คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : Are you mine ? - 6 [END]
ARE YOU MINE ? - 6
“ดีเนอะ อยู่หอของโรงเรียน งี้ก็ตื่นสายได้เต็มที่เลยสิ”
“ฮ่าๆ ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า”
“มี shop กับร้านกาแฟอยู่ใต้หอด้วย ดึกๆไม่ต้องห่วงเลยว่าจะไม่มีอะไรกิน”
“นี่นายอิจฉาที่ฉันอยู่หอโรงเรียนหรืออิจฉาที่มีของกินกันแน่..”
ดวงตาเรียวหรี่มองเพื่อนใหม่อย่างรู้ทันดูจากหุ่นที่สูงกว่าเขาไปไกลโขคงไม่ต้องเดา กินเก่งแหงๆ แน่นอนว่ายูคยอมหัวเราะแห้งๆเชิงยอมรับเป็นคำตอบ
“ว่าแล้วเชียว ฮ่าๆ วันหลังก็มาเที่ยงห้องฉันบ่อยๆสิ”
“หือ จริงนะ!”
ยูคยอมเบรกฝีเท้าดังเอี๊ยด ดีใจจนต้องเขย่าตัวอีกคนแรงๆเพื่อจะได้แน่ใจว่าจะไม่โกหก ด้านชเวยองแจที่โดนหุ่นหมีๆออกแรงด้วยแล้วจำเป็นต้องพยักหน้ารัวๆก่อนที่อวัยวะในตัวจะสลับที่กันซะก่อน ตามมาด้วยเสียงหัวเราะเพราะยูคยอมยิ้มจนตายี๋
เห็นแบบนั้นยองแจเลยตัดสินใจลากเจ้าตัวเดินไปทางร้านกาแฟใต้หอพักแทนที่จะไปหาอะไรกินหน้าโรงเรียน หลังเลิกเรียนคนพลุกพล่านไปมา หน้าโรงเรียนคงคนเยอะแน่ๆข้อนี้ยูคยอมก็เห็นด้วย
การเรียนวันแรกของยองแจเป็นไปอย่างไม่่ราบรื่นนัก เพราะหน้าตาที่ดูนิ่งๆเลยไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาชวนคุย ยกเว้นไอ่เด็กโข่งนี่แหละ อีกอย่างมีรุ่นพี่ดีกรีหนุ่มฮอตของโรงเรียนมาตามแจตั้งแต่วันแรก...
แต่มันน่าโมโหที่หนุ่มฮอตที่ว่านั้นเอาแต่ตามกวนประสาทน่ะสิ..
เสียงกระดิ่งเล็กๆดังขึ้นทันที่ที่ทั้งคู่ผลักประตูเข้ามาในร้าน ยูคยอมจัดการวางกระเป๋าลงบนโต๊ะที่ว่างด้านในก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ร่างเล็กยืนมองเมนูรอไปพลางๆ
อืมม.. เวลาแบบนี้กินกาแฟคงจะไม่เหมาะเท่าไร
สายตาเรียวกวาดมองชื่อขนมเค้กลวกๆอยู่หน้าเคาท์เตอร์ ทำเอาพนักงานต้อนรับแอบอมยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ก็จู่ๆดันมีเด็กนักเรียนที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาทำหน้าตาเอ๋อๆพยายามเลือกขนมอยู่หน้าเคาท์เตอร์ ผิวขาวเนียนรับกับโครงหน้าหวาน ริมฝีปากบางเผยอออกเล็กน้อยเมื่อกำลังใช้ความคิด มันน่ารักดีแหะ..
“เอาโกโก้ร้อนที่หนึ่งครับ”
เอะ..
พนักงานต้อนรับละสายตาออกจากใบหน้าขาวหันไปมองต้นเสียง แน่นอนว่าคนตรงหน้าคงไม่สั่งโกโก้แน่ๆเพราะยังได้ยินร่างเล็กพึมพัมชื่อขนมเค้กอยู่เลย
“..อะ”
ยองแจสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อหันไปมองอีกคนที่สั่งแทรกเขาขึ้นมา และเขาจะไม่ตกใจเลยถ้าคนคนนั้นไม่ใช่อิมแจบอม..
“เห็นยืนเลือกนานเลยสั่งก่อน ได้ใช่ไหม”
ประโยคแรกพูดกับยองแจ ประโยคสองหันไปให้สายตาเข้มๆพูดกับคนหลังเคาท์เตอร์ ยองแจเลยทำแค่ขยับตัวเบี่ยงให้แจบอมได้ยืนหัวแถวและเขาก็ขยับตัวมาอยู่ข้างๆแทน
อุส่าจะหลบหน้าอยู่แท้ๆ ยังจะเจอ.. หน้าตาไม่เหมาะกับโกโก้เลยซักนิด นึกว่าจะสั่งเมล็ดกาแฟเปล่ามาเคี้ยวเล่นซะอีก..
พอได้เห็นหน้าก็เริ่มหงุดหงิด.. ด่าในใจเงียบๆระบายอารมณ์พลางรีบๆเลือกขนมเค้กให้เร็วที่สุด จะได้ออกจากตรงนี้ซักที
“ห..เห้ยย..!”
