เพชรน้ำเอก

ขออภัยที่ให้รอนะคะท่านผู้อ่าน ช่วงนี้ผู้เขียนกำลังเรียบเรียงเนื้อหาอยู่ค่ะ อยากให้เรื่องนี้ออกมาเนื้อหาสมจริงและก็สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ ก็เลยต้องทำการบ้านหนักไปหน่อย

“เหตุใดจึงยอมแต่งกับฉันเล่าหญิงมุก ขัดความต้องการของทางบ้านไม่ได้ หรือเพราะอยากชดเชยความผิดบาปให้พี่สาว” ทรงทอดประเนตรเจ้าสาวซึ่งหลุบตาลงต่ำอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ท่าทีของหล่อนชวนให้อึดอัดพระทัยยิ่งนัก เพราะเหตุนี้อย่างไรเล่า พระองค์จึงโปรดสตรีที่กล้าพูดกล้าแสดงออกเยี่ยงสตรีทางตะวันตกมากกว่าประเภทเหนียมอายดั่งกลัวดอกพิกุลจะร่วง

“หึ...คงเกรงว่าภายหน้าจักหาชายผู้มียศฐาบรรดาศักดิ์เทียมฉันมิได้กระมัง” พระโอษฐ์บางเหยียดยก คราทรงนึกถึงความผิดหวังที่เผชิญในวันวาร ผลไม้ใดเล่าจะหล่นไกลต้น พี่น้องร่วมบิดา มีหรือนิสัยจะผิดแผก

ด้วยเหตุนี้จึงมิทรงคิดจะแทนพระองค์เองว่าพี่ มิทรงเรียกชายาที่ประทับอยู่เบื้องหน้าว่าน้องหญิงดังที่เคยเรียกในอดีต ทรงอยากให้หล่อนเห็นว่าความสนิทสนมที่เคยมีให้ในอดีตนั้นมิอาจหวนคืนมาอีก

“หามิได้เพคะ” หม่อมเจ้าดารารัศมีกราบทูลพระสวามีอย่างไม่ลังเล พร้อมหมอบกราบแทบพระบาท “หม่อมฉันมิเคยหวังในยศฐาบรรดาศักดิ์หรือทรัพย์สินอันใดของพระองค์เลย เพียงได้รับใช้ใกล้ชิดพระองค์ก็ถือเป็นบุญยิ่งแล้วเพคะ”

“เช่นนั้นก็จงรู้ไว้เสียเถิดว่า อีก 365 วันข้างหน้า ฉันจักรับเพชรรัตน์มาอยู่ที่วังแสนสวัสดิ์ การณ์นี้ฉันตรองดูแล้วเห็นว่าควรสั่งให้คนสร้างเรือนเล็ก เตรียมให้หญิงเข้าไปอยู่ เมื่อเธอเข้ามาอยู่ที่นี่ จักมิต้องขุ่นข้องหมองใจกัน หญิงเห็นดีด้วยหรือไม่”

“เพคะ”

กราบทูลด้วยความเจ็บปวดสุดประมาณ ทรงอยากร่ำไห้ให้สมแก่ความโง่เขลาของตน หากต้องกล้ำกลืนไว้ภายใต้ดวงพักตร์เรียบเฉย...การหลงรักบุรุษที่ทรงฝักใฝ่ในสตรีอื่นทรมานเช่นนี้เอง แม้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาเอก ก็ได้ครอบครองเพียงตำแหน่ง หาใช่ได้ครอบครองพระทัยของผู้เป็นสวามีไม่