GOT 2JAE - jeabeom x youngjae

ลำดับตอนที่ #28 : Are you mine ? - 2

ARE YOU MINE - 2 


 

ก๊อกกๆๆๆ

ใครมาแต่เช้า.. นี่มันวันที่สองแล้วนะที่มาอยู่โซลแบบไม่รู้จักใครเลย แต่กลับมีคนมาหา

ดวงตาเรียวหันไปดูนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้พึ่งจะเจ็ดโมงนิดๆ ยองแจลุกยันตัวขึ้นจากโซฟาวางรีโมททีวีลงเพื่อเดินไปเปิดประตู 

แกร่กก.. 

และทันทีที่ประตูเปิดออก ตาตี่ๆของเขาก็ต้องเปิดกว้างด้วยความตกใจ

"พอดีแชมพูฉันหมดน่ะ.."

คนตรงหน้าพูดขึ้นด้วยท่าทางนิ่งๆ เส้นผมสีดำยุ่งเหยิงราวกับว่าพึ่งตื่นใหม่ เสื้อกล้ามสีขาวบนตัวทำให้ยองแจเผลอมองหุ่นของคนข้างห้องอย่างลืมตัว และที่สำคัญตุ้มหูประหลาดๆนั้นก็ไม่ได้หายไปไหน 

แต่ว่า.. ห้องรุ่นพี่คนนี้มีอะไรบ้าง เมื่อวานน้ำหมด วันนี้แชมพูหมด.. 

"อา..ครับ"

ยองแจตอบรับเสียงเรียบก่อนจะหันตัวเข้าไปในห้องเพื่อที่จะหยิบแชมพูมาให้

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันเข้าไปสระในห้องนายก็ได้"

หะ.. 

ยังไม่ทันได้ปฏิเสธอะไรคนตัวสูงก็แทรกกายเข้ามาในห้องซะแล้ว 

เดี๋ยวนะ.. 

อนุญาตให้เข้ามาตอนไหน ทำไมพุ่งเข้าห้องคนอื่นแบบนี้เนี่ย
 

ปัง..

เสียงประตูห้องน้ำปิดลงพร้อมกับความสงสัยที่เริ่มก่อตัวขึ้น ร่างเล็กถอนหายใจเบาๆพลางทรุดตัวลงบนโซฟาเหมือนเดิม คอยมองประตูห้องน้ำที่มีคนแปลกหน้าอยู่เป็นระยะๆ 

เท่าที่รู้คนที่อยู่หอนี้ได้ต้องเป็นนักเรียนในกำกับหรือไม่ก็นักศึกษาในมหาลัย แสดงว่ารุ่นพี่คนนี้คงอยู่มหาลัยหรือไม่ก็มอปลาย.. 

ต้องเจอคนพันธ์นี้ทุกเวลาเลยรึไงนะ..

ยองแจนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเสียงน้ำหยุดลงและเจ้าของห้องข้างๆก็เดินออกมา 

ในสภาพที่.. 

"ยองแจ มีผ้าเช็ดผมไหม ลืมอะ"

เปียกแบบนี้อาบน้ำเลยดีกว่า.. 

เสื้อกล้ามสีขาวเปียกแนบไปตามลำตัว โชว์กล้ามเนื้อแน่นเป็นลอน 

เป็นคนตัวใหญ่เหมือนกันแหะ.. 

"อะแฮ่มม.." 

เสียงกระแอมทำให้ยองแจละสายตาออกจากภาพตรงหน้า เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันเพราะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ๆนั้น คงไม่คิดว่าคนอย่างยองแจจะเผลอหลงใหลกล้ามเนื้อนั้นหรอกนะ 

ก็เล่นมายืนโชว์ซะขนาดนี้.. 

หยดน้ำจากเส้นผมทำให้พื้นเริ่มจะนองไปด้วยน้ำ แถมเจ้าตัวยังสบัดหัวไปมาจนยองแจต้องรีบไปหยิบผ้าขนหนูมาให้ 

"พี่อย่าสบัดผมสิครับ" 

"โทษทีๆ มันติดนิสัย"

คนตัวสูงพูดยิ้มๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ยองแจพูดกับเขาก่อน แต่ถ้อยคำที่ร่างเล็กตอบกลับมาทำเอาหุบยิ้มแทบไม่ทัน

"เหมือนหมาหรอครับ" 

!!! 

