คาซาบลังก้า : Rose, Married

ลำดับตอนที่ #1 : กุหลาบ

คาซาบลังก้า โดย ความสุข

ตอนที่-1 กุหลาบ

    ยามลมพัดเข้ามาทางหน้าต่าง หอบความหนาวมาเติมหัวใจ หัวใจที่เหลามาตลอด อ้างว้างแสนหนาว.......

เสียงแตรรถดังขึ้นมา ทำให้ความคิดของแมรี่หายไปในพริบตา มันเป็นแค่ความทรงจำเก่าๆ ที่อยากจะลืมแต่ลืมไม่ได้



“สวัสดีคะพ่อ” แมรี่ไหว้พ่อเมื่อเดินออกไปนอกบ้าน ทันใดนั้นประตูอีกด้านหนึ่งก็เปิดขึ้น รองเท้าส้นสูงสีแดงฉานก็โผล่ออกมา เหยียบลงไปบนพื้นดิน มีผู้หญิงวัย 30 ออกมาจากรถด้วยและทักทายแมรี่ด้วยรอยยิ้มที่เบิกกว้าง



“อ้าว สวัดดีจ้ะแมรี่ แหม! โตเป็นสาวเชียวนะ” นั่นคือแม่เลี้ยงของแมรี่กับพี่สาวเธอที่ชื่อว่า ซาช่า หล่อนใส่เสื้อสีแดงผมสีทองอร่าม ผิดกับแมรี่ในตอนนี้ที่ใส่แค่ชุดนอนธรรมดาตัวหนึ่งสีจืดๆ ไม่เป็นที่นิยม



“แล้ว พี่ละคะ, พ่อไปรับมาไม่ใช่หรือ” แมรี่หันไปคุยกับพ่อ ทันใดนั้นหล่อนก็เห็นเด็กสาวเปิดประตูออกมา ใบหน้าและรอยยิ้มของเด็กสาวกลับดูดีกว่ารอยยิ้มที่เบิกกว้างของ ซาช่า เสียอีก แมรี่วิ่งไปหาพี่สาวของเธอ...... โรส



“พี่จ๋า” แมรี่กอดโรสด้วยความดีใจ เป็นเวลานานมากแล้วที่แมรี่ไม่ได้กอดโรส เด็กสาวใบหน้าเรียวสวยดุจรูปไข่ ผิวสีเนื้อละมุน ดวงตาที่เป็นประกาย ซึ่งพูดสั้นๆว่าเธอสวยราวกับนางเอกในละครหลายๆเรื่องที่ไม่ต้องบรรยายให้เสียเวลา



ซาช่า มองไปทางเด็กสาวทั้ง 2 คนที่กอดกันอยู่อย่างอบอุ่น พลางสะกิด เวลท์ พ่อของทั้ง2 ทว่า เวลท์กลับเดินไปเปิดประตูแล้ว ซาช่าจึงรีบเดินตามไป ด้วยฐานะของ “ภรรยา”



..........



ในค่ำวันนั้น ทั้ง 4 คนรับประทานอาหารอย่างเงียบสงบไม่มีคำพูดใดๆหลุดปากออกมา เช่นเดียวกับซาช่า หล่อนรู้สึกว่าสถาการณ์มันตึงเครียดไปหมด หล่อนจะพูดอะไรออกมาก็รู้อยู่แก่ใจว่า ไม่มีคนตอบอย่างแน่นอน ไม่พูดจะดีกว่า



กระทั่งมื้อค่ำสิ้นสุดลง 2 พี่น้องเดินขึ้นไปบนห้อง แล้วจึงหันหน้าเข้ามาคุยกัน



“คืนนี้มีหนังที่พี่ชอบดูอยู่ด้วย ลงไปดูกันนะ” แมรี่ถาม



“จริงเหรอ ไปสิ” ทั้งคู่คุยกันพลางยิ้มกันไปอย่างมีความสุข ไม่มีสิ่งใดที่จะมาทำให้ทั้ง 2 ไม่มีความสุขได้อีกแล้วนอกจากแม่เลี้ยงซาช่า......



ณ จุดของเวลาในยามกลางคืน ทั้ง 2 นั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันอย่างสนุกสนานเพลิดเพลิน



“ตึกๆๆๆๆ” เสียงเหมือนกับใครวิ่งลงบันไดมา โรสหันไปดูแต่ไม่มี



แมรี่ดูโทรทัศน์กับโรสอย่างมีความสุข แต่ในที่สุดความสุขเหล่านั้นก็หยุดชะงักลง.....



“ทั้ง 2 คนทำไมยังไม่ไปนอนอีกละ” ซาช่าเดินมาจากข้างหลัง



“ทำไมละ ก็พวกเราอยากดูโทรทัศน์นี่” โรสตอบโต้ไปอย่างไม่เกรงกลัว



“มันรบกวนคนอื่นเขา ทำอะไรในยามดึกหัดรู้จักเกรงใจซะบ้าง คนจะหลับจะนอนนะ เอาละไม่เป็นไร, ฉันถือว่านี่เป็นครั้งแรก ไปนอนซะ” ซาช่าพยายามสงบสติพูดกับทั้ง 2 ดีๆ



“ไปเถอะพี่” แมรี่กระซิบข้างหูของโรส



โรสปิดโทรทัศน์มองหน้าซาช่าด้วยความโมโห ราวกับจะท้าชก ซาช่ากลับทำสีหน้าอย่างเย็นชา ไร้อารมณ์และส่งหางตาไปยังทั้ง 2 ราวกับจะว่ากล่าวด้วยตา



โรสเจ็บใจกับคำพล่อยของหญิงสาว กลับโมโหใส่แมรี่เพื่อเป็นการระบาย



“เอาน่าพี่”



“มันจะเกินไปแล้ว, เธออยู่เข้าไปได้ยังไงกัน” ไม่ใช่แค่นี้แต่โรสใส่ความมากกว่านี้อีก ด้วยความที่โมโหมากจัด

...................................

“ลูกของคุณนี่จะเกินไปจริงนะ” ซาช่าที่นอนอยู่ข้างๆเวลท์กล่าว



“ช่างเขาเถอะ ลูกก็เป็นแบบนี้แหละ หลังจากที่แม่แกเสีย”



“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ, เฮ้อฉันจะอยู่ที่นี้ได้สักกี่น้ำกัน” ซาช่าถอนหายใจนึกถึงความลำบากภายหน้า

.........

ลมที่พัดพาเอาความหนาว และความเหงาเข้ามา ความเหลาที่ต้องอยู่คนเดียว ความเหงาที่ถูกทอดทิ้ง ทำให้ต้องลองมองย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น ทุกคนต่างเหงากันทั้งนั้น........



“นั่นใคร” เสียงโรสดังขึ้น โรสกำลังมองเห็นใคร ภาพที่เลือนลางมองไม่ชัด.... ผู้หญิงคนนั้นนอนท่ามกลางกองเลือด



“อ๊ะ” โรสลืมตาตื่นขึ้น มองไปข้างๆไม่มีใคร..... แมรี่ละ ที่เธอนอนอยู่ด้วยไปไหน?



โรสลุกขึ้นมามองไปรอบๆห้องกลับไม่มีใคร แมรี่ที่เธอนอนด้วยเมื่อคืนหายไปไหนแล้ว



เธอจะต้องออกตามหาแมรี่....... ภายในบ้านที่อึมครึมหลังนี้........ (โปรดติดตามตอนต่อไป)