แฮร์รี่ พอตเตอร์ : จะอยู่กับเธอตลอดไป

เนื้อเรื่อง

“ตายซะ.......โวลเดอร์มอล์” เสียงตะโกนของแฮร์รี่ พอตเตอร์เด็กชายผู้รอดชีวิตดังกึกก้องเมื่อวันที่เกิดสงครามครั้งใหญ่ และนับเป็นครั้งสุดท้ายในโลกเวทมนต์
..................................................................................................................................................................................
    เด็กสาวผมฟู ดวงตากลมสีน้ำตาล ในชุดลำลอง กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างสบายใจ ในค่ำวันหนึ่ง
“เฮอร์ไมโอนี่ มากินข้าวได้แล้วจ๊ะลูก” เสียงของผู้เป็นแม่เรียกเด็กสาว
“ค่ะแม่ จะเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นจากสนามหญ้าข้างบ้านของเธอ

“โอ้โห น่าทานจังเลยค่ะแม่ ฝีมือแม่นี่ไม่เคยตกเลยนะคะ” เด็กสาวพูดขณะที่มือเอื้อมหยิบจานมาตักอาหาร
“น่าทานก็ ทานเยอะนะจ๊ะ วันนี้มีแต่ของโปรดลูกทั้งนั้นเลยนะ” นางเกรนเจอร์มองลูกสาวอย่างเอ็นดู
“เออนี่ วันพรุ่งนี้ลูกไปทำงานกี่โมง” นายเกรนเจอร์ถามบุตรสาวขณะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้
“เวลาเดิมค่ะพ่อ เข้างาน8โมงตรง ทำไมหรอคะพ่อ” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร
“พอดีพรุ่งนี้พ่อว่างน่ะ เดี๋ยวยังไงให้พ่อไปส่งมั้ยหล่ะ” นายเกรนเจอร์ตอบ
“เยี่ยมเลยค่ะพ่อ พักนี้หนูยิ่งขี้เกียจเดินทางอยู่ด้วย งั้นพ่อไปส่งหนูที่ร้านหม้อใหญ่รั่วละกันนะคะ”เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อยๆให้พ่อของเธอ
“จ๊ะ คุณลูกสาว” นายเกรนเจอร์เอื้อมมือมาจับหัวลูกสาวเบาๆ
......................คืนนั้น..........................
เฮอร์ไมโอนี่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะของเธอ ระหว่างที่เธออ่านอยู่นั้น เธอก็นึกถึงชายคนหนึ่งขึ้นมา
“เอ๊ะ พรุ่งนี้วันเกิดแฮร์รี่นี่นา” เธอพึมพำกับตัวเอง
เธอลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปที่ตู้เก็บของในห้องของเธอ เธอเปิดประตูตู้นั้นออกแล้วเอื้อมมือเข้าไปหยิบกล่องเหล็กใบหนึ่งออกมา ฝาของกล่องเหล็กใบนั้นสลักคำว่า Friend Forever แล้วมีตราของโรงเรียนฮอกวอตท์สลักไว้ เธอเปิดมันขึ้นแล้วหยิบของในนั้นออกมาดู มันเป็นรูปของเพื่อนสาวของเธอ นั่นก็คือ ปาราวตี สาเวนเดอร์ จินนี่ และเธอถ่ายรูปร่วมกัน ในรูปนั้นพวกเธอกำลังยิ้มอย่างมีความสุข รูปถัดจากนั้นเป็นรูป ดีน เชมัส เนวิล ถ่ายด้วยกัน พวกเค้าทำท่าทะเล้นใส่กล้อง เฮอร์ไมโอนี่มองรูปแล้วหัวเราะเบาๆ รูปถัดๆไปก็เป็นรูปที่เธอถ่ายกับเพื่อนแต่ละคน เมื่อดูรูปทั้งหมดแล้ว ในกล่องยังเหลือรูปสามรูปสุดท้ายอยู่ เธอค่อยๆหยิบขึ้นมาดู มันเป็นรูปที่เธอถ่ายกับรอน2คน รูปที่เธอถ่ายกับรอน แฮร์รี่ 3คน และสุดท้าย....เป็นรูปที่เธอถ่ายกับแฮร์รี่ พอตเตอร์เด็กชายผู้รอดชีวิต
“ฉันไม่ได้คุยเธอมาเกือบ 2ปีแล้วสินะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างเศร้าๆ
“พรุ่งนี้วันเกิดเธอแล้ว ฉันจะไปหาเธอนะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อยๆ
แล้วเธอก็เก็บกล่องเข้าที่เดิม เธอเดินอย่างเหม่อลอยไปที่หน้าต่าง มองดูดาวบนท้องฟ้า และแล้วเธอก็เผลอหลับไป....
.........เช้าวันรุ่งขึ้น.........
“ไปกันรึยังลูก” นายเกรนเจอร์ถามขึ้นมา
“ค่ะพ่อ” เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้วเดินไปที่รถ
พ่อของเธอกำลังจะลุกตาม แต่นางเกรนเจอร์จับแขนเอาไว้
“วันนี้ลูกเราดูเงียบๆนะ คุณว่ามั้ย” นางเกรนเจอร์ถาม
“อ้าว ลืมไปแล้วหรอว่าวันนี้วันอะไร” นายเกรนเจอร์ตอบแบบกระซิบ เมื่อเห็นสีหน้า งงของภรรยาก็ตอบให้แทนว่า
“วันนี้เป็นวันเกิดแฮร์รี่ไง ลืมแล้วหรอ” นายเกรนเจอร์จ้องหน้าภรรยาของเค้า
นางเกรนเจอร์ทำหน้าตกใจน้อยๆ

