นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์การอ่าน
ที่ดียิ่งขึ้นผ่านแอปนิยาย Dek-D
ที่ดียิ่งขึ้นผ่านแอปนิยาย Dek-D
Because,you're my love (yaoi)
หัวใจผมเต้นแรงทุกครั้งที่เซนอยู่ใกล้ๆผม ตอนนี้ผมคิดกับเพื่อนสนิทอย่างเซนแตกต่างไปจากเมื่อก่อน และผมเองก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ใจตัวเองเหมือนในละครน้ำเน่าหลังข่าว ผม...ชอบเซน...END
ผู้เข้าชมรวม
20,872
ผู้เข้าชมเดือนนี้
59
ผู้เข้าชมรวม
20.87K
หมวด : นิยายวาย
อัปเดตล่าสุด : 5 พ.ย. 52 / 22:27 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ประกาศค่า
ตอนนี้แคนเริ่มแต่งเนื้อเรื่องในส่วนของเซนแล้วน้า
คุณพี่ท่านไหนที่ยังไม่ได้อ่านก็เข้ามาอ่านได้เลยค่าในเรื่อง
Punishment ค่า
http://writer.dek-d.com/075347116/story/view.php?id=565484
(ส่วนเรื่องของแทยอง....ดองสุดๆอ่ะ ดองจนจะปล่อยเกาะเรื่องนี้แว้ว)
อ่ะๆ มีเซอร์วิส บังเอิญว่าพอเห็นรูปนี้ปุ้บในหัวมันก็ปิ๊งปั๊บรุย
ว่านี่แหล่ะ แทมินกะนู๋ไผ่ล่ะ!!!
ดูจิพอนู๋ไผ่เผลอก็ถูกจับจูบ ณ หลังร้าน 5555+
อนึ่ง ไปเจอรูปนี้เข้า ว้าว เหมือนที่คิดเลยอ่ะ
คู่แฝด ทิวไผ่ เอิ้กๆ หากคุณพี่จิ้นเป็นแบบอื่นก้อขออภัย
แต่สำหรับแคนก้อประมาณนี้
ส่วนคนไหนทิว คนไหนไผ่ ลองเดาจิ
(แต่แคนมีคำตอบอยู่ในใจแว้วนะ)
ผลงานอื่นๆ ของ llคนตาลูป ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ llคนตาลูป
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"บทวิจารณ์ Because, you’re my friend"
(แจ้งลบ)Because, you’re my friend ของ IIคนตาลูป เป็นนิยาย yaoi ยาว 56 ตอน (รวมตอนพิเศษ) ผู้วิจารณ์เห็นว่าเนื้อเรื่องที่นำเสนอไม่ต่างจากนิยายเรื่องอื่นๆในแนวนี้ เท่าใดนัก เรื่องราวและเหตุการณ์ส่วนใหญ่เน้นการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครเหล่านี้ที่มีทั้งความรักและความแค้น ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในรั้วโรงเรียน เรื่องราวของ “ไผ่” นักเรียนมัธยมป ... อ่านเพิ่มเติม
Because, you’re my friend ของ IIคนตาลูป เป็นนิยาย yaoi ยาว 56 ตอน (รวมตอนพิเศษ) ผู้วิจารณ์เห็นว่าเนื้อเรื่องที่นำเสนอไม่ต่างจากนิยายเรื่องอื่นๆในแนวนี้ เท่าใดนัก เรื่องราวและเหตุการณ์ส่วนใหญ่เน้นการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครเหล่านี้ที่มีทั้งความรักและความแค้น ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในรั้วโรงเรียน เรื่องราวของ “ไผ่” นักเรียนมัธยมปลายที่แอบรักเพื่อนสนิทของตน แต่ไม่กล้าบอกรักเพราะกลัว “เซน” เพื่อนรักจะรังเกียจและสูญเสียมิตรภาพที่ยาวนานมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล ท้ายที่สุดด้วยความเข้าใจผิดและไม่รู้ใจตัวเองของเซนก็เป็นเหตุให้ความรักของทั้งสองต้องจบสิ้นลง ในขณะเดียวกันไผ่ก็พบกับรักแท้ที่ “แทมิน” มอบให้มาเยียวยาหัวใจและร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำของเซน การนำเสนอเรื่องก็ยังคงเน้นบทสนทนามากกว่าบทบรรยาย แม้ผู้เขียนจะออกตัวไว้แล้วเกี่ยวกับความอ่อนด้อยในการเขียนบทบรรยาย แต่การมีบทสนทนามากกว่า 80% ในแต่ตอนนั้นทำให้นิยายเรื่องนี้เหมาะที่จะเป็นบทละครมากกว่า จึงเห็นว่าผู้เขียนน่าจะปรับสัดส่วนของบทบรรยายให้เพิ่มขึ้น อย่างน้อยก็น่าจะมีสัดส่วนสักครึ่งต่อครึ่งกับบทสทนาก็ยังดี นอกจากนี้ การเลือกใช้อีโมติคอนของผู้เขียนอาจจะเหมาะที่จะอยู่ในบทสนทนาที่นำเสนอก็จริง แต่ด้วยปริมาณอีโมติคอนจำนวนมากนี้กลับทำให้บางตอนดูรกและน่ารำคาญ เพราะอีโมติคอนบางตัวสามารถตัดออกได้ โดยเฉพาะการใช้ติดๆกันเมื่อจบประโยค หรือขึ้นต้นประโยคใหม่ ลักษณะที่พบบ่อยมากอีกประการหนึ่งคือ การใช้อีโมติคอนลอยๆ ขึ้นมาโดยไม่มีทั้งบทบรรยายหรือบทสนทนาใดๆ รองรับนั้น ผู้เขียนสามารถแก้ปัญหานี้ด้วยการใช้บทบรรยายความรู้สึกของตัวละครแทนการใช้สัญลักษณ์อีโมติคอน ก็จะช่วยให้สามารถสื่อความกับผู้อ่านได้ชัดเจนขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นยังพบว่าเรื่องนี้มีภาษาวิบัติอยู่เป็นจำนวนมาก ซึ่งเป็นทั้งความตั้งใจของผู้เขียนที่จงใจนำมาใช้ในบทสนทนา และบางครั้งก็เกิดจากการสะกดผิดของผู้เขียนเอง โดยเฉพาะคำว่า “อ้าว” จะเขียนเป็น “อ่าว” คำว่า “เอ่ย” จะเขียนเป็น “เอ๋ย” หรือ “แป๊บ” เขียนเป็น “แปบ” ทุกครั้ง และยังมีคำที่สะกดผิดอยู่เป็นจำนวนมาก จึงอยากเสนอให้ผู้เขียนกลับไปตรวจแก้อีกครั้ง นิยายเรื่องนี้ไม่เพียงแต่เน้นเรื่องราวความรักและความแค้นของเหล่าตัวละครเท่านั้น แต่ยังนำเสนอปัญหาชีวิตครอบครัวที่ตัวเอกต้องเผชิญเพื่อเพิ่มความน่าสงสารให้กับไผ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉากที่ไผ่ถูกพ่อแม่ลืมทั้งๆที่มีตัวตนและอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันมาตลอดสิบกว่าปี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อกับแม่ต้องทำงานหนักเพื่อสร้างรายได้และความมั่นคงในชีวิต เพื่อไปรับ “ทิว” ฝาแฝดของไผ่ที่ต้องแยกไปให้ย่าเลี้ยงตั้งแต่เด็กมาอยู่ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกันให้เร็วที่สุด และตลอดเวลาพ่อแม่ก็มุ่งแต่จะชดเชยความขาดของทิว โดยพยายามโทรหา ไปเยี่ยมและฉลองวันเกิดให้โดยตลอด ยิ่งพ่อแม่สนใจทิวมากเท่าใด ก็ยิ่งละเลยและหลงลืมไผ่มากขึ้นเท่านั้น จะเห็นได้ว่าเรื่องราวของครอบครัวของไผ่ที่ทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ นี้ สร้างความสะเทือนอารมณ์ให้ผู้อ่านได้อย่างมาก แต่ในสายตาของผู้วิจารณ์เห็นว่าเรื่องราวชีวิตครอบครัวของไผ่ที่ผู้เขียนนำเสนอมีข้อบกพร่องอยู่ นั่นคือ ถ้าจะให้ฉากที่แม่และพ่อรู้ตระหนักถึงความจริงที่น่าเศร้า ว่าพวกเขาลืมและทอดทิ้งลูกที่อยู่กับตนมาตลอด 10 กว่าปี พ่อกับแม่ก็ต้องลืมไผ่ให้ตลอด ไม่ใช่ว่าลืมไปบ้าง จำได้บ้าง เพราะในช่วงประมาณหนึ่งเดือนก่อนหน้านั้น แม่ยังจำไผ่ได้อยู่เลย