นี่กูโดนด่าใช่ไหมเนี่ย.. 

มือหนายกขึ้นลูบสันกรามตัวเองลวกๆ สาตาดูไร้เดียงสาของยองแจมันทำให้ไอ่คำถามเมื่อกี้ดูจริงจังมากกว่าปกติ 

"...เอ่อ งั้นมั้ง"

"เอ่อ.. ผมล้อเล่นนะ พอดีผมปากไวไปหน่อย" 

ยองแจยกมือเกาท้ายทอยไม่ต่างกับอีกคน จริงๆแล้วยองแจไม่ใช่คนซื่อ ติดจะขี้เหวี่ยงนิดๆด้วยซ้ำ ก็เลยเผลอพูดอะไรแบบนั้นออกไป 

Rrrrrr Rrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นมา แจบอมยักไหล่เป็นเชิงไม่ติดใจอะไรกับประโยคเมื้อกี้ก่อนจะพยักเพยิดไปตามต้นเสียง ยองแจเลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ 

คนตัวเล็กหายไปคุยโทรศัพท์บริเวณระเบียง ใบหน้าคมเลยถือโอกาสสอดส่องห้องที่ถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบอีกครั้ง 

"ชเวยองแจ.. keep fight!" 

แจบอมอ่านลายมือยุกยิกดูน่ารักบนหนังสือเรียนพลางหยิบขึ้นมาดู 

มันเป็นหนังสือแบบเดียวกับที่เขาเคยใช้เรียนเมื่อสองปีที่แล้ว แสดงว่าอายุห่างกันสองปีสินะ.. 

กำลังเหมาะเลย.. หึหึ.. 

"ที่ห้องสบู่คงไม่ได้หมดใช่ไหมครับ"

เสียงหวานโพล่งขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เดินกลับเข้ามา แจบอมแสร้งตีหน้าเข้มก่อนจะวางหนังสือที่เขาหยิบขึ้นมาไว้ที่เดิม ทำไมคุยเสร็จเร็วจังวะ.. 

"ก็..ไม่นะ.. แต่ก็ใกล้จะหมดแล้วแหละ" 

เอ่อ.. ไม่ต้องตอบก็ได้นะ ยองแจประชดน่ะ..

เพราะกลับเข้ามาก็ยังเห็นร่างสูงเดินป้วนเปี้ยนอยู่ในห้อง คิดว่าจะกลับไปแล้วซะอีก

"มีไดร์ไหม"

"ไดร์?"

"ใช่ไดร์เป่าผม แบบนี้มันแห้งช้า" 

หืม.. ได้คืบจะเอาศอก ยองแจจะไม่ทนแล้วนะ
 

"ผมว่าถ้าพี่.." 

ชื่ออะไรนะ..?

ใบหน้าคมเลิกคิ้วขึ้นเพราะเห็นว่ายองแจกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง 

"หือ..?"

"พี่ชื่อะไรนะครับ.." 

ยองแจพ่นลมหายใจพรืดถามเสียงเรียบพลางกอดอกมองร่างสูงนิ่งๆ เขาแค่อยากรู้เผื่อว่าถ้ามีลูกหลานยังไง จะไม่ให้ชื่อซ้ำกับคนตรงหน้าเด็ดขาด 

"นายถามชื่อฉันหรอ..!?"

แจบอมแทบจะพุ่งตัวเข้าไปหาร่างเล็กจนยองแจต้องถอยหลังไปชิดกับโซฟา

"ล..แล้ว พี่จะขยับมาทำไมเนี่ย.." 

พูดเสียงแผ่วพลางดันคนตรงหน้าออกจากตัวเองแต่มันก็กลายเป็นแค่การวางมือไว้บนอกแกร่งเท่านั้น ใบหน้าคมโน้มต่ำลงจนปลายจมูกแทบจะชิดติดกัน ยองแจกลั้นลมหายใจอัตโนมัต 

"หึหึ.. ชื่อของฉันคือ อิมแจบอม.."

"อ่อ..ค..ครับ.." 

ปากหยักยิ้มกริ่มจนคนตัวเล็กต้องเบี่ยงสายตาหนี ก่อนจะค่อยๆขยับตัวออกจากร่างสูง แต่แจบอมก็ขยับตัวมากั้นเอาไว้ก่อน ยองแจเลยได้แต่ยืนทื่อเหมือนก้อนหินอยู่อย่างนั้น

"ผม..ไม่มีไดร์หรอกครับ..แล้วก็ ช่วยขยับ..ไปหน่อย.."

