*<<เรื่องสั้น เรื่อง เรื้องสั้น>>*

เนื้อเรื่อง

-------*เรื่องสั้น เรื่อง เรื่องสั้น*-------

สายลมอ่อนๆพัดพลิ้วลู่ใบหญ้าละเลียดใบหน้ามนๆของหญิงสาว  ผู้ที่บัดนี้ได้นอนหลับตาพริ้มกลางทุ่งหญ้าโล่งกว้างใหญ่  ใบหน้าสวยนั้นไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆ  แต่เมื่อหญิงสาวลืมตาคู่โตขึ้นมามองท้องฟ้าสีหม่นที่มีดาวดวงเล็กดวงน้อย ทอประกายแสงแห่งค่ำคืน     นัยน์ตาสีดำขลับกลับเกิดร่องรอยรื่น ๆ  ของน้ำใส  ๆ  เอ่อคลอ  รอยเศร้าเจ็บปวดปร่า ๆ  คละคลุ้งรอบร่างเล็ก ๆ ของเธอจนสัมผัสได้

          “  เมื่อไรจะจบลงซะทีนะ  เรื่องสั้นเรื่องนี้..ที่แสนยาวนาน” 

          หญิงสาวรำพึงรำพันเบาๆ และนึกหวนคืนสู่ความทรงจำแห่งอดีต  ที่เธอไม่มีวันลบเลือนไปจากหัวใจ

---------------------------------------

          “ นี่  มาทำอะไรตรงนี้  ไม่กลับบ้านรึไง  มืดแล้วนะ ”  
        
         เด็กหนุ่มหน้าคม ผิวเข้ม เดินสวบๆลงมานั่งข้างๆ เด็กหญิงที่กำลังนั่งเหม่อมองดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืนในทุ่งกว้าง  ในมือที่ถือสมุดกับดินสอค้างไว้  รีบเก็บซ่อนเมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้ามา

          “ มาทำไม  แกล้งที่บ้านไม่พอใจ แล้วยังจะมาแกล้งที่นี่อีกเหรอ ” เด็กสาวส่งเสียงค่อนขอด

          “ เปล่านี่  ฉันจะมาแกล้งเธอทำไม  ไม่มีเวลาแกล้งอีกแล้ว”

          “ ทำไมล่ะ  หรืออยากจะลองอ่านเรื่องสั้นที่ฉันแต่งไม่จบเพราะนายซักที แล้วใช่ไหมล่ะ”

          เด็กหนุ่มยิ้มบาง ๆ รับ  แล้วนอนลงกับพื้นหญ้า  ทำให้เด็กสาวลองนอนตามบ้าง

          “  ในที่สุดก็อยากอ่านแล้ว  นายแพ้ฉันแล้ว  ถ้านายหยุดแกล้งฉัน  แต่งเสร็จเมื่อไร ฉันจะให้นายอ่านคนแรกเลย  ดีไหม ”  
        
          เด็กสาวพูดพล่าม  ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มกว้างกับความน่าเอ็นดูของเธอ

          “  อืม..ดาวสวยดีนะ  คืนนี้ ”

          “  นี่นายไม่ฟังที่ฉันพูดเลยรึไงนะ  นายปีร์บ้า! ” 
 
         เด็กสาวฮึดฮัดลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด  เมื่อเห็นเด็กหนุ่มเอาแต่เงียบไม่ฟังที่ตนพูด  และไม่เถียงกับตนอย่างเคย

         
         “  นายเป็นบ้าอะไรของนายเนี่ย  ไม่เคยเห็นดาวหรือไง  มองอยู่ได้  ตกลงนายก็ไม่สนใจเรื่องสั้นของฉันใช่ไหม  อุตส่าห์ให้อ่านคนแรกก็เพราะว่าเห็นเป็นเพื่อนกันกันตั้งแต่เด็กๆหรอกนะ”

          “  ไม่ใช่เพื่อน..พี่ต่างหาก”  
        
          เด็กสาวเริ่มแอบยิ้มบาง เมื่อเด็กหนุ่มกลับมาเถียงได้เหมือนก่อน

          “ เออน่ะ   พี่หรือเพื่อนก็คล้ายกัน”

          ร่างบางทิ้งตัวลงข้างๆเด็กหนุ่มอีกครั้ง  ลมเย็นอ่อนๆยามค่ำคืนโชยมาสัมผัสผิวคนทั้งสองเบาๆ แล้วผ่านไป  เหมือนกับใครบางคนที่จะจากไปในอีกเวลาไม่นาน  ดาวทอประกายหมอง  ท้องฟ้ากำลังบอกลาให้แก่ผู้ที่กำลังจะจากไปไกล แสนไกล  บางที  อาจไกลเกินจะกลับมาอีกครั้ง

          “  ดาว..”

          “  หืม..เรียกทำไม  คนกำลังนอนดูดาวเพลินๆ”

          “  เผื่อคนขี้เซาแอบหลับเลยเรียกไว้”

          “ บ้า!  ดาวสวยขนาดนี้หลับลงได้ไง  อีกอย่าง  กำลังคิดเรื่องสั้นต่อพอดี”

          “  อืม..ดาว”

          “  เรียกอีกแล้ว  มีอะไรก็พูดสิ  วันนี้นายแปลกๆนะ”

          เด็กหนุ่มนอนยิ้มให้ท้องฟ้ามืดมนอย่างอ่อนแรง  ก่อนจะหันหน้ามามองเด็กสาวที่นอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้หมู่ดาวบนท้องฟ้าที่ชื่อเดียวกับเธอ  นัยน์ตาคู่ที่เคยเข้มแข็งของเด็กหนุ่มสั่นระริกด้วยความเศร้าอยู่ชั่วครู่  ก่อนจะแปลเปลี่ยนเป็นประกายอ่อนโยน  อย่างที่เขามีต่อเด็กสาวข้างบ้าน  ที่เขาเห็นเธอมาตั้งแต่จำความได้  และเขาก็รักเธอตั้งแต่จำความได้เช่นกัน  แต่หลังจากคืนนี้ไป  เขาอาจไม่ได้เห็นหน้าใสๆของเธออีกเลย  เขาอาจไม่ได้คอยแกล้ง  ไม่ได้คอยดูแลเธออีกเลย..ชั่วนิรันด์

          “  ดาว   ถ้าปีร์ไม่อยู่  ดาวอยู่คนเดียวได้ไหม”

          “  แน่นอน  นายไม่อยู่สิฉันจะยินดีเป็นที่สุด  เพราะจะได้ไม่มีคนมาแกล้ง  เวลาฉันจะเขียนเรื่องสั้น ”  เด็กหนุ่มยิ้มรับอย่างเงียบๆ

          “  ดีมาก  เจ้าตัวแสบ”    

          “ ใครเป็นตัวแสบกันยะ  นายน่ะสิไม่ว่า”

          “  ดาว  เรื่องสั้นน่ะ  ไม่ต้องให้ปีร์อ่านคนแรกก็ได้  ถ้าดาวแต่งเสร็จ”

          ดาวหันมาค้อนเด็กหนุ่มขวับ  นัยน์ตาคู่ใสปรากฏร่องรอยความผิดหวัง  ก่อนจะหายวับแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าแง่แม่งอนแทน

          “  ไม่อยากอ่านก็บอกมาตรงๆสิ  อ้อมค้อมทำไม  ไม่อ่านก็ไม่ง้อ”

          “  เปล่าๆ  ดาว  ไม่ใช่ไม่อยากอ่าน  เพียงแต่ปีร์อาจจะ..”

          ถ้อยคำถูกกลืนหายไปในลำคอเด็กหนุ่ม  เพียงแต่ปีร์อาจจะไม่ทันมีโอกาสได้อ่านมัน

          “  อย่างนั้น  ยังไงนายก็ต้องอ่านของฉันคนแรก  เข้าใจไหม!”

          ปีร์ได้แต่พยักหน้าเบาๆ  กับการคาดคั้นแบบกัดไม่ปล่อยของเด็กสาวที่นอนเคียงข้างบนทุ่งกว้างแห่งนี้  นี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้าย  ที่เขาจะได้บอกความรู้สึกที่เขามีให้เธอ

          “  ดาว  เอ่อ  ปีร์มีอะไรจะบอกอีกอย่างหนึ่ง”

          “  บอกสิ  อ้ำอึ้งอีกแล้ว  วันนี้กินยาผิดขนานหรือไง  ธรรมดาเห็นพูดเอาพูดเอา”

          “  ดาว  มองหน้าปีร์ไว้  และ  ฟังดีๆนะ”

          เด็กสาวทำตามคำขอ  และจ้องลึกเข้าไปในตาเด็กหนุ่ม  คนที่เธอรู้สึกปลื้มมานานตั้งแต่จำความได้  เมื่อนึกได้ดังนั้น  ใบหน้าก็ร้อนวูบ  พลางหลบตาเสมองไปทางอื่นแทน

          “  ดาว  มองสิ  ฟังนะ”

          “  อืม ”  ดาวรับคำเบาๆ  และฝืนใจไม่ให้เขิน  และมองเด็กหนุ่มอีกครั้ง  เขาจะพูดอะไรนะ   

          “  ปีร์...”  รักดาวนะ

          “  ปีร์รักดาวนะ.. ”  

          เด็กสาวตาเบิกกว้าง  หน้าแดงระเรื่อ  แต่ก็ต้องสลดลงเมื่อได้ยินประโยคต่อมาจากเด็กหนุ่ม

          “  ปีร์รักดาวในฐานะน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่งนะ  ถ้าปีร์ไม่อยู่  ดาวต้องดูแลตัวเองดีๆนะ  อย่าดื้ออย่าซน  บางทีถ้ามีโอกาส  ปีร์จะรออ่านเรื่องสั้นของดาวนะ”

          “  นึกว่าจะมาบอกรักซะอีก  โธ่..ถึงบอกรักฉันก็ไม่รับรักนายหรอก  ตาบ้า!  พูดอย่างกับจะไปตายที่ไหน”  
 
          ปีร์สะดุ้งเล็กๆ กับคำพูดของดาว  พูดอย่างกับจะไปตายที่ไหน  นั่นสินะ  จะรีบตายไปถึงไหนกันนะ

          “  ดึกแล้ว  ตากน้ำค้างมากๆจะไม่สบายนะเจ้าตัวแสบ  กลับบ้านได้แล้ว  เดี๋ยวฉันไปส่ง”

          “  โธ่  ดาวยังสวยอยู่เลย  ขอนั่งเก็บเกี่ยวบรรยากาศไว้ไปแต่งเรื่องสั้นอีกซักหน่อยไม่ได้เหรอ”  
 
          เด็กสาวเริ่มงอแง  ทำให้เด็กหนุ่มต้องส่งสายตาดุๆมาให้อย่างปรามๆ

          “  กลับก็ได้  คนใจร้าย”

          ปีร์แอบยิ้มบางๆบนริมฝีปาก  และคิดในใจ  เด็กโง่  คนใจร้ายที่ไหนจะมาบอกว่ารัก  คนใจร้ายที่ไหนจะคอยเป็นห่วง  คนใจร้ายที่ไหนที่จะตายวันตายพรุ่งก็ยังออกมานอนตากน้ำค้างดูดาวเป็นเพื่อนเธอ

          ถนนเล็กๆทอดยาว  บ้านหลังเล็กหลังน้อยตั้งตระหง่านริมถนน  เด็กสองคน  เดินมาหยุดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง  ที่มีสนามหญ้าเล็กๆหน้าบ้าน

          “  ดาว  เข้าบ้านได้แล้ว  ดึกแล้ว  รีบนอนซะ  อย่าหักโหมแต่งเรื่องสั้นให้มากนัก  ฝันดีนะ”

          “  ได้ๆๆ  ฝันดีเช่นกัน  พี่ชายแสนดี”

          ปีร์เบิ่งตาโตกว้างกับคำว่าพี่ชายแสนดี  ใบหน้าเด็กหนุ่มเริ่มขึ้นสีเรื่อๆ  แต่ความมืดทำให้ไม่อาจมองเห็นได้ชัด  ดาววิ่งหันหลังเข้าบ้าน  พร้อมโบกไม้โบกมือยิ้มร่า  เขาโบกมือตอบ  และยิ้มกว้างกับความสุขที่น่าจะเป็นครั้งสุดท้าย  ที่เขาได้รับจากเธอ  เด็กหญิงที่ชื่อดาว  คนที่เขาแอบรักมาตลอด  แต่เขาไม่อาจบอกคำว่ารักกับเธอได้  เพราะเด็กหนุ่ม  อยากจะเก็บมิตรภาพดีๆในคำว่าเพื่อนไว้มากกว่าคนรัก  เพราะมิตรภาพจากเพื่อน  ยั่งยืนกว่าเป็นไหนๆ  ไม่ว่าจะในโลกของความทรงจำ  หรือโลกของความเป็นจริง  ขอให้ดาวจดจำเขาในฐานะพี่ชายที่แสนดีตลอดไป

          เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านหลังถัดไปจากบ้านของเด็กหญิง  ผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งรีบกุลีกุจออกมาพยุงเขาเข้าบ้านไป  ใบหน้าผู้หญิงคนนั้นดูร้อนรนและกังวลใจ

          “  แม่ครับ  ผมพร้อมแล้ว ”

          “  จ้ะ แม่รู้ว่าลูกเข้มแข็งเสมอนะปีร์   พ่อ  เอารถออกไปโรงพยาบาลเร็ว! ”

          ความโกลาหลวุ่นวายเกิดขึ้นในห้องผ่าตัด  หมอรีบทำการผ่าตัดรักษาหัวใจคนไข้อย่างสุดความสามารถ  ไม่นานเกินรอ  หมอก็เปิดประตูออกมาจากห้องผ่าตัด  หญิงวัยกลางคนคนเดิมรีบวิ่งเข้าไปหาหมอพร้อมถามอาการลูกของเธอ   โดยมีสามีเธอยืนให้กำลังใจเธอและตัวเขาเองอยู่ข้างๆ

          “  คุณสองคนคือผู้ปกครองของเด็กชายปรีเปรม  ใช่ไหมครับ”

          “  ใช่ค่ะ  ดิฉันเองค่ะ  ลูกดิฉันปลอดภัยใช่ไหมคะ”

          “  ใจเย็นนะครับคุณแม่  คือ  ตอนนี้เด็กเสียชีวิตแล้วครับ  หมอเสียใจด้วยนะครับ  หมอรักษาสุดความสามารถแล้วจริงๆ  อย่างที่หมอบอกไว้ในตอนแรก  เด็กมีโอกาสรอด50/50  แต่เด็กเสียเลือดมากครับ  หมอขอตัวก่อนนะครับ”

          “  ปีร์ลูกแม่  ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”

-------------------------------------------------------------

          สายลมพัดหวีดหวิว  ทุ่งหญ้ากว้างช่างเหว่ว้า  ไร้คนโอบกอดให้ไออุ่น  ดวงจันทร์ทอแสงเหงา  แข่งกับดาวที่ทอแสงหม่น  หญิงสาวนั่งอ่านเรื่องสั้น  ที่ความจริง  มันคือบันทึกในวัยเยาว์ของเธอ  ที่ไม่มีตอนจบ  และไม่มีใครได้อ่านมันนอกจากเธอ  น้ำตาใสๆร่วงริน  เมื่อหญิงสาวขยับตัวขึ้นนั่งเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย 

 
         มันก็ไม่มีจุดหมายให้มองมานานแล้วนี่  เธอคิด

          เสียงหวานเศร้า ๆ คละเคล้าเสียงสั่น ๆ ที่เกิดจากการกลั้นความเสียใจไว้ภายใน  เริ่มดังขึ้นเอื่อยๆ  เรื่อยๆ  หยุดบ้างเป็นบางคราว  เมื่อมีเสียงสะอื้นหนักๆ

          “  วันนี้เธอแปลกไปนะปีร์  อยู่ดีๆก็เกิดเงียบไม่พูดจากวนประสาท  แล้วก็ไม่เถียงฉันเหมือนเคยด้วย  ฉันเลยรู้สึกแปลกๆตามเธอไปด้วย  ดูสิ  คนกำลังนั่งทำอารมณ์เพื่อจะเขียนบันทึกเรื่องสั้นเรื่องนี้ให้จบ  เพื่อจะให้นายอ่าน  นายก็ชอบโผล่มาขัดขวางทุกทีสิน่า  ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นความลับ  ถ้านายรู้ก่อนก็ไม่สนุกน่ะสิ ”

          เสียงสะอื้นเบา ๆ เริ่มดังขึ้น  หญิงสาวกัดริมฝีปากเตือนตัวเองให้หยุดอ่อนแอ  ก่อนจะอ่านบันทึกของเธอต่อ  อย่างหมองๆ

          “  วันนี้นะ  นายบอกให้ฉันมองนายด้วย  รู้ไหมนายปีร์  หน้านายมันทำให้หัวใจฉันเต้นแรง  มันรู้สึกเขินไปหมดเลยล่ะ ”

          ก้อนสะอื้นอีกก้อนดังแว่ว  ฟังดูยิ่งโศกเศร้าจับใจยิ่งนัก

          “  แล้วอยู่ๆ  นายก็บอกว่ารักฉัน  ฉันงี้ตกใจหมดเลย  อายจนแทบจะเอาหัวมุดดินได้อยู่แล้ว  แต่ประโยคต่อไปของนายน่ะสิ  ทำให้ฉันแทบโผล่หัวออกจากดินมาฆ่านายแทบไม่ทัน  ปีร์รักดาวในฐานะน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่งนะ  โธ่!  หลอกให้ดีใจเล่นนี่นา”

          หญิงสาวหัวเราะขื่นๆกับน้ำตาที่อาบแก้มเปรอะประของตัวเอง

          “  แต่รู้อะไรไหม  ฉันน่ะรักนายจริงจังนะ  รอไว้โตเมื่อไร  จะยกขันหมากไปสู่ขอ”

          หญิงสาวเริ่มเปลี่ยนจากหัวเราะ  มาเป็นยิ้มแบบฝืนๆ ที่บิดเบี้ยวจากฤทธิ์การร้องไห้

          “  รู้ไหม  บันทึกเรื่องสั้นที่ไม่ยักจะสั้นอย่างชื่อของฉันเนี่ย  ฉันเขียนไว้เพื่อให้นายอ่านโดยเฉพาะเลยนะ  คำสุดท้ายที่ฉันจะเขียนในบันทึกเล่มนี้น่ะเหรอ  ก็คำว่า  ดาวรักปีร์ไง  แต่คงไม่ได้รักแบบพี่ชาย  แบบที่นายรักฉันแบบน้องสาวหรอกนะ  ตาบ้าปีร์! ”

          หญิงสาวแค่นหัวเราะอีกครั้ง  ก่อนจะอ่านบันทึกวัยเยาว์ของเธออย่างยากเย็น

          “  ปีร์จ๋า  ฉันจะรอให้นายอ่านบันทึกเรื่องสั้นของฉันนะ  ก็อย่างที่ฉันบอกไง  นายต้องเป็นคนแรกที่ได้อ่าน  นายต้องรออ่านนะ  แต่นายไม่รู้ใช่ไหม  ว่านายน่ะจะเป็นทั้งคนแรกและคนสุดท้ายที่ได้อ่านบันทึกเลยนะ  แต่นายจะไปรู้ได้ไงล่ะ  ก็ฉันไม่ได้บอกนายนี่นา ”

          ดาวส่งประกายระยับ  เหมือนจะปลอบประโลมหญิงสาวที่นั่งร้องไห้อย่างโดดเดี่ยว  แต่เหมือนหญิงสาวจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว  นับตั้งแต่คนที่เธอรักจากไป

          “  พี่ชายที่แสนดี  ที่ซักวัน  อาจจะเป็นคนรักที่แสนดี  อืม  คืนนี้ฝันดีนะปีร์  ดาวรักปีร์นะ  ไม่ว่าอีกนานเท่าไร  ดาวก็ยังรักปีร์  ถึงปีร์จะไม่รักดาว  ดาวก็จะรักปีร์”

          หญิงสาวปิดบันทึกลงอย่างเบามือ  ราวกับจะทะนุถนอมไว้ตราบนานเท่านาน  ก่อนจะสะอื้นไห้จนตัวโยนอย่างอ้างว้างดายเดียว  สายลมอุ่นๆที่คุ้นเคย พัดปลอบใจเธอเสมอเมื่อเธอมานั่ง ณ ที่ตรงนี้

          “ ปีร์  นายได้ยินเรื่องสั้นของฉันหรือยัง  วันนี้  ครบรอบ  9  ปี  แล้วนะที่นายทิ้งฉันไว้บนโลกอ้างว้างใบนี้คนเดียว  นายน่ะมันคนใจร้าย  ดูสิ  ตอนนี้ฉันเป็นสาวแล้วนะ  สวยด้วยใช่ไหมล่ะ  ทำไมนายไม่อยู่ปกป้องและดูแลฉันเหมือนอย่างที่เคยล่ะ  นายน่ะมันคนใจร้าย  ทั้งที่สัญญาว่าจะอ่านบันทึกเรื่องสั้นเป็นคนแรกไง  ดูสิ  พอนายไม่อยู่เรื่องสั้นฉันเลยเขียนไม่จบซะที ”   

          รอยยิ้มเย็นๆผุดขึ้นท่ามกลางรอยน้ำตาที่ไหลรินผ่าน  ดาวยิ้มสวยให้กับท้องฟ้า  ยิ้มสวยให้กับดาว  ที่เคยดูกับเขา  ที่นี่  เป็นครั้งสุดท้าย

          “  ฉันจะรอวันที่จะได้พบนายอีกครั้งนะปีร์  นายต้องรออ่านเรื่องสั้นฉันนะปีร์”

          สายลมอุ่นพัดผ่านมาแทนคำตอบ  ดาวยิ้มบางๆเป็นการรับรู้  ผู้ชายคนนั้นไม่เคยจากเธอไปที่ไหน  เขายังอยู่เคียงข้างเธอเสมอ  นับตั้งแต่จำความได้  จนกระทั่งดับสลายไปตามอายุขัยกาลเวลา 

          มิตรภาพ  ความทรงจำ  ระหว่างเพื่อนไม่เคยลบเลือน  เด็กชายปีร์ยังอยู่ในความทรงจำของดาวตลอดกาล  ในฐานะ  พี่ชายที่แสนดี  และเพื่อนรักตลอดชั่วนิรันด์

 “ เพื่อน ”  มิตรภาพที่ยั่งยืนและงดงามมากค่ามากกว่ามิตรภาพใดๆทั้งมวล