[Harry Potter Fiction] D/H I Hate You!!! Part 1 (yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : I Hate You!!! Part1 : The begining

ไม่เข้าใจ....  นายมองฉันแบบนั้นทำไม....  สายตาของนาย

เหมือนเหยียดหยาม  ทำไม?  ฉันเคยทำให้นายโกรธแค้นงั้นรึ

เพราะอะไร  ฉันไม่เข้าใจ....  นายเป็นอะไรของนาย

ฉันไปสร้างความเดือดร้อน เอาตอนไหน.....?

......นายน่ะ  มีอะไรอีกหลายอย่าง....ที่ฉันไม่มี  ฉันไม่เคยเป็น

........  นายไม่รู้หรอกว่าอิจฉา...แค่ไหน....ทั้งๆที่ฉัน....ก็แค่มีชื่อเสียง

แต่...ไม่มีครอบครัว.... ไม่เคยสัมผัสถึงด้วยซ้ำ

ฉัน....ก็เป็นแค่เด็กธรรมดาคนนึง  ที่ก็อยากเอาแต่ใจ  อยากได้  อยากมีเหมือนเด็กทั่วไป

.....นายไม่รู้หรอก...ว่าฉันอยากเป็นเหมือนนายแค่ไหน......

นายมีทั้งพ่อทั้งแม่....   เงินทอง  ความสุขสบาย  อะไรที่นายอยากได้  นายก็ได้แต่.....ฉันไม่

นายไม่เคยเข้าใจหรอกว่า  มันทรมานแค่ไหน...

บ้านที่ไม่มีใครอยากต้อนรับ  ......ฉันไม่มีที่ไปไหนทั้งนั้น เรื่องที่เลือกที่เลี่ยงไม่ได้

ฉันมีแค่ที่นี่   ที่ๆทำให้ฉันอยู่ได้.......  นายเข้าใจมั้ยว่าความจริง....เจ็บแค่ไหน...ที่ต้องอ้างว้าง  คนเดียว

ฟังแล้วมันอาจเหมือนคนโลภ.....แต่ฉันก็อยากมีบ้าง  ความรัก....จากใครสักคน

เหตุผล....แค่นี้จะพอไหม....ว่าทำไมฉัน....ถึงไม่ชอบนาย

เพราะนายมีทุกสิ่ง  มีหลายอย่างที่ฉันไม่มี

................

  เกลียด?.... ทำไมต้องถามแบบนั้น....

มันแหงอยู่แล้วนี่....ก็..ก็  นายเองก็เกลียดฉันนี่นา

สายตา ....เศร้า....เพราะอะไร..?

ไม่เข้าใจ....ฉันไม่เข้าใจนายเลยจริงๆ.......

นายมีอะไร.....ทำไมนายถึงไม่บอก

นายไม่บอกแล้วฉันจะรู้ไหม 

ฉันไม่ได้มีความสามารถถึงขนาดอ่านใจใครสักคนนะ?

ฉัน....ไม่ผิด....ไม่คิดว่าผิด....  แค่เพราะฉันไม่เข้าใจ 

ไม่เข้าใจเลยจริงๆ...............

นายเป็นบ้าอะไร  ทำแบบนั้นทำไม....

บ้า!  บ้า!

ฉันเกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฉันเกลียดนายที่สุด

.........................................................

..............................................

เสียงนกน้อยส่งร้องจิ๊บๆประสานเสียง  แสงตะวันทอสาดส่อง  ยามเช้าบรรยากาศอบอุ่นแทบไม่อยากทำให้เด็กหนุ่มต้องตื่นจากนิทราเลย  แต่วันนี้ก็เหมือนเช่นวันอื่นๆ  เขาต้องตื่นไปเรียน  ไม่มีวี่แววคนรอบข้างแม้แต่รอนเพื่อนรัก  สงสัยจริงว่าคนในหอไปกันหมดแล้ว

งั้นวันนี้เขาก็สายอีกสิ....  หนุ่มน้อยมองนาฬิกาบอกเวลา

  เขาก็แทบตาลุกโพลง  ตายจริง!!!  ใกล้จะเข้าคาบแรกแล้ว 

++++++++++++++++++++++++++

จากนั้นต่อมา  อีก 10 นาที  แฮร์รี่แทบไม่รอกินข้าวเช้า   เหลือเวลาอีกแค่  5นาทีขาจะไปทันมั้ยนี่?

