คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The first mission. งานแรก
"งานแรกของคุณ..เตรียมตัวให้พร้อมซะ.."
"ขอบคุณสำหรับงานละ..."
ฉันหันตัวกลับแล้วก้าวเดินต่อไป แต่ก็ต้องหยุดการกระทำที่ตัวเองทำอยู่ เพราะคำพูดของคาร์ลที่ตามมา ซึ่งฉันไม่ชอบคำพูดพวกนั้นเลยซะด้วยซ้ำ...
"ผมหวังว่า...งานนี้คุณต้องทำมันให้ดีที่สุดแล้วละนะ ผู้หมวด.."
ฉันหันกลับไป"อะไรอีกละ มันสำคัญมากเลยสินะ"
"งานไม่สำคัญหรอกนะ"คาร์ลพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ"แต่มันสำคัญที่ว่าคุณจะทำงานร่วมกับผมได้รึเปล่า เพราะผมสังเกตเห็นว่าคุณไม่ค่อยชอบหน้าผมเลยซะด้วยซ้ำ"
ฉันยิ้มนิดหน่อย ก่อนจะหันกลับไปแล้วค่อยๆเริ่มเดินอีกครั้ง พร้อมกลับทิ้งความสงสัยให้กับคาร์ล ถ้าเขาไม่ชวนฉันเข้ามาเดินในเส้นทางของนาซี...เส้นทางที่มีแต่ความโหดร้าย...เส้นทางที่นองไปด้วยเลือดของเหล่าทหารที่สังเวยชีวิตให้กับเส้นทางสายนี้...แต่มันเป็นเส้นทางที่ฉันเป็นคเลือก มันอาจจะเป็นเส้นทางที่ไม่เหมาะกับผู้หญิงอย่างฉัน ไม่ว่าใครก็ตาม...ก็เลือกเส้นทางที่สามารถไล่ตามความฝันของตัวเองทันกันทั้งนั้น แต่ไม่ใช่ฉัน...ใช่...ฉันไม่ได้เลือกที่จะเป็นนาซีเพื่อไล่ตามความฝันของตัวเอง แต่ฉันเลือกที่จะเป็นนาซีเพราะต้องการตามหาคนที่ฆ่าพ่อฉันต่างหาก...และคาร์ลนี่แหละที่ชักนำให้ฉันมาเป็นนาซี
ฉันเดินมาจนถึงหน้าห้องพักของตัวเอง แล้วเปิดดูแฟ้มนั่น ภารกิจไม่สำคัญจริงๆด้วยละนะ ภารกิจนี้เป็นแค่ภารกิจสอดแนมเส้นทางที่ขบวนรถของพวกใช้เป็นทางผ่านเท่านั้นเองช่างเป็นภารกิจที่ไร้สาระจริงๆนะเนี่ยถ้าเป็นคาร์ลเขาคงไม่รับภารกิจนี้อย่างแน่นอนเพราะว่ามันไร้สาระเหมือนที่ฉันบอกไงละ...อืม...
"ไง ผู้หมวดแอดเลอร์..."
เสียงของใครบางคนที่ดังมาจากด้านหลังของฉันมันทำให้ฉันหันไปเจอกับผู้มาเยือนที่สีหน้าดูไม่เป็นมิตรเลยซักนิด...เรน่าไงละ...
"เรน่า...?"
"ใช่ค่ะ ฉัน..เรน่า..."
หล่อนยิ้มให้ฉันเล็กน้อยมันทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของเดียน่าที่เคยพูดไว้ว่าเรน่าเกลียดนาซี มันรวมถึงฉันด้วยสินะ?
"ก่อนอื่นดิฉันอยากแสดงความยินดีเรื่องคู่หูคนใหม่ด้วยนะคะน้อยคนนักที่จะมีฝีมือเทียบเท่ากับคุณ คาร์ลเช่นคุณ"
"นี่คุณกำลังชมฉันอยู่สินะคะ?"ฉันหัวเราะนิดหน่อย
"แล้วแต่จะคิดค่ะ อ้อ! เกือบลืมไปเลยนะคะว่าดิฉันมาหาคุณเพื่ออะไร แน่นอน...ดิฉันไม่ได้เข้ามาคุยกับคุณแล้วเดินหนีหรอกค่ะ...."เรน่าลากเสียง"ดิฉันแค่อยากจะมาเตือนคุณนิดหน่อยค่ะ"
บรรยากาศเริ่มเงียบลง...เรน่าค่อยๆยกมือทั้ง2ข้างของตัวเองขึ้นมากอดอกพลางใช้สายตาของตัวเองมองมาที่ฉันในเวลาเดียวกัน
"คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ เรน่า..?" ฉันถามออกไป หลังจากสังเกตท่าทางของเรน่ามานาน ซึ่งมันแปลกๆนะ
"เรื่องคู่หูของคุณไงละ"เรน่าเผยอปากขึ้นยิ้ม"เบิร์ต คาร์ล"
"มีธุระกับคู่หูฉันเหรอคะ?"
