หนังสือผี

ลำดับตอนที่ #3 : เกน วิญญาณผู้คุมกฎ

    กระเป๋าสองใบวางอยู่ในห้องนอนส่วนตัวของเขา ซึ่งบัดนี้ไม่ได้ส่วนตัวอีกต่อไป เพราะมีสมาชิกใหม่เข้ามาอยู่ร่วมด้วยถึงหนึ่งคน และหนึ่งตน (ยังไม่ได้นับพวกที่มาอยู่ก่อนแล้ว)



    \"ฮู่~~~~\" เสียงโหยหวนของเหล่าวิญญาณทั้งหลายที่ล้อมวงอีสอยู่ ซึ่งมันดังอยู่อย่างนี้มาสองชั่วโมงกว่าตั้งแต่เขาตื่น จนฟิวส์ของอีสแทบขาด แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง



    \"ไอ้ปาล์ม บอกมาดิว่าจะให้จับยังไง ให้ปราบทิ้ง มันก็หายไปเลย ไม่เห็นว่าจะจับใส่ไอ้ขวดแก้วนี่ได้\" อีสหันไปถามปาล์มที่กำลังเม้าส์เมามันส์อยู่กับพวกผีโดยไม่สนใจคำถามของเขาแม้แต่น้อย \"ปาล์ม\"



    \"เออ มีสมองก็คิดเองดิอย่าเพิ่งมาขัดจังหวะ กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม\" ปาล์มพูดโดยไม่หันมามองหน้าอีส(และรับรองว่าถ้ามอง มันจะต้องตอบดี ๆ เพราะตอนนี้เส้นเลือดใหญ่กำลังปูดนูนอยู่บนหน้าผากของอีสอย่างเหลืออด) ก่อนจะกลับเข้าเรื่องเม้าส์ต่อ



    \"ไผ่ก็อาบน้ำอยู่ เราก็ต้องคิดคนเดียวไปก่อน\" อีสบ่นอุบอิบ \"ช่วงนี้คงพอจะมีเวลาอยู่บ้าง เพราะหลังจากเข้าค่ายก็หยุดปีใหม่ตั้งหนึ่งอาทิตย์ คงจะหาผีได้ซักยี่สิบ สามสิบตัวมั้ง\"



    แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าจะยัดไอ้พวกผีนี่ลงไปในขวดยังไง



    \"เอาล่ะ บะบาย แล้วค่อยคุยกันใหม่นะ\" ปาล์มร่ำลาพวกผีที่ค่อย ๆ เลือนหายเข้าไปตามกำแพงก่อนจะหันควับมาทางอีสแล้วยิ้มร่า \"คิดไม่ออกล่ะสิ ^_^\"



    \"เออ รีบ ๆ บอกมาซะทีฉันขี้เกียจคิด\" อีสบอกพอดีกับจังหวะที่ไผ่ออกมาจากห้องน้ำพอดี \"อ้าวออกมาได้แล้วหรอ นึกว่าตกส้ว มตายแล้วซะอีก\"



    \"ฉันไม่ได้เหมือนนายหรอกนะ\" ไผ่บอกแล้วแล่บลิ้นใส่ ตอนนี้เขาเริ่มจะชินกับพวกผีแล้ว ตะกี้ยังอาบน้ำด้วยกันอยู่เลย (=_=++มิน่าถึงนาน คุยกันเพลินล่ะสิ)



    \"เออ แล้วไป ตกลงเราจะเริ่มกันวันนี้ แล้วต้องทำยังไงบ้างล่ะเนี่ย\" อีสเปลี่ยนเรื่องพลางหยิบขวดแก้วขึ้นมาหมุนไปมาราวกับจะหาจุดด่างที่ไหนสักแห่ง \"จะยัดไอ้ผีทั้งหลายลงไปในขวดนี้อันเดียวมันไม่ทรมานผีเกินไปหน่อยหรอ\"



    \"สงสารรึไง ไม่มีอะไรที่ผีทำไม่ได้หรอกนะ ขนาดฆ่าคนยังฆ่ามาแล้ว กะอีแค่ทำตัวให้เล็กลงมันคงไม่ยากเท่าไหร่มั้ง\" ปาล์มพูดแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงของอีส



    \"แล้วเราจะยัดมันลงไปยังไงล่ะ\" อีสถามอีก ปาล์มจึงพลิกตัวเหมือนกับรำคาญแล้วอธิบาย



    \"นายเห็นจุกไม้ก๊อกที่อยู่ตรงปากขวดไหม๊\"