“พ่อคะ วันนี้หนูกลับเย็นหน่อยนะคะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนลงจากรถ
“ได้ลูก ขากลับระวังตัวด้วยนะ” นายเกรนเจอร์พูดกับลูกสาว
“ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่จูบแก้มพ่อของเธอ พร้อมกับบอกลา

กริ๊งงงงง... กริ๊งงงงง....
“สวัสดีค่ะ เกรนเจอร์ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รับโทรศัพท์ขณะที่เธอทำงานอยู่
“เฮอร์ไมโอนี่ นี่ฉันเองรอน วันนี้เธอเลิกงานกี่โมง เดี๋ยวพอดีฉันต้องไปรับลูน่าที่ธนาคารกริงกอตอยู่แล้ว แล้วจะได้เดินเลยไปหาเธอที่ ห้องสมุดเวทมนต์เลย” รอน วีสลีย์ เพื่อนรักของเธอพูดอย่างรวดเร็ว
“อืม เอาสิวันนี้ฉันเลิกเร็วได้ เธอมาเมื่อไหร่ก็โทรเข้ามาก็แล้วกัน” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“เอางั้นก็ได้ งั้นฉันโทรไปอีกทีละกัน งั้นไปทำงานต่อเถอะ บาย” รอนบอกวางโทรศัพท์กับเธอ
“จ๊ะ บาย” เฮอร์ไมโอนี่วางหูโทรศัพท์ลง เดี๋ยวนี้โลกเวทมนตร์มีการนำโทรศัพท์ของมักเกิ้ลมาใช้ประยุกต์เช่นกัน โดยผู้ที่นำมาใช้เป็นคนแรกก็คือ นายวีสลีย์พ่อของรอนนั่นเอง เพราะอย่างนี้จึงทำให้รอนใช้โทรศัพท์ได้ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ จำได้ว่าเมื่อก่อนเค้าตะโกนเวลาคุยโทรศัพท์ ทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าเอาเข้าใกล้หูเลย วันนี้มีหลายคนเลยที่โทรมาหาเธอเยอะเลยทีเดียว ทุกคนที่โทรมาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะนัดไปไหนกัน เมื่อถึงเวลาเย็น
กริ๊งงงงง...กริ๊งงงงง....
“สวัสดีค่ะ เกรนเจอร์ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รับโทรศัพท์
“เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ฉันกับลูน่า มาถึงแล้ว รออยู่ข้างนะ” รอนมาถึงที่ห้องสมุดเวทมนต์ที่ๆเธอทำงานอยู่
“โอเคๆ ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้หล่ะ” เฮอร์ไมโอนี่รีบเก็บของ บอกลาหัวหน้า และไม่ลืมหยิบดอกไม้ช่อหนึ่งมาด้วย แล้วเธอก็รีบลงมาพบเพื่อนทั้ง2
รอนดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ตอนนี้เค้าทำงานในกระทรวงเวทมนตร์กับพ่อของเค้า ส่วนลูน่าทำงานให้กับธนาคารกริงกอต เธอปฏิเสธที่จะรับช่วงต่อกิจการหนังสือพิมพ์ของพ่อเธอ ตอนนี้ทั้ง2คนเป็นแฟนกัน แล้วกำลังวางแผนเรื่องแต่งงานกันอยู่ด้วย
“เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะรอนาน พวกเค้าใกล้ถึงกันแล้ว” รอนพูดพลางดูนาฬิกา
แล้วทั้งสามก็ไปที่เตาผิงใช้ผงฟลูเดินทางไปยังที่ๆหนึ่ง
“อ้าว นั่นไงพวกเค้ามากันแล้ว” ดีนบอกเพื่อนๆที่กำลังยืนรออยู่
“พวกเธอ รอนานมั้ย” เฮอร์ไมโอนี่ถามสีหน้ารู้สึกผิดนิดๆที่เธอผิดเวลา
“ไม่หรอกจ๊ะพวกเราก็เพิ่งมาถึงไม่นานนี่เอง” จินนี่บอก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยกับที่จินนี่พูด
“เอ่อ.. ฉันว่าเราไปกันเถอะ เธอโอเคนะเฮอร์ไมโอนี่” ลาเวนเดอร์มองเฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่แน่ใจ
“ฉันหวังว่าอย่างนั้น” เธอส่งยิ้มบางให้กับเพื่อนของเธอ