แต่ยังไม่ทันได้คิดต่อก็ต้องร้องเสียงหลง จู่ๆแขนยาวๆของแจบอมก็วาดอ้อมตัวเขาเอื้อมมาหยิบหลอดอีกด้านจนยองแจเซไปตามแรงขยับมายืนซ้อนกันกับแจบอมเหมือนเดิม
แถมยังใกล้กว่าเมื่อกี้อีก หลังชิดตัวเลย..
จมูกรั้นสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆ พยายามตั้งสติไม่ให้หันไปตะวาดใส่
อิมแจบอมกำลังป่วนประสาท อย่าหลงกลเชียวชเวยองแจ..
“เอาเค้กนมละกันครับ”
“อ่า.. เค้กนม รอซักครู่นะครับ”
เวรละ.. ดันไม่มีในตู้อีก ไม่น่าสั่งลวกๆเลยยองแจ..
เสียงตะโกนบอกของพนักงงานให้ยกเค้กนำออกมาหน้าร้านทำให้ยองแจต้องอดทนยื่นนิ่งๆ เช่นเดียวกับแจบอมที่ยื่นรอโกโก้ร้อนอยู่โดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ
ถ้าจำไม่ผิด หลายวันที่ผ่านมาเขาต้องทนโดนคนข้างห้องทำตัวประหลาดๆด้วยตลอด ไม่เคยพูดกันดีๆแม้แต่ประโยคเดียว ไม่เข้าใจว่าต้องการอะไรกันแน่..
แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้ชอบเขาละนะ..
เพราะงั้นต้องใช้ชีวิตระแวงรุ่นพี่คนนี้ไปอย่างน้อยหนึ่งปีเชียว..
พรึ่บ..
ไม่ทันขาดคำ..
แจบอมขยับตัวเข้ามาใกล้เคาท์เตอร์เพื่อที่จะอ่านใบเมนูที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์โดยไม่คิดซักนิดว่าหัวแถวอย่างยองแจจะโดยเบียดซะจนขยับไปไหนไม่ได้ ทำแบบนี้กอดเลยดีกว่า..
“… พี่แจบอม ผมว่าพี่ขยับถอยหลังไปหน่อยก็ดีนะครับ”
“อ่าว เบียดหรอ ขอโทษ”
เดี๋ยวปั๊ด..
แจบอมยอมขยับตัวออกแต่โดยดี แต่ยังไม่วายชะโงกหน้าเข้ามาจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ
ชเวยองแจจะไม่ไหวแล้วนะครับ..
“โกโก้ร้---”
ผลัก!!
“เห้ยย!!”
เฮือกก...
.
.
.
.
ไม่น่าเลย
ไม่น่าเลย
ไม่น่าเลย..
ไอ่พนักงานบ้า จะยื่นโกโก้มาให้ทำไมตอนนั้น!!
แถมโชคยังไม่่เข้าข้าง ดันหกใส่ตัวเองซะอีก ชเวยองแจโคตรของโคตรซวยเลย หรือว่าปีนี้จะเป็นปีชง..
“ยองแจ เสร็จรึยัง”
ไอ่นี่ก็เร่งจัง..
ยองแจกำลังยืนถือเสื้อนักเรียนของอิมแจบอมไว้ในมือด้วยความชั่งใจ.. ฟันซี่เล็กขบลงริมฝีปากอย่างใช้ความคิด ไม่น่าหันไปผลักแจบอมเลยจริงๆ ไม่น่าน่าไปโดนมือของพี่พนักงานเลยจริงๆ ไม่งั้นเจ้าของเสื้อคงไม่ต้องโชว์แมนเอาเสื้อตัวเองให้เขาใส่แบบนี้หรอก..
ยูคยอมที่พึ่งออกจากห้องน้ำก็เดินมาพอดี แต่ไม่ทันได้ขอความช่วยเหลืออะไรหรอก โดนลากจ้ำอ้าวเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับเสื้อของคนตัวโตปลิวว่อนออกมาจากตัว แต่ด้วยความที่มันร้อนจนยองแจไม่ได้ขัดขืนอะไร ในหัวตอนนั้นก็คิดว่าต้องเขาห้องน้ำก่อนไม่ต่างจากแจบอม
“ยองแจ..!?”
“อ..เอ่อๆ เดี๋ยวสิครับ”
มาถึงขนาดนี้แล้ว ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้แล้วมั้ง ไหนๆหมอนั้นก็ยอมโชว์ซิกแพคสละเสื้อให้ใส่เพราะมีเสื้ออีกตัวอยู่ในรถ เท่ากับว่าตอนนี้แจบอมอยู่โชว์หุ่นอยู่..
เอาเถอะ..
ยองแจจัดการใส่เสื้อนักเรียนที่ปักชื่อชัดเจนว่าอิมแจบอมเข้ากับตัวหลังจากที่ถอดเสื้อตัวเองออกล้างเนื้อล้างตัวให้หายเหนียว แต่ว่าตัวแดงเป็นแถวเลย..
“เสร็จรึยัง !?”
