คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Re-Run
Re-Run
คนอะไร ขี้ประชดชิบเป๋ง...
“นัมอู”
“5555555555555555555555555555555 แล้วไงต่อๆ”
“นัมอู!”
“555555555555555 เอองั้นไว้พรุ่งนี้เจอกันๆ”
“นัม อู ฮยอน” พอพูดแล้วอีกคนไม่ได้ยินก็เลยตะโกนใส่หูแบบเน้นคำต่อคำ นี่กูนั่งอยู่ตรงนี้ครับน้องนัมอูฮยอนสนใจกันนิดนึง
“โว้ยยยยยย หูจะแตกครับพี่ซองกยูไม่ทราบเป็นอะไรมากรึเปล่าเห็นมั้ยเนี่ยผมคุยโทรศัพท์อยู่-_-“
“-_- พรุ่งนี้ช่วงบ่ายไม่มีงาน ไปเที่ยวกัน”
“นัดโฮย่าไปแล้วว่ะโทษ” นัมอูฮยอนยักไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วก็หันไปสนใจกับไอโฟนสีขาวในมือ ไม่คุยให้ได้ยินก็จิ้มไลน์เล่นว้อทแอปคุยกันโดยไม่สนใจซองกยูเลยสักนิด ตกลงแฟนนายชื่อซองกยูหรือโฮย่ากันแน่…
หมั่บ
จ้องอยู่ประมาณเกือบนาทีซองกยูก็คว้าไอโฟนมาจากมือของร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้า รู้สึกได้ว่านอกจากแม่งจะไม่สนใจแล้วยังเห็นคนอื่นสำคัญกว่านี่ยอมไม่ได้ โฮย่าเพิ่งออกไปถ่ายละครแค่แปปเดียวนี่ถึงกับต้องโทรคุยกันตลอดขาดกันไม่ได้ขนาดนี้ตามเขาไปกองถ่ายเลยไป (โมโห)
อย่าว่าแต่ธาตุอากาศ...ขนาดเป็นวิญญาณผักชีตอนนี้ยังเป็นไม่ได้เลยครับอยากจะครายเป็นภาษาสเปนเหลือเกิน
นัมอูฮยอนกับคิมซองกยู เมมเบอร์วงอินฟินิทคบหากันมาเป็นปีแล้ว ไม่ดิกี่ปีแล้วก็ไม่รู้ รู้แต่มันไม่ใช่แค่แฟนนี่เป็นหมดเลยตั้งแต่พี่ชายแฟนเพื่อนคุยแม่บ้านแม้แต่คนใช้ พักหลังมานี้อินฟินิทที่มีชื่อเสียงกว่าแต่ก่อนมากตารางงานแน่นเอี้ยดแทบไม่ได้หลับได้นอน อยู่ๆมาได้วันหยุดถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงบ่ายก็เถอะ ซองกยูก็แค่อยากหาเวลาไปไหนมาไหนกับแฟนบ้าง นี่อะไรพักนี้ติดโฮย่าชิบเป๋งจะแงะออกยังไงวะโอ้ยเครียด
ครืดดด ครืดดด
“อ้าวโฮย่ามาแล้ว งั้นไปก่อนนะพี่ซองกยูเป็นเด็กดีล่ะเฝ้าบ้านด้วย อิ_อิ” หันมาพูดประโยคนั้นแล้วทำหน้าน่าเดินไปกระทืบก็หยิบกระเป๋าเป้แล้วเดินออกจากห้องไป...
เดี๋ยวนะ
พ่อดินี่กูปล่อยแฟนตัวเองไปหาผู้ชายคนอื่น(เพื่อนร่วมวง)
.
.
.