พวกเค้าทั้งหมดเดินขึ้นไปบนเขาเตี้ยลูกหนึ่ง เมื่อถึงยอดเขามีรั้วสีขาวสวยงามพร้อมกับประตูที่เขียนเอาไว้ว่า Potter เฮอร์ไมโอนี่เดินนำหน้าเข้าไปยังแผ่นหินแผ่นหนึ่ง ซึ่งมีชื่อสลักไว้ว่า Harry J. Potter เธอวางดอกไม้ลง
“แฮร์รี่พวกเรามาหาเธอนะ วันนี้วันเกิดเธอ พวกเราอยากให้เธอเห็นพวกเราอย่างพร้อมหน้า ฉันขอโทษที่ไม่ได้มาหาเธอบ่อย หวังว่าเธอคงเข้าใจฉัน ว่า.....”ถึงตอนนี้น้ำตาของเธอเอ่อล้นออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลของเธอ เพื่อนสาวของเธอรีบเข้ามาดู
“...ฉันยังทำใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ ฉันรับไม่ได้ว่าเธอ.... จากฉันไปแล้ว” เสียงของเฮอร์ไมโอนี่สั่นเครือ น้ำตาของเธอไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้
“เฮอร์ไมโอนี่ ......” ปาราวาตีทำท่าจะร้องไห้ตามอีกคน
“เธอเห็นมั้ย ทุกคนยังรักและคิดถึงเธออยู่นะแฮร์รี่ ตั้งแต่เธอ...จากพวกเราไป พวกเราก็เหมือนขาดสิ่งสำคัญไป โดยเฉพาะฉัน ฉันคิดถึงเธอมาก คิดถึงมากที่สุด ฉันอยากตามเธอไปแต่ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันจึงทำได้แค่คิดถึงเธออยู่อย่างนี้ เธอได้ยินทีฉันพูดมั้ยแฮร์รี่ เธอกลับมาหาฉันไม่ได้หรอ” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองฟ้าทั้งน้ำตา
“เฮอร์ไมโอนี่อย่างทำแบบนี้สิ เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้” รอนพูดขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
แล้วทั้งหมดก็เริ่มร้องไห้ออกมา....