"ไม่หรอกค่ะ"
"งั้นคุณก็คงเสียเวลาไปกับฉันมากแล้วละนะ"
ฉันหันหลังกลับไปหมุนลูกบิดประตู แต่ทว่า...
แกร็ก...แกร็ก...
"คุณเข้าห้องไม่ได้หรอกค่ะผู้หมวด..."
ฉันหันกลับไปเจอเรน่าอีกครั้ง ในมือของหล่อนถือกุญแจดอกหนึ่งเอาไว้ ซึ่งฉันคาดว่าน่าจะเป็นกุญแจของห้องฉันแน่ๆ
"เอาละ..."ฉันถอนหายใจยาว"มีธุระอะไรกับฉันมิทราบ?"
"โธ่...อย่าเพิ่งอารมณ์เสียสิคะผู้หมวด"
เรน่าหัวเราะเบาๆ ซึ่งสำหรับฉันแล้ว เรื่องนี้มันทำให้ฉันเสียเวลาหลายนาทีไปกับมันโดยไม่จำเป็นเลยซักนิดเดียว...เรน่าเธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่นะ?
"เบิร์ต คาร์ลคงทำให้คุณลำบากใจมากเลยสินะคะ ผู้หมวด..."สีหน้าและแววตาของหล่อนได้เปลี่ยนจากยิ้มแย้มกลายเป็นสีหน้าที่มีแต่ความแค้น
"ก็...นิดหน่อย"
"งั้นคุณก็อย่าคิดว่า การที่มีคู่หูเก่งๆอย่างคุณคาร์ลมาช่วย จะทำให้ชีวิตของคุณดูเหมือนกับว่าปลอดภัยขึ้นนะคะ"
"คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ เรน่า?"
ใช่...เธอพูดเรื่องอะไร แล้วทำไมต้องพูดถึงเบิร์ต คาร์ลด้วยละ
"อีกไม่นานคุณก็จะเข้าใจประโยคนั้น...ผู้หมวดแอดเลอร์"หล่อนขยิบตาให้ฉัน"แล้วนี่ กุญแจ"
ฉันยกมือขึ้นรับกุญแจดอกนั้น ก่อนที่จะหันหลังไปเปิดประตูห้อง ให้ตายสิ ได้เข้าห้องซักที่...
"แล้วก็..."
ฉันหันไปอีกครั้ง"มีอะไรอีกละ?"
"ดิฉันหวังว่าคุณจะไม่ตายก่อนที่จะได้ทำงานกับคุณคาร์ลอย่างเป็นทางการนะคะ"
เรน่ากลับหลังหันเดินออกไป หล่อนทิ้งคำพูดแบบนั้นเอาไว้ในใจของฉัน แน่นอน...ก็เห็นๆกันอยู่ว่าหล่อนอยากให้ฉันตายมากขนาดไหน...
เรน่า...เธอนี่มัน...นาซีชัดๆ...
วันต่อมา
"เอาละ...ภารกิจแรกของฉัน"
ประตูบรันเดนบูร์ก ปฎิมากรรมอันหน้าหลงใหล...มันตั้งอยู่ใจกลาจองกรุงเบอร์ลิน อดีต มันเคยเป็นสถานที่ที่สวยงามมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ แต่บัดนี้...สถานที่ที่เคยดูสวยงาม...กลับเหลือเพียงแค่รูปร่างที่ดูคล้ายกันเท่านั้น มันเหลือเพียงแค่ซากที่ทิ้งให้เห็นถึงความรุ่งเรืองในอดีต ร่องรอยของกระสุนปืนและสะเก็ดระเบิดได้ติดตรึงบนตัวของมัน ทำให้ดูเก่าลง นี่แหละ...ผลลัพธ์ของสงครามละ
ฉันเดินไปรอบๆบริเวณ ก่อนที่จะหยิบกล้องขึ้นมาตรวจดูตามตึก ที่นี่มันเงียบผิดปกตินะเนี่ย สงสัยวันนี้นาซีคงจะไม่โดนพวกกองทัพแดง*โจมตีละมั้ง...
