คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้นของยัยเซ่อกับนายปากแข็ง
“แม่ค่ะ แม่รู้ยังว่าจะให้หนูไปเรียนที่ไหน แล้วทำไมแม่ต้องย้ายบ้านด้วยอ่ะ หนูชอบที่นี่นะแม่”
นานะลูกสาวคนโตถามขึ้นขณะกำลังกินอาหารเช้า
“แล้ว ฮันตะอีกล่ะมันพึ่งจะขึ้น ป.3 เองแม่จะให้มันไปเรียนที่ไหน”
“แม่คิดเรื่องนี้ไว้แล้วไม่ต้องห่วงหรอก นานะ”
แม่พูดพลางเก็บจานอาหารที่กินเสร็จแล้วแล้วเดินไปโอบลูกสาว
“แม่ว่านานะกับฮันตะต้องชอบที่นั่นแม่มั่นใจ รีบไปแต่งตัวซะเราจะไปทำเรื่องขอย้ายโรงเรียนกัน”
“ ค่ะ/ ฮะแม่”
นานะและฮันตะเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ทั้งหมดใส่กระเป๋าพร้อมที่จะจากเมืองนี้ไปและพร้อมที่จะไปอยู่บ้านใหม่ในเมืองใหญ่ แต่นานะก็ไม่ลือที่จะนำรูปพ่อที่เสียชีวิตไปเมื่อ 3 ปีที่แล้วไปด้วย แม่ นานะและฮันตะไปขอทำเรื่องย้ายโรงเรียนเสร็จ
“เราต้องรีบไปแล้วเร็วเดี๋ยวไปขึ้นเครื่องไม่ทัน เร็วๆลูก”
พอถึงสนามบินทั้งสามเร่งรีบมาก เมื่อทำทุกอย่างเสร็จทุกคนขึ้นเครื่องฮันตะหลับตลอดทาง นานะมองดูวิวข้างนอกและจดไดอารี่ส่วนตัวไปตลอดทาง
“เย้ถึงสักที อากาศดีจังฮะแม่ผมชอบที่นี่ฮะ”
“เป็นไงบ้างนานะ ชอบมั้ย นี่แหละคือบ้านของเราถึงมันจะคับแคบไปหน่อยก็เถอะ ที่นี่นะโรงเรียนเค้าดีมากแม่อยากให้ลูกเรียนกันสูงๆ จะได้ไม่ลำบากเหมือนพ่อกับแม่ไง”
“แม่ฮะ ผมขอเข้าไปดูข้างในก่อนได้มั้ยฮะ”
“ ได้สิจ๊ะ ลูกนี่มันเป็นบ้านของเรา”
“ แต่แม่ ค่ะ แม่ก็รู้ว่าที่นี่ของทุกอย่างมันแพงแม่จะพาพวกหนูมาทำไมพวกเราอยู่ที่นู่นก็ดีอยู่แล้วงานที่แม่ทำก็ดีแล้วแม่จะมาที่นี่ทำไม”
“นานะ ฟังแม่นะที่แม่ให้นานะกับฮันตะมาอยู่ที่นี่เพราะบ้านที่นู่นกำลังจะโดนยึดโรงเรียนที่นู่นก็ไม่ดี ถึงดีก็สู้ที่นี่ไม่ได้แล้วแม่ก็ได้งานใหม่ที่นี่แล้ว เข้าใจมั้ยว่าแม่ต้องการให้ทุกอย่างในครอบครัวเราดีขึ้น”
“ ค่ะ แล้วแม่ได้งานอะไรที่นี่หรอ”
“แม่ได้งานที่ธนาคารจ๊ะ เข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้นานะต้องไปโรงเรียนแล้วนะ”
“ทำไมไวจังค่ะ แม่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วหรอ”
“จ๊ะ แม่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ลูกอยู่ห้อง M8 นะจ๊ะ”
วันรุ่งขึ้น
“ฮันตะตื่นเดี๋ยวนี้ -__- สายแล้วนะเร็วสิลุก หึ! ไม่ตื่นใช่มั้ยฮานนนนตะ โป๊ก O_o”