ดวงตาเรียวช้อนมองเจ้าของเรือนผมสีดำด้วยความระแวง ดันไหล่อีกคนออกพร้อมกับเด้งตัวออกมายืนชิดผนังทันที รู้สึกไม่ปลอดภัยชะมัด 

แจบอมหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะยืดตัวตรงเหมือนเดิม 

ในที่สุด.. 

ยองแจก็ถามชื่อแล้วว้อยยยย!!!! 

แถมยังหน้าแดงนิดๆด้วยแหะ.. สงสัยจะเขินแน่ๆ! 

โอ้ยย แก้มใสๆนั้นน่าฟัดชะมัด.. 

แต่แจบอมก็ยังตีหน้านิ่งไม่แสดงอากาศดีใจใดๆ

"พี่จะเอาอะไรอีกรึเปล่า.." 

เพราะร่างสูงไม่ตอบอะไรนอกจากเช็ดผมตัวเองลวกๆพลางยื่นยิ้มกริ่มจนยองแจเริ่มผวา และกำลังจะตราหน้ารุ่นพี่ข้างห้องคนนี้ว่าเป็น พวกโรคจิต!! 

แถมยังดูขี้เก๊กอีกต่างหาก ถึงจะหล่อจริงๆก็เถอะ.. แต่ยองแจไม่ปลื้ม 

"ไม่ละ.. ฉันไปก่อนแล้วกัน"

สีหน้าดูหวาดๆของยองแจทำให้แจบอมเลิกคิดที่จะแกล้งหยอดต่อ 

คนตัวเล็กมองแผ่นหลังกว้างเดินออกไปจากห้องจนประตูปิดลง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก.. 

เห้อ.. มาอยู่วันแรกก็เจอคนประหลาดเข้าแล้วสิยองแจ.. 

----------------

"ไอ่แจ็ค!!! ยองแจยอมถามชื่อกูแล้วเว้ย!!"

"ไอ่เชี่ยยย เจ็ดโมง!! มึงโทรมาทำเตี่ยอะไรว้ะะ!!" 

เสียงทุ้มตะคอกกลับมาแทนที่จะเป็นถ้อยคำยินดีรื่นหู แค่คนฟังกลับยิ้มกว้างเพราะตอนนี้ต่อให้โดนด่ายังไงแจบอมก็มีความสุขอยู่ดี  

"มึงต้องเห็นเว้ยแจ็ค ยองแจแม่งน่ารักมาก ผิวงี้เนียนใส ใส่ชุดนอนแขนยาวขายาวโอ้ยย แม่งตุ้กตาชัดๆ!"

"ไอ่หื่น มึงแหกตาตื่นไปดูน้องเขาใส่ชุดนอนเนี่ยนะ!!" 

"เออ.. แล้วกูตื่นเช้าทำไมวะ.." 

สติในตัวเรียกให้เขาหันไปมองนาฬิกาบนผนัง เข็มสั้นเกือบจะเดินทับเลขแปดในอีกไม่กี่นาที 

เช้ามาก สำหรับแจบอม.. 

ปกติไม่เกินบ่ายไม่มีทางตื่น แต่วันนี้ไม่รู้อะไรดลใจให้ตื่นแต่เข้าไปหาคนตัวเล็กแบบนั้น 

"อย่าว่าแต่มึงสงสัยเลย กูก็สงสัย" 

"พรมลิขิตปลุกกูมั้ง" 

"ทุ้ยย! มึงก็ดี๊ด้างี้ทุกคนอะ ไว้คนไหนมึงจริงจังค่อยโทรมากวนเวลานอนกู เคนะ บาย" 

แจ็คสันตัดสายทิ้งปล่อยให้แจบอมขมวดคิ้วกับประโยครัวๆเมื่อครู่ 

คนไหนจริงจังค่อยโทรมางั้นหรอ

คนอย่างอิมแจบอมจริงจังทุกคนอยู่แล้ว โธ่เอ้ย.. 

แต่มันติดที่ว่าอีกฝ่ายจะทำให้เขาจริงจังด้วยแค่ไหนแค่นั้นแหละ.. 