    \"อืม\" อีสรับหงายขวดขึ้นมาดู



    \"นั่นแหละ แค่เปิดจุกแล้วเรียกชื่อผีตนนั้นก็จบแล้ว\" ปาล์มบอกแบบสบาย ๆ พลางเปิดเสื้อเกาพุงไปด้วย



    \"อ้าว แล้วเราจะรู้ชื่อผีได้ยังไงล่ะ\" ไผ่ถามพร้อมกับเช็ดผมสีดำนิลของตัวเองไปด้วย



    \"คิดเองดิ ข้าเองก็ขี้เกียจคิดเป็นเหมือนกันนะเว้ยยยยยย\" ปาล์มลุกขึ้นแล้วพูดก่อนจะเดินไปที่หน้ากระจกหวังจะดูหน้าตัวเอง แต่คุณสมบัติของผีคือไม่มีเงา จึงได้แต่บ่นพลางลูบขนบนคางของตัวเองไปด้วย \"แหม่ น่าเสียดาย แล้วนี่ข้าจะโกนหนวดยังไงล่ะเนี่ย\"



    \"อืม~~~\" ไผ่หลับตาแล้วทำท่าคิดหนัก \"เอางี้ เราก็ถามชื่อมันไปเลยก็จบเรื่อง\"



    โป๊ก!



    \"แล้วมันจะยอมบอกไหม๊ล่ะ!! โธ่ เพื่อนฉัน\" อีสคิดอย่างปลงอนิจจัง พลางถอนหายใจเฮือก



    \"โธ่ ไอ้มนุษย์เอ๊ย แค่นี้ก็คิดไม่ออก นายมีสัมผัสทั้งหกที่แหลมคมนะ นายไม่คิดหรอว่าคนที่เป็นเจ้าของที่แท้จริงจะไม่ได้อะไรที่วิเศษกว่านั้นมาด้วยน่ะ\" ปาล์มบอกแล้วเดินไปหยิบแว้นตาของอีส(ซึ่งไม่ได้ใช้แล้ว)มาใส่



    \"นายหมายความว่าเราจะรู้ชื่อของผีได้เองงั้นหรอ แล้วมันก็ให้มาแล้วด้วยหรอ\" ไผ่ถาม แล้วนั่งลงหน้ากระจกพลางหวีผมไปด้วย



    \"ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น\" ปาล์มปฏิเสธแล้วลุกขึ้นยืนก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างที่ไผ่ฟังแล้วต้องหน้าแดงแปร๊ด



    \"น.......นายพูดบ้าอะไร!!!!! ใครจะไปยอมทำแบบนั้น!!!!!แถมเรื่องพวกนี้ฉันก็ไม่สนใจเว้ยยยยย!!!!!!!\"(นั่นนายคิดอะไรน่ะ =_= :ปาล์ม)



    \"อะไร นายพูดอะไรปาล์ม\" อีสหันไปถามด้วยความสงสัย คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันอีกครั้ง



    \"เปล่า ก็แค่บอกว่า \'ปกติแล้วการได้ความสามารถมาต้องแลกด้วยอะไรบางอย่าง อาจจะด้วยร่างกายจะยอมแลกไหม๊\' แค่นั้นเอง\" ปาล์มยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ



    \"อย่าพูดอะไรสองแง่สองง่ามให้มันเข้าใจผิดได้ไหม๊\" อีสด่าแกมบ่น \"แล้วไอ้ที่ว่าแลกด้วยร่างกายนี่มันอะไรไม่ทราบ\"



    \"ก็แขนรึขา รึนิ้ว บางทีก็แลกด้วยจิตวิญญาณบางส่วนนะ แล้วแต่ว่าความสามารถที่ต้องการคืออะไร ฉันก็แค่พูดไปเฉย ๆ แต่เจ้าของที่แท้จริงคงไม่ต้องแลกหรอก......มั้งนะ\" ปาล์มเกาคางอย่างไม่แน่ใจ แล้วเริ่มเลือนหายเข้าไปในกำแพง



    \"เฮ้ย เดี๋ยวสิ อะไรวะ\" อีสสบถแล้วหันกลับไปทางไผ่ ก่อนจะแผดเสียงลั่นเพราะปาล์มที่เพิ่งหายไปมาห้อยหัวต่องแต่งอยู่ด้านหน้าเขา \"แว้กกก!!O_O\"



    \"อะไรแค่นี้ก็ยังไม่ชินอีกรึ เจ้าบื้อ ขนาดไผ่ยังชินแล้วเลย\" ปาล์มบ่น ก่อนจะกลับมายืนดี ๆ บนพื้นอีกครั้ง



