คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Zero
“ฉันชอบพี่ค่ะ”
ฤดูร้อนปีที่ 15 ของฉัน มันเป็นครั้งแรกและอาจจะเป็นครั้งเดียวที่ฉันมีความกล้าขนาดนี้
หัวใจมันกำลังเต้นแรงอย่างน่ากลัวว่าจะหลุดออกมา ส่วนใบหน้าก็ไปหมดแล้ว
ทั้งเห่อร้อน เขินอาย ชา ปะปนกันไปมา ผู้ชายตรงหน้าของฉันเขาเป็นใครกันนะ ทำไมถึงทำให้ฉันรู้สึกดีได้ขนาดนี้
แค่เดินเข้ามาในสายตาของฉัน ฉันก็ได้แต่ยิ้ม เพราะความรู้สึกดี จนได้รุ้ว่าฉันน่ะชอบเขานี้เอง
“…ขอโทษนะ”
…!!
จู่ๆ โลกก็เหมือนจะดับลง เหมือนฉันกำลังจะหมดแรง คนตัวสูงมองฉันด้วยสายตารู้สึกผิดแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง
ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้ฉันขอบตาร้อนผ่าว
“พี่มีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะ”
ไม่! อย่าร้องนะ คิม ยูซอง อย่า…
คำสั่งในสมองดังก้องอยู่ในหัว แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะ ตอนนี้เสียงในใจกลับสั่งให้ฉันหลั่งน้ำตา
ปากฉันสั่น ตัวสั่นไปหมด เสียใจ เสียใจ เสียใจมากๆ
หยดที่หนึ่ง
“อะ อ๋อ…ค่ะ ค่ะ”
หยดที่สอง
“ขอโทษ ฮึกๆ อึก ที่ทำให้เสียเวลานะ…นะคะ”
และหยดที่สาม
“ลาก่อนนะคะ”
รู้สึกดีแค่ไหนก็เจ็บมากแค่นั้น และความรักของฉันไม่ได้อยู่ในใจของเขา
ฉันจึงเป็นฝ่ายที่ต้องถอยไป เรียวขารีบก้าวออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
พอพ้นมุมตึกที่ไม่มีคน ฉันก็ทรุดลงไปกับนั่งกับพื้น
มือที่กลั้นเสียงสะอื้นเกร็งแน่น แล้วก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาราวกับคนเป็นบ้า
ลาก่อนนะคะรุ่นพี่ ลาก่อนรักครั้งแรกของฉัน ลาก่อน…
ตึก ตึก ตึก
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของคนกำลังเดินมา ฉันเลยแกล้งหันหน้าเข้ากับกำแพงอิฐสีส้มสวยที่เรียงรายอยู่ เอามือมาสร่างผมยาวๆให้ปิดหน้าให้มากที่สุดทั้งๆที่น้ำตายังไหลและสะอื้นไม่หยุด
น่าสมเพชจนไม่ต้องการให้ใครมาเห็นฉันในสภาพนี้
ไม่ทันได้ตั้งตัวใดๆทั้งสิ้น บานหน้าต่างบนหัวของฉันก็เลื่อนออกอย่างรวดเร็ว
“โอโมะ!!”
ฉันแทบกรี๊ดใส่หน้าคนที่เปิดออกมาแต่ยังดีที่หลุดอุทานออกไปแทน เราทั้งสองสบตาซึ่งกันและกัน
พระเจ้า ฉันอยากจะกรี๊ด ฉันรู้จักเขาแต่ฉันไม่ได้อยากเจอเลยสักกะนิด! ใบหน้าที่นักเรียนหญิงพากันกรี๊ดและเพ้อนักเพ้อหนา ดวงตาคมมองฉันอย่างอึ้งๆ
“ร้องไห้อยู่เหรอ”
ฉันอยากจะบอกว่าไม่ได้ร้อง แต่หน้าฉันไม่เป็นใจเลย น้ำตาน้ำมูกไหลเลอะบนหน้าอย่างน่าเกลียดและน่าสงสาร
คนตรงหน้ากระตุกยิ้มล้ออย่างน่ารัก
“นูนาน้ำมูกย้อยด้วยแหะ”
“ยุ่งน่า!!”
