ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตำนานคฤหาสน์ 60 ชั่วโมง
ตอนที่-1 คฤหาสน์ 60 ชั่วโมง
เวลาบ่ายสามโมงครึ่งเป็นเวลาเลิกสอบปลายภาควันสุดท้ายของเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายของโรงเรียนรัฐบาลมีชื่อแห่งหนึ่งของประเทศ เหล่านักเรียนทั้งหลายต่างพากันไปเลี้ยงฉลองกันตามภัตตาหารต่างๆ และทำในสิ่งที่ตนเองอยากจะทำก่อนที่จะไม่ได้เจอหน้าเพื่อนๆเป็นเวลา 3 เดือนเต็ม แน่นอนกลุ่มของ “รัน”ก็เช่นเดียวกัน...
รัน ซึ่งมีความหมายว่า สีแห่งความลับในภาษาญี่ปุ่น และคำว่า วิ่ง ในภาษาอังกฤษ กับพรรคพวกของเขาไปกินเลี้ยงฉลองกันตามประสาเด็กอายุ 17 ปี กลุ่มของพวกเขาไปกัน 8 คนแต่ละคนต่างก็เป็นเพื่อนรักของรันกันทั้งนั้นโดยเฉพาะ อีเกิ้ลและรีน 2 พี่น้องต่างสายเลือด.....
เสียงเฮฮาของเด็กในกลุ่มของรัน ดังจนเป็นที่สนใจของเหล่าสายตาที่กำลังจับจ้องมองกลุ่มของรันอย่างน่าสงสัยเลยทีเดียว อาหารที่ตั้งไว้อยู่บนโต๊ะมีมากมายเลยทีเดียว ยั่วน้ำลายให้สอขึ้นมาเลยทีเดียว ราคาคงเฉียดราวๆ 800 บาทหรืออาจมากกว่านั้นก็ได้ บางคนอาจตกใจกับราคาที่พวกเขากินอาหารกัน แต่พวกเขาไม่กลับสนใจ...... พวกเขาทั้ง 8 คนไม่สนใจกับราคาที่แพงลิบลิ่วของอาหารเลย แต่ที่พวกเขาสนใจก็คือ “คฤหาสน์ 60 ชั่วโมง”ต่างหาก ที่ลือกันว่า ใครเข้าไปในนั้น จะมีเวลาใช้ชีวิตอยู่แค่ 60 ชั่วโมง เพราะ “ปีศาจ”ที่สิงอยู่ในคฤหาสน์จะมา ฆ่า คุณในทันที!!!
“ตกลงจะเอายังไงละ จะไปเมื่อไหร่” เสียงของรันพูดขึ้น
“แต่ฉันไม่ไปด้วยหรอกนะ รัน” อีเกิ้ลปฏิเสธการไปคฤหาสน์
“ทำไมละ มันสนุกดีนะ”รันพูดขึ้นอีกครั้ง
“น่ากลัวละสิถามได้ ถ้าไปแล้วไปกลับทำไง”
“ถามได้ ก็ตายไง” รันเถียง
“ยังไงชั้นกับริน ก็ไม่ไปหรอก ถ้ามาคุยกันเรื่องนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ ไปกันเถอะริน” อีเกิ้ลพูดแล้วเขาก็ลุกขึ้นพาตัวรินกลับบ้าน
“ยังไงก็ขอให้โชคดีนะเพื่อน”
“อื้อ ยังไงฉันก็จะต้องกลับมาอย่างแน่นอน บายอีเกิ้ล บายริน” รันโบกมือให้
“อือ บาย”
“บายคะ อีเกิ้ล”
แล้วเขากับเธอก็เดินจนลับสายตาไป......