วิชาแรกของ  ศ.มักกอนนากัลซะด้วยสิ  คราวนี้ต้องแย่แน่ๆเลย  เด็กหนุ่มนึกภาพเขาเดินเข้าไปในห้องสายตาของเพื่อนๆมองราวกับเป็นตัวตลก  แล้วศ.ก็คงหักคะแนนเป็นไม่พ้น  ไม่ต่ำกว่า10แต้ม  แล้วนายนั่นก็คงแอบเตรียมหัวเราะเยาะเขาอีกล่ะสิ  ไม่!  ต้องไปให้ทันเขาไม่ยอมเป็นตัวตลกให้มัลฟอยหัวเราะง่ายๆหรอก

เด็กหนุ่มกระหืดกระหอบวิ่งหน้าตั้งของในอ้อมแขนเกือบร่วงแต่เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น   ตอนนี้รีบวิ่งเป็นการดีที่สุดในใจนึกโกรธรอนที่ไม่ยอมปลุกเขาตื่น   คงจะมัวหวานจ๋อยกับเฮอร์ไมนี่อีกล่ะสิ  เด็กหนุ่มเริ่มวิ่งช้าลงพลางน้อยใจ...เมื่อต้องคิดถึงเรื่องที่รอนคบกับเฮอร์ไมนี่ได้ 2 อาทิตย์กว่าๆแล้ว  มันอดใจหายไม่ได้

   2 คนนี้เริ่มเปลี่ยนไป...ตั้งแต่ตอนไหนกัน  เขาไม่ทันรู้และตั้งตัว  กว่าจะรู้ตัวอีกที  2 คนนี้ก็สนิทชิดเชื้อมากกว่าเดิม..... เขาไม่โกรธไม่เคยโกรธทั้งคู่เลย  แต่....มันอดน้อยใจและรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้ง.....และยิ่งไปกว่านั้นเหมือนรอนจงใจจะปิดบังเขา....แต่เฮอร์ไมนี่เป็นฝ่ายมาบอกเสียก่อน....เขาถึงได้รับรู้  สิ่งที่ทำให้เขาช๊อคยิ่งกว่าอะไรอีก......ทำไมรอนถึงไม่เอ่ยปากบอกสักคำ....

รู้มั้ยว่ามันเจ็บแค่ไหน  ทำเหมือนไม่เชื่อใจ....  เหมือนทิ้งกัน.... 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนนั้น  ตอนที่มีเราสามคน... รอนก็คงโกรธเฮอร์ไมนี่ที่พลั้งปากออกไป  และทั้งคู่ก็คงทะเลาะกันไปแล้วเขาก็คอยเป็นคนไกล่เกลี่ยให้ทั้งคู่ดีกัน

แต่รอนก็กลับไม่  แทบยังทำเป็นเขินอาย..... ก่อนกล่าวว่าขอโทษ...ที่ไม่บอกให้นายรู้  สิ่งนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บ...รอนค่อยๆเปลี่ยนไปทีละน้อย   เฮอร์ไมนี่ก็ไม่เคยเหมือนเดิม

หลังจากวันนั้น  ความสัมพันธ์ของเราสามคนก็เปลี่ยนแปลงไป....รอนและเฮอร์ไมนี่ใช้เวลาอยู่กับเขาน้อยลง  แต่กลับอยู่กันตามลำพังมากขึ้นและมากขึ้น.....  อย่างวันนี้เขาก็ถูกทิ้ง...ให้อยู่คนเดียว...ไม่ยอมปลุก...  เพราะอยากไปกันเองแค่สองคน...ใช่มั้ย....  เขาคงไม่มีความสำคัญสำหรับสองคนนั่นอีกตลอดไป.....

เขารู้ซึ้งดีแล้ว.. เพื่อนรักคงไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก   แต่ทำไม....แค่เสียใจ..ที่พวกเขาไม่มีเวลาให้เหรอ....แฮร์รี่  มันเหมือนมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้น....รอน?....เพราะรอน....ทำไมล่ะ...เห็นรอนมีความสุขกับเฮอร์ไมนี่เขาน่าจะดีใจ.....แท้ๆ  แต่..อิจฉา....อิจฉาเฮอร์ไมนี่เหลือเกิน....

หนุ่มน้อยเดินเหม่อ  ใบหน้าเศร้าสร้อย.......ทางเดินที่ปล่าวเปลี่ยวทำไม?.....ทั้งๆที่ก็เคยเดินคนเดียวประจำอยู่แล้ว.....  แต่รู้สึกถึงความเหงาลึกๆที่ปวดร้าว.......ไม่อาจบรรยายความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นมาได้.....

เขามีความรู้สึกแปลกๆแบบนี้  ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.........

……หนุ่มน้อยเดินเหม่อจบลืมเรื่องที่จะเข้าเรียนคาบแรก  จนเขารู้สึกตัวอีกที....เวลาก็ล่วงเลยไปมากแล้ว  ไปตอนนี้นอกจากจะเป็นตัวตลกอีกแล้ว... ยังต้องทนเห็นเพื่อนสองคนไม่ใยดีต่อเขา

หนุ่มน้อยรู้สึกไม่อยากเข้าเรียน  ศ.มักกอนนากัลต้องจับได้แน่   หากเขามีความคิดที่จะโดดเรียน...แต่หากเห็นภาพของรอนกับเฮอร์ไมนี่มันอดเจ็บแปลบไม่ได้.....

