ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Rankle : ผี...อาฆาต

    ลำดับตอนที่ #5 : เนม(จบ)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 61
      0
      19 มิ.ย. 47

    Rankle เป็นบดสวดทำพิธีของวิญญาณ ที่จะต้องการแก้แค้น คนที่เคยทำให้ผีตัวนั้น โกรธแค้น ขุ่นเคืองในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ เมื่อผีตัวนั้นตายจึงสวดบทสวดนี้ และไป “ฆ่า” คนๆนั้นอย่างไม่มีคำว่า “ปรานี”.....

    (บทที่ : 5 เนม จบบริบูรณ์) 22/5/47

        คราวนี้ทุกคนจะทำอย่างไรดี เมื่อติดอยู่ในตึกเรียน ความอาฆาตยังคงตรึงอยู่ในหัวใจของไวท์เสมอไม่มีวันเปลี่ยนแปลง เหยื่อคนสุดท้ายคือเธอ เนม.......

    “ชั้นนึกออกแล้ว มีบันไดเชื่อมต่ออยู่นี่นา ชั้น 3 ไงละขึ้นลิฟต์เร็ว” บิ้วแนะ ทำให้การหนีรอดออกมาจากตึกง่าย

    เปิ้ลวิ่งไปยังหน้าลิฟต์และกดลิฟต์ลงมา

    “กริ๊ง” ลิฟต์มาถึงแล้ว ภายในลิฟต์ไม่มีใครอยู่เลย

    “เข้าไปเถอะ” แล้วทั้ง 3 ก็เข้าไปในลิฟต์ แต่ทว่า ในจอมอนิเตอร์กลับมีร่างมืดๆยืนอยู่หลังเนม......

    ลิฟต์ค่อยๆเคลื่อนไปทีละชั้น ทีละชั้น

    เนมเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่าง มีใครอยู่ด้านหลังของฉัน เนมหลับตาด้วยอารมณ์ที่หวาดกลัว เหงื่อที่เต็มใบหน้า หน้าที่มัน เส้นผมที่รุงรังเล็กน้อย มันค่อยๆเข้ามาใกล้ทุกๆขณะ มันค่อยๆเข้ามาใกล้ถึงขีดสุด

    “ครืด” ลิฟต์เปิดแล้ว ในขณะที่เนมกำลังจะวิ่งออกไป ก็มีใครจับข้อเท้าเธอไว้

    “อ๊า”

    “เนม” และเมื่อ 2 สาวมองไป ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งจับข้อเท้าของเนมไว้และพยายามลากเข้าหาลิฟต์

    “ปล่อยนะ” 2 สาวได้แต่อึ้งว่าผู้หญิงคนนั้นคือ ไวท์ เด็กสาวที่น่าตายไปแล้ว......

    ในที่สุดลิฟต์ก็ปิด ไวท์ปล่อยข้อเท้าและขึ้นลิฟต์ไปเพียงลำพัง.......

    เนม ค่อยๆล้มตัวลงไปอย่างช้าและหายใจอย่างหนัก เพราะสิ่งที่มาจับขาเธอ มันเป็นอะไรที่น่าหวาดผวา และกลัวมาก จนแทบจะช็อคหัวใจวาย.......

    “เป็นอะไรหรือเปล่า” เปิ้ลเป็นห่วงเป็นใยเด็กสาว

    “เปล่า ไปกันเถอะ” เนมลุกขึ้นและมีทีท่าที่จะเผชิญหน้าต่อไป

    และเมื่อ เปิ้ล บิ้วและเนม มาถึงโชคชะตาก็เข้าข้างทั้ง 3

    “เฮ้ย ประตูยังเปิด โชคดีจัง” บิ้วเดินเร็วไปมอง

    “จริงด้วย” เนมยิ้มและก้าวเดินนำไป ทั้ง 3 ข้ามสะพานที่มีความยาวประมาณ 5-6 เมตรไป เพื่อข้ามไปยังอีกตึกหนึ่ง และเมื่อเนมจะก้าวเข้าสู่อีกตึกหนึ่ง

    “วูบ” มีหญิงสาวห้อยหัวลงมาจากผนังกำแพงมามองเนมที่กำลังจะก้าวเข้าสู่ตึก เนม ไม่ทันกรี๊ดทว่าเธอเป็นลมล้มหมดสติไปเสียแล้ว ทว่าหญิงสาวผู้นั้นก็กระโดดลงมา และวิ่งเข้าตึกเรียนที่เป็นบ่อเหตุเกิดการทะเลาะวิวาทระหว่างพวกไวท์และเนม.......

