The Maze 5 (ภาคจบ)

เนื้อเรื่อง

The Maze 5 วงกตมหัศจรรย์ ภาค5
.......
“ที่ไหนเนี่ย” เสียงของชายแก่พูดเมื่อเขาค่อยๆลืมตาตื่น
สถานที่แห่งนี้ เขาไม่รู้จักมาก่อน ชายแก่ค่อยๆลุกขึ้น ที่นี่ มันดูคล้ายราวกับว่าเป็น ‘วงกต’ ชายแก่ค่อยๆเดินไป..... จนสุดกำแพง “ฟึบ” มีมีดมาสับร่างเขาแบ่งเป็น 2 ซีก ชายแก่คนนั้นสิ้นลมหายใจไปในทันที..... และนี่คือ..... The Maze 5 ภาคจบ.......
............
“ฮึบ” มีชายคนหนึ่งกระโดข้ามผ่านริมของกำแพง เขาเห็นชายอีกคนนอนนิ่งอยู่ “เฮ้” เขาเรียกชายคนดังกล่าว “ตุบๆ” ทันใดนั้นมีเสียงใครสักคนกำลังคลานมา
“มานี่” ชายคนนั้นเรียกหญิงสาวมาหาเขา
“โอ้ว นึกว่าจะไม่ได้เจอคนซะแล้ว”
ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น “กรี๊ด ช่วยด้วย ช่วยที”
ชายคนนั้นเดินผ่ากำแพงอีกฝั่ง ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งพิงกำแพงอย่างหวาดกลัว ชายคนนั้นเลยวิ่งเข้าไป และพาเธอมา
“นี่” แล้วเด็กสาวคนนั้นก็มา “ฮึบ” แว่นของเด็กสาวตกแตกลง
“ทำไม คุณต้องกลัวกำแพงนั้นด้วย” หญิงสาวผมสีทองถาม
“มีกับดัก” ชายคนนั้นตอบ ทันใดนั้นชายคนที่หลับก็ฟื้นขึ้น
...............
หลังจากที่ทุกคน ตกใจกลัวกันมาก ทั้ง ‘ควอเตอร์’ ตำรวจหนุ่ม ‘ฮอลลี่’ พยาบาล ‘เรนส์’ ชายคนที่หลับ และ เด็กสาวนาม ‘เลฟ’ ก็ต่างพากันกลัว
“อาวละ อย่าตกใจนะ ทุกคน ฮอลลี่ คุณจำได้มั๊ยว่ามาที่นี้ได้ยังไง” ควอเตอร์ถาม
“เสต็ก อาหารมื้อเย็นของชั้น พอฉันเปิดตู้เย็นหลังจากนั้น...... ฉันไม่รู้” ฮอลลี่เล่า
“โอเค เลฟ แล้วเธอละ”
“ชั้นจำได้แค่ว่าจะเข้านอน แล้วก็หลับแค่นั้นเอง” เลฟเล่าด้วยอาการเศร้า
“เอาละ ผมว่าพวกเรา 4 คนต้องพยายามหาทางออกจากที่นี้นะตกลงมั๊ย โดยคุณฮอลลี่ พยาบาล ผมเป็นตำรวจ นั่นก็เหตุผลหนึ่ง ที่พวกเราต้องมาอยู่ในนี้” แล้วควอเตอร์ก็มองขึ้นไป มีแต่สีขาวโพลน
“ทำไมต้องเป็นชั้นละ ทั้งๆที่มีพยาบาลอีก 10 ล้านกว่าคน!” เธอตวาด
“โอเค เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เราจะต้องออกจากที่นี้เข้าใจมั๊ย” ควอเตอร์เริ่มเครียด
ควอเตอร์เดินไปสุดกำแพง ก็เห็นตัวเลข “นี่อะไร” เลฟได้ยินก็ลุกขึ้น “เหมือนกับตัวเลขของกำแพง” เธอบอก
“ถอยไป” เรนส์พูด ทันใดนั้นเขาก็ขว้างรองเท้าไปด้านหน้าเลยริมกำแพง
“พรึ่บ” มีไฟสีฟ้าเผารองเท้าจนไหม้เกรียม ทั้ง 3 ต่างตกใจและตื่นตระหนก “ตรงนี้เป็นกับดัก และทางนู้นไม่เป็น เพราะเมื่อกี้ ควอเตอร์ เดินไปช่วยเลฟ เลฟเดินไปด้านที่เธอจากมา
“จริงๆด้วย”
“อะไรจริง”
“ชั้นรู้แล้ว ตัวเลขพวกนี้จะบอกพวกเรา ใช่ เลขหารลงตัวคือทางปลอดภัย ส่วนเลขที่หารไม่ลงตัวจะมีกับดัก ใช่แล้ว” เลฟยิ้มอย่างระรื่น
“ทำไมคิดเป็นอย่างนั้นละ” ฮอลลี่ถาม
“เพราะ ตรงจุดนู้น เลขบนกำแพงคือ 013 131 413 แต่ตรงที่ชั้นยืนคือ 876 205 470 ลองดูนะ” ทันใดนั้นเลฟก็เดินไป
“เซฟ ปลอดภัยแล้ว ปลอดภัย” ทุกคนต่างยิ้ม
“เลขหารลงตัว”....