หนุ่มน้อยตัดสินใจเดินกลับ....  ด้วยความรู้สึกเศร้าๆ....ยามเช้าที่สดใสแทบไม่ได้ช่วยให้ใจเขาสดใสเลยแม้แต่น้อย....  แต่ไม่ทันที่เขาจะก้าวไปก็มีเสียงๆหนึ่งเรียกเขาให้หันกลับ....  เด็กหนุ่มรู้สึกแย่ลงไปอีก  เขาจำน้ำเสียงเย่อหยิ่งเย็นชาอย่างนั้นได้  ไม่มีทางเป็นใครอื่น  นอกจากมัลฟอย.....

  “พอตเตอร์!!  อะไรกัน..  ทำไมนายยังไม่เข้าห้องล่ะ”เด็กหนุ่มถามเขาเสียงเหมือนแอบเย้ยหยัน  แฮร์รี่รู้สึกได้ยังงั้น  แต่ไหนแค่ไรเขาก็นึกไม่ชอบหมอนี่อยู่แล้ว  วันนี้จะตามมาราวีอะไรอีกล่ะ 

ตั้งแต่ขึ้นปี 5 มานี่หมอนี่ยังทำตัวเหมือนเดิมเปี้ยบ  ท่าทีหยิ่งยะโส  เหมือนตัวเองวิเศษวิโสกว่าชาวบ้าน  เจอหน้าเขาก็คอยหาเรื่องมาถากถางเย้ยหยัน  ถึงเขาจะไม่เอ่ยปากพูดตรงๆก็ตามเถอะแต่เขาก็รู้ได้จากน้ำเสียงราบเย็นนั้น 

สิ่งที่ทำให้เขาไม่ชอบไปใหญ่  เดี๋ยวนี้ดูเหมือนมัลฟอยเองก็ดูจะตัวสูงขึ้นอีกแล้ว...  ทั้งๆที่เขาพยายามแทบตายแต่ตัวเขาก็ยังเล็กและเตี้ยกว่าเด็กหนุ่มอื่นๆทั่วไ ป   แถมยังดูบอบบางในสายตาใครๆต่อใครๆ

 นายมัลฟอยที่เคยตัวกระเปี๊ยกพอๆกับเขาก็ดันมาสูงขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา  แต่ก่อนแค่ยืนจ้องหน้ากันตรงๆ เขาก็ไม่ชอบอยู่แล้ว   นี่เขาต้องเป็นฝ่ายมองหน้าขึ้นไปเวลาสนทนากัน แถมร่างกายเรียวผอมก็ดูสมส่วนและบึกบึนขึ้นเยอะ  มันทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองด้อยกว่า ในเวลาเผชิญ 

   เฉพาะหมอนี่ล่ะที่เขายอมแพ้ไม่ได้  เขาไม่ยอมสบตาด้วย  พลางเมินหน้าหนี

  “นี่!  อย่ามาทำมารยาทเด็กๆแบบนั้นกับฉัน  พอตเตอร์”  มัลฟอยถากถางท่าทางไม่ชอบใจที่ถูกเมิน

  “ทำไมฉันจะทำแบบนี้  แล้วเกี่ยวอะไรกับนายด้วย”แฮร์รี่ตอบไม่สบอารมณ์

  “ทำไมจะไม่เกี่ยว  ฉันถามนายก่อน  นายน่ะ  ทำไมถึงไม่ตอบว่าป่านนี้ทำไมถึงยังไม่เข้าเรียน  แล้วนี่ คิดจะไปไหนอีก  ห้องเรียนไม่ได้อยู่ทางนั้นนะ ”

เด็กหนุ่มเงียบอึ้งเขาไม่รู้จะตอบยังไงดี  ว่าไม่อยากเข้าเรียนแต่บอกไปก็โดนมัลฟอยแกล้งเอาไปล้ออีกแหงๆ

  “ฉัน….เอ่อ....  จะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน นายต่างหากล่ะ  น่าจะอยู่ในห้องมากกว่า”แฮร์รี่ว่าอย่างไม่สนใจพลางจะเดินหลบหนีไป

แต่ก็ถูกเด็กหนุ่มกระชากข้อมือรั้งไว้  พลางจับมือเดินนำไป  แฮร์รี่ตกใจที่ถูกทำอย่างนี้โดยไม่ทันตั้งตัว  เขาเกือบปล่อยของที่หอบในอ้อมแขนอีกข้างตกลงมา

พอรู้สึกตัวว่าถูกนำตัวไป เด็กหนุ่มกรีดร้องตะโกนบอกให้ปล่อย

“ปล่อยนะ....  ทำอะไรบ้าน่ะ!!  นายจะพาฉันไปไหน  ปล่อยสิ.....”  แต่มัลฟอยไม่ปล่อยพลางทำสีหน้าเรียบเฉย