    “เนม เนมเป็นอะไรหรือเปล่า เนม” บิ้วและเปิ้ลได้แต่ภาวนาให้เนมฟื้น

    บิ้ว ลุกและวิ่งตามหญิงสาวไป

    “บิ้ว บิ้ว”เปิ้ลที่นั่งอยู่ได้แต่เรียกชื่อบิ้ว ที่กำลังวิ่งตามหญิงสาวไป และเปิ้ลก็ลากร่างของเนมเข้าสู่ตึก.....

    บิ้ว วิ่งไล่ตามหญิงสาวคนนั้นไป เธอหันไปหันมาก็ไม่มีใคร

    “ไวท์ ไวท์ใช่มั๊ย พอเถอะ ทำไมถึงขั้นต้องลงมือฆ่าด้วยละมันไม่ยุติธรรมเลยนะ พอเถอะ แค่นี้มันก็ทำให้ทุกคนได้แต่เสียใจนะ ไม่ใช่แค่นักเรียนทุกคน ชั้นด้วย ชั้นด้วยนะไวท์ ขอร้องละ” บิ้วได้แต่ตะโกนส่งเสียงก้อง ทว่าเธอไม่ได้ระวังตัวเลยว่ามีใครอยู่ข้างหลังเธอ....

    “เธอ อยากรู้มั๊ย” เสียงนั้นเป็นของไวท์นั้นเอง บิ้วหันไปเธอไม่ได้ตกใจอะไร เพียงแต่อยากจะถามร่างของผู้เป็นเพื่อนที่ได้เสียชีวิตลงไปแล้ว

    “เธออยากรู้มั๊ยว่าทำไม... ชั้นถึงทำแบบนี้” ไวท์พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

    “อะ อือ” บิ้วตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกระซิบ

    ไวท์กระโดดและเหาะเข้าร่างบิ้ว บิ้วสลบไปและเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเธออยู่ในห้องของผ.อ.เสียแล้ว

    “เอ้า ตอบมาสิว่าทำไม” ผ.อ.โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เขาทุบโต๊ะ บิ้วได้แต่นั่งก้มหน้าและกำลังคิดว่า

    ‘ชั้นผิดอะไร ถึงได้มาโดนด่า โดนว่าแบบนี้’

    บิ้วได้แต่นั่งนิ่งเฉย เธอเบนสายตาไปมองเนมที่นั่งหน้าตาเฉยและมองมาทางตัวเธอ เธอเคียดแค้นอย่างบอกไม่ถูก สติในตอนนั้น ราวกับอยากจะฆ่านังเนม อยากฆ่าคนที่ช่วยมัน อยากฆ่าไอ้ผ.อ.แก่ ที่ไม่รับฟังอะไรเราเลยทั้งนั้น อารมณ์ที่เหมือนบันดาลโทสะในตอนนั้นกลับกลายเป็นความจริง

    “อาวละ ฉันไล่เธอออก และอย่ากลับมาที่นี้อีก” ผ.อ. พูดอย่างทมึงถึง ด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง บิ้วมองหน้าผ.อ.ด้วยความกลัวเล็กน้อย และความเศร้าปะปนอยู่ในหัวใจทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า.....

