ชอบตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยคะ ชื่อเพราะและเข้ากับเนื้อเรื่อง ชอบโลเคชั่นของเรื่องที่เป็นฮ่องกง ให้ความรู้สึกของซีรีย์เอเชียที่ฉากสวย พระเอกหล่อ นางเอกสวย ตัวประกอบหน้าตาดี แต่งตัวแบบเมืองหนาว อากาศปรวนแปร บรรยากาศโรแมนติก ขณะเดียวกันฮ่องกงก็มีมุมด้านมืดที่น่ากลัวเยอะ เหมาะกับเนื้อเรื่องที่มีแง่มุมของผลประโยชน์และกลุ่มแกงค์ต่างๆ
ชอบอิมเมจของหมอชาร์มที่ไรเตอร์บรรยาย คุณหมอที่จริงจังกับงาน ความสวยหวานที่ทำให้หนุ่มๆหลงใหล แต่ปมชีวิตของเด็กไม่มีครอบครัว ความอ้างว้าง ทำให้เธอสร้างกำแพงขังตัวเอง ขณะเดียวกันก็ทำให้เข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงหลงรักพระเอกได้ในเวลาอันสั้น แต่ช่วงของหมอชาร์มและโลแกนที่เจอกันในตอนหลังจากที่หายจากความจำเสื่อมแต่กลับจำนางเอกไม่ได้ ดูความสัมพันธ์มันเร็วไป ถึงเนื้อถึงตัวกันง่ายเกินไป โดยส่วนตัวชอบแบบรักซึมลึก หรืออาจเป็นเพราะไรเตอร์ต้องการสร้างภาพของพระเอกหล่อรวยว่าเป็นเพลย์บอย ไม่จริงจังกับผู้หญิงคนไหน (ขอบคุณที่ไม่ลงอิมเมจตัวละคร ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของรีดเดอร์จินตนาการกันไปเองดีแล้วคะ)
ชอบความน่ารักน่าชังของเจ้าหนูคอลินน์ที่สุด ทำให้มองเห็นมุมน่ารักอบอุ่นของโลแกนที่เล่นเอาเคลิ้มไปเลย สรุปว่าชอบเรื่องนี้มากคะ อ่านแล้วมีความสุข ขอบคุณไรเตอร์มากๆคะ

อ่านแล้วให้ความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเศร้าบีบคั้นหัวใจ ซาบซึ้ง น่ารักโรแมนติก แล้วยังมีขำกับคำพูดโดยเฉพาะตอนที่ดาวน้อยส่งข้อความคุยกับลุงใหญ่ ชอบความแสบของเจ้าดาวน้อยจริงๆ แต่ที่แน่ๆ คือสนุกมาก อ่านแล้วติดหนึบ สำนวนการเขียนไม่ใช่แนวภาษาสวย แต่เล่าเรื่องด้วยภาษาง่ายๆ ได้อย่างต่อเนื่องทั้งๆ ที่มีการสลับไปมาระหว่างการเล่าเรื่องในอดีตและปัจจุบัน ชอบบทสนทนาที่อ่านแล้วมันไม่มากไม่น้อยพอเหมาะพอดี เนื้อเรื่องมีเหตุมีผล มีการผูกปมในช่วงต้นเรื่องให้คนอ่านลุ้นว่าใครเป็นพระเอก ใครกันที่แอบช่วยรัณ ความรักของรัณและพี่ใหญ่น่าประทับใจมาก รักของรัณคือรักที่ยอมเสียสละความสุขของตัวเองทุกอย่างเพื่อคนที่รัก ความรักของพี่ใหญ่คือรักที่ก้าวผ่านเวลาและรูปลักษณ์ภายนอก นานแค่ไหนก็ยังรัก จะโทรมจะดูกระจอกอย่างไรก็ยังรัก ชอบที่พี่ใหญ่บอกกับดาวทางข้อความว่าป้าไม่แก่ 'สวยเสมอ' และตอนที่บอกกับรัณว่า 'ไม่ได้สวยน้อยลงหรอก' รัณทำให้พี่ใหญ่ทั้งรักและทั้งสงสาร เวลาพี่ใหญ่ทำอะไรให้รัณก็บรรยายได้อบอุ่น อ่อนโยน เป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ ความรักแบบนี้มันมีอยู่จริงๆนะเออ แต่ไม่ได้มีเกลื่อนกลาด อยู่ที่ว่าใครจะโชคดีได้รับไป สรุปคือชอบเรื่องนี้มากๆคะ

