คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : อาการแปลกๆ 100%
หลังจากที่ฉันนั่งในรถของ”เขา”มานานพอสมควร และแล้ว นายแกงส้มก็พาฉันถึงบ้านอย่างปลอดภัย
“ขอบคุณมากนะค่ะ คุณเคเอสที่มาส่งฉัน”
ฉันง่วนกับการถอดสายเข็มขัดนิรภัย พลางพูดไปด้วย บรรยากาศในรถเงียบงัน ทำให้ฉันรู้สึกใจไม่ดี และเมื่อคิดได้อย่างนั้น มือทั้งสองข้างยิ่งเร่งสปีดในการถอดเข็มขัดนิรภัยออก จึงทำให้มันช้ามากขึ้น
และในที่สุด ฉันก็ถอดมันออกจนได้ =o= ฟู่ว์
ฉันลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันไปเผอิญสบกับสายตาอีกคู่หนึ่งในเงามืด
สายตาของนายแกงส้มที่จ้องมองมา แววตาแปลกๆจากเขา ทำให้ฉันรู้สึกใจสั่นไหวจนต้องรีบหลบสายตาของเขา...โดยที่ ...ไม่ทันได้รู้ว่า...
เขากำลังบอกอะไรบางอย่างกับฉันผ่านแววตาคู่นี้เลย..
“เอ่อ...” ฉันพูดค้างไว้ราวกับทำตัวไม่ถูก ก่อนจะนึกได้ว่าควรจะลงจากรถได้แล้ว แต่แล้วเสียงของนายแกงส้มก็ดังขึ้น
“ยัยหยุด...”
ฉันชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถไว้ค้างก่อนจะหันไปมองเขา
“ฉ ฉันชื่อ สต๊อป”
“ก็ฉันจะเรียกยัยหยุดไง”
เขาพูดขึ้นหน้าตายและยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างท้าทาย แปลกที่ฉันก็รู้สึกเหมือนจะโกรธ แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังหน้าแดงอยู่ยังไงยังงั้น
“พรุ่งนี้ ฉันจะไปกับเธอด้วย!”
เขาพูดขึ้นอีกครั้งแต่ก็ยังไม่ยอมเอาหน้าของตัวเองออกห่างฉันซักที จนฉันรู้สึกว่ามันใกล้มากเกินไปแล้วนะ หัวใจฉันเริ่มจะเต้นโครมครามยิ่งกว่าเสียงกลองดังซะอีก
ฉันลอบกลืนน้ำลายก่อนจะพูดขึ้นเสียงสั่น
“ต แต่ คุณ ต้อง ร เรียน ร้องเพลง”
“ที่ผ่านมา ฉันก็เป็นเด็กดีของคุณครูตลอด...”
ฉันหลับตาปี๋ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาห่างไปไม่กี่คืบแล้วจริงๆ
ไม่จริงนะ นายคิดจะทำอะไรกัน
และฉันก็ได้ยินเสียงกระซิบข้างหูเบาๆ ที่แม้ฉันจะเดินมาถึงห้องนอนของตัวเองแล้วยังคงได้ยินเสียงกระซิบนั้นชัดเจน ซ้ำไป ซ้ำมา ก่อนจะอดอมยิ้มออกมาไม่ได้
“ฮึ่ย! คิดอะไรเนี้ย ยัยหยุด! พอๆๆ”
ฉันทึ้งหัวตัวเองก่อนจะดึงหน้าตัวเองไปมา เมื่อเห็นว่าอยู่ๆ ก็ยิ้มขึ้นมาคนเดียวกับคำพูดของนายแกงส้ม
ฉันบังเอิญเหลือบไปเห็นกระจกในห้องนอนตัวเอง ที่สะท้อนภาพ ตัวฉันกำลังทึ้งหัว หยิกหน้าตัวเองไป ยิ้มไป
“นี้ฉันเป็นอะไรของฉันกันเนี้ย”
ฉันรีบกระโจนทิ้งตัวลงบนเตียงของตัวเองก่อนจะเอาหน้าซุกหมอนไว้ ราวกับไม่ต้องการเห็นเหตุการณ์ตอนเย็นอีกครั้ง
เพราะนายแกงส้มชัดๆ อ๊ากกก>o< ทำไงดี ฉันสลัดภาพตอนเย็นไม่ได้
ฉันลุกมานั่งบนเตียงก่อนที่จะหวนนึกถึงตอนสุดท้ายอีกครั้ง
.