และแล้วทั้ง 4 คนก็มุ่งหาทางออก จากตัวเลขหารลงตัว
“เราอยู่ในนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ” ฮอลลี่ถาม
“คงราวๆ 9 ชั่วโมง”
“ชั้นหิวน้ำจังเลย” เลฟบ่น เธอทำท่าเครียดจากตัวเลข
...............
“นี่ปลอดภัย” เลฟพูดเธอนั่งลงและถอดแว่นออก เธอนวดตา
“โอเค” แล้วควอเตอร์ก็เดินไป เมื่อเลฟลืมตาขึ้น
“หยุด!!!” เลฟตะโกนด้วยความตกใจ
“ระวังข้างหน้า” ควอเตอร์มองมีเส้นลวด นับร้อยรอเขาอยู่ “ฟุบ” ทันใดนั้นเส้นลวดก็เขยื้อนเข้ามาอย่างเร็ว ควอเตอร์กระโดด “อ๊า” เขาโดนลวดที่คมเฉียบไปแล้วที่ขาเล็กน้อย
“ไม่นะ ไม่”
“โอ๊ว” เขาร้อง ฮอลลี่พยายามรักษาอาการบาดเจ็บของควอเตอร์ เธอสั่งให้เขาอยู่นิ่งๆ
..... 5 นาทีผ่านไป
“ฉันขอโทษ มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้”
“ระบบตัวเลขคุณรวนแล้วละ” ควอเตอร์ใจเย็นลง
“ฉันว่าเราควรพักกันก่อนดีไหม” ฮอลลี่พูด
“ก็ดี” แล้วทุกคนก็นั่งพัก
“คุณมีภรรยาหรือยัง” ฮอลลี่ถาม ควอเตอร์
“อืม แล้วก็ลูกอีก3”
“ฮึ เมียคุณคงทนไม่ได้แน่เลย ถ้าคุณเป็นแบบนี้” เลฟ มองหน้าฮอลลี่ที่กำลังยิ้ม
“..... ใช่เธอทนไม่ได้ เธอไม่ได้ตาย แต่เรา..... หย่ากัน” ฮอลลี่เลิกยิ้ม
“คือ ขอโทษ ชั้นเพียงแต่.....” ควอเตอร์ก็ก้มหน้าลง........
“เรนส์ คุณทำงานอะไร”
“พนักงานบริษัท ผมเป็นคนออกแบบ”
“เหรอ แล้วคุณทำงานยังไง”
“ผมเป็นคนออกแบบนี่ ผมออกแบบภายนอกของสถานที่แห่งนี้” ทุกคนมองเขา
“ว่าไงนะ” ควอเตรอ์ยืน
“ที่แห่งนี้ ที่เรียกว่า วงกต....” เขาอธิบายอย่างเย็นชา
“คุณกำลังทำให้ผมโกรธนะ” ควอเตอร์เริ่มหน้าแดงจากอาการโกรธ
“ทำไมคุณไม่บอกเราตั้งแต่ทีแรกฮะ!!!”  ควอเตรอ์ขยำเสื้อของเรนส์
“หยุดนะ ควอเตอร์”
“แกต้องได้รับโทษจากการทำแบบนี้” ควอเตอร์ต่อยไปที่เขาอย่างจัง หมัดที่1 หมัดที่2 และหมัดที่3
“หยุดนะ” เลฟพยายามห้าม เช่นเดียวกับฮอลลี่ จนกระทั่งฮอลลี่พูดขึ้นว่า
“หยุดนะ ไอ้นาซี!” ฮอลลี่ก็ดูท่าจะเครียด ควอเตรอ์หยุดทันที
“พวกเราต้องการเขานะ เรนส์เป็นเพียงคนเดียวที่รู้เรื่องสถานที่นี้ เข้าใจมั๊ย” ควอเตรอ์เลือดขึ้นหน้า เขาเริ่มโกรธฮอลลี่เล็กน้อย
เลฟพูดขึ้นเพื่อลดระดับความโกรธ “นอกจากชั้น ยังมีใครที่สนว่า ที่ตรงนั้นจะมีกับดักอีก” ควอเตรอ์สั่งให้เธอคิด.......