“โอ๊ย เจ็บนะ โห้ พูดดีๆก็ตื่นแล้ว ยัยนานะบ้าจอมเขก กะโหลก”
“ห๋า หนอย เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะเจ้าฮันตะมานี่เลยมาให้เขกอีกสักทีซิ”
“เฮ้ยๆๆ อย่านะไปอาบน้ำดีก่า”
“เดี๋ยวชักเอาใหญ่ต้องสั่งสอน ไอ้น้องคนนี้แม่ไม่น่ามีน้องก็ดี”
“นานะโรงเรียนลูกกับฮันตะอยู่คนละที่แม่เลยให้ฮันตะขึ้นรถโรงเรียนนะ”
“อ้าวหรอค่ะ เมื่อกี้ไปเขกหัวมันซะเต็มที่เลย แต่ไม่เป็นไรสมน้ำหน้ามัน อยากกวนดีนักงั้นหนูไปก่อนนะ แม่”
“อ่ะจ๊ะนี่ค่าขนม”
“ ขอบคุณ ค่ะ ไปละนะ” “เฮ้อ ถึงสักทีไกลพอควรเลยนะเนี่ย วันหลังเอาจักรยานมาดีก่าเราเดินแบบนี้ทุกวันมีหวัง น่องโตเป็นนักกีฬาแน่เรา”
ปิ้นๆๆๆ[[[ O_O]]]
“นี่ยายเซ่อหลบไปสิ ยืนขวางทางอยู่ได้คิดว่าสวยนักรึไง ห๋า”
“นี่นายหัดมีมารยาทบ้างได้มั้ย อยากให้หลบก็บอกดีๆสิ แล้วตัวเองอ่ะคิดว่าหล่อซะเติมที่แล้วมั้ง ตาบ๋อง หล่อก็ไม่หล่อแถมไร้มารยาทอีก”
“ นี่เธอจะไม่หลบใช่มั้ย ยายเซ่อ”
“ไม่หลบนายต้องขอโทษชั้นก่อน”
“งั้นตามใจ ไม่หลบก็เรื่องของเธอ”
บรืนๆๆๆ
ว๊ายยยยยยยยกรี้ดดดดดดด“ โอ๊ยนี่คิดจะฆ่ากันรึไงห๋าตาบ้า” “ก็เทอไม่หลบชั้งเองก็ช่วยไม่ได้ชั้นไปละนะยายเซ่อ”
“ ยี้ ไอ้บ้า ไปให้พ้นเลยไปอย่าให้เจอน่าอีกนะ เจ็บใจชะมัดเลยแถมเจ็บตัวอีกต่างหากอย่าให้เจอนะจะเอาคืนซะให้เข็ด แต่ยังมองน่าไม่ชัดเลย เฮ้อ เซ็งชะมัดเล้ย” I_I
“เทอๆเป็นอะไรรึป่าวมีไรให้ช่วยมั้ย”
มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาถามชั้น เทอถักผมเปีย2ข้างน่าตาน่ารัก ชั้นจ้องมองเทอด้วย
ความตื้นตัน โอ้ว พระเจ้าในขนาดที่ชั้นถูกรังแกก้อยังส่ง นางฟ้ามาช่วยชั้นหรือนี่ คิดไปได้ยังไงว่ะ นานะ ปัญญาอ่อนจิงๆ (Q_Q)
“นี่ๆเทอ ตกลงมีไรให้ช่วยมั้ย ถ้าไม่มีชั้นจะไปเรียน”
“อ่อ มีจ๊ะมี เออ..ช่วยพยุงชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นโดนรถเฉี่ยวมาเมื่อกี้น่ะ คือชั้นลุกไม่ไหวน่ะ”
“หรอได้ๆจ๊ะให้ชั้นพาไปห้องพยาบาลมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก แค่ช่วยพยุงให้ชั้นลุกได้ก็พอแล้ว ขอบใจนะ ^_^ แล้วเทอชื่อไรล่ะ”
“ชั้นชื่อ โมริ เทอล่ะชื่ออะไร”
“ชั้น นานะ ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ ชั้นพึ่งย้ายมาอยู่ห้อง M8”
“ยินดีเหมือนกัน เทออยู่ห้องM8 หรอ เหมือนกันเลย”