แฮร์รี่พยายามสะบัดข้อมือออก แต่มือของมัลฟอยก็บีบแน่นเสียจนเขาสู้แรงไม่ได้

หนุ่มน้อยยอมถูกพาตัวไปดื้อๆ  เขาเหมาเอาว่ามัลฟอยคงถูก ศาสตรจารย์ใช้ให้มาตามตัว”  แต่เมื่อเห็นข้าวของในมืออีกข้าง  เขาก็เอะใจ....  มัลฟอยเองก็เข้าห้องสายงั้นเหรอ....เด็กหนุ่มสงสัย  แต่ก็ไม่กล้าถาม  เรื่องอะไรต้องไปลาบล้วงความลับคนอื่นล่ะ  โดยเฉพาะกับคนไม่ถูกหน้า 

เด็กหนุ่มเก็บความสงสัยเอาไง้เงียบๆ แต่ปากยังถามเรื่องที่มัลฟอยจะพาตัวเขาไปไหน

  “พูดอะไรบ้าๆ  ก็พานายเข้าเรียนไง”เด็กหนุ่มร่างสูงตอบ

  “ทำไม?  ถ้าฉันไม่เข้าเรียน  ฉันก็โดนตัดคะแนน  เป็นสิ่งที่นายอยากเห็นไม่ใช่รึไง”แฮร์รี่ถามเสียงแข็งกระด้าง

  เด็กหนุ่มไม่ตอบแต่แฮร์รี่รู้สึกเหมือนข้อมือถูกแรงคลายลง 

ในที่สุดมัลฟอยก็ลากเขาเข้ามาที่ห้องเรียนจนได้

   ทันทีที่ก้าวเข้าข้างในศ.มักกอนนากัลหันควับมามองพวกเขาด้วยสายตาตำหนิ  พวกเขาค่อยๆเดินก้าวเข้ามา  ตอนนี้ความสนใจของทุกคนมาอยู่ ที่พวกเขาทั้งคู่   เด็กคนอื่นๆต่างก็พากันมองเขาด้วยความแปลกใจที่ทั้งคู่มาด้วยกัน มีเพียงรอนและเฮอร์ไมนี่มองเขาอย่างเห็นใจว่าเขามาสาย  แฮร์รี่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นห่วงแต่เขาก็อดรู้สึกได้ว่านั้นเป็นสายตาสงสารมากกว่า เขาไม่อยากได้ความเห็นใจในเวลานี้หรอก...เขาให้ทั้งสองคน....หายไป  ไม่อยากเห็นรอนกับเฮอร์ไมนี่นั่งคู่กัน  แฮร์รี่ก้มหน้าลงไม่อยากให้ใครๆเห็นสีหน้าอย่างนี้

 แล้วแฮร์รี่เพิ่งรู้ตัวว่าถูกมัลฟอยปล่อยมือลง  เขาหันมองหน้าเด็กหนุ่มร่างสูงกว่าด้วยความแปลกใจ.. 

แต่มัลฟอยก็ไม่ได้แสดงอาการอื่นๆแต่อย่างใด   นอกจากความเย็นชา

ในที่สุด ศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เริ่มเอ่ยปากดุว่าพวกเขา  เด็กคนอื่นๆพยายามทำเป็นไม่สนใจ  แต่เขาก็รู้สึกถึงสายตาหลายๆคู่ที่จับจ้องมอง

“ฉันไม่รู้หรอกนะ  ว่าพวกเธอมีธุระอะไรกัน ที่ต้องใช้เวลายาวนานมากในการเดินทางมาที่ห้องเรียน”  แฮร์รีก้มหน้าลง เขาไม่ได้คิดถึงการถูกต่อว่า เสียงดุว่าไม่ได้อยู่ในใจเขาเลยแม้แต่น้อย  แต่เขาอดเสียใจที่เดินเข้ามาเรียน  เขายอมให้ถูกหักคะแนนมากๆกว่าการที่ต้องอยู่ในห้องนี้  เขาไม่อยากเห็น...ไม่อยากให้รอนและเฮอร์ไมนี่เห็นเขา  ไม่อยากทนดูทั้งคู่นั่งเรียงเคียงคู่เพื่อเห็นเขาถูกดุว่าแบบนี้ 

  “ทั้งกริฟฟินดอร์และสลิธิรินจะถูกหักคนละ 10 คะแนน”เธอหักคะแนนเขาทั้งคู่  แฮร์รี่ยังคงปวดใจ  เขาทำให้บ้านเสียแต้มอีกแล้ว  สองคนนั่นก็คงผิดหวังที่บ้านเสียแต้มเสียคะแนนไป  เพราะเขาผิด  เขาอีกแล้ว หนุ่มน้อยก้มหน้าเศร้าเสียงกระซิบกระซาบของคนอื่นๆ  ทำให้เขายิ่งรู้สึกแย่  เขาอยากหนีหายไปจากตรงนี้จริงๆดีกว่ามาทนอับอาย 