    \"นี่นายชมรึหลอกด่าฉันกันแน่\" ไผ่วางหวีแล้วเดินเข้าไปร่วมวงสนทนา โดยมีผีประจำตัวสามตน(พอดีได้เลื่อนยศ) เดินตามมาด้วย



    \"ฉันพอจะรู้ที่ ๆ มีผีเยอะ ๆ อยู่นะ นายสนไหม๊ล่ะ จะได้จับรวดเดียว ส่วนเรื่องชื่อน่ะ ยังไง ๆ ก็ลองพยายามดูก่อนละกัน\" ปาล์มพูดแล้วหยิบรูปสถานที่ (ซึ่งเอามาจากไหนไม่รู้ได้) ยื่นให้ทั้งสองคนดู



    บ้านพักสีซีดที่เต็มไปด้วยพืชรกรุงรัง หลังคาที่พุพังลงและระเบียงที่หักกลาง จนดูเหมือนว่าจะไม่ได้ใช้พักอาศัยมาหลายร้อยปี



    แต่ที่น่าสนไม่ได้อยู่ตรงนั้น



    แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ลอยค้างอยู่กลางอากาศ ผมปิดหน้าจนระบุไม่ได้นั่นต่างหากที่น่าสน



    \"ของจริงหรอ\" ไผ่ถาม



    \"เห็นอย่างนี้ของปลอมมั้งนี่\" ปาล์มสวกลับอย่างกวนส้นตี น แล้วหันไปพูดกับอีสที่กำลังมองภาพอย่างใจจดใจจ่อ \"รู้สึกอะไรบ้างไหม๊\"



    \"เอ่อ..... ก็รู้สึกนิดหน่อย เหมือนจะเห็นตัวหนังสือลาง ๆ .....ตรงนี้\" อีสชี้ไปที่เหนือหัวของผู้หญิงคนนั้น



    \"พอจะอ่านออกไหม๊\" ปาล์มถามต่อด้วยสีหน้าครุ่นคิด พลางหรี่ตาลงแสดงถึงความตรึงเครียดที่เกิดขึ้น แล้วอ่านใจของอีส



    \'ธันรัตน์\'



    \"ธ...\" อีสกำลังจะอ่านออกเสียงแต่ปาล์มยกมือขึ้นมาปิดไว้ก่อน



    \"อย่าเอ่ยชื่อเธอเด็ดขาด สถานที่ในรูปอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ขอบอกไว้ก่อนว่าการเป็นวิญญาณยังคงมีจำกัดความชั่วดี และยังแบ่งระดับอยู่ด้วย อย่างฉันยังอยู่แค่ระดับ6 แต่เธอคนนี้อยู่ระดับ3 มันต่างกันมาก ที่บอกเรื่องนี้ก็เพราะว่า การที่ระดับสูงมากก็จะยิ่งปล่อยรัศมีขอบเขตของตัวเองได้มากเท่านั้น ถ้าเกิดเรียกชื่อเธอออกมาในเขตของเธอแล้ว นายอาจจะถูกฆ่าได้ถ้าหล่อนอารมณ์ไม่ดี ถ้าเข้าใจแล้วก็ระวังหน่อย\" ปาล์มบอกพลางสบกับนัยน์ตาสีน้ำเงินของอีสแล้วคลายมือออกช้า ๆ



    \"อย่าให้มีปัญหา เธอไม่ใช่คนเลวร้ายแต่ก็ไม่ได้ดีมากมาย แถมเวลาโกรธเธอฆ่าไม่ปราณีแน่ เพราะงั้นจะจับเธอต้องให้จับได้โดยละม่อม เตือนอีกครั้ง อย่าทำให้เธอโมโหเด็ดขาด\" ปาล์มเตือนด้วยความหวังดี แล้วหันไปคุยกับไผ่อีกครั้ง



    \"นายก็เหมือนกัน นอกจากเธอแล้วยังมีบริวานของเธออีก อย่าให้มีเรื่อง เพราะข้าช่วยไม่ได้มันต่างเกินไป\"



    \"อืมฉันเข้าใจดี ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีที่ส....??\" ไผ่เงยหน้าขึ้นไปแล้วพบกับร่างที่สั่นเทาของปาล์ม และหยดน้ำตาที่คลอบาง ๆ



    \"นายเป็นอะไรไป\" อีสร้องถามอย่างเป็นห่วง(อย่าคิดมาก) แล้วดึงตัวปาล์มลงมานั่งข้าง ๆ