คนตัวโตล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียง ค่อยๆหลับตาลงช้าๆเพราะความง่วงที่เริ่มครอบงำ ทั้งๆที่เมื่อคืนนอนดึกแท้ๆ ทำไมถึงตื่นไปทำอะไรแบบนั้นได้นะแจบอม 

อืมม.. ผมก็ยังไม่แห้ง.. 

ว่าแล้วก็พลิกตัวลงฟุบหน้าเข้ากับหมอนนุ่ม ปล่อยให้สายลมยามเช้าพัดเข้ามากระทบตัวเอง เผื่อผมจะแห้งเร็วขึ้นโดยที่ไม่ต้องทำอะไร 

นอนแช่นิ่งๆอยู่ก็พาลคิดไปถึงใบหน้าหวานกับพวงแก้มเนียนที่ขึ้นสีระเรื่อ.. ริ่มฝีปากน่าสัมผัสนั่นเผลอเม้มเข้าหากันเพราะความประม่า 

โอ้ยยย.. น่ารักจังเลย ยองแจ.. 

เปิดเทอมนี้คงไม่น่าเบื่อถ้าพระเจ้าจะส่งคนน่ารักขนาดนี้มาอยู่ห้องติดกัน 

รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าเมื่อหัวสมองมีแต่ภาพของคนตัวเล็ก จนเวลาผ่านไปห้วงแห่งความฝันก็ยังคงมีแต่ยองแจอยู่ในนั้น 

สงสัยจะเป็นเอามากนะ อิมแจบอม.. 

--------------------

ซ่าาา...!!  เปรี้ยงง~! 

สายฝนและเสียงท้องฟ้าคำรามดังกระหน่ำไปทั่วทุกพื้นที่ ใบหน้าหวานงอง้ำพลางกอดเข่าตัวเองอยู่บนโซฟา

ฝนตกหนัก.. 

ไฟดับ..

มีอะไรแย่กว่านี้อีกไหม..

หลังจากที่ร่างเล็กอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เตรียมจะออกไปข้างนอกเพื่อหาซื้ออาหารเข้ามาตุนไว้ เสียงผู้ประกาศข่าวในทีวีก็ดังขึ้นพร้อมกับท้องฟ้าสีเข้มที่เคลื่อนตัวเข้ามาบดบังแสงอาทิตย์ 

'บ่ายวันนี้ลมพายุที่พัดผ่านเข้ามาจากประเทศจีน จะทำให้เกิดฝนตกหนักทั่วบริเวณ หากไม่จำเป็นโป-.. พรึบบ!!'

แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง..

โปรแกรมที่เขาแพลนไว้ทุกอย่างจึงพังไม่เป็นท่า ในเมื่อรถส่วนตัวก็ไม่มี จะให้ฝ่าฝนออกไปก็คงลำบาก ทำไมพายุต้องมาเข้าเอาวันนี้ด้วย แถมตอนนี้มันเวลาบ่ายสองโมงเป้ะๆ แดดซักนิดก็ไม่มี ทุกอย่างถูกฉาบไปด้วยม่านฝน 

เคร้งง~ เคร้ง~ 

เสียงจากทางระเบียงเรียกให้ยองแจลุกขึ้นไปหาได้ง่ายๆ มือเรียวเปิดประตูเลือนออกเล็กน้อยก่อนจะชะโงกหน้าออกไปมองหาต้นเสียง 

"หวออ~..!" 

ราวตากผ้าจากระเบียงห้องข้างๆล้มเข้ามาหาเขาโดยที่ท่อนเหล็กหวิดโดนปลายจมูกไปไม่กี่เซ็น ยองแจขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นว่า ไม้แขวนเสื้อและท่อนเหล็กอีกจำนวนหนึ่งกำลังโคลงเคลงไปมาอย่างบ้าคลั่งเพราะลมพายุ 

เสื้อผ้าที่คาดว่าเจ้าของห้องคงลืมเก็บนอนแช่น้ำอยู่บนพื้นระเบียงอย่างเวทนา 

เดี๋ยวนะ.. ก็เห็นตื่นแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมปล่อยให้ข้าวของพังพินาศแบบนี้ ไม่รู้ตัวว่าฝนตกรึไง.. 