“ส..เสร็จแล้วน่าๆ”
ว่าแล้วก็ต้องเดินออกมาด้วยท่าทางเซ็งๆ แต่อิมแจบอมกลับยกยิ้มขึ้นมุมปากพลางจ้องคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะจ้องเสื้อตัวเองอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่ตัวเองไม่มีเสื้อใส่
“ม..มองอะไร ไม่อายคนอื่นบ้างรึไง”
“..ไม่นิ”
โรคจิต ชอบโชว์ชัดๆ..
ไม่อายก็ตามใจ ยองแจเดินเบี่ยงแจบอมออกจากห้องน้ำก่อน นักเรียนเริ่มทะยอยเข้ามาในร้านเยอะขึ้น รีบสาวเท้าเร็วๆหลบสายตานับสิบเพราะอิมแจบอมเดินตามมาด้านหลัง ถ้ามีปี๊บวางอยู่แถวนี้จะไม่ลังเลเลย ยองแจจะเอาคลุมหัวซักอาทิตย์หนึ่ง..
“เป็นไงบ้างยองแจ?”
ทันทีที่นั่งลงยูคยอมก็ออกโรงสำรวจเพื่อนตัวเองทันที
“ไม่เป็นไรๆ แดงนิดหน่อย ซุ่มซ่ามเองแหละ”
“อ่อ แล้ว.. พี่แจบอมไปไหนอะ”
“..ไปเอาเสื้อมั้ง เห็นบอกมีเสื้อในรถเพื่อน”
“อ่อ อืมๆ ดีเนอะ”
หือ..
ยองแจเงยหน้าขึ้นขณะที่กำลังจะตักเค้กเข้าปากแก้เซ็ง ยูคยอมจ้องหน้าอกเสื้อเขาพร้อมกับกลั้นขำเล็กน้อย ท่าทางของเพื่อนใหม่นั่นทำเอายองแจคิ้วขมวด
“มองอะไร ยิ้มอะไร”
“ก็เปล่าาา เห็นนายใส่เสื้อพี่แจบอมแล้วน่ารักดี”
“น่ารักตรงไหน”
“ไม่รู้ดิ ความรู้สึกมันบอก มันเหมือน..”
“เหมือน?”
“เหมือน.. แบบ สมมตินายมีตุ๊กตาตอนเด็กๆ แล้วจะไม่ให้มันหายจะทำไง”
“ก็.. เขียนชื่อติดดิ”
“ฮ่าๆ อืมม.. นั้นแหละ”
“หือ ไม่เห็นเก็ท”
ยูคยอมทำท่ากรุ้มกริ่มสะกิดเส้นประสาทของยองแจให้มันเต้นยิกๆ คนพวกนี้ทำไมชอบกวนประสาทเขานัก มีอะไรทำไมไม่พูดมาตรงๆ
“ไม่เก็ทจริงดิ ฮ่าๆๆ”
“เออดิ ไม่เก็ท พูดมาา”
“นายพูดไปแล้วไง”
“ไม่เข้าใจนี่”
“โถ่ ก็นี่ไง ตุ๊กตายองแจของอิมแจบอมเนี่ย”
แรงจิ้มหนักจิ้มย้ำๆบริเวณชื่อของแจบอมเผื่อว่ายองแจจะเข้าใจมากขึ้น.. ร่างเล็กชะงักไปเล็กน้อย แก้มขึ้นสีฝาดออกมาเบาๆ.. แต่ก็เพียงชั่วครู่ยองแจก็ตีหน้าเข้มเสียงแข็งเหมือนเดิม
“.. จะบ้ารึไง ก็แค่มันจำเป็นต้องให้เปลี่ยนเท่านั้นแหละ ถ้าเป็นนาย นายจะไม่ถอดเสื้อให้ฉันเปลี่ยนรึไง”
“ก็รู้ แต่ก็แค่เปรียบเทียบ มันน่ารักดีนิ”
“พูดไปเรื่อย เพ้อเจ้อน่ากินได้แล้ว”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ ก็ได้ๆ”
ยูคยอมยอมนั่งกินเงียบๆแต่โดยดี ทั้งคู่คุยกันด้วยเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อย สังเกตุเห็นยองแจทำหน้าตาหงุดหงิดอยู่หลายครั้งเพราะเสียงซุบซิบของโต๊ะข้างๆ เสียงซุบซิบที่มีชื่อแจบอมและยองแจเป็นระยะๆ เป็นใครก็ต้องโมโหละนะยิ่งเป็นเด็กใหม่ด้วย ยองแจคงไม่อยากตอบโต้ ก็เลยนิ่งๆเหมือนไม่ได้ยินอะไรไป
ส่วนแจบอมนั่งกับเพื่อนอยู่อีกฟากไม่รู้ร้อนรู้หนาว เพราะคงไม่ได้ยินเสียงไปถึง แต่เห็นมองมาทางยองแจบ่อยไม่แพ้พวกผู้หญิงขี้นินทาเลย..
