เขียน OC เตรียมถวายครับผม!

ลำดับตอนที่ #14 : Master Dieu [ GJ ]

แบบฟอร์มใบสมัคร

" คนบางคนหายไปจากการมองเห็นแต่ไม่หายไปจาก ' ความทรงจำ' "

ชื่อ-สกุล/ชื่อ-สกุลภาษาอังกฤษ:: มาสเตอร์  ดิว [ MASTER  DIEU ]

ชื่อเล่น:: มาสเตอร์ , มาสตร์ , ขี้เซา(?) , ชา(?) ทุกอย่างที่เรียกมาสเตอร์นับเป็นชื่อเล่นเพราะไม่แคร์(?)

อายุ:: -ขออภัยข้อมูลนี้ไม่สามารถเปิดเผยได้-

บทที่ขอรับสมัคร:: คิง

ลักษณะของตัวละคร:: มาสเตอร์มีใบหน้าสีหวานปนสวยจนแทบไม่สามรถแยกได้ เกศาสีดำสนิทคล้ายกับราตรีที่ไร้ดารา นัยน์เนตรสีม่วงอเมทิสต์ทอประกายอ่อนๆตลอดเวลา แก้มของเจ้าตัวมีเลือดฝาดอ่อนๆ ริมฝีปากอวบอิ่มชุ่มชื้นสีชาดคล้ายกับดอกกุหลาบแรกเยิ้ม ข้อศอกและเข่ามีสีแดงระเรื่อแต่งแต้มลงบนผิวพรรณเนียนนุ่มคล้ายกับปุยเมฆของเจ้าตัว รับกับใบหน้าเรียบสนิทที่บางครั้งอาจจะยิ้มบางๆจนทำให้คนหลายๆคนลุ่มหลง ด้วยส่วนสูง 155 ซ.ม.ทำให้ใบหน้านั่นแทนที่จะเย็นชาสุดขั้วหัวใจกลับทำให้ดูเป็นเด็กขี้อายคนหนึ่งเลยทีเดียว พร้อมทั้งแสงที่ส่องประกายลงมากระทบลงบนเรือนร่างสมส่วนจนเหมือนจะจงใจอวดโฉมให้คลั่งพร้อมทั้งรอยยิ้มบางๆที่หาได้ยากหยักยิ้มขึ้นแล้วทำให้ได้ข้อสรุปเลยว่าใครหลายๆคนที่มาเห็นภาพนี้อาจจะจำไปตลอดชีวิตกับความงามที่แม้กระทั่งผู้คนต้องฆ่าฟันกันเองเพื่อให้ได้เห็นรอยยิ้มนั่นซักครั้ง ทวยเทพยังต้องริษยา ปีศาจที่ขึ้นชื่อเรื่องมนตร์สเน่ห์ยังต้องลุ่มหลงในความงามนี้