หลังจากที่ทั้งคู่เดินจากไปเด็กที่เหลืออยู่ 6 คนก็เริ่มปรึกษากันต่อเกี่ยวกับเรื่อง การไปที่คฤหาสน์ 60 ชั่วโมงนั้นต่อไป
ซอร์ด สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มของรันเริ่มเปิดปากพูดขึ้น
“วันไหน นัดมาเลยรัน”
“พรุ่งนี้เลยเป็นไง” รานต้า 1 ในกลุ่มเสนอความคิดเห็น
“บ้าเหรอ มันเร็วเกินไปนะ” ซอร์ดไม่สนับสนุนแนวคิดของรานต้าเอาซะเลย
“ก็ดีเหมือนกันนะ มันจะได้จบๆกันไปเสียที ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย ว่ามันเป็นใคร” รันพูดสนับสนุนความคิดของรานต้า โดยไม่ขัดแย้ง
“โร้ส ว่าไงเห็นด้วยมั๊ย” รันหันหน้าไปถาม
“ค่า เห็นด้วยอย่างแน่นอน” โร้สผู้ซึ่งเป็นนักร้องชื่อดังตอบรับด้วยนความสดใสของเธอ
“ดี แล้วซันกับฟลายละ ว่าไง” พอได้ยินคำตอบของโร้สเสร็จ เขาก็หันไปทางซันกับฟลาย
“ชั้นว่าก็ดีเหมือนกันนะ ฟลายคุณละว่าไง” ซันยิ้มอย่างนุ่มนวลแล้วตอบคำถามของรัน
“ตกลง ฉันยังไงก็ได้ ซอร์ดทำใจสู้หน่อยสิ” ฟลายให้กำลังใจซอร์ด
“เอ่อก็ได้ตกลง” ในที่สุดซอร์ดก็ยอมรับข้อตกลงอย่างฝืดๆ
“ดี งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนก่อนนะ 1 ทุ่มเจอกันนะ” รันอธิบาย ชีวิตของพวกรันจะเป็นเช่นไร พรุ่งนี้.....!!!
ในที่สุดเด็กทั้ง 6 คนก็ตกลงกันว่าพรุ่งนี้ เขาจะเริ่มบุกคฤหาสน์ลึกลับนั่นทันที คฤหาสน์ที่เขาลือกันว่ามีปีศาจ ด้าในของคฤหาสน์ดั่งเหมือนกันวงกต ที่เข้าไปแล้วไม่สามารถหาทางออกได้ แต่อีกไม่นานพวกรันจะไป ไปอย่างไร้ชีวิตที่จะกลับไม่......
ด้านในของภัตตาหาร มีเจ้าของร้านเดินมาหาที่โต๊ะของพวกรันแล้วพูดว่า
“พวกคุณกำลังจะตาย”
“อะไรนะ” โร้สอึ้ง
“ถ้าคุณไม่อยากตายเพราะปีศาจนั่นละก็ คุณต้องใช้ “พลัง” สังหารมันให้ได้
“พลัง งั้นหรือ” รันไม่เข้าใจกับคำพูดของเจ้าของร้านเอาซะเลยว่าเขาพูดเรื่องอะไรกันแน่
“ใช่ พลัง ถ้าคุณอยากได้ ลุกขึ้นแล้วตามผมมา” พวกรันได้แต่นั่งอึ้ง ไม่พูดอะไรเลยนอกจากมองตากันก่อนที่จะลุกขึ้นตามไป.....
เจ้าของร้านเปิดประตูเหล็กบานหนึ่งเขาเข้าไปในห้องนั้นทันที ถึงแม้จะมืดแต่ก็ได้แสงสว่างจากด้านนอกจึงสามารถมองอะไรเห็นได้เป็นบางอย่าง พวกรันเดินเข้าไปด้านในห้อง ไฟจึงเปิดขึ้นในห้องนั้นมีกำแพงเป็นลายอักขระจีนโบราณ อ่านว่าอะไรก็ไม่รู้ บนพื้นเป็นวงล้อกลมล้อมรอบอยู่ ทุกคนในกลุ่มต่างตกใจกับห้องที่พวกรันยืนกันอยู่ เป็นห้องที่ลึกลับเสียจริง
“ทุกคนนั้งลงครับ อ้อนั่งตามที่ผมจัดให้นะ”
แล้วผู้จัดการร้านอาหาร ก็ชี้ตามที่เขาคิด พอลงตัวจากการนั่งเสร็จ เขาก็เริ่มร่ายคาถาอะไรซีกอย่างนึง
“โอม อาราริยามาวาซา” และอะไรต่อมิอะไรที่จำไม่ได้และทันใดนั้นเอง..... แสงสว่างก็เปล่งออกมาจากพื้นส่องสว่างไปทั่ว สติของทุกคนเหมือนทุกชักนำพาไป ร่างของพวกรันลอยสูงขึ้นและมีแสงสว่าง พุ่งเข้าทะลุเข้าไปในอก ในที่สุดก็ร่ายคาถาจนแล้วเสร็จร่างของทุกคนจึงร่วงตกลงมาบนพื้น.......