.........เมื่อ 2 ปีก่อน ..........
ในงานปาร์ตี้ฉลองหลังจากการเรียนจบ
“แฮร์รี่ เค้ากลับมาแล้ว ถึงเวลาของเธอแล้ว” ศาสตราจารย์ดัมเบิ้ลดอร์พูดขึ้น
“ผมทราบครับ” แฮร์รี่ตอบขรึมๆ
“ศาสตรจารย์คะ ให้พวกเราไปด้วยนะครับ” รอนพูดขึ้น
“ไม่นะรอน พวกนายไม่เกี่ยว อย่าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย” แฮร์รี่พูดเสียงดุ
“ไม่แฮร์รี่ ไม่ว่านายจะว่ายังไง พวกเราก็จะไปด้วย ไปช่วยนาย ไปช่วยเพื่อนของพวกเรา” เชมัสพูดขึ้นอีกคน
“ใช่แฮร์รี่” “พวกเราจะไปกับนาย” เพื่อนๆทุกคนออกความเห็น
“แต่ว่าฉันไม่อยากให้นายไปเสี่ยงอันตรายกับฉัน ฉันคงทนไม่ได้ถ้าต้องเสียพวกนายสักคนไป” แฮร์รี่พูดอย่างเจ็บปวด
เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือมาจับแฮร์รี่ “พวกเราก็คงทนไม่ได้เหมือนกันถ้า ให้เธอไปเสี่ยงอันตรายคนเดียวโดนที่เราทำอะไรไม่ได้เลย โดนเฉพาะฉัน ฉันคงทนเห็นเธอไปไม่ได้” น้ำตาของรื้นขึ้นมาเต็มดวงตาของเธอ
“ฉันจะสู้กับเธอ ฉันจะสู้เพื่อเธอนะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่โผเข้ากอดแฮร์รี่ทันที แฮร์รี่โอบแขนรอบตัวเธอ
“โอเค ฉันตกลง แต่เธอต้องสัญญากับฉันนะว่าจะฟังที่ฉันพูด ที่ฉันบอก พวกนายด้วยนะ” แฮร์รี่มองหน้าเพื่อนๆของเขา ทุกคนพยักหน้า
“เธอมีเพื่อนที่ประเสริฐมากนะแฮร์รี่ ฉันดีใจด้วยจริงๆ” ดัมเบิ้ลดอร์ยิ้มบางๆ
“ครับ นี่เป็นโชคดีของผมในชีวิตนี้ ที่ผมได้มาเจอพวกเค้า” แฮร์รี่ตอบเรียบ
“งั้น ฉันคงต้องส่งพวกเธอไปเดี่ยวนี้ก่อนที่โวลเดอร์มอล์จะทำอะไรที่ร้ายแรงไปกว่านี้ ตามฉันมา” ดัมเบิ้ลดอร์เดินนำไป

ขณะที่กำลังต่อสู้อยู่นั้น ทุกคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บ แต่ที่สาหัสที่สุดก็คงเป็นแฮร์รี่
“พอตเตอร์ นายมาสู้กับฉันตัวต่อตัวดีกว่า” โวลเดอร์มอล์ยิ้มเยาะ
“ได้เลย ฉันไม่เคยกลัวแกอยู่แล้ว” แฮร์รี่ยันตัวขึ้นมายืน
“ปากดีเหมือนเหมือนเดิมนะไอ้หนู” โวลเดอร์พูดตอบ