เหมือนจะขำนะ
แต่ไม่ขำ
ถึงตามรายการทีวีซองกยูจะดูขำๆสบายๆก็เถอะ แต่ใครจะรู้ว่าซองกยูเฟลแค่ไหนเวลาเห็นนัมอูไปยุ่งวุ่นวายกับคนอื่น
มากสุดก็กอด หอมแก้ม
เป็นใครใครก็ต้องหวงแฟนตัวเองทั้งคน แต่นี่เริ่มไม่ใช่แล้วนัมอูนอกจากจะไม่กลัวซองกยูโกรธแล้ว ตอนนี้อาจจะไม่แคร์กันเลยด้วยซ้ำ
เป็นคนเหมือนกัน เสียใจเป็น
อย่ามองกูเป็นของตายได้มั้ยขอร้อง
นี่เที่ยงคืนแล้วนัมอูยังไม่กลับมา ประเด็นคือโฮย่าก็หายไปด้วย
แกร้ก
เสียงประตูเปิดทำเอาคนที่นอนหลับคาโซฟาเพราะนั่งรอมาตั้งแต่สองทุ่มสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อกี้กำลังจะหลับแล้วเชียว ไม่คิดอะไรมากซองกยูแกล้งหลับจนนัมอูกับโฮย่าคุยนู่นนี่เสร็จแล้วก็แยกกันไป ป่านนี้ทุกคนหลับกันหมดละทางสะดวก
“ทำไมกลับซะดึก”
“เออรถมันติดอะนี่ไปกินชาบูกับโฮย่ามา ไป...”
“สนุกมากมั้ย?”
“อะไร-_-“
ซองกยูไม่ได้คิดจะตอบคำถามคนตรงหน้าที่ปั้นหน้าบึ้งใส่เลยแม้แต่น้อย มือใหญ่คว้าข้อมือคนตรงหน้าด้วยแรงโทสะ
...ถ้าเป็นตามละครหรือหนังโรแมนติกซองกยูต้องดึงนัมอูมาจูบสินะ
ก็คิดจะทำอยู่เหมือนกัน
แต่...
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก” นัมอูพูดเสียงดังคล้ายจะตะโกนใส่ซองกยู คนตาตี่ชะงักไปเล็กน้อยแต่หลังจากนั้นก็เพิ่มแรงบีบที่ข้อมือให้แรงกว่าเดิมจนคนถูกกระทำนิ่วหน้า
“โอ้ยนี่ถามดีๆไม่ตอบเป็นอะไรวะพี่ซองกยู!”
“จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ พี่จะเป็นยังไงนายเคยสนใจด้วยรึไง?”
“ไม่บอกแล้วจะรู้มั้ยว่าเป็นอะไรอยู่ๆก็มาหงุดหงิดใส่นี่จะปล่อยมือได้ยัง”
“ทำอะไรลงไปนายไม่รู้ตัวรึไงนัมอูฮยอน!”
“…”
“เห็นพี่เป็นของตายรึไง” เสียงของซองกยูเริ่มอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะจ้องเข้าไปในตาอีกคน
‘พี่ซองกยูผมขอโทษ อย่าโกรธเลยนะต่อไปนี้จะสนใจพี่ให้มากกว่าเดิม ผมรักพี่นะ’
ปกติคงจะได้ยินประโยคแบบนี้ออกจากปากอีกคน เมื่อไหร่ก็ตามที่ซองกยูโมโหเรื่องนั่นเรื่องนี่แล้วโมโหใส่นัมอู ร่างสูงรออีกคนเอ่ยประโยคนี้ออกมาแล้วก็กะจะดึงมากอด ความจริงไม่ได้โกรธมากอยู่แล้วแค่น้อยใจเฉยๆเท่านั้นเอง
“นี่มันหลายครั้งแล้วนะคิดไปเองคนเดียวแล้วก็มาโกรธเป็นเรื่องเป็นราว ผมก็เบื่อเป็นนะเมื่อไหร่พี่จะเลิกนิสัยแบบนี้สักที?”
แต่มันกลับ...
“พี่หาว่าผมไปยุ่งกับโฮย่าหาว่าผมนอกใจ แล้วเคยคิดบ้างมั้ย…” นัมอูเว้นวรรคสักพักก่อนจะสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุมของซองกยูแล้วก็จ้องหน้าซองกยูด้วยสายตา...ไม่รู้สินะ จะว่าเยาะเย้ยหรือน้อยใจดีล่ะ
“พี่เคยทำอะไรให้ผมมีความสุขบ้าง...พี่คิดบ้างมั้ยว่าผมจะอึดอัด? ก็ไม่ พี่คิดถึงแค่ตัวเองเท่านั้นแหละ”
ไม่เป็นอย่างที่คิด...
.
.
.