    \"ฉันกำลังทำผิดกฎ\" ปาล์มพูดด้วยเสียงสั่นเทาเมื่อรู้ตัวว่าได้ทำเรื่องร้ายแรงลงไปเสียแล้ว พลางมองซ้ายขวาอย่างระแวง



    \"เอ๋?\" คนทั้งสองร้องออกมาพร้อมกันด้วยความสงสัย



    \"กฎข้อที่สิบห้าของวิญญาณพิเศษ ห้ามเปิดเผยเรื่องของวิญญาณด้วยกันเด็ดขาด ไม่ว่าจะใครก็ตาม กฎข้อที่ยี่สิบแปด ห้ามบอกวิธีการจัดระดับของวิญญาณ\" ปาล์มพูดแล้วก็ต้องตะครุบปากตัวเองอีกครั้ง เพราะกฎของวิญญาณที่เขาท่องจนขึ้นใจมีข้อหนึ่งที่กล่าวว่า



    หากใครเปิดเผยกฎให้มนุษย์รู้จะได้รับการลงโทษจาก\'ผู้กุมอำนาจหมายเลข 4\'



    \"ฉันตายแน่ ๆ ๆ ๆ\" ปาล์มพูดแล้วรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพลางเดินทะลุกำแพงเพื่อหนีบางสิ่งที่อยู่ในความคิดของตน



    แต่กลายเป็นว่าร่างวิญญาณของเขาชนแนบติดกับกำแพงอันเย็นเชียบพร้อมกับโซ่ที่พันขาของเขาโดยไม่ทันได้ตั้งสติ



    \"อ... พวกนาย หนีเร็ว!!!!\" ปาล์มร้องลั่น ทั้งสองคนรีบวิ่งไปที่ประตูเพราะรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเข้าไปยุ่งอย่างแน่นอน



    แต่แล้วลูกบิดประตูสีเงินที่อีสกำลังจะแตะถึงนั้นกลับมีเกร็ดน้ำแข็งงอกออกมา จนไม่สามารถเข้าใกล้ได้ บานประตูไม้ที่เคยเป็นสีน้ำตาลกลับปลายเป็นสีฟ้าเพราะน้ำแข็งที่ห่อหุ้มโดยฉับพลัน อีสและไผ่เอี้ยวตัวกลับไปในห้องก็พบว่าวิญญาณทุกตัวในห้องได้หนีตะเปิดตะเปิงกันไปหมดแล้วพร้อมกับน้ำแข็งที่เกาะกุมทั่วห้อง



    อีส ไผ่ และปาล์มตัวสั่นกึก ๆ ด้วยความกลัวกับอุณหภูมิที่ลดลงอย่างรวดเร็ว ทันใดที่ทุกคนได้ไปรวมกันตรงกลางห้องโดยที่ปาล์มคลานไปอยู่กลางห้องด้วยพันธณาการที่ไม่สามารถหลุดไปได้



    ร่างหนึ่งก็ผุดออกมาจากกำแพงน้ำแข็งหนา



    ร่างกายสูงแต่บอบบางของชายที่ถูกบดบังด้วยผ้าคลุมสีดำก้าวย่างสามขุมเข้ามาพร้อมกับขวานใบใหญ่จนดูเทอะทะสำหรับแขนเล็ก ๆ นั่น ดวงตาสีฟ้าอ่อนที่ดูไร้ความรู้สึกจนน่ากลัว กับเส้นผมสีดำมันที่ยาวจรดปลายเท้าของชายหนุ่มปริศนาสะท้อนในดวงตาทั้งสามคู่ที่จับจ้องไม่วางตา ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์ แต่กลับน่ากลัวเหลือเกินในความรู้สึกของปาล์ม



    \"เกน\" ปาล์มร้องเรียกเบา ๆ ชายร่างสูงคนนั้นหันมามองปาล์มด้วยสายตาเมินเฉย \"ทำไมถึงไม่ใช่....\"



    \"ท่านอาจารย์กำลังพักผ่อนอยู่ครับ ผมเลยมาแทน\" เกนพูดก่อนตวัดดวงตาสีฟ้าไปหามนุษย์สองคนในห้อง \"ใครรึครับ คนที่ทำผิดน่ะ\"



    \"ฉัน ฉันเอง\" ปาล์มพูดแล้วคลานไปสะกิดเกนเบา ๆ \"นี่ นายยกให้ฉันทีนึงได้ไหม๊\"