แฮร์รี่กับโวลเดอร์ต่อสู้กันอยู่พักหนึ่ง จนแฮร์รี่แทบหมดแรง โวลเดอร์มอล์ก็เช่นกัน
“ไม่เลวนี่ไอ้หนู ฉันกะจะไม่ใช้ไม้ตายกับแกแล้วนะ แต่แกก็บังคับให้ฉันใช้จนได้” โวลเดอร์มอล์พูดขณะร่ายเวท
“..แฮร์รี่...” เสียงหญิงผู้หนึ่งดังขึ้นในหัวของเขา
“นั่นใคร” แฮร์รี่คิด
“นี่แม่เองนะแฮร์รี่” เสียงของลิลี่ พอตเตอร์ตอบ
“นั่นแม่หรอครับ แม่ผมควรทำยังไงดี” แฮร์รี่คิดอย่างร้อนรน
“มนต์ที่โวลเดอร์มอล์กำลังร่ายอยู่นั้นเป็นเวทโบราณ ใช้เวลาร่ายนาน แต่หากมีผู้ที่มีพลังใกล้เคียงเค้าที่สุดไปขัดขวางการร่าย ใช้ตัวเองบังมนต์นั้นไว้ จะทำให้มนต์นั้นตีกลับเข้ากลับผู้ร่ายมนต์ ลูกต้องทำให้มันหยุดร่ายมนต์ให้ได้ แม้ต้องเสียสละก็ตาม” เสียงของลิลี่เงียบหายไป
‘แม้ต้องเสียสละงั้นหรอ’ แฮร์รี่คิดแล้ว ยิ้มที่มุมปาก เขาเดินกลับไปหาเพื่อนๆของเขา แล้วเดินตรงไปยังเฮอร์ไมโอนี่ที่ล้มอยู่กับพื้น เขายื่นมือให้เธอจับ แล้วฉุดเธอยืนขึ้น
“ขอบใจพวกนายทุกคนที่มาช่วยฉันนะ” แฮร์รี่บอกกับเพื่อน
“นายมาพูดอะไรตอนนี้น่ะแฮร์รี่ นายต้องการพูดอะไรกันแน่” รอนมองหน้าแฮร์รี่อย่างไม่เข้าใจ
“เพราะว่าฉันอาจไม่ได้พูดอีกแล้วหน่ะสิ” แฮร์รี่ยิ้มเศร้าๆ
“เธอหมายความว่าไงแฮร์รี่ ฉันไม่เข้าใจ” เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าแฮร์รี่
“มีวิธีเดียวที่จะหยุดโวลเดอร์มอล์ได้ตอนนี้คือ ต้องหยุดยั้งเค้าด้วยการให้ผู้ที่มีพลังใกล้เคียงเค้าที่สุดหยุดมนต์ที่เกิดขึ้นโดยการขัดขวางไม่ให้เค้าร่ายมนต์ต่อ แล้วใช้ตัวเองบังมนต์นั้นไว้ มันจะสะท้อนเข้าหาผู้ร่ายมนต์” แฮร์รี่มองหน้าเฮอร์ไมโอนี่
“มันต้องมีวิธีอื่นสิแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ออกมา
“ฉันจำเป็นต้องทำเฮอร์ไมโอนี่ ฉันจำเป็น” แฮร์รี่พูดเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ไม่หยุด
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ห้ามเข้าไปใกล้ฉันเด็ดขาด พวกนายให้สัญญาฉันแล้วว่าจะฟังคำพูดฉัน” แฮร์รี่พูดขัดขึ้นเมื่อเห็น จินนี่อ้าปากจะพูด
“และสุดท้าย ไม่ว่าฉันจะอยู่หรือ... ตาย ฉันฝากเฮอร์ไมโอนี่ ฝากดูแลเธอแทนฉันด้วยนะ” แฮร์รี่หันกลับมามองเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง
“ฉันอาจจะไม่ได้พูดคำนี้อีกแล้วนะเฮอร์ไมโอนี่ ขอโทษที่จะต้องทำให้เธออยู่คนเดียว ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ จริงแล้วฉันอยากอยู่ดูแลเธอไปตลอด แต่ตอนนี้ฉันคงทำไม่ได้แล้ว สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ก็คือ ‘ฉันรักเธอ ฉันรักเธอนะเฮอร์ไมโอนี่’ รักมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยรักมา และไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน ลาก่อน” แฮร์รี่จูบเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ แล้วรีบวิ่ง เข้าหาโวลเดอร์มอล์ ตอนนี้ร่างกายอขงแฮร์รี่กับโวลเดอร์มอล์อยู่ในกองไฟที่เกิดจากเวทมนต์ แฮร์รี่และโวลเดอร์มอล์กรีดร้องออกมา เพราะความเจ็บปวด
เฮอร์ไมโอนี่ทำท่าจะวิ่งเข้าไปหาแฮร์รี่ แต่ลาเวนเดอร์วิ่งเข้ามาจับตัวเธอไว้ทัน ร่างกายของแฮร์รี่กำลังจะสลายไปพร้อมๆกับจอมมาร
“แฮร์รี่ ฉันรักเธอ ฉันรักฌะอนะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนเสียงดัง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่สิ้นสุด
แฮร์รี่หันกลับมายิ้มให้เธอบางๆ แล้วเค้าก็ตะโกนว่า “ตายซะ.....โวลเดอร์มอล์” ร่างโวลเดอร์มอล์สลายไปอย่างรวดเร็ว แล้วแฮร์รี่ก็ล้มลงพร้อมกับมีบาดแผลเต็มตัว เฮอร์ไมโอนี่รีบวิ่งเข้าไปดู เธอกอดเขาไม่ยอมปล่อย พร้อมกับพูดออกมาไม่หยุดว่า
“ได้โปรดเถอะแฮร์รี่ กลับมาเถอะ ได้โปรดกลับมาอยู่กับฉัน อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียว ฉันรักเธอ”เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ไม่หยุด เพื่อนๆทุกคนก็คุกเข่าอยู่รอบๆตัวของแฮร์รี่ ทุกคนร้องไห้ ไม่มีใครพูดปลอบเฮอร์ไมโอนี่เพราะทุกคนต่างพูดไม่ออกเช่นกัน... แฮร์รี่ได้จากพวกเขาไปตลอดกาล เด็กชายผู้รอดชีวิตของทุกคนไม่มีตัวตนอีกแล้ว........