นานะเดินมาจนถึงหน้าโรงเรียนพร้อมถอนหายใจเหือกใหญ่
“แม่ค่ะ แม่รู้ยังว่าจะให้หนูไปเรียนที่ไหน แล้วทำไมแม่ต้องย้ายบ้านด้วยอ่ะ หนูชอบที่นี่นะแม่”
นานะลูกสาวคนโตถามขึ้นขณะกำลังกินอาหารเช้า
“แล้ว ฮันตะอีกล่ะมันพึ่งจะขึ้น ป.3 เองแม่จะให้มันไปเรียนที่ไหน”
“แม่คิดเรื่องนี้ไว้แล้วไม่ต้องห่วงหรอก นานะ”
แม่พูดพลางเก็บจานอาหารที่กินเสร็จแล้วแล้วเดินไปโอบลูกสาว
“แม่ว่านานะกับฮันตะต้องชอบที่นั่นแม่มั่นใจ รีบไปแต่งตัวซะเราจะไปทำเรื่องขอย้ายโรงเรียนกัน”
“ ค่ะ/ ฮะแม่”
นานะและฮันตะเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ทั้งหมดใส่กระเป๋าพร้อมที่จะจากเมืองนี้ไปและพร้อมที่จะไปอยู่บ้านใหม่ในเมืองใหญ่ แต่นานะก็ไม่ลือที่จะนำรูปพ่อที่เสียชีวิตไปเมื่อ 3 ปีที่แล้วไปด้วย แม่ นานะและฮันตะไปขอทำเรื่องย้ายโรงเรียนเสร็จ
“เราต้องรีบไปแล้วเร็วเดี๋ยวไปขึ้นเครื่องไม่ทัน เร็วๆลูก”
พอถึงสนามบินทั้งสามเร่งรีบมาก เมื่อทำทุกอย่างเสร็จทุกคนขึ้นเครื่องฮันตะหลับตลอดทาง นานะมองดูวิวข้างนอกและจดไดอารี่ส่วนตัวไปตลอดทาง
“เย้ถึงสักที อากาศดีจังฮะแม่ผมชอบที่นี่ฮะ”
“เป็นไงบ้างนานะ ชอบมั้ย นี่แหละคือบ้านของเราถึงมันจะคับแคบไปหน่อยก็เถอะ ที่นี่นะโรงเรียนเค้าดีมากแม่อยากให้ลูกเรียนกันสูงๆ จะได้ไม่ลำบากเหมือนพ่อกับแม่ไง”
“แม่ฮะ ผมขอเข้าไปดูข้างในก่อนได้มั้ยฮะ”
“ ได้สิจ๊ะ ลูกนี่มันเป็นบ้านของเรา”
“ แต่แม่ ค่ะ แม่ก็รู้ว่าที่นี่ของทุกอย่างมันแพงแม่จะพาพวกหนูมาทำไมพวกเราอยู่ที่นู่นก็ดีอยู่แล้วงานที่แม่ทำก็ดีแล้วแม่จะมาที่นี่ทำไม”
“นานะ ฟังแม่นะที่แม่ให้นานะกับฮันตะมาอยู่ที่นี่เพราะบ้านที่นู่นกำลังจะโดนยึดโรงเรียนที่นู่นก็ไม่ดี ถึงดีก็สู้ที่นี่ไม่ได้แล้วแม่ก็ได้งานใหม่ที่นี่แล้ว เข้าใจมั้ยว่าแม่ต้องการให้ทุกอย่างในครอบครัวเราดีขึ้น”
“ ค่ะ แล้วแม่ได้งานอะไรที่นี่หรอ”
“แม่ได้งานที่ธนาคารจ๊ะ เข้าบ้านไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้นานะต้องไปโรงเรียนแล้วนะ”
“ทำไมไวจังค่ะ แม่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้วหรอ”
“จ๊ะ แม่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ลูกอยู่ห้อง M8 นะจ๊ะ”
วันรุ่งขึ้น
“ฮันตะตื่นเดี๋ยวนี้ -__- สายแล้วนะเร็วสิลุก หึ! ไม่ตื่นใช่มั้ยฮานนนนตะ โป๊ก O_o”