เช้าวันถัดมาก็อย่างที่คิด นัมอูหนีออกไปจากหอก่อนที่ซองกยูจะตื่น
คงตั้งใจหลบหน้าสินะ
“พี่ซองกยู ทะเลาะกับนัมอูอีกแล้วเหรอ” โฮย่าตะโกนถามออกมาจากห้องน้ำในขณะที่กำลังแปรงฟัน น้ำเสียงอู้อี้ดังขึ้นดักอีกคนที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้องด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์
ก็เพราะใครกันล่ะ เฮอะ...
“อืม วันนี้พี่กลับดึกไม่ต้องไปตามนะมีถ่ายรายการ” พูดสั้นๆก่อนจะหุนหันออกจากห้องไป โฮย่าถอนหายใจออกมาดังๆ จะบอกว่าไม่รู้เรื่องก็คงจะไม่ได้ เมื่อเช้าก่อนที่นัมอูจะออกไปโฮย่าที่ตื่นก่อนชาวบ้านเขาอยู่แล้วก็เห็นว่านัมอูไปนั่งร้องไห้กับซองจงตรงโซฟา ใจความทั้งหมดก็ไม่พ้นพี่ซองกยูโมโหอะไรไม่เข้าเรื่องแถมหึงอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังจนทำเอานัมอูอดน้อยใจไม่ได้ ซองกยูขี้ระแวงเสมอซึ่งนัมอูก็พยายามจะรับนิสัยข้อนี้ให้ได้แต่มันไม่ง่ายเลยสักนิด การจะทำใจที่โดนจับผิดและมองเรื่องที่แฟนเอาแต่หึงเขากับคนอื่นไปทั่วนี่เป็นเรื่องยากสำหรับนัมอูฮยอนคนนี้จริงๆ…
.
.
.
+กองถ่าย เวลาสองทุ่ม+
แม้ว่าในใจอยากจะขอโทษนัมอูฮยอนสักแค่ไหนสำหรับเรื่องเมื่อวาน แต่คิมซองกยูสักอย่างขึ้นชื่ออยู่แล้วว่าปากหนักแถมปากเสียอีกต่างหาก ระหว่างการขับรถเพื่อเดินทางกลับหอซองกยูก็เอื้อมมือไปเปิดวิทยุเพื่อคลายความเงียบ แต่ก็ไม่รู้อะไรดลใจให้ดีเจเลือกเปิดเพลงๆนี้ขึ้นมา
이러지마 제발 떠나지마 제발
Don’t know why Don’t know why
비도 안 오는 유리창 넘어
뿌옇게 멀어지는 너
เฮอะ ไม่รู้ทำไมสินะน้ำตาถึงได้ไหลออกมา
เพราะซองกยูเองที่ขี้ประชด ชอบโมโหไร้สาระ เห็นแก่ตัว ทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเจ็บ ก็สมควรที่เขาจะไป…
รถของซองกยูเคลื่อนตัวไปจอดข้างถนนอย่างช้าๆ เวลานี้นัมอูอาจจะกลับบ้านนอนไปแล้วหรือกำลังทำอะไรอยู่กันนะ... คิดไดแค่นั้นสายตาก็เลื่อนไปมองที่เบาะข้างคนขับ ทุกครั้งเวลาซองกยูกลับบ้านดึกๆนัมอูมักจะไปหาที่กองถ่ายแล้วก็กลับด้วยกัน แต่ตอนนี้เบาะนี่มันว่างเปล่า เห็นก็เพียงมโนภาพของเขาเอง...นัมอูฮยอนกำลังหัวเราะให้เขา ทั้งที่คิดว่าเวลานี้...
คนอย่างเขาไม่มีสิทธิ์แม้กระทั่งจะคิดถึงด้วยซ้ำ
ปัง
จู่ๆประตูของเบาะข้างคนขับก็เปิดออกเผยให้เห็นชายหนุ่มก้าวเข้ามาในรถ ซองกยูอึ้งค้างสักพักก่อนจะเริ่มตั้งสติได้ นี่มันอะไร...ทำไมนัมอูฮยอนมาอยู่ที่นี่ได้
“พี่จะเอายังไง” เสียงของนัมอูเอ่ยขึ้นเรียบๆ
“มาทำไมแถวนี้ ทำไมไม่กลับหอไปหาโฮย่าล่ะเขารออยู่ไม่ใช่เหรอ” ซองกยูพูดออกไป ก็ไม่พ้นจะประชดให้อีกคนอึดอัดเล่นนี่เป็นนิสัยไม่ดีที่แก้ไม่หายสักที นิสัยชอบประชดและเรียกร้องความสนใจ...