    \"รุ่นพี่ครับ แต่นี่เป็นกฎของเรานะครับ\" เกนหันมามองด้วยสายตาเย็นชา ต่างกับถ้อยคำที่ดูสุภาพนั่นเหลือเกินจนปาล์มที่เป็นรุ่นพี่(แต่อ่อนหัดกว่า)ยังสะท้าน



    \"ก..ก็ หยวน ๆ หน่อยดิ นะ ฉันเป็นรุ่นพี่นายนี่ นะนะนะนะนะนะ\" ปาล์มอ้อนวอน



    \"......\" เกนนิ่งเงียบ และยังคงท่าทีความเย็นชาเสมอต้นเสมอปลาย



    \"ได้ไหม๊?\" ปาล์มถามอีกครั้ง เหงื่อเม็ดใหญ่ ๆ ไหลลงตามต้นคอไม่เข้ากับอุณหภูมิในห้องเอาเสียเลย



    .............เกน เงื้อมือที่ถือขวานขึ้นช้า ๆ หลังจากได้ทบทวนถีถ้วนแล้ว ผลสรุปคือ...



    \"ไม่ครับ กฎ  คือ  กฎ\"



    ฟืบ!! ผัวะ!



    เสียงขวานแหวกลมลงมาจนฟันต้นแขนของปาล์มสะบั้นลงอย่างรวดเร็วจนเจ้าตัวไม่ทันได้รู้สึกเจ็บ ปาล์มมองเกนอย่างงุนงง ก่อนจะแว่วเสียงเลือดกระฉูดออกมาจากต้นแขน จึงได้หันไปมอง



    แขนนั่นยังไม่ขาดเสียทีเดียว มันห้อยต่องแต่งอยู่ที่หัวไหล่ เลือดสาดกระเส็นเปรอะเปื้อนทั้งลำแขน ความเจ็บเพิ่งจะแล่นวาบมาทั่วตัว จนปาล์มเข่าอ่อนลงไปซุกกับพื้นทันที



    \"อ...อ๊าาาาาาาากกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" ปาล์มร้องสุดเสียง ความเจ็บปวดระบมร้าวไปทั่วทั้งแขน เมื่อแขนยังไม่ขาดสะบั้นลงทันที เส้นประสาทที่เหลือก็ทำงานอย่างเร่งด่วน ความเจ็บปวดทำให้หูทั้งสองข้างไม่รับรู้ถึงสรรพเสียงที่กรีดร้องดังลั่น แม้แต่เสียงของตัวเองที่เขาเพิ่งเปล่งออกไปก็ดูเหมือนจะไม่เข้าหูเลยด้วย



    \"อ...อะไรกัน\" ไผ่เข่าอ่อนลงแล้วร้องไห้ราวกับเสียสติ คน ๆ นี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เกินกว่าที่เขาจะพยายามรับรู้ไหว



    ส่วนอีสที่ตอนนี้ยังคงตะลึงอยู่ได้แต่จับจ้องไปที่เกนซึ่งตวัดขวานขึ้นมาอีกครั้ง.....



    \"อ....อาา\" ปาล์มครางเสียงแผ่วแล้วเหลือบมองดวงหน้าเกนที่ตอนนี้มีหลอดไฟในห้องเป็นแบกกราวน์ นั่นยิ่งทำให้หน้าเกนที่เขาเกรงกลัวอยู่แล้วยิ่งหลอนประสาทเขาเข้าไปใหญ่



    ปิ....ปิศาจ.....



    ปาล์มรำพึงในใจเบาแสนเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบด้วยความเหน็ดเหนื่อย และความเจ็บที่ระบมไปทั้งแขน



    \"ขอโทษนะครับรุ่นพี่ แต่รู้สึกว่าจะผิดกฎตั้งสามข้อเลยนะครับ\"



    ฉัวะ!!!!



    ขวานที่ถูกเงื้อขึ้นฟาดลงมาอีกครั้ง ผ่านเทือกสมองในกระโหลกของปาล์มไป จนสมองที่เหลือไหลเฟะออกมาด้านนอก ร่างของปาล์มกระตุกเล็กน้อย



    \"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!\" ปาล์มร้องสุดเสียงที่พอจะมีจนเสียงเริ่มหาย น้ำตาครั้งแรกในชีวิตผี ๆ ของเขาไหลพรากอย่างไม่อาจอดกลั้นไว้ได้หมด เกนมองน้ำตานั่นด้วยท่าทีที่เมินเฉยและเหม่อลอยเช่นเดิม



    \"อึดจังเลยนะครับ ขนาดผ่าหัวแล้วยังไม่ตายอีก\" เกนพูด ไผ่ร่างสั่นระริกด้วยความกลัวส่วนอีสนั้นเริ่มรับรู้ถึง...