เช่น ตอนที่ 5 เมื่อพ่อแม่ไปรับทิวมาก็ยังแนะนำให้ไผ่รู้จักกับทิว หรือตอนที่ 12 พ่อกับแม่ก็ยังแสดงความไม่พอใจและดุไผ่ที่ทำกิริยาไม่ดีขณะที่พวกเขาจัดงานวันเกิดให้ทิว ความขัดกันของเหตุการณ์ในเรื่องทำให้คนอ่านสับสนว่าแท้ที่จริงแล้วพ่อกับแม่ลืมว่ามีไผ่ หรือพ่อกับแม่ลืมว่าไผ่กับทิวเป็นฝาแฝดกันแน่ โดยส่วนตัวผู้วิจารณ์คิดว่าพ่อกับแม่ที่ยอมทำงานหนักเพื่อให้ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้ากัน ไม่น่าที่จะละเลยและทอดทิ้งลูกชายวัย 5 ขวบให้อยู่ตามลำพัง และปล่อยให้ไผ่เติบโตมาด้วยการต้องช่วยตัวเองตั้งแต่อายุเท่านั้นจนถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โดยพ่อแม่ไม่เหลียวแล ทั้งในเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ อาหารการกิน หรือแม้กระทั่งการศึกษา ขณะเดียวกันการที่แม่ต้องนำทิวไปฝากย่าเลี้ยงเพราะไม่สามารถเลี้ยงลูกเล็กๆ พร้อมกันสองคน ก็ไม่น่าทำให้แม่เสียใจจนถึงขั้นปิดกั้นจิตตนเองจนหลงลืมไผ่ไปได้ หรือถึงแม้แม่จะเสียใจ แต่พ่อก็ไม่น่าลืม จึงเห็นว่า วิธีแก้ง่ายที่สุดเพื่อสร้างความสมจริงให้กับเรื่องคือการเปลี่ยนภูมิหลังของตัวละคร ให้สลับกันระหว่างชีวิตของ “ไผ่” กับ “ทิว” โดยให้ไผ่เป็นลูกชายที่พ่อแม่นำไปฝากไว้ จนลืมไปว่ามีลูกชายคนนี้ ซึ่งอาจจะไม่ได้อยู่กับคุณย่าที่สอนให้เขาเข้าใจความจำเป็นที่พ่อแม่ต้องนำมาฝากไว้ แต่อาจจะไปอยู่กับญาติคนอื่นที่ไม่ดูแล ขณะเดียวกันก็ให้พ่อแม่รัก “ทิว” ลูกชายที่อยู่กับตนเองมากเพื่อชดเชยความรักที่ลูกชายอีกคนไม่ได้รับ จนท้ายที่สุด “ไผ่” กลายเป็นเด็กที่มีเกิดปมในชีวิต รู้สึกไม่ผูกพันกับพ่อแม่ และเกลียดทิว เพราะเป็นผู้ที่มาแย่งความรักและพรากทุกอย่างไปจากเขา น่าจะสมจริงและตรงกับความต้องการของผู้เขียนมากกว่า ความไม่สมเหตุผลยังมีอีกประเด็นที่พบคือ ความแค้นของ “เอฟ” ที่มีต่อแทมิน จนถึงกับออกมาประกาศกร้าวว่า “หากแทมินยังไม่ตาย ความแค้นของผมมันก็ยังไม่จบ” จึงเป็นเรื่องน่าแปลกมากที่ความแค้นเหล่านั้นของเอฟหมดไปทันทีที่ “เซน” เสนอตัวยอมเป็นเครื่องเล่นของเอฟ เพื่อแลกกับความปลอดภัยของไผ่ที่กลายเป็นเป้าหมายในการแก้แค้นแทมิน เพราะในความเป็นจริง เซนไม่ได้มีความผูกพันกับแทมินจนทำให้แทมินเสียใจถ้าเอฟจับเซนไป และการจับเซนไปน่าจะเป็นการช่วยแทมินทางอ้อมด้วยซ้ำไป เพราะเซนคือศัตรูความรักอันดับหนึ่งของแทมิน จึงไม่มีเหตุผลใดที่เอฟจะมาช่วยสนับสนุนความรักของแทมิน แม้จะเป็นทางอ้อมก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น ตลอดเวลาที่เซนอยู่กับเอฟ ทั้งแทมินและไผ่ก็ไม่รู้เลยว่าเซนหายไปไหน ด้วยเหตุนี้ ข้อตกลงระหว่างเอฟกับเซนจึงไม่น่าจะมีผลต่อการแก้แค้นของเอฟดังที่ผู้เขียนตั้งประเด็นไว้ ประกอบกับเรื่องราวที่ปูพื้นไว้นั้นก็มีเพียงแต่ความแค้นของแทมินที่มีต่อเอฟเท่านั้น เพราะเอฟเป็นสาเหตุให้แทยองพี่ชายของแทมินต้องตายไปก่อนวัยอันควร