.
.
“ที่ผ่านมา ฉันก็เป็นเด็กดีของคุณครูตลอด...”
ฉันหลับตาปี๋ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเขาห่างไปไม่กี่คืบแล้วจริงๆ
ก่อนจะได้ยินเสียงที่กระซิบข้างหูเบาๆว่า
“คงไม่เป็นไรหรอกที่ฉันจะดื้อขึ้นมา...เพราะเธอ..”
(END STOP PART)
(KS PART)
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมรีบบึ่งมายังหน้าบ้านของสต๊อป ตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน เพราะมันมีความรู้สึกว่า เธอต้องหลบหน้าผมอย่างแน่นอน ส่วนหลบทำไมนั้น...น่าจะมาจากเหตุการณ์เมื่อวานแหะ
แต่ใครจะไปยอมให้เธอหลบหน้ากันง่ายๆล่ะ ผมอุตส่าห์ได้เจอเธอทั้งที
ไม่ได้เจอกันตั้ง2ปี ผมคิดถึงจะแย่ L (ฉันรู้สึกว่าพี่แกงมันดูร้ายขึ้น:เอ๋อมึนฮา)
ผมนั่งรอยัยหยุดอยู่ในรถ ก่อนจะคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานว่าผมทำไปได้ยังไงทั้งๆที่ปกติถ้าเขินก็จะทำอะไรไม่ถูก
เมื่อวานก็เกือบจะทำอะไรถูกซะด้วยสิ คิดแล้วยังเขินไม่หาย
ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลินๆ ผมก็บังเอิญเห็น ร่างบางร่างหนึ่งแต่งตัวมิดชิดซะจนน่าสงสัย เดินออกมาจากประตูบ้านยัยหยุด
“จริงๆเลย แต่งชุดสีดำขนาดนี้ไม่ร้อนหรือไงกัน” พูดจบผมก็เคลื่อนรถไปจอดเทียบใกล้ๆเธอ
“นาย!”o.O
ร่างบางของ’ยัยหยุด’ มีสีหน้าตกใจ และเผลออุทานออกมาก่อนที่เธอจะรีบเดินหนีไป
อ่า...หนีอีกแล้ว..
ผมลงจากรถก่อนจะเดินตามยัยหยุดไปช้าๆ ขณะที่ยัยนั่นกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง
“นี้!นายอย่าตามมาได้ไหม!”>o<
เธอตะโกนขึ้นมา เหมือนกับว่ากำลังบอกผมอยู่(ก็ใช่น่ะเซ่~!:สต๊อป)
“แล้วเธอจะหนีทำไมล่ะคุณสต๊อปครับ” ผมถามเธออย่างสบายๆพลางสาวเท้าก้าวออกไปยาวๆ..
แค่นี้ผมก็เดินตามเธอทันแล้วล่ะ(^_-)-* (แต่ฉันวิ่งอยู่นะย่ะ:สต๊อป)
เมื่อผมพูดจบเธอก็หยุดวิ่งก่อนจะทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเงียบๆอย่างหมดแรง
“อ่ะ! ฉันให้”
(END KS PART)
(STOP PART)
“อ่ะ!ฉันให้”
สัมผัสเย็นๆที่รู้สึกได้จากแก้มของตัวเอง บวกกับเสียงเรียกของใครบางคน ทำให้ฉันเหลือบสายตาขึ้นมอง
นายแกงเป็ดเอ๊ย!! L
ฉันค้อนสายตาให้นายแกงส้ม ต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องวิ่งอย่างหักโหมในเช้าวันนี้ แต่เขาก็ยังจงใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เขายื่นขวดน้ำดื่มก่อนจะพูดประโยคนั้นอีกรอบ
“อ่ะ! ฉันให้”
เชอะ! ฉันสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
จะว่าไป เพิ่งวิ่งเสร็จใหม่ๆ มันชวนรู้สึกกระหายน้ำจังแฮะ
“ยัยหยุดครับ ถ้าเธอไม่หยิบขวดน้ำจากมือฉัน ฉันจะคิดว่าเธอกำลังเขินฉันนะ” J
นายแกงส้มพูดขึ้นมาช้าๆด้วยน้ำเสียงท้าทาย ฉันสะดุ้งก่อนจะหันไปจ้องหน้าเขาขวับ
วื้ด~
ฉันรีบคว้าขวดน้ำนั้นทันทีก่อนจะรีบเปิดฝาแล้วรีบดื่มเข้าไปทันที
“เฮ้ๆ รีบดื่มขนาดนี้เดี๋ยวก็สำลักหรอก เข้าใจนะว่าชอบผมน่ะ”
พรวด!!