ส่วนสูง:: 155 เซนติเมตร

น้ำกนัก:: 40 กิโลกรัม

กรุ๊ปเลือด:: A

ของประจำตัว:: โบว์ติดผมสีแดงขนาดใหญ่

อุปนิสัยตัวละคร:: ชอบอยู่คนเดียวเงียบๆชอบแสวงหาความรู้ ไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนอื่น มักจะใจอ่อนกับคนรอบตัว...แต่ก็ไม่ไว้ใจง่ายขนาดนั้น เกลียดการเข้าสังคมเป็นอย่างมากถึงจะมาทำงานทุกครั้งไม่ขาด(แหงสิทำงานในห้องส่วนตัว) ซื่อสัตย์เป็นอย่างมากแม้ตายก็ไม่ยอม แต่ก็เป็นกับบางคนเท่านั้น ถ้าบางคนทำให้หงุดหงิดหรือรำคาญลูกหูลูกตาก็อาจจะนำความลับมาแฉหมดใส้หมดพุงแบบอยู่ดีๆก็มีใบประวัติลอยปลิวทั่วอาณาจักรให้อายเล่นอะไรอย่างนั้น หลักๆเป็นคนรักแรงเกลียดแรง ถ้ามาสเตอร์ถูกคนที่ไว้ใจหักหลังก็อย่าหวังว่าจะเป็นเหมือนแต่เก่า เพราะว่ามันจะไม่-มี-เป็น-ครั้ง-ที่-สอง และถ้าเป็นอย่างนั้นมาสเตอร์จะไม่สนใจคนผู้นั้นอีกเลยไม่ว่าจะเรื่องอะไรทั้งสิ้น จะไม่ปริปากพูดอะไรทำตัวเหมือนพวกคุณเป็นธาตุอากาศ แม้คุณจะเดินไปขวางทางมาสเตอร์อาจจะเดินชนโดยไม่ขอโทษเลยด้วย แต่ในทางกลับกันถ้าเป็นเพื่อนที่ดีของมาสเตอร์อาจจะเข้าใจมาสเตอร์มากขึ้นซึ่งมีน้อยคนนักที่จะรู้จัก ' ตัวตนจริงๆ ' ของมาสเตอร์ ตัวตนจริงๆของมาสเตอร์นั้นต้องเรียบเรียงก่อนว่าถึงจะเห็นว่าภายนอกเย็นชาอย่างไรภายในก็มากกว่านั้น 10 เท่าเลยทีเดียวและอาจจะมากกว่าก็เป็นได้ เพราะในตอนนี้ก็พยายามเข้าสังคมอยู่ทั้งๆที่เกลียดการเข้าสังคมเข้าไส้ [ปรายตามอง ทำเป็นธาตุอากาศ ไม่ยอมคุยด้วยปากแต่เขียนแทนนั่นพยายาม 'สุดๆ'แล้วนะ!] เป็นคนที่จุดเดือดสูงมากอย่าคิดว่าคนเงียบๆเป็นคนที่ต่อว่าใครไม่เป็น เวลามาสเตอร์โกรธมากๆจะยิ้มหวานน่ารักเลยครับ[?] พร้อมกับคำพูดสุภาพแต่เปรียบไปด้วยคำเชือดเฉือนอย่างรุนแรงจนคนฟังอาจจะซึมไปหลายวันเลยล่ะครับ สิ่งที่หายากของมาสเตอร์คือการ 'ร้องไห้' มาสเตอร์ในปกติแม้ว่าจะเป็นอย่างไรก็ตามมักจะทำหน้านิ่งเฉยตลอดแต่ในบางครั้งอาจจะน้ำตาแตกได้ง่ายๆแถมยังไหลเรื่อยๆไม่หยุดด้วยครับต้องรออีกนานกว่าจะหยุดและจะร้องไห้แบบอยู่ดีๆก็น้ำตาไหล