    ความหนาวที่แท้จริง จนเจ้าตัวเริ่มทรุดลงไปบนพื้นบ้าง เกนเหลือบไปเห็นดังนั้นก็หัวเราะแล้วบอกกับตัวเองต่อเหมือนจะให้ทุกคนได้ยิน \"ฮะ ๆ ๆ จริงสินะ ผีมันก็ตายอยู่แล้วนี่นะ มีแต่จะเจ็บปวดเท่านั้น\"



    เกนชูแขนข้างที่ไม่ได้ถือขวานขึ้น เข็มหมุดทั้งหมดราว ๆ สามสิบอันล่องลอยออกจากปลายแขนก่อนจะลอยค้างอยู่ในอากาศ



    \"อย่างนี้ก็สนุกสิครับ\"



    ฟั่บ ฉึก!!!



    เข็มทั้งหมดแหวกอากาศพุ่งเข้าหาร่างของปาล์มอีกครั้ง



    แต่คราวนี้ไม่ใช่ปาล์มที่ได้รับความเจ็บปวด



    เลือดสีสดไหลออกมาตามท่อนแขนที่กันรับเข็มทั้งหมดไว้ห่างจากดวงหน้าของเจ้าตัวไม่มากนัก พร้อมกับการเผยโฉมของคนที่ช่วยปาล์มได้อย่างหวุดหวิด



    \"ผมไม่ยอมให้คุณมาทำร้ายคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนผมหรอก\" ไผ่เลื่อนมือลงช้า ๆ เข็มบางเล่มร่วงกราวลงจากแขนของเขา ถึงมันจะปักลึกมาก็ตามแต่กลับร่วงลงอย่างง่ายดาย



    \"แหม ซึ้งจัง แต่ผมไม่ปราณีกับคนที่เด็กกว่าแน่นอน แถมรุ่นพี่ทำผิดกฎผมก็ต้องลงโทษจะให้ผมเลี่ยงไปคงไม่ได้หรอกนะครับ\" เกนพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ แล้วเดินเข้ามาใกล้ จนไผ่เผลอขยับถอยหลังไปเกือบเหยียบปาล์ม โชคยังดีที่ปาล์มครางเป็นเสียงเตือนเอาไว้ก่อน \"รึคุณจะรับแทน\"



    \"ไผ่หลบไป ฉันไม่อยากให้นายเป็นอะไรในบ้านฉัน  เดี๋ยวบ้านเปื้อนเลือดนาย มันจะมีมลทิน เข้าใจแล้วก็รีบหลบซะ\" อีสรีบวิ่งขึ้นมาแทนที่แล้วพูดด้วยคำเหน็บแนม



    แต่ความจริงแล้วเขาเพียงไม่อยากให้เพื่อนของเขาเป็นอะไรเท่านั้น



    \"ผมไม่เข้าใจ\" เกนพูดแล้วส่ายหน้าไปมา สีหน้าที่เคยสงบบัดนี้กลับฉายแววสงสัยอย่างชัดเจน \"ทำไมต้องออกรับแทนกันด้วย พวกมนุษย์นี่เข้าใจยากจัง\"



    \"แล้วนายไม่เคยเป็นมนุษย์รึไง ก่อนเป็นผีมันก็ต้องมีการเป็นคนก่อนทั้งนั้นแหละ\" อีสตะคอกใส่ เพราะตอนนี้สถานการณ์ทำให้เขาเสียงสั่นไปหมด ต้องใช้เสียงดังไว้จึงจะดูมั่นคง \"นายต้องเคยเป็นคนแล้วก็ต้องมีเพื่อน มีคนที่อยากปกป้องบ้างแหละ แล้วก็การที่ฉันออกหน้าแทนเจ้าพวกนี้เพราะไม่อยากให้ที่นี่เปื้อนเลือดหรอกรู้ไว้ซะด้วย\"



    \"คน ขอโทษที แต่ผมไม่เคยเป็น ผมเป็นผีมาตั้งแต่เกิดแล้ว แล้วก็ขอโทษที่เข้าใจผิด\" เกนพูดแล้วกลับมานิ่งสงบอีกครั้ง และก่อนที่ไผ่จะได้เอ่ยถามอะไร เกนก็พูดตัดขึ้นมาก่อน \"เอาล่ะ ใครจะเป็นคนแรก\"