...................
“อะไรเนี่ย” คนทั้ง 4 มองลงไป
“ฮัลโหล ล ล ล ล” เสียงของควอเตอร์ดังก้อง ที่นี้คือด้านปลายสุดของวงกตหรือ ทำไมมันมืดแบบนี้
“ตรงนั้นคืออะไร กำแพงหรือ”
“ชั้นว่าต้องมีใครแกว่งตัวไปดู” เลฟแนะ
“ชั้นไปเอง” ฮอลลี่อาสา
“ฮอลลี่”
“ไม่ต้องห่วง ทุกคนส่งเสื้อ มัดเป็นเชือกซะ” ทุกคนต่างมองหน้าเธอ และทำตาม
เชือกที่ทำจากเสื้อนอกของทุกคน มัดร่างของฮอลลี่ไว้แน่น และแล้วเธอก็ค่อยๆหย่อนตัวลงไป
“โอเค ค่อยๆนะ” ร่างของฮอลลี่กำลังลงไปเรื่อยๆ
“ฉันจะแกว่งตัวละนะ” คนทั้ง 4 ตอบตกลง แล้วเธอก็แกว่งตัวไปริมกำแพง “ฮึบ” เชือกยังรัดตัวฮอลลี่ และแล้วการแกว่งตัวก็เสร็จสิ้น
“โอเค อีกทีนะ” แล้วเธอก็แกว่งอย่างรุนแรงกว่าเก่า
“อ๊า” เลฟปล่อยมือ เรนส์ก็ด้วยเพราะเธอรับแรงไม่ไหว ร่างของฮอลลี่ร่วงไป “อ๊า” มีเพียงแต่ ควอเตรอ์เท่านั้นที่ยังจับ เขาไปริมทางเดิน
“ไต่ขึ้นมา ฮอลลี่” เขาส่งเสียงเรียก ฮอลลี่พยายามไต่ขึ้นไปเรื่อย “ส่งมือมา” ควอเตอร์ส่งมือไป ฮอลลี่จับมือของควอเตรอ์ไว้แน่น ทั้ง 2 มือ
ควอเตอร์ยิ้มอย่างแสยะ และดวงตาอันพิโรธ
“ม่าย ย ย ย ย ย ย” ควอเตอร์ปล่อยมือฮอลลี่ไป ร่างของฮอลี่ร่วงลงไปและลับสายตา.......
เลฟ กับ เรนก็ได้แต่อึ้งในสิ่งที่เกิดขึ้น
ทุกคนต่างเงียบ เพราะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “เรามาพักกันเถอะ” ควอเตอร์แนะ ทั้ง 3 คนต่างหลับไปโดยไม่สนใจว่า ฮอลลี่ป่านนี้จะเป็นอย่างไร เธอจะร่วงไปที่ไหน
เลฟค่อยๆลืมตา เธอเห็นควอเตอร์เข้ามาปิดปากเธอ และสั่งเธอให้เดินไป
“มีอะไร” เลฟพูดอย่างงัวเงีย
“โอเค พวกเรา 2 คนต้องไป ปล่อยเรนส์ไว้ เขาเป็นกับดัก”
“คุณจะทิ้งเขาหรือ” เลฟถาม
“เขารู้เรื่องนี้ รู้เรื่องของสถานที่นี้ เพราะฉะนั้นเขาเป็นกับดักแน่นอน” ควอเตอร์จับไหล่เลฟทั้ง 2 ข้าง
“ไม่” เลฟตะโกนดัง
“เลฟ ต่อไปเป็นตาคุณแล้ว ผ่านทางนั้น คิดเลขซิเร็ว” ควอเอตร์ผลักเธอ
“ไม่!!” เลฟพยายามปฏิเสธ “ปึ้ก” ควอเตอร์โดนเรนส์ทุบหัว
“ออกไปให้ห่างจากเธอ” เรนส์แนะ
“หยุดนะ ออกไป” ควอเตรอ์พยายามสู้กับกับเรนส์
“หนีไป เลฟเร็วเข้า” เรนส์ตะโกน เลฟก็คิดเลขไป “ปลอดภัย” และเธอก็คิดต่อไป
“เรนส์ ทางนี้!” เลฟกวักมือ เรนส์ก็เตะเข้าที่ท้องของควอเตอร์และถีบเขาออกไป
“ทางนี้ ไปเร็ว” แล้วทั้ง 2 ก็หนีจากควอเตอร์ได้ในที่สุด
...........