“อืม ที่ไหนเนี่ย” รันพูดเบาๆ เขาและพรรคพวกค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
“ผมมอง พลัง ให้เสร็จแล้วนะครับ” ชายผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการร้านอาหารบอก
“จริงเหรอ”
“จริงครับ ไม่งั้นคุณก็ลอง ตั้งสามธิจิตดีๆ ซิครับ แล้วพลังก็ออกมาเองแหละครับ พลังนะยิ่งจิตเข้มแข็งเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความแกร่งของพลังมากขึ้น”
แล้วรันก็ตั้งจิตหลับตาลง พอเขาลืมตาขึ้นมา “ย้า” เขาพูดเบาๆสั้นๆ และแล้ว พื้นปฐพีก็แหลกสลาย โร้สตั้งตัวไม่ทันจึงล้มลงไป ก้นกระแทกกับพื้นนิดหน่อย
“อะไรนะ พลังอะไร” รันถามชายแก่
“ดิน ไงละครับ คุณรันมีพลังที่สามารถจะควบคุม ดิน ได้”
รันฟังถึงกับอึ้ง “ตาชั้นบ้างนะ” ซันเริ่มตั้งจิต ทุกคนต่างมองไปที่เธอ และแล้ว.... ซันก็แบมือขึ้นมา
“ฟู่” มีไฟบังเกิดขึ้นมาบนฝ่ามือของเธอ และลูกไฟมากมายลอยอยู่บริเวณข้างกายของซัน
“ไฟ งั้นสิ” ซันมีพลังที่จะสามารถควบคุมเปลวเพลิง หรือไฟได้
“แล้วฉันละ คอยดูนะ” ฟลายเริ่มตั้งจิต แล้วทันใดนั้น สายวายุก็พัดเป่า เส้นผมที่ตรงและดำของซอร์ดและคนอื่นๆต่างสะบัดไหวไปไหวมา เวื้อผ้าของแต่ละคนก็เช่นกัน
“ลมงั้นสิ”
“ดูเหมือนจะใช่นะ” ซันพูดพลางเอามือหวีผมที่ถูกสายลมพัด
“ตาเธอแล้วซอร์ด” รันพูด พลางซอร์ดก็กุมมือตั้งจิต ซักพักนึง มือขวาเธอเริ่มเกร็ง ไม่ใช่แค่มือแต่เป็นแขนข้างขวาของเธอทั้งหมดด้วย แขนของเธอเกร็งและทันใดนั้นก็มีดาบปรากฏออกมาจากมือ
“ดาบ ดาบออกมาจากฝ่ามืองั้นเหรอ” รันอึ้ง
“ว้าย เหมือนในการ์ตูนแนวแอ็คชั่นเลย” โร้สพูดเสริม ดาบของซอร์ดดูท่าจะคมกริด ยาวไม่มากเท่าไหร่
รานต้าตั้งจิตบ้างในขณะที่ทุกคนกำลังสนใจอยู่กับดาบของซอร์ด แขนขวาของเขาเริ่มเกร็ง แขนของเขาเปลี่ยนเป็นโล่ห์ไปแล้ว โล่ห์ที่แม้แต่ดาบของซอร์ดยังฟันไม่เข้า
“ว้าว รานต้าโล่ห์สวยนะคะ นี่คุณซอร์ด ลองฟันดูสิคะ” โร้สแนะ แต่ซอร์ดรู้สึกกลัวนิดๆ
“เอ่อ ก็ได้”แล้วซอร์ดก็จับดาบ เหวี่ยงดาบออกไป
“เปรี้ยง” โล่ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย แถมซอร์ดยังถูกพลังผลักตัวอีกด้วย “โอ๊ย” เสียงซอร์ดร้องออกมาด้วยความเจ็บที่เธฮล้มกระแทกออกไป
“อ้าวละจ๊ะสุดท้ายก็เป็นเธอแล้วนะโร้ส” ซันบอกให้โร้สฟัง