    \"ฉันเอง\" อีสรีบออกปาก แล้วก้าวมาข้างหน้าอย่างไม่เกรงกลัวทั้ง ๆ ที่ได้เห็นพลังของเกนแล้ว อีสสูดลมหายใจเอาความหนาวในห้องเข้าปอดแล้วประกาศก้อง



    \"ฉัน!! จะเป็นคนจัดการนายคนแรกและคนสุดท้ายเอง!!!!\"



            ---------------------------------------------------



    \"ว่าไง เจ้าเด็กนั่นน่ะ\" ชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงเอ่ยถามผู้หญิงที่ลอยอยู่ในอากาศเบา ๆ เหนือบ้านร้างที่รกทึบ ภายใต้แสงจันทร์กระจ่างฟ้านั่นเอง



    \"อืม ได้หนังสือมาไม่กี่วันก็ริจะทำซ่ากับผู้คุมกฎ อย่างนี้มันน่าเล่นด้วยซะหน่อย\" หญิงสาวผมยาวดำมันพูด ตอนนี้เธอกำลังเฝ้ามองคนที่อยู่ในเขตวิญญาณของเธออยู่ กระโปรงบานของเธอทำให้เธอดูเด็กขึ้นมากทีเดียว



    \"งั้นจะไปเลยไหม๊ ธันรัตน์ ไม่สิเราสนิทกันแล้วน่าจะเรียกว่า ฝน ถึงจะดี\"



    \"ไม่ล่ะ ต้น นายจะเรียกฉันยังไงก็ช่างนะ แต่เรื่องจะไปสมทบกับผู้คุมกฎน่ะฉันขอบาย เดี๋ยวถ้ามันรอดมาได้ ฉันจะลุยกับมันตัวต่อตัว\"



    \"หืม?\" ต้นครางในคอเบา ๆ \"คิดว่าคนอย่างนั้นจะรอดจากมือของเกนได้หรอ ถึงจะเป็นเจ้าของที่แท้จริง แต่ฉันว่ายังอ่อนไปหน่อยนะ\"



    ฝนหันมาช้า ๆ ดวงหน้าสดสวยของเธอต้องแสงจันทร์ขับให้ผิวนวลมากขึ้น ดวงตาคมกริบของเธอสะท้อนภาพเพื่อนวิญญาณหนุ่ม ฝนเอ่ยขึ้นช้า ๆ พร้อมกับหน้าของเธอที่เละเฟะขึ้นเรื่อย ๆ \"ถามฉันหรอ\"



    น้ำหนองไหลเยื้อมออกตามการร่วงของเส้นผม ตาที่หรี่เล็กกลับเหลือกขึ้นจนน่าใจหายและค่อย ๆ หลุดออกมา แก้มของเธอเปื่อยลงแล้วเกิดเป็นรูใหญ่จนเห็นเหงือกที่ไร้ซี่ฟันอยู่ข้างในอันเป็นสีแดงคล้ำและเน่าเหม็น จมูกที่ดั้งสูงสง่า กลับเหลือเพียงกระดูกอ่อนที่อยู่ข้างใน พร้อมกับแมลงที่แถะอยู่ทั่วจนเชื่อได้ว่าเธอไม่ได้หายใจอยู่ เลือดไหลสาดกระเซ็นออกจากแผลรอบแขนขวาที่สลักรอยประหลาดไม่อาจระบุได้ กระโปรงที่บานระหงขาวบริสุทธิ์ถูกโชลมด้วยเลือดจนเป็นสีแดงฉาน เนื้อที่ต้นขาของเธอค่อย ๆ เปื่อยยุ่ยช้า ๆ แล้วหลุดลอกออกมาจนเห็นกระดูกสีเหลืองผุพัง



    \"ไม่รู้ แต่ฉันคิดว่าน่าจะทำได้\" เธอแสยะยิ้มจนปากถึงใบหูดวงตาที่ถลนออกมา ตวัดขึ้นมามองเหมือนดังตอนที่ไม่ยังไม่หลุดออกมาจนต้นยังขนลุกซู่ในร่างจริงของเธอ



    \"แล้วฉันนี่แหละที่จะให้เด็กนั่นรู้จักความทรมานยิ่งกว่าเกนมันซะอีก\"



            -----------------------------------------------------



    \"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" อีสร้องสุดเสียงเมื่อเขาโดนเกนจับกระแทกก้อนน้ำแข็งอยู่หลายสิบรอบจนหัวของเขาแตกเป็นแผลใหญ่เลือดที่หลั่งไหลในกายทะลักออกมาข้างนอก