“โอ๊ย เจ็บนะ โห้ พูดดีๆก็ตื่นแล้ว ยัยนานะบ้าจอมเขก กะโหลก”
“ห๋า หนอย เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะเจ้าฮันตะมานี่เลยมาให้เขกอีกสักทีซิ”
“เฮ้ยๆๆ อย่านะไปอาบน้ำดีก่า”
“เดี๋ยวชักเอาใหญ่ต้องสั่งสอน ไอ้น้องคนนี้แม่ไม่น่ามีน้องก็ดี”
“นานะโรงเรียนลูกกับฮันตะอยู่คนละที่แม่เลยให้ฮันตะขึ้นรถโรงเรียนนะ”
“อ้าวหรอค่ะ เมื่อกี้ไปเขกหัวมันซะเต็มที่เลย แต่ไม่เป็นไรสมน้ำหน้ามัน อยากกวนดีนักงั้นหนูไปก่อนนะ แม่”
“อ่ะจ๊ะนี่ค่าขนม”
“ ขอบคุณ ค่ะ ไปละนะ”
นานะเดินมาจนถึงหน้าโรงเรียนพร้อมถอนหายใจเหือกใหญ่
“เฮ้อ ถึงสักทีไกลพอควรเลยนะเนี่ย วันหลังเอาจักรยานมาดีก่าเราเดินแบบนี้ทุกวันมีหวัง น่องโตเป็นนักกีฬาแน่เรา”
ปิ้นๆๆๆ[[[ O_O]]]
“นี่ยายเซ่อหลบไปสิ ยืนขวางทางอยู่ได้คิดว่าสวยนักรึไง ห๋า”
“นี่นายหัดมีมารยาทบ้างได้มั้ย อยากให้หลบก็บอกดีๆสิ แล้วตัวเองอ่ะคิดว่าหล่อซะเติมที่แล้วมั้ง ตาบ๋อง หล่อก็ไม่หล่อแถมไร้มารยาทอีก”
“ นี่เธอจะไม่หลบใช่มั้ย ยายเซ่อ”
“ไม่หลบนายต้องขอโทษชั้นก่อน”
“งั้นตามใจ ไม่หลบก็เรื่องของเธอ”
บรืนๆๆๆ
ว๊ายยยยยยยยกรี้ดดดดดดด“ โอ๊ยนี่คิดจะฆ่ากันรึไงห๋าตาบ้า”
“ก็เทอไม่หลบชั้งเองก็ช่วยไม่ได้ชั้นไปละนะยายเซ่อ”
“ ยี้ ไอ้บ้า ไปให้พ้นเลยไปอย่าให้เจอน่าอีกนะ เจ็บใจชะมัดเลยแถมเจ็บตัวอีกต่างหากอย่าให้เจอนะจะเอาคืนซะให้เข็ด แต่ยังมองน่าไม่ชัดเลย เฮ้อ เซ็งชะมัดเล้ย” I_I
“เทอๆเป็นอะไรรึป่าวมีไรให้ช่วยมั้ย”
มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาถามชั้น เทอถักผมเปีย2ข้างน่าตาน่ารัก ชั้นจ้องมองเทอด้วย
ความตื้นตัน โอ้ว พระเจ้าในขนาดที่ชั้นถูกรังแกก้อยังส่ง นางฟ้ามาช่วยชั้นหรือนี่ คิดไปได้ยังไงว่ะ นานะ ปัญญาอ่อนจิงๆ (Q_Q)
“นี่ๆเทอ ตกลงมีไรให้ช่วยมั้ย ถ้าไม่มีชั้นจะไปเรียน”
“อ่อ มีจ๊ะมี เออ..ช่วยพยุงชั้นหน่อยได้มั้ย ชั้นโดนรถเฉี่ยวมาเมื่อกี้น่ะ คือชั้นลุกไม่ไหวน่ะ”
“หรอได้ๆจ๊ะให้ชั้นพาไปห้องพยาบาลมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก แค่ช่วยพยุงให้ชั้นลุกได้ก็พอแล้ว ขอบใจนะ ^_^ แล้วเทอชื่อไรล่ะ”
“ชั้นชื่อ โมริ เทอล่ะชื่ออะไร”
“ชั้น นานะ ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ ชั้นพึ่งย้ายมาอยู่ห้อง M8”
“ยินดีเหมือนกัน เทออยู่ห้องM8 หรอ เหมือนกันเลย”
ความคิดเห็น