  ทำไมกัน  ทำไมมัลฟอยต้อง มาแกล้งเขา  ทั้งๆที่เขาไม่อยากมา  “เจ้านั่นก็มาบังคับ....”คงสะใจแล้วสินะที่เห็นเขาเจ็บและเสียหน้าแบบนี้  แล้วก็คงไปทำให้สเนปเพิ่มคะแนนเอา  ก็แหงนายมันลูกศิษย์มีอาจารย์สนิทนี่นา

  แต่แล้วจู่ๆมัลฟอยก็เอ่ยปากในสิ่งที่ทำให้หนุ่มน้อยร่างบางประหลาดใจ  ไม่เว้นแม้แต่คนอื่นๆ 

  “ขอโทษนะครับอาจารย์จะว่าอะไรมั้ย  ถ้าหากไม่ต้องหักคะแนนพอตเตอร์  แล้วมาใช้คะแนนส่วนผมเอง”มัลฟอยเอ่ยปากขอร้องอาจารย์ใจดีแต่เจ้าระเบียบ

  “หมายความว่าไง  มิสเตอร์มัลฟอย?”เธอถามเขาอย่างฉงนใจเช่นกัน 

มัลฟอยตอยเสียงเรียบๆ  “ไม่ใช่ความผิดของพอตเตอร์หรอกนะครับ  ผมทำให้เขาต้องช้าเอง  พอดีผมกำลังรีบร้อนไป  แล้วก็เลยชนกับพอตเตอร์  ขวดหมึกมันแตกมาโดนเสื้อเขากับผมเราก็เลยต้องไปเปลี่ยนเสื้อกันน่ะครับ”มัลฟอยแต่งเรื่อง  แฮร์รี่แทบอ้าปากค้าง...เขาไม่เข้าใจที่จู่ๆมัลฟอยก็อ้างอย่างนั้นกับ อาจารย์แถมยังโกหกแก้ต่างให้

  “เป็นความจริงรึ  พอตเตอร์”เธอหันมาถามเขาบ้าง  หนุ่มน้อยอ้ำๆอึงก่อนพยักหน้าตอบหงึกๆ

  เธอทำท่าพิจารณาเรื่องราวทั้งหมด  ก่อนใช้ความคิดตอบกับทั้งคู่“ถ้างั้นฉันไม่หักคะแนนเธอทั้งคู่ก็ได้....แต่มีข้อแม้อย่างนึงก็แล้วกัน...”

  “อะไรฮะ....”แฮร์รี่ถามเสียงแผ่วเบาเขายังตกใจไม่หายที่มัลฟอยแก้ตัวให้เขาพ้นผิด

  “พวกเธอต้องทำงานร่วมกันในชั่วโมงนี้ฉันตกลงไหม....แล้วก็มีการกักบริเวณ  แล้วฉันจะกำหนดวันเวลาไปให้”เธอว่าน้ำเสียงดูใจดีขึ้นเล็กน้อย  “เอาล่ะกลับไปนั่งที่ตัวเองได้ ก่อนที่ฉันจะสั่งหักคะแนนอีก”

  แฮร์รี่เดินไปที่โต๊ะ  เหมือนอย่างเคยเพียงแต่คราวนี้เขารู้สึกแปลกๆที่มีมัลฟอยมานั่งอยู่ข้างๆ

ทำไม?  มัลฟอยถึงแก้ต่างให้เขา  ช่างแปลกมากจริงๆ  มัลฟอยทำดีกับเขานี่นะ?

แฮร์รี่เกือบจะอ้าปากถาม  แต่มัลฟอยก็ชิงตอบเหมือนรู้ใจ

  “ไม่ต้องคิดอะไรมาก  พอตเตอร์  ฉันก็แค่หาทางไม่ให้โดนหักคะแนน  มันก็เท่านั้น”

  แฮร์รี่มองหน้าไม่ค่อยอยากจะเชื่อในสิ่งที่หนุ่มน้อยร่างสูงพูดออกมานัก  เหมือนมัลฟอยเข้าใจอีก

  “ฉันว่ามันก็ไม่เสียหายอะไร  คะแนนนายก็ไม่ถูกหักใช่มั้ย?”เขาถามเหมือนเชิงประชด

แฮร์รี่ไม่มีความคิดจะถามอะไรอีก  แต่ชั่วโมงนี้คงไม่น่ารื่นเริงเท่าไรหรอก ที่มีคนทีเกลียดขี้หน้าสุดมานั่งใกล้ๆแบบนี้