“ค่ารออยู่เลยละคะ” โร้สพูดด้วยความดีใจเธอพยายามรวบรวมสมาธิตั้งจิต มือทั้ง 2 ของโร้วกุมอยู่ทันใดนั้นเอง ก็มี สายวารีออกมาทำให้เปียกเสื้อผ้าของโร้สไปหมด
“ว้ายแย่จัง” โร้สหยุดพลังของเธอ หลังจากที่รู้พลังของแต่ละคนแล้ว ชายแก่คนนั้นก็เดินเข้ามาบอกว่า
“นั่นแหละคือ พลังที่จะต้องไปปราบเจ้าปีศาจในคฤหาสน์นั่น พวกเจ้าไม่กลัวตายใช่มั๊ย” ชายแก่ถาม ทุกคนส่ายหน้าเบาๆ “งั้นก็ดีแล้วขอให้โชคดีละกัน” ชายแก่เดินกลับไปที่หน้าร้าน โดยกลับไปที่ประตูเดิม ตามมาด้วยพวกรัน ที่เดินตามกันมาอย่างช้าๆ พอมาถึงหน้าร้านพวกรันจ่ายค่าอาหารที่ได้เลี้ยงฉลองกันโดยเฉลี่ยเงินกัน ก่อนที่จะออกไปจากร้านแห่งนั้น......
พวกรันแยกจากกันที่ป้ายรถเมล์ และพรุ่งนี้ก็จะมาพบกันอีก มาพบกันก่อนที่จะตายไปทีละคนในคฤหาสน์ลึกลับ แต่ ความเป็นจริงปีศาจที่อยู่ในคฤหาสน์นั่นจะมีจริงหรือไม่กันแน่ พรุ่งนี้ จะไปหาคฤหาสน์แห่งนั้นและจงชีวิตรอดกลับมาให้จงได้นะรัน........
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เวลาบ่ายสามโมงครึ่งเป็นเวลาเลิกสอบปลายภาควันสุดท้ายของเด็กนักเรียนชั้นมัธยมปลายของโรงเรียนรัฐบาลมีชื่อแห่งหนึ่งของประเทศ เหล่านักเรียนทั้งหลายต่างพากันไปเลี้ยงฉลองกันตามภัตตาหารต่างๆ และทำในสิ่งที่ตนเองอยากจะทำก่อนที่จะไม่ได้เจอหน้าเพื่อนๆเป็นเวลา 3 เดือนเต็ม แน่นอนกลุ่มของ “รัน”ก็เช่นเดียวกัน...
รัน ซึ่งมีความหมายว่า สีแห่งความลับในภาษาญี่ปุ่น และคำว่า วิ่ง ในภาษาอังกฤษ กับพรรคพวกของเขาไปกินเลี้ยงฉลองกันตามประสาเด็กอายุ 17 ปี กลุ่มของพวกเขาไปกัน 8 คนแต่ละคนต่างก็เป็นเพื่อนรักของรันกันทั้งนั้นโดยเฉพาะ อีเกิ้ลและรีน 2 พี่น้องต่างสายเลือด.....
เสียงเฮฮาของเด็กในกลุ่มของรัน ดังจนเป็นที่สนใจของเหล่าสายตาที่กำลังจับจ้องมองกลุ่มของรันอย่างน่าสงสัยเลยทีเดียว อาหารที่ตั้งไว้อยู่บนโต๊ะมีมากมายเลยทีเดียว ยั่วน้ำลายให้สอขึ้นมาเลยทีเดียว ราคาคงเฉียดราวๆ 800 บาทหรืออาจมากกว่านั้นก็ได้ บางคนอาจตกใจกับราคาที่พวกเขากินอาหารกัน แต่พวกเขาไม่กลับสนใจ...... พวกเขาทั้ง 8 คนไม่สนใจกับราคาที่แพงลิบลิ่วของอาหารเลย แต่ที่พวกเขาสนใจก็คือ “คฤหาสน์ 60 ชั่วโมง”ต่างหาก ที่ลือกันว่า ใครเข้าไปในนั้น จะมีเวลาใช้ชีวิตอยู่แค่ 60 ชั่วโมง เพราะ “ปีศาจ”ที่สิงอยู่ในคฤหาสน์จะมา ฆ่า คุณในทันที!!!