เยี่ยม! ในที่สุดฉันก็หาเสียงตัวเองเจอ ถลึงตามองเขาอย่างหงุดหงิดก่อนจะหมุนตัวออกไปเดินออกไป
ในใจของฉันมีแต่คำว่าฉันต้องร้องไห้ ฉันอยากจะร้องให้ตาบวมไปเลย ฉันจะไม่ทน
ไม่เป็นนางเอกหน้าโง่ พอร้องเสร็จฉันก็จะกลับไปชวนยัยเชบีไปกินให้หน่ำใจไปซะ
ไม่น้ำหนักขึ้นให้มันรู้ไป!
แต่ทันใดนั้น ฉันก็ถูกกระชากให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับเด็กบ้าที่กระโดดออกจากหน้าต่างเเล้วเดินตามฉันมา
“ปล่อยนะ!”
ฉันสั่งเสียงดัง น้ำตาหยุดไหลเพราะตกใจ มือก็แกะมือของเขาไปด้วย แต่ยิ่งแกะเขาก็ยิ่งบีบแขนฉันแน่นจนเจ็บ
ฉันเลยเลิกทำโง่ๆ มองเขาด้วยความโมโหและพร้อมจะเหวี่ยง แต่สายตาที่มองทอดมาทำให้ฉันชะงัก
มันแปลก แปลกอย่างมีความหมาย ซึ่งทำให้ฉันรู้โหวงๆอย่างประหลาด
“ฉันเจ็บ ปล่อยแขนฉันซะ”
ฉันเบาเสียงลงแต่ยังเป็นคำสั่ง มันทำให้คนตรงหน้าได้ใจ
เขามองฉันเหมือนเป็นลูกแมวที่ได้แต่ขู่ฟ่อๆแต่ไม่ได้ดูน่ากลัวแถมทำน่าแกล้งกว่าเดิม
หงุดหงิด!
“ผมแค่จะบอกว่าอย่าร้องไห้เลยนะครับ ผมเป็นห่วง”
พูดจบเขาก็ยิ้มที่มุมปาก ตลกล่ะ ฉันรู้ว่าเขาดังในโรงเรียนนี้ แต่ชื่ออะไรฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ
จะอยู่ใกล้กันยังไม่เคยคิด แล้วทำไมจะต้องมาพูดอย่างกับเราสนิทกันด้วย ดูเหมือนเขาจะเห็นแววตาสับสนปนสงสัยของฉัน
เขาเลยไหวไหล่
“ผู้หญิงน่าตาน่ารักอย่างนูนาไม่เหมาะจะร้องไห้หรอกน่า เหมาะมาซบอกผมมากกว่า”
ฉันอ้าปาค้างในทันที ทะลึ่งเกินไปแล้วเด็กบ้านี้!
“ขอบใจ!! แต่ฉันไม่ต้องการ!”
แล้วฉันก็สะบัดแขนอย่างแรงจนหลุด
แล้วรีบเดินออกไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ น่ารังเกียจจริงๆ ผู้หญิงชอบเข้าไปได้ยังไงนะคนแบบนั้นน่ะ
แต่อยู่ๆฉันก็รู้สึกสะท้อนใจ ความรู้สึกจุกแน่นรื้อขึ้นมา บางทีฉันอาจจะต้องการต้องการใครสักคนมาอยู่ข้างๆฉันจริงๆก็ได้
ฉันอยากลืมรุ่นพี่ได้เร็วๆเหลือเกิน…
- - - - - - - - - -
สักวันหนึ่งเราก็หวังว่าจะสามารถเลือกรักใครได้
สักคนหนึ่งที่จะไม่ทำให้เราเจ็บ เเละมีความสุข :)
adreammmmn.
ความคิดเห็น