ไม่มีตอนใดในเรื่องระบุให้เห็นเลยว่าเอฟแค้นแทมินเรื่องอะไร ผู้วิจารณ์เห็นว่าการสร้างเรื่องราวระหว่างเซนกับเอฟนั้นเป็นความตั้งใจของผู้เขียนที่จะแสดงให้เห็นว่า ท้ายที่สุดเซนและเอฟก็หนีผลกรรมไม่พ้น (จนดูเหมือนว่าเป็นการแก้แค้นแทนไผ่และแทยองมากกว่า) เมื่อเซนทำร้ายไผ่ไว้ เขาก็ถูกกระทำเช่นเดียวกัน แต่รุนแรงกว่าจนเขาทนไม่ได้ต้องพึ่งยาเสพติด จนกลายเป็นคนบ้าไปในที่สุด เช่นเดียวกับเอฟที่ทำให้แทยอนพี่ชายแทมินต้องตรอมใจตายเพราะความรักที่มอบให้แต่ไม่ได้รับความใยดี ก็ได้รับผลกรรมด้วยเช่นกัน กล่าวคือเอฟต้องมาคอยดูแลเซนที่ป่วย โดยหวังว่าสักวันหนึ่งเซนจะหายดีและรับรู้ความรักที่เขามีให้ ประเด็นสุดท้ายที่เสนอแนะคือ เสนอให้ตัดเครื่องหมาย comma (,) ในชื่อเรื่องออก เพราะตามหลักไวยากรณ์ภาษาอังกฤษนั้น because สามารถตามด้วยประโยคได้เลย โดยไม่จำเป็นต้องมี comma (,) คั่นระหว่าง because ซึ่งเป็นคำสันธานกับประโยคที่ตามมา และเห็นว่าชื่อเรื่องที่เหมาะสมน่าจะเป็น Because you’re my love ที่เป็นความรู้สึกที่แท้จริงของไผ่ที่มีต่อแทมิน และสารภาพไว้ในบรรทัดสุดท้ายของเรื่อง (ภาคปกติ) ซึ่งจะตรงกับเรื่องที่นำเสนอมาทั้งหมดมากกว่า Because you’re my friend --------------------------------- อ่านน้อยลง
bluewhale | 5 ต.ค. 52
-
17
-
2
"บทวิจารณ์เรื่อง"
(แจ้งลบ)ก็ผมเป็นคนหนึ่งเปิดเจอนิยายเรื่องนี้จากระบบการค้นหาของเว็บเด็กดีนะครับ อาจจะเป็นเพราะผมมีความรู้สึกต้องห้ามเช่นเดียวกับที่ไผ่รู้สึกกับเซน แต่เท่าที่ผมอ่านมาการที่ใส่Emoticonหรือสัญลักษณ์หน้าตาของแต่ละตัวละคร ทำให้เพิ่มอรรถรถและการจินาการอารมณ์ของตัวละครมากขึ้นนะครับ ตัวเนื้อความภาษาก็ดูสละสลวยดีแต่น่าจะมีจอนพิเศษเฉลยเรื่องของเซนสักนิดหนึ่งเพราะ ... อ่านเพิ่มเติม
ก็ผมเป็นคนหนึ่งเปิดเจอนิยายเรื่องนี้จากระบบการค้นหาของเว็บเด็กดีนะครับ อาจจะเป็นเพราะผมมีความรู้สึกต้องห้ามเช่นเดียวกับที่ไผ่รู้สึกกับเซน แต่เท่าที่ผมอ่านมาการที่ใส่Emoticonหรือสัญลักษณ์หน้าตาของแต่ละตัวละคร ทำให้เพิ่มอรรถรถและการจินาการอารมณ์ของตัวละครมากขึ้นนะครับ ตัวเนื้อความภาษาก็ดูสละสลวยดีแต่น่าจะมีจอนพิเศษเฉลยเรื่องของเซนสักนิดหนึ่งเพราะผู้อ่านบางท่านที่อายุน้อยๆแล้วรักวายแต่อยากอ่าน^^ อาจจะไม่ทราบนะครับว่าทำไมเซนกับเอฟจึงรักกันได้ยอมรับว่าคิดอยู่นานเหมือนกันไม่นึกว่าเซนจะสำนึกผิดแล้วเอาตัวเข้าแลก แล้วตัวเรื่องเองก็มีความหักมุมดีนะครับถึงจะพอเดาทางออกแต่ก็เขียนให้มีลุ้นอยู่เสมอเลยนะครับว่านายเอกจะกลับไปรักคนเดิมไหมแล้วเรื่องนี้ขอตินิดเดียวที่หักคะแนนคือเรื่องพ่อแม่ของไผ่กับทิวน่ะครับ คือผู้แต่อาจจะตั้งใจให้สภาพแวดล้อมของไผ่ออกมาแนวนั้นแต่ความจริงไม่มีคนปกติ?