“ตกลงจะเอายังไงละ จะไปเมื่อไหร่” เสียงของรันพูดขึ้น
“แต่ฉันไม่ไปด้วยหรอกนะ รัน” อีเกิ้ลปฏิเสธการไปคฤหาสน์
“ทำไมละ มันสนุกดีนะ”รันพูดขึ้นอีกครั้ง
“น่ากลัวละสิถามได้ ถ้าไปแล้วไปกลับทำไง”
“ถามได้ ก็ตายไง” รันเถียง
“ยังไงชั้นกับริน ก็ไม่ไปหรอก ถ้ามาคุยกันเรื่องนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะ ไปกันเถอะริน” อีเกิ้ลพูดแล้วเขาก็ลุกขึ้นพาตัวรินกลับบ้าน
“ยังไงก็ขอให้โชคดีนะเพื่อน”
“อื้อ ยังไงฉันก็จะต้องกลับมาอย่างแน่นอน บายอีเกิ้ล บายริน” รันโบกมือให้
“อือ บาย”
“บายคะ อีเกิ้ล”
แล้วเขากับเธอก็เดินจนลับสายตาไป......
หลังจากที่ทั้งคู่เดินจากไปเด็กที่เหลืออยู่ 6 คนก็เริ่มปรึกษากันต่อเกี่ยวกับเรื่อง การไปที่คฤหาสน์ 60 ชั่วโมงนั้นต่อไป
ซอร์ด สมาชิกคนหนึ่งในกลุ่มของรันเริ่มเปิดปากพูดขึ้น
“วันไหน นัดมาเลยรัน”
“พรุ่งนี้เลยเป็นไง” รานต้า 1 ในกลุ่มเสนอความคิดเห็น
“บ้าเหรอ มันเร็วเกินไปนะ” ซอร์ดไม่สนับสนุนแนวคิดของรานต้าเอาซะเลย
“ก็ดีเหมือนกันนะ มันจะได้จบๆกันไปเสียที ให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเลย ว่ามันเป็นใคร” รันพูดสนับสนุนความคิดของรานต้า โดยไม่ขัดแย้ง
“โร้ส ว่าไงเห็นด้วยมั๊ย” รันหันหน้าไปถาม
“ค่า เห็นด้วยอย่างแน่นอน” โร้สผู้ซึ่งเป็นนักร้องชื่อดังตอบรับด้วยนความสดใสของเธอ
“ดี แล้วซันกับฟลายละ ว่าไง” พอได้ยินคำตอบของโร้สเสร็จ เขาก็หันไปทางซันกับฟลาย
“ชั้นว่าก็ดีเหมือนกันนะ ฟลายคุณละว่าไง” ซันยิ้มอย่างนุ่มนวลแล้วตอบคำถามของรัน
“ตกลง ฉันยังไงก็ได้ ซอร์ดทำใจสู้หน่อยสิ” ฟลายให้กำลังใจซอร์ด
“เอ่อก็ได้ตกลง” ในที่สุดซอร์ดก็ยอมรับข้อตกลงอย่างฝืดๆ
“ดี งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนก่อนนะ 1 ทุ่มเจอกันนะ” รันอธิบาย ชีวิตของพวกรันจะเป็นเช่นไร พรุ่งนี้.....!!!
ในที่สุดเด็กทั้ง 6 คนก็ตกลงกันว่าพรุ่งนี้ เขาจะเริ่มบุกคฤหาสน์ลึกลับนั่นทันที คฤหาสน์ที่เขาลือกันว่ามีปีศาจ ด้าในของคฤหาสน์ดั่งเหมือนกันวงกต ที่เข้าไปแล้วไม่สามารถหาทางออกได้ แต่อีกไม่นานพวกรันจะไป ไปอย่างไร้ชีวิตที่จะกลับไม่......