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่กลับถึงบ้าน แม่ของเธอเห็นคราบน้ำตาของลูกสาว จึงเดินเข้ามาหา
“เฮอร์ไมโอนี่ เป็นไรไปจ๊ะ” แม่ของเธอถาม
“เรื่องเดิมๆค่ะแม่ หนูขอตัวก่อนนะคะ” น้ำตาของเธอเริ่มไหลลงมาอีกแล้ว
นางเกรนเจอร์กำลังจะห้ามไว้แต่ เหลือบไปเห็นสายตาของนายเกรนเจอร์ซะก่อน เมื่อเธอเห็นเฮอร์ไมโอนี่วิ่งขึ้นไปแล้ว จึงหันมาถามกับสามีของตน
“ทำไมคุณถึงปล่อยลูกไว้ แกเสียใจมากขนาดนี้ฉันทนไม่ได้หรอกนะ” นางเกรนเจอร์พูดเสียงสั่น
“ใช่ว่าผมจะทนได้ แต่ลูกต้องการเวลา ต้องการความเป็นส่วนตัวในการลืมเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้น ผมเข้าใจคุณว่าเป็นห่วงลูกมาก ผมก็เช่นกัน” นายเกรนเจอร์เดินเข้าไปกอดภรรยาของเขาไว้

เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่ขอบหน้าต่าง
“แฮร์รี่ ฉันคิดถึงเธอมาก ฉันควรทำไงดี ฉันลืมเธอไม่ได้ ทุกครั้งที่มองท้องฟ้าฉันก็คิดถึงคืนวันที่เธอจากฉันไป ฉันอยากเจอเธอ แฮร์รี่.....” เธอร้องไห้จนหลับไป
“...เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น
“..แฮร์รี่ นั่นเธอใช่มั้ย เธอกลับมาหาฉันแล้วใช่มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่วิ่งเข้าไปกอดชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
“ใช่ฉันเอง แต่ฉันอยู่ในฝันของเธอ” แฮร์รี่กอดเฮอร์ไมโอนี่แน่น
“งั้นฉันก็ไม่อยากตื่นแล้ว ฉันอยากอยู่กับเธอนะแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่พูด
แฮร์รี่จับตัวเธอแล้วมองหน้าเธอตรงๆ
“ไม่ได้นะ เธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ ที่ฉันมานี่ ฉันไม่ได้ต้องการพาเธอไปกับฉัน ฉันเพียงต้องการบอกให้เธอรู้ว่า
เธอเป็นแบบนี้ฉันไม่สบายใจเลย ฉันรู้ว่าเธอคิดถึงฉัน ฉันเองก็คิดถึงเธอเหมือนกัน เธออยากเจอฉันมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งอยากเจอเธอใจแทบขาด” แฮร์รี่บอกเฮอร์ไมโอนี่
“แล้วฉันควรทำไงหล่ะแฮร์รี่ ในเมื่อฉันอยากเจอเธอ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างร้อนรน
“เธอเจอฉันได้ในใจของเธอตลอดเวลานี่ แค่เธอหลับตาลงคิดถึงภาพของฉันแค่นั้นก็พอ” แฮร์รี่ก้มหน้าจนหน้าผากของเขาและเธอชนกัน
“ฉันจะอยู่กับเธอทุกๆที่ ฉันจะตามเธอไปทุกๆแห่ง ถึงแม้ว่าเธอมองไม่เห็นฉัน แต่อยากให้เธอรู้ไว้ว่าฉันอยู่ข้างเธอเสมอนะ ที่รักของฉัน...”

เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น เธอมองไปรอบๆตัว ไม่มีใครอยู่ในห้อง เธอมองดูท้องฟ้าอีกครั้ง “เธอจะอยู่กับฉันเสมอใช่มั้ยแฮร์รี่ เธอได้ยินที่ฉันพูดกับเธอใช่มั้ยแฮร์รี่” อยู่ๆก็มีลมพัดมาที่หน้าต่าง เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มออกมา “เธอได้ยินที่ฉันพูดหรอ ดีจังเลย.... ที่เธออยู่กับฉันตลอด ฉันคิดถึงเธอ และจะคิดถึงตลอดไปนะ”

........................ดีใจที่เธอยิ้มได้อีกครั้ง เฮอร์ไมโอนี่ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป...........................แฮร์รี่.................