“เลว”
“อะไรของนายถ้าจะมาพ...”
“ทำไมไม่รอผม”
“…”
“พี่ก็รู้ว่าผมต้องไปหาที่กองทำไมถึงขับรถออกมาก่อน”
“…”
“เดินจากที่นั่นมาถึงหอมันไกลมากนะ ถ้าไม่เจอพี่ระหว่างทางผมจะทำยังไง…” นัมอูพูดเสียงเบาหวิวก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอาบแก้มด้วยความรู้สึกอัดอั้น แม้ว่าจะเป็นคนร้องไห้เก็บเสียงแต่ซองกยูก็รู้ดีว่าตอนนี้อีกคนกำลังร้องไห้อยู่
“นัมอูฮยอน”
“เลิกคิดไปเองแล้วหัดเชื่อใจกันบ้างจะได้มั้ย ผมเสียใจเป็นนะเวลาที่พี่หาว่าผมไปยุ่งกับคนนั้นไปกิ้กคนนี้หาว่าผมไม่สนใจพี่ผมก็เสียใจ ผมทำหน้าที่ของผมไม่ดีพอสินะ แต่ผมพยายามที่สุดแล้ว”
“พี่....”
“ผมพยายามไม่เก็บคำพูดประชดประชันของพี่ไปคิด ผมรู้พี่จะรำคาญถ้าผมเอาแต่คิดเล็กคิดน้อย ผมพยายามไม่ร้องไห้หรือทำตัวงอแง ผมทำตัวหยาบคายงี่เง่าก็เพื่อให้พี่สบายใจเวลาอยู่ด้วยกัน”
“…”
“พี่มองเห็นสิ่งที่ผมทำบ้างรึเปล่า”
ไม่...ไม่เคย
เท่าที่รู้ก็สนใจแค่ว่านัมอูจะทำตัวเขาเองเสียใจรึเปล่าเท่านั้น
แต่...
“ไม่”
“…” คนตัวเล็กถึงกับชะงักไปกับคำตอบที่ตรงจนเกินไป พูดแบบไม่ถนอมน้ำใจใครนี่ล่ะนะคิมซองกยู
“แต่พี่รักนาย”
“...”
“คราวนี้จะกลับบ้านได้รึยัง”
.
.
.
+สองเดือนผ่านมา+
งี้แหละนะ ทะเลาะกันด้วยเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน
แต่สุดท้ายพอปรับความเข้าใจกันได้ ก็กลายเป็นว่าซองกยูกับนัมอูเอาแต่จู๋จี๋กันเหมือนตอนคบกันใหม่ๆไม่มีผิด...
“นัมอูฮยอน เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับมันซักที ไอ้เวรนั่นน่ะชื่ออะไรจองบยองฮีใช่ไหม!!”
“แม่งทะเลาะกันทุกสองเดือนจริงๆว่ะ ซองจงมาชิมนี่ทีมันหวานไปมั้ย” โฮย่าบ่นขึ้นมาก่อนจะตะโกนเรียกซองจงมาชิมอาหารที่เขาทำ เรื่องจบลงที่ว่าโฮย่ากับซองจงแอบคบกันมานานแล้วแต่เพราะซองกยูชอบบ่นคนในวงว่ามีแฟนแล้วมัวแต่งี่เง่าไม่เต็มที่กับงานทั้งที่ความจริงตัวเองน่ะเป็นหนักกว่าใครเขาก็เลยไม่กล้าบอก พอนัมอูระเบิดใส่ไปวันนั้นถึงได้กระจ่างว่าโฮย่ากับซองจงมักเน่ของวงคบหากันอยู่ เป้าหมายถัดไปก็เลย...
ทุกคนครับ...
พี่ซองกยูเขาพัฒนาแล้วนะ...
จากหึงคนในวง ตอนนี้ข้ามวงแล้วครับ
ความคิดเห็น