ยองแจพยายามชะเง้อมองเข้าไปในห้องแจบอม ระเบียงห้องถูกเปิดไว้และผ้าม่านที่สะบัดเข้าออกทำให้รู้ว่าเจ้าของห้องไม่ได้ออกไปไหน นี่แล้วถ้าไอ่ท่อนแหล็กที่ถูกดัดแปลงเป็นราวตากผ้าลวกๆนั้นหล่นลงไปด้านล่างจะทำไงเนี่ย ถ้าดันไปโดนคนอื่นละก็ไม่ดีแน่ 

คิดได้แบบนั้นยองแจเลยตัดสินใจเดินไปหยุดยื่นอยู่หน้าห้องเจ้าปัญหา สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยกกำปั้นเล็กเคาะลงไปบนประตู 

ทว่ากลับไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับของเจ้าของห้อง หรือว่าจะไม่อยู่จริงๆ  แต่ไม่เห็นจะได้ยินเสียงเปิดปิดประตูของข้างห้องเลย จะไม่อยู่ในห้องได้ยังไง

จริงๆยองแจไม่จำเป็นต้องสนใจหมอนี้หรอกนะ แต่ถ้าไม่ติดว่าท่อนเหล็กนั้นจะไปโดนใครเข้าละก็เขาไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก เคาะประตูอีกสองสามรอบก็ไม่มีใครตอบรับเช่นเคย 

ถ้างั้นจะไม่เกรงใจละนะ.. 

ตัดสินใจเขย่าลูกบิดประตูแรงๆให้เกิดเสียง แต่ประตูห้องดันเปิดต้อนรับให้ยองแจเข้าไปอย่างง่ายดาย 

แกร่กก.. 

ไม่ได้ล็อคประตู..? 

คิ้วเรียวขมวดมุ่นก่อนจะค่อยๆขยับตัวเข้าไปในห้อง โซฟารับแขกเงียบกริบไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต พลันเหลือบไปเห็นประตูห้องนอนถูกเปิดทิ้งไว้ 

และไอ่คนประหลาดก็อยู่บนเตียงนั้น.. 

นี่อย่าบอกว่าหลับลึกไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรอ!!

ฟ้าจะถล่มน้ำจะท่วมโลกหมอนี่คงตายคนแรกอย่างไม่ต้องสงสัย 

ยองแจใช้หลังมือเคาะประตูห้องนอนเป็นเชิงขออนุญาต ทว่าแจบอมก็ยังไม่ไหวติง ไปอดหลับอดนอนนอนจากไหนมาเนี่ย นี่เขาต้องปลุกคนขี้เซาชนิดที่ว่าฟ้าร้องก็ยังไม่ได้ยินนี่ยังไงดี 

"พี่..แจบอม.." 

"...."

"นี่.."

"...."

"น้ำจะท่วมห้องพี่แล้วนะ" 

"...." 

เงียบ.. 

เอากับเขาสิ.. สงสัยจะไม่ได้ยิน ร่างเล็กขยับตัวเข้าไปยืนชิดขอบเตียง ไล้สายตามองสภาพคนตัวโตที่ไม่ต่างจากเมื่อเช้าอย่างใจเย็นก่อนจะเอื้อมมือไปแตะเบาๆ 

"พี่แจบอม.."

"....." 

ยังอีก.. สะกิดอีก..

"พี่แจบอมมๆ" 

"....." 

โอ้ยย.. สะกิดเบาๆก็คงไม่พอใช่ไหม ถ้าไม่เกรงใจนี่จะเข้าเท้าสะกิดแทนแล้วนะ จมูกร้นพ่นลมหายใจพรืดก่อนจะเขย่าแจบอมแรงๆกะเข้าให้ตื่นสะเทือนไปถึงความฝันเลย 

"นี่!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ..อ้ะ!!" 

จู่ๆฝ่ามือหนาฉุดเอาคนตัวเล็กลงมาอยู่บนเตียง ยองแจเบิกตากว้างเมื่ออีกคนดึงเขาไปกอดไว้ทั้งตัว!!!

เพียงแต่สายตาดุๆที่เขาเคยเห็นยังคงหลับพริ้มเหมือนยังไม่ตื่น.. 

แขนแกร่งโอบเอวบางเอาไว้หลวมๆ คนตัวเล็กนอนนิ่งพลางพยายามหายใจเข้าออกให้เบาที่สุด กลัวว่าอีกคนจะตื่นแล้วมาเจอสภาพล่อแหลม

“…..”