ฉันพ่นน้ำออกมาทันที ก่อนจะไอออกมาเล็กน้อยเพราะสำลัก
“แค่กๆ นายมาพูดอะไรแบบนี้ตอนดื่มน้ำกันห่ะ”
“เอ่อ...โทษที”
ฉันเช็ดน้ำที่เลอะหน้าและเสื้อผ้าออกลวกๆ เพราะนายแกงส้มแท้ๆเลยฮึ่ย!!
“นี้โกรธหรือเปล่า”
“เปล่า!” แค่โกรธมาก ย๊าก~กก
“แน่ใจหรอ อ่ะ คำขอโทษเล็กๆน้อยๆ”
พูดจบ นายแกงส้มก็ยื่นช็อกโกแลตห่อหนึ่ง ยี่ห้อโปรดของฉัน
กรี้ด~ด เฟอร่าโร่รอชโช่ใช่มั้ยเนี้ย*0*
“ฮึฮึ”
ฉันเหลือบไปมองนายแกงส้มทันทีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของเขา ก่อนจะหน้ามุ่ยลงมากกว่าเดิม ฉันก็เลยคว้าช็อกโกแลตมาแกะกินทันที
งึม งึม งึม^)o(^
จะว่าไปแล้วฉันเริ่มสงสัยแล้วน่ะ ว่าหมอนี่ไปเอาน้ำกับช็อกโกแลตมาจากไหน ฉะนั้น ฉันก็เลยถามเขาขึ้นว่า
“นี้ นาย ถามจริง”
“ตอบจริง”
-*-
“ฮ่าฮ่าฮ่า ล้อเล่นน่ะ จะถามอะไรล่ะ”
ฉันมองหน้านายแกงส้มที่กำลังยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี ด้วยความรู้สึกแปลก ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ที่ตัวเองรู้สึกร้อนผ่าวซะเฉย
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
อ่า...ฉันว่ามันแปลกไปจริงๆน่ะ รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่รัวกว่าปกติ
สงสัยอะดรีนาลีนในร่างกายหลั่งออกมาเยอะแน่เลย แต่มันหลั่งเพราะสาเหตุจากไหนกันน่ะ
“นี้ ตกลงว่าจะถามอะไร”
ฉันสะดุ้งก่อนจะรีบกลบสีหน้าของตัวเอง(ที่ไม่รู้ว่าป็นยังไงในตอนนี้)
“ฉ ฉันจะถามว่านายเอาน้ำกับขนมมาจากไหน”
“อ๋อ เพิ่งซื้อเมื่อกี้อ่ะน่ะ” เขาตอบหน้าซื่อเล่นเอาฉันร้อง”ห่ะ”ออกมา
“ก็ซื้อตอนที่เธอวิ่งนั้นแหละ นั่นไง มีร้านขายของชำอยู่ตรงนั้น”
เขาชี้ให้ฉันดู ฉันมองตามมือของเขาก็พบว่าไม่ไกลจากนี้เท่าไหร่ มีร้านขายของชำอยู่จริง
“นี้ฉันวิ่งช้าขนาดนี้เลยหรือไง”
“ก็เกือบๆล่ะน่ะ” พูดจบฉันกับเขาก็ต่างเงียบ มองดูบรรยากาศยามเช้า ละแวกสวนสาธารณะใกล้บ้านของฉัน ทั้งๆที่ในวันปกติก็มักจะไม่ได้มาเห็นบรรยากาศแบบนี้สักเท่าไหร่
...