“นี่.. พี่แจบอมเคยบอกแบบว่า.. ชอบหรืออะไรทำนองนี้มั้งเปล่า”
“ฮึ.. ไม่อะ แล้วก็ไม่ต้องคิดแบบนั้นเลยนะยูค ไม่มีทาง”
“ทำไมตอบมั่นใจจัง ไม่แน่นะพี่เข--”
“พนันกันเลยไหมละ 4,000 วอน วางมา”
“หูย ดุเฉย.. ก็แค่สงสัยน่า อย่าพึ่งด่วนสรุปดิ”
มือหนาของเพื่อนตัวโตวางลงบนกลุ่มผมนุ่มก่อนจะจับโยกๆจนยองแจตัวคลอนตามแรงพร้อมกับเสียงโวยวาย
“ย๊าา ยูคยอม ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ฮ่าๆ เหมือนเด็กเลยนายเนี่ย ดูดิเค้กติดปากอีก”
“หือ จริงดิ!”
ร่างเล็กพยายามเบี่ยงตัวออกเพื่อเช็ดปากตัวเอง แต่ยูคยอมยังคงล็อกหัวกลมๆไว้ในฝ่ามือเลยทำให้ยองแจฮึดฮัดเรียกเสียงหัวเราะได้มากกว่าเดิม
“ปล่อยนะ ไอ่ยูคค”
“ฮ่าๆ มานี่เช็ดให้”
มือขาวที่พยายามตอบโต้ถูกรวบเอาไว้ด้วยมือเดียวก่อนที่ยูคยอมจะใช้ปลายนิ้วเกลียคราบครีมสีขาวออกจากมุมปาก..
ตึง!!
เสียงของแข็งหล่นกระทบพื้นอย่างจังดังลั่นเรียกความสนใจให้คนทั้งร้านหันไปมอง รวมถึงยูคยอมและยองแจด้วย โต๊ะที่แจบอมนั่งอยู่กลายเป็นเป้านิ่ง เพราะ..
“อูยย.. ไอ่บี มึงผลักกูทำไมวะ!!”
“อะไร เปล่าเลย.. มึงนั่งไม่ดีเอง แล้วนี่มองอะไรกันครับ ไม่เคยเห็นคนตกเก้าอี้หรอครับ!?”
สิ้นเสียงทุ้มทุกคนต่างกุลีกุจอหันกลับที่นั่งตัวเอง ก็สายตาอิมแจบอมพอทำดุแล้วน่ามองที่ไหนกัน..
“พี่แจบอมน่ากลัวชิบ..”
“… ไม่หรอก ก็แค่ดูเหมือน จริงๆแล้วไร้สาระจะตาย”
“รู้ดี?”
“ก็อยู่ข้างห้องกัน”
“หื้มมม..”
“หยุดเลย คิดอะไรอยู่หยุดให้หมดเลยนะ”
“ยังไม่ได้คิดอะไรเล๊ยย”
“..เสียงสูงเนี่ยนะ เบื่อแล้ว ขึ้นห้องกัน”
.
.
.
.
ก๊อกๆๆๆ
ก๊อกๆๆๆๆ
“แน่ใจนะ ว่าพี่แจบอมไม่ได้ชอบนายอะยองแจ..”
น้ำเสียงเนื่อยๆของยูคยอมถามขึ้นมาท่ามกลางเสียงเคาะประตูจากอิมแจบอม.. เคาะเป็นรอบที่สี่แล้วด้วย.. แผนที่อุส่านัดแนะกันมาทำรายงานเป็นอันต้องล่ม เพราะเสียงเคาะประตูทุกๆสิบนาที
รอบแรกเจ้าตัวเดินมาเตือนให้ยองแจซักเสื้อคืน
รอบที่สองเดินมาขอยืมกระดาษเอสี่
รอบที่สามเดินมายืมไม้บรรทัด
ส่วนรอบนี้ ไม่รู้..
“แน่ใจดิ บอกแล้วหมอนี่น่ะกวน..”
ยองแจตอบพลางยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ปั้นหน้าเนื่อยๆไม่ต่างจากเสียงยูคยอมเพื่อไปเปิดประตู
แกร่ก..
“คราวนี้จะยืมอะไรอีกครับ”
“เปล่า เอามาคืน”
ในมือหนามีไม้บรรทัดอันเดียวกับสายตานิ่งๆมองลอดเข้าไปในห้อง ที่ยูคยอมนั่งพอดีเป้ะ..
เดินเข้ามาสี่รอบ ก็มองมันทั้งสี่รอบ ยูคยอมเครียด..
เพราะหน้าตาอึกอักของเพื่อนใหม่ทำให้ยองแจต้องรีบดึงไม้บรรทัดคืนพลางดันหน้าอกแกร่งออกแต่ดันไม่ขยับซักนิด จะเอาอะไรอีกละเนี่ย
“มีอะไรอีกรึเปล่าครับ?”
“..ไม่”
“อ่าครับ..”
มือเรียวออกแรงดันอีกครั้ง คราวนี้แจบอมยอมถอยออกไปแต่โดยดี..
ฟู่วว..
คนตัวโตกลางห้องพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่พลางฟุบลงบนโต๊ะ
“นึกว่าจะโดนซะแล้ว ฉันไปเหยียบเท้าพี่แจบอมตอนไหนรึเปล่าวะ”
“..อย่าคิดมากน่า สงสัยจ้องจะกวนเด็กปีหนึ่งทุกคนละมั้ง”
“อืมม.. ว่าแล้วก็ขี้เกียจ วันนี้แค่นี้ก่อนเถอะ มีหนังให้ดูไหมอะยองแจ”
หุ่นหมีทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มพร้อมกับชี้ไปที่ชั้นเก็บซีดี แน่นอนว่ามันต้องมีหนังให้ดูบ้างแหละน่า ร่างเล็กส่ายหัวน้อยๆด้วยความเอ็นดูแต่ก็ยอมเดินไปรื้อแผ่นหนังออกมา ยูคยอมนอนนิ่งมองไปทั่วห้อง ห้องยองแจเรียบร้อยเหมาะกับเจ้าตัว โล่งๆ ขาวสะอาดตา นึกว่าห้องผู้หญิงซะอีก..