ด้านในของภัตตาหาร มีเจ้าของร้านเดินมาหาที่โต๊ะของพวกรันแล้วพูดว่า
“พวกคุณกำลังจะตาย”
“อะไรนะ” โร้สอึ้ง
“ถ้าคุณไม่อยากตายเพราะปีศาจนั่นละก็ คุณต้องใช้ “พลัง” สังหารมันให้ได้
“พลัง งั้นหรือ” รันไม่เข้าใจกับคำพูดของเจ้าของร้านเอาซะเลยว่าเขาพูดเรื่องอะไรกันแน่
“ใช่ พลัง ถ้าคุณอยากได้ ลุกขึ้นแล้วตามผมมา” พวกรันได้แต่นั่งอึ้ง ไม่พูดอะไรเลยนอกจากมองตากันก่อนที่จะลุกขึ้นตามไป.....
เจ้าของร้านเปิดประตูเหล็กบานหนึ่งเขาเข้าไปในห้องนั้นทันที ถึงแม้จะมืดแต่ก็ได้แสงสว่างจากด้านนอกจึงสามารถมองอะไรเห็นได้เป็นบางอย่าง พวกรันเดินเข้าไปด้านในห้อง ไฟจึงเปิดขึ้นในห้องนั้นมีกำแพงเป็นลายอักขระจีนโบราณ อ่านว่าอะไรก็ไม่รู้ บนพื้นเป็นวงล้อกลมล้อมรอบอยู่ ทุกคนในกลุ่มต่างตกใจกับห้องที่พวกรันยืนกันอยู่ เป็นห้องที่ลึกลับเสียจริง
“ทุกคนนั้งลงครับ อ้อนั่งตามที่ผมจัดให้นะ”
แล้วผู้จัดการร้านอาหาร ก็ชี้ตามที่เขาคิด พอลงตัวจากการนั่งเสร็จ เขาก็เริ่มร่ายคาถาอะไรซีกอย่างนึง
“โอม อาราริยามาวาซา” และอะไรต่อมิอะไรที่จำไม่ได้และทันใดนั้นเอง..... แสงสว่างก็เปล่งออกมาจากพื้นส่องสว่างไปทั่ว สติของทุกคนเหมือนทุกชักนำพาไป ร่างของพวกรันลอยสูงขึ้นและมีแสงสว่าง พุ่งเข้าทะลุเข้าไปในอก ในที่สุดก็ร่ายคาถาจนแล้วเสร็จร่างของทุกคนจึงร่วงตกลงมาบนพื้น.......
“อืม ที่ไหนเนี่ย” รันพูดเบาๆ เขาและพรรคพวกค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
“ผมมอง พลัง ให้เสร็จแล้วนะครับ” ชายผู้ซึ่งเป็นผู้จัดการร้านอาหารบอก
“จริงเหรอ”
“จริงครับ ไม่งั้นคุณก็ลอง ตั้งสามธิจิตดีๆ ซิครับ แล้วพลังก็ออกมาเองแหละครับ พลังนะยิ่งจิตเข้มแข็งเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความแกร่งของพลังมากขึ้น”
แล้วรันก็ตั้งจิตหลับตาลง พอเขาลืมตาขึ้นมา “ย้า” เขาพูดเบาๆสั้นๆ และแล้ว พื้นปฐพีก็แหลกสลาย โร้สตั้งตัวไม่ทันจึงล้มลงไป ก้นกระแทกกับพื้นนิดหน่อย
“อะไรนะ พลังอะไร” รันถามชายแก่
“ดิน ไงละครับ คุณรันมีพลังที่สามารถจะควบคุม ดิน ได้”
รันฟังถึงกับอึ้ง “ตาชั้นบ้างนะ” ซันเริ่มตั้งจิต ทุกคนต่างมองไปที่เธอ และแล้ว.... ซันก็แบมือขึ้นมา
“ฟู่” มีไฟบังเกิดขึ้นมาบนฝ่ามือของเธอ และลูกไฟมากมายลอยอยู่บริเวณข้างกายของซัน
“ไฟ งั้นสิ” ซันมีพลังที่จะสามารถควบคุมเปลวเพลิง หรือไฟได้
