ปีศาจแห่งรัก

เนื้อเรื่อง

\"ปีศาจแห่งรัก\"

ชุดสีดำมากมาย ตระการตาอยู่ในงานศพของ “อรัญญา” นักศึกษาสาวระดับปริญญาโท พัฒน์ ชายหนุ่มคนหนึ่งผู้ซึ่งเป็นเพื่อนของอรัญ ก็มาร่วมงานนี้ด้วย พัฒน์เห็นญาติพี่น้องของอรัญที่ได้แต่นั่งเศร้าโศกกับการตายของอรัญ พัฒน์เข้าไปด้านในของงาน และยืนอยู่ด้านหน้าของโรงศพ เขากราบอรัญ หนึ่งครั้ง ก่อนที่เขาจะออกจากงานศพของอรัญ......
              
“อรัญ ขอให้ไปสู่สุขคตินะ” พัฒน์ขอพรให้อรัญโชคดี แล้วเขาก็มองไปที่รูปสีขาว-ดำ ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าของโรงศพของอรัญ แววตาที่แสนเศร้าสร้อยที่อยู่ในรูปที่ดูเหมือนว่ากำลังจะร้องไห้อยู่ แต่แล้วทันใดนั้นเอง....!!!!
             
“ครึ่ก” มีเสียงดังออกมาจากโรง “เสียงอะไรนะ” ผู้คนที่อยู่ในงานเริ่มแตกตื่น พัฒน์ที่อยู่ใกล้กับโรงถึงกับอึ้ง เขากลัว ความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจของเขาทีละเล็ก ทีละน้อย “กรี๊ด ผี” “ว้าย” เสียงของผู้หญิงคนนึงร้องขึ้น เหล่าผู้คนแตกตื่นวิ่งอลวนกันทั่วงาน พัฒน์ยังขาแข็งอยู่ทันใดนั้นเอง ฝาโรงเปิดขึ้น.......!!
            
“ปีศาจ” ร่างกายของพัฒน์แข็งไปทั่ว ไม่สามารถขยับแข้งขาได้ อรัญโผล่ออกมาจากโรง “ว้าย ผีผี” มีแต่เสียงร้องของเหล่าคนในงาน แม้กระทั่งพระเองก็ต้องลุก เดินลิ่วไป พัฒน์มองตาค้าง อรัญลุกขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของเขา ใบหน้าที่ซีดจาง หมุ่นหมอง หน้ากลัวพัฒน์ไม่มีความกล้าที่จะแตะต้องตัวเธอ “พ่อหนุ่มถอยออกมานั้นคือ ปีศาจ” มีเสียงของหญิงคนหนึ่งตะโกนเข้ามา อรัญหมดสติ ล้มตัวลงไปที่อกของพัฒน์ เขาโอบกอดอรัญไว้ “ว้าย” มีเสียงจากผู้คนด้านนอกตะโกน “คุณไม” แม่ของอรัญเดินออกมา “ไอ้ลูกชั่ว อรัญ แกคือปีศาจ”แม่ของอรัญชี้ด้วยมีด แล้วแม่ของอรัญก็วิ่งเข้ามาถือมีดออกมาด้วย “ว้าย อย่าคะคุณไม” คนที่อยู่ด้านนอกห้าม “นี่เอาร่างนั้นไปทิ้งซะอย่าให้คุณไมเห็นเร็วซิพ่อหนุ่ม” พัฒน์จึงต้องจำใจเอาร่างของอรัญไปกับเขา......
                  
อรัญยังคงหมดสติ พัฒน์อุ้มเธอขึ้นรถ และสตาร์ทรถขับออกไปจากงานนั้นโดยเร็ว เขาจะไปไหนดี “จริงสิ กลับบ้านก่อนเถอะ” เขาเลี้ยงตรงหัวมุมซอยบ้านของเขาซึ่งเป็นอพาร์ทเม้นท์ที่ใหญ่โต ห้องของพัฒน์กว้างไม่มากนัก ห้องของเขาอยู่ชั้น 2 ของตึก พัฒน์ขับรถขึ้นไป แล้วอุ้มอรัญเข้าห้อง เผื่อจะปฐมพยาบาลและทำให้เธอฟื้น เพราะตอนที่เธอออกมาจากโรงเธอยังสามารถลุกขึ้นเองขยับร่างกายได้เอง โดยไม่มีเอ็น หรือเส้นด้ายที่คอยทำให้อรัญเป็นหุ่นเชิดได้ ไม่มีเลย จึงคิดได้อย่างเดียวคือ เธออาจจะยังมีชีวิต.....!!
                  