ไม่แน่ละ ที่รุ่นพี่หน้าโหดคนนั้นคอยเคาะห้องยองแจบ่อยๆอาจจะเป็นเพราะแบบนี้ก็ได้ ยองแจดูเหมือนจะมีฮอร์โมนผู้หญิงมากกว่าอีก หน้าขาวปากแดง ตายิ้ม แต่เท่าที่เขาอยู่ในโรงเรียนนี้มายังไม่เคยเห็นแจบอมจีบใครเลย รู้อีกทีก็เป็นแฟนกันซะแล้ว...
หรือเขาอาจจะคิดมากไปเอง อิมแจบอมคงไม่ได้ชอบยองแจหรอกมั้ง..
แต่มันก็ 50 - 50 แหะ..
ก๊อกๆๆ
เอาอีกแล้ว..
ยองแจเงยหน้าขึ้นตามเสียง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันตามมาด้วยเสียงถอนหายใจแรงๆ
ตอนนี้ 80 - 20 แล้วละยูคยอมว่า..
ก๊อกๆๆ
“ไอ่พี่บ้านี่.. จะเคาะอะไรนักหนา..”
เสียงหวานบ่นพึมพัมขณะที่สาวเท้าไปกระชากประตูออก
โครงหน้าคมปรากฏอยู่หน้าห้อง สายตาแบบเดิมพุ่งมาที่ยูคยอมอีกครั้ง
ยูคอยากหายตัว..
“ครับ? พี่แจบอม?”
“…ทำอะไรกันอยู่”
“หือ..”
“…ตามที่ถาม”
“ทำไมครับ?”
“……”
เหมือนมีอะไรมาคุแปลกๆ แจบอมมองยองแจสลับกับยูคยอมนิ่ง ส่วนยองแจก็จ้องแจบอมเขม็ง เขากำลังหมดความอดทนถ้าคนตรงหน้ายังไม่เลิกเคาะห้องเขาด้วยเหตุผลเล็กๆน้อยๆซักที
“ผมขอเวลาส่วนตัวนะครับ”
ปัง..!
เฮ้ออ..
ยองแจอิงหัวกลมเข้ากับประตู หวังว่าคราวนี้จะไม่มีเสียงเคาะประตูอีกนะ
ก๊อกๆๆ
!!!!
คนตัวเล็กเด้งตัวออกจากประตูทันที ไม่ต้องรอให้เจ้าบ้านเปิด อิมแจบอมก็พรวดเข้ามาทันที
“กลับบ้านได้แล้วยูค มันดึกแล้วเดี๋ยวจะหนาวไปมากกว่านี้”
.
.
.
.
อิมแจบอมเป็นครูฝ่ายปกครองรึไง..
ยองแจนั่งนิ่งกอดอกอยู่บนโซฟา แจบอมยืนกอดอกอิงผนังจ้องยองแจนิ่งๆ
ยูคยอมกลับไปแล้วเพราะถูกแจบอมลากออกจากห้องหลังจากเกิดทะเล้นคิดอะไรแพลงๆไปขอยืมถุงยางจากแจบอม คงรำคาญเลยหาเรื่องกวน เลยปลิวออกจากห้องไปโดยปริยาย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนยองแจมองไม่ทันเลย..
และเขาก็กลายเป็นคนผิดไปดื้อๆโทษฐานคิดจะมีอะไรกันในห้อง ไอ่ยูคทิ้งระเบิดให้เขาแท้ๆ
บ้าบอสุดๆ..
“เข้ามาอยู่ไม่กี่วันคิดจะทำเรื่องอย่างว่าในรั้วโรงเรียนแล้วหรอ..”
“……”
ไม่อยากจะพูด ทีตัวเองละเมอตอนนั้นยังไม่ว่าซักคำ ชิ..
“พึ่งรู้จักกับยูคยอมไม่ใช่รึไง..”
“……”
ได้ข่าวเราก็พึ่งรู้จักกัน แต่จูบกันไปแล้ว..
“ทำอะไรนึกถึงพ่อแม่บ้างสิ..”
“ผมผู้ชายนะ.. อีกอย่างผมจะทำอะไรก็เรื่องของผมไม่ใช่รึไง”
ยองแจตอบกลับหลังจากเงียบมานาน เขาไม่อยากนั่งเงียบเหมือนเด็กมีความผิดแล้วถูกครูปกครองด่า.. ยองแจไม่ผิดเลยซักนิดอะ แจบอมคิดเองเออเองมาตั้งแต่ตั้น ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลยด้วย..
“ไม่ได้..”
“ทำไม?”