ประวัติ:: ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่กับน้องมาตลอด อาศัยอยู่กันแบบอยู่มื้อกินมื้อ ถ้าขโมยได้มากก็ได้กินข้าวในวันนั้น แต่ถ้าไม่ได้ก็อาจจะถูกเจ้าของร้านทำร้ายหรือไม่ได้กินข้าวไปตลอดทั้งวัน เพราะตนเป็นคนอ่อนแอเลยต้องให้น้องไปขโมยของกลับมาตลอด โดยที่เวลากลับมาน้องจะยิ้มสดใสดั่งดวงตะวันทั้งๆที่มีบาดแผลเต็มตัวพร้อมกับขนมปังสองก้อนมากินประทังชีวิตด้วยกัน เคยมีครั้งหนึ่งที่มาสเตอร์เคยออกไปขโมยของอย่างลับๆแต่ก็ไม่วายโดนจับได้และโดนทำร้าย น้องชายที่เดินอยู่ในเมือนตอนนั้นเห็นมาสเตอร์กำลังถูกทำร้ายจึงเข้าไปขวางและโดนทำร้ายคู่ หลังจากนั้นมาสเตอร์จึงไม่ออกมาจาก 'บ้าน' ของตนอีกเลย ที่บอกว่าบ้านจริงๆก็แค่เป็นถ้ำเล็กๆสำหรับเด็กประมาณ 4-5 คนเบียดๆกันเท่านั้นเอง มาสเตอร์มักจะนำเศษผ้าที่น้องชายเก็บมาให้มาทำเป็นชุดให้น้องใส่ ถึงจะเป็นเค่เศษผ้ามัดรวมกันแต่น้องชายก็ดีใจมากทำให้มาสเตอร์มีกำลังใจในการใช้ชีวิต ตอนนั้นมาสเตอร์เปรยว่า ' ...อยากเข้าเมือง... ' ก่อนที่น้องชายจะพาตนเองเข้าเมือง้วยความงุนงงของตนก่อนที่น้องจะหันมายิ้มแป้นก่อนพูดว่า ' ก็พี่เอาแต่อดอู้อยู่ในที่แคบๆนั่นแหละ! ' ตอนนั้นมีเศรษฐีคนหนึ่งต้องตามาสเตอร์แล้วขอรับเป็นลูกบุญธรรม แต่เขาจะไม่ขอรับน้องชายของเขามาสเตอร์จึงปฏิเสธไปอย่างสุภาพ แต่เศรษฐีคนนั่นเลือดขึ้นหน้าเพราะเหมือนมาสเตอร์ไปดูถูกเขาจึงทำร้ายมาสเตอร์แต่น้องชายมาช่วยบังไปเสียส่วนมาก ก่อนที่มาสเตอร์จะสลบไปแล้วพบว่าตนมาอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า และน้องชายตนก็อยู่ด้วยมาสเตอร์ดีใจมากที่มีที่ดีๆอยู่ แล้วสิ่งอื่นใดความห่วงใยน้องของมาสเตอร์จึงรีบวิ่งไปทั้งๆที่ขาของตนยังเจ็บอยู่ก่อนจะพบว่าน้องชายของตน...ขาไม่สามารถใช้การได้เพราะถูกยิงด้วยลูกกระสุนแต่ตนเป็นแค่ข้อเท้าพลิก ในตอนที่มาสเตอร์กำลังจะร้องไห้น้องชายก็หันหน้ามายิ้มให้ก่อนจะพูดปลอบมาสเตอร์ว่า 'ไม่เป็นไร' ซ้ำไปซ้ำมา...ผ่านไปหลายเดินขาของน้องชายก็ยังใช้การไม่ได้มาสเตอร์ก็เอาแต่เฝ้าน้องจนหลับคาเตียงไปหลายครั้ง ตอนเด็กๆมาสเตอร์ชอบทำงานบ้านงานเรือนเลยมีคนในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเอ็นดูแล้วให้ขนมบ่อยๆ ก่อนที่มาสเตอร์จะเอาไปแบ่งน้องชายทำแบบนั้นมาเรื่อยมา มาสเตอร์ร่างกายอ่อนแอจึงไม่ได้ไปโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆเลยอ่านหนังสือใบสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งมีแต่หนังสืออ่านยากทั้งนั้นแต่ก็เข้าใจได้ภายในเวลาอันรวดเร็ว ก่อนที่มาสเตอร์จะถูกรับไปเลี้ยงโดยขุนนางในวังเพราะเห็นศักยภาพในตัวของมาสเตอร์และเพราะเขาเป็นขุนนางใจดีจึงรับน้องของมาสเตอร์เข้ามาอีกคนมาสเตอร์ดีใจเป็นอย่างมาก วันๆมาสเตอร์ก็เอาแต่ท่องตำราเรียน ฝึกกริยามารยาทชั้นสูง อ่านหนังสืออ่านเล่น เล่านิทานให้น้องชายฟังก่อนนอนซ้ำไปซ้ำมา มีครั้งหนึ่งที่มาสเตอร์ต้องเข้าไปเรียนรู้งานในวังก่อนที่ราชาหรือคิงรุ่นก่อนจะมาเห็นมาสเตอร์ก่อนที่จะตัดสินใจสละบัลลังก์ให้ มาสเตอร์ตกใจระคนดีใจก่อนจะรีบควบม้ากลับไปที่บ้านเพื่อบอกข่าวดีให้น้องชายของตน น้องชายของตนยิ้มอย่างดีใจด้วยใบหน้าซีดเซียวก่อนที่จะหมดลมหายใจ

