินนี่จะรู้ตัว รอน....พี่ชายของเธอที่แบกร่างของแฮร์รี่เพื่อนรักที่หมดสติไว้ข้างหลังวิ่งมาคว้าแขนเธอแล้วพากันวิ่ง โชคดีที่เขาวิ่งเร็วจึงวิ่งออกจากห้องอาหารได้ทันก่อนที่ลูกธนูจะปักตามพื้นข้างหลังไล่มา เพื่อนนักเรียนของพวกเขาล้มตายหลายสิบ...จนเกือบร้อยคน เสียงปืนดังลั่นทั่วห้องอาหาร โต๊ะยาวทั้ง 4 ตัวอาบไปด้วยเลือด จินนี่เห็นภาพเฮอร์ไมโอนี่ หญิงคนรักของพี่ชายวิ่งตามหลังมา ดวงตากลมโตคู่นั้นมองมาที่เด็กหญิงอย่างตระหนกแล้วล้มลง เด็กชายผมบลอนด์ที่วิ่งตามเธอมาฉุดเฮอร์ไมโอนี่ให้ลุกขึ้นพากันวิ่ง ช่างโชคดีนักที่เธอไม่เป็นไร แต่เขา......เดรโ กมัลฟอยที่ตามหลังเธอมาถูกลูกธนูแทงเข้าที่หัวไหล่ จินนี่ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เพราะรอนตะคอกให้เธอหันกลับไปเสียก่อน
“จินนี่!!!! อย่าหันไป”
“พี่รอน....พะ พี่เฮอร์ไมโอนี่เขา...”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าหยุดวิ่ง!!”
“เฮอร์ไมโอนี่ตามเรามานะพี่รอน!!!! เขายังอยู่ในห้อง”
สีหน้าของรอนเครียดขึ้นมาทันที “เฮอร์ไมโอนี่จะต้องรอด เธอฉลาดพอ พี่รู้”
“แต่ว่า....”
“เธอเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่นะจินนี่!!! พี่จะไม่ยอมให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด ขอร้องล่ะนะ ทำตามที่พี่บอก พี่ไม่อยากเสียเธอไปนะ”
จินนี่พยักหน้าแล้วเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก ในใจภาวนาให้เฮอร์ไมโอนี่ปลอดภัย....
2 พี่น้องวิ่งออกมาจากปราสาทแล้วเข้าไปหลบที่ซอกข้างๆ โดยมีพุ่มไม้กำบังอยู่ ถือว่าเป็นโชคดีอย่างสุดซึ้งเพราะมันช่วยกำบังพวกเขาได้ดีทีเดียว รอนวางแฮร์รี่ลงแล้วฉีกเสื้อคลุมของเพื่อนออกจากนั้นจึงเอามากดที่บาดแผลให้ เลือดหยุดไหล เขาจับมือน้องสาวมาวางบนผ้า
“กดไว้นะจินนี่”
เด็กหญิงพยักหน้าแล้วทำตาม
“พี่เรียนมาจากเฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดเสียงสั่นแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะลุกออกไปจากที่ซ่อน
“พี่รอน?”
“พี่จะออกไปตามหาเธอ” เขาพูดอย่างหนักแน่นพลางมองซ้ายขวาระวังตัว “ไม่ว่าพี่จะกลับมาหรือไม่ เธอต้องดูแลแฮร์รี่นะ อย่าให้พวกมันจับตัวเขาได้เพราะนั่นหมายความว่าเราจะแพ้”
“พี่ต้องกลับมานะ” จินนี่สะอื้น “ไม่งั้นหนูจะเกลียดพี่ คนบ้า!!!”
รอนยืนนิ่งไม่ว่าอะไร จินนี่เห็นไหล่ของพี่ชายสั่นน้อยๆก่อนจะพูดด้วยเสียงแปร่งๆ “ไปละนะ”
“หนูรักพี่” เด็กหญิงร้อง “พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดเลยนะ พี่ต้องกลับมานะพี่รอน”
“พี่รักเธอ” รอนว่าเบาๆแล้ววิ่งหายลับไป
น้องสาวคนสุดท้องของตระกูลวีสลีย์นั่งสะอึกสะอื้นอยู่ในความมืดมิดเพียงลำพัง มือที่กดบาดแผลให้แฮร์รี่สั่นเทิ้มเมื่อมองไม่เห็นว่าพี่ชายของเธอจะมีโอกาสรอดหรือไม่ แต่เธอก็ยังหวัง....แม้ว่าความหวังนั้นจะริบหรี่ลงทุกทีเมื่อได้ยินเสียงปืนดังสนั่นอยู่ข้างนอก
To be continue....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น