“เขาคงตามเราไม่ทัน”
“อุ๊ย” เลฟไปเหยียบกับบางอย่าง
“อะไรนะ” เมื่อเลฟหยิบขึ้นมาดู มันคือเศษแว่นที่เธอทำตกในครั้งแรกนี่
“ดีจังเรนส์ เราวนกลับมาที่เก่า”
“จำได้มั๊ย ที่นี่คือที่ๆ เราตื่น”
“หมายความว่าเราวกวนกัน จนกลับมาที่เก่าเหรอ” เรนส์ถาม
“เปล่า ทางมันขยับเอง ใช่ทางมันขยับ ตัวเลขที่อยู่บนกำแพงเนี่ยมีค่ามากนะ มันกำลังบอกว่า เราจะเขยื้อนไปทางไหน กี่นาที แล้วเมื่อไหร่จะนำไปสู่ทางออก”
เรนส์คิด “งั้นเหรอ”
“ที่ตรงนี้ ที่ๆเราตื่นเป็นที่ที่จะนำเรา ไปสู่ทางออก” เลฟพูดเสร็จก็ชี้ให้เรนส์ดู
ทางเดินก็เริ่มขยับไป ขยับมา เลื่อนขึ้นไป “ที่นี้เหมือนกับมิติที่สี่ มิติอีกมิติหนึ่งที่อยู่บนโลกแต่ไม่ใช่โลก” เลฟอธิบาย ทันใดนั้นเอง ทางเดินข้างหน้าก็ขยับ ทางเดินที่เลฟกับเรนส์อยู่ก็เลื้อนขึ้น “นี่ไงทางออก” แสงสว่างเจิดจ้าค่อยๆส่องแสงมาหางทั้ง 2 คน
ทั้งคู่ยิ้มอย่างปลาบปลื้ม
“เลฟ เธอไปเถอะ” เลฟหันกลับมามอง
“ทำไมละ ไปเถอะ นี่ทางออกนะเร็วเข้าไม่อย่างนั้น เราต้องรออีกเป็นวันเลยนะ” เลฟอธิบายให้เรนส์ฟัง “ข้างนอกนั่นมีแต่ความสกปรก” เขาอธิบาย
“แต่ชั้น อยู่กับมันได้” เลฟยิ้มทันใดนั้น ตาของเธอก็เบิกกว้าง มีเชือกรัดคอของเลฟอย่างแน่น จนหายใจไม่ออก คนที่รัดก็คือ ควอเตอร์ “ม่าย” เรนส์ตะโกน เลฟสิ้นลมหายใจไปแล้ว เรนส์สู้กับ ควอเตอร์อีกครั้ง เรนส์ต่อยไปที่ท้องของควอเอตร์ จนไร่เรี่ยวแรงควอเอตร์เตะต่อยเรนส์และร่างของเลฟ เขามองไปที่ทางออกอย่างยิ้มกว้าง
เขาค่อยๆเดินออกไป “กึก” เขาจะออกจากวงกตแล้ว ทว่า.......
ทางเดินเขยื้อนไปอย่างรวดเร็ว จนเขาล่วงลงไป เช่นกับเดียวกับฮอลลี่
“อ๊า” เขาร่วงลงไปแล้ว
ชีวิตของทั้ง 5 คนภายในวงกตก็จบลง ไม่มีใครรอดชีวิตไปจากที่นี้ได้
และแล้วการทดลอง ก็คงสิ้นสุด วงกตแห่งนี้ยังคงอยู่ และมันก็จะคอย ฆ่า คุณอย่างที่คุณคิดไม่ถึง วงกตมหัศจรรย์.......
1/8/47 16:30 น.
(จบวงกตมหัศจรรย์ ภาค 5)
(จบบริบูรณ์)