Freeze Blood Rising... ตำนานนักล่าอสูร

เปิดตำนานล่าปีศาจทศวรรษใหม่ แนว แฟนตาซี + ไซไฟ + ไทยแท้
แม้จะแปลกตาไปหน่อย 555+

“ กรี๊ด !! นั่นมันตัวบ้าอะไรน่ะ !!?? ”

“ เธอนั่นแหละบ้า ! จะยืนเป็นซากทำไม เผ่นเร็ว ! ”

แล้วมือใหญ่ร้อนจัดชุ่มเหงื่อก็ฉุดมือฉันไป แรงกระชากที่ดึงฉันเซถลาหน้าทิ่มพรวด ก้าวขาออกวิ่งตามอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่ดวงตายังล็อคตายอยู่ที่เจ้าตัวมหึมาที่ไล่กวดพวกเราสองคนมาอย่างกับพายุ ขนสีน้ำตาลแกมดำของมันกระเซิงไปในความมืด แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น กล้ามเนื้อแต่ละมัดของเจ้าตัวขนปุยขยับเกร็งปูดทุกครั้งที่ออกแรงตะกุยพื้นจนคอนกรีตแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ ฉันแทบหยุดหายใจเมื่อดันไปจ๊ะเอ๋เข้ากับดวงตาสีอำพันคู่โตวาววับนั่น และใกล้ๆกัน...

เขี้ยว... แหลมขาว ยาวเฟื้อย แถมน้ำลายยังยืดแลบลิ้นสีชมพูราวกับหิวจัด

ฉันอยากจะร้องจริงๆ ใครก็ได้บอกทีว่าฉันแค่ฝันร้าย !!

ฉันไม่ได้ยอมตกลงมาเป็นตัวดูดผีให้ตาบ้านี่ คนที่หลงตัวเองนักหนาว่าข้าแน่ ทำเป็นเก๋าท้าตีท้าต่อยชาวบ้านจนไม่ได้หลับได้นอน ( พาฉันที่เป็นคู่หูเฉพาะกิจอดหลับอดนอนไปด้วย ! ) ถึงจะถล่มล้างบางเค้ามาได้เป็นหลายสิบครั้ง ไล่ฟันปีศาจซะกระจุยกระจายแตกพ่ายยับ คึกเป็นบ้าเป็นหลังไม่รู้จักกลัว แต่ทำไมครั้งนี้ถึงได้วิ่งหางจุกตูดซะหมดมาดแบบนี้เล่า !

“ ตกลงมันตัวอะไรกัน !!? ” ฉันร้องถาม วิ่งจนปอดจะแตก ไอ้เรื่องปอดแหกน่ะมันนานแล้ว แต่คราวนี้สติมันแตกมากกว่าเลยพูดไปอย่างหัวเสีย “ ทุกทีชอบรนหาเรื่องนัก คราวนี้ไม่ลงไปสู้กับมันซะเลยเล่า วิ่งหัวซุกหัวซุนแบบนี้จะพ้นมั๊ย ! ”

“ เธอโง่หรือบ้า !? นั่นมันแวร์วูล์ฟ อสูรระดับเอ ..” เขาเริ่มหอบ แต่สายตายังแค้นเคืองที่ฉันบังอาจไปต่อล้อต่อเถียงด้วย คนที่ไม่ค่อยพูดนักถึงได้แสยะยิ้มเหี้ยม กัดเจ็บๆตามนิสัย “ ถ้าอยากตายนักก็บอก ฉันจะได้ปล่อยเธอ แต่เตือนก่อนว่าไอ้พวกนี้มันล่าเป็นฝูง จะเอาไงก็เอา ”

เป็นฝูง..

คำนี้หยุดฉันสนิท หัวใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะสะดุดลงเมื่อชายหนุ่มคนนำทางชะงักฝีเท้ากะทันหัน ฉันมองตามดวงตาสีสวยคู่นั้นแล้วแทบลืมหายใจ สยดสยองกับภาพเบื้องหน้า

ฝูงแวร์วูล์ฟร่างมหึมาขนปุกปุยปิดทางหนีพวกเราสองคนเสียหมด ไม่ต้องหันกลับไปมองให้เสียเวลาเลยว่าเจ้าตัวข้างหลังมันไล่กวดมาถึงไหน สามหรือสี่ ? ความมืดเป็นอุปสรรคต่อการมองเห็นของฉัน แต่ร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อเป็นมัดนั่นดูยังไงก็มากเกินพอสำหรับฉันอยู่ดี ดวงตาสีอำพันวาววามหลายคู่ในรัตติกาล พวกมันสี่ตัวแสยะแยกเขี้ยว น้ำลายหยดติ๋งลงบนพื้น ฉันสูดลมหายใจลึกเข้าปอด กระซิบถามคนข้างตัวที่ดูจะนิ่งกลายเป็นหินไปเสียแล้ว

“ รู้ว่าสู้ไม่ได้ นายจะพาฉันมานี่ทำไม ”

ดวงตาสีน้ำเงินเข้มดูดุดันแม้จะยังไม่ละสายตาจากศัตรู น้ำเสียงที่กระซิบตอบเลยไม่ต่างไปจากการตะคอกสักเท่าไหร่ “ อย่ามาโมเม ใครกันแน่ที่แส่หาเรื่องให้ฉัน ! ”

คำกล่าวที่ฉันนิ่วหน้า อยากเถียงแต่ดูเหมือนจะไม่เอื้ออำนวยเลย เมื่อเจ้าตัวยักษ์ฝูงนั้นร้องคำราม พลังอำนาจวิเศษที่สืบทอดมานับแต่โบราณกาลเพิ่งประจักษ์แก่สายตาในวินาทีนี้ ฉันเบิกตากว้าง จ้องคมเขี้ยวเจ้าตัวจ่าฝูงไม่กะพริบตา ถึงฉันจะอยากรู้ว่าทำไมเจ้าตัวนี่มันถึงได้เป็นอสูรระดับเอ แต่พูดตรงๆ... ฉันไม่ได้อยากรู้ด้วยวิธีนี้ !

โอ.. พระเจ้าช่วยเถอะ ! ถึงฉันจะเป็นคนพุทธก็ช่างมัน  พระพุทธเจ้า พระคริสต์ พระอัลลอฮ์ หรือจะพระศิวะ วินาทีนี้ศาสนาไหนช่วยต่อลมหายใจฉันได้ ฉันยอมคารวะขอติดตามชั่วชีวิตเลยเอา !

อัพไม่ตรงเวลาค่ะ แล้วแต่อารมณ์ตัวเองและอาจารย์ว่าจะนัดสอบเอาตอนไหน แต่พยายามอัพให้ได้มาก ส่วนตัวแล้วชอบเรื่องนี้มากๆ วางพล็อตไว้ดีกว่าเรื่องก่อนมากกกกก.... ถึงตอนแรกๆจะภาษาแปลกไปบ้างก็เถอะ

เข้ามาแล้วก็คอมเม้นบ้างนะคะ ปล่อยวังเวงแบบนี้ไรเตอร์เหงา...