“นี้ แล้วนายตามฉันมาทำไม” ฉันถามเขาขึ้นก่อน ก่อนจะหันไปมองหน้าเขา
นายแกงส้มมองฉันด้วยแววตาที่เป็นประกายอย่างนึกสนุก ทำเอาซะฉันเสียววูบ
“ก็เธอจะหนีฉันทำไมล่ะ เมื่อวานฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันจะไปด้วย”
“ก็...” เมื่อวานฉัน...ยัง...ไม่ลืมเลยนี้น่า
ฉันได้แต่บ่นอุบในใจ บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ ฉันรู้สึกว่ามันดีขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ ขณะที่แดดเริ่มจะออกมาอ่อนๆ
“บรรยากาศดีน่ะ” ฉันพูดขึ้นเบาๆ
“แล้วชอบไหมล่ะ” นายแกงส้มถามขึ้นเบาๆ ฉันหันไปมองเสี้ยวหน้าของเขา ขณะที่เขากำลังมีสายตาที่เหม่อลอย จ้องมองไปยังท้องฟ้า
ฉันแหงนหน้ามองท้องฟ้าก่อนจะตอบว่า “ชอบสิ”
จากนั้น ฉันกับเขาก็สบสายตากันอย่างไม่ตั้งใจ ในแววตาของเขาสั่นไหวพอๆกับสายตาที่ฉันมองเขา
ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก
.
.
.
“นี้! นายมากับรถไม่ใช่หรือไง”
“ใช่ มากับรถ”
“แล้วนายทิ้งรถไว้ ห่างจากตัวเนี้ยนะ เดี๋ยวรถก็หายหรอก” ฉันเอ็ดเขาเล็กน้อยที่เขาไม่รู้จักระวังเรื่องนี้ เดี๋ยวนี้น่ะมิจฉาชีพเยอะจะตาย
เขายิ้มกว้างอีกแล้ว และหัวใจฉันก็เต้นเร็วอีกแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้ารถหาย ผมก็จะได้ตามติดเธอทั้งวันไงล่ะ” (*^ _^*)
=o= นี้นายยังคิดแบบนี้ได้อีกหรือไงกัน
“ว่าแต่ว่า...วันนี้ผมไปด้วยได้ไหม?”
“...”
ฉันเงียบ ไม่ตอบอะไร เขาคงจะสังเกตเห็นก็เลยเงียบตาม
“ถึงห้ามก็จะไปให้ได้ใช่ไหมล่ะ แกงส้ม”
(END STOP PART)
*มีความรู้สึกอยากจะบอกว่า เค้าอยากจะทำฟิคTS9จัง >#< (พลั๊วะ! ฟิคเก่ายังแต่งไม่จบเลยไม่ใช่เร๊อะ) แต่อยากแต่งต่อจริงๆนะค่ะ TS9 แต่ไม่รู้จะเอาคู่ไหนดี ถ้ามีความเห็นอย่างไร ขอให้ช่วยบอกนะค่ะ^^
---------------------------------------------------------
Talk:
-วันนี้ถือเป็นฤกษ์งามยามดีที่จะขุดฟิคที่แต่งดองไว้นานนมออกมา ฮ่า~ รู้สึกอบอุ่นหัวใจมากเลยที่ยังมีคนรอคอยฟิคของเอ๋อมึนฮาเรื่องนี้อยู่ กลับมาครั้งนี้ก็ต้อนรับแบบฟินกันเล็กน้อย
-คู่พี่แกงต๊อปใกล้จบแล้วเน้ออีกไม่กี่บทเอง เอ๋อมึนฮาจึงอยากรู้ว่าจะให้จบไปเลยหรือว่ารู้ความเป็นไปของคู่อื่น(ที่ไม่ได้ออกมาเท่าไหร่ แฮะๆ= =*) ยังไงก็ฝากไว้ช่วยเอ๋อมึนฮาคิดกันนะ
-ต้องขอโทษจริงๆนะค่ะที่ทิ้งไว้นาน(กำลังจะผ่านพ้นมรสุมงาน หลังจากนี้น่าจะเจอกันยาวค่ะ)
ด้วยรักและห่วงใย
เอ๋อมึนฮา
ความคิดเห็น