ที่ไหนหรอกครับที่คนอยู่บ้านเดียวกันแล้วลืมลูกตนเอง ทั้งๆที่เป็นฝาแฝดแต่ก็น่าจะรู้ตัวบ้างเพราะทิวกับไผ่หน้าเหมือนกัน แล้วก็อีกส่วนหนึ่งคืออยากให้แต่เรื่องราวในส่วนของพี่แทะมินอาจจะเป็นตอนพิเศษขยายความหรือแทรกในเนื้อเรื่องก็ได้ครับ อีกอย่างที่อยากจะบอกคือยังพอมีช่องว่างให้ผู้อ่านเกิดคำถามได้นิดหน่อยบางส่วนลองเก็บๆเอาก็ได้นะครับ เท่าที่อ่านดูก้ไม่มากโครงเรื่องก็แน่นพอใช้ได้เหมือนน่ารักๆนะครับเศร้าก็เศร้าแถมเรื่องนี้บีบหัวใจคนอ่านสุดๆเลยครับ รวมๆแล้วออกมาทำให้ร้องไห้ได้ตลอดเลยค่อยข้างพาอารมณ์ของผู้อ่านได้มากเลยล่ะครับแล้วพออ่านแล้วหยุดยากมากผมอ่านรวดเดียวจบ รอบที่สองที่จะวิจารณ์เนี่ยเล่นเอาปวดท้องเลยล่ะครับลืมเข้าห้องน้ำ อยากให้พิมพ์นะครับท่าจะรุ่งในวงการนิยายวาย^^ ป.ล.ท้ายสุดสู้ต่อไปอย่าท้อนะครับชอบคนหื่นๆมากๆ=w= อ่านน้อยลง
Ro_walker | 16 เม.ย. 53
-
6
-
1
ดูทั้งหมด
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยม"บทวิจารณ์เรื่อง"
(แจ้งลบ)ก็ผมเป็นคนหนึ่งเปิดเจอนิยายเรื่องนี้จากระบบการค้นหาของเว็บเด็กดีนะครับ อาจจะเป็นเพราะผมมีความรู้สึกต้องห้ามเช่นเดียวกับที่ไผ่รู้สึกกับเซน แต่เท่าที่ผมอ่านมาการที่ใส่Emoticonหรือสัญลักษณ์หน้าตาของแต่ละตัวละคร ทำให้เพิ่มอรรถรถและการจินาการอารมณ์ของตัวละครมากขึ้นนะครับ ตัวเนื้อความภาษาก็ดูสละสลวยดีแต่น่าจะมีจอนพิเศษเฉลยเรื่องของเซนสักนิดหนึ่งเพราะ ... อ่านเพิ่มเติม
ก็ผมเป็นคนหนึ่งเปิดเจอนิยายเรื่องนี้จากระบบการค้นหาของเว็บเด็กดีนะครับ อาจจะเป็นเพราะผมมีความรู้สึกต้องห้ามเช่นเดียวกับที่ไผ่รู้สึกกับเซน แต่เท่าที่ผมอ่านมาการที่ใส่Emoticonหรือสัญลักษณ์หน้าตาของแต่ละตัวละคร ทำให้เพิ่มอรรถรถและการจินาการอารมณ์ของตัวละครมากขึ้นนะครับ ตัวเนื้อความภาษาก็ดูสละสลวยดีแต่น่าจะมีจอนพิเศษเฉลยเรื่องของเซนสักนิดหนึ่งเพราะผู้อ่านบางท่านที่อายุน้อยๆแล้วรักวายแต่อยากอ่าน^^ อาจจะไม่ทราบนะครับว่าทำไมเซนกับเอฟจึงรักกันได้ยอมรับว่าคิดอยู่นานเหมือนกันไม่นึกว่าเซนจะสำนึกผิดแล้วเอาตัวเข้าแลก แล้วตัวเรื่องเองก็มีความหักมุมดีนะครับถึงจะพอเดาทางออกแต่ก็เขียนให้มีลุ้นอยู่เสมอเลยนะครับว่านายเอกจะกลับไปรักคนเดิมไหมแล้วเรื่องนี้ขอตินิดเดียวที่หักคะแนนคือเรื่องพ่อแม่ของไผ่กับทิวน่ะครับ คือผู้แต่อาจจะตั้งใจให้สภาพแวดล้อมของไผ่ออกมาแนวนั้นแต่ความจริงไม่มีคนปกติ?ที่ไหนหรอกครับที่คนอยู่บ้านเดียวกันแล้วลืมลูกตนเอง ทั้งๆที่เป็นฝาแฝดแต่ก็น่าจะรู้ตัวบ้างเพราะทิวกับไผ่หน้าเหมือนกัน แล้วก็อีกส่วนหนึ่งคืออยากให้แต่เรื่องราวในส่วนของพี่แทะมินอาจจะเป็นตอนพิเศษขยายความหรือแทรกในเนื้อเรื่องก็ได้ครับ อีกอย่างที่อยากจะบอกคือยังพอมีช่องว่างให้ผู้อ่านเกิดคำถามได้นิดหน่อยบางส่วนลองเก็บๆเอาก็ได้นะครับ เท่าที่อ่านดูก้ไม่มากโครงเรื่องก็แน่นพอใช้ได้เหมือนน่ารักๆนะครับเศร้าก็เศร้าแถมเรื่องนี้บีบหัวใจคนอ่านสุดๆเลยครับ รวมๆแล้วออกมาทำให้ร้องไห้ได้ตลอดเลยค่อยข้างพาอารมณ์ของผู้อ่านได้มากเลยล่ะครับแล้วพออ่านแล้วหยุดยากมากผมอ่านรวดเดียวจบ รอบที่สองที่จะวิจารณ์เนี่ยเล่นเอาปวดท้องเลยล่ะครับลืมเข้าห้องน้ำ อยากให้พิมพ์นะครับท่าจะรุ่งในวงการนิยายวาย^^ ป.ล.ท้ายสุดสู้ต่อไปอย่าท้อนะครับชอบคนหื่นๆมากๆ=w= อ่านน้อยลง