ชอบเรื่องนี้มากๆ เลย พล็อตเรื่องไม่แปลกแต่เด่นที่สำนวนการเขียน มันพอเหมาะพอดีทั้งสำนวนการบรรยายและบทสนทนาของตัวละคร ใช้ภาษาได้สวย ถ่ายทอดความรู้สึกได้เต็มอิ่ม ทั้งอารมณ์ขันและความรู้สึกอึดอัดเจ็บปวดของตัวละคร วางคาแรกเตอร์และปมของตัวพระนางได้ดี ทำให้รู้สึกคล้อยตามได้ โดยส่วนตัวชอบลุคพระเอกที่ดูเป็นแบดบอยหน้าสวย เอาแต่ใจตัวเอง ถือตัว แต่จริงๆแล้วก็ใจดี และเอาการเอางาน นางเอกที่วางให้เป็นผู้ใหญ่กว่าพระเอกทั้งอารมณ์และอายุก็เพราะพระเอกดูเป็นเด็กที่ถูกตามใจจนเสีย ชอบบทพูดของนางเอกที่เย้าแหย่กับคุณลุงทำให้เห็นความน่ารักแจ่มใสและไม่แปลกใจที่คุณลุงให้ความรักและเอ็นดูหนูปีเหลือเกิน ชอบที่ทั้งพระเอกและนางเอกจริงจังเรื่องการทำงาน ทำให้นึกรักตัวละครที่ดูไม่เหลวไหล ชอบการบรรยายความรู้สึกของพระเอกที่ค่อยๆก่อตัวขึ้น จนความรักอัดแน่นประกอบกับนิสัยที่เอาแต่ใจจนกลายเป็นจุดอ่อนให้คนอื่นแกล้ง (น่ารักดี) หนูปีที่ต้องทำใจแข็ง หลีกหนีพระเอกตลอดเวลาก็มีเหตุผลรองรับ เป็นเรื่องที่ต้องซื้อเก็บไว้อ่านอีกแน่ๆถ้ามีการพิมพ์เล่ม (ขอให้มีเถอะนะ) แต่มีจุดที่ต้องแก้ไขก่อนพิมพ์อยู่บ้าง เช่น บทที่ 2 ที่เจ้าชินกลับบ้านตอนตีห้ากว่า แต่บรรยายว่าใส่แว่นกันแดด บทที่ 3 ที่บอกว่ามีรถซุปเปอร์คาร์ราคาสิบหลักขึ้นไป (พันล้าน) น่าจะสักแปดหลักก็พอ และระยะเวลาที่ว่าหนูปีมาอยู่ได้เกือบ 3 เดือน (บทที่ 14) แต่จากที่บรรยายระยะเวลาของเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นมันเกิน 3 เดือนแน่ๆ

เป็นเรื่องที่เข้ามาอ่านโดยบังเอิญแล้วก็เจอของดี ชอบสำนวนของไรเตอร์ที่สุด ภาษาสวย บรรยายได้เห็นภาพ ภาษาพูดก็พอเหมาะ อ่านแล้วได้ความรู้สึกหลายอารมณ์ เศร้า น่าสงสาร ตื่นเต้น รักชาติ มีตลกๆ ได้หลุดขำหลายตอน มีเรื่องให้ลุ้นเยอะ ความรักก็แสนละเมียดละไม อ่านแล้วอบอุ่นหัวใจ สนุกชวนติดตามมากคะ ชอบความทะเล้นของแม่หญิงไพลิน ชอบหลวงอรรถที่กร้าวแกร่งดุดันแบบนักรบ แต่บทหวานก็หวานจนแทบละลาย ชอบความรู้สึกของแม่หญิงไพลินต่อแม่ ทั้งที่ได้พบเจอไม่นานแต่ความรู้สึกลึกซึ้งแบบอ่านแล้วไม่รู้สึกขัดเลย ชอบพี่ชายแบบพี่ดวง ชอบเพื่อนตายแบบหาญ ชอบความรักภักดีของอ่อน ตอนนี้ลุ้นตอนจบมากเลย ขอจบแบบไม่เศร้าจะได้ไหมคะ เราเป็นประเภทสุขนิยมซะด้วย