พัฒน์วางอรัญไว้บนฟูกที่เขานอนอยู่ทุกวัน อย่างเบาๆ ร่างกายของอรัญที่ดูอ่อนแอ อีกนัยหนึ่งเธอคือ ปีศาจ “ฉันอยู่กับปีศาจหรือเนี่ย”พัฒน์คิดแบบนั้นแต่เขาก็ไม่กลัวอะไร เขาห่มผ้าห่มเบาๆ และแล้วทันใดนั้นเอง อรัญก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาดูท่าทางงัวเงีย งัวเงียชอบกล “ที่นี้ที่ไหนเนี่ย” อรัญมองไปรอบๆห้อง “ห้องของฉันเอง อรัญ” พัฒน์พูดอย่างท่าทางตกใจ และ กลัว “เธอชื่อพัฒน์ใช่มั๊ย ทำไมหน้าเธฮซีดจัง เธอกลัวเราทำไม ไม่ต้องกลัวนะ เราคือนางฟ้าชื่ออรัญ เธอนะเป็นเพื่อนในคณะเดียวกับเราใช่มั๊ยละ เราจำได้นะ” พัฒน์นั่งฟังอยู่และแล้วเสียงประตูก็ดังขึ้น “ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูทำให้พัฒน์สะดุ้งขึ้นมาทันที หลังจากที่นั่งฟังอรัญพูดอยู่นานนม
             

“คุณพัฒน์ ป้าเอาบัวลอยมาฝากค้า อยู่หรือเปล่าคะ” “อ๋อ ครับอยู่ครับป้า” แล้วพัฒน์ก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู “อ้าว แฟนเหรอคะเนี่ยแหมหน้าตาน่ารักจัง ชื่ออะไรละ” ป้าคนนั้นมองมาที่เธอ “อรัญครับเธอจะมาอยู่กับผมตั้งแต่วันนี้” พัฒน์อธิบาย “อ๋องั้นก็เป็นสมาชิกใหม่สินะคะ ขอต้อนรับสู่อพาร์ทเม้นท์ของเรานะคะ งั้นป้าขอตัวก่อนนะ” “ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ” “จ้ะ ราตรีสวัสดิ์” แล้วป้าคนนั้นก๋เดินไป พัฒน์ค่อยๆปิดประตูอย่างช้า แต่แล้วก็มีเสียงดังขึ้นมา “กรี๊ด” เสียงป้าคนนั้น “ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย” พัฒน์กับอรัญ รีบวิ่งออกไปดูก็เห็นชายคนหนึ่ง กำลังถือมีดจี้คอป้าคนนั้น “ตายซะเถอะ” “อย่า” พัฒน์วิ่งเข้าไปห้าม แต่ก็ไม่ทันซะแล้วคอของป้าคนนั้นหักไปแล้ว “แกเป็นใคร” พัฒน์ตะโกนถาม “ข้าคือ ลูกน้องท่านไม แม่ของเด็กที่เป็นปีศาจคนนี้ สั่งให้ข้า มาฆ่าเด็กคนนี้และผู้ที่เกี่ยวข้อง ตายกันให้หมดซะ นี่คือระเบิด” ชายหนุ่มคนนั้นปาระเบิดเข้ามา พัฒน์รีบจับตัวอรัญ วิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เปิดหน้าตา กระโดดลงมาจากชั้น 2  พอถึงพื้นดินพัฒน์ก็ได้ยินเสียงระเบิดดังไปทั่ว อพาร์ทเม้นท์ หัวของป้าคนนั้นกระเด็นออกมาตกที่ด้านหน้าของอรัญ “เพราะแกคนเดียว ถ้าไม่มีแกทุกคนก็ไม่ต้องตาย แกคือปีศาจ” อรัญได้ยินเสียงดังมาจากใจ แล้วน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา.......

“พัฒน์ ป้าคนนี้บอกว่าอรัญคือปีศาจ ที่อยู่ที่ไหนผู้คนต้องตาย” อรัญร้องไห้อย่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก พัฒน์กับอรัญวิ่งหนีออกมาจากที่นั้นจนสามารถหลบได้ทัน อีกไม่นานก็คงเป็นข่าวใหญ่ลงหน้า 1 หนังสือพิมพ์แน่ๆว่าอพาร์ทเม้นต์ชื่อดังระเบิด พัฒน์นั่งที่ม้าหินแถวๆนั้นและตั้งใจถามคำถามอรัญ “อรัญ เธอตื่นขึ้นมาทำไม” “ที่ตื่นก็เพราะอรัญนะ อยากพบคุณแม่อีกครั้งและจะกล่าวคำลาและก็กลับไปที่สวรรค์แค่นั้นเอง อรัญนะไม่ต้องการฆ่าคนนะ ไม่ต้องการเลย”พัฒน์ก็ต้องโทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง
ทั้งคู่นิ่งอยู่นาน พัฒน์จึงตอบไปว่า “ได้ ไปหาแม่ของเธอกันเธอจะได้กลับไปสวรรค์ และอยู่อย่างมีความสุขนะ” แต่เขาก็พูดอย่างกัดฟันจริงๆ “จริงๆนะ พัฒน์ พัฒน์พาอรัญไปจริงๆนะ” “จริงสิ ไปกันตอนนี้เลยยังไม่ค่ำมากด้วย” แล้วทั้ง 2 ก็มุ่งไปพบกับชะตากรรมที่แสนโหดร้าย “ไมยศรี พอรู้ว่าลูกของตัวเองตายไปแล้วฟื้นขึ้นมาอีกทีก็หาว่าเป็นปีศาจ และพยายามที่ฆ่าลูกตัวเอง..... อรัญ...”เขามองไปที่อรัญอย่างเศร้าใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ของอรัญเอาอะไรมาวัดว่าลูกของเธอเป็นปีศาจ นั้นสิ ถ้าเกิดเป็นใครก็อาจจะคิดแบบนั้น แต่ก็มีแต่พัฒน์ที่ไม่คิดแบบนั้น.......