รอบตึกและถนนมีแต่ปลอกกระสุนปืนร่วงอยู่เกลื่อนพื้น บนผนังของตัวตึกยังคงมีร่องรอยของเลือดติดอยู่จางๆ ฉันยกมือขึ้นแตะบนรอยเลือดนั้น มันยังไม่แห้งดีเลย แสดงว่าไม่นานมานี้คงมีทหารจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งโดนฆ่าอยู่ในบริเวณนี้แน่ๆ...
.....
ถึงแม้ว่าฉันจะได้ยินเสียงนั้นไม่ค่อยชัด เนื่องจากเสียงนั้นมันอยู่ไ้กลเกินการได้ยินของฉัน...แต่ฉันแน่ใจว่า...
มีรถหลายคันกำลังมุ่งหน้ามายังที่นี่!
ให้ตาย!ฉันต้องหาที่หลบ!!
ฉันวิ่งไปหลบหลังบังเกอร์ที่ตั้งอยู่ข้างทางอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะชะเง้อหน้าออกไปดูรถพวกนั้น ทหารในเครื่องแบบที่คุ้นตากลุ่มหนึ่งค่อยๆก้าวออกมาจากรถคันแรก พร้อมกับบางสิ่งบางอย่างในมือ ฉันดูไม่ออกว่ามันคืออะไร แต่ฉันคิดว่ามันต้องสำคัญมากแน่ๆ...
เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายนาที ทหารกลุ่มที่เป็นเป้าหมายของฉันยังคงคุยกันอยู่ ทหารนายหนึ่งยื่นสิ่งๆนั้นให้กับทหารในชุดเครื่องแบบอีกคนซึ่งกำลังยืนกอดอกอยู่ แดดยามเช้าส่องเข้ามายังบริเวณนั้น มันทำให้ฉันมองไม่เห็นใบหน้าของทหารในเครื่องแบบนายนั้น
"แดดจ้าชะมัด"
ฉันใด ก่อนที่จะค่อยๆหยิบกล้องขึ้นมา แล้วซูมเข้าไปที่หน้าของเขา เพื่อหวังว่าจะให้เห็นใบหน้าของทหารนายนั้น แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน แสงแดดยังคงสาดส่องมาบดบังการมองเห็นของฉันอยู่ดีนั่นแหละ เช้านี้ทำไมแดดจ้าอย่างนี้เนี่ย?
แต่แล้วโชคชะตาก็ยังคงเข้าข้างฉันอยู่ดี
เขากำลังถอดหมวกนั้นออก…นั่นเป็นทางเดียวที่ฉันจะสามารถเห็นหน้าเขาได้ อยากรู้จริงๆเลยว่า พวกนั้นมาทำอะไรกันที่นี่ แล้วของที่ทหารในเครื่องแบบคนนั้นคืออะไร สิ่งนั้นใช่แผนผังการสร้างอาวุธที่พวกนาซีลือกันอยู่รึเปล่านะ? ถ้าไม่ใช่…แล้วนั่นมันคืออะไรกัน
ความคิดทั้งหมดจะต้องหยุดลง เมื่อนายทหารในเครื่องแบบคนนั้นถอดหมวกนั่นออก การกระทำของเขาทำให้ฉันเห็นใบหน้าของเขาผ่านกล้องที่ฉันกำลังถืออยู่…ใบหน้านั้น…ใบหน้าของทหารคนนั้น คงไม่ใช่…
ฉันหวังว่าใบหน้าของทหารคนนั้นคงไม่ใช่…คงไม่ใช่ทหารยศสูงที่เคยเอาดอกกุหลาบมาให้ฉันตอนที่ฉันไปเยี่ยมหลุมฝังศพของพ่อฉันสินะ...คงไม่ใช่คนที่เคยตามเฝ้าดูฉันตอนที่ฉันเพิ่งเข้ามาเป็นนาซีครั้งแรกสินะ...คงไม่ใช่คนที่เคยมีเรื่องกับคาร์ลตอนที่คาร์ลโยนแหวนนั่นทิ้งใช่มั้ย...?
และ...
ทหารคนนั้นก็คงไม่ใช่อดีตคู่หมั้นของฉันสินะ?