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

   ทั้งชั่วโมงวันนี้  แฮร์รี่คิดว่ามัลฟอยก็คงหาเรื่องแกล้งเขาแต่ก็ไม่  มัลฟอยทำตัวแปลกมาก  เขาแทบไม่แสดงอาการแกล้งอะไรแฮร์รี่เลย  ซ้ำยังเป็นคู่ร่วมมือในการทำงานเป็นอย่างดีในการแสกกระถางต้นไม้ให้กลายเป็นสัตว์มีชีวิตขึ้นมา  แล้งยังจดรายงานซะเรียบร้อย  ความจริงคำถามหลายๆอย่างมัลฟอยเองก็รู้เป็นอย่างดีเพียงแต่เขาไม่มีความคิดที่จะยกมือตอบ หนุ่มน้อยร่างสูงแค่ย่อโน้ตลงในสมุดจดเท่านั้น อีกด้านหนึ่งที่แฮร์รี่เพิ่งเห็นเวลาที่มัลฟอยทำงานในเวลาเรียน มันก็แหงพวกเขาไม่เคยนั่งใกล้กันนี่นา  

แต่แฮร์รี่ก็ยังไว้ใจไม่ได้  ไม่แน่หรอกมัลฟอยคงมีแผนอะไรบางอย่าง

ชั่วโมงเรียนจบลง  แฮร์รี่รีบเดินผละออกจากโต๊ะทันที  เขาไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้มัลฟอยนักหรอก ตราบเท่าที่เขายังคงเกลียดมัลฟอยไม่เปลี่ยนแปลง 

 แฮร์รี่เดินไปแทบไม่มองกลับมา  แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาเห็นสีหน้าของมัลฟอย  เขาหันไปแวบหนึ่งพลางคิดว่ามัลฟอยคงทำท่าทางแหมือนดีใจที่ผ่านชั่วโมงแย่ๆไปได้สักที

  แต่ไม่เป็นแบบนั้น  มัลฟอยหันมาจ้องสบตาเขาเขม็งตรงๆ  แฮร์รี่ไม่เข้าใจ..ทำไมมัลฟอยถึงมองเขาด้วยแววตาแบบนั้น    แววตาดูเหงาๆเศร้าๆ  แฮร์รี่รู้สึกเหมือนถูกสายตาทะลุเข้าไปในใจโดยตรง  

จู่ๆรอนกับเฮอร์ไมนี่ก็มาสะกิดเรียกเขา 

  “ไง  แฮร์รี่แย่หน่อยนะ  ตอนเช้าน่ะ”รอนทักพลางทำท่าโล่งใจที่เขารอดมาได้ “นายคงไม่เป็นไรนะ”

  “อะ  เอ่อ  คงงั้น”แฮร์รี่เบือนสายตาออกจากมัลฟอย  เขาไม่รู้ว่ามัลฟอยยังคงมองต่ออยู่หรือเปล่า

 “เราตกใจหมดเลย  ที่เห็นเธอมากับมัลฟอยน่ะ  ไม่น่าเชื่อเลยนะ” เฮอร์ไมนี่ว่า  พลางเดินมายืนข้างๆรอน

  “อืม....ไหนเรื่องก็ผ่านมาแล้วอย่าไปคิดถึงมันเลย”แฮร์รี่ตอบพลางยิ้มเหมือนไม่คิดว่าอะไรมันเกิดขึ้น  เขาอดรู้สึกเจ็บแปลบที่เห็นทั้งสองยืนเคียงข้างกัน  แต่หากสองคนนั้นรู้คงไม่ดี....  เขาพยายามฝืนยิ้มเหมือนปกติ

  “งั้นก็ไปกันเถอะนะ”  รอนเอ่ยชวนพลางเดินจับมือกับเฮอร์ไมนี่  เดินนำไป  แฮร์รี่มองด้วยความปวดใจ

อย่าคู่กันอย่างนั้นสิ...  ขอร้อง.. แยกกันซะที.....อย่าทิ้งฉันไป   สองคนเหมือนห่างกับฉันไปทุกที

โดยเฉพาะกับนาย  รอน....ขอร้อง  อย่าห่างฉันไปอีกคน

ไม่อยากตามพวกนายไป  อยู่เพียงข้างหลัง  มองเขาคู่กัน...แต่ตัวต้องอยู่คนเดียว

ไม่มีใครเลยเข้าใจสายตาของเขา  ความรู้สึกที่อยู่ในเบื้องลึก  ความเจ็บปวด.....

ทันใดก็มีเสียงเรียกของใครสักคน  ที่ช่วยเขาฉุดจากความรู้สึกนั้นขึ้นมา

  “เฮ้!  พอตเตอร์นายลืมของน่ะ”เดรโกเรียกเขา  แฮร์รี่หันไปทำหน้าสงสัย  ตัวเขาว่าเก็บของเสร็จแล้วนี่นา.....