อย่าพึ่งตื่นตอนนี้นะ.. ยองแจค่อยๆขยับตัวออกทีละนิดช้าๆ มือบางจับท่อนแขนหนักยกขึ้นลอยอยู่บนอากาศก่อนจะย้ายไปวางบนหมอนข้างแทน 

หมับบ..!

เฮือก.. 

คนตัวเล็กกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆอีกครั้ง หน้ำซ้ำครั้งนี้ยังใกล้กว่าเดิม กลิ่นหอมจางๆของแจบอมลอยเตะปลายจมูก เพราะใบหน้าหวานอยู่ชิดกับซอกคออีกคนเต็มๆ!!

ยองแจนิ่งยิ่งกว่าโดนสาบให้เป็นนำ้แข็ง สมองพลันอื้ออึงไปหมด รู้สึกอุณหภูมิในตัวจะร้อนลามขึ้นมายันหน้าเลยด้วยซ้ำ

ไอ่บ้า.. ไอ่รุ่นพี่แจบอม.. 

หลับประสาอะไรกันวะเนี่ย ฝันถึงอะไรอยู่ถึงได้ดึงชาวบ้านไปกอดแบบนี้!

คราวนี้ดิ้นไม่ได้เลย..

ถ้าเจอแจบอมบังเอิญตื่นแล้วเห็นเขาในสภาพนี้จะคิดว่าไง ไม่คิดว่าเขามาอ่อยถึงที่เลยหรอ! โอ้ยยย จะออกจากตรงนี้ยังไงดีๆ

“อ้ะ..”

ยองแจเผลอร้องออกมาเบาๆเมื่ออ้อมกอดที่รั้งเขาเอาไว้ดันกระชับกอดให้แน่นขึ้นไปอีก ร่างบางหลับตาแน่นเพราะตอนนี้จมเข้าไปอยู่ในตัวไอ่คนขี้เซานี่ทั้งตัวแล้ว.. 

สาบานได้ถ้าออกจากตรงนี้ไปได้ ชาติหน้าฉันใดจะไม่ขอย่างกายเข้ามาเหยียบที่นี่อีกเลย 

“ยองแจอา..”

หือ..!

เสียงงัวเงียดังแผ่วอยู่ข้างหู และลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอของอีกคนทำให้รู้ว่าแจบอมแค่ละเมอ แต่ละเมอเป็นชื่อเขาเนี่ยนะ..

คนตัวโตขยับตัวเล็กน้อย เหมือนจะพยายามนอนในท่าที่สบาย แต่แล้วริมฝากปากร้อนๆของแจบอมก็เตะสัมผัสเข้ากับแก้มเนียนอย่างจัง!!

ม..มันมากเกินไปแล้ว!!

พลั๊กก..!!!

“อั๊กกก...!”

เสียงร้องโอดโอยดังขึ้นพร้อมๆกับร่างสูงที่ลอยละลิ้วไปกองอยู่ปลายเตียง ยองแจรั้งผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาห่อตัวเองเอาไว้ทั้งตัวแทบจะทันที 

“ไอ่..ไอ่คนลามก! ฝันอะไรอยู่ห้ะ!”

แจบอมพยายามหรี่ตามองคนบนเตียงก่อนจะประมวลผมเหตุการณ์ที่ทำให้เขาลงมากองอยู่ล่างเตียงด้วยสติอันน้อยนิด เสียงโวยวายแหลมๆกับสีหน้าดูเหมือนอยากจะฆ่าเขาเต็มที่นั้นทำให้รู้ว่าอาจจะเผลอไปทำอะไรไม่ดีกับยองแจเป็นแน่

“ยองแจ..มาอยู่นี่ไง..”

———————

มาแล้ววว ขอโทษที่ดอง งานเยอะมากจริงๆ TT 

ฟินไหมไม่รู้ แต่รู้ว่าตั้งใจมาก ฮอลล

555555 ติชมด่ากันได้นะคะ 555

อ้อๆลืมบอก เผื่อใครไม่เห็น talk หน้าบทความ

ใครสงสัยอะไรถามได้นะคะ ถ้าทวิตแล้วติดแท็ก #got2jae
บางทีเค้าก็เข้าไปตอบนะ 55 เพราะบางทีที่รีดคอมเม้นหรือ
ถามอะไรมาก็อยากตอบโต้บ้างแต่มันตอบในเด็กดีไม่ได้ TT
 

#got2jae เน้ออ