Ro_walker | 16 เม.ย. 53
-
6
-
1
"บทวิจารณ์ Because, you’re my friend"
(แจ้งลบ)Because, you’re my friend ของ IIคนตาลูป เป็นนิยาย yaoi ยาว 56 ตอน (รวมตอนพิเศษ) ผู้วิจารณ์เห็นว่าเนื้อเรื่องที่นำเสนอไม่ต่างจากนิยายเรื่องอื่นๆในแนวนี้ เท่าใดนัก เรื่องราวและเหตุการณ์ส่วนใหญ่เน้นการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครเหล่านี้ที่มีทั้งความรักและความแค้น ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในรั้วโรงเรียน เรื่องราวของ “ไผ่” นักเรียนมัธยมป ... อ่านเพิ่มเติม
Because, you’re my friend ของ IIคนตาลูป เป็นนิยาย yaoi ยาว 56 ตอน (รวมตอนพิเศษ) ผู้วิจารณ์เห็นว่าเนื้อเรื่องที่นำเสนอไม่ต่างจากนิยายเรื่องอื่นๆในแนวนี้ เท่าใดนัก เรื่องราวและเหตุการณ์ส่วนใหญ่เน้นการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครเหล่านี้ที่มีทั้งความรักและความแค้น ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในรั้วโรงเรียน เรื่องราวของ “ไผ่” นักเรียนมัธยมปลายที่แอบรักเพื่อนสนิทของตน แต่ไม่กล้าบอกรักเพราะกลัว “เซน” เพื่อนรักจะรังเกียจและสูญเสียมิตรภาพที่ยาวนานมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล ท้ายที่สุดด้วยความเข้าใจผิดและไม่รู้ใจตัวเองของเซนก็เป็นเหตุให้ความรักของทั้งสองต้องจบสิ้นลง ในขณะเดียวกันไผ่ก็พบกับรักแท้ที่ “แทมิน” มอบให้มาเยียวยาหัวใจและร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำของเซน การนำเสนอเรื่องก็ยังคงเน้นบทสนทนามากกว่าบทบรรยาย แม้ผู้เขียนจะออกตัวไว้แล้วเกี่ยวกับความอ่อนด้อยในการเขียนบทบรรยาย แต่การมีบทสนทนามากกว่า 80% ในแต่ตอนนั้นทำให้นิยายเรื่องนี้เหมาะที่จะเป็นบทละครมากกว่า จึงเห็นว่าผู้เขียนน่าจะปรับสัดส่วนของบทบรรยายให้เพิ่มขึ้น อย่างน้อยก็น่าจะมีสัดส่วนสักครึ่งต่อครึ่งกับบทสทนาก็ยังดี นอกจากนี้ การเลือกใช้อีโมติคอนของผู้เขียนอาจจะเหมาะที่จะอยู่ในบทสนทนาที่นำเสนอก็จริง แต่ด้วยปริมาณอีโมติคอนจำนวนมากนี้กลับทำให้บางตอนดูรกและน่ารำคาญ เพราะอีโมติคอนบางตัวสามารถตัดออกได้ โดยเฉพาะการใช้ติดๆกันเมื่อจบประโยค หรือขึ้นต้นประโยคใหม่ ลักษณะที่พบบ่อยมากอีกประการหนึ่งคือ การใช้อีโมติคอนลอยๆ ขึ้นมาโดยไม่มีทั้งบทบรรยายหรือบทสนทนาใดๆ รองรับนั้น ผู้เขียนสามารถแก้ปัญหานี้ด้วยการใช้บทบรรยายความรู้สึกของตัวละครแทนการใช้สัญลักษณ์อีโมติคอน ก็จะช่วยให้สามารถสื่อความกับผู้อ่านได้ชัดเจนขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นยังพบว่าเรื่องนี้มีภาษาวิบัติอยู่เป็นจำนวนมาก ซึ่งเป็นทั้งความตั้งใจของผู้เขียนที่จงใจนำมาใช้ในบทสนทนา และบางครั้งก็เกิดจากการสะกดผิดของผู้เขียนเอง โดยเฉพาะคำว่า “อ้าว” จะเขียนเป็น “อ่าว” คำว่า “เอ่ย” จะเขียนเป็น “เอ๋ย” หรือ “แป๊บ” เขียนเป็น “แปบ” ทุกครั้ง และยังมีคำที่สะกดผิดอยู่เป็นจำนวนมาก จึงอยากเสนอให้ผู้เขียนกลับไปตรวจแก้อีกครั้ง นิยายเรื่องนี้ไม่เพียงแต่เน้นเรื่องราวความรักและความแค้นของเหล่าตัวละครเท่านั้น แต่ยังนำเสนอปัญหาชีวิตครอบครัวที่ตัวเอกต้องเผชิญเพื่อเพิ่มความน่าสงสารให้กับไผ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ฉากที่ไผ่ถูกพ่อแม่ลืมทั้งๆที่มีตัวตนและอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันมาตลอดสิบกว่าปี เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อกับแม่ต้องทำงานหนักเพื่อสร้างรายได้และความมั่นคงในชีวิต เพื่อไปรับ “ทิว” ฝาแฝดของไผ่ที่ต้องแยกไปให้ย่าเลี้ยงตั้งแต่เด็กมาอยู่ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกันให้เร็วที่สุด และตลอดเวลาพ่อแม่ก็มุ่งแต่จะชดเชยความขาดของทิว โดยพยายามโทรหา ไปเยี่ยมและฉลองวันเกิดให้โดยตลอด ยิ่งพ่อแม่สนใจทิวมากเท่าใด ก็ยิ่งละเลยและหลงลืมไผ่มากขึ้นเท่านั้น จะเห็นได้ว่าเรื่องราวของครอบครัวของไผ่ที่ทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ นี้ สร้างความสะเทือนอารมณ์ให้ผู้อ่านได้อย่างมาก แต่ในสายตาของผู้วิจารณ์เห็นว่าเรื่องราวชีวิตครอบครัวของไผ่ที่ผู้เขียนนำเสนอมีข้อบกพร่องอยู่ นั่นคือ ถ้าจะให้ฉากที่แม่และพ่อรู้ตระหนักถึงความจริงที่น่าเศร้า ว่าพวกเขาลืมและทอดทิ้งลูกที่อยู่กับตนมาตลอด 10 กว่าปี พ่อกับแม่ก็ต้องลืมไผ่ให้ตลอด ไม่ใช่ว่าลืมไปบ้าง จำได้บ้าง เพราะในช่วงประมาณหนึ่งเดือนก่อนหน้านั้น แม่ยังจำไผ่ได้อยู่เลย เช่น ตอนที่ 5 เมื่อพ่อแม่ไปรับทิวมาก็ยังแนะนำให้ไผ่รู้จักกับทิว หรือตอนที่ 12 พ่อกับแม่ก็ยังแสดงความไม่พอใจและดุไผ่ที่ทำกิริยาไม่ดีขณะที่พวกเขาจัดงานวันเกิดให้ทิว ความขัดกันของเหตุการณ์ในเรื่องทำให้คนอ่านสับสนว่าแท้ที่จริงแล้วพ่อกับแม่ลืมว่ามีไผ่ หรือพ่อกับแม่ลืมว่าไผ่กับทิวเป็นฝาแฝดกันแน่ โดยส่วนตัวผู้วิจารณ์คิดว่าพ่อกับแม่ที่ยอมทำงานหนักเพื่อให้ครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้ากัน ไม่น่าที่จะละเลยและทอดทิ้งลูกชายวัย 5 ขวบให้อยู่ตามลำพัง และปล่อยให้ไผ่เติบโตมาด้วยการต้องช่วยตัวเองตั้งแต่อายุเท่านั้นจนถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โดยพ่อแม่ไม่เหลียวแล ทั้งในเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ อาหารการกิน หรือแม้กระทั่งการศึกษา ขณะเดียวกันการที่แม่ต้องนำทิวไปฝากย่าเลี้ยงเพราะไม่สามารถเลี้ยงลูกเล็กๆ พร้อมกันสองคน ก็ไม่น่าทำให้แม่เสียใจจนถึงขั้นปิดกั้นจิตตนเองจนหลงลืมไผ่ไปได้ หรือถึงแม้แม่จะเสียใจ แต่พ่อก็ไม่น่าลืม จึงเห็นว่า วิธีแก้ง่ายที่สุดเพื่อสร้างความสมจริงให้กับเรื่องคือการเปลี่ยนภูมิหลังของตัวละคร ให้สลับกันระหว่างชีวิตของ “ไผ่” กับ “ทิว” โดยให้ไผ่เป็นลูกชายที่พ่อแม่นำไปฝากไว้ จนลืมไปว่ามีลูกชายคนนี้ ซึ่งอาจจะไม่ได้อยู่กับคุณย่าที่สอนให้เขาเข้าใจความจำเป็นที่พ่อแม่ต้องนำมาฝากไว้ แต่อาจจะไปอยู่กับญาติคนอื่นที่ไม่ดูแล ขณะเดียวกันก็ให้พ่อแม่รัก “ทิว” ลูกชายที่อยู่กับตนเองมากเพื่อชดเชยความรักที่ลูกชายอีกคนไม่ได้รับ จนท้ายที่สุด “ไผ่” กลายเป็นเด็กที่มีเกิดปมในชีวิต รู้สึกไม่ผูกพันกับพ่อแม่ และเกลียดทิว เพราะเป็นผู้ที่มาแย่งความรักและพรากทุกอย่างไปจากเขา น่าจะสมจริงและตรงกับความต้องการของผู้เขียนมากกว่า ความไม่สมเหตุผลยังมีอีกประเด็นที่พบคือ ความแค้นของ “เอฟ” ที่มีต่อแทมิน จนถึงกับออกมาประกาศกร้าวว่า “หากแทมินยังไม่ตาย ความแค้นของผมมันก็ยังไม่จบ” จึงเป็นเรื่องน่าแปลกมากที่ความแค้นเหล่านั้นของเอฟหมดไปทันทีที่ “เซน” เสนอตัวยอมเป็นเครื่องเล่นของเอฟ เพื่อแลกกับความปลอดภัยของไผ่ที่กลายเป็นเป้าหมายในการแก้แค้นแทมิน เพราะในความเป็นจริง เซนไม่ได้มีความผูกพันกับแทมินจนทำให้แทมินเสียใจถ้าเอฟจับเซนไป และการจับเซนไปน่าจะเป็นการช่วยแทมินทางอ้อมด้วยซ้ำไป เพราะเซนคือศัตรูความรักอันดับหนึ่งของแทมิน จึงไม่มีเหตุผลใดที่เอฟจะมาช่วยสนับสนุนความรักของแทมิน แม้จะเป็นทางอ้อมก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น ตลอดเวลาที่เซนอยู่กับเอฟ ทั้งแทมินและไผ่ก็ไม่รู้เลยว่าเซนหายไปไหน ด้วยเหตุนี้ ข้อตกลงระหว่างเอฟกับเซนจึงไม่น่าจะมีผลต่อการแก้แค้นของเอฟดังที่ผู้เขียนตั้งประเด็นไว้ ประกอบกับเรื่องราวที่ปูพื้นไว้นั้นก็มีเพียงแต่ความแค้นของแทมินที่มีต่อเอฟเท่านั้น เพราะเอฟเป็นสาเหตุให้แทยองพี่ชายของแทมินต้องตายไปก่อนวัยอันควร ไม่มีตอนใดในเรื่องระบุให้เห็นเลยว่าเอฟแค้นแทมินเรื่องอะไร ผู้วิจารณ์เห็นว่าการสร้างเรื่องราวระหว่างเซนกับเอฟนั้นเป็นความตั้งใจของผู้เขียนที่จะแสดงให้เห็นว่า ท้ายที่สุดเซนและเอฟก็หนีผลกรรมไม่พ้น (จนดูเหมือนว่าเป็นการแก้แค้นแทนไผ่และแทยองมากกว่า) เมื่อเซนทำร้ายไผ่ไว้ เขาก็ถูกกระทำเช่นเดียวกัน แต่รุนแรงกว่าจนเขาทนไม่ได้ต้องพึ่งยาเสพติด จนกลายเป็นคนบ้าไปในที่สุด เช่นเดียวกับเอฟที่ทำให้แทยอนพี่ชายแทมินต้องตรอมใจตายเพราะความรักที่มอบให้แต่ไม่ได้รับความใยดี ก็ได้รับผลกรรมด้วยเช่นกัน กล่าวคือเอฟต้องมาคอยดูแลเซนที่ป่วย โดยหวังว่าสักวันหนึ่งเซนจะหายดีและรับรู้ความรักที่เขามีให้ ประเด็นสุดท้ายที่เสนอแนะคือ เสนอให้ตัดเครื่องหมาย comma (,) ในชื่อเรื่องออก เพราะตามหลักไวยากรณ์ภาษาอังกฤษนั้น because สามารถตามด้วยประโยคได้เลย โดยไม่จำเป็นต้องมี comma (,) คั่นระหว่าง because ซึ่งเป็นคำสันธานกับประโยคที่ตามมา และเห็นว่าชื่อเรื่องที่เหมาะสมน่าจะเป็น Because you’re my love ที่เป็นความรู้สึกที่แท้จริงของไผ่ที่มีต่อแทมิน และสารภาพไว้ในบรรทัดสุดท้ายของเรื่อง (ภาคปกติ) ซึ่งจะตรงกับเรื่องที่นำเสนอมาทั้งหมดมากกว่า Because you’re my friend --------------------------------- อ่านน้อยลง
bluewhale | 5 ต.ค. 52
-
17
-
2
ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น