อรัญใส่แว่น และรวบผมเพื่อไม่ให้ใครที่อยู่ในบ้านอาทิเช่น คนใช้ หรือแม่ของอรัญ รู้ว่าเธอเป็นใคร ........ ณ หน้าบ้านที่ดูเก่าโทรม “นี้เหรอบ้านแม่ของอรัญ” อรัญถาม “ใช่ นี่แหละ” พัฒน์พูดพร้อมกดกริ่ง ทันใดนั้นก็มีสาวใช้คนนึงวิ่งมา “คะ ต้องการพบใครคะ” “คุณไมยศรี อยู่มั๊ยครับ” “อยู่คะ เข้ามาก่อนสิคะ” สาวใช้คนนั้นเชิญ พัฒน์กับอรัญเข้ามา ห้องรับแขกมีโซฟาชุดนึงกับโต๊ะรับแขก มีดปลอกผลไม้และผลไม้มากมายที่อยู่ในตระกร้า พัฒน์นั่งลงพร้อมกับอรัญที่นั่งแอบๆอยู่แล้วทันใดนั้น แม่ของอรัญก็เดินเข้ามา......
“คะ ใครคะ” ไมหรือแม่ของอรัญเดินเข้ามา “ผมพัฒน์ครับ มีคนต้องการพบคุณครับแต่มาไม่ถูกก็เลยให้ผมพามา” พัฒน์พูดทั้งๆที่มีอรัญเกาะแขนอยู่แน่น “ใครคะ ที่ต้องการพบ” “นี่ครับ” แล้วอรัญก็ถอดแว่นและไหว้อย่างงามๆ “สวัดดีคะแม่” ไมยศรีถึงกับอึ้ง “ปีศาจ” แม่ของอรัญตะโกนดังไปทั่ว และด่าว่าอรัญอย่างไม่เกรงใจใคร “ไอ้ลูกปีศาจไปให้พ้นไอ้เด็กที่ตายไปแล้ว ไป ตายซะ” แม่ของอรัญโกรธ และพยายามปาหมอนมากมายจากโซฟาไป และหยิบมีดปลอกผลไม้ไล่ฟัน“ไปให้พ้นนะ” แม่ของอรัญเกลียดอรัญมาก \"ตายซะเถอะเจ้าปีศาจ\" แต่แล้วก็เกิดเหตุการ์ณไม่คาดฝันขึ้นจนได้

\"ชั้นไม่ต้องการแกอีกต่อไป อ๊ะ...\" ไมยศรีสะดุด มีดก็หันเข้าหาตัว เสียบเข้าไปที่ร่างกายจนสิ้นลมหายใจตายไป \"แม่คะแม่เป็นอะไรไปนะ แม่คะ\" อรัญร้องไห้ออกมา \"แม่ไม่ต้องการอรัญอีกแล้ว ถ้าแม่ไม่ต้องการแล้วจะมีใครในโลกนี้ต้องการอรัญอีกละ แล้วอรัญจะเกิดมาอีกครั้งมาทำไมกัน\" อรัญพูดพร้อมๆกับความเศร้าโศกในใจ อรัญหยิบมีดขึ้นมาพร้อมที่ฆ่าตัวตายตามไปด้วย \"อย่านะอรัญ\" พัฒน์จับมือของอรัญ \"อย่าลืมสิ ยังมีชั้นอีกคนไง\" พัฒน์ปลอบใจอรัญ \"ไม่ ไม่มีแล้วอรัญรักแม่มากนะ ลาก่อนพัฒน์\" อรัญสะบัดและแทงฆ่าตัวตายตามแม่ พัฒน์มองภาพเหล่านั้นอย่าน่าเศร้าโศกใจ \"อรัญ......\" เขามองภาพการตายของทั้ง 2 อย่าสลดหัวใจไม่ว่าแม่จะอยู่ที่ใดอรัญก็อยากไปอยู่ด้วย เพราะรักแม่สินะ พัฒน์คิดได้ ดังนั้นชีวิตของเขากับอรัญก็จบลงกันแค่นี้ ลาก่อนอรัญ..........

(จบบริบูรณ์)

คอมเม้นท์เยอะๆหน่อยนะ จะเอาไปแก้แล้วค่อยส่งหนังสือ