    \"ไหนบอกว่าจะจัดการผมไงครับ แค่สะกิดผม คุณยังทำไม่ได้เลย\" เกนพูดแล้วคลายมือที่จับผมสีน้ำตาลส้มของอีสออกให้หัวที่โชกด้วยเลือดเหมือนแตงโมที่แตกโผละ ร่วงลงไปที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เกนมองอีสอย่างเวทนาแกมสมเพศแล้วกดปลายเท้าลงไปที่หัวของอีสเบา ๆ



    \"ถ้าผมออกแรงมากกว่านี้หัวคุณอาจจะเละได้นะครับ\" เกนเปรยเบาแสนเบาแต่กลับหนักแน่นเหลือเกิน จนไผ่ที่จับจ้องอยู่ได้แต่กัดฟันกรอดอย่างโกรธแค้นตัวเองที่ช่วยอะไรไม่ได้



    \"เหอะ แล้วไงไม่ทราบ ถึงฉันจะยังทำอะไรไม่ได้แต่อนาคตมันไม่แน่ไม่นอนหรอก จำไว้!!!!!\" อีสพูดแล้วสลัดเท้าของเกนออกจากหัวแล้วถอยไปตั้งหลัก ก่อนจะจับแผลใหญ่ที่หัวด้วยความเจ็บ



    เกนส่ายหน้าอย่างปลงอนิจจาอนิจจัง \"แล้วไงครับ มองยัง ๆ ผมก็ต้องเป็นฝ่ายชนะ ขอร้องเถอะครับ ผมไม่อยากทำร้ายมนุษย์ที่ไม่รู้กฎและการทำโทษของพวกเรา\"



    \"กฎ.....หึ ๆ พูดอะไร ในโลกวิญญาณยังต้องมีกฎอะไรมากมายนักหนา ไร้สาระ แทนที่จะให้ทำอะไรก็ได้ตามที่ใจหวังเพราะอุตส่าห์จากทุกสิ่งที่รักมาแล้ว ยังจะต้องอยู่ในกฎอยู่อีกรึ บ้าบอจริ....\"



    กร็อบ



    \"อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" อีสกรีดเสียงร้องอย่างเจ็บปวดที่แขนซ้ายของเขาถูกหักลงอย่างรวดเร็ว ความเจ็บที่แล่นปรี๊ดเข้าสู่สมองบีบรัดตัวเขาให้งองุ้ม แขนข้างที่เหลือเกาะกุมแขนที่หักเอาไว้ราวกับกลัวมันจะหายไป



    \"อย่าพูดอย่างนั้นครับ มันไม่ดี\" เกนย่อตัวลงจนใบหน้าอยู่ใกล้กับอีสแล้วพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่งสงบเช่นเคย ก่อนจะเอียงหัวเบา ๆ



    \"ไม่ดียังไงมันก็ถูกไม่ใช่..หรอ!!!!!\" อีสสวนกลับแล้วเสยหมัดเข้าที่ใบหน้าของเกน แต่เกนกลับหลบได้อย่างสบาย ๆ



    ปาล์มยังคงหายใจระรินมองดูการต่อสู้ที่เห็นผลแพ้ชนะล่วงหน้าแล้วหอบหายใจอย่างหนักหน่วงมากขึ้น หัวของเขาที่เละเฟะวางอยู่บนตักของไผ่แล้วถูกประคับประคองอย่างเบามือ ปาล์มเงยหน้ามองไผ่ช้า ๆ ด้วยความอ่อนล้าเนื่องจากความเจ็บปวด \"นายไม่ กลัวฉัน หรอ ไม่รังเกียจฉันหรอ\"



    ไผ่ละสายตาจากการต่อสู้เบื้องหน้าแล้วก้มมองปาล์มที่ถามคำถามออกมาแล้วตอบด้วนน้ำเสียงเหมือนจะปลอบโยน



    \"ไม่กลัวหรอก แล้วก็ถ้าจะพูดถึงสมองเละเฟะของนายล่ะก็ ฉันก็มีอยู่ข้างในนี้ แบบนายน่ะแหละถ้ารังเกียจมันล่ะก็ ฉันคงจะต้องผ่าเอาหัวออกอ่ะนะ\" ไผ่ชี้ไปที่หัวของตัวเองแล้วเลื่อนมือไปลูบหน้าที่กำลังเคลิ้มใกล้หลับของปาล์มอย่างเบามือ



    \"หลับเถอะเพื่อนของฉัน และเมื่อนายตื่นขึ้นมานายจะตื่นขึ้นมาในห้องที่ปลอดภัย\"    

  











----------------to be continue