“แล้วฉันละ คอยดูนะ” ฟลายเริ่มตั้งจิต แล้วทันใดนั้น สายวายุก็พัดเป่า เส้นผมที่ตรงและดำของซอร์ดและคนอื่นๆต่างสะบัดไหวไปไหวมา เวื้อผ้าของแต่ละคนก็เช่นกัน
“ลมงั้นสิ”
“ดูเหมือนจะใช่นะ” ซันพูดพลางเอามือหวีผมที่ถูกสายลมพัด
“ตาเธอแล้วซอร์ด” รันพูด พลางซอร์ดก็กุมมือตั้งจิต ซักพักนึง มือขวาเธอเริ่มเกร็ง ไม่ใช่แค่มือแต่เป็นแขนข้างขวาของเธอทั้งหมดด้วย แขนของเธอเกร็งและทันใดนั้นก็มีดาบปรากฏออกมาจากมือ
“ดาบ ดาบออกมาจากฝ่ามืองั้นเหรอ” รันอึ้ง
“ว้าย เหมือนในการ์ตูนแนวแอ็คชั่นเลย” โร้สพูดเสริม ดาบของซอร์ดดูท่าจะคมกริด ยาวไม่มากเท่าไหร่
รานต้าตั้งจิตบ้างในขณะที่ทุกคนกำลังสนใจอยู่กับดาบของซอร์ด แขนขวาของเขาเริ่มเกร็ง แขนของเขาเปลี่ยนเป็นโล่ห์ไปแล้ว โล่ห์ที่แม้แต่ดาบของซอร์ดยังฟันไม่เข้า
“ว้าว รานต้าโล่ห์สวยนะคะ นี่คุณซอร์ด ลองฟันดูสิคะ” โร้สแนะ แต่ซอร์ดรู้สึกกลัวนิดๆ
“เอ่อ ก็ได้”แล้วซอร์ดก็จับดาบ เหวี่ยงดาบออกไป
“เปรี้ยง” โล่ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย แถมซอร์ดยังถูกพลังผลักตัวอีกด้วย “โอ๊ย” เสียงซอร์ดร้องออกมาด้วยความเจ็บที่เธฮล้มกระแทกออกไป
“อ้าวละจ๊ะสุดท้ายก็เป็นเธอแล้วนะโร้ส” ซันบอกให้โร้สฟัง
“ค่ารออยู่เลยละคะ” โร้สพูดด้วยความดีใจเธอพยายามรวบรวมสมาธิตั้งจิต มือทั้ง 2 ของโร้วกุมอยู่ทันใดนั้นเอง ก็มี สายวารีออกมาทำให้เปียกเสื้อผ้าของโร้สไปหมด
“ว้ายแย่จัง” โร้สหยุดพลังของเธอ หลังจากที่รู้พลังของแต่ละคนแล้ว ชายแก่คนนั้นก็เดินเข้ามาบอกว่า
“นั่นแหละคือ พลังที่จะต้องไปปราบเจ้าปีศาจในคฤหาสน์นั่น พวกเจ้าไม่กลัวตายใช่มั๊ย” ชายแก่ถาม ทุกคนส่ายหน้าเบาๆ “งั้นก็ดีแล้วขอให้โชคดีละกัน” ชายแก่เดินกลับไปที่หน้าร้าน โดยกลับไปที่ประตูเดิม ตามมาด้วยพวกรัน ที่เดินตามกันมาอย่างช้าๆ พอมาถึงหน้าร้านพวกรันจ่ายค่าอาหารที่ได้เลี้ยงฉลองกันโดยเฉลี่ยเงินกัน ก่อนที่จะออกไปจากร้านแห่งนั้น......
พวกรันแยกจากกันที่ป้ายรถเมล์ และพรุ่งนี้ก็จะมาพบกันอีก มาพบกันก่อนที่จะตายไปทีละคนในคฤหาสน์ลึกลับ แต่ ความเป็นจริงปีศาจที่อยู่ในคฤหาสน์นั่นจะมีจริงหรือไม่กันแน่ พรุ่งนี้ จะไปหาคฤหาสน์แห่งนั้นและจงชีวิตรอดกลับมาให้จงได้นะรัน........
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น