“หือ! มีอะไรหรือเปล่าแฮร์รี่”เพื่อนทั้งสองหันกลับมามองเขา

  “เอ่อ....ไม่มีอะไรพวกนายไปก่อนเถอะ”แฮร์รี่ว่าพลางฝืนยิ้มอย่างลำบาก

 “งั้นเราไปก่อนนะ”รอนว่าพลางเดินจับมือเฮอร์ไมนี่เดินนำไปก่อน ทั้งคู่ดูเหมือนเป็นห่วงเขา  แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรแฮร์รี่อีกเลย

  แฮร์รี่มองจนร่างทั้งคู่เล็กลงเรื่อยๆ  แล้วเลี้ยวหายเข้ามุมปราสาทไป  เขาดีใจที่เห็นทั้งสองคนหายไปได้สักที

ขืนอยู่ต่อไปอีก  เขาอาจทนไม่ได้อีก......

แฮร์รี่เดินเข้าไปในห้องวิชาแปลงร่างเพื่อหาของที่เขาลืม  มัลฟอยยังคงนั่งรอที่โต๊ะอยู่

แฮร์รี่ฉงนใจที่มัลฟอยยังไม่ไปซะที

  “นายรออะไรอีก!น่ะ  แล้วของที่ฉันลืมไว้ล่ะ นายเห็นบ้างมั้ย”เด็กหนุ่มถามเสียงไม่ชอบใจที่ยังเห็นเขารอยู่

  มัลฟอยเงยมองหน้าเขาช้าๆ  “ของหรือ  นายพูดถึงอะไร?”เขาถามเสียงเย็นๆ

  “อ้าว! ไหนว่านายบอกว่าฉันลืมของไว้ไง”แฮร์รี่ยิ่งไม่เข้าใจและรู้สึกหงุดหงิดไปใหญ่

  “ไม่มีอะไรที่นายลืมหรอก  คิดหรือฉันจะเรียกนายเรื่องเล็กๆแบบนั้น”   เดรโกถามเหมือนว่าที่เรียกเขามาแค่ล้อเล่น  แฮร์รี่รู้สึกฉุนเมื่อตัวว่าโดนหลอกซะแล้ว 

  “งั้นนายหลอกเรียกฉันทำไม!!  คิดว่าสนุกนักเหรอที่แกล้งเรียกมาไม่จำเป็นด้วยเหตุผลบ้าๆ”

มัลฟอยมองเขาช้าๆ  ก่อนจะเอ่ยปากพูดเสียงเรียบเย็นชา

  “ฉันว่า....นายน่าจะขอบใจฉันมากกว่านะ...แฮร์รี่”น้ำเสียงเขาเรียบเย็นเสียดใจ  เด็กหนุ่มเปลี่ยนท่าทางการพูดผิดกับเมื่อสักครู่  ท่าทีของเขาดูแข็งกล้าวและน่ากลัวมากขึ้น  มีแววเหี้ยมในน้ำเสียงนั้น

แฮร์รี่สะดุ้ง  มัลฟอยกล้าเรียกชื่อจริงเขาแต่เมื่อไรกัน..... 

  “มองหน้านายก็รู้....แล้ว  คงเจ็บสินะ  ที่เห็นสองคนนั่นสนิทกันเกินหน้าเกินตา”น้ำเสียงแสดงความเห็นใจในความสะใจเล็กๆ

  แฮร์รี่มองเขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

  “นาย....พูดอะไร....”เด็กหนุ่มเลียริมผีปากพูดเสียงแหบแห้งลง....  ใบหน้าของเขามีความหวั่นวิตก  มัลฟอยรู้!!

  “คงไม่คิดว่าฉันจะรู้สินะ  เรื่องที่นายแอบหลงรักวีสลีย์   ฉันไม่เข้าใจ....ทำไมนายถึงต้องแกล้งทำเป็นฝืนยิ้มทำไมไม่แสดงความรู้สึกตรงๆ  เหมือนที่แสดงต่อหน้าฉันล่ะ”

แฮร์รี่ช๊อค.....เขารู้สึกเหมือนถูกมีดนับพันๆเสียดใจ 

  “ฉัน.....ฉัน....  แค่ไม่อยากให้พวกเขาลำบากใจ”แฮร์รี่เจ็บ...ทำไม...ต้องมาถามตรอกย้ำความรู้สึกกันด้วย

  “แล้วนายมาเสียใจ!?  มีประโยชน์อะไรล่ะ”เดรโกเบียดเข้าหาแฮร์รี่ตรงๆ  เด็กหนุ่มถอยหลังพิงเข้ากับโต๊ะ  จนรู้ว่าไม่มีทางหลบหลีกไปได้.....เด็กหนุ่มร่างสูงยืนคร่อมเขาพลางสบตาตรงๆ  แฮร์รี่ไม่เข้าใจมัลฟอยต้องหารทำอะไร.....