“ไม่ได้ก็คือไม่ได้ หัดหวงตัวบ้างสิ”
“อยู่ให้ห่างพี่ยังจะปลอยภัยมากกว่า”
“..ว่าไงนะ?”
“…..”
แก้มใสพองลมเล็กน้อยเพราะอารมณ์หงุดหงิด มีเรื่องในใจที่อยากพูด แต่ก็พูดไม่ได้ ทำได้แค่นั่งนิ่งๆทำหน้าไม่พอใจใส่แจบอมก็แค่นั้น
“ยองแจ..”
“พี่จะมาเค้นอะไรผมเนี่ย บ่นเสร็จแล้วก็ขอเชิญครับ ผมง่วงแล้ว”
“พูดมา..”
“ผมง่วงแล้ว..”
“ยองแจ.. อย่าให้ต้องใช้กำลัง”
เอ้ะ.. ไอ่.. คิดจะเถื่อนก็เถื่อเลยรึไง
ได้ อยากให้ยองแจพูดมากใช่ไหม
ร่างเล็กลุกขึ้นประจันหน้ากับคนตัวโตทันที ใบหน้าหวานมีสีหน้าจริงจังจนแจบอมผงะ สาวเท้าเข้ามาใกล้เหมือนอยากจะบีบคอเขาให้ตายไปข้าง
“ผมถามพี่ครั้งสุดท้าย ที่พี่ทำทั้งหมด พี่ชอบผมรึเปล่า !?”
“…ถามอะไรตลกๆ”
“ที่พี่กอดผม หอมแก้มผม จูบผมพี่รู้ตัวบ้างไหม”
“…..”
“พี่ไม่คิดแต่ผมคิด ไม่สิ.. พี่ทำให้ผมคิด”
แจบอมได้แต่มองริมฝีปากบางขยับขึ้นลงตามแรงจนหอบออกแบบน้อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดระบายอารมณ์ง่ายๆ แถมยังขยับเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมอีก.. เขาตอบไม่ทัน..
“เห็นไหม พี่อันตรายกว่ายูคยอมชัดๆ พี่ไม่ได้ชอบผมพี่ก็อย่ามายุ่งกับผมอีก..”
“……”
“มันอาจจะเป็นเพราะผมคิดไปเอง แต่ผมหยุดคิดไม่ได้หรอกถ้าที่ยังทำแบบนี้อยู่ มันอาจจะเป็นเรื่องปกติสำหรับพี่แต่ไม่ใช่สำหรับผม เพราะงั้นผมจะทำอะไรกับใครที่ไหนมันก็เรื่องของผม พี่คงไม่เดือดร้อนหรอกใช่ไหม เดี๋ยวผมจะไปตามยูคยอมกลับมา พี่ก็ไปนอนได้แล้ว”
ยองแจร่ายยาว แจบอมฟังและกลั้นยิ้มตามเกือบทุกประโยค ยกเว้นประโยคสุดท้าย..
ยังจะไปตามยูคยอมกลับมาอีกหรอ..
“ไม่.. ไปอาบน้ำแล้วนอนได้แล้วนายน่ะ ”
“…พี่ฟังที่ผมพูดเมื่อกี้เข้าใจบ้างไหมเนี่ย”
“เข้าใจ แต่ฉันไม่ให้นายตามยูคยอมกลับมา”
“ทำไม..”
“…ไม่รู้ แต่ไม่ให้”
ประสาท..
ร่างบางกำมือแน่น.. ที่พูดไปไม่ได้ทะลุเข้าหัวอิมแจบอมเลย
“ทำไมผมต้องทำตามที่พี่บอกด้วย..”
“ไม่รู้ไม่ให้”
“เพราะพี่ชอบผม”
!!!!
ร่างสูงเกิดอาการหน้าตึงขึ้นมาทันที..
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
“พี่หวงผม”
“นี่.. อย่าหลงตัวเองหน่อยเลย อาบน้ำนอนไป”
“พี่หึงผม”
“ง่วงนอนจนประสาทกลับหรอนาย”
“……”
“……”
“งั้นพี่ก็ออกไป พี่สั่งผมไม่ได้”
“ไปนอนซะ”
“ไม่..”
ยองแจใช้ความกล้าเฮือกสุดท้ายเดินไปที่ประตู หวังจะเดินออกไปตามยูคยอมจริงๆ ขืนอยู่กับแจบอมสองต่อสองคงได้ฆ่ากันตายไปข้างแน่ๆ แค่นี้เขาก็อายตัวเองมากพอแล้ว และเขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมแจบอมถึงได้ทำแบบนี้...
“กลับมานี่เลย”
“ย๊าาา ปล่อยผมนะ!”
เอวบางถูกรวบด้วยแขนแกร่งก่อนที่จะได้ก้าวพ้นประตู แจยอมยกคนตัวเล็กขึ้นลอยเหนือพื้นพลางจับให้นั่งลงบนโซฟา
“พี่ไม่ได้คิดอะไรกับผมแล้วจะห้ามผมทำไมเล่า ผมจะไปหายูคยอมก็ไม่เห็นแปลก จะมีอะไรกันก็ไม่เกี่ยวกับพี่นิ ปล่อยยยย!!”
“พูดมาก หยุดงอแงซัักทีน่า! โอ้ย!”