ฉันหวังว่าจะคงเป็นอย่างที่ฉันคิด...หากแต่ว่า...มันไม่ใช่..! ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันคิดเอาไว้เมื่อครู่นั้น มันกลับตาลปัตรกันไปหมด!ใช่แล้ว...ทหารในเครื่องแบบนายนั้น...ไม่ใช่สิ...ชายคนนั้น เขาคือ"อดีตคู่หมั้น"ของฉันเอง!พระเจ้า...ฉันคิดว่าเขาตายไปแล้วซะด้วยซ้ำ...
"วูล์ฟฟ์...?"
...เวลาต่อมา...
"กลับมาแล้วเหรอผู้หมวด?"
นั่นคือคำแรกที่มาจากคู่หูของฉัน...คาร์ล เอาละ..ฉันเดาว่าเขาต้องรู้เรื่องนี้แน่ แต่ทำไมเขาถึงปิดบังฉันนะ ไม่เข้าใจเลยซักนิด
"ขอบคุณสำหรับงานแรกนะ..."ฉันเว้นวรรค"...อีกครั้ง"
"ผมรู้อยู่แล้ว ว่าซักวันคุณต้องรู้เรื่องนั้น...แอดเลอร์"
"เรื่องอะไรอีกละ"
เขายิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ"เรื่องของคู่หมั้นคุณไงละ วูล์ฟฟ์"
"ฉันคิดว่าเขาตายไปแล้วซะอีก"
ฉันยื่นแฟ้มกระดาษสีน้ำตาลให้คาร์ล"พวกนาซีกำลังส่งของบางอย่าง..."ฉักระตุกยิ้มที่มุมปาก"...บางอย่างที่สำคัญมาก"
"คุณคิดว่ามันคืออะไรละ"
"ฉัน...ไม่แน่ใจ ว่านั่นใช่แผนผังอาวุธที่พวกนั้นพูดถึงรึเปล่า"ฉันค่อยๆหันหลังกลับ หลังจากยื่นแฟ้มนั่นให้คาร์ล"แล้วคุณคิดว่ามันคืออะไรละ คาร์ล?"
"สำหรับผม ผมคิดว่า..."
คาร์ลลากเสียง
"หืม...ว่าไง"
"...คุณทำงานได้ดีมากผู้หมวด!"
ฉันค่อยๆขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนที่จะยิ้มอีกครั้ง..."ขอบคุณ"
คาร์ลกระตุกยิ้มอีกครั้งก่อนที่จะเดินจากไปจากตรงนั้น สิ่งที่ฉันสงสัยมีอยู่แค่สองข้อเท่านั้นคือ ทำไมวูล์ฟฟ์ยังไม่ตาย ทั้งๆที่ข่าวการตายของเขาได้แพร่ไปทั่วกองทัพ และสิ่งที่เขาถืออยู่นั้นมันคืออะไร? แต่สิ่งที่ฉันรู้เอาไว้คือ...
...การทำงานของฉันและคาร์ลจะได้เริ่มต้นขึ้น...เร็วๆนี้...
---------------------------------------
ตึก...ตึก...ตึก...
เสียงก้าวเท้าของแอดเลอร์ค่อยๆห่างออกไปเรื่อยๆ หล่อนเดินจากไปโดยไม่รู้เลยว่ามีคนยืนกอดอกพิงผนังห้องที่หล่อนเคยยืนอยู่ และเฝ้าดูหล่อนตลอดจนหล่อนเดินจากไป คาร์ลนั่นเอง...
สีหน้าของเขาค่อยๆเปลี่ยนไป มุมปากของเขาค่อยๆเผยอขึ้นยิ้ม ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มตามฉบับของเขา แววตาและสีหน้าค่อยๆนิ่งลง...อีกครั้ง
"นานวันคุณก็เริ่มเข้าใจเรื่องได้หลายๆเรื่องนะผู้หมวด...แต่การกระทำแบบนี้มันก็สามารถฆ่าคุณได้เหมือนกัน"เขาค่อยๆเอามือลงก่อนที่จะเดินจากไปอีกครั้ง"แต่ยังไงซะ...ต่อไปนี้ผมคงสนุกแน่ๆถ้าเกิดผมได้เริ่มงานกับคุณในเวลาอันใกล้นี้..."
"...ถึงเวลาที่ผมจะได้สนุกกับคุณแล้ว...ผู้หมวดครีนัส แอดเลอร์..."
◊ SQWEEZ
ความคิดเห็น