  “ทำไมนายต้องคอยแอบเสียใจ ....ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแบบนั้น.....” เดรโกถาม...น้ำเสียงคับแค้น

  “ก็....มันไม่เกี่ยว....ไม่เกี่ยวอะไรกับนายนี่...ได้โปรดอย่าถามอะไรอีก..”แฮร์รี่เบือนหน้าหนี  มือบอบบางยกขึ้นกันตัว.....เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกคำถามนั้นเสียดใจ  น้ำตามันแทบปริ่มๆ  อย่าถาม  มากกว่านี้

   “เกี่ยวสิ! เกี่ยวมากด้วย  บอกฉัน  นายเสียใจมากใช่มั้ย....เจ็บใช่มั้ย”

  สิ้นคำพูดนั้น  แฮร์รี่ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป  เขากัดปากตัวเอง  มือหยิกทั้งผ้าคลุมของหนุ่มร่างสูง  คำพูดที่อึดอัดค้างคาใจระเบิดออกมาแทบหมดสิ้น

“  ใช่สิ!  ฉันเจ็บ แล้วมันทำไม ตอบแบบนี้  สาแก่ใจนายแล้วใช่มั้ย.....  นาย...นายจะมาเข้าใจอะไร  ฉันรักรอน...รักมากกว่าเพื่อน....  แต่รอนไม่เคยคิดแบบนั้นฉันรู้ดี.....ฉัน..ไม่อยากให้เขาต้องลำบากใจ...แค่อยู่ข้างๆรอน.ก็พอใจ...ทำไม  นายต้องมาถามอะไร...อีก..แค่นี้ฉันก็ทรมานใจแทบจะตาย...แล้วทำไม...ต้องมาตอกย้ำ.. คำว่ารักข้างเดียว...”เด็กหนุ่มต่อว่าอะไรไม่ออกอีกแล้ว  เขา.....อยากให้ใครสักคนเข้าใจมาตลอดแต่ทำไม...ถึงต้องเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด....  แฮร์รี่ยังคงน้ำตาครอดวงตาสีเขียว  เขาเจ็บปวด...เจ็บปวดใจมาตลอด  

  มัลฟอยคงสะใจสินะ  ที่เห็นแฮร์รี่  พอตเตอร์ผู้โด่งดังต้องมาร้องไห้ต่อหน้าต่อตา  เหมือนคนพ่ายแพ้....เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย  หาเรื่องมาให้อับอายเพื่อที่จะได้ทนไม่ไหว....แกล้งเหมือนทำดี.....แต่สุดท้ายก็คงสะใจล่ะสิ  แกล้งพูดจี้ใจดำเขา....ทั้งๆที่ดูออกมาตลอด  แฮร์รี่ทั้งเสียใจทั้งโกรธแค้น 

  “คนอย่างนายน่ะ  อย่าทำมาเหมือนเข้าใจฉันเลย  ไปซะ!  ฉันเกลียดคนอย่างนาย....ไปซิ  อย่างนายน่ะ เกลียดที่สุด”เด็กหนุ่มร่างตะโกนไล่  เขาไม่อยากให้ใครมาเห็นสภาพที่น่าสมเพชแบบนี้

 แต่แล้วมัลฟอยก็ทำบางสิ่งที่เขาตกใจยิ่งกว่า 

ริมฝีปากของเขาถูกบดแนบลงมากเบาๆ 

แฮร์รี่ตกใจ!  เขารีบผลักตัวมัลฟอยออก  แต่ก็ถูกอ้อมขนจับโอบกอดไว้  ปลายลิ้นร้อน ชอนไชเข้ามา

หนุ่มน้อยหายใจไม่ออก  ส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ

มัลฟอยผล่ะออกจากตัวเขา  พลางบอกเสียงเย็นชาอย่างเคย

  “คนที่ไม่เข้าใจตัวนายเองน่ะ  คือนายมากกว่าแฮร์รี่”

เด็กหนุ่มร่างสูงว่าก่อนที่จะถือกระเป๋าจากไปพลางหันมามองอีกครั้งด้วยสีหน้าเรียบเฉยอย่างเดิม

“อย่าลืมที่ฉันว่าล่ะ….แฮร์รี่”

จากนั้นเด็กหนุ่ร่างสูงก็เดินจากไป...ทิ้งเขาไว้ภายในคนเดียว

  แฮร์รี่ยังงงงวยและไม่เข้าการกระทำของมัลฟอย 

น้ำใสๆยังคงไหลอาบแก้ม  เขาค่อยๆเดินออกจากห้องไปพลางครุ่นคิดในใจถึงเรื่องที่ผ่านมา

หนุ่มน้อนจับริมปากของตนเบาๆ  รอยอุ่นๆยังคงสัมผัสได้อยู่

  “นายต้องการอะไรกันแน่  มัลฟอย........”

...........................................

..........................................

...................................