กำปั้นเล็กทุบลงบนไหล่หนารัวเพื่อพยายามหลุดออกจากแรงบังคับ แต่แจบอมก็พยายามรั้งข้อมืออีกคนเอาไว้อยู่ดี
“พี่นั้นแหละพูดมาก!! ปล่อยผมนะ! ผมจะไปหายูค!!”
“โอ้ยย เจ็บนะว้อยย”
“ก็ปล่อยผมดิ นี่แหนะ!!”
ยองแจรัวหมัดใส่ร่างสูงไม่ยั้ง อารมณ์อึดอัดในใจระบายออกมาเป็นแรงได้เป็นอย่างดี โมโหจนอย่างร้องไห้ ยองแจไม่เข้าใจ ยองแจเหนื่อยแล้ว..
“อยู่นิ่งๆดิ! ถึงจะปล่อย!”
“ไม่! ผมไม่อยาเห็นหน้าพี่แล้ว พี่แม่ง!!”
“…….”
“ทำไมถึงทำแบบนี้ ผมเกลียดพี่! ปล่อยยยย!!!”
“เออๆ โว้ยเจ็บ! ที่ทำก็เพราะชอบไง!! ฉันชอบนาย!! หยุดได้รึยังยองแจ!”
“ หะ.."
หยุดเลย คราวนี้ยองแจหยุดเลย..
จากที่หลับหูหลับตากระหนำแรงใส่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นมองแจบอมด้วยท่าทางอึ้งๆ หูฝาดไปแน่ๆ
“เห้อ.. นายนี่มัน.. เสียลุคคนชิคชะมัด..”
“ว..ว่าไงนะ”
แจบอมหอบหายใจเบาๆหลังจากพยายามหยุดคนตัวเล็กที่งอแงไม่เลิก ย้ายตัวเองนั่งลงกับพื้นอิงโซฟาด้วยความเหนื่อย
“ก็เสียลุคคนชิคไง.. ฉันไม่เคยบอกชอบใครก่อยเลยนะ”
“…พูดจริงหรอ”
ตอนนี้ยังแจตาโตเป็นไข่ห่าน ยกหลังมือเช็ดน้ำตาที่เกือบจะไหลลงมาลวกๆ เหล่มองแจบอมด้วยความระแวง จะมาไม้ไหนอีก..
“..ตอนแรกก็ไม่อยากพูดหรอก แต่พอได้ยินนายบอกไม่อยากเห็นหน้าฉันแล้วก็โมโห”
“……”
“หวง หึง ไม่ต้องไปตามไอ่ยูคเลยนะ”
“สรุปว่า..”
“ก็ชอบไง..”
เหลือเชื่อเลย..
ตอนนี้ยองแจไม่กล้าพูดอะไรนอกจากนั่งนิ่งคว้าหมอนมากอดไว้อย่างเกร็งๆ คนประหลาดมาบอกว่าชอบนี่มัน.. รู้สึกบ้าบออย่างบอกไม่ถูก.. อยากจะมุดตัวลงโซฟา...
“เงียบทำไม ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ”
แจบอมเงยหน้าขึ้นมาถาม ทำเอายองแจต้องรีบหันหน้าหนีหลบตาเอาดื้อๆ
“หืม?”
“..พูดอะไรเล่า”
“หมั่นไส้วะ.. ขอจูบที..”
“ห..ห้ะ!! เดี๋ยว!!”
.
.
.
.
ตึกๆ ๆๆ ๆ
สาย สายแล้ว สายโคตรๆๆ
ยองแจวิ่งลงห้องด้วยความเร็ว 90 กม/ชม. ตอนนี้เวลาเจ็ดโมงห้าสิบแปดนาทีพึ่งวิ่งออกจากห้อง! โดนด่าเป็นสองเท่าแน่ๆอยู่หอในแล้วยังตื่นสาย ไม่สิ ยองแจไม่ได้ตื่นสาย แต่ยองแจหาเสื้อนักเรียนเขาไม่เจอซักชุด!!
ที่บ้าไปกว่านั้นคือทั้งห้องมีแต่เสื้อนักเรียนที่แขวนไว้หลังบ้านที่เขาพึ่งซักเมื่อวาน
หน้าอกปักชื่อชัดเจนว่าอิมแจบอม..!! กว่าจะทำใจหยิบเอามาใส่ได้ก็เสียเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง
ปีชงชัดๆ!!
คนตัวเล็กวิ่งมาจนถึงท้ายแถวทันเวลาอย่างฉิวเฉียด แต่ก็ไม่วายถูกสายตาคนทั้งโรงเรียนหันมามอง เพราะทุกคนต่างเงียบเตรียมร้องเพลงชาติยกเว้นซะแต่ชเวยองแจที่มาพร้อมกับเสียงฝีเท้าดังลั่นไปทั่ว
เด่นเลยสิงานนี้..
“นักเรียนชเว คราวหลังถ้ามาสายให้ยืนรออยู่ข้างนอกแถว ไม่ใช่วิ่งเสียงดังเข้ามาแบบนี้”
“ค..ครับ ขอโทษครับ..”
“แล้วนี่.. ทำไมเสื้อเธอปักชื่อว่าอิมแจบอม?”
เด่นเข้าไปอีก.. โคตรชง..