ความสามารถ:: เรียนรู้ได้เร็ว จำเก่งลืมเก่งเช่นกัน(?) งานบ้านงานเรือนเก่งมิมีใครเทียบ(?) โต้รุ่ง(?) วางแผน ต่อรอง สายตาดีมาก จำแนกกลิ่นแม้จะนิดเดียวก็ตาม จำแนกของต่างๆโดยเฉพาะยาพิษ สร้างอาวุธ

ลักษณะการพูดจา:: น้ำเสียงฟังดูน่ารักเพราะเสียงหวาน แต่ก็ไม่หวานหรือแหลมมากจนคนแสบแก้วหูตาย(?)เป็นหวานใสเหมือนระฆังแก้วเสียมากกว่า จะพูดเว้นวรรคคำช้าๆเนิบๆชวนให้หลับ และบางครั้งก็หลับระหว่างพูดเองด้วย(?) ไม่พูดคำหยาบอย่างเด็ดขาด ว่าคนแบบหยาบๆไม่ค่อยเก่งแต่ถ้าเชือดเฉือนนี่สบายๆ(?) แทนตัวเองว่าผมกับคนที่ทำงานในปราสาท เรียกชื่อตามด้วยเธอและนาย บางครั้งจะเรียกฐานะ เช่น " ซาน...หิว... " " ...ดอกไม้...สวย... " " สูตรการคำนวนข้อนี้ต้อง...(หลับ?) " " ควีนนั่นเธอคิดจะทำอะไร...? "

ของที่ชอบ:: ความเงียบ ดอกไม้ สิ่งที่มีความหมายดีๆ คนที่คิดก่อนทำ เพลง สัตว์ตัวใหญ่ต่างๆ

ของที่เกลียด:: สารเสพติด เสียงดัง คนที่ไม่ใช้สมองดีแต่ใช้กำลัง

สิ่งที่กลัว:: ของน่าขยะแขยง

เพิ่มเติมข้อมูล:: 

-ไม่ค่อยชอบการถูกสัมผัสแต่ตบหน้าคนเป็นกิจวัตรประจำวัน(?)

-ชอบการลูบหัวและถูกลูบหัว

-เกือบถูกข่มขืนเพราะนึกว่าเป็นผู้หญิง

-มักจะปลอบคนอื่นเวลาคนอื่นเศร้าไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม

-ห้ามถามว่า 'มีพี่หรือน้องเปล่า' หรือวนไปที่ประวัติก่อนที่จะมาเป็นคิงองมาสเตอร์ไม่งั้นอาจจะต้องปลอบมาสเตอร์เองก็ได้

-มักจะหลงทางบ่อยๆแบบตอนแรกอยู่ในปราสาทไปๆมาๆอยู่ที่ตลาดมืดซะงั้น(???)

-ถึงจะฉลาดทันคนมากแค่ไหนแต่บางเรื่องก็ใสซื่ออย่างที่สุดเช่นกัน 

-เวลาโกรธจะพองแก้ม

-พูดเรื่องน่าอายได้หน้าตาเฉย
-มักจะชอบชวนควีน เอซ แจ๊ค และโจ๊กเกอร์มาดื่มน้ำชากินขนมด้วยกันบ่อยๆ [ สร้างสงครามขนาดย่อม? #ผิดแรง ]

-ทำอาหารและขนมเก่งมาก

-จับผิดเก่ง

-มักจะเห็นอะไรแปลกๆ(?)

-กินน้อยมาก...ส่วนมากจะไปลงที่น้ำชาและนมเสียมากกว่า