    “ทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะ ทำไมผ.อ. ถึงไม่ฟังพวกหนูบ้างละ” นั่นไวท์นี่นา ไวท์เริ่มสู้แทนบิ้วที่นั่งน้ำตาตก

    “บิ้ว เค้าไม่ผิดนะ ครั้งก่อนก็เหมือนกัน เนมเป็นคนเริ่มก่อน ครั้งนี้ก็ด้วย เค้าปัดรายงานบิ้วตกลงในน้ำ รู้ก็รู้ว่าเนมต้องแกล้งแน่นอน เพราะคนอย่างบิ้วไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่นอน” เปิ้ลเถียงทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีวันชนะอย่างแน่นอนที่สุด..... นั่นก็เพราะเปิ้ลทำเพื่อบิ้ว เพื่อให้บิ้วไม่ผิด

    “หยุดพูดซักที ฉันตัดสินแล้วไปให้พ้น” ผ.อ. พูดคำที่เนมชอบและอยากฟัง ทว่าผ.อ.งี่เง่ากลับไม่ให้ทั้ง 2 มาช่วยชั้น ดีละแล้วเราจะได้เห็นดีกัน ไอ้คนเลวทั้ง 3 ทันใดนั้นบิ้วก็หันไปมองเนมและลุกขึ้น เดินออกไปด้วยความโกรธเกลียด เคียดแค้นเป็นอย่างมาก.......

    บิ้วค่อยๆลืมตาขึ้นมามองพบว่าไวท์ยืนอยู่ตรงหน้า

    “คราวนี้ รู้หรือยังว่าชั้นเคียดแค้นขนาดไหน แล้วเพราะอะไรถึงต้องฆ่า..... ชั้นรักเธอนะ รักเปิ้ลด้วยเพราะว่าเธอทั้ง 2 คนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้นเลย” ไวท์พูดอยากอ่อนโยน ทำให้บิ้วไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย......

    “ลาก่อน ถ้าฆ่าเนมได้เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วเพราะชั้นต้องไป ที่ชั้นเป็นอย่างนี้เพราะก่อนตายชั้นยังคงมีความแค้นฝังอยู่ ชั้นขอสะสางให้หมดแล้วชั้นจะไป ไม่กลับมาอีกเลย” ไวท์ที่เป็นวิญญาณอธิบาย

    บิ้วนั่งอยู่แบบนั้น น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาอย่างท่วมท้น

    “ลาก่อน บิ้วลาก่อนเปิ้ล” พูดไม่ทันจบก็มีเสียงดังขึ้นมาว่า.....

    “หยุดก่อนไวท์” นั่นเป็นเสียงของเปิ้ลนั่นเอง

    “เปิ้ล” ไวท์พูดเบาๆ

    “ถ้าเป็นอย่างนั้น เราก็ไม่ได้เจอกันอีก ถึงเธอจะเป็นวิญญาณก็ตาม แต่พวกเรา 3 คนยังคงเป็นเพื่อนอยู่เหมือนเดิมนะ เพื่อนต้องไม่ทิ้งเพื่อนเพราะฉะนั้น เราก็ควรไม่ทิ้งกัน” เปิ้ลน้ำตาไหลพรากออกมา

    ไวท์ ยืนนิ่งอยู่นาน เธอคิดอะไรต่ออะไรอยู่มาก

    “งั้นเหรอ” เธอตอบสั้นๆ แล้วยิ้มให้กับทั้ง 2

    “นั่นสินะ ขอบใจนะถ้าเนมมันแกล้งเธออีกละก็ ชั้นจะฆ่ามันเอง” ไวท์ค่อยๆหายไปอย่างช้าๆ ถึงแม้จะหายไปแต่เธอยังไม่หายไปจากใจของบิ้วและเปิ้ล ความเป็นเพื่อนก็ยังคงแน่นแฟ้นเหมือนเดิมไปมีเปลี่ยนแปลง บานประตูเหล็กค่อยๆเปิดออก ทำไมผู้คนเข้ามาในโรงเรียนได้ เนมค่อยๆฟื้นและพบว่าตนเองไม่ตาย เธอไม่รู้หรอกว่าเป็นเพราะใครที่ช่วยเธอไว้ ถึงไวท์จะเคียดแค้นขนาดไหนแต่ไวท์ก็ยังคงรักเพื่อน และทำเพื่อเพื่อนได้เสมอ....... (จบ)

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×