“เอ่อ.. พอดี เสื้อผม.. ลืมซักครับเหลือตัวนี้ตัวเดียว”
“เสื้อของแจบอมไปอยู่ในห้องเธออย่างงั้นหรอ..”
เด่นสุด..
ใบหน้าหวานก้มงุดมองเท้า ถ้าแทรกแผ่นดินเข้าไปได้คงทำไปแล้ว
เข้าใจผิดกันทั้งโรงเรียนแน่ทีนี้..
“เอ่อ.. ครับ..”
“อืม.. คราวหลังอย่าลืมซักเสื้อตัวเองแล้วกัน”
“ครับ..”
ยองแจตอบรับเสียงอ่อย ก้มหน้านิ่งไปตลอดการเข้าแถวในตอนเช้าจนเดินแถวขึ้นห้อง ไม่ต้องสงสัยเลยใครทำให้เขาต้องเจอชะตากรรมแบบนี้คงหนีไม่พ้นเจ้าของเสื้อแน่..
ไม่น่าเค้นให้หมอนั้นบอกความจริงเลยให้ตาย.. หลังจากเรื่องเมื่อคืนแจบอมก็ขอจีบยองแจแบบเปิดเผยหรืออาจจะใช้คำว่าบังคับคงจะเหมาะสมกว่าแน่นอนว่ายองแจห้ามไม่ได้ เท่ากับว่าคราวนี้แจบอมจะเดินหน้ารุกอย่างเต็มตัว
และเรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นกับเขาตั้งแต่เริ่มวันใหม่.. ให้ตายเถอะ..
ปึก..
แรงกระแทกทำให้ยองแจละสายตาจากปลายเท้าตัวเองขึ้นมามอง
“บอกชอบนิดเดียวถึงกับต้องเอาเสื้อฉันมาใส่เลยหรอ”
เจอตัวละ..
“ไม่ต้องมาพูดเลย! พี่เป็นคนทำใช่ไหม!”
ยองแจลากแจบอมเดินออกมาคุยหน้าห้องน้ำทันที
“ฮ่าๆๆ อะไร เปล่าเลย แต่น่ารักดีนิ”
เจ้าตัวยิ้มจนตาหายพลางมองป้ายชื่อตัวเองที่อยู่บนตัวยองแจด้วยความภาคภูมิใจก่อนจะยกมือยีผมนุ่มสีน้ำตาลไปหนึ่งที
“ไม่ตลกเลยนะ ผมอายคนอื่นแทบแย่!”
“อายทำไม มีแต่คนอยากได้เสื้อฉันนะบอกไว้เลย”
“แอวะ..”
“งั้นพรุ่งนี้มาโรงเรียนพร้อมฉัน จะได้ไม่อาย”
“ไม่เอา”
“บังคับ”
ครับ.. สาบานว่านี่จีบอยู่จริงๆ
“ตามใจ ผมเข้าเรียนละ”
“เดี๋ยวดิ..”
ยองแจถูกรั้งเอาไว้ให้กลับมายืนทีเดิม คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถามพลางทำหน้าไม่พอใจ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้แจบอมหยุบยิ้มลง เจ้าตัวยกกระเป๋าถือยองแจขึ้นมาระดับหน้าบังเขาทั้งสองคนไว้ถึงแม้ว่าจะยืนอยู่มุมอับแล้วก็ตาม
“อะไร?”
“คิดถึง..”
“แล้วไ-- อ..อื้อ!!”
สัมผัสอุ่นทาบทับลงบนกลีบปากแดงช้าๆ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหยอกล้อลิ้นเล็กเบาๆในขณะที่เจ้าของเผลอ ปากหยักจูบบดขยี้อย่างอ้อยอิ่งเรียกเสียงครางอือออกมาเบาๆได้ไม่ยาก คลอเคลียให้อีกคนขึ้นสีฝาดเล็กน้อยจึงผละตัวออก จูบสั้นๆแต่กินพลังไปมากโขสำหรับยองแจ..
“ไป ตั้งใจเรียนได้แล้ว ไว้เจอกันตอนเที่ยง”
ดวงตาเรียวมองตามแผ่นหลังกว้างของแจบอมไปแบบงงๆ
รุ่นพี่สุดประหลาด.. จูบเสร็จแล้วก็ไปมี่ที่ไหนอีก..
บ้าบอสุดๆ เขาจะต้องเจอคนแบบนี้จีบหรอเนี่ย
เขินชิบ..
- - - - - - - - - - - - - - - -
จบบบบบ แบบงงๆ 555555 นานมากเรื่องนี้กว่าจะจบ 6 ตอนอีกต่างหาก 55
ชอบไม่ชอบยังไงติชมได้นะ 555 ดองมา อัพช้ามาก เขียนอะไรเนี่ย ด่าได้เลย 555
จบเรื่องนี้แล้วจะเขียนเรื่อง vocal couple อีกหนึ่งเรื่องส่งท้ายปีแล้วจะรวมเล่ม
เพราะงั้น.. ฝากเรื่องรวมเล่มด้วยนะคะ 555 จิ้ม > รวมเล่ม GOT2JAE
ปล. อย่าลืมเม้นให้เค้าละ 5555
ความคิดเห็น