คนเรานั้นเจ็บช้ำเพราะทำผิด
จึงมาคิดควรดูรู้เมื่อหลัง
กว่าจะรู้การทำไปก็เป็นพัง
แต่ก็ยังไม่เข็ดไม่หวั่นกลัว
 
  ทั้งที่รู้ว่เมื่อทำสิ่งนั้นอีก
ก็คงหลีกไม่พ้นความหัว
ถึงแม้มีมือื่นมาพันพัว
แต่ก็ยึดมั่นในตัวไม่เปลี่ยนแปลง
  ทำไมหนอคนเราถึงโง่นัก
เห็นประจักษ์ว่ามีร้ายแอบแฝง
มันเข้ามาพร้อมกับพิษที่ร้ายแรง
ก็ไม่แคลงใจเลยสักเวลา
  อีกทั้งยังไว้ใจอยู่ทุกเมื่อ
คอยจุนเจือช่วยเหลือไม่ถือสา
แม้สุดท้ายจะต้องเจ็บตลอดมา
ก็ไม่คิดไม่นึกหาทางออกไป
  คอยแต่เป็นตัวสำรองของคนอื่น
ทุกค่ำคืนรอคอยดวงดาวใส
มาปลดปล่อยความโง่เขลาของจิตใจ
ให้บรรลัยดับสูญไม่เหลือดี
 
  เรื่องอื่นนั้นออกจะเก่งและกาจ
ทั้งฉลาดมากมายหลายศักศรี
แต่เรื่องนี้ออกมาเหมือนเดิมทุกที
คิดว่ามีคนมาเห็นใจเรา
  ทั้งที่จริงใจตนนั้นก็รู้
ว่ารออยู่จนตายก็ไม่มีเขา
ใครคนหนึ่งคนนั้นมาขัดเกลา
ความโง่เขลาออกจากตัวไม่หวนคืน
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น