คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ต้นรัก kyumin (ลงให้แล้ว)
ซึ่งวันนี้ซองมินจะดูดีใจหรือเสียใจดีเพราะคนรักของเขานั้นกำลังจะจากเขาไปเรียนต่อที่เมืองนอกอีก4ปีในวันพรุ้งนี้
ก่อนหน้านี้
เช้าวันอาทิตย์สดใสมีเรื่องวุ่นๆของสองสามีภารเมีย
“คยูมาหัดตอกไข่ไก่ให้ได้ก่อนเถอะโตขนาดนี้แล้วแค่เรียนวิชาการงานยังตอกไข่ไม่ได้เลย”เสียงบ่นๆของคุณแม่บ้านซองมินเอ่ยขึ้นตอนเช้าสายๆที่เรียกคยูมาตอกไข่ทั้งที่นั่งเล่นเกมส์ตีก้นสาวที่ใช้แกล้งตีก้นซองมินบ่อยๆ
“โถ่...ซองมินอะไรเนี่ยบ่นอย่างกับคุณแม่เลยนะ”คยูที่กำลังมันส์กับเกมส์นั้นต้องเสียดายไปเลย
“บ่นสิค่ะวันพรุ่งนี้เขาก็จะสอบทำหารกันและดูสิอะไรนิยังทำอาหารไม่เป็นตอกไข่ยังไม่ได้เลยอ่ะ”ซองมินพูดเสร็จก็เดินไปลากคยูไปที่ห้องครัวเพื่อที่จะสอนตอกไข่
“เมียจ๋า”ชื่อที่คยูใช้เรียกซองมินเป็นประจำอย่างเคยชิน
“อะไรล่ะ”
“หอมแก้มผมทีสิครับ”คยูพูดแล้วยื่นแก้มมาใกล้ซองมิน
“ฟอด!!”ฮือ!!ซองมินหอมแก้มคยูหรอจากนั้นคยูรุกซองมินใหญ่เลย
“ซองมินจ๋า ฟอด ฟอด ฟอด ฟอด!!!”
“พอแล้วคยูแก้มชั้นมันช้ำหมดแล้วและตอกไข่ได้แล้ว”ซองมินพูดแล้วดันตัวคยูออกไปและสอนตอกไข่ทันที
ผ่านไป15นาทีไข่ทั้งหมด50ฟอง-*-
“นี่คยูนายตอกไข่ให้มันดีๆหน่อยเด้”ซองมินบ่นเป็นคุณแม่อีกรอบเนื่องจากดูคยูตอกไข่มันไม่เป็นอย่างที่คิดเลย
“ก็ผมพยายามอยู่นะใจเย็นๆหน่อยดิ”คยูพูดเริ่มทำสมาธิในการตอกไข่ฟองใหม่
ผ่านไป80ฟองทั้งที่ตอกไข่ไม่เหมือนที่ซองมินสอนเลยรวดยาวไปอีก100ฟองผลที่เกิดขึ้นนั้นไม่ได้อะไรเลยหมดไข่ไก่ไปตั้งหนึ่งร้อยฟองขนาดเน้ยังไม่มีอะไรดีขึ้นเล้ยยยยย
“คยูชั้นว่านายหยุดเถอะนะไม่ต้องตอกไข่ล่ะทำอย่างอื่นจะดีกว่านะ”ซองมินพูดและกุมขมับเก็บเปลือกไข่100ฟองที่คยูทำไว้และที่เหลือไข่ขาวผสมกับไข่แดงเล๊อะเลอะนั้นเอาไปแช่ตู้เย็นเถอะ
“อ้าวทำไมล่ะซองมินไม่ตอกไข่ต่อแล้วหรอ”
“ไม่ตอกแล้วทำอย่างอื่นเอา”สิ้นเสียงซองมินพูดโทรศัทพ์ของคยูก็ดังขึ้นมา
“ลั๊ล ลั๊ล ลั๊ล ลัล ลา กุ๋ยกุย เบ้เบ”เสียงริงโทนโทรศัทพ์ผีบ้าของคยูฮยอนที่ผู้แต่งให้ดังขึ้น
“ฮัลโลคยูฮยอนหรอลูกมาหาพ่อกับแม่ที่บ้านด่วนเลยนะพ่อกับแม่จะมีธุระคุยด้วยแค่นี้นะ ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด”
“แม่ครับ แม่เดี่ยว..”สิ้นเสียงท้ายที่คยูยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกวางสายลง
“คยูพ่อกับแม่นายโทรมาหรอ”ซองมินที่อยู่ในครัวเดินออกมาถาม
“อืม เขาบอกให้ไปหาที่บ้านเห็นบอกว่ามีธุระด่วนจะคุยด้วยน่ะ”คยูพูดให้ซองมินฟัง
“หรองั้นนายก็ไปหาท่านสิ”
“ซองมินแล้วในครัวนั้นล่ะ”คยูพูดและเอามือชี้ไปที่ห้องครัว
“ไม่เป็นไรหรอกถ้านายกลับมาแล้วค่อยทำก็ได้”ซองมินพูดพร้อมจับมือคยู
“จ่ะที่รัก”คยูพูดแล้วดันซองมินเข้ามาแนบที่อกตัวเอง
ณ.บ้านตระกูลโจว(หลังใหญ่ที่มีชื่อเสียงหนึ่งในกรุงโซล)
รถสปอร์ตคันงามที่แล่นเข้ามาจอดอยู่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่คยูลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านั้นทันทีเพื่อไม่ให้เป็ฯการเสียเวลาจะได้กลับไปให้ซองมินสอนทำครัวต่อเมื่อคยูฮยอนเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของพ่อกับแม่แล้วเค๊าะประตูและเดินเข้าไปข้างในทันทีคยูก้มคำนับทันทีเมื่อเจอพ่อกับแม่ตัวเอง
“คยูมาแล้วหรอมานั่งก่อนสิ”ผู้เป็นแม่เอ่ยทักเป็นคนแรกจากนั้นคยูก็เดินมานั่งเก้าอี้
“ครับ..พ่อกับแม่เรียกผมมามีอะไรหรอครับ”
“คือที่พ่อกับแม่เรียกลูกมาจะบอกว่าพรุ้งนี้เราจะต้องไปเรียนต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นเวลา4ปี”แม่ของคยูฮยอนพูดขึ้นจึงทำให้คยูตกใจตาโตเลยทีเดียว
“อะ อะไรนะครับไปเรียนต่อที่เมืองนอกหรอครับแม่”คยูพูดอย่างเชื่อตัวเอง
“ใช่แล้ว”
“พ่อกับแม่พูดอย่างนี้หมายความว่าไงครับทำไมผมต้องไปเรียนต่อที่เมืองนอกด้วยเรียนที่นี่ก็ได้และอีกอย่างผมยังเรียนไม่จบเลยจะให้ผมไปพรุ้งนี้แล้วโรงเรียนผมแหละ”คยูรายมาเป็นชุดๆ
“พ่อกับแม่รู้ว่าลูกไม่อยากไปแต่จุดนี้มันจำเป็นจริงๆนะ”
“คยูฮยอนพ่อกับแม่ขออย่างเดียวลูกไปเถอะนะ”
“แต่พ่อกับแม่ครับ”
“นะคยูนี่คือสิ่งเดียวที่พ่อกับแม่จะขอลูกเท่านั้นและเป็นแค่ครั้งเดียวจากนั้นพ่อกับแม่จะไม่ขออะไรลูกอีกเลยเพียงแค่ไปเรียนเมืองนอก4ปีถ้าครบ4ปีเมื่อไหร่ลูกก็กลับที่นี่เลยมาอยู่กับหนูซองมินนานๆ”
“ครับถ้าพ่อกับแม่ขอผมแค่ครั้งนี้ผมก็จะยอมครั้งนี้ครั้งเดียวนะครับ”
“จ่ะและเรื่องที่และโรงเรียนนั้นพ่อกับแม่จัดการให้เรียบร้อยแล้วนะ กลับไปหาหนูซองมินได้แล้วลูกแล้วเตรียมเก็บเสื้อผ้าให้เรียบร้อยนะ”
“ครับ ผมลาแล้วนะครับสวัสดีครับ”คยูพูดแล้วก้มหัวคำนับอีกครั้งแล้วเดินจากพ่อแม่ไปนั่งรถสปอร์ตขับแล่นออกจากบ้านตระกูลโจวแล้วไปหาซองมินทันที
“คุณค่ะได้โทรไปหาหนูซองมินหรือยังค่ะ”ผู้เป็นแม่ของคยูได้เอ่ยถามสามีตน
“โทรไปแล้วนะ”
ณ.คอนโดหรูกลางในเมือง
“ซองมินผมกลับมาแล้ว”
“มาแล้วหรอคยูฮยอนกินน้ำหน่อยสิ”ซองมินแล้วยื่นแก้วน้ำมาให้คยูรับแก้วน้ำมาแล้วดื่ม
“ซองมินคือผมมีเรื่องจะบอกคุณ”ตาข้างขวาซองมินกระตุกเหมือนมีลางบอกเหตุว่ามีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นซึ่งคยูก็ทำสีหน้าที่กลุ้มใจเหมือนมีอะไรค้างคาใจแต่ซองมินรู้ดีว่าต้องเป็นเรื่องที่ไปเรียนต่อที่เมืองนอกแน่ๆเพราะคุณพ่อกับแม่ของเขาโทรมาบอกเมื่อไม่นาน
"พูดมาสิ"
“คือผมจะไปเมืองนอกในวันพรุ้งนี้4ปี”คยูฝืนทำใจพูดออกมา
“ไปสิคยูดีออกจะตาย”ซองมินฝืนพูดออกมาทั้งที่ไม่อยากให้เค้าไปใจจะขาดแต่ก็ห้ามไม่ได้เพราะเป็นคำขอร้องของพ่อกับแม่เขา
“แต่ซองมินตั้ง4ปีนะผมไม่อยากจากคุณไปเลย”คยูพูดแล้วจับมือซองมินขึ้นมาแนบไว้ตรงหัวใจข้างซ้ายเพื่อที่สัมผัสหัวใจของคยูที่เขามีให้กับซองมินอยู่ทุกวัน
“ไม่เป็นไหร่หรอกคยูแค่4ปีเองชั้นไม่ลืมนายหรอกไปเถอะคยูไปเก็บของเร็วเดี่ยวไม่ทันวันพรุ้งนี้”ซองมินพูดแล้วดันตัวคยูเข้าห้องไปส่วนตัวเองก็เดินเข้าห้องครัวด้วยน้ำตาจากที่ไหนไม่รู้ไหลออกมาจากดวงตาของซองมินและตัวคยูเองก็น้ำตาไหลอย่างไม่มีเหตุผลไม่แพ้กัน
เช้าวันรุ่งขึ้น
ณ.สนามบิน
“คยูนายเดินทางดีๆนะ”
“ซองมินก็เหมือนกันตั้งใจเรียนด้วยนะ”
“บ้ารู้แล้วน่ะไม่เห็นหรอใส่ชุดนักเรียนมาถึงที่นี่เลยนะ”
“ซองมินผมไปตั้ง4ปีคุณจะลืมผมมั๊ย”
“ทำไมนายพูดแบบนี้น่ะชั้นไม่มีวันลืมนายหรอกชั้นมีนายอยู่ในใจเพียงคนเดียวเท่านั้น”ซองมินพูดแล้วคยูก็ยิ้มแล้วดึงตัวซองมินเข้ามากอดแน่นซองมินก็กอดตอบ
“ซองมินผมมีของจะให้..อะนี่”คยูพูดแล้วยื่นต้นไม้ต้นหนึ่งให้มันเป็นต้นไม้ที่มีรูปหัวใจอยู่ข้างบน
“นี่คือ “ต้นรัก” ผมให้คุณดูแลมันเหมือนดูแลผมอยู่ตลอดเวลา”
“ชั้นจะค่อยดูแลตลอดเวลาเลยจะไม่ปล่อยให้มันเหงาหรอก”ซองมินพูดออกมาจากใจจริง
“คยูเครื่องบินจะออกแล้วนายไปได้แล้ว”
“ซองมินอีก4ปีข้างหน้าผมจะกลับมาหาคุณ”คยูพูดจบก็หันหลังแล้วเดินไปที่เครื่องบินทันทีโดยที่มีซองมินค่อยโบกมือให้
สายการบิน SJ13ได้เดินทางออกไปอย่างสวัสดิภาพแล้วค่ะ
“คยูชั้นจะไม่มีวันลืมนายเด็ดขาดขอเพียงแค่นายอย่าลืมชั้นก็พอ”ซองมินพูดกับตัวเองและยืนดูเครื่องบินที่บินออกไปจากนั้นก็ไปโรงเรียน
ณ.โรงเรียนนานาชาติSM
“เฮ้..ซองมินทำไมวันนี้นายมาโรงเรียนสายจัง”ดงแฮกับอึนฮยอกเพื่อนซองมินสมัยประถมถามขึ้น
“แล้วคยูล่ะไม่เห็นมาด้วยเลย”ดงแฮถาม
“เอ่อ..คือว่าชั้นไปส่งคยูที่สนามบินมาน่ะ”
“ห๊ะสนามบินหรอคยูไปไหนอ่ะ”
“ไปเรียนต่อที่เมืองนอก”
“หรออย่างงี้นายก็เหงาคนเดียวแย่เลยสิ แต่ไม่ต้องห่วงนะเดี่ยวเราสองคนจะไปอยู่เป็นเพื่อนนายซองมิน”ดงแฮกับอึนฮยอกพูดปลอบ
“ขอบใจพวกนายสองคนมากๆเลยนะ”
“ไม่เป็นไรเราเพื่อนกัน”
จากนั้นผมก็รอเวลามาโดยตลอดเพื่อที่จะพบกับเค้าอีกครั้ง”คยูฮยอน”
4ปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว
วันที่1 มกราคม ค.ศ 2013
Happy new year สวัสดีปีใหม่กับค.ศใหม่และนักศึกษาทุกคน
หลังจากที่ผมรอเวลามาโดยตลอดจนครบ4ปีเต็มแล้วตอนนี้ผมอยู่ปี3คณะนิเทศศาสตร์กับอึนฮยอกและดงแฮเพื่อนผมสองคนผมคิดถึงคยูฮยอนมากไม่รู้ว่าตอนนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้างสบายดีมั๊ยมันมีคำถามหลายอย่างที่อยากจะคุยกับเค้า
และวันนี้จะมีคนมาร้องเพลงให้พวกเราฟังกันนะครับไปฟังกันเลย เสียงของรุ่นพี่ปีสี่พูดขึ้นแต่ผมไม่ได้สนใจแต่พอได้ยินเสียงคนร้องแล้วเสียงมันคุ้นๆนะครับเหมือนเสียงคยูที่เคยร้องเพลงให้ผมฟังอยู่บ่อยๆผมเลยหันหน้ามาทางเวทีแต่ปรากฎว่าเป็นคยูเป็นเค้าจริงๆด้วยเค้ากลับมาแล้ว
“วันนี้ผมจะมาร้องเพลงต้นรักให้ทุกคนได้ฟังกันนะครับ”คยุพูดจบก็เริ่มร้องเลย
(ไปกดฟังเพลงต้นรักข้างล่างด้วยนะค่ะรับรองซึ่งเลยยยย)
ในยามที่เราได้พบกัน ฉันจะเปรียบเธอเป็นเช่นดอกไม้
ในยามที่เราได้รักกัน ฉันจะปลูกต้นรักไปทั้งใจ
เวลาที่มีหยาดฝนโปรยปรายฉันจะปรากฏกายข้างเธอไม่ห่างไปไหน
เวลาที่มีเรื่องร้อนใจ ฉันจะปัดและเป่าให้เธอได้ชื่นใจ
ถึงแม้วันใดไม่มีฉันอยู่ ให้เธอรู้ความรักคงอยู่ไม่ห่างไปไหน
ต้นรักที่ฉันปลูกไว้ข้างใน ถ้าเธอคงรักนั้นไว้ คอยดูแลรักฉันไว้
โว้ โอ โอ ความรักที่มีให้กัน ถ้าเธอคอยรัก และอยู่เคียงข้างกัน
แค่ให้ความอบอุ่น และรักที่มีนั้นช่วยพาเราไป
โว้ โอ โอ ความรักส่งไปให้เธอ แด่เธอที่รัก มั่นคงไว้เสมอ
ด้วยความรักที่มี แค่เราข้างกันและกัน
แค่เพียงจับมือสบสายตา รักจะพาให้เราล่องลอยสู่ความฝัน
ไม่มีสิ่งใดที่ล้ำค่า มากไปกว่าต้นรักที่เรามีให้กัน
คยูร้องเพลงเสร็จก็เดินลงมาหาซองมินมองตาซองมินลึกเข้าไป
“ผมกลับมาแล้ว..คุณคิดถึงผมมั๊ย”
“คิดถึงสิคิดถึงมากๆชั้นคิดถึงนายมาตลอด”ซองมินพูดจบก็กอดเข้าไปที่ตัวคยูแน่นและคยูก็กอดตอบกลับโดยที่มีเสียงตบมือของเหล่านักศึกษาทั้งหลาย…
“จบ”
จบแล้วเป็นไงบ้างค่ะ
สนุกมั๊ยค่ะหรือว่ามันอ่านแล้ว งง -*-
ถ้าอ่านแล้วเม้นมาให้ไรเตอร์ด้วยนะค่ะและ
แนะนำตัวละครหรือคู่มาให้ไรเตอร์คนล่ะ1คู่ก็ได้นะค่ะ
เพราะไรเตอร์ชอบของแปลกคู่แปลกๆ(ไม่เหมือนชาวบ้าน)
เดี่ยวคราวหน้ามาลงอีก